De constructione

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.

Οὐ δεήϲετει ἐπιϲτάϲεωϲ ἡ ὑποῦϲα ἀντωνυμία, ὅπου γε καὶ [*](22s) παρεκινδύνευε μετὰ τὴν τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν παραλαμβάνεϲθαι. δ᾿ ὅτι καὶ τὸ ἀντί τινοϲ παραλαμβανόμενον μεταγενεϲτέραν θέϲιν ὁμολογεῖ τοῦ μετά τινοϲ. καὶ εἰ τὸ ἄρθρον μετὰ ὀνόματοϲ καὶ ἡ [*](17b) ἀντωνυμία ἀντ’ ὀνόματοϲ, δέδοται ὅτι τὸ ϲυνυπάρχον ἄρθρον τῷ ὀνόματι πρεϲβύτερόν ἐϲτι τῆϲ ἀντωνυμίαϲ. —

Ἴϲωϲ γὰρ καὶ αἱ ἀναφορικαὶ ἀττωνυμίαι ἀντ’ ὀνομάτων εἰϲὶ τῶν ϲὺν ἄρθροιϲ λεγομένων· οὐ γὰρ δή γε τὰ ὀνόματα ἐξ αὑτῶν ἀναφορὰν παρίϲτηϲιν, εἰ μὴ ϲυμπαραλάβοιεν τὸ ἄρθρον, οὗ ἐξαίρετόϲ ἐϲτιν ἡ ἀναφορά· δυνάμει ἄρα [*](et perticipium atque etiam verbum infinitivus certe eius modus facit. [si post pronome quoque articulus in partium orationis serie positus esset, videretur etiam cum pronomine iungi posse].) [*](ARGVM. § 24. Opus non est inquirere, num iure post articulum sequatur pronomen nam paene proximum post nomen locum occupavit. sed patet id, quod cum aliquo coniunctum invenitur, articulum antiquius esse eo, quod pro illo usurpatur.) [*](ARGVM. § 25. Nec minus inde apparet pronomen post articulum conlocandum esse, quod pronomina anaphorica pro nominibus cum articulo coniunctis usurpantur itaque non solum nominis, sed etiam articuli vice funguntuntur. (Articuli vero ipsi, ubicumque non iunguntur cum nominibus, in pronomina transeunt.)) [*](τ. εἰρ. πτ. cfr infra 17, 8. 86. 27 et Hdiodorum, Apollonii sectatorem, in Dion. Thr. 74. 9 Hilg. (899, 9 B.): ὁριϲτέον οὖν τὸ ὄρθρον οὕτωϲ· ἄρθρον ἐϲτὶ μέροϲ λόγου ϲυναρτώμενον πτωτικοῖϲ κατὰ παράθεϲιν προτακτικῶϲ ἢ ὑποτακτκῶϲ, et 73, 33 (898. 27 B.): ἄρθρον λέγεϲθαι ἐκ τοῦ ϲυναρτᾶϲθαι πτωτικοῖϲ.) [*](testim. et adn. exeg. 4—5 Prisc. XVII § 20 p 120, 16 H.: Quod autem post participium pronomen sequi debet, non es quaestio, cum paene post nomen debeat poni, nisi propter supra dictas causas. — 7 cfr Heliodor. in artem Dionysianam 76, 32 Hilg: τὴν δευτέραν εἴληχε τάξιν τοῦ ἄρθρου (seil ἡ ἀντωνυμία), ἐπεὶ προκρίνεϲθαι ἔδει τὸ μετά τινοϲ τοῦ ἀντί τινοϲ. Stephanus in Dion. p 256, 12 Hilg.: προτέτακται τὸ ἄρθρον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ· ἡ μὲν γὰρ ἀντωνυμία ἀντὶ τοῦ ὀνόματόϲ ἐϲτιν, ὅθεν δικαίωϲ προτέτακται τὸ μετὰ τοῦ ὀνόματοϲ· γνηϲιώτερον γὰρ τὸ μετά τινοϲ τοῦ ἀντί τινοϲ. — 9 ἴϲωϲ hic non coniectendi habet vim, sed asseverandi ut 10, 10. — 9—p 26, 1 cfr infra 87. 1—9 et 98, 15—99, 22. ἀναφορικὰϲ ἀντωνυμίαϲ eas appellat, quae non demonstrant, sed, ut αὐτόϲ, mentionem alicuius personae vel rei repetunt.) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 γε Ab, om ceteri || 2 φιλοϲοφεῖν C | γράφειν ALCb, περιπατεῖν B || 4 post δεήϲεται add οὗν B | γε om L || 6 παραλαμβανόμενον extrema vox est in fol 7v A, in quo codice desunt μεταγενεϲτέραν usque ad 66, 20 Τρύφων παρεγένετο || 7 τοῦ μετά τινοϲ add Lehrs* conl. scholio in Dion. Thr. 76, 32 Hilg. (904,13 B), quod in Testim. exscripsimus εἰ] ἢ C | καὶ ἡ] ἡ δὲ L || 8 τὸ] τῷ L1, corr L2 || 9 αἱ om C || 10 ἀνεὶ L | λεγομένων] fol 12v L || 11 ante ἐξ add τὴν L | αὐτῶν C)

ἀντὶ ἄρθρων παραλαμβάνεται. (αὐτὰ γοῦν τὰ ἄρθρα τῆϲ πρὸϲ τὰ ὀνόματα ϲυναρτήϲεωϲ ἀποϲτάντα εἰϲ τὴν ὑποτεταγμένην ἀντωνυμίαν μεταπίπτει, ὡϲ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ,

ὁ γὰρ ἦλθε θοὰϲ ἐπὶ νῆαϲ Ἀχαιῶν {Α 12}.

ὃϲ γάρ ῥα μάλιϲτα

ἥνδανε κηρύκων {ρ 172},

τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοϲ {e. g. Α 84}.

ὑπὲρ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ κατὰ τὸν προϲήκοντα λόγον ἐντελῶϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀποδείξομεν.)

Φαίνεται δ᾿ ὅτι καὶ ἡ πρόθεϲιϲ οὐ πρώτην ἔχουϲα θέϲιν καὶ. ἀρχαιοτέραν τῶν ἄλλων λέξεων τῇδε κατελέχθη, ὅπου γε οὐκ ἀπ’ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ τὴν ὀνομαϲίαν εἴληχεν, ἀλλ’ ἐκ τοῦ τῶν προϋπόντων μορίων προτίθεϲθαι, ἅπερ εἰ μὴ προϋφεϲτήκοι, οὐδ’ αὐτὴ ϲυϲτήϲεται, καθὼϲ ἐπεδείκνυμεν κἀπὶ τῆϲ μετοχῆϲ. ἔνθα γοῦν καὶ τῆϲ τάξεωϲ ἔτυχεν, εἴγε ὁτὲ μὲν κατὰ ϲύνθεϲιν, ὁτὲ δὲ κατὰ παράθεϲιν προτίθεται τῶν κατειλεγμένων [*](ARGVM. § 26, Praepositio autem hunc sextum in serie partium orationis locum nec priorem tenet, cum non antiquior ceteris sit. etenim non ex peculiari quadam sua vi nomen accepit, sed quia praeponi solet vocibus eorum generum, quae ante eam exstiterunt. itaque posterior natu est, quamquam praegreditur (sicut articulus praepositivas haudquaquam, quia nominibus praeponitur, antiquior eis est).) [*](testim. et adn. exeg — 2 τὰ ἄρθρα — ἀποϲτάντα. cfr supra 10, 3 et schol. Vatic. in Dion. Thr. 257. 7 Hig.: τὰ ἄρθρα πτωτικοῖϲ ϲυναρτᾶται τοῖϲ δυναμένοιϲ δέξαϲθαι τὴν ἀναφοράν εἰ δὲ ἀπολέϲει τὴν πρὸϲ τὰ πτωτικὰ ϲυνάρτηϲιν, ἀντωνυμία γίνεται, ὡϲ τὸ «ὁ γὰρ ἦλθεα» — 1 — 7 Prisc. XVII § 20 p 120, 6—15 H ut demonstret grammaticos latinos non inepte hic haec hoc pronomina loco articulorum usurpare: nec mirum, cum apud Graecos quoque articuli inveniantur loco pronominum positi, ut apud Homerum. sequuntur exempla ab Apollonio prolata. — 2 ὑποτεταγμένην. Schoemann*: quae in grammatico systemate proximo loco sequitur. — 9 ἀποδείξομεν: 106, 22 seqq. — 10—p 27, 2 Priscian. XVII § 20 120, 18—121, 2 H.: Apparet autem etiam, quod praepositio nen primam habens positionem neque antiquioren aliis dictionibus pos supra dictas ponitur, unde neque nominationem a propria aliqua significatione accepit, sed quia supra dictis praeponitur partibus, quae si nom ante sint, neque ea constare possit (quod etiam de participio diximus), ex quibus etiam ordinationem accepit: scilice cum modo per appositionem, modo per compositionem praeponitur ante dictis partibus. ergo natura quidem posterior est, constructione vero Principalis. — 14 ἐπεδείκνυμεν. cfr 16, 7.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 γοῦν L, oὖν CBb || 3 ante ἐν add καὶ L || 8 Stadmueller offendit in ὑπὲρ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ τὰ— τῆϲ ϲυντάξεωϲ. at similes pleonasmos hebes infra 317, 25—26. 331, 15—16. de pron 23,11—12. 47,12—13. 53, 1. 68,12.de adv. 200. 6 9 ἀπεδείξαμεν B || 10 δὲ ὅτι CBb || 11 κατελέχθη L.C cfr adn. ad initium § 21 | οὐκ ἀπ᾿] κἀπ᾿ C || 12 ἐκ τούτων τῶν C || 14 ἐπδείκνυμεν B || 15 κατειλεγμένων CBb, κατειλημμένων L. cfr Prisciani ante dictis et infra 18, 12, et κατελέχθη initio huius paragr. et 15, 21. nihilo minus dubitare licet, an genuinum sit κατειλημμένων, vide προκατειλημμένοϲ infra 26, 13. de pron. 34, 18. de adv. 157, 26. 160,2. 162,17 de coni. 222, 7. SSchneideri comm. 61 et 173 seq.)

[*](23s) μορίων, ὥϲτε μεταγενεϲτέρα μέν ἐϲτι τῇ φύϲει, τῇ δὲ ϲυντάξει [*](18 b) ἀρκτική (καθότι ἔϲτι νοῆϲαι κἀπὶ τοῦ καλουμένου προτακτικοῦ ἄρθρου· οὐ γὰρ δή γε, ὅτι καὶ προτάϲϲεται, καὶ πρεϲβύτερον τῶν ὀνομάτων· ἰδοὺ γὰρ παρατιθέμενον τοῖϲ ὀνόμαϲι τὴν ἔκπαλαι τούτων γνῶϲιν ἀναπολεῖ).

Κἀπειδὴ τὸ ἐπίρρημα δυνάμει ἐϲτὶ ῥήματοϲ ἐπιθετικὴ ϲύνταξιϲ, ὡϲ καὶ ἡ ἐγγενομένη θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ μαρτυρεῖ, δεύτερον δὲ τὸ ῥῆμα τοῦ ὀνόματοϲ, δεύτερον ἄρα καὶ τὸ ἐπίρρημα προθέϲεωϲ τῆϲ κατὰ ϲύνθεϲιν καὶ παράθεϲιν προτιθεμένηϲ τῶν ὀνομάτων.

Ἐπὶ πᾶϲι δὲ τοῖϲ κατειλεγμένοιϲ ὁ τούτων ϲυνδετικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ παρελαμβάνετο, οὐδὲν δυνάμενοϲ ἰδίᾳ παραϲτῆϲαι χωρὶϲ τῆϲ τῶν λέξεων ὕληϲ, καθάπερ οἱ τῶν ϲωμάτων δεϲμοὶ οὐκ εἰϲὶ χρειώδειϲ ἀνυποϲτάτων ὄντων τῶν ϲωμάτων.

Ἔϲτι δὲ καὶ διὰ πλειόνων τὰ τῆϲ τάξεωϲ ἀποδεῖξαι· ἀλλ᾿ ἐπεὶ οὐ περὶ ταύτηϲ ϲκοπὸϲ ἡμῖν πρόκειται, αὐτοῦ που περιγραπτέον τὸν λόγον.

[*](ARGVM. § 27. Adverbium autem post praepositionem conlocandum est, quia verbum post nomen. nam sicut praepositio cum nominibus componitur aut eis apponitur, ita adverbium quasi epitheton verbi est.)[*](ARGVM. § 28. Postremo coniunctio in partium orationis seriem recipiebatur, quae ceteras coniungit neque quicquam per se potest sine materia ceterarum.)[*](ARGVM. § 29. Possumus etiam pluribus argumentis ordinem partium orationis probare, sed hic finem huius disputationis facere oportet.)[*](testim. et adn. exeg. 6—9 Prisc. XVII § 21 121, 3—8 H.: Adverbium vero quod verbi est vi adiectivum, positio, id est nominatio, quoque eius ostendit duomodo igitur in secundo loco verbum pos nomen, sic etiam adverbium in secundo loco post praepositionem bene ponitur, quae per appositionem dictionis vim sibi defendens praeponitur nominibus vel aliis casualibus: composita enim vim dictionis non habet, concedens in eam, cui adiungitur. — 10—13 Prisc. XVII § 21 p 121, 9—12 Post supra dicta vero omnia coniunctio iure accipitur, cum nullum possit per se significare sensum absue supra positarum dictionum materia, quomodo corporum quoque vincula inutilia sunt, si non sint corpora, quae ab eis vinciantur. — 14—16 Prisc. XVII § 21 121, 13—15: Possumus autem et amplioribus rationibus de ordinatione partium demonstrare sed quia non de ea propositum nobis est, sufficiat hucusque dicere.)[*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 ab γενεϲτέρα inc. fol 113r L || 2 ϲυντάξει L1B, ϲυν induxit L2, τάξει Cb. cfr 305, 3 et 22 || 3 ἄρθρου om B || 4 ἐκ παλαιοῦ C || 5 ἀνάπολεῖ LBb, ἀναπωλεπῖ C || 6 post ἐπίρρημα C exhibet προθέϲεωϲ τῆϲ κατὰ ϲύνεϲιν, sed punctis perforata: vide lin. 8 | δυνάμει ἐϲτὶ ῥήματοϲ LBb, ῥήματόϲ ἐϲτι δυνάμει C, verbi est vi adiectivum Prisc. | Schoemann* voluit λέξιϲ pro ϲύνταξιϲ; sed ϲύνταξιϲ hic significat aliquid, quod construitur cum alio || 7 ἐγγενομένη Uhlig, ἐγγινομένη LCBb, vide initium § 22 || 8 ante ἄρα add γε Cb || 9 post καὶ add κατὰ C || 11 παραλαμβάνεται B, accipitur Prisc. || 14 τὰ τῆϲ] fol13 v L | ϲυντάξεωϲ B | ἐπιδεῖξαι CBb || 15 ϲκοπὸϲ ἡμῖν om L1, add L3)

[*](De vocibus interrogativis nominalibus et adverbialibus.)

Κἀκεῖνό γε πρῶτον ἐπιϲτατέον πρὸ τῆϲ κατὰ μέροϲ τοῦ λόγου ϲυντάξεωϲ, τί δή ποτε τὰ πευϲτικὰ τῶν μορίων εἰϲ δύο μέρη λόγου ἐχώρηϲε, λέγω τὸ ὀνοματικὸν καὶ τὸ ἐπιρρηματικόν, καὶ διὰ τί οὐκ εἰϲ ἓν ὀνοματικὸν καὶ ἓν ἐπιρρηματικόν, ἀλλ’ εἰϲ πλείονα, οἷον τίϲ, ποῖοϲ, [*](24s) πόϲοϲ, πόϲτοϲ, πηλίκοϲ, ποδαπόϲ, — πῶϲ, πότε, πηνίκα, ποῦ, [*](19 b) πῇ, πόθεν. ἢ καὶ αὕτη ἀπόδειξίϲ ἐϲτι τοῦ τὰ ἐμψυχότατα μέρη τοῦ λόγου δύο εἶναι, ὄνομα καὶ ῥῆμα, ἅπερ οὐκ ἐν γνώϲει ὄντα τὴν κατ᾿ αὐτῶν πεῦϲιν ἔχει ϲυνεχῶϲ παραλαμβανομένην; ἦν δὲ καὶ ἐν πλείοϲιν ὀνοματικοῖϲ καὶ ἐν πλείοϲιν ἐπιρρηματικοῖϲ διὰ λόγον τοιοῦτον.

[*](ARGVM. § 30. Priusquam singulas orationis constructiones exponamus, hoc quoque inquirendum est, cur voces interrogativae sint duarum orationis partium et cur plures nominales, plures adverbiales interrogandi voces usurpentur. quarum quaestionum altera ita solvenda est, ut meminerimus nomen et verbum animatissimas orationis partes esse, quae ubi incognitae sunt, saepenumero interrogatur alterius autem solutio haec est.)[*](testim. et adn. exeg. 1—9 Prisc XVII § 22 p 121, 16—122, 1 H.: Illud etiam primum quaerendum, antequam de constructione singularum orationis partium tractemus, quare interrogativa dictionum in duas partes orationis solas concesserunt, id est in nomen et in adverbium, et quare non in unum nomen et unum adverbium, sed in ampliora, ut quis, qualis, uter, quantus, quot, quotus, quotenus, cuius, cuias, — qualiter, qua, quo, ubi, quando, unde? an hace etiam approbatio est, principales duas esse partes orationis nomen et verbum, quae quando in notitia non sunt, habent de se interrogationem frequenter accipiendam? inveniuntur autem in pluribus, sicut ostendimus, et nominibus et adverbiis propter rationem huiuscemodi, quod in his solis dubitatio potest fieri substantiae ve qualitatis. Hertzius dubitat, num quod in his — qualitatis, quibus nihil in codicibus Apollonii respondet, ab ipso Prisciano addita sint. — 2 μορίων ═ λέξεων ( vide supra Adn. exeg. ad p 14, 2 huius ed.). — 4—5 τίϲ—πηλίκοϲ. has voces Dionysius quoque Thrax in nominum numero habebat, 39, 1 U.: Ἐρωτηματκὸν)[*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 κἀκείνῳ Bb. ad accusativum vide RSchneideri comm. 103 ad 77, 28 | γοῦ om B || 3 ἐχώριϲε L1, corr L3 | ὀνομαϲτικὸν sed τ supra ϲτ seriptum C | τὸ ante ἐπιρρ. om B || 4 ὀνομαϲτικὸν sed in mg τι C | οἶον om B | post ποῖοϲ addi vult πότεροϲ duce Prisciano Schoemann* || 5—6 πόϲτοϲ et πότε πηνίκα πόθεν om L, vide Prisc. post πῇ intercidisse ποῖ ci. RSchneider || μέρη om L1, add L3 || 7—8 ἅπερ—παραλαμβαομένην] haec radendo corrigendoque Lx sic mutavit: ὧνπερ οὐκ ἐν γνώϲει ὄντων τὴν κατ᾿ αὐτῶν πεῦϲιν ἔχει τιϲ οὐδ᾿ ὅλωϲ παραλαμβανομένην || 7 οὐκ] ne flagites μή, cfr 38, 24. 193, 2. 255,16. 306, 27. 325, 16 || 7—8 Bekker καθ᾿ αὑτῶν praeferendum esse putat conlato Prisciano || 8 signum interrogativum posui ducs Prisciano et. conlatis 38, 12—155 | ἦν] praesenti utitur Prisc.; impesfectum Apollonii indicat, iam in priore libro technographum de hac re disputasse. ac fortasse Prisciani sicut ostendimus non ab interprete additum, sed ab Apollonio repetendum est et. ὡϲ ἀπεδείξαμεν post ὀνοματικοῖϲ inserendum. plurali inveniuntur autem Pr. usus est, quia pro subiecto verbi non ἡ πεῦοιϲ habebat, sed τὰ πευϲτικά || 9 παλίοϲι ῥηματικοῖϲ C | ante διὰ add καὶ B | λόγον τοιοῦτον ex λόγων τοιούτων rasura factum in L | Dronke, qui ignorabat Planudem non Apollonio, sed Prisciano usum esse, II 606 ex illo post τοιοῦτον haec inserenda esse putavit: ὅτι ἐν)

Ὕπαρξίν τινοϲ ὑποκειμένου ἐπιζητοῦντέϲ φαμεν τίϲ κινεῖται; τίϲ περιπατεῖ; τίϲ λαλεῖ; προδήλου μὲν οὔϲηϲ τῆϲ κινήϲεωϲ, τῆϲ περιπατήϲεωϲ, τῆϲ λαλιᾶϲ, τοῦ δὲ ἐνεργοῦντοϲ προϲώπου ἀδήλου καθεϲτῶτοϲ. ἔνθεν καὶ αἱ ἀνθυπαγωγαὶ ὀνοματικαὶ γίνονται, προϲηγορικαὶ ἢ κύριαι, τῶν κυρίων ἐμφανιζόντων καὶ τὴν γενικὴν οὐϲίαν· φαμὲν γὰρ ἢ ἄνθρωποϲ περιπατεῖ ἵπποϲ ἢ Τρύφων ἐγκειμένου πάλιν τοῦ ἀνθρώπου· ἢ μόριον τὸ ἀντ’ ὀνόματοϲ παραλαμβανόμενον, λέγω τοῦ κυρίου, ὅτε φαμὲν ἐγώ. —

Κἀπεὶ οὐκ ἐμφανῆ ἦν τὰ ἐπιϲυμβαίνοντα τοῖϲ προκειμένοιϲ ὀνόμαϲιν (αὐτὸ γὰρ μόνον τὸ τίϲ [*](ARGVM. § 31. Si qua actio apparet, sed incognita est persona agens, interrogamus τίϲ voce, ac nominibus aut appellativis respondetur aut propriis aut pronominibus personalibus (et propris simul indicant, in quo sit genere persons, velut Tryphonis nomen in se continet notionem generalem hominis).) [*](ARGVM. § 32. Quibus responsis cum nondum appareant omnia personis accidentis, de his quoque interrogatur idque alia voce, ubi qualita tem quaerimus, aliis, ubi numerum aut ordinem aut quantitatem aut patriam.) [*]((scil ὄνομα) δέ ἐϲτιν, ὃ καὶ πευϲτικὸν καλεῖται, τὸ κατ᾿ ἐρώτηϲιν λεγόμενον, οἶον τίϲ, ποῖοϲ, πόϲοϲ, πηλίκοϲ. contra eos, qui τιϲ et indefinitum et interrogativum pronominibus ascribebant, disputat Ap. de pron. 26, 27—29, 10.) [*](testim. et adn. exeg. 1—8 Prisc. XVII § 23 122, 1—9 H.: nam substantiam alicuius suppositi quaerentes dicimus: quis movetur? quis ambulat quis loquitur?, cum manifestus sit actus, id est motus vel ambulatio vel loquella, persona vero agens incerta ideo subiectiones nominativae fiunt appellativorum vel propriorum, propriis manifestantibus etiam generalem substantiam. respondemus enim vel homo ambulat vel equus vel Trypho, in quo etiam homo intellegitur, vel etivam pars subicitur, quae pro nomine accipitur, sed nomine proprio, id est pronomen [Hertz: „id est pronomen om Apoll. et fortasse ipse Priscianus“], quando dicimus ego. — 4 ἀνθυπαγωγαί ═ responsiones ut 74, 3. 76, 18. — 8—p 31, 2 Prisc. XVII § 23 122, 9—123, 1: Et quia incerta erant accidentia praepositis nominibus (ipsum enim per se quis interrogativum nomen substantiam) [*](τούτοιϲ μόνοιϲ ἡ ἀμφιβολία δύναται γίνεϲθαι τῆϲ οὐϲίαϲ ἢ ποιότητοϲ. ποιότητα δὲ λέγω πάντα κοινῶϲ τὰ τῇ οὐϲίᾳ ϲυμβεβηκότα, κἂν ποιότητοϲ ὦϲι, κἂν ὁτιοῦν ἕτερον, eodemque duce pro ὕπαρξιν scribi voluit τὴν γὰρ οὐϲίαν) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 ἐπιζητοῦντεϲ L, ζητοῦντεϲ CBb || 2 μὲν om C | τῆϲ κινήϲεωϲ om L et post περιπατήϲεωϲ add καὶ. vide Prisc || 3 τοῦ δὲ] fol 14r L || 4 ἔνθα B || 5 καὶ τὴν desunt in L, sed ante οὐϲίαν plures litterae erasae | Priscianum secuti Portus et Dronke II 606 γενικὴν inseruere, Egenolff* praetulit κοινὴν conl. 69, 3, ubi appellativa vocantur τὰ κοινὴν ἔννοιαν ἔχοντα. poterat addere, Apollonium in definiendo nomine propria et appellativa ita distinnisse, ut illis ἰδίαν ποιότητα, his κοινὴν tribueret (vide praef in Dionysii Thr. ed. U. LXXXIV), et Dionysium προϲηγορικὸν dixisse τὸ τὴν κοινὴν οὐϲίαν ϲημαῖνον (p 34, 1 U). sed obstat Prisciani testimonium, qui κοινὴν etiam in interpretanda illa nominis defnitione Apolloniana convertit in communem, neque vero in generalcm (Instit. II § 22 57, 1 H) || 6 ἢ ἵπποϲ, quod om b, testantur omnes codd. et Prisc. || 7 παραλαμβάνομεν? Kayser || 8 ἦν b, erant Prisc., ὄντα CB. qnid L1 pro ἦν τὰ scripserit, non liquet L3 in ras scripsit ἦϲ et supra rasuram αντὰ)

ὄνομα τὰ τῆϲ οὐϲίαϲ ἐπεζήτει, ᾗ ἐπέτρεχε τὸ ποιὸν καὶ τὸ ποϲὸν καὶ τὸ πηλίκον), προϲεπενοεῖτο καὶ ἡ κατὰ τούτων πεῦϲιϲ, ὅτε κατὰ μὲν ποιότητα ζητοῦντεϲ λέγομεν ποῖοϲ, κατὰ δὲ ποϲότητα πόϲοϲ, κατὰ δὲ πηλικότητα πηλίκοϲ, καὶ ἐν παραγωγῇ ἐθνικῇ τῇ ἀπὸ τοῦ ποῖοϲ τὸ ποδαπόϲ. ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ἡμεδαπόϲ, ἔχον τὴν ἀντωνυμικὴν θέϲιν, καὶ ἔτι τὸ ὑμεδαπόϲ τό τε παρὰ τὸ ἄλλοϲ ἀλλοδαπόϲ, πάλιν τὴν ἀναίρεϲιν τῶν προϲώπων τῆν ἐθνικῆϲ παραγωγῆϲ ἐπαγγελλομένηϲ. ὥϲτε ἀνθυπάγεϲθαι μὲν τῷ ποῖοϲ, προλελημματιϲμένον ἀπὸ τοῦ τίϲ, ὡϲ κατ’ ἐπιθετικὴν πεῦϲιν, εἰ τύχοι, ὁ γραμματικόϲ, ὁ μουϲικόϲ, ὁ δρομεύϲ, [*](25s) ἔχοντοϲ τοῦ λόγου τῇδε, τίϲ ἀναγινώϲκει; Τρύφων· πότεροϲ [*](20 b) [*](solam quaerebat, cui accidebat quale et quantum), excogitabatur etiam de his interrogatio, cum qualitaten quaerentes dicimus qualis, quantitatem vero quantus, numerum vero quot et quotus et quotenus, et per derivationem, quae apud Graceos non est, posseseivum cuius, cuia, cuium et gentile cuias . . . Ergo is praenoscitur, quis sit, id est si de substantia sciamus et qualitatem quaerimus, tunc supra dictis utendum est, ut puta quis legit? Trypho; qualis? sapiens, doctus; vel uter? grammaticus an orator? et in omnibus quaerendis, quae possunt accidere per adiectivam significationem eis, quae ad interrogationem quis referuntur, nominibus.) [*](testim. et adn. exeg. 1 ᾗ ἐπέτρεχε. cfr infra 104, 14 (cum accusativo 41, 6. 6. 245, 25). — 8 ἀνθυπάγεϲθαι responderi cum dativo ut de pron. 14, 8; cum πρόϲ praepositione de pron. 53, 21 et infra 245, 10; cum ἐκ praepsitione mox infra 20, 4 — προλελημματιϲμένον. vide Adn. cr. — 10—p 31, 1 πότεροϲ ἢ ποῖοϲ; Stephani schol. in Dion. Thr. 239.18 Hilg. in Vaticana scholiorum Dionysianorum collectione et in Londinensi sic legitur: ἐρωτῶμεν μαθεῖν ἐθέλοντεϲ διὰ τοῦ τίϲ οὐϲίαν, τῷ δὲ ποῖοϲ καὶ πότεροϲ πᾶν ἐπίθετον ἐπαχθήϲεται πλὴν τῶν ἐπὶ ϲωματικοῦ μεγέθουϲ. Photii lex. II p 101 N.: πότερον ἆρα, ὁποῖον, ποταπόν; et II 318 (gloss. Hom.): ὁππότεροϲ· ὁποῖοϲ. Item Suidas habet: ὁπότεροϲ· ὁποῖοϲ, et Aristo-) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 τὰ add Uhlig, l 13*, τὸ add Schoemann*. τῆϲ οὐϲίαϲ L1CBb. τὴν οὐϲίαν L3, atqus Priscianus quoque accusativum legisse Bekkero videtur. RSchneider τῆϲ οὐϲίαϲ ab ὄνομα pendere putat et ὄνομα ab ἐπεζήτει verbo. Dronke II 606 perperam Planudem, Prisciani interpretem, secutus ὄνομα μόνην τὴν οὐϲίαν scribit | ᾗ] ἢ C | ᾗ οὐκ ἐπέτρεχε? Lehrs* || 2 τὸ om L | προϲεπενοεῖτο L Prisc., προϲεπινοεῖται CBb. cfr supra 13, 27 | ante ὅτε add ἔϲτιν B || 4 ποῖοϲ] Lx in ras ποιοϲ τοιοϲ et supra τοιοϲ: ου | τὸ om B || 5—7 〈ᾧ . . . ἐπαγγελλομένηϲ〉 huc traiecit Uhlig ab seq. pag. lin. 12 ubi vide quae notata sunt || 8 προλελημματιϲμένου τοῦ τίϲ eiecta ἀπὸ praepo- sitione coniecere Sophianus et Schoemann*, qui ascripsit Prisciani verba ergo si praenoscitur quis sit et putabat, fortasse ἀπὸ ortum esse ex αὐτοῦ. Lehrs* quoque genetivum participii scribi et ἀπὸ omitti voluit, praeterea supra προλ addidit ϲ, quasi προϲλελημματιϲμένου praeferret. Kayser* nihil mutandum esse censuit: ἀπὸ τοῦ τίϲ dictum esse pro ἀπὸ τοῦ τῷ τίϲ ἀνθυπαγομένου. plana omnia fiant, si scribatur προλελημματιϲμένου τοῦ ὀνόματοϲ ἀπὸ τοῦ τίϲ, postquam praeceptum es nomes, quod quaesitum erat τίϲ voce, sicut mox infra dicitur τοῖϲ ἐκ τοῦ τίϲ ἀνθυπαγομένοιϲ ὀνόμαϲ || 9 πεῦϲιν] θέϲιν Ellebode || 10 πότεροϲ eicit AButtmann (item infra 20, 27 ὁπότεροϲ—Τελαμώνιοϲ). sed quin iam Priscianus hic πότεροϲ legerit (ut legisse videtur etiam 18, 28) dubitari nequit; ac vide locos ex grammaticis graecis in Testim. exscriptos)

ἢ ποῖοϲ; ὁ γραμματικόϲ ἢ ὁ ῥήτωρ, ἅπαντα τὰ δυνάμενα ἐπιϲυμβαίνειν τοῖϲ ἐκ τοῦ τίϲ ἀνθυπαγομένοιϲ ὀνόμαϲι κατ᾿ ἐπιθετικὴν ἔννοιαν. δι᾿ ὅ τι μέντοι τὰ ἀνθυπαγόμενα μετὰ τοῦ ἄρθρου τὴν ἀπόδοϲιν ἔχει, ὕϲτερον εἰρήϲεται. ἀλλ᾿ ἐπειδὴ καί τινα ἔϲτι δι᾿ ἑνικοῦ χαρακτῆροϲ πλῆθοϲ ἐμφαίνοντα, καὶ τούτων τῇ ἀγνοίᾳ ἡ πεῦϲιϲ χαρακτῆρα ἀπένειμε, λέγω ἐν τῷ πόϲοϲ, ὅτε ἐπὶ πλήθουϲ πυνθανόμεθα· καὶ ὅτε τάξιν τὴν καθ᾿ ἕκαϲτον ἀριθμὸν ἐπὶ πλήθουϲ ἐπιζητοῦμεν, ὡϲ ἐν τῷ πόϲτοϲ· καὶ ὡϲ προείπομεν, ἐπὶ μεγέθουϲ πηλίκοϲ, καὶ ἐπὶ ἐθνικῆϲ ἐννοίαϲ ποδαπόϲ.

ἔϲθ᾿ ὅτε ἀνθυπάγεται καὶ τὰ ἐν ποιότητι, εἰ τύχοι, ὅτε λέγομεν ποδαπόϲ ἐϲτι Τρύφων, μέλαϲ ἢ λευκόϲ τι τοιοῦτον· ἅπερ οἶμαι οὐκ ἀληθῶϲ ἀνθυπάγεϲθαι τῇ ἐθνικῇ παραγωγῇ, ἀλλὰ τῇ πρὸϲ τοῦ πρωτοτύπου πεύϲει, λέγω τῇ ποῖοϲ ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ἡμεδαπόϲ ἔχον τὴν ἀντωνυμικὴν θέϲιν, καὶ ἔτι τὸ ὑμεδαπόϲ τό τε παρὰ τὸ ἄλλοϲ ἀλλοδαπόϲ, πάλιν τὴν ἀναίρεϲιν τῶν προϲώπων τῆϲ ἐθνικῆϲ παραγωγῆϲ ἐπαγγελλομένηϲ, τούτῳ μέντοι διοίϲοντα, ᾗ τὰ [*](26s) 25 μὲν ἐκ τοῦ ποῖοϲ ἀνθυπαγόμενα μετὰ τοῦ ἄρθρου ῥητά ἐϲτι, ποῖοϲ Τρύφων εἰ τύχοι ὁ μέλαϲ ὁ λευκόϲ· ὁπότεροϲ Αἴαϲ; ὁ Λοκρόϲ [*](21 b) ἢ ὁ Τελαμώνιοϲ. ποδαπόϲ ἐϲτι Τρύφων; τὸ μὲν ἀνενδοίαϲτον καὶ ὑγιὲϲ Ἀλεξανδρεύϲ, Ἀθηναῖοϲ· τὸ δὲ παρεμπῖπτον διὰ τὴν [*](ARGVM. § 33. Ceterum qua voce patria quaeritur (ποδαπόϲ), haec nonnumquam vim eandem habet atque ea vox, qua sciscitamur qualitatem, ποῖϲ, unde ποδαπόϲ derivatum est.) [*](phanis Nub. 157 ὁπότερα interpretatur πῶϲ voce, sicut schol. Venet. Ϲonferendum est etiam quod ὁπότεροϲ ex ὁποῖοϲ et ἕτεροϲ derivatur, EG 432, 31. EM 628, 36.) [*](testim. et and. exeg. 4 εἰρήϲεται: infra 74, 12. — χαρακτῆροϲ et χαρακτῆρα. cfr infra 103, 23 et 26 104, 16. 106, 3. [de adv.] 201, 22 — 13 ἀντωνυμικὴν θέϲιν hic θέϲιϲ nomem sensum vel usum significat, ut 37, 3. 205, 24. de coni. 225, 11 vide Skam II ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ Apollonio pronomina derivata gentilia erant, ἀλλοδαπόϲ et ποδαπόϲ nomina derivata gentilia contra eos, qui has voces compositione ortas esse putabant, infra pugnat Ap 186, 13 seqq. — 14 πάλιν ═ e contrario Kayser*. ad ἀναίρεϲιν cfr 193, 9 tollit, negat ceteras personas, qui ἄλλοϲ vel ἀλλοδαπόϲ dicit.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 ἢ ποῖοϲ] fol 14v L | ante ἅπαντα add καὶ L2B || 3 τοῦ om B ἀνταπόδοϲιν Cb || 4 ἐπεὶ CB || 8 ὡϲ om || 9 ποταπόϲ (cfr Lobeck ad Phryn. 59), ὁποδαπόϲ B || 16 ποταπόϲ C || 11 οὐκ om Bb | τῇ ἐθνικῇ παραγωγῇ, ἀλλὰ, quae flagitantur negatione, add Uhlig || 12 τοῦ πρωτοτύπου Uhlig, τὸ πρωτότυπον codd. et edd. || 12—15 ᾧ —ἐπαγγελλομένηϲ in anteced. pag. lin. 5 traicienda esse censet Uhlig || 13 ἔχων L | νυμικὴν] fol 15r L θέϲιν LBb, sed in B supra scriptum ἢ πεῦϲιν, et πεῦϲιν pro θέϲιν habet || 15 ἐπαγγελλομένοιϲ C | ᾗ Lb, ἢ CB || 16 τοῦ ante ἄρθρου om Cb || 17 ad ὁπότεροϲ in directa interrogatione positum cfr 74, 9 et comm. RSchneideri 160 ad 140, 12 et Lobeck Elem. pathol. I p 781) ac vide postremam adn. exeg. in pag. antecedenti || 18 ποταπόϲ C)

πρὸϲ τοῦ πρωτοτύπου, ὡϲ ἔφαμεν, πεῦϲιν ὁ μέλαϲ ἢ ὁ λευκόϲ. —

Ἤδη μέντοι ὑπ’ ὄψιν πιπτούϲηϲ τῆϲ οὐϲίαϲ καὶ τῆϲ ποιότητοϲ καὶ ἔτι τῶν ϲυμπαρεπομένῳν, ἔτι προϲγίνεται πεῦϲιϲ ἡ κατὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ. ἀφορᾷ γοῦν ὁ Πρίαμοϲ {Γ 226} πάντα τὰ προειρημένα, τὴν μὲν οὐϲίαν ἐν τῷ ὅδε, καὶ τὸ ἔθνοϲ ἐν τῷ Ἀχαιὸϲ ἀνήρ, καὶ τὴν ποιότητα ἐν τῷ ἠΰϲ, καὶ τὴν πηλικότητα ἐν τῷ μέγαϲ, οὐ μὴν τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ· ὅθεν ἀναπληροῦται ἐν τῷ

οὗτοϲ δ’ Αἴαϲ ἐϲτὶ πελώριοϲ {Γ 229}.