De constructione

Ἐντεῦθεν οὖν ϲυνάγεται [*](Aaovκ. β 122. Sed appellativa nomina in enuntiatis interrogativis, quae a τίϲ voce incipiant, aMticulum sssumnnt si verbum nominandi vel ὑπάρξεωϲ sequitur, quis communis qusHitss personas, cuius proprium nomen ignoratur, nota est. ac participiis quoque in huiusmodi enuntiatis adiciuntur articuli aut non adicientur, prout verba nominstivs vel ὑπαρτικὰ subiciuntur aut alia.) [*](Asαvε. (β 12ξ. ende colligendum est, ἐρωμένη vocem exuisse naturam) [*](τssrκ. er Ans. exse. H προειρημένων: 72, 25. 4 ad μετὰ τῶν μετοχῶν αἰ προϲθέϲειϲ γίνονται cfr de pron. 86, 21: μετὰ φωνήεντοϲ προϲτιθέμενον (scil τὸ ) ἀδιάϲτατόν ἐϲτ, μετὰ δὲ (υμφώνου ϲυλλαβῆϲ τυγχάνει· τοῦ προτέρου κενἡ κεινὴ, . . . τοῦ δευτέρου φίλοιϲι. - Β π λῖν hic non, ut B, repetitionis vim hebet, sed adversativam: aut e confrarto non ent. - ϲυμφέρεϲθαι ceiungι, comerai οἱ 27,27. 52,25. 53,2. - 1θ τούτου huius de guo sermo est.) [*](edn. out., mscs. scs. im AL.CBb. 6 προεγνωϲμένου] fol 10ε A β 4 ad se- quentia in ng ascripsit Α περὶ τοῦ τιϲ οτε μετα μετοχων ϲυνταϲϲεται 1ente μετὰ intercidisse videtur κα. vide Argum. ( δὲ om L, add ante τῶν add vπϲ LCBb κατὰ (secuduma) hlig, καὶ lΒb, non magis coninnotionem. quam praepositionem habet A | τήν A, τῆϲ Β, om hunc articulum Lβb, ssd L~ mle τῶν supra add τῆϲ κλητικῆϲ ( ente ῥημάτων add CBb κλητικῶν επππφοραν A, ἐππιφορ3ϲ L.CBb β Β προθεϲειϲ A οὐ πάλιν υμφερέϲθω ex- hibet unus A, om etiam b τὸ A. (de quo Hekker erait) et L, τοῦ Cβb 6 ϲυνοιϲθήϲεται] υνηϲθηϲεται A, qui unns hoc enuntiatum καὶ ϲυν τὸ fρθρον praebet, quod etiam b om exhibent autem eius loco b τίϲ ὁ παλαίϲαϲ λέγεται, B τϲ ὁ παραινέϲαϲ λέγεται. L nibil habet inter καλεται et τίϲ ὁ δραμν || 7 γὰρ μὴ CBb δὲ A , cor A ἔχει L.B 11 καθὸ μὴ μόνον A, sed μὴ adrasum estc fαrtssse scsipsit Ap. καθὸ μὲν μόνον pro μόνον μὲν καθὸ. exempla perversae verborum coHlocationis apud Ap. vide in HSchneideri comm. pθ9 ( οὐ] fl eet L ἰδίαν A L, ἰδίᾳ CΒb β 18 τηϲ ex τιϲ factum ab A 18-p 1M4,104,9 Ἐντεῦξεν -ἀπεδίδου AHnttmann ab hoc loco dliena esse censet εἰ fortasse ex Hiδro περὶ μετοχῶν petitaq nec negari potest, es quae hic de τίϲ ἔρωμένη ἐϲτὶ θέωνοϲ dicuntur,pugmare cum eis, quae Ap. modo 1- B docuit, neque tam articuli quam praepositionis omissione probari, ἐρωμένη pro nomine vslerε. nibilominus dnbδitare licet, an hic habeamus additamentum ab Apollonio ipso adnexum.)

, Τὸ ποῖοϲ μετὰ προϲηγορικῶν ϲυνταϲϲόμενον, ἡνίκα τὸ ἔϲτιν ἐπιφέρεται, ἐπιδέχεται ϲύνταξιν τὴν τοῦ ἄρθρου, ποῖοϲ ὁ ἄνθρωπόϲ [*](76 b) ἐϲτιν; ἄλλου δὲ ῥήματοϲ ἐπιφερομένου ἀνέφικτοϲ ἡ πρόϲθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου, ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν; Καὶ τὰ ὑπόλοιπα δὲ πευϲτικὰ περὶ τὰϲ αὐτὰϲ ϲυντάξειϲ καταγίνεται, πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐν τῇ ἀγορᾷ διατρίβει; πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐϲτὶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ; καὶ μετὰ [*](participii, induisse nominis naturam, qua mutatione ft, ut dicatur τίϲ ἐρωμένη ἐϲτν θέωνοϲ neqne vero τίϲ ἡ ἔρωμένη ἐϲτίν ὑπὸ θέωνοϲ.)) [*](Aaovκ. β 124. idem usne quem observare licet in enuntiatis ab τίϲ no- mine incipientibus, valet etiam ubi nomina interogativa sunt ποοϲ vel πόϲοϲ vel πηλίκοϲ.) [*](τssrκ. xz ~Ann. exso. 1- 8 ez infra 109.14 et Choerob. in Theodos. l 130, 39 - 131, 5 Βilg. ι104,34 ): Αέγει δὲ περὶ τοῦ ἐρώμενοϲ 5 Ἀπολ- λώνιοϲ, ὅτι τὸ ἐρώμενοϲ ἡνίκα μὲν ϲυντάϲϲεται τῇ ὑπό προθέϲει, μετοχή ἐϲτιν, οἰον ἐρώμενοϲ ὑπὸ Πλάτωνοϲ, ἡνίκα δὲ μὴ ϲυντάϲϲεται τῇ ὑπό προθέϲει, ὄνομά ἐϲτι μετοχικόν, οἶον ἐρώμενοϲ Δίωνοϲ, ἐρώμενοϲ Θέωνοϲ, ὡϲ Ἴνα εἴπῃ τιϲ φίλοϲ Τλατωνοϲ, φίλοϲ Δίωνοϲ, φίλοϲ Θέωνοϲ. - θ διὰ τὸ πάθοϲ. cfr 290,25. - 8 -3 ede ΒSehneideri interpretationem in Ad. crit. et cfr ad ἀπεδίδου 326.20.) [*](Ans. emr., msca. scs. m Al. Bb. 1 ὡϲ om C A ng: περί του ερωμενη (2 mle ἄρθρου add τοῦ B ΒB vικομενη A. , corr A β 6 smte γεικὴν add τὴν L ~ οὕϲαν B πάθοϲ] πλῆθοϲ C post πάθοϲ add οἱον τίϲ ἡ νικωμένη ἐϲτίν ὁπὸ θέωνοϲ Βb nisi quod ἡ deest in C) β 7 παρείπετο] παρήπτετο A. Hekker: deesse eidetur ἡ πρόθεϲιϲ. st ssnstum ite nondum esse locum patet. Schoemann coniscit: ἐφ’ ἤϲ δὲ παρεθέμην vel προείρηκα ϲυντάξεωϲ οὐ παρείπετο ἡ πρόθεϲιϲ, sed si no dubitandi apposito. Lhlig suspicetur ἐφϲ πfλιν ϲ.οὐ παρ.coruptum esse ex ἣ (i.e. ἡ ὑπό πρόθεϲιϲ) ἐπὶ τῆϲ dλληϲ ϲυντfξεωϲ οὐ παρείπετο, vel παρήπτετο (αdnecteδαfur). nam haec optimi codicis script a non prorsus contemnenda videbitur, si contuleris ϲυνάπτειν verbi usam 322, 25 6.28. 77.28. Schneider ci. ἐπ’ ἐκείνηϲ πάλιν τῆϲ ϲυντάξεωϲ οὐ παρήπτετο (scil ἡ ὑπό πρόθεϲιϲ): am posίquαn construct4o seme αεccεum on αsssmpst4, e reuquαm qεedem cenructonem pαεucpt4 (. e. cum ὑπό prαepossione) αdmist ἐρωμένη] A in ng adscripsit τίϲ ἐρωμένη 10 ϲυνταϲϲόμενον] fol 55 ε l. A ng: περί τηϲ ϲυνταξεωϲ του ποιὸϲ 12 πρόθεϲιϲ A B 1ξ ente ἄνθρω- ποϲ in A erasum o Γ14 γίνεται l.)B 14 1B repetitum ἐν τη αγορα erasum in A. | 15 ente ὄχλοϲ inserendum esse ὁ coniecit EgenοlE, quae opinio imavi videtur sntecedentibδus (lin.1θ), sed refutatur subsequenfibus καὶ μετὰ ἄρθρου γὰρ κτλ.: etenim non sdlum πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐϲτίν ἐν Ἀλ.q dci potes4, sed etiam πόϲοϲ ὁ ὄχλοϲ ὲ. ἐν Ἄι.)

Τὸ τίϲ καὶ τὸ πότεροϲ καὶ ἐπὶ τὰϲ πλαγίουϲ πληθυντικὰϲ [*](Quando articulus pracmittatur genetivo qui ex τίς vel πότιρος pendet.) φέρεται πάντωϲ ϲὺν ἄρθροιϲ λεγομέναϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ ἀντωνυμικαὶ εἴηϲαν, τίϲ τῶν ἑταίρων παραγίνεται; τίϲ τῶν Τρώων ὑπερμαχεῖ; καὶ ἐπὶ κυρίων, πότεροϲ τῶν Αἰάντων ἰϲχυρότεροϲ, ἐφ᾿ ὧν πάλιν [*](83s) ἡ προαποδεδομένη ἀνθυπαγωγὴ παραλαμβάνεται. καὶ ἔτι ἐπ᾿ ἀντωνυμιῶν, τίϲ ἡμῶν; πότεροϲ ὑμῶν πότεροϲ αὐτῶν; (πῶϲ οὖν οὐ γελοῖοι οἱ καὶ τὸ ἄλλοϲ ἀντωνυμίαν παραδεξάμενοι; ἰδοὺ γὰρ ϲὺν ἄρθροιϲ φαμὲν τίϲ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων;)

Τῶν προειρημένων ϲυντάξεων αἱ μὴ δυνάμεναι τὰ ἄρθρα [*](De articulo appellativis pracmisso in cnuntiatis ab πῶς vel πότε incipicntibus.) προϲλαβεῖν, ἀμείψαϲαι τὸ πτωτικὸν πύϲμα εἰϲ ἐπιρρηματικόν, δεκτικαὶ γίνονται ἄρθρου. ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν; πῶϲ ὁ ἄνθρωποϲ [*](77 b) ἐνίκηϲεν, τίϲ δραμὼν ἐνίκηϲεν; πῶϲ ὁ δραμὼν ἐνίκηϲεν; πόϲοϲ ὄχλοϲ παραγίνεται, πότε ὁ ὄχλοϲ παραγίνεται; Ἔϲτω οὖν καὶ τοιαύτη ἡ ϲύνταξιϲ, ποῖαι τῶν Τρώων φυλακαὶ φυλάϲϲονται; καὶ κατὰ τὴν προκειμένην αἰτίαν μεταλαμβανέϲθω τὸ ἐπίρρημα, καὶ [*](Aaαvε. β 125, 8i τίϲ vel πότεροϲ coniunctum est cum οbliqno casu ylura- lis numeri (cum genetivo pluralis), hic cesus semper ssticulum assumit, nisi forte pronomen est. exemplum est: τίϲ τῶν ἑταίρων παραγίνεται et pronominis exemplum: τίϲ ἡμῶν refutantur igitur hinc quoque, qui ἄλλοϲ non nomen sed pronomen esse opinantu. ecce enim, loquimar: τίϲ τῶν ἄλλων).) [*](μxevκ. β 126, 8i in eis ennmtiatis, quae ab τίϲ vel ποοϲ vel πόϲοϲ no- mine incipiunt, casualis intefrogstio conversa enit in adverbislem (ut ex. gr. dicatur πῶϲ vel πότε), articuli accedent, qui excludebemtur iuxta τίϲ et ποῖοϲ.) [*](τxsrε. er Ans. exso. 6 Τρώων non pupmat cum subsequentibus καὶ ἐπὶ ωρίων, nam κύρια ὀνόματα ea tentum appellabantur grammaticis, quibus dinguli homines denotabantur. - 8 προαποδεδομένη: 74,3-13. - 10 pluribus argumentis haec opinio refellitur et ἄλλοϲ demonstratuxr in nominum numero habmmdum esse de pron. 32.22 - 34.18. - 18 μεταλαμβάνεϲθαι hic non de eo usrpatur, quod in aliud mutatur, sed de eo, quod pro alio dicitur, ut 144,23. de pron. 62,3.) [*](Ans. mr., mscs. scs. im AL.CBh. 1 ente ἄρθρου add τοῦ CB γὰρ om. I. CB ente ἄνθρωποϲ add o A. | 1 - 2 πηλίκοϲ - ~λύμπια l.CBb conlocent ante καὶ μετὰ ὄρθρου ἐ 4 prius καὶ om CB πότεροϲ AHuttmann, ποῖοϲ AL.CBh τὰϲ uncis inclusit LChlig, quia de genetivis partitivis tantummodo sermo est | πλαγίαϲ h, πλαγίωϲ C 6 Τρώων] τριῶν LCB, vide Adn. exeg. 7 ente ιυρίων add τόν .B ποτερον A. Αἰάντων] fol 56r L. Γ ιϲχυρω- τεροϲ 1 8 ἔτι, quo facile careas, om L. CB fortasse ex subsequenti ἐπ’ citum. est in A. β θ μῶν A. L, ὑμῶν A3CBb ῃ 10 oὁ om B οἴ κω] fol11~ A. αλλοϲ in ng A l αντωνυμια A. 10 -11 ϲύν ἄρθροιϲ om C 11 τιϲ τῶν αλλων in ng A β 12 μὴ om B ῇ 13 δεκτικα A 15 τίϲ -πῶϲ ὁ δραμών ἐνίκηϲεν om β 16 πότε] πῶϲ ὁ om A. πότε -παραγίνεται om h 17 ἡ τοιαότη ϲύντ. CB 18 prius καὶ om A. , add A2)

Τί οὖν οὐχὶ προϲεπηνέχθη ἐκεῖ πρὸϲ τοῦ Ἀριϲτάρχου,

Ἀλλὰ φαίνεται ὅτι τὸν Ἀρίϲταρχον ἐκίνει τὸ ἔθιμον τοῦ ποιητοῦ, ὡϲ ϲυνήθωϲ [*](78 b) μὲν ἐλλείπει τοῖϲ ἄρθροιϲ, ϲυνάπτει δὲ μετὰ τὰ πύϲματα τὸν δαί ϲύνδεϲμον, «τίϲ δαί ἐϲτιν ὅδε ὅμιλοϲ»; {ex α 225 factum}

καὶ γὰρ ἐπ᾿ ἄλλων τὸ δέον ἦν παραδέξαϲθαι, καὶ τὸ ϲύνηθεϲ προὐκρίνετο· [*](Aaαvκ. β 128. Θed Aristarchum movit usus Homeri, qui εtticulos omittere solet et vocibus interrogativis amet δαί coniunctionem adiungere. res plsma facta est ex eliis caminum Homericorum exemplis, nbi δαί post vocem inter- rogativum Aristarchus inveniebat et scticulus deerat nec licebat iHlas litteras ita. interpretati, ut articulus inde eiceretur.) [*](Aauvκ. (ὲ 128. Alies quoque Aristerchns in constituenda lectione csr-) [*](rxsτ1ε. er Ans. sxsu. 18 κατὰ τὴν προειρημένην ϲύνταξιν, secundum ez quae de arucura artcui diximus. Lehre Ar. p. 360 . 18 τὸ δέον, quod phlo- spica taio reqmirt, Lehre Ar. 361. - 18 προὐκρίνετο. videtnx ὄπ’ Ἀριϲτἀρχου snbsndiendum esse, non Ἀρίϲταρχοϲ, col.167.10. 176.21. (de adv] 207,7. - 18-p 168,, 7 eE2 inτra 282,1 - 5 et de pron. 79,12. τὸ dκριβὲϲ τῆϲ ἀναγνέϲεωϲ) [*](Ans. εmr., moses. scs. is Al.Βb. 22 τν om C |κτημάτων] κτητόρων~ Hayser. κατὰ ϲύντ. τἡν τῶν κτημάτων est n c pcssessιeα lθ περι- λαμβάνων LCB μερικώτερον C β 7 καί κατά] fol 57r L. ( καὶ κατὰ τὸ τοι- οθτον ἄρα bδis scripta, sed semel inducta in L. τὸ om A , add A 8 pro τὸ A videtur τουτο scripsisse, corr A δ’ αἱ A. lαλων A, A fort. εληνων ὄρθρων A , quod rasura cffrectum ἄρθρον post ϲυνέξει poumt L ( *υνόsει CB 9 ὡϲ A L, 5ϲ Bb ῃ 10 ελειπει A. , corz A δᾶ] δὲ A β 11 sic mutatum exhibent locum dysseae A (quem Βekker iniuria ad- notat δαίϲ habere) et l.B. in b et versus integer legitur: τίϲ δαίϲ, τίϲ δαὶ 5ϲλοϲ ὅδ’ ἔπλετο β 12 δ] δὲ A B. vide scripturae discrepantiam in Lud- sichisna ed. dysseae | νηῦϲ A Lbδ, ναῦϲ CB 14 δᾶ] δὲ A. λιποντοϲ A. 14-15 τοῦ ἡ] τὸ ητα A, τὸ η Ϲ. post ἡ in L sequebantur duodecim fere litterae iam erasae β 16 καθιϲτηκει A. μὲν in ras A , A fort. ἡ scripserat δὲ om L. δαί om A b, add A et exhibent l.B 17 ἐπεδείκνυτο B 19 προὐκρίνετο] ἕτο in ras A, sc postea etiam duae litterae erasae)

Αἰτία δ᾿ ἐϲτὶν τοῦ τὰ πευϲτικὰ ἐπιρρήματα εὐπαράδεκτον ποιεῖϲθαι τὴν τῶν ἄρθρων ἐπένθεϲιν, καθὸ οὐκέτι τὰ ϲυνόντα πτωτικὰ πάντωϲ ἐν ἀγνοίᾳ ἐϲτίν. ἡ γὰρ ἐκ τῶν πυϲμάτων ἄγνοια ἐπιρρηματικὴ οὖϲα ἐπὶ τὰ ῥήματα φέρεται, εἴγε ὁ οὕτω λέγων ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν, τὸν μὲν ἄνθρωπον ἀγνοεῖ, τὸ δὲ πρᾶγμα [*](79 b) κατέλαβεν, τὸ ὅτι ἐνίκηϲεν· ὁ δὲ οὕτω λέγων, ὅτι πῶϲ ὁ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν ὁμολογεῖ μὲν εἰδέναι τὸν ἄνθρωπον, τὴν δὲ γενομένην πρᾶξιν εἰϲ τὸ νικῆϲαι ἀγνοεῖ.

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν ϲυντάξεωϲ. [*](c. XXXII) τάξεωϲ. Αὗται δὴ προταϲϲόμεναι τῶν κτητικῶϲ νοουμένων ὀνομάτων [*](minum Homericorum usum poetae praetulit nomae, quam scmiptores Attici sequnntur, velut 5 64 licsbδst ἐπίτειλαι pro imperstivο accipere et acue in εyllabδa sntepaenultims, sed mslebst grammaticus voci indere accentum infnitii.)) [*](Aaovκ. β 1ξθ. Ϲansa autem, οbo quam adverbia interrogativa dffciunt, ut articuli intoponi possint (inter interrogativum adverbium et sequens nomen), hec in re posita est, quod casuaMIa, quae interogativum smbsequuntu1, personam iam cognitam signitcant.) [*](Axuvν. β 1ξ1. lam dicendum est de pronominibδus possessivis, quae si sine ssticnlis proferuntur, sim indicent, pltres esse personas vel res quae posnidentur sin uμticnlum sssumnnt, unam tentum personam vel rem possideri.) [*](κατὰ αὐτὸ τὸ τοῦ ποιητοῦ ϲύνηθεϲ ἐξετάζεται. dξιοῦμεν γὰρ ἀπαρεμφάτωϲ. ἀνα- γινώϲκειν ἔτα δ’ ἄποινα δέχεϲθαι1 καὶ εἐπιτελαι3, οὐ προπαροξύνοντεϲ, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ πρόϲταξιν. Schol. A ad 5 64 (Aniston. 92 Hs ): ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ἐπιτεῖλαι ἀντὶ προϲτακτικοῦ κεῖται. et Hriedlaenderi schematologiae Aristarcheae 14. Schol. Londinensis in Dion. Thr. 455,6-9 Hg.: ϲυνήθεια, ὡϲ ἐπί τοῦ εΑθηναίῃ ἐπιτελοῖ3· ἀντὶ τοῦ προϲτακτικοῦ γὰρ τοῦ ἐπτειλον τὸ ἐπιτεῖλαι παρα- λαμβανόμενόν ἐϲτιν, ἔπειδὴ ἔχει ἔθοϲ ὁ ποιητὴϲ ἀπαρεμφάτοιϲ ἀντὶ προϲτακτικῶν χρϲθαι. EM se5,40.) [*](rxsrιm. xv Ans. exso. 2 προπαροξύνειν. subaudi ex sntecedentibδus ἦν ἐξfν. 8ὰ οὐκέτι πάντωϲ πάντωϲ οὐκέτ, Haudquaquαn amplius, sicut οὐ πἀντωϲ κ nuΒo modo.) [*](Ans. cmv, msca. sca. im AL.CBb. 1 δὲ] δᾶ L θαϲϲον] fol e7ν l. 2 προπαροξύνειν Lehre Arist. 361, προπαροξύνων codd. et edd. ἀλλ’ ἤν] ol 11v A | ἄλα om A. , add A β ante παρακειμένου add xo0 Al. Bb τοῦ om omnes praeter A. 1 B ἐκ τοῦ] οὐ τούτου Β β 6 δέχεϲθε C. A in ng: αποινα δεχεϲθαι β 8 παράθεϲιν L. | 10 εἴγε] εἰ B ὁ om L | λέγω A L 11 dνθρωποϲ om C τὸν] τό L, ν add ῃ 12 κατελαβεν τὸ ὅτι A et sine τὸ B, sine ν b κατελβετο ὅτι Al.0 1 18 γενοζμενην A. |14 post ἀγνοε spatium vacuum relictum in A L. 1B A in ng scr.λθ,capitis numerum ϲυν- τξεωϲ] fol 58~ L. 16 δὴ] η in ras A~, om voculam LCB προϲταϲϲομεναι A)

καὶ μᾶλλον τὸ ἑξῆϲ ἐϲτιν ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὀϊϲθείϲ. εἰ γὰρ προτεθείη μὲν τὸ ὄνομα, ἐπενεχθείη δὲ ἡ ἀντωνυμία, πάντωϲ καὶ τὸ τῆϲ ὑπάρξεωϲ ῥῆμα ἐπενεχθήϲεται, [*](86s) βεβαίωϲιν τῷ κτήτορι δηλοῦν, ὁ πατὴρ ἐμόϲ ἐϲτιν, ὁ ἀγρὸϲ ἐμόϲ ἐϲτιν. εἰ μέντοι ἀναϲτραφείη ἡ ἀντωνυμία, ἡ ὑπόλοιποϲ χρῆϲιϲ τῶν ῥημάτων εὐπαράδεκτοϲ, ὁ ἐμὸϲ πατὴρ τρέχει, νικᾷ, ὑβρίζει, ὑβρίζεται· εἰ δὲ καὶ τῷ ὁ πατὴρ ἐμόϲ ἐϲτι προϲθείημεν ἕτερον ἄρθρον, ἔχοι ἂν τὴν αὐτὴν ϲύνταξιν τῇ προειρημένῃ. οῦ μὲν πρώτου ὁ πατὴρ [*](80 b) ἐμόϲ ἐϲτιν, τοῦ δὲ δευτέρου ὁ ἐμὸϲ πατὴρ φιλοϲοφεῖ, τοῦ δὲ τρίτου ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφεῖ. ἢ δώϲει τιϲ οὖν, ὡϲ ἔφαμεν, τὸ ἑξῆϲ εἶναι ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὀϊϲθείϲ, ἢ ἑτέρου πρόϲθεϲιν ἄρθρου πρὸ τοῦ ἐμόϲ, πάλιν τοῦ δέ ὑπερβιβαζομένου, ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ ὀϊϲθείϲ.

Χρὴ δὲ γινώϲκειν ὡϲ ἡ ἀντωνυμικὴ ϲύνταξιϲ ἀρξαμένη ἀπαράδεκτόϲ [*](De articulo post nomen suum repetito, post attributum nomiais non repetendo.) ράδεκτόϲ ἐϲτιν δύο ἄρθρων, ὁ ἐμὸϲ ἀγρόϲ, ὁ ἐμὸϲ δοῦλοϲ· καθὼϲ [*](μμΑ ν. β 182. ustus autem verborum ordo is est, ut nomen cum artiedlo aommκ aοa antecedat, sequatur pronomen sine articulo, si verba ὑπάρξεωϲ snbiciunturq sin reφetendo elia verbe, antegreditur pronomen cum articulo, smccedit nomen sine articulo. restat tertia loquendi ratio, ut articulus praefgatur et nomini et eubsequent pronomini, quae eandem constructionem εἰ vim habet quam altera ratio itaque versuo Diadia 453 ita convertendus est in prosam orationem, ut aut ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὁϊϲείϲ dicatur aot 5 δὲ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ ὀϊϲθείϲ.) [*](Aaovκ. 183. 8i pronomen praemittitur nomini, velut si dicitur ὁ ἐμὸϲ ἀγρόϲ, feri non potest, ut alter articulos addatur, sed hoc ft, ubi nomen prae- mittitnxr pronomini. neque merus pleonasmus est ὁ δοῦλοϲ ὁ ϲόϲ. nam ὁ δοῦλοϲ) [*](rssτκ. er Ans. exso. 3 εἶπομεν: 26, 22. 72, 1. 8-19 e2 de hoc loco Schoemenn smt. 65. - 17 ἔφαμεν: lin. Β. - 18 πρόϲθεϲιν pendet ex δώϲει. -- 19 πόλιν τοῦ δέ ὑπερβίη.: nam rursus trsicitur δέ post ὁ ex eo loco, quem in. vαεu Βomerico obtinet.) [*](Ans. cmv., mscs. scs. 1s A L. Bb. 1 A ng: εμοϲ οικετηϲ πληθοϲ ϲη- μαίνει (παρεμφαίνουϲι L 1 B καὶ λείπει] καλεῖται B ( A in ng o εμοϲ οικετηϲ μοναδικὸν 4 ὄρθρα B 7 αὐτίκα L. θ προϲτεθείη ACB, corr A 11 post πατὴρ rasura unius litterae, item post ἀγρὸϲ in L. 13 δεκτὸϲ] fol δ8ν l. β 14 τῷ] τὸ A post πατὴρ add ὁ Al. | ἐϲτι eicienda esse cen - euerunt etiam Lehre et Schoemann ἕτερον om L. | 1B τοῦ] οὖ B , 1λ 16 πρώτου ὁ ἐμὸϲ πατὴρ φιλοϲοφεῖ, τοῦ δὲ δευτέρου ὁ πατὴρ ἐμόϲ ἐϲτιν codd. et edd., emend. Βilgard (16 post πατὴρ exhibet ὁ A, post idem nomen erasa ena littera in L. 17 post τρίτου inserit ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ ἐϲτιν L, eadem verba post eubsequens φιλοϲοφε insermnt CBb ex εἰ factum sb L’ | ἔφη- μεν L β 18 πρόϲθεϲιν] πατρὸϲ θέϲιν A. Γπρὸ] πρὸϲ C 19 εμοϲ in ras A δὲ] 4ξ B γ 20 χρὴ] fol12z A. ~ άντωνυμιακὴ B)