De constructione

Οὐκ ἔϲτιν ἡ πρώτη [*](69 b) ϲύνταξιϲ ἐντριβεϲτέρα χωρὶϲ ἄρθρων λεγομένη, καθάπερ ἡ ἐπὶ τῶν κυρίων, εἴγε τὰ κύρια διὰ τὴν ἐν αὐτοῖϲ ἰδιότητα οὐχ οὕτωϲ προϲδέεται τοῦ ἄρθρου, καθάπερ τὰ κοινὴν ἔννοιαν ἔχοντα. δυνάμει γὰρ ϲυϲτέλλεται ἐκ τῆϲ πολλῆϲ ποιότητοϲ τῇ παραθέϲει τοῦ ἄρθρου, εἴγε ἀοριϲτῶδεϲ μὲν τὸ παῖϲ δειπνήϲαϲ ἐκοιμήθη, οὐ μὴν τὸ ὁ παῖϲ δειπνήϲαϲ ἐκοιμήθη. εὐπαράδεκτον δὲ τὸ ὁ Πτολεμαῖοϲ δειμπαται. ἐκοιμήθη, οὐχ οὕτωϲ ἀπαιτοῦν τὸ ἄρθρον.

Οἷόν τὲ ἐϲτιν τοῖϲ προϲηγορικοῖϲ ὀνόμαϲι προϲνέμειν ἄρθρον καὶ ταῖϲ ϲυνταϲϲομέναιϲ ϲομέναιϲ μετοχαῖϲ, ὁ παῖϲ ὁ δειπνήϲαϲ κοιμᾶται, καθότι καὶ ἐπὶ τῶν προϲηγορικῶν καὶ ἐπιθετικῶν, ὁ ἵπποϲ ὁ λευκὸϲ τρέχει· ὅπερ ταὐτὸν ϲυνάγει τοῖϲ ἀπὸ τοῦ ἐπιθετικοῦ ἀρχομένοιϲ ϲὺν τῷ ἄρθρῳ καὶ τοῖϲ ἀπὸ μετοχῆϲ, ὁ λευκὸϲ ἵπποϲ τρέχει, ὁ δειπνήϲαϲ παῖϲ κοιμᾶται. ἃ δὴ καὶ μᾶλλον καταλληλότερά ἐϲτιν τῶν ὑπερκειμένων.

Ἔτι κἀκεῖνο τηρητέον, ὡϲ ἡ προϲτακτικὴ ἐκφορὰ τῶν ῥημάτων [*](c. XXXV) μάτων αἰτία γίνεται τοῦ ἀοριϲτωδῶϲ νοεῖϲθαι τὴν ϲύνταξιν τοῦ ἄρθρου [*](76s) καὶ τῆϲ μετοχῆϲ, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμάϲθω. ἡ γὰρ ὁριϲτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἐπὶ ἐνεϲτῶϲι καὶ παρῳχημένοιϲ ἀναφορικωτέραν τὴν ϲύνταξιν ποιεῖται, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμᾶται, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ ἐτιμήθη. πάλιν γὰρ ἡ τοῦ μέλλοντοϲ ἀοριϲτωδῶϲ νοεῖται καθ᾿ ἣην προεκτεθείμεθα [*](70 b) τήρηϲιν, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμηθήϲεται, πάνυ εὐλόγωϲ, εἴγε τὰ γινόμενα καὶ γεγονότα εὔδηλα, τὰ δὲ ἐϲόμενα ἀδηλότερα καὶ ἐντεῦθεν ἀοριϲτοῦται τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ. Καὶ προφανῶϲ ἐκ τοῦ τοιούτου δείκνυται ὡϲ ἅπαντα τὰ προϲτακτικὰ ἐγκειμένην ἔχει τὴν τοῦ μέλλοντοϲ διάθεϲιν, προϲταϲϲόμενα ἢ εἰϲ παρατατικὴν διάθεϲιν ἢ εἰϲ ὑπερ [*](Aaανκ. ψ 114. Atque etiam illod notgmdum est, imperstivοs adiunctoa participiis, quibus articulus praefdxus est, id eicere, ut indefnitum sensum ps ticipis habesmt (ὁ τυρανοκτονήϲαϲ τιμάϲθω ὅϲ ἄν τυραννοκτονήϲῃ τιμάϲθω), id quod indicativus non sffcit in praesenti certe tempore nec in praeterito. fntnri enim indicativus eandem ssne vim habet quam fmperstivus. atque elucet, in omnibns imperativis inesse statum futuri temporis, neque temporum, sed modorum tantum discrimine ὁ τυρ.τιμάϲθω et ὀ τυρ.τιμηθήϲεται inter se diferrε.) [*](rxsrrκ. sτ Ans exso. 1 er 27 , 3 - -24 et Schoemann art. 62. - 6 post μέλλοντοϲsubaudiendum ϲύνταξιϲ.-προεκτεθείμεθα.68.16.sn inl.deverbia7 -- 11 διόθεϲιϲ vοcabnlum Ap. usmmpat non solum de stain activo, passivo, medio, qui verborum generibus signifesntur, et (cum ψυχικὴ coniunctum) de aξectiο- nibus loquentium, quae verbi modis declarentur, sed etiam de temporibus verbo denotatis. cfr 251 1. 253,4. παρατατικήν. Ap. hic παρατατικόϲ adiectivo et pag. subδsequentis lin. 12 παράταϲιϲ substantivo non de praeterito imperfecto utitur, sed de imperfecto praesenti, sicut constat Βtoicοs praesens nuncupasse ἐνεϲτῶτα παρατατικόν (ESchmidt de Stoicor. grammatica 76). eft 252,4 et 10. 273.17, et ad totam hanc expositionem 253.1 -19. de |ὑπερϲυντελίκην dictum est in Adn. crit.) [*](Ann. cnr., scs. sca. κ AL.CBb. 1 τηρητέον] ῥητέον b cum s. A ng: οτ η προϲτακτική εκφορα τοῦ ῥήματοϲ αοριϲτει (pro ἀοριϲτοῖ) τὸ ἄρθρον καί τήν μετοχήν 3 ὁ τυραννοκτονήϲαϲ] fol 51z L. 4 Aᵗ ng: ὅτι η οριϲτικη εγrλιϲιϲ επ παρωχημενων καί ενεϲτωτων ανοφορικην τήν ϲuντοξιν του ὄρθρου ποίει οδε μέλλων αοριϲτοι | αναφορικοτερον A., corr A ποιετάι] fol 9rr A B τυραννοκτονι- ϲαϲ bis A | Β γενόμενα L post γεγονότα add πάνυ εὐλόγωϲ ALϹ, quae ex superiore versu repetita sunt et in A expnmcta | εὔδηλα] ἔκδηλα L, πρόδηλα B ἐϲόμενα] γενηϲόμενα L. | 10 Α ng: ὅτι παν προϲτακτικὸν εγκειμενον ἔχει τὸν μεlλοντα β 1I προταϲϲόμενα L |ὅπερ Ska lI 14 recte vdit delen- dum esse. ut subseq. pag. l.1Β-14 παράταϲιϲ et ϲυντελείωϲιϲ inter se oppositae sunt, ita hic παρατατικόϲ et ϲυντελικόϲ, quod ad aoristum signicsndum inveni- tur usurpatum ab Aristonico in schol. A ad 1578 (p 167 ξnedl.) ἑλέϲθαι: ἡ διπλῆ ὅτι ϲυντελικῶϲ τὸ ἑλέϲθαι, et ad φ 83 (p 306 ξr.) δαζέμεναι μενεαίνων: ἡ διπλῆ πρὸϲ τὴν ἐναλλαγὴν τοῦ χρόνου, ὅτ ἀντὶ τοῦ δxξαι προθυμούμενοϲ κατὰ τὸ ϲυν- τελικόν. item in schol. L. at Toεnl. ad Α 600 ποιπνύοντα: ποιπνύϲαντα αἰ πᾶϲαι ϲυντελικῶϲ, et in Apoll. Soph. lexico 93, 33 ad γ 286 ίών: πορευόμενοϲ ϲυντε- λικῶϲ ἔλθών, ἔπεὶ πᾶϲα μετοχὴ ὅξύτονοϲ εἰϲ ων λήγουϲα ϲυντελική. ὑπερϲυντλι-- κοϲ vero non usurpetur nisi ad desigmsndum plusquamperfectum.)

Πῶϲ οὖν [*](Excursas contra cos qui futuri quaque imperativos exstare opinabantur.) οὐ γελοῖοί εἰϲιν οἱ μὴ ὑπολαβόντεϲ ῥήματα προϲτακτικὰ μέλλοντοϲ [*](77s) χρόνου, ὅπου γε πάντα ϲυνωθεῖται εἰϲ τὴν τοῦ μέλλοντοϲ ἔννοιαν; ἐπὶ γὰρ μὴ γινομένοιϲ ἢ μὴ γεγονόϲιν ἡ πρόϲταξιc τὰ δὲ μὴ γινόυενα ἢ μὴ γεγονότα, ἐπιτηδειότητα δὲ ἔχοντα εἰϲ τὸ ἔϲεϲθαι, μέλλοντόϲ ἐϲτιν, Εἴγε καὶ τῶν προϲταχθέντων τὰ μὴ γινόμενα τὸν λόγον ἔχει μετὰ ἀποφάϲεωϲ καὶ τῆϲ τοῦ μέλλοντοϲ ἐννοίαϲ, οὐ δυνήϲομαι, οὐ ποιήϲω. κἂν γὰρ οὕτω φαμέν, οὐ δύναμαι βαϲτάϲαι, ἐν ἴϲῳ ἐϲτὶ τῷ οὐ δυνήϲομαι. εἰϲ τὸ γίνεϲθαι οὖν ἢ γενέϲθαι ἡ πρόϲταξιϲ γίνεται, ἀποφαϲκομένη μετὰ τῆϲ τοῦ μέλλοντοϲ ἐννοίαϲ, εἰϲ μὲν παράταϲιν, [*](71 b) ϲκαπτέτω τὰϲ ἀμπέλουϲ, εἰϲ δὲ ϲυντελείωϲιν, ϲκαψάτω τὰϲ ἀμπέλουϲ.

Τί δὲ τὸ ταράξαν τοὺϲ παραδεξαμένουϲ μέλλοντοϲ προϲτακτικά; Μόνον τὸ γραψέτω καὶ γραψάτω καὶ τὸ [*](Aaovκ (β 11ὲ, Ergo ridiculi sunt qui peculiares temporis futuri impera- tivοs statuont. nam omnibδus imperatiτis vis est futuri, ut etiam qui iussa ex- seηui nolunt, loquuntur οὐ adverbio usi et indicativo futuri.) [*](Aaovκ. ψ 116. uod ilos, qui futuro quoque tempori imperativοs tribδu-) [*](τxsrκ. er Ans sxxe. 4 ῥήματο προϲτακτικά ν eerδorum μδrmαe smpe- ratcae. 15 γραψέτω formam Ϲhoerob. in Theodos. Hl 243.27 Βilg.(753,11 0) afnt, sed non ut ipsam quoque usitatam, sed ut inusitatam quamvis cnm noma convenientem: τὸ τρίτον πρόϲωπον (imperativi sοristi D activi) διὰ τοῦ ἑ ὦφειλεν εἶναι, οἰον τυψέτω καὶ γραψέτω, ὡϲ ἀπὸ τοῦ τύψε καὶ γράψε προϲτακτικοῦ, ύϲπερ τύπτε τυπτέτω καὶ γράφε γραφέτω, dλλ’ ἐγένετο διὰ τοῦ ᾱ τυψάτω καὶ γραψάτω. Heraclides quoque apud Eustath. ad 8 158 (p 1755,60): ποιηϲέτω, inquit, ἢ νυξέτω οὐδείϲ λέγει. - De καὶ γραψάτω vide Adn. crit.) [*](Anx. out., mscs. scs. im A l.CBb. 1 ἐϲτίν om C 2 ente κατὰ add κε B τοῦ om C διηλαχόϲ L 1 4 εἰϲιν] fol 51v L. μὴ quod omnes codices praebδent eiecit b conl. lin.14 β Bπάντα]μᾶλλον B β θγενομένοιϲLC | secundum μὴom γενόμενα L 7 δὲ om C 8 γινόμενα Ab, γενόμενα LB | τὸν om l.CBb , 10 φαμέν] Βekker: δrtasse φῶμεν ut 97,6 ubi κἆν παρειϲδύηται in A eei κmὶ γὰρ ὅτε οὕτω φαμέν. at cvr 163.23. 188,9-11. 199,15 atque 200, 24, ubi Βekker codicum κὅν ν retinuit laudato Ϲoraὲ, qui in adn. ad Putsrch.~V 184,7 p402) etiam apud Apollonium talia οὐκ ἀντιγραφέων παροράματα, sed ϲυγγραφέωϲ ἁμαρτήματα et ἐλληnιϲμῷ παρακμάζοντι προϲήκοντu censet τῷ] τὸ A L , 11 γίνεϲθαι οὖν ἤ γενέϲθαι A bo, γενέϲθαι οῦν ἤ μὴ γενέϲθαι CB (nisi quod L γοῦν pro οὕν praebet) 12 μετὰ hlig, ἀπὸ ALCB b, quod originem ducit sb initio antecedentis verbi. plene hariolator de hoc loco AΒuttmann 14 in ng A λϲ, capitis numerus l 14 - 98,10 Τί -ῥημάτων ab Apollonio scripta non. esse opinatur AHuttmann, sed abo elio insεfta, qui libris Apollonianis περὶ προϲώποιϲ. τακτικῶν et περὶ ῥημάτων usus sit 1 14 ταράξαν A, quocum Schoemaen ταρdϲϲονται de pron. 8, 2 confert, παρατάξαν LC B, παράξαν b cum et Sopbiano, qui adscripserat ἴϲ. παράξαν ἀντ τοῦ ἀπατῆϲαν, quam coniecturam sibi vindica- vi Portus ψ IB καὶ γραψάτω om LCΒb, unus exhibet A, quod ita inerpretan- asoxεoxα de matam MMhn ed. ὕὕα1tg)

Αἱ προκείμεναι ϲυντάξειϲ, ὑποϲτελλομένων τῶν κυρίων ὀνομάτων, [*](De anastropha participii vel adioctivi appellativo additi e de articulo cellentiam significante.) ἀδιαφόρωϲ ἔχουϲι τὰϲ ἀναϲτροφὰϲ χωρὶϲ ἄρθρου λεγομέναϲ, ἄνθρωποϲ δραμὼν ἐνίκηϲεν, δραμὼν ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν· ἄνθρωπον ἀγαθὸν ὕβριϲαϲ, ἀγαθὸν ἄνθρωπον ὕβριϲαϲ. οὐκ ἐπιζητήϲει οὖν τὸ ἄνδρα πολύτροπον {α 1} πάντωϲ ἄρθρον, χωρὶϲ εἰ μὴ τὸν κατ᾿ ἐξοχὴν ἄνδρα θέλοιμεν διαϲτεῖλαι, (καθὼϲ ἐδιδάξαμεν κἀν ταῖϲ ἀρχαῖϲ ὡϲ καὶ ἐξοχῆϲ παραϲτατικὰ τὰ ἄρθρα, ὅτε οὕτω φαμέν, οὗτόϲ ἐϲτιν ὁ ἀνήρ, οὗτόϲ ἐϲτιν ὁ γραμματικόϲ), καθότι ἔϲτιν [*](72 b) ἐπινοῆϲαι κἀν ταῖϲ κατὰ γενικὴν κτητικαῖϲ ϲυντάξεϲιν. —

μοναδικαὶ [*](Quando articulum assumat nomen, a quo genetivus poascssivus pendet.) γὰρ οὖϲαι αἱ κτήϲειϲ τὸ ἄρθρον ἀπαιτοῦϲιν, οὐ τῇδε δὲ ἔχουϲαι 10 καὶ χωρὶϲ ἄρθρων λέγονται. τοῦ μὲν προτέρου ἡ ψυχή ϲου ἀγαθή ἐϲτιν, ἡ μοῖρα ἡ Νέϲτοροϲ πολυχρόνιοϲ ἦν τοῦ δὲ ἑτέρου θεράπαινά ϲου πρὸϲ ἐμὲ ἦλθεν, γνώριμοϲ Ἀριϲτάρχου διελέξατό μοι. ταῦτα γὰρ εἰ ἐθέλοι τιϲ μοναδικῶϲ ἐκθέϲθαι, προϲθήϲει ἄρθρον, [*](Aaαvκ. ὲ 117, Participia et adiectiva etiam post appellativa, ad quae pertinent, ponere licet, si non est praefxus nomini articulus [quipae quoi εetet αnstrogmαm. quocirca [mrooemtum dseseae tπ prosam oretioem coneertemtes) non dicemus τὸν ἄνδρα πολύτροπον. Ac ne invmso quidem ordine horum nomi- num adiciemns articulum, nisi vοlemns virum excolentem distinguere abd ceteris. qualis distinctio non minna a ticulum poscit quam constructiones quaedam no- minis cum genetivο quae possessionem indicant.) [*](μAaαvx. β 118, Βi enim possessio sliqna unica est (si non plures eiusdem gmeris res possidentur), articulus addi debet. unde cognoscitur articulum deesse α 185 et α 182 εἰ Α 1.) [*](τssrκ. er An. xxsο. 4- duee sententies hic commxtae sunt: 1. τὸν ἄνδρα πολύτροπον dicere non licet, 2 ommno non est addendus aticnlus his nominibus, nisi . . . Ad οὐ πάντωϲ cfr e. g. 39.27. 68.20. - 7 ἐν τοmϲ ἀρχὸϲ: 2ε.15 9-11 c2r 26.22-2e. 79,6 -16.) [*](Ans.οmr, usca. scs.ιm Al.CBb. 1- 10, 12 hanc quoqne explicationem, ut antecedentem, non Apollonii manui deberi putat AΒutmann, sed temere compositam esse ex aliia libris Apollonisnis et superioribus huius libri locis 1 ϲυντdξειϲ] ουν ταξειϲ AL, L supra lineam ϲυν add, οὖν ϲυντόξειϲ CBb. Α ng: ὅτι τα ονοματα ειτε μετ’ ἐπιθετικοῦ ειτε μετα μετοχηϲ μή ὄντα κυρία ἀδιαφορωϲ αναϲτρεφεται χωρίϲ ὄρθρου 1 2 ἀδιαφόρουϲ l. Cb 3 ΑἼ ng ανθρωποϲ δραμων ενικηϲεν P 4 bδis ὑβρίϲαϲ A sed accentus a rec. mann, ὕβριϲεν CBb ( οὐκ] fol 52ν L. 1 B τὸ] τὸν A | A ng: περί του ανδρα πολυτροπον ὅτι ου παντωϲ ζήτει ἄρθρον 1 παντὸϲ A , corr A ὄρθρου A. , corr A Α Τ ng: ὅτι εξοχηϲ παραϲτατικα τα ἄρθρα ( 6 ἐδιδόξαμεν AL, ἐδείξαμεν CBb ῇ 7 ἀρχαϲ] in ras L 8 Α ng: ὅτι οἱ κατα γενικήν κτητικαί ϲυνταξειϲ μοναδικαί ουϲαι ἄρθρον λαμβανουϲιν ουχ ουτωϲ δὲ καί χωρίϲ ὄρθρου 1 1t1 τὁ] τω)~ A. ἄρθρον A , o in ω mutavit E δὲ om A. , add A εχουϲαι A~ scripserat, sed ex ai raam a factum ι, ἔχουϲι L.B 11 καὶ om B, εἰ pro καὶ habent L, post εἰ in L raama paucarum litterzrum 12 ἡ mle ~έϲτοροϲ om CΒb β 13 θεράπων νάϲου C 1 14 ἐθέλει L, θέλοι C |ἐκθέϲθαι] θεϲθαι A. , ἐκ A add et subo- sequentem θ teram scripsit in rasura)

Ἀκολούθωϲ χωρητέον καὶ ἐπὶ τὰϲ πυϲματικὰϲ ϲυντάξειϲ. Τὸ [*](c. XXXVII.) δὴ τίϲ ϲυντάϲϲεται κυρίοιϲ ὀνόμαϲιν μετὰ ῥήματοϲ τοῦ ὀνομάζεται ἤ ἔϲτιν ἤ τινοϲ τῶν ϲυνωνυμούντων, ἀνθυποφορὰν δὲ ἔχει τὴν ἐκ τοῦ πύϲματοϲ ἀντωνυμικήν, τίϲ Τρύφων ὀνομάζεται; τίϲ Τρύφων [*](Aaοvκ.β 118, lem transeundum est ad constructiones interrogativas. si intεurogamus τίϲ vocula cum nomine proprio et verbo nominandi vel similibus coniuncta, respondetur pronomine personali εεl ddemonstrativο sin autem intezmο- gatio et τίϲ nomen et pronomen continet, responsio ft per nomen propsum.) [*](τssrm. κτ Ans. exse. Β eft scholia ad α 182 νῦν δ’ ὦδε: τοι οὕτωϲ ὡϲ ὁρᾶϲ, ὡϲ ἰδιώτηϲ, οὐχ ὡϲ ἐπέβαλε βαϲλ. τὸ δὲ ὦδε οὐδέποτε κεται παρὰ τῷ ποιητῇ τοπικῶϲ, ἀλλ’ ἀντ τοῦ οὕτωϲ. de adv. 178.25: ἔχοι δὅν ἐπίϲταϲιν καἰ τὸ ὦδε, ϲυνήθωϲ μὲν τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲν δηλοῦν, ἐν δὲ τοϲ μηρικοῖϲ, ὡϲ Ἀρι- ϲτάρχῳ δοκε (ide Lehrsii Ax. 70), ἐν τῷ καθόλου μὴ τοπικῆϲ ἔχεϲθαι ϲχέϲεωϲ, τϲ δὲ κατὰ ποιότητα. [de adverbio] 202, 31: παρ’ αὐτῷ (apud Homerum) οὖ τοπικόν ἐϲτι (sci τὸ ὦδε). ποιότητοϲ δὲ παραϲτατικὸν καὶ ίϲοδυναμοῦν τῷ οὕτωϲ. -- 12 Perspbrasis Hiadis init.: τὴν ὀργὴν εἰπὲ τὴν ὀλεθρίαν. - ut ina exmmpls amyra pr~atιs μορα est ana et ψυχὴ una. -1θ -p161,2 Priscin.XD §33 p129,7 H.: quis interrogativum proprio queque adiungitur cum verbis substantivis vel vocativis vel similem vim habentibus. et pronomem etam reditur haic: quίs est ~rypho~ ve qu4s nmtnatar ῥrχρἅo7 ego el ta ve ille, ve e contrario cuam preno- mine αfunctum τὸ qus nomem ddesdddεrat ρibi reddi: qais est μle eei qu9s eocatur Acλidles. disputait de Apolonii expositione Schoemann ait. 62.) [*](Ans. emr., mscs. scs. ικ Al..ᾳBh. 2 5ν om A , add A β 3 λιμένι in B. rasura factum exλημεvι 1 τήϲεωϲ] κτίϲεωϲ A, νηὸϲ Β β 4 ρθρον] 4ol 83r L. κἀκενο A L, κdκ A Bb β 1 ναῦϲ L. ( δ] de accentu vide HSchmeideri comm. 83 ad 57,31 A ng: οτ τὸ νηυϲ δ’ εμοι ηδ’ εϲτηκε λείπει τὸ ἄρθρον 6 ἑδιδdξαμεν A L, ἐδείξαμεν Bb 1 9 ἔἐπέβαλε LCB ( προδήλωϲ oὕν om L, add in ng L B 10 dρθρo L, sed o in ras B 11 μνιν ὅειδε θεά oa A LCB, in mgadd A 12 τν in τὸ mutavit L B 18 capitis numerum edd in ng A. ποιϲματικαϲ Rϲ, corr Α 1 A ng: περί τῶν πυϲματικων ϲυνταξεων περί του τϲ 14 δὴ τίϲ] η τι in ras A , δὴ om B | ϲυντάττεται L etiam ante ῥήματοϲ habent τὸ6 LOB et add A 3 ( ente δνομζεται add λέγεται B A ng: περί του καλεῖτxι λεγεται ὑπάρχει ἢ ante ἔϲτιν in ras A , A scripserat εἰ β 1B δὲ om L)

καὶ [*](80s) ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν ὡϲ διὰ μὲν τῆϲ ὀνοματικῆϲ ϲυντάξεωϲ τὴν οὐϲίαν ἐπιζητοῦμεν τοῦ ὑποκειμένου (ταύτην γὰρ μόνον αἱ ἀντωνυμίαι ἐμφαίνουϲι, τῆϲ ὑπ᾿ αὐτῶν δείξεωϲ ϲυνεξηγουμένηϲ τὰ παρεπόμενα, ἔνθεν ἐπὶ [*](Aaovs. β 126. Βinc apparet, si nomen personae cum τίϲ voce coniungimus in quaestione (si ex. gx. interrogamus τίϲ Τρύφων λέγεται), requirere nos subo- stantiam eius personae, de qua semo est sin autem pronomen snboicimus τίϲ voci interrogantes (velut si interrogatur: τίϲ δ’οὖτοϲ), substantiam nos non imo- rare, imorere nomen. ac simul ex hoc quoqοe usu elucet, pronomine nominum propriorum vice fang1, quoniam, ubi per pronomina interogamus, per propria. nomina respondetur, ubi per propria quaerimus, pronominalis respondent.) [*](rssxm. xx Ans. sxsu. 8-6 er de pron. 25,16-22 ὁ Μέϲτωρ, οὐϲίαϲ μόνον ἀντιλπτκὸϲ γενόμενοϲ, οὐκέτι δὲ καὶ τῆϲ παρακολουθούϲηϲ ποιότητοϲ διὰ τὴν ἀδηλίαν τοῦ καταϲτήματοϲ (i. e. nocis), ὁρίζει μὲν τὸ ὑποκείμενον πρόϲωπον, ἀνα- κρίνει δὲ τὸ ποιόν, ετίϲ δ’ οὖτοϲ κατὰ νῆαϲ~. ὁ δὲ τὸ διὸν δηλοῖ, εγνώϲεαι Ἀτρείδηνα. ad καταϲτήματοϲ cfr etiam infra 297.9. - 7 πεῦϲιν ποιεῖται: D. Γ167 ὅϲτιϲ ὅδ’ ἐϲτν Ἀχαιὸϲ ἀνὴρ ἡῦϲ τε μέγαϲ τε. 11 -p 162, 5 Proc 2V g 83-34 129, 12 -130.1 Β.. Et maestum ex acc qκαque, quod, quando nomini adisagιfur [scil quta), substenfiαm denrtαm in αdquα ceta persoa quae- rimss suppomti heac emim sd am osgemiust pronomina, quorum demosstrαtio ρὁi ququee αccidenfiα comsgmfcα4, unde ad omae sugposutum petteut. qudndo vero permominiὸms tsngtur qu44s, substontian quidem inteR egimus, on etam proprie- fαtem qudhtats, quae nomune exsanutur. et est moni esrum, quod loco proμro- rum nomntem poreπomtno αccpunur, cum ex eorum vεnferogα4tone proprio m- 4eeguntnr (cum enim dico quis es ta vel id(er, sine dubio de quιbusάam initis hoc drco Mmbsfontms, in quιὸus etam propretαtes desidero ecre), e cum α propre quaque ppremominatieae redditiones t: curs est ~r χpho ego ee ille.) [*](μnn. cmv., manca. sca. 1m A L. Bb. 1 ὅν] praestieerit 5, Bεkker in adn recte ουτωϲ Ac, corr A 1αντεϲτραμμενοϲ A, sed alterum α in ras 2 οὕϲηϲ] οὐ τῆϲ C 3 mle καταϲτήματοϲ inserendum esse ἐκ τοῦ coniecit. SSophmus pρrobsbiliter, tgmorantiam ex statu noctεnο oriem 4 ἀνὰ b cum s, κατὰ A l. CB ἔρχεται L.B in marg adscripsit χρϲιϲ A , item ad 8 . οἰοϲ] fol e3ν l. 6 ϲεαι Ἀτρ.] fol 10r A β 7 ὁ μέντοι -Ἀγαμέμνονα om L , add in ng L 8 τὁ om CB 9 5) γ’ βlerique codd. quos Ludsich in Diade recensenda adhibuit β 12 18 ζητοῦμεν C sine ἐπί 13 μόνην L | 14 οπ) υ in ras A (A videtur scripsisse ε) ( αὐτῶν] αὐτὴν L. ἐνδείξεωϲ B)

Εἰ μέντοι γε μόνον παραλαμβάνοιτο τὸ τίϲ, οἷόν τέ ἐϲτιν καὶ τὰ [*](74 b) ὑπόλοιπα ῥήματα ϲυντάϲϲεϲθαι, τίϲ περιπατεῖ; τίϲ ἀναγινώϲκει, ἐφ᾿ ὧν ἀνθυπαγωγὴ γινομένη διὰ μὲν ἀντωνυμίαϲ οὐκέτι δέεται ἑτέραϲ πεύϲεωϲ, εἰ φαίημεν ἐγώ ἢ οὗτοϲ (ὡριϲμένα γὰρ πρόϲωπα ἐμφαίνει), ἐπὶ δὲ ὀνομάτων διὰ τὴν παρεπομένην ὁμωνυμίαν οὐκ ἐν τῷ αὐτῷ ὁριϲμῷ ἀνθυπάγεται ἡ ϲύνταξιϲ. φαμένου γάρ τινοϲ Αἴαϲ, ἀνθυπαχθήϲεται ὁπότεροϲ; διὰ τὴν προειρημένην ὁμωνυμίαν· ᾧ πάλιν ἀνθυπαχθήϲεται τὸ ἰδίᾳ παρακολουθῆϲαν τῷ ἑτέρῳ, καθὼϲ προείπομεν, μετὰ ϲυντάξεωϲ ἀρθρικῆϲ, τὸ ὁ μέγαϲ ἢ ὁ Τελαμώνιοϲ,

Μετὰ μέντοι προϲηγορικῶν καὶ τῶν προειρημένων ῥημάτων ϲύνταξιϲ [*](Quando articulus appellstivis es participiis pracmittatur in enuntiatis ab τίς incipientibus.) ταξιϲ ἀρθρικὴ γίνεται, τίϲ ὁ ἄνθρωποϲ καλεῖται. πάνυ εὐλόγωϲ· πάλιν γὰρ τὸ τίϲ τὸ ἴδιον ἐπιζητεῖ τοῦ ὀνόματοϲ, τοῦ κοινοῦ προεγνωϲμένου. Μετὰ δὲ τῶν μετοχῶν κατὰ τὴν τῶν ῥημάτων ἐπιφορὰν εἱ προϲθέϲειϲ τῶν ἄρθρων γίνονται, ἢ οὐ πάλιν. ϲυμφερέϲθω τὸ λέγεται, [*](75 b) ὀνομάζεται, καλεῖται, καὶ ϲυνοιϲθήϲεται τὸ ἄρθρον, τίϲ ὁ δραμὼν καλεῖται; τίϲ ὁ νικήϲαϲ ὀνομάζεται, εἰ μὴ γὰρ τῇδε ἔχοι, οὐδὲ τὸ ἄρθρον προϲτίθεται, τίϲ δραμὼν ἐϲτεφανώθη; τίϲ παλαίϲαϲ ἐδοξάϲθη, τίϲ ἀναγνοὺϲ ἐτιμήθη; καὶ πρόδηλοϲ πάλιν ἡ αἰτία, εἴγε τὰ μὲν μετὰ ἄρθρων εἰρημένα γνῶϲιν τούτου διὰ τῆϲ μετοχῆϲ ἐπαγγέλλεται, καθὸ μόνον ἐνήργηϲεν, οὐ μὴν τὴν ἰδίαν παρακολουθοῦϲαν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ· ἡ γὰρ δίχα τοῦ ἄρθρου ϲύνταξιϲ λεγομένη ζητεῖ τὸ πρόϲωπον διὰ τοῦ τίϲ τὸ τῆϲ μετοχῆϲ. — (