De constructione

Ἐπεὶ οὖν ἐδείχθηϲαν ἀϲύνθετοι πληθυντικαὶ ἀντωνυμίαι κατὰ [*](c. XXXI.) τὸ προειρημένον τήρημα, φέρε καὶ εἰϲ ἐντέλειαν τοῦ λόγου περὶ τοῦ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ διαλάβωμεν, ἐπεί τινεϲ οὐδὲ κατ’ ὀλίγον ἐνδοιάζουϲιν ὡϲ παρὰ τὸ ἡμῶν καὶ τὸ ἔδαφοϲ τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἀπετελέϲθη. οἶϲ ἄν τιϲ ϲυνηγορήϲειεν μαρτυρόμενοϲ καὶ τὸν ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγον καὶ τὸν ἀπὸ τοῦ δηλουμένου, εἴγε παντὶ ϲυνθέτῳ τὸ τοιοῦτο παρακολουθεῖ. — ἐν γὰρ τῷ μιϲογύνηϲ καὶ τὸ μιϲεῖν ἔγκειται καὶ ἡ [*](Aaαvκ. β 161. Muno ut disputatio de pronominum constructione absolva- tur, disseramus eiam de ἡμεδαπόϲ et ὑμεδrπόϲ vocibus, quae quin ex ἡμῶν, ὑμῶν pronominibδns et ἔδαφοϲ nomine composita sint, nonnulli minime dubitmmt. ac frmari haec sententia videtur et forma vocum et signifcstione. ommis emdm. compositio ex his duobus indiciis, foma εἰ i, dmoscitnr, nec licet compositam appelare vocem, in qua slterurum deest - velut ϲκυτεύϲ, quamquam inest etiam) [*](αxsrκ. er μns. sxxo. 4 eft psrsphrasis Diadis a HSεkkero edita p 732: ἑαυτοὺϲ εὐτρεπίϲαντεϲ. - ὃ peMfqam demonsvam est compomt no3 posse εemό- mna prsenπalia pluratieα. 6 τήρημα ut τήρηϲιϲ etiam 143,4. 7- p2Β6θ,4 τινὲϲ-ϲχήματα. cfr de pron. Β1,1Β: τῆϲ αὐτῆϲ ζητήϲεωϲ (ut τηλικοῦτοϲ, τοιοῦτοϲ) τυγχάνει τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ δαπέδου ἐδάφουϲ κατά τιναϲ ἐγκειμένου. Α0 I 398.32 (Epimer. Hom ): τηλεδαπόϲ ὄνομα ἐπιθετικόν. τινὲϲ δ’ ψήθηϲαν τὸ ἔδαφοϲ ἐγκeϲθαι. ὀλόγωϲ. παραγωγὴ γάρ ἔϲτι διὰ τοῦ δαποϲ κε ἐπ ἔθνουϲ τθεται. EM 56, 44 τηλεδαπόϲ: οὐχ, ὤϲ τινεϲ, ἔγκειται τὸ ἔδαφοϲ . . . ἀλὰ παραγωγόν ἐϲτ . . . ὡϲ ἡμέτεροϲ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ. Eustatb. ad Φ 454 1246, 22 H.: γίνεται δὲ τὸ τηλεδαπόν ἀπὸ τοῦ τῆλε καὶ τοῦ ἔδαφοϲ . . . τοιαύτην δὲ παραγωγὴν ἔχει καὶ τὸ μεδαπόϲ καὶ ἀλλοδαπόϲ. idem ad γ 74 1457, 54: ἔν τῷ ἀλλοδαπόϲ . . . ἔγκειται τὸ ἔδαφοϲ . . . τοῦτο δὲ οἴ παλαιοὶ παρέλκουο καὶ ἐϲ τὸ ἡμεδαπόϲ. Apoll. Soph. sub τηλεδαπόϲ: πόρρωθεν καί ἄλου δαπέδου καὶ (scr. ) dλλου ἐδάφουϲ. fslssm opinionem videatur eliam Βerodianus secutus esse, quia in eis, quae ex Herodiεni Hibro προτάϲεων excerpta semi in schol. A. ad 2657.hoc quoque legitur de ποδαπόϲ:ἔπἔγκειται τὸ ποῖοϲ τῷ δαπέδῳ. sed haec verba abo epitomstore adlecta esse recte Lentsius censet Herod. B 907,13 adn.,) [*](μns. emmr, msca. scs. im AL. Bb. 1 προφορὰ] πρὸ in res A β 3 οτρυ- ναντεϲ ἄ , αρτυναντεϲ A β B ἐδείχθηϲαν] ἰ δείχθηϲαν L ἀϲύνθετοι] αἰ ϲύν- θετοι codd. et edd., corr HSchneider comm. 53 ec Stadmneller. OSehneidec mus. rhen.lIΙ (1845) 451 scripserat ἡπλέγχθηϲαν αἰ ϲόνθετοι conl. 158,4 hlig voluerat ἀϲύϲτατοι ἐδείχθηϲαν αἰ ϲύνθετοι. post ἀϲύνθετοι HSchneider addi ult αί, quo non opus 6 ϲυντελειαν A. , εντελειαν A β 7 καὶ ὑμεδαπόϲ om L , διαλαβομεν ἄ , corr A ( διολάξωμεν C 8 ενδυαζουϲιν A , corr A β 8 ϲυνη- γορήϲειεν A et abinea ν θnsli b, ϲυνηγορήϲοι LΒ, cυνηγορήϲη C μαρτυρό- . μενοϲ ABb, μαρτυρούμενοϲ A, προϲμαρτυρόμενοϲ L. 1 10 λόγον] fol 44r A. τοιοῦτο A Lb, τοιοῦτον B β 11 τῷ] τὸ A μιϲογυνηϲ ex μιϲεγυνηϲ rasura factum in A. ἡ] τὸ L)

«Ἀλλ’ ἔδει», φαϲίν, «αὐτὰ βαρύνεϲθαι, καθὼϲ ἔχει τὸ ἄξιφοϲ, δύϲριγοϲ, εὔτειχοϲ». τὸ τοιοῦτο δ’ οὐ ϲυνεκτικόν· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἐπ’ ἄλλων ϲυνθέϲεων διάφοροι τόνοι ἐγένοντο. ὀξύνεται τὸ εὐτελήϲ, εὐειδήϲ, ἀλλ’ οὐκέτι τὸ εὐμήκηϲ, μεγακήτηϲ, καθὸ τὸ η ἔχει παρεδρευόμενον. [*](Aaαvκ. 1θ2. ,,At debebεnt inquίunt - ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ bary- tona esse, si composita essent, ut ἄξιφοϲ, δύϲριγοϲ barytona sunt quod argu- mentum non plene expedit rem, οἱ dubitatio nulla relinquatur. nam variat accentus compositorum non solum in ἧϲ sed etiam in oc desinentium, velut) [*](rssτκ. sτ Ans. exso. 1- 2 loco supra laudato Βaccbylidis in papyro legi- tur βωμοναριϲταρχουδιοϲ. cfr Athen. II 99 b, qui ipse quoque hunc usum. festatur, sed ad alium refert auctorem: οἴδα δ’ ὅτι καὶ Ϲιμωνίδηϲ που ὁ ποιητὴϲ ἀρίϲταρχον εἰπὲ τὸν Δία καὶ Αἰϲχόλοϲ τὸν Αἴθην ἀγηϲλαον. (vide stiam quos Hekkerus ut similis usus testes laudat Hesych. emb ἀγεολαοϲ et ἀγήϲανδροϲ et Cεllim. Lav. Pallad.130 et Eustathium ad I. Β25 p168.11 .) ad τοϲ περὶ Β. eft Lεhrs qu. ep. 2 et de coni. 177,5: τοῖϲ περὶ τὸν Ἄλκεον. - 8 48 ὑϲτέρου γενομένη ϲυμβολικὴ μετάθεϲιϲ. Schoemsnn Hed. 78. dfe aν ~beenEunft be- ruhemde spatere ἔberragug des ἄνamems ohne Edeecλ4 as fae urprungEiehe Eedeutunπg. eft 314,6 ubi Ἐπίκουροϲ, si proprium nomen est, dicitur υμβολικῶϲ positum esse et additur: ἡ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πρώτη ϲύνοδόϲ ἐϲτι κατὰ τὴν ἐπιθετικὴν προφοράν, ϲυμβολικώτερόν πωϲ μετατεθειμένη. et de pron. 32, 13: τὰ ϲυντιθέμενα τῶν λέξεων τὸ ἴδιον ϲημαινόμενον φυλάϲϲει, ἐάνπερ μὴ ϲυμβολικῶϲ λαμβάνηται, καθάπερ τὰ κύρια. nomina propria ϲύμβολα ab omnibus accepta eorum hominum sunt, qui sic nominantur. - 6 eft de pron 31,14: ἐβαρύνετο ἆν (scil τὸ ἡμεδα- πόϲ καί ὑμεδαπόϲ) ὁμοίωϲ ποϲ τὸ φυλάξαϲιν οὐδετέροιϲ, ἄϲτεφοϲ, εὔτειχοϲ, δύϲριγοϲ, εἰ παρὰ τὸ ἔδαφοϲ· εἰ δὲ παρὰ τὸ δάπεδον, ὁμοίωϲ τῷ εθτεκνοϲ, εὔμετροϲ, εὐπρὁϲωποϲ (alia nomina ex τεῖχοϲ nomine derivata, quae in οϲ desinunt, congessit Lobeck Perslip. 245. ad δύϲριγοϲ vide efnsdem Phryn. 420). 6 ϲυνεκτικόν de argumento omnia, quae ad demonstrand8m aliquam rem opas sunt, complectente cfr 189.15. de adv. 141.21. 181,16 et ubi super- lativus vocis invenitur synt. 119,16. 201,15. 231.13. de pron. 34, 18. de adv. 182, 9 - 7 8 in eis quae Lentxius ex compluribus fontibοus doctrinae Βero- disneae congesta inter fragmenta prosodiae catolicae 80,26 81,9 recepit, in- vεninntur etiam haec quattuor epitheta: εὐτελήϲ, εὐειδήϲ, εὐμήκηϲ, μεγακήτηϲ.) [*](Ans. aur., msοx scs. m AL. Bb. 1 αριϲταρ et χ supra ρ in fne versus A, ἀριϲτάρχου LCΒ, ἀρίϲταρχοϲ b quod iam Sylburg commendaverat. sed corlsto Hacchylidis loco in papyro Londinensi fortasse scribendum ἀριϲτάρχου Διόϲ 2 post καὶ rsεura unias litterae in A B 2 - B οὐχ ἡ] ουχι A, B sine negatione 3 γενομενη A , ϲ add Βni A γινομένη L |μεταθεοιϲ in ras A, A utten- tagio idetur scripsisse μετάληψιϲ. μετάθεϲιϲ defenditur μετατεθειμένη pstticipio 314, 9 β 4 ακολυτον A. Β φαϲίν Ab, φηϲίν LCB dξιφοϲ Ab, εόξιφοϲ 1.B β 6 δόϲριγοϲ om LB εὔτειχοϲ] A videtur υ pro n scripsisse, corr A. vide Testim. |τὸ τοιουτο in A rasura factum ex τω τοιουτω, ν pronomi adiciunt LB ϲυνεκτκόν] εκτκόν in res L 7 εὐτελϲ A, qui η in raa hebet ab A.et B(ἑντλϲ Lb. εdε Teetin. Β ευηδηϲ A. ἔχει]tol111r L)

οὖν κᾳὶ τὰ τῆϲ ἀναϲκευῆϲ ἀκριβέϲτερα, εἰ τῇδέ τιϲ ἀποφαίνοιτο, [*](Firmis argumentis demontratur ἡμεδαπός et ὑμεδαπός esse pronomina derivala.) ὡϲ οὐδέποτε ἀντωνυμία πρώτου ἢ δευτέρου προϲώπου ϲυντίθεται [*](188 b) μετὰ ἄλλου μέρουϲ λόγου, καὶ ὡϲ οὐδέποτε πληθυντικὴ ἀντωνυμία [*](189 s) ϲυντίθεται· παράγονται γὰρ μᾶλλον αἱ ἀντωνυμίαι ἤπερ ϲυντίθενται [*](dicimus, quod compositum est ex ὑπό et ἔργον (nisi parasyntheton est, ex ὑπουργῶ derivatum). -,,At commomis generis - inquiunt - debebδεnt esse ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ, i compositione oro essent ~ perperam. nam mutatio genSds concedenda est, si οxytoneεis concessa erit, quia bδsrytona sunt commuis generis, non oxytons.) [*](Aaαvκ. β 1θ8, Potest autem refutatio eorum, qui ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ sntheta esse opinentur, mioribus argummtis feri. numquam enim pronomen. I vν H personne cum elia voce compomiittr, nec umquam componuntur prono- mina βluralis numeri. accedit quod, i ilse voces non derivatae, sed compositae sumt, nec fn nemnum nec in pronomnam numero habai poesunt. nem cui) [*](eque in pros. Hiaca ad 57 II 99,21 Lt) legimus: τὰ παρ’οὐδέτερα διϲλαβα εἰϲ oζ λήγοτα, μὴ τῷ η παροληγόμενα, ϲυντθέμενα, εἰϲ ηϲ λήγοντα, ἀρϲενικὰ ὀνόματα ὀξύνεται ἐπιθετικὰ ὄντα, εἰδὸϲ εὐειδήϲ . . . τὸ η παρῃτηϲάμην διὰ τὸ εὐμήκηϲ. - τὸ ῆ ἔχει παρεδρευόμενον, mn paemutima η ~terαm haἔemt. sHbi dicit vocem παρεδρεύεϲθαί τινι, velat μακρᾷ 275,12 et de coni. 237,13( τφ ὲ de adv.143,10 τῷ 5 de adv. 155, 24. 190,17 ϲυμφώνῳ de adv 191, 4. vide Srrzecskam lD 6*.) [*](rssrκ. er Ans. exso. - 4 cxv de pron. 31 17 : λλ’ εἰ καὶ τὰ τοῦ τόνου (sci τοῦ ἡμεδαπόϲ καί ὑμεδάπόϲ) παραπεμπτέα, εἴγε καὶ τὰ παρὰ τὸ ἔργον ϲυντιθέμενα Εέμενα ὀξύνεται, μουϲουργόϲ, ἔλεφαντουργόϲ, ὑπουργόϲ, τὰ τοῦ γένουϲ ἀντέκειτο κοινὰ γὰρ ἔδει εἶναι ὁμοίωϲ τοϲ ϲυνθέτοιϲ (deest excnosatdo quae in. symtεci legitur). - 6 εγε -ἐϲτί. quia hoc quoque cemastat, communra esse ὅury- tema. - κακόπαϲτοϲ si scripsit Ap., fortasse eumpsit a posta, quo uic signi- fcstus erat homo κακόγαμοϲ, κακὸν παϲτὸν (θάλαμον) ἔχων. - B καὶ non ad nb - lectum ennnfiati, sed ad totum enuntiatum pertinet. - 8 - 11 cfr de pron. 32,6: ἔτι οὐδεμία ἀντωνυμία μετ’ ὄλου μέρουϲ λόγου ϲυντίθεται ἢ μόνη ἡ αὐτόϲ· πλη- θυντικἡ δὲ οὐδεμία καθόλου.) [*](Ans.omr., uasca. scm. m AL. Bb. 1 ἔμποδΙει] εἰ in res A τὸ] τὸ A. , eorx A ὡϲ 2 δξόνεται A , ὅξόνονται L, ὅξόνεϲθαι Bb β Β ente ὑπουργόϲ add κ L ( τὰ ῥήματα in ras L β 4 φηϲίν L 1 6 ἐϲτ τMϲει LΒb post τάϲει add ἡ L κακόπαϲτοϲ A.Β, κακόπατοϲ(mdla ca usP) A et fortasse, ut adt Βεkker, Cκακόπαθοϲ bo, κακόπιϲτοϲ ci.LronksD 602,κακόπλαϲτοϲ Hilgard 7 κακόπαθοϲ in ng add A atqne haboent LB, κακόποθοϲ Ϲ, om tertium exem- plum b 8 εη oὕν] εἰ ουν A, εἴη δ’5ν l.Bb,sed L in ras ab L. de omissione ὄν vocis vide Adn. exeg. ad 64,4 huius ed. | εἰ L. hebet in ampliore rasura ab L τήδε b cum s, τι δὲ A, δὲ CB, totam vocem om L. 1 10-11 μετὰ -- υντΕεται om 11 αἰ om ειπερ AL)

«Ἀλλά», φήϲει τιϲ, «καὶ αἱ παραγωγαὶ ἐπικρατοῦϲιν, εἴγε παρὰ τὸ ὀψέ ὀψινόϲ οὐκ ἐπίρρημα, τό τε παρὰ τὸ ποιῶ ῥῆμα ὄνομα, τὸ [*](196 s) ποιητήϲ. οὕτωϲ εἰ παραγωγὸν τὸ ἡμεδαπόϲ, δοθείη ἂν τὸ πᾶν ὄνομα [*](189 b) εἶναι.» πρὸϲ ὃν φήϲομεν· τὸ ὀψινόϲ ἀπέϲτηϲε τὸ ἐπίρρημα πτῶϲιν καὶ γένοϲ ἐπιδεξάμενον, ἐπιθετικῶϲ ἐπ’ ὄνομα φερόμενον καὶ οὐκέτι ἐπὶ ῥῆμα, εἴγε διαφέρει τὸ ὀψὲ ἦλθε τοῦ ὀψινὸϲ ὁ Διονύϲιοϲ ἦλθεν· εἴγε τὸ ὁ ποιητήϲ οὐκ ἐν ἀκολουθίᾳ ἐνέργειαν καὶ πάθοϲ ἔχει, οὐ προϲώπου διάκριϲιν, οὐ χρόνου μεταϲχηματιϲμόν. τὸ μέντοι ἡμεδαπόϲ, ἐπεὶ ἀντ’ ὀνόματόϲ ἐϲτιν, ἔτι τὰ πρόϲωπα διακρίνει· οὐκ ἀπέϲτη οὖν τοῦ ἰδιώματοϲ, καὶ ἕνεκα τούτου οὐδὲ τῆϲ ὀνομαϲίαϲ ϲυναποϲτήϲεται, ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ἡμέτεροϲ μένει ἔτι ἀντωνυμία, κἂν ἡ κατὰ τὸ τέλοϲ παραγωγὴ ὀνοματικὴ καθειϲτήκει· ἅπαντα γὰρ πάλιν διαϲῴζει τὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ.

Τοῦ τοιούτου δὲ ἀποδειχθέντοϲ καὶ τὰ προειρημένα ϲυλλήψεται τῷ λόγῳ, οὐ μὴν ϲυνεκτικὰ γενήϲεται, καθὼϲ πρόκειται, ἔτι καὶ τῆϲ γραφῆϲ ὁμολογούϲηϲ τὸ μὴ ἔχειν τὸ ἔδαφοϲ. — ἡ ψευδὴϲ οὖν ὑπόληψιϲ ἐγένετο ἐκ τοῦ τὴν παραγωγὴν ὁμοίαν καθίϲταϲθαι τῇ τοῦ ἐδάφουϲ φωνῇ, καθότι καὶ ἄλλαι πλεῖϲταί εἰϲι τοιαῦται δόξαι, εἴγε τὸ χαλκήρηϲ οὐ τὸ ἀρηρέναι ἔχει, ὅμοιον δέ ἐϲτιν τῷ --- Φανίαϲ καὶ Ἀρχίαϲ καὶ Γοργίαϲ· οὐδὲ μὴν ἔχει τὸ τηρεῖν τὸ μελιτηρὸν ἀγγεῖον, ἀπὸ γενικῆϲ δὲ τῆϲ μέλιτοϲ, ὡϲ δείματοϲ δειματηρόϲ, [*](Aaαvκ. β 1θξ. AAdiuvsnt hanc demonsrationem stiam quae supra dicta sunt, sed rem non expediunt ills, ut iam dὡ d. seripttra quoque vοeum ἡμεδαπόϲ εἰ ὑμεδαπόϲ indicat, non inesse ἔδαφοϲ nomen. - causa autem eαoris contine-) [*](asmκ. er. Ans. exse. I τὰ προειρημένα: 1θξ. 2 κeEEὡϲ πρόnαιτει: 187,11. - B de pron. 31, 20: πρὸϲ αἰϲ καὶ τὰ τῆϲ γραφῆϲ ἀντἔειτο· ἐχρῆν γὰρ ἢ ἡμεδαπεδόϲ διὰ τοῦ πεδ ἡμεδαφόϲ διὰ τοῦ β. - 6 Hrod. pros. Diac. ad Γ 316 (Ι 41, 18 Lt): χαλκήρει· προπαροξυτόνωϲ ἔϲτι γὰρ παραγωγὴ διὰ τοῦ ηρηϲ, Βτιϲ βαρύνεται, ξιφήρηϲ, ὅλϲιγὴρηϲ, θυμήρηϲ, ἔνΕεν τὸ εθυμῆρεϲ κεράcαcα». εἰ μέντοι γε τὸ ἄρω ἔγκειται ἐπὶ τούτου καὶ διὰ τοῦ α ἡ ϲύνθεϲιϲ γένοιτο, καὶ δξeα τάϲιϲ ἐϲτίν· εἔχει δ’ dλοχον θυμαρέα3. falsa opinio legitur in Epimesismis Homericis A I 489,17 sd eundem liudis locum: χαλκήρει γένϲυϲ θηωκοῦ. ἡ εὐθέα χαλκήρηϲ χαλκήρεοϲ καὶ χολκήρουϲ. . . . γίνεται ἐκ τοῦ χαλκόϲ κα τοῦ ἄρω, τὸ ἁρμόζω. quae eadem praebet E6 561, 27 et (nbi additur ἡ τῷ χοικῷ ρμοϲμένι) EE 805, 40. Apollon. lex. Homer. 166, 28: χαλκήρεαϲ· χαλκῷ ἡρμο- ϲμένουϲ. c22r Lehrsii qu. ep. 156-158. 7 de lacuna ente Φανίαϲ indicata vide Adn crit - 8-B ad μελιτηρὸν ἀγγeον extr Polox L 93 . ἔν δὲ Ταγιιϲτᾶϲ (scil Aistophanis) ὦνόμαϲταί τι καὶ μελιτηρὸν ἄγγοϲ (codices μελιτήριον, μελιτηρὸν Lobeϲk prol. psth. 281), stque Athen. D 475d: ~ίκανδροϲ δ’ Κολοφώνιοϲ ὲν τeϲ Γλώϲϲαιϲ ποιμενικὸν ἀγγεον μλιτηρὸν τὴν κελέβην ἕναι (scil divit in inter- pretanda hac voce ab Anacreonte usorpats).) [*](Ans.qmr, mecs.sca.ικ Al. Bb. 1 δὲ A, δ’ Ab, om l.B ὅποδειχθέν- vοϲ C post vocis προειρημένα idetur ϲ erasum esse in A ψ 2 ϲυν εκτκα divisit Ac, ϲυνεκτικα A . ϲύνΕετα ci. HSchneider BI 595. at eadem is haic est ϲυνεκτικόϲ adiectiεo quae supra 187, 11. vide Aαgum 1 B τὸ μὴ AL ac Β, qui tamen ῶ euprs o scsipsit τῷ μὴ b ἡ ante ψευδϲ om LCB εἰ ponnmt ante ὑπόληψιϲ (fn A smte ὑπόληψιϲ videtur η erasum esse) |4 καθίϲταϲθαι] fol 45r A 1 ΒB εmte ἄλλαι add m C (ab πλείϲται εἰϲι in B. inc secundus veεna fol 455r. haec verbe A scripnit, cetεαs usque sd versus eiusdem inem pemtinentia τοιαυται-αρηρεναι ἔχει A eadem leguntur in l. Bb β θ τφ] τὸ AL. 1 6 B ants Φανίαϲ nonnulla deesse apparet. nam credi nequit Apollonium tria nomina propria in ίαϲ deeinentis protulisse, nt eorum comparatione proberet χαλκἡρηϲ nomen non compomitum esse. hig ci. haec vel simdlίs intereidisee: ξιφήρηϲ καὶ ὅλιγἡρηϲ καὶ θυμήρηϲ (quae Herodianus loco in testimoniis exscripto afert). οὐδὲ ἔχει τὸ οξίαϲ τὸ ἰ ὄνομα τὸ ἰέναι ῥῆμα ἐγκείμενον, ἀλλ’ ὅμοιόν ἐϲτιν τῷ. ex Etym. r 93, 9 - BM 5e9. 46: οξίαϲ, ὡϲ μὲν oἰ Πυθαγορικοί, ἀπὸ τοῦ λοξπν ἔχειν τὴνίάν, τουτέϲτι τὴν φωνήν, παρὰ τὸ λοξῶϲἰέναι τὸν ζον διὰ τοῦ ζψδιακοῦ 1 Β οὐδὲ μὴν A Lb, οὐ μὴν B μελιτηρὸν A b, sed Rελι in ras ab A μελιτήριον LOB ῃ 8 ἀγκεον L post τῆϲ add xo5 B δειμα- τηρόϲ] η in ras A, A εἰ. Βtadmueller voluit scribi αματοϲ αἱματηρόϲ)

Χρὴ μέντοι κἀκεῖνο ἐπιϲτῆϲαι, δι’ ἣν αἰτίαν ἀπὸ μόνων [*](Cur pronomina gentilia nec ab singulari aut duali nec ab tertia persona personalium derivata sint.) πληθυντικῶν ἡ παραγωγὴ ἐγένετο, τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν καθ’ ἕκαϲτον ἀριθμὸν παρηγμένων, καὶ δι’ ὅ τι μέχρι τρίτον ἡ παραγωγὴ οὐ ϲυνέτεινεν. ἀντὶ γὰρ τῆϲ ϲφεδαπόϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ παρήχθη, καὶ οὐ τολμῶ τοῦτο φάναι, ὡϲ τὸ ἄλλοϲ ἀντωνυμία ἐϲτίν, ὅπου γε καὶ μάχεται τῇ [*](lux dimliudinε huius nominis et derivsfionis εtbnicae (εδαποϲ), sicut eliae quo- que fuisse εtymdogiae ex vocum siddlitndine originem ducunt. iam quo- modo aHia derivati vim εfus dictionis habδent, in quam verti possunt (e g. Κρο- νίδηϲ idem est qnod ὁ τοῦ Κρόνου υίόϲ), ia etiam ἡμεδαπόϲ cum derivatione habet etiam vim ethnicam.) [*](Aaevκ. β 166. Sed Dud quoqne deliberandum est, quamobrem haec deri- vatio sthSmca fat a pluxsli tantum numero pronominum persona ium, cum pos- sesεfta pronεmina fngsmtz ex numeris omnibδus, εἰ qum οbo causam nom usque ad terfsm persenam progrediatur. ϲφεδαπόϲ enim fetum non est, sed ἀλλοδαπόϲ illins loco.) [*](sseκ.zr Ans. sxxo. θ 7 (τὸ ἡμεδαπόϲ) τὸ ϲημαινόμενον ἔϲχεν ϲυτρέχον τῇ μετολήψει τοῦ ὀνόματοϲ. vox μεδαπόϲ cm aeeεptt een eo nomte αmmcnetem, ππ qκod eomeert potes4 (ἡμῶν πολίτηϲ). hoc τῇ μεταλ. τοῦ ὁν. verbδis migmifesri posse petet, quis non solum dieimr μετολαμβάνειν λέξιν εἰϲ ἄlλην, ut lfa. ξ, sed eiam μετολαμβάνειν λέξιν ἀντὶ λληϲ. vide Lehrsii Arist 3ξseq. - 1θ-. ξθ2,,2 ex2 de pron. 33, 5: τῶν ὑποκειμένων προϲώπων ἀναιρετκὸν ὑπάρχον (scil τὸ dλλοϲ) εἰϲ ἀόριϲτον πρόϲωπον μεθίϲτηϲιν· dλλοϲ γdρ, οκ ἐγώ dλλοϲ, οὐ ϲύ ξλλοϲ, οὐκ Ἀρίϲταρχοϲ. ἀναγκαίωϲ οὖν τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ ὀριϲμοῦῦ ϲτερούμενα, εἰϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ περιίϲτατο ἀόριϲτον, τοῦ ϲφεδαπόϲ μὴ δυνα- μένου κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνεϲθαι, ἔπεὶ δυϲέφικτον τὸ ὁρίϲαι παντὸϲ ἀνθρώπου) [*](Ans. qmr., mscs. scs. 1is AΙ.CΒb. 1 καματειροϲ A, sed ipsa prima memus supra ε scripsit η | τοιοῦτον] ν in A erasum om ceteri 1 2 5ν] fol 11ξr L οὖν om l.B, in L autem hoc loco vacuum spatium est rasura factum 1 παρα γωγα] αρα in res L 1mslimns τὸ τῆϲ λέξεωϲ 1 3 8ν] 5 vclueruent Soph., Dudith , Eayser, quia pronomen ad ϲημαινόμενον refxebant, non ad λέξεωϲ μεταβάλλονται L. 1 4 τοῦ om L. B B-6 quae inter μεδαπόϲ εἰ ἔϲχεν leguntur, om l. CB 1 6- 7 μετὰ τῆϲ παραγωγῆϲ καὶ τὸ ϲημαινόμενον ἔϲχεν υντρέχον HSehneider, μετὰ τοῦ ϲημαινομένου κxὶ τnν παραγωγὴν ἔϲχεν ϲυντρέχουϲαν Ab. er ln. Β atque ad corruptelas specimen 331, 28 st de prom. 15, 3. 23, 20 (ubi legmndum est μετὰ πράγματοϲ καὶ πρόϲωπον τὸ κατὰ τπν εὐθέαν pro aditds μπὰ προϲώπου τοῦ κατὰ τὴν εὐθeαν καὶ πρᾶγμα) 1 ~ ϲυντρέχουϲαν CB nt A b, παρα- τρέχουϲαν L 1τῇ μεταλήψει] τπν κατάληψν Β Β κἀκείνῳ b. vide ad tra- dimm accusatimmm HS6meidεri comm. 103 ad 77. 28 β 10 παρηγμένων divi- sit A , παρηγμένων A τρίτου A , τρίτων A l. Bb |οὐ ϲυνέτεινεν ALb, οὐκ ἐνέτεινεν B 11 τπϲ) xo0 ἡ B τὸ] A B ψ 12 ϲλον A)

Πρὸϲ μὲν οὖν τὸ πρότερον ἔϲτιν φάναι, ὡϲ μᾶλλον ἀνέφικτον ἦν ἐξ ἑνικῶν ἢ δυϊκῶν ἐθνικὴν παραγωγὴν γενέϲθαι· οὐ γὰρ δή τιϲ ἐπινοήϲει ἔθνοϲ ἐν ἑνὶ ἀνθρώπῳ ἢ δυϲίν, ἐν μέντοι ἀπείροιϲ, οἷον ὁ φάμενοϲ οὗτοϲ ἡμεδαπόϲ ἐϲτι ϲυλλαμβάνει ἑαυτόν τε καὶ τοὺϲ ϲὺν αὐτῷ πολίταϲ. τό γε μὴν ἐμόϲ, ἡμέτεροϲ, φερόμενα ἐπὶ πάντα τὰ δυνάμενα ὑπὸ κτῆϲιν πίπτειν, ἀδιάφορον ἔϲχε τὸ ἀπὸ παντὸϲ ἀριθμοῦ τὴν παραγωγὴν ἀναδέξαϲθαι. (δι’ ὃ τῷ μὲν ἡμέτεροϲ ὑπακούεται τὸ [*](191 b) οὐ μὴν τῷ ἡμεδαπόϲ· εἰϲ γὰρ τὸ τοιοῦτον ἡ παραγωγὴ ἐμόναϲεν.)

'Υπὲρ δὲ τοῦ τὴν ἐν τῷ τρίτῳ προϲώπῳ μὴ παραδεδέχθαι οἰήϲεταί τιϲ αἴτιον τὸ ἀϲύνηθεϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ· ὅπερ οὐ πιθανόν. ἔϲτι γοῦν καὶ τὸ ϲφετερίζεϲθαι παρηγμένον ἀπὸ ἀϲυνήθουϲ τῆϲ ϲφῶν (καὶ ἔτι τὸ μὲν μῆλον ἀϲύνηθεϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν ὀνομαϲίαν τὴν τοῦ προβάτου, οὐ μὴν τὸ ἀπ’ αὐτοῦ παραγωγόν, λέγω τὸ μηλωτή· καὶ ἔτι τὸ δέρκεϲθαι, οὐ μὴν τὸ δορκάϲ ἢ ϲύνθετον τὸ ὀξυδορκεῖν). — 169. φαίνεται γὰρ ὅτι φυϲικώτερόν πωϲ τὰ τῆϲ ἐλλείψεωϲ ἐγένετο. ὃν γὰρ τρόπον οὐκ ἀπίθανοϲ ἀφορμὴ ἐγένετο τῆϲ ἐν τρίτοιϲ ϲυνθέϲεωϲ, λέγω κατὰ τὸ πληθυντικόν, τῆϲ ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ προϲώπῳ οὐκ ἐγγενομένηϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον ἐγγενομένων κατὰ τὴν παραγωγὴν τῶν κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον οὐκ ἐξακολουθήϲει τὸ πάντωϲ καὶ κατὰ τὸ τρίτον τὴν παραγωγὴν γενέϲθαι. καὶ δῆλον ὅτι αἰτίαϲ ὑπούϲηϲ. [*](Axαvε. β 168. ~uominus autem progrederetur paragoge ethnica usque ad tertiam personam, fortasse putabit quispiam eo impeditum esse, quod inusi- tatum est pronomen personale tertiae personae [4n prosa orαtiemel. quae tmen cansa probabilis non est. nam etiam ϲφετερίζεϲθαι derivatum estsb inusitato ϲφῶν (et μλωτ, δορκάϲ, ὀξυδορκeν etiem a pedestris orationis seriptoribδus usnr- psntur, qui non solmmt uti μῆλον nomine pro πρόβατον vocabδullo nec δέρκεϲθαι verbδo).) [*](μααvκ. β 1θξ. natursi potius causa ft, ut tertiae personne derivatio genfilis deit, qusmoquam primae et secundae exstat. possunt enim pronomina genflia a persδnalibus l et Ι personne derivata ἡμεδαπόϲ et ὁμεδαπόϲ εigmi - fcare unam gentem, quia praevolet in ἡμεῖϲ una persons, eius qni loquitur, item in ὑμeϲea ad quam loquimar. sed in ϲφeϲ defeit illa unius personae dominatio ergo ne gentem quidem unam signifcare posset ϲφεδαπόϲ) [*](rssrκ. er Ans. exso. 8 e2 de pron. 110.1 et de adv. 128,4, quibδus locis ϲφετερίζω vituperatur ut οὐχ ὑγιὲϲ et λόγον, sed non quis ab inufitato ϲφῶν derivatum est, sed qnoniam omnino ἀπ’ ἀντωνυμιῶν ῥήματα οὐ παράγονται (cvr eliam Herodien.π. μον.λέξ. 28,16 Lehrsianae, II 934,30 Lomtsianae ed ). - ϲφῶν. cr de pron. 102,5 -103,25, ubi exponitur, omnia pronomine possessiva ex genetiis personalium derivata esse. 4 Apol. Soph. 112,17 Β. μῆλα: κοινῶϲ μὲν τὰ τετράποδα, ὅθεν καὶ πᾶν δέρμα μηλωτικὴ λέγεταc κατ’ ἔuπικράτειαν δὲ πρόβατα καὶ αἶγεϲ (~ Hesych. sub μῆλα) 6 δέρκεϲθαι ut ἀϲύνηθεϲ etiam leicorapbi veteres inmpretantur, vide e g. Hesych. s. δέρκεϲθαι, δερκομένου, δερκομένῳ, Apoll. Soph. s. δερκομένοιο 57, 5 B. - ὀξυδορκεῖν. e2 Lobeck ad Phrn. 576.) [*](Ans. cmιr, nasce. sca. m ALBδ. 1 τοῦ om C Γμὴ om B |ππαρα- δεδeιχθαι A, corr A | 2 οηϲεται Ac , corr A αἰτον] fϲl 114rr L αϲυνηθεϲ iAt A , αϲυνηΕεϲ A , et sb hoc νηθεϲ inc. tol 45v A. β B ἔϲτι γοῦν b, ϲτν oὕν A LB lϲφων A L, ϲφῶε LB, ϲφέ Cb β 4 τnν etiam post ὀνομαϲίαν exhibent Al., om ABb. raro invenitur apud Ap. huiusmodi repetitio srti- euli, sed invenmitur, ide de adv. 122,14. 192,16. hic ὁ ὸνομαcα ἡ τοῦ προβάτου qqppenitur cogit ndo τῇ ὀνομαϲίᾳ τῇ τοῦ καρποῦ τῆϲ μηλέαϲ 1 οξυδοκεν A , coz A 1 7 πῶϲ A 1 8-16 οὐκ-τρόπον om L.B β προϲωποιϲ vidεtuz Ἐν scripmissε, corz A 11 κατα τὸ add A et κα in ras scripsit Γ posterius καὶ om B)

Ἄλλωϲ τε ἐγχωρούντων τῶν ἐθνικῶν ὀνομάτων κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνεϲθαι τὰ τοῦ ἐπιμεριϲμοῦ τῶν ἐθνικῶν γίνεται, ὅτε [*](μaevκ. β 17B. ln tertis persona gentilia nomina usnrpsti possunt, quae in prima aut secunda locum non habent. nam qui cinis Atheniensis de alio Atheniensi loqmitur, si nomine gentili utetur, se ipsum ex numero Atheniensium) [*](τssnε. xv Ans. xxso. 4 sd ἀποτεινόμενοϲ cfr 25, 22. - 10 (P ἐνικfῆϲ ἔπι- κρατείαϲ, ex dominetome unius pεrsomae (c r supra τῇ ἔπκρατείᾳᾳ τῶν ἐγειμένων ἑνικῶν). haec dominatio deest in tertia persona βlurslis numeri pronominis persondlis, quamobrem non unam tεftism prae ceteris signifcat ϲφεῖϲ, sicut unias primae aigmifcatio, eios qui loquitu, inest in ἡμεῖϲ. 11 Ἴνα hebet consecotivam vim, inducit consequentiam quae eeniret, si in ϲφεϲ praevleret una teftia persons. ite enim etiam ϲφεδαπόϲ, sicut ἡμεδαπόϲ et ὑμεδrπόϲ, unam posset denoteαe nationem. fr Adn. ex. ad 200,6- 7 huius ed. - 13 λλωϲ τε hic quoque, ut 37.17. 182.23. 240.9 de pron. 8,9. 49.19 alibi, nignifcst, etiam μlind vel aliter dieendnm esse de eadem re adde quod. - ad ἐγχωρούντων cfr 115, 20. - 14 ἐπιμεριϲμόϲ est distributio nominum gentilium, qus suum cuique nationi cribδuitur nomem.) [*](An~. cmv., masos. sca. κ Al. Bb. post δεύτερα add πρόϲωπα πλη- θυντκὰ scribi iusserunt SSchoemsnn, AΒntmann cl. 185, 8. 216,12. in A. post δεύτερα sex fere litterae erasae, tum ενικα legitur, ἴκα abo A. , ἐν ab A in res L.b ἑνικὰ, CB ἑνικὴν, quod etiam L corigendo intulit 8 inter λέγων et ἑαυτόν hebet A rasuram quattuor fere Hitfererum et in hac rsεura sfgmum omis- eionis ab A factum, cui respondet in ng abd eadem meno exaratum idem si mum cum ἧμαϲ ( τε om LB τὰ] α in rasA αυτο A. ab αὐτφ inc. fol 114v L 4 πρόϲ quod omnes codices prsebδent, om b eum s. τινα addendum esse vidit HSchneider 1 B ἀπόντωϲ C, δὴ om B (παραγωγὴ em Β 1 ΒB -6 παραγωγὴ γινομένη] γη γινομενη et posteriorparsentecedmmtiaωhsbet A in res abA, fort.A scripserat παραγομενη 1 7 αὐτὸ om Ab, exhibent l.B atque A , ubi supra καί τὸ scriptum est τὸ νυ |Β τρίτων] τριῶν A L β B γὰρ om L, add , ουχεν diiεit A, ουχεν A ἔθνοϲ] post in A parra rasmra δυνάμενο. trsicinnt post ἐμπεριλαμβάνεϲθαι B ἔμπεριλαμβάνεϲθαι] ἐμ om A , add supra A β 10 πληθυντικόν A Lb, πληθυντικὰ CB post ωϲ in A. rasura duorum litterarum ἕν add HSchneider, vide Adn. ex. 1 11 τρίτου B οὕτω CBb ἡ om LB, C sliam ἐθνικὴ om 1 μία ante ἐθνικὴ ponit B νοηθείη A , εἰ erasit εἰ θ cum η coniunit lineola A2)

Τῶν ἐξαιρέτωϲ παρεπομένων ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ κατειλεγμένων [*](Iam exponendum est, quo pacto omnino oriantur soloectant.) [*](194 med. s)  ἐν τῷ πρὸ τούτου, ἀναγκαίωϲ καὶ περὶ τῶν κοινῇ αὐταῖϲ παρεπομένων μετὰ καὶ τῶν ἄλλων τοῦ λόγου μερῶν πειραϲόμεθα διαλαβεῖν, καθὸ ὃ μὲν αἴτια γίνεται ϲ,ἀκαταλληλότητο ἃ δὲ ἀδιαφορεῖ, ὥϲ γε ἔϲτιν τὸ πρῶτον ἐπινοῆϲαι ἐξ αὐτῶν τῶν ἀντωνυμιῶν. —

Ἐπιταγματικὴν καλοῦϲιν τὴν αὐτόϲ, καθό, φαϲίν, ἐπιτάϲϲεται [*](praecipue αὐτός, sed οὑτος quoque et ὅδ᾿ non solum de tertiis personis usurpantur, sed etiam adiunguntur, ubi de primis aut secundis sermo est.) [*](Axαvε. β I. ueniam enumeravimus quae pronominum tantum propria de ιen8s perκo- sant, ccnabime~ de eis disιerere, quae cmomunia pronomini sunt cum ceteris orationis psrfSbδus, fn qdbδus sunt quae effcisnt soloecismos, sunt alia quae indierenter construentur, ut apparet pnmum ex ipsis pronominibus.) [*](Aaοvε. β 2. αὐτόϲ pronomen appelationem ἔπιταγματικοῦ nactum est) [*](ssrκ. ex μns. exso. 1- Pec. XII § 144 172, 22 B.: Penommna quesdαm Mαὸεm4 proprus ooserεotees stguda, qusdαm eommunεs. . . . cm de proprus tg4seε πone etgfdorem suτεruss d4csm ee, nuc de commsm4bs dcamus. - 4 dδιαφορε ex. gx. ἑuυτούϲ, quod indiferenter cum omnibus verbi personis iungi potest, ut Ap.195, 22 dict, cum ἑαυτόν censeat soloecismum efB- cere, si cum l vel H persona inngitur. cfr ad ἀδιαφορεῖνverbum Adn.ex.ad 218,15 hdins ed. - 6-p 2θ8, 16 Prsc.ibid. 179, 25: ipse adhsum ee epposeueωm detεr, gmod Apchlomιus ἔπιταγματικόν omina4, π quod solum Soc ponomen εlss promomnibss sel etιαm aosminιbss agpomdtur, sed quod equentius quam ada, ut ego ίpse, tu ipse, ille ipse, Τirgεlius ipse, Cicero ipse. iaeεnisntaωr emis e4 aa promemta apposttiεa |sd eet ἐnπταγματικά]: Τrgέius lle eg0 . . . tκss λic . .. Eane ille . . . perexeeHmatiam igtur hoc pronomen, d est lpse, qua84 propruu3, qu4od commtne esf mddorum, cpppoeitons nomen posedet. - 6 ἐαιταγματικὴν.cfr 62,21. 137,3. de pron. 62,16 παντὶ προϲώπῳ ὀρθοτονουμένῳ) [*](ns. em r., masos. scs. 1s Al.CBb. A in folii 46v initio habet pr. manu αππολλωνιου περί ϲυνταξεωϲ αντωνuμιων καί λοιπων~ του λόγου μερῶν. eisdem verbis in l. fol115r med.) adiunctum est βιβλίον τρίτον. in uroque codice seqnitur index capitum β 1 Τδνfol 116~ LL 1 2 τφ] A videtur τοιϲscripsisse, corr in res A3 post τοότου add βιβλίῳ LOB β 3 καὶ post μετὰ om CBb. c2 ad eollocstionem coniunctionis 163.4. 837.14 (322.13) καθὸ] fol 47v A. β 4 γίνονται L 1 4- τὸ πρῶτον post ἐπινοῆϲαι traicit B β θ -p 268,, 16 Ἑmι- ταγματικἑν-ἔπειράτηϲεν Portus post § 55 ἐλαλήϲαμεν posuit, item ε. Hekker recΕe εeutsfsm asne oεdinem ruer etiam PEscianus β θ φηϲιν L)B ὑποτάϲϲεται IϹBb, in A videurεπι pro υπο fuisse, sed A post rasuram scr. υπο.ἔπιτάϲϲεται iure poposcit Βka I 24: ὑπὸ repugnat subsequentibδus)

Διαπορῶ γε μὴν τί δή ποτε αἱ μὲν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου [*](Sed non omnia pronomina III personae usurpare licet in significandis I et II personis.) [*](195 s) οὐ μετίαϲιν ἐπὶ τὰ τρίτα πρόϲωπα, τά γε μὴν τρίτα πρόϲωπα μετίαϲιν ἐπὶ τὰ πρῶτα καὶ δεύτερα, καὶ πάλιν οὐχ ἅπαντα. ἰδοὺ γὰρ ἡ καὶ ἡ ἕο καὶ αἱ ϲύζυγοι ἑνικαὶ ἁπλαῖ οὖϲαι ἐπὶ τὰ πρῶτα ἢ δεύτερα πρόϲωπα οὐ μετέρχονται, γε μὴν μεταλαμβανομένη ἐξ αὐτῶν αὐτόϲ,

Ἔϲτιν γε μὴν ϲυνελόντι ἐκεῖνο φάναι· μὴ ἄρα αἱ τοιαῦται [*](Cur soloecismus non exsistat, si plurativa pronomina composita III personae ad denotandae I aut II personas usurpantur.) [*](196 b) ϲυντάξειϲ ϲολοικιϲμὸν ὑπαγορεύουϲιν παρὰ τὴν τῶν προϲώπων μεταλλαγήν. [*](Aaevκ. ψ Β. Dubito autem, cur primae et secundae personae pronomine eaκ numquam usmpentur sd teftiss personas sigmifcandss, sed tertiae pronomine aui D1 peraoaaa sd primns εἰ sscundss, quamquam non omnia. nem Τ et ἔo et cetera eiusdem u*upaatan generis (personsia tertiae personae) non transeunt ad primam aut secundam personam, transit αὐτόϲ, quod ilorum loco dicitur. atqne ἑαυτοῦ et ἑαυτῷ et cetera singdlaeia composita tertiae personas non admittuntur in prims aut se- cunda persons, contra admittuntur eorum pluralis, vllut dicere licet ἑαυτοὺϲ ὑβρίϲαμεν, non licet ἑαυτὸν ὕβριϲα. Monne ratione caret haec repugnantia?) [*](Aaαvκ. 4 4. Aporema brevitex ita expedire possumus. Τdentur quidem) [*](rssruκ. xv Anx. exso. 1 Pree XV 1 § 145 180,11 Βθ.: Et sciendum, quod iriae omnes psseαe prmommmm possunt pe supra dictam figuram apponi primae et secundae personae excepto sui, stὸ4, se, 6 se, prmα auem se e- emda per8ma nec nocem eibi mec frtαe αppemt ossmnt. - ὃ μεταλαμβανομένη ἐP αὐτῶν. cr 111,19. - 6 st 7 in priore versa omissum esse ἐγώ, in altero ϲύ exponit 141, 26 et 20 8 Pasc. X5 β 146 180.17 B . eεaeci queque prάε- tieamm ferttαm pprsomαm e ex ea compositam, id emi ἑαυτοῦ, ἑαυτῷ, ἑαυτόν, primae et secundae pmsemαe non αppenun4, quomodo nec nos sueι, qu4od em tam simpἔcρ prmιtiεi eertαe persemae ΕΘraecae quam compoetti poesdet apud nos plurαEem 4amem αopoetfαm fertiαm, quta nom αδen4 composΜa α pltralibus pr4mαe et eecundαe persemαε, necessario αduengun4 et χmαee secundae, ut ἑαυτῶν κηδόμεθα pro ἡμῶν αὐτῶν et ἑαυτῶν κήδεϲθε pro ὑμῶν αὐτῶν. I4 μὴ ἄρα. er 342, 9: μήhicidem signifcat quod saepe(e.g.θ4,8 105,18) μήποτε. 15 παρὰ ~propter.) [*](Ans. mr., mscs. scs. m A L.CBb 1 A in ng απο i. e. ἀπόρημα vel ἀπορία μὴν] μιν A , corz A mἰ l. in res β 2 prius τρίτα] fol11eν L 8 γὰρ em LB ALb, eἱἱ B ψ 4 ἐo Ab, ὲ xx ἀ L, e B π Ab, κα L.ϹB , 7 αὐτὸϲ δὲ νῦν πόμα L εἰ (cum πῶμα) Ϲ, αὐτὸϲ δὲ ϲ5 δῶκαϲ B β Β μείζων AL-, corr ομολογηται A, corr A ἑαυτόν] εὐίου A , corr A 10 ἑαυτῶν] εευτον A, post ἑαυτῶν add ἐαυτcϲ B | κατὰ] καὶ L, corr L post κατὰ edd τὸ LCB 1 11 τὸ om A L .recte adᾶisss videntur B5 1 13 όβριϲα] ὑβρvcθην L, ὑβρίϲαϲ L ὅβριϲαϲ] ὕβριϲα L, corr L δὲ om L καθυ- βρίϲαμεν L. CB 14 γε post μὴν posuerunt LC (μὴν] μιν A. , corr A 1B ϲολοκιϲμον A. 1μεταλλαγήν] ετ in res A2)

Ἀλλὰ πάλιν πᾶν ἀκατάλληλον ἔχει ἐπανόρθωϲιν διὰ τοῦ ἀκολούθου ϲχήματοϲ. εἴπερ οὖν ϲολοικιϲμὸϲ τὸ ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν, τί τὸ ἐπανορθοῦν τὸ ϲχῆμα, φήϲει τιϲ τὸ ἡμᾶϲ ὑβρίζομεν --- οὔ φημι ἕνεκα μόνον χρήϲεωϲ, ἀλλὰ καὶ ἕνεκα ἀποδείξεωϲ ἧϲ προεξεθέμην τοῦ [*](eiusmodi construetionibns, quatis est ἔαυτοὸϲ ὑβρίϲαμεν, soloecismi effci. nem siquid teftiae personne est, id in prima et secunda persona usurpatum orsfionem reddit incongruam. (sicut incongruentia exsistit, ubi primae vel secundae per- sonae pronomen cum verbo tertiae copustur.) quod si verum est, feri nequit, ut congrua fat οrstio, ubi ἑαυτούϲ in prima secundave persona admittitur.) [*](Aauvε. β Β. At contra dicendum est: quaecumque revera incongrua et sbnormia sunt, ea produntur et corriguntu congrua iustaque consαuctione ap- positaq ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν vero siquis dicat ita corrigi, ut ἡμᾶϲ pro ἑαυτούϲ po- natur, is εrrabδit nam nominativum tentum simplicium pronominum personalium) [*](rssrκ. er Ans. ex e. 1-B vide Adn. cr. sd 1 εἰ ad 4-Β. - Bλ- 7 πῶϲ -τύπτομεν. cfr de pron. 78, 14: φανερὸν ὡϲ οἴ προϲχρηϲάμενοι τ ἑαυτούϲ ϲὺν τῖϲ ϲυζύγοιϲ ἐπὶ πρώτου καί δευτέρου παρὰ τὰ πρόϲωπα ἁμαρτάνουϲιν. - 11 προεξεθέμην remittere videor ad 178.10-14. 26-28.) [*](Ann. qmr., esce. scm. im Al. Bb 1 indefnitum τι resfitnit b, ὅτι codices, quod si refineretur, pro relativo aeeipiendum esset et quod sequitur enuntiatum καὶ ἀνάπολιν -ἡμεϲ pro apodosi mtecsdentis enuntiati εἰ γὰρ ὅτ -ποιεῖ λόγον. scripsit antem fla xx ἀνάπαλιν -ππμeϲ Apollonios, siquidem revera scripsit, in modum παρενθήκηϲ |post vοῦτο add xx L. Bb β 35 ακαταληατον A, sed supra ulfimss litteras sciipsit λον A. , supra medisφ vocem λλ A | ente λόγον add τὸν L. CB ἐν πρώτψ] fol 117r L 3 τοῦτο post τρίτῳ ponat L0 4 τήδε] τη om ἄ, add A β 4-B γραφω ϲυ γραφείϲ εγω γραφουϲιν ημειϲ A , E supra ϲυ scripsit εγω, debebat stiam supra εγω seribere ϲυ L γράφω ἐγh ϲὺ γράφειϲ ἐγὼ γράφουϲιν, quae sequitur non ἡμeϲ, at rasura trium vel quattuor Hitterrum Βb ἐγὼ γράφει, ϲὺ γράφει, ἡμεϲ γράφουϲιν,ὑμεϲ γράφουϲιν. appa et in deteriorum codicum srchettypo conlectura raditam scripturam ita mntat8m esse, ut quatuor exempla legerentuα, in qωbus cum verbo tertiae per- sonae copdlatnm esset pronommm primae et sscumdae. st quae optimorum codi- cum ope restituta sunt, sic videntur interpretmmda esse: Sᾶ qen feϲdt γράφω ἐγώ et ϲὺ γράφειϲ ac imm haec ία eomprελedere εεΕet: γράφουϲιν ήμεϲ, dseefret a5 arma. Scrupus autem residet, num tota haec parenthesis sb ApoHlonio addis sit 1 Θ post τρίτον addi vehi 5ν BSehneider comm. ad 78, 14-16 6 ληλον ποιe] fol 48r A 1 8 rᾳν ἀκατάλληλον A b, πάνυ κατάλληλον L (sed υ in. ras) et CB 1 16-11 sne φήϲει addendum esse οὐ eonieeit Dndithius, quo afiecto hic erit loci sensos: nexo αddeὸst dφcre ἡμᾶϲ ὑβρίζομεν. qnod em sdεm proaer usum dio. Sοphisnus, Portus, Eayser οὐχ inseri voluerunt mle ἕνεκα, stque interpretatur Porms: ἡμϲ ὑβρίζομεν dierit ddquιs ego nego non solum)

Χρὴ οὖν ἐπιϲτήϲανταϲ ἐκθέϲθαι τί δήποτ’ ἔϲτι τὸ ποιοῦν τὸ [*](Grammaticorum est universe inquirere, quid sit quod efficiat soloccismum.) ἀκατάλληλον, οὐ παραθέϲει τρόπων χρηϲάμενον μάτην, καθάπερ τινὲϲ εure,aua ι [*](cum verbis coniungere licet, quorum smbiectum persona promomine dssigmata est, itaque ἡμεῖϲ ὑβρίϲαμεν licitum est, ilicitum ἡμᾶϲ ὑβρίϲαμεν.) [*](Asevκ. θ. lam exponendum est, quid sit, quod incongruentiam sffciat, ne- que acquiescendum. ut nonnulli fecerunt, in aferendis exemplis ffguraαum et pro-) [*](rxsτm. er μns. sxxe. I ϲυζύγων. ϲόζυγα ῥήματα Apollonio non solum ea erant, quae pariter fectontur, sed eliam qοae similem vel eandem vim habδent, velut 64, 19 is nuncupat quaecumque ἄπαρειν οὐϲιώδη ἢ ὀνοματικὴν signitcant. hic aorem ϲυζύγων nomen referendum est ad eum qui inter verbδa εἰ pronomina adfuncta inercedere potest consensum, ut persona pronomine desigmsta embiectum verbi nit. -- 4 simili modo excusantuα ἑαυτοὺϲ τύπτομεν siaqne eiusdem generis iura 206, 25-207, 2. iΙic enim Ap. ait licere ἑαυτούϲ pronomen cum prima persons verδi coniungere, quia non licent dicere ἐμαυτούϲ, sicut hic ἑαυτοὺϲ ὑβρίζεται ζομεν imoprobδa i non posse dicit, quia non concessum uit ἡμᾶϲ ὑβρίζομεν. atque illam excusationem etiam in rhemsticο suo technographum protulisse discimus ex Ϲhoerobosci in Theod. commentario Hl 125. 27 Βilg. (610, 21 Θ ): λέγει Ἀππολλνξνιοϲ (scil. ἔν τῷ περὶ ῥημάτων, quem librum exhausit Ch in interpretgn- dis reguis verbsibus), ὅτι εἰϲί τινα παράλογα καί λανθάνουϲιν ὅτι εἰϲί παράλογα, a οἶον λέγομεν ἔμαυτὸν ἔτυψα, ϲαυτὸν ἔτυψαϲ, ἑαυτὸν ἔτυψε· τὸ οὖν τρίτου προϲώ-- που ὑπάρχον ἐὰν τολμήϲῃ ἐνταθθα ὑπειϲελθεῖν εἰϲ χρείαν πρώτου ἢ δευτέρου προϲώπου, οἶον ἑαυτὸν ἔτυψα, ἑαυτὸν ἔτυψαϲ, ἐλέγχεται ἐκ τῶν εὐλόγωϲ προϲφερο- μένων, τοῦ ἐμαυτόν καὶ ϲαυτόν, καὶ οὐ λανθάνει ἡ παραλογία· ἐὰν δὲ ἐν τοϲ πληθυντικὸϲ ὑπειϲέλθῃ εἰϲ χρείαν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου τὸ τρίτον πρόϲωπον, καὶ εἶπωμεν ἑαυτοὺϲ ἐτύψαμεν, ἑαυτοῶϲ ἐτύψατε, λανθάνει ἡ παραλογία ἐνταῦθα, ἐπειδὴ ἡ ἀντωνυμία ϲύνθετοϲ ἐν τοϲ πληθυντικοῖϲ οὐκ ἔϲτι, καὶ λοιπὸν οὐκ ἔχει τι τὸ ὀφέλον ἐλέγξαι τὴν παραλογίαν. neque abδstinnit Apollonius ipse ab hoc uem refmivorum tertiae personae, ide PSchneideri comm. ad 78.14-16. at hoc libri de pron. loco etiam pluralem ἑαυτούϲ in I vel Il persona usumrpatum vituperat. B τί δήποτε pendet non solum ab ἐκθέϲθαι, sed etiam ab ἐπιϲτἡ- ϲαταϲ, quod inquirendi vim hsboet. er 276.21 ubi cum intmrogafivο εἰiungitux (saepiuscum dativo vεlaccusativοconstruitnr, vide HSehneideri comm. ad 77,28). -- 6 τρόπων nomine hic et mox infe ea εignifcantnr, quae normae smtacticae rqpagmmt. cx etiam 5, 9.) [*](proptr usκm. Hestst tertia ratio medendi, quae praeferenda videtur, ut post ὑβρίζομεν supyleatux enuntiatum vel unum verbum refutandi, velat ὀλόγωϲ. neque enim sola hac interpmctionis mutatione locus senari potest, id quod. HSchneider putat: eεῖπερ οὖν ϲολοικιϲμὸϲ -ϲχῆμα 1 φήϲει τιϲ. Τὸ ἡμᾶϲ ὁβρί - ζομεν. οὕ φημι κτλ.) [*](An.. ur., mscs. scs. m A L. Bb. B ὅβριϲα] ὕβριϲεν C B β 5 oὕν om l., δὲ pro ~lo ponunt L B ἐπιϲτήϲανταϲ] ανταϲ in ras ποτε A β Β χρη- ϲάμενον AϹ, χρηϲαμένοιϲ L sed fais vocis correctus est, χρηϲαμένουϲ Βbδ. ser- mda apud Ap. videtur snaculuthia numeri, qnam meliores codices exhibent, conlais variati numeri exemplis quae congesdit HSchneider comm. p 14)

Πρὸϲ οἷϲ οὐδ’ ἀληθεύουϲιν οἱ ἐξ αὐτῶν λόγοι. φέρε γὰρ φάναι ὡϲ γίνεται ἀκατάλληλον παρὰ τοὺϲ ἀριθμούϲ, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον,

Οὐδὲ ἐκεῖνο δέ με λέληθεν, ὥϲ τινεϲ ἐπετάραξαν τὴν παρὰ [*](Perperam nonnulli consuerunt soloecismum nonnumquam una voce contineri.) πᾶϲιν ϲυμφώνωϲ πιϲτευθεῖϲαν δόξαν, ὡϲ μιᾶϲ λέξεωϲ κακία ἐϲτὶν ὁ βαρβαριϲμόϲ, ἐπιπλοκῆϲ δὲ λέξεων ἀκαταλλήλων ὁ ϲολοικιϲμόϲ, αὐτοὶ εἰϲηγηϲάμενοι τὸ καὶ ἐν μιᾷ λέξει καταγίνεϲθαι ϲολοικιϲμόν, εἰ κατὰ θηλείαϲ φαίη τιϲ οὗτοϲ ἢ πλήθουϲ ὑπόντοϲ, παραθέμενοι καὶ ἄλλα τῆϲ [*](reiciat - atqne etiam in iustum casuum neum peccavisse Homerum temere dicunt μ 3 non conspicientes, num quid desit, aut quae causa genetivum postulet.) [*](Aaαvκ. β Β. Nec fugit me aliorum mror qui trbaverunt opinionem vul- gatam, ex qua barbarismus positus est in una voce, sοloecismns in verborum. copdlstione. nam eiam soloecismum una voce continei posse putgnt, siquis ex. gr. οὗτοϲ dicat de femina vel de multitudine. at hoc ineptum est primum,) [*](assτ~κ. ex Ans. sxs. 3 7 e22r supra 35,21. 93,144 -94,3 et Hrec. XζI ψ 148 181.18 B Homerus auctoriate poetica ΕΒct: δὲ δύο ϲκόπελοι ὁ μὲν οὐρανὸν εὐρὺνίκάνει, quommodo et ali odazm tem αpd nos qκaaπ apud Θraecos. - 6 πόλιν -καὶ ἔπὶ τούτου, εἴ τι κτλ. non idem quaerebatur de θ 48 et ν 320. sed πάλιν et καὶ dicere poterat Aλ α., quia rasus hic quoque inquirendum est, qua ratione id defendi possit, quod poeta diii. - ad 8- 27B, 9 efrm eupra 7, 1 et Sext Hmpir. adv. ram. § 210-213 646, 27 B ὁριζόμενοι τόν τε βαρβα- ριϲμὸν καὶ τὸν ϲολοικιϲμὸν φαϲὶ εβαρβαριϲμόϲ ἐϲτι ποράπτωϲιϲ ἐν ἁπλῇ λέξει παρὰ τὴν κοινὴν ϲυνήθειαν1 καὶ εϲολοικιϲμόϲ ἐϲτι παράπτωοϲ ἀϲυνήθηϲ κατὰ τὴν ὅλην ϲύνταξιν καὶ ἀνακόλουθοϲα. πρὸϲ B δυνάμεθα λέγειν . . . εἰ ἐν λέξει μιᾳ ὁ βαρβα- ριϲμὸϲ νοεῖται καὶ ἐν ϲυνθέϲnι λέξεων ὁ ϲολοικιϲμόϲ, ἀλλ’ οὐκ ἐν τοῖϲ ὑποκειμένοιϲ πράγμαϲι, πῶϲ ῆμαρτον εἰπὼν εοῦτοϲ3, δείcυμι δὲ γυναῖκα, ἢ ἑαυτῇ3, δείκνυμι δὲ νεανίαν; οὕτε γὰρ ἐϲολοίmϲx οὐ γὰρ ϲὐνθεαν πολλῶν ἀκαταλλήήλων λέξεων προη-) [*](Ana. m r., casca. sss. AL. Bb. 1 γοῦν b, οὖν libzi praeter C qui om. vocdlsm β 2 ἑ ALb, ϲ LOB τοιοῦτον LB ψ 3 δὲ om pro ἔαυτοὺϲ ὑβρεομεν Potos fagitavit ϲιν. vide Argum. 1 6 γρ om B ε τι Portus, η τι A, sed η in ras ab A , τι et AHutmann, 5 τί l. Bb |λίπει A. , corz A τι mavul AHnttmann | 7 παριϲθω A , corr A β 9 A in ng ὅτι δὲ ουκ ἐν μία λέξει βαρβαριϲμὸϲ | ὑπετάραξαν Β β 1θ κακία] fol 48v A 11 ἐπιπλοκῆϲ] fol 1182 L 1 12 smte ϲολοικ.add τὸν B 1ξ η πληθυϲ υποντοϲ A. (quod Βεkker dicit, uποντοϲ vocem in primis Htteris corectam esse, neget ottentag). unde nascitur vera integraque scripture, modo una littera post θ inseratur vide A gum. Att auctor archetypi deornm codicum seripεit ἡ πλη- θύϲ et om ὑπόντοϲ (quae lectio invenitur in LOB), id quod. Potum indunit, ut Apolonium hic verba Hiadis B 278 ὧϲ φάϲαν ἡ πληθύϲ citasse poteret et ὅϲ φάϲαν adiceret. quam sctiptnram recepere et b |παραθέμενοι] in L efiitus vocis erasus et tota inducta, in CB deest)

Καὶ φαίνεται ὅτι ὅϲον ἐπ’ αὐτῷ ὁ λόγοϲ κατώρθωται, παρὰ δὲ τὴν ἐξ αὐτοῦ γενομένην δεῖξιν τὰ τοῦ γένουϲ ἐνήλλακται. ϲαφέϲ τε ὡϲ οὐδὲ ἐν νυκτὶ ἐγχωρήϲει ὁ καινότερον ἐπινοηθεὶϲ διὰ τῆϲ [*](199 s) οὗτοϲ ἀντωνυμίαϲ ϲολοικιϲμόϲ, καὶ δέον προϲθεῖναι τῷ ὅρῳ, ὅτε μὴ ἐν νυκτερινῷ καταϲτήματι εἴη τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ· δῆλα γὰρ τὰ ὑπ’ ὄψιν [*](199 b) πίπτοντα τοῦ γένουϲ ἐϲτίν. ὅπερ γελοῖον· οἱ γὰρ ϲολοικιϲμοὶ ἀκοῇ ὑποπίπτουϲιν, ἐλεγχόμενοι ἐκ τῆϲ κατὰ παράθεϲιν τῶν λέξεων ϲυνούϲηϲ ἀκαταλληλίαϲ, ὧν μεταλαμβάνουϲιν καὶ οἱ τεθρυμμένοι τὰϲ ὄψειϲ· οὐ γὰρ ἐλλειπεῖϲ εἰϲιν τοῦ ἐξιδιοποιουμένου τὴν φωνήν, λέγω τῆϲ ἀκοῆϲ. [*](quoniam nominsfivns nuHlus per se orationem confcit absolutam, sed adiel debet verbδum ac, si transitivum est verbum, etiam obiectum nec opponenda εmmt talia, pulle est οὕτοϲ responsam interroganti τίϲ ϲε ἔτυψεν nem hic cogitgmdo εupplmmdum est ex interogatione verbδum.) [*](μxαvε. β 8, Deinde petet, siquis de femina οὗτοϲ dicit, per se orationem reste se habδere,nsc aliunde intellegi gmnera psmutsta esse nisi ex demonstratione. quid7 quod noctu soloecismos hic nuper excogitatus non exstaret, ac debet, qui- cumquetslia in soloecismorum nummo haboet, eorum defnitioni addere excepta nocte, quofmiam apsta sunt ea tentum quae sub οeulos cadmi: id quod idi- euum. n8εm sdoeca subo ames cadεmt itaque sb caecis quoque perdipiuntur.) [*](νεγκάμην, ἀλλ’ ἀπλῆν τnν οὕτοϲ λέξιν αὕτη οὕτ’ἐβαρβάριϲα· οὐδὲν γὰρ ἀϲύνηθεϲ . ἔχεν ἡ οὕτοϲ λέξιϲ, ὡϲ ἡ παρὰ τοϲ Ἀεξανδρεῦϲιν ἐλήλυθαν. Apollonii aio- rumque technicorum sententiam habes apud Ϲhoerob. in Theodos.I 103, 9—104,2 Hig. 1,10 ~ ): ἰϲτέον δὲ ὅτι dλλο τὸ βαρβαρζειν καὶ dλλο τὸ ϲολοικθειν· βαρβαρίζειν μὲν οὖν ἐϲτι τὸ ἁμαρτάνειν περὶ μίαν λέξιν, εἶτε περὶ τόνον εἶτε περὶ γραφὴν eτε περὶ κλίϲιν ἕτε περὶ χρόνον eτε περὶ πνεθμα . . . Ϲολοικζειν δέ ἐϲτι τὸ περὶ τὴν ϲύντοξιν καὶ τν φράϲινᾶραρτάνειν,τουτέϲτινἐκάϲτηϲλέξεωϲκαθ’ἐαυτὴν κειμένηϲ καλῶϲ ἔχούϲηϲ, ἐν δὲ τῇ υντάξει καὶ τῇ φράϲει ἀτάκτωϲ καὶ ἀνακολούθωϲ παρολαμβανομένηϲ. item in uuoque de brbarismo et soloecismo tractatu posδ ἴμckenaerii Ammonium 191-204, nisi quod in altero 203 ea opinio legitux, quam Ap. hoc locorefdlit: ϲολοικει δὲ καὶ ὁ τὸ παιδίον δεικνὑϲ καὶ λέγων οὕτοϲ. rsseε. xx Ans. exso. IB γοῦ ἐξιδιοποιουμένου τν φωνἡν, ess parᾶs cor- pοrs, qκa5 nomos, eocεs n5i εmnfce4, recipet.) [*](Ans. mir, masos. scs. m A L. Bb. 1 εὐηθείαϲ] εὐθείαϲ L. β 2-3 κxὶ ρήματοϲ-πλαγίαν bis scripta, semel deleta in L 1 4 βλάπτειν B dλλ’ ε] εί δὲ B 1ουτοϲ A, οὕτω et. Γτι ϲε A. , corr A 1 6 ουτωϲ A. , corrx A5 7 ὅτι om L, ὅϲον om B ψ θ ϲαφὲϲ τέωϲ L ( χωρήϲει B | καινότερον Leb, καινότεροϲ A ϹΒ, sed A ϲ in ras habet ab A β 10 ὅρῳ deest in L abscissa psriedla foti 118 ὅτε] fϲl 118ν L, ὅτι B 1 1 post κατὰ add τα A. 14 τεθρυμμέναι]υμ in ras A β 1 ἐλλπϲ lξb. eft Hθehnεideri comm. p 5 sd 4, B | ἐξιδιοπcιουμένου] puimum ι et aiterum ιο in res A2)

Τὸ οὖν κατὰ θηλείαϲ λεγόμενον οὗτόϲ με ἔτυψεν οὐχ ἁμάρτημα τοῦ λόγου· τὸ δέον γὰρ τοῦ καταλλήλου ἀνεδέξατο. εἰ γοῦν ὑπούϲηϲ θηλείαϲ φαίη τιϲ αὕτη με ἔτυψαν, ὁμολόγωϲ ϲολοικιεῖ διὰ τὸ ἀκατάλληλον τῶν λέξεων, κἂν ἀληθεύει τὸ γένοϲ. οὐ γὰρ ἐν τοῖϲ ὑποκειμένοιϲ τὸ ἀκατάλληλόν ἐϲτιν ἢ κατάλληλον, ἐν δὲ τῇ ϲυντάξει τῶν λέξεων, αἷϲ παρέπεται τὸ μεταποιεῖϲθαι εἰϲ τὸ δέον, τῶν ὑποκειμένων ἁπάντοτε τῶν αὐτῶν ὄντων. ἔϲτι γοῦν καὶ οὐδετέρωϲ φάναι τοῦτό με ἔτυψε, καὶ οὐδὲ οὕτωϲ τὰ τοῦ λόγου ἠλόγηται· [*](ARGVM. § 10. Ergo οὗτόϲ με ἔτυψεν de femina qui dicit, noa peccat in eges dicendi; is peccat qui αὕτη με ἔτυψαν loquitur, etiam si pronominis genus convenit cum genere personae. nam incon ruentia posita non est in rebus vel personis, de quibus sermo est, sed in verborum constructione. atque licet nonnusquam etiam neutrius generis pronomine loqui de femina vel re feminini generis aut singularis numeri pronomine de nomine plurativo, videlieet siquod nomen synonymum neutrius generis aut singularis numeri exstat, quod simul cogitari potest.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 post ὡϲ 1 — 2 litterae erasse in A | παρὰ] περὶ B. vide Adn. ex. ad 272, 5 huius ed. | προτάξειϲ] προϲτάξειϲ Ellebode et AButtmann, qui interpretatur: ωας den grammatischen Vorschiften zuvider vertauscht wird. RSchneider II 25 verba παρὰ τὰϲ προτάξειϲ ἐναλλαϲϲόμενα ad exemplum ὣϲ φάϲαν ἡ πληθύϲ, quod in et b 198. 12 ante παραθέμενοι legitur, referenda esse putaverat, quandoquidem ilic et similibus locis alius numerus praecedit, alius sequitur. sed illud exemplum nullo codice exhiberi supra diximus. nunc Schneider censet, παρὰ τ. πρ. ἐναλλαϲϲόμενα verbis in universum omnia signifcari, quae abo consequenti constructione discrepant. at haec interpretatio pariterque Ellebodii coniectura προϲτάξειϲ pugnant cum subsequenti enuntiato ὡϲ γὰρ εὔηθεϲ κτλ., quod enuntiatum verbis illis 198, 12 καὶ ἄλλα τῆϲ αὐτῆϲ ἐχόμενα εὐηθείαϲ respondet neqne ut annotatio aliena eici potest. hinc enim elucet non de veris soloecismis hic Apollonium loqui, sed de constructionibus quas ex soloecismorum numero excludebat, et ante πεϲεῖται negationem intercidisse. fortasse προτάξειϲ ex πράξειϲ ortum est, quo voccabulo reposito Ap. hoc dixit: non solum si secus, sed etiam si actiones dicuius personae falso significantur, id in soloecismorum numero habere, ut omnes concedent, ineptum est. 1—2 οὐ post ϲολοικιϲμοῦ nos addidimus, Kayser* voluit scribi δοθήϲεται δὲ οὐδ᾿ ἐκεῖνο ‖ 2—3 ὡϲ γὰρ—προειρημένον quod RSchneider et AButtmann eiciunt, Portus et Kayser* putaverunt sic corrigendum esse: ὡϲ γὰρ εὔηθεϲ τὸ προειρημένον, καὶ τὸ τοιοῦτον. qui ipsi quoque eraverunt nam hoc studet Ap. demonstrare, τὸ προειρημένον (i. e. siquis οὖτοϲ de femina dictum soloecismis adscribit) εὔηθεϲ esse. id quod hic ita demonstrat, ut aliud proferat, de cuius εὐηθείᾳ dubitari nequit, et pergat, non minus τὸ προειρημένον ineptum esse quam hoc aliud ‖ 2 τοιοῦτον] ν erasum in A ‖ προειρημένον] προκείμενον LC | οὖν] γοῦν LC | 4 οὐχ] χ in ras A 5 ὑπούϲηϲ] ηϲ in ras A2, sequitur rasura 2—3 litterarum | ἔτθψαν] ν in ras A ‖ 6 ϲολοικιζει A1, corr A αληθευει A1, ἀληθεύῃ A2LCBb. cfr Adn. cr. ad 97, 10 huius ed. ‖ 8 λέξεων αἶϲ desunt in L abscissa particula folii 118 | posterius τὸ em B ‖ 8 ὑποκειμένων] φολ 119r L | πάντοτε L ἔϲτι γοῦν] ἔϲιν οῦν L ‖ 10 post ἔτυψε in A rasura trium fere litterarum | καὶ οὐδδὲ] fol 49r A | οὕτω CBb)

Ἦν μέντοι ἐκεῖνο παρακινδυνευόμενον, τὸ ἐν ϲυνθέτῳ λέξει [*](c. V.) ὑποφαίνεϲθαί τινα ϲολοικιϲμόν, λέγω ἐπὶ τοῦ ἑνδέκατοϲ ἢ ἐπὶ πλέον ἐπὶ [*](ARGVM. § 11. Haud multum autem aberat, quin soloecismus inesse videretur in voce composita, in ἑνδέκατοϲ nomine ordinali atque etiam magis in ἑνδεκάτη [quia pugnat ἕν neutum cum δέκατοϲ masculino et δεκάτη feminino]. etenim ex ἑνόϲ genetivo non licet hoc ordinale nomen derivare, cum compositiones harum vocum fiant ex nominativis. ac ne ita quidem [scil si genetivo) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2—B cfr. de pron. 84, 11, ubi contra eos, qui μίν aliquotiens ad pluralem pertinere opinati sunt, haec dicit: ὁ δὲ πλάνοϲ τῆϲ τοιαύτηϲ ἀφορμῆϲ (lege ἡ δὲ ἀφορμὴ τοῦ τοιούτου πλάνου) ἴϲωϲ ἐρρύη ἐκ τοῦ . . . «ἦ μάλα δὴ τάδε δώματα κάλ᾿ Ὀδυϲῆοϲ» καὶ «οὐκ ἄν τίϲ μιν ἀνήρ». ἦν δὲ τὰ τοιαῦτα ἐπὶ τὴν ϲυνωνυμίαν φερόμενα τοῦ δῶμα, ὁμοίωϲ τῷ «νεφέλη δέ μιν ἀμφεκάλυπτε, τὸ μὲν οὔ ποτε». et schol. V ad μ 75: πρὸϲ τὸ ϲυνώνυμον ἀπήντηϲε τὸ οὔποτ᾿ ἐρωεῖ, et ad eadem verba: ϲχῆμα τῶν ϲημαινομένων ἀκόλουθον. sed schol HQ: Ἀρίϲταρχοϲ οὐ λέγει πρὸϲ τὸ νέφοϲ τὴν ἀπόταϲιν εἶναι, ἀλλά φηϲιν ὅτι τοῦτο οὐδέποτε λήγει, τὸ κεκαλύφθαι τὸν ϲκόπελον τῷ νέφει. Eustath. 1713, 64 R.: τὸ μὲν τουτέϲτι τὸ νέφοϲ, ὃ ταὐτὸν τῇ νεφέλῃ κατὰ πολυωνυμίαν. schol. H ad ρ 268 μιν] αὐτὸ τὸ δῶμα. Apoll Soph. 159, 18 B.: «οὐκ ἄν τίϲ μιν ἀνὴρ ὑπεροπλίϲαιτο»: εἰϲ γὰρ τὸ ἐνικὸν μετείληφε τὸ δῶμα. — 5 νέφουϲ est genetivus qui dicitur definitivus, ut in subsequentibus οἴκου. — ἀπήντηϲε etiam. schol. V ad μ 75 supra exscriptum exhibet, atque eodem modo eadem scholiorum collectio usurpat ad γ 184 φίλε τέκνον: τοι πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον ἀπήντηϲε . . . ἢ πρὸϲ τὸ ϲυνώνυμον, τὸ παῖϲ. habet respondendi, consentiendi vim, ut ὑπαντᾶν 149, 15 et de coni. 232, 23. — 9—p 279, 4 cfr 182, 15—183, 3, ubi demonstratur optimo iure ἑνδέκατοι plnres personas signifcare, quamquam unitatis nomen. continet, itaque discrepantia numerorum (non generum) in ἑνδέκατοι defenditur. — 10 παρακινδυνευόμενον. cfr 215, 11. 237, 18. 20.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 οὐδένα] α in ras A | ἐλλιπὲϲ LCBb ‖ 2 γύναιον] γένοϲ B ‖ 3 μιν] ν in ras A. ‖ 4 τὸ μὲν οὔ ποτ᾿ ἐρωεῖ om L(C?)B, quorum verborum loeo μελάντερον B habet, atque stiam L3 in dimidiam lineae partem, quam L vacuam reliquerat, scripsit μελάντεροϲ, quod ad κυανέη nomem. interpretandum ab aliquo adscriptum videtur ‖ 5 πρὸϲ γὰρ] τὸ μὲν γὰρ οὐκ ἐπ᾿ ἄλλο πρὸϲ LCB | ϲυνώνυμον] ϲημαινόμενον L1C, sed Lx delevit et substituit ϲυνώνυμον | ἀπήντηκε LCBb ‖ 7 ὑπεροπλίϲαιτο L. vide adn. in ed. Ludwichiana ‖ 9 γιγνώϲκω de pron. 84, 26. vide adn. Ludwichianam | αυτωι δαιτα] ι et αι in ras A2 ‖ 10 κἀκεῖνο manult Kayser* ‖ 11 pro secundo ἐπὶ Hilgard ci. ἔτι, tertiumm ἐπὶ om LCBb)