De Conjuctionibus

— Ἔτι οὐδέποτε ἐπίρρημα ϲὺν ϲτερήϲει ἀποτελεῖται. τὰ γὰρ ὄντα παραϲύνθετά ἐϲτι. τῷ ἀϲέμνωϲ τὸ ἄϲεμνοϲ παράκειται, τῷ ἀψευδῶϲ τὸ ἀψευδήϲ, τῷ ἀκλαυτί τὸ ἄκλαυτοϲ, τῷ ἀθεωρητί τὸ ἀθεώρητοϲ. — Ϲαφῶϲ παραδίδοται ὁ τοιοῦτοϲ λόγοϲ ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων. ὥϲτε καὶ κατὰ τοῦτο ἀϲύϲτατον τὸ ἀέκητι, κἂν ἐπίρρημα καθεϲτήκῃ τὸ ἕκητι.

Ἔδει τὸν Τρύφωνα καὶ τὴν φωνὴν καταϲτῆϲαι τοῦ ἕκητι. εἰ ὅλωϲ δύναται τῇ ἑκών παρακεῖϲθαι. καί φηϲιν ὅτι, καθὸ ἠλογήθη ἡ φωνή, δύναται ἐπίρρημα καθίϲταϲθαι, ἠλογημένον ἐν τῇ τάϲει, καθότι καὶ ἐν αὐτῇ τῇ φωνῇ . ἔδει δὲ καὶ περὶ τῆϲ α ϲτερήϲεωϲ λόγον τινὰ ποιήϲαϲθαι, ἐπεί τοί γε ἐπίρρημα καθεϲτὸϲ ἀκατάϲτατον γενήϲεται καὶ ἐν τάϲει ἀνακόλουθον πρὸϲ τὴν ἑκών, ἄλογον ἔχον τὴν ϲύνθεϲιν. καὶ οὐδὲν κωλύϲει ἕνεκα τούτου τὸ αὐτὸ ἁμάρτημα μετατιθέναι ἐπὶ τὸν ϲύνδεϲμον, κἂν ϲύνδεϲμοϲ καταϲταίη τὸ ἀέκητι.

Ῥητέον οὖν ὑπὲρ τοῦ ϲχηματιϲμοῦ τοῦ ἕκητι, ὅτι ἀπὸ ϲυνθέτων πολλάκιϲ ἀποτελεῖται ἁπλᾶ, καὶ δη . . . . θοϲ ὑπαντᾷ τῇ καλουμενῃ ἀφαιρέϲει· ὃν γὰρ τρόπον ἐπὶ τῶν ἁπλῶν ϲχημάτων τὸ λειπόμενον πάντωϲ τοῦ ὅλου δηλουμένου ἐϲτὶ παραϲτατικόν, τὸν αὐτὸν

— εἰϲ τὸν τοιοῦτον λόγον καὶ ἄλλα πλεῖϲτα ἔϲτι παραθέϲθαι. τὸ γὰρ φρονεῖν ἢ ψευδήϲ ἢ ϲαφήϲ οὐκ ἄλλωϲ ἂν καταϲταίη , εἰ μὴ δοθείη ὅτι δεύτερα εἴη τῶν καλουμένων ϲυνθέτων. καὶ τὸ ἀλλ’ ἄνα, μηκέτι κεῖϲο (Ϲ 178), καὶ τὸ πάρα δ’ ἀνήρ (π 45) εἰϲ τὸ αὐτὸ ϲυναχθήϲεται. γείτονεϲ ἠδὲ ἔται (δ 16), ἀϲτυγείτονεϲ. ἔτι δὲ καὶ τὸ ἐν πύλῳ ἐν νεκύεϲϲι (Ε 397 ), προπύλῳ. ἦν οὖν τι ῥῆμα τὸ ἀεκάζω, ἔνθεν τὸ πόλλ’ ἀεκαζομένη (Ζ 458), ᾡ παρέκειτο ἐπίρρημα τὸ ἀεκαϲτί, ὡϲ ἰάζω ἰαϲτί, αἰολίζω αἰολιϲτί, δωρίζω δωριϲτί. τοῦτο ἐν ἐνδείᾳ τοῦ ϲ καὶ Ἰωνικῇ μεταθέϲει τοῦ α εἰϲ η, καθότι καὶ τὸ διπλάϲιον διπλήϲιον, ἀποτελεῖ τὸ ἀέκητι, πάνυ εὐλόγωϲ τοῦ τόνου ἀναβιβαϲθέντοϲ, καὶ καθότι ἔνδεια πολλάκιϲ τοῦ ϲ ἀναβιβαϲμὸν τοῦ τόνου ἀποτελεῖ, οὐταϲμένοι οὐτάμενοι, ϲυνεληλαϲμένοι

Οἱ αἰτιολογικοὶ ϲύνδεϲμοι καὶ ἀκολουθίαϲ εἰϲὶ πάλιν δεκτικοὶ καὶ ὑπάρξεωϲ, ὡϲ καὶ ϲχεδὸν τοῖϲ παραϲυναπτικοῖϲ οἱ αὐτοί εἰϲι. τοιοῦτον γάρ ἐϲτι τὸ νοούμενον ἐν τοῖϲ παραϲυναπτικοῖϲ· εἰ τὸ πρὸτερον ἀληθέϲ, καὶ τὸ δεύτερον· τὸ δεύτερον, ὅτι καὶ τὸ πρῶτον. τὸν γοῦν ἐπεί ϲύνδεϲμόν τινεϲ ἀδιαφόρωϲ ἔταξαν καὶ εἰϲ τοὺϲ αἰτιολογικούϲ, ὡϲ τῶν παραϲυνημμένων καὶ αἰτιολογικῶν ταὐτὸ δηλούντων

Ὅτι. Τὸ προκείμενον μόριον διαφορὰϲ ἔχει τέϲϲαραϲ, δύο ϲυνδεϲμικὰϲ καὶ δύο πτωτικάϲ, καθὼϲ καὶ Τρύφων (p. 40 Velsen) παρέθετο. Ϲύνδεϲμοϲ μὲν οὖν ἐϲτιν αἰτιολογικὸϲ οὕτωϲ, ὅτι ἡμέρα ἐϲτί, φῶϲ ἐϲτίν· ὅτι περιπατῶ, κιν οῦμαι· ὅτι ἠπαιδεύτηϲαϲ, δαρήϲῃ. καὶ ἦν πάλιν τὸ τοιοῦτον ἐκ τοῦ ϲυνδέϲμου ᾐτιολογημένον, τὰ δὲ δύο τὰ πρότερα αὐτόθεν πάλιν εἶχε τὴν ἐπιφορὰν ἀληθῆ· ἐπεὶ οὐ πάντωϲ ὅτι ἀνέγνωϲ τιμηθήϲῃ· οὐ γὰρ πάντωϲ ϲύνεϲτι τῷ ἀναγνῶναι τὸ τιμηθῆναι. Τρύφων Φηϲὶ (p. 40 Velsen) τὸν ὅτι ϲύνδεϲμον καὶ πτωτικοῖϲ καὶ ἀπτώτοιϲ ϲυντάϲϲεϲθαι· ὅτι ὁ ἥλιοϲ ὑπὲρ γῆν ἐϲτίν, ἡμέρα ἐϲτίν· ὅτι περι πατῶ, κινοῦμαι. τὸ δὲ ἀληθὲϲ τῇδε ἔχει. ὁ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ μόνωϲ φέρεται ἐπὶ τὰ ὁριϲτικὰ τῶν ῥημάτων , ὥϲτε τὰ ϲυνταϲϲόμενα πτωτικὰ ἢ ἄλλα τινὰ ἐν ὑπερβατῷ λαμβάνεϲθαι. ὅτι καλῶϲ ἀναγιν ώϲκω· τὸ γὰρ ἀκολουθοῦν ἐϲτιν ὅτι ἀνα γιν ώϲκω καλῶϲ· ὅτι ἐϲτὶν ἥλιοϲ ὑπὲρ γῆν. μετὰ γοῦν μόνου ὁριϲτικοῦ καὶ αὐτοτελὲϲ γίνεται, μετὰ δὲ ἄλλου τοῦτο ἀδύνατον, εἰ μὴ ἐπενεχθείη ῥῆμα πάλιν ὁριϲτικόν.

οὐκ ἀγνοῶ δέ, ὅτι παρὰ Ἀττικοῖϲ καὶ εὐκτικοῖϲ ϲυντάϲϲεται, ἤκουϲα ὅτι φιλοπονοίηϲ καὶ ἥϲθην. καὶ δῆλον ὅτι αἱ τοιαῦται φράϲειϲ ἀνθυπαλλαγὰϲ ἀνεδέξαντο τῶν ὁριϲτικῶν ὡϲ πρὸϲ τὰ εὐκτικά, εἴγε τὸ δηλούμενον ὁριϲτικόν, ἤκουϲα ὅτι φιλοπον εῖϲ, ὡϲ εἰ καὶ ἐπὶ τῆϲ Ὁμηρικῆϲ ϲυνηθείαϲ ἀπαρέμφατοϲ παραλαμβάνοιτο δηλοῦϲα πρόϲταξιν.

Ἔτι δὲ ὁ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ ἑτέραν ἔχει ϲημαϲίαν, λέγω δὲ διαβεβαιωτικὴν ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ· ὅτι μὲν τὸ μέλι γλυκύ ἐϲτι, πρ οφανέϲ · διότι δέ, ἀγν οῶ· ὅτι μὲν ὁ δεῖνα ἔβλα ψέ με, δῆλον, διότι δέ, ἀγνοῶ.

Καὶ αἱ μὲν ϲυνδεϲμικαὶ διαφοραὶ αὖταί εἰϲιν· αἱ δὲ πτωτικαί , ὡϲ ἔφαμεν, δύο, ἥ τε ἐν ἑνὶ μέρει λόγου, καὶ ἡ καὶ ἐν δυϲί. — τοῖϲ κατὰ πεῦϲιν προοιϲτοῖϲ παράκεινται ἀναφορικὰ κατὰ πρόϲθεϲιν τοῦ ο,

Οὕνεκα. Διαφέρει τοῦ προκείμενου ϲυνδέϲμου, καθὸ ποιητικώτεροϲ, καὶ καθότι τὰϲ αὐτὰϲ ἀμφιβολίαϲ οὐκ ἔχει, ἐπεὶ ἕνεκά γε τοῦ δηλουμένου οὐ διαφέρει· μεταλαμβάνεται γοῦν εἰϲ τὸν ὅτι, πάλιν ὁμοίωϲ ἐπὶ τὰ ὁριϲτικὰ ῥήματα φερόμενοϲ,

ὡϲ εἰ καὶ ἄλλοι ποιητικοὶ εἰϲ τοὺϲ ϲυνήθειϲ, ὁ αὐτάρ εἰϲ τὸν δέ, ὁ ἠμέν, ὁ ἠδέ εἰϲ τὸν καί. Ἔχει δὲ καὶ ὁ προκείμενοϲ ϲύνδεϲμοϲ πάλιν ἀμφιβολίαν , πότερον εἷϲ ἐϲτὶν ἁπλοῦϲ ἢ ἐν παραθέϲει ἔχει τὸ οὗ, οὗ ἕνεκα οὕνεκα. (οὐκ εὔλογον ἐπὶ τούτου ϲύνθεϲιν παραδέξαϲθαι, καθὸ τὸ οὗ, εἴτε καὶ ἄρθρον ἐϲτὶν εἴτε ἀντωνυμία, οὐκ ἂν ϲυντεθείη, ὡϲ ἐντελῶϲ ἀπεδείξαμεν ἐν τῷ περὶ ϲχημάτων.) — Καὶ εἰϲ μὲν ἐπίδειξιν τοῦ τὴν φωνὴν μίαν ἁπλῆν καθεϲτάναι παραλαμβάνοιτο ἂν ὅδε ὁ λόγοϲ. Τῶν μορίων τούτων τὰ ἐν ἀνταποδόϲει τοῦ τ πάντα ἁπλᾶ καθειϲτήκει, ἕωϲ τέωϲ,

Τὰ ἐν ἁπλοῖϲ πλείονα δηλοῦντα οὐκ ἔχει ἐγκειμέναϲ τὰϲ φωνὰϲ τῶν δηλουμένων. τὸ Αἰακίδηϲ, δηλοῦν καὶ τὸν υἱόν, οὐκ ἔχει τὴν υἱόϲ φωνήν· τὸ γοργότεροϲ, δηλοῦν καὶ τὸ μᾶλλον, οὐκ ἔχει ἐγκείμενον τὸ μᾶλλον· ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων. ὅτε μέντοι ταῖϲ φωναῖϲ καὶ τὰ δηλούμενα ϲυνομολογεῖ,

τηνικαῦτα δεῖ παραδέχεϲθαι τὸν ϲχηματιϲμὸν ϲύνθετον, ὡϲ ἔχει τὸ φιλάνθρωποϲ, φιλοπλάτων, αὐτάρεϲκοϲ. πολὺ δὲ μᾶλλον ἐπὶ τοῦ προκειμένου ϲχήματοϲ ἔϲτι τὸν λόγον παραδέξαϲθαι, ἐπεὶ παράθεϲιν τῶν λέξεων ὑπαγορεύει, καθὼϲ πρόκειται.

Ῥητέον οὖν, ὡϲ ὅτε τὸ οὕνεκα ἴϲην δύναμιν ἔχει τῷ ὅτι, οὕνεκα τὸν Χρύϲην (Α 11), οὕνεκ’ ἄρ’ οὐχ ᾧ πατρί (ν 265), ἁπλοῦν καταϲτήϲεται· ἐν παραθέϲει δὲ δύο μερῶν λόγου, ὅτε δηλοῖ τὸ οὗ ἕνεκα (ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ὅτι ἓν καθειϲτήκει καὶ δύο, παρεϲχηματιϲμένον τῷ ὅϲ τιϲ). ἐκκείϲθω δὲ καὶ ὑποδείγματα·

Ἀλλ’ ἐκεῖνο δόξει παραλελεῖφθαι, τὸ τὰ ἐν ἀνταποδόϲει ἐν ἁπλοῖϲ καθίϲταϲθαι. οὐκ ἔχει δὲ τῇδε τὸ τοὔνεκα· καθ’ ἕκαϲτον γὰρ ἡ παράθεϲιϲ ἐγένετο τῶν μορίων, ὥϲτε παρὰ μὲν τὸ οὗ οὕνεκα γίνεϲθαι, παρὰ δὲ τὸ τοῦ τοὔνεκα. καὶ τὰ τοῦ τόνου δὲ ἐπιλελύϲθω. ἡνίκα γὰρ περιϲπωμένη καὶ ὀξεῖα ϲύνειϲι, λείπονται δὲ δύο ϲυλλαβαί, πάντωϲ καὶ ὁ τόνοϲ εἰϲ ὀξεῖαν μεθίϲταται, ὧ Ἄπολλον Ὤπολλον . . . . . ὦ ἄναϲϲα ὤναϲϲα. προϲέθηκα . . . . . . . λειπομέναϲ διὰ τὸ ὦναξ. τ . . . . . . ρατον τοῦ ἕνεκα τοὔνεκα ϲυμ . . . . . ἔτι εἰϲ ἀπόδειξιν τοῦ λόγου καὶ τὸ ἀϲυν . . . καὶ ἐν γένουϲ παραλλαγῇ καὶ ἀριθμοῦ· τοῦ εἵνεκα ϲὺ ϲτεναχίζων (π 188), τῆϲ ἕνεκεν καὶ νῆεϲ (ρ 288) τῶν ἐν ϲυ . . λην ὁδόν ἴϲωϲ φηϲὶν ὁ Τρύφων τὸ τ προ . . . . . τῷ·

περϲίη, ἧϲ τ’ ἕνεκεν πένθοϲ ἀπωμόϲατο, ἰωνίζοντοϲ πολλάκιϲ τοῦ Καλλιμάχου (fr. 485 Schneider) ὑπολαβόντοϲ αὐτοῦ καὶ τ . . . καὶ τὸ τοὔνεκα οὕτωϲ ἔχειν. καὶ οὐκ ἔϲτιν ε . . ματοϲ ἡ αὐτὴ ἀπολογία. οὐ γὰρ οἷόν τε τὸ . . . ξαϲθαι τοὔνεκεν, ἐπεὶ οὐδέποτε τὰ ἄρθρα τ . . τῆϲ ἐκθλίψεωϲ παραδέχεται.

Ἕνεκεν. Ποιητικώτερον μετὰ τοῦ ι λέγεται, καθότι καὶ τὸ κ . . οὗτοϲ ὁ ϲύνδεϲμοϲ πάντοτε ἐπὶ γενικὴν πτωτικοῦ φέρεται, ἕνεκα ἐμοῦ, ἕνεκα αὐτοῦ, ἕνεκα Ἀπολλωνίου. ἐπαινετέα γοῦν τὰ παρὰ τῷ ποιητῇ, εἵνεκα τῆϲ ἀρετῆϲ ἐριδαίνομεν (β 206), εἵνεκα Νηλῆοϲ κούρηϲ (ο 233), εἵνεκ’ ἐμεῖο κυνόϲ (Ζ 356)· εἴγε πάλιν καὶ παρατετηρημένωϲ τὸ οὕνεκα ἐπὶ ῥῆμα φέρεται,

Γἀρ. Τὴν αὐτὴν ϲύνταξιν ποιεῖ τὸ μόριον τῷ ὅτι, δύναμίν τε τὴν αὐτήν. ἔχει δὲ παραλλαγὰϲ τὸ μὴ ζητεῖϲθαι πόϲα μέρη λόγου, τὸ ἐν ἀρχῇ μὴ παραλαμβάνεϲθαι τῶν λόγων, ἐν ὑποτάξει δέ. διὸ καὶ κατ’ ἀρχὴν τιθέμενα τὰ αἴτια μετὰ τῶν προτακτικῶν ϲυνδέϲμων εἰϲ δευτέραν τάξιν μεθίϲτηϲι, καὶ οὕτωϲ ἀληθεύει ὁ λόγοϲ. ἔϲτω δὲ ὑποδείγματα ὅτι ἡμέρα ἐϲτί, φῶϲ ἐϲτιν. εἰ ἀφέλοιμεν τὸν ὅτι καὶ προϲθείημεν τὸν γάρ, ψευδὴϲ ὁ λόγοϲ γίνεται, καθὸ τοῦ αἰτίου ἠλλοτρίωται. οἱ γὰρ αἰτιώδειϲ ϲύνδεϲμοι μετὰ τῶν αἰτίων θέλουϲι παραλαμβάνεϲθαι. τὸ ἡμέρα ἐϲτίν αἴτιόν ἐϲτι τοῦ φῶϲ εἶναι· ὅτι ἡμέρα ἐϲτί, φῶϲ ἐϲτι. φῶϲ γάρ ἐϲτιν·

ὡϲ προεῖπον , ψευδὴϲ ὁ λόγοϲ. εἰ δὲ τὸ αἴτιον πρὸϲ τῷ ϲυνδέϲμῳ γένοιτο , ἀληθεύϲει καὶ ὁ λόγοϲ· φ ῶϲ ἐϲτιν, ἡμέρα γάρ ἐϲτιν. ὅτι μὲν οὖν τοὺϲ πρώτουϲ λόγουϲ ἐν ϲυντάξει ὁ γάρ δευτέρουϲ ἀποτελεῖ, ἐδείχθη. — Ἀλλὰ μὴν καὶ ϲυνήθωϲ ὁ ποιητὴϲ ἀρκτικῷ αὐτῷ προϲχρῆται. καὶ οὐ τοῦτο τεκμήριον τοῦ τὸν λόγον ἀποδοκιμάζεϲθαι , εἴγε καὶ τὰ τοιαῦτα Ἀρίϲταρχοϲ παρεϲημειώϲατο ὡϲ ἀνατεθειμένα Ὁμηρικῇ ϲυνηθείᾳ , καθότι καὶ ἐπ’ ἄλλων πλείϲτων ἰδιάϲαντά τινά ἐϲτι παρ’ αὐτῷ. καὶ δῆλον ὅτι ἐν τῷ Ἀτρείδη, νῦν γάρ ϲε ἄναξ ἐθέλουϲιν (B 284) ὑπερβεβίβαϲται ἡ φράϲιϲ. δέον γὰρ οὕτωϲ ἐκδέξαϲθαι· οἱ Ἕλληνεϲ ν ῦν οὐκ ἐκτελέϲουϲί ϲοι τὰ τῆ ϲ ὑποϲχέϲεωϲ· θέλουϲι γὰρ ἐλέγχιϲτόν ϲε ποιῆϲαι. ἴϲωϲ δὲ κἀκεῖνοϲ οὕτωϲ ἔχει·

αἲ γὰρ δὴ οὕτωϲ εἴη (Δ 189). καὶ γὰρ ἐπὶ τῶν τοιούτων οὐ δόξει μάχεϲθαι ἡ ϲύνταξιϲ, τοῦ γάρ κατ’ ἀρχὴν τιθεμένου.

Ἔτι ὁ γάρ διαφέρει τῶν ἄλλων αἰτιωδῶν, καθὸ ϲχεδὸν ἅπαϲι ϲυντάϲϲεται. ὅτι γὰρ παρεγένου· ἕνεκα γὰρ τούτου ἧλθεϲ. καὶ δῆλον ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι ϲύνδεϲμοι χώραν εἶχον τὴν προτακτικήν, καὶ οὐδεὶϲ τῷ ἑτέρῳ ἐδύνατο ὑποτετάχθαι, οὔτε ὁ ἕνεκα τῷ οὕνεκα, οὔτε ὁ οὕνεκα τῷ ἕνεκα, καὶ ἐπὶ τῶν ὑπολοίπων τὸ αὐτό· ὁ μέντοι γάρ, τῷ δέοντι τόπῳ προϲχρώμενοϲ τῷ ὑποτακτικῷ, ἀκωλύτωϲ ἐν ὑποτάξει παραλαμβάνεται. — Ὁ μὲν οὖν Τρύφων φηϲὶν ὡϲ ἐκ τῶν δύο ϲυνδέϲμων ἓν καθίϲταται τὸ αἰτιολογούμενον, ἕνεκα γὰ ρ τούτου ἦλθεϲ ὡϲ εἵνεκα τούτου ἤλυθαϲ· ὅτι γὰρ παρεγένου· καὶ ἐπὶ τῶν παραπληϲίων τὸ αὐτό. τινὲϲ μέντοι ἐπιπλοκὴν ἐξεδέξαντο τῶν αἰτιωδῶν ϲυνδέϲμων, ὥϲτε ἐξ αἰτίου αἴτιον . ενδ . τὸ αἰτιολογούμενον ἕνεκα γὰρ τούτου ἦλθεϲ κα . . νουϲί τε οὕτωϲ τῷ μὲν ἤλυθεϲ τὸν γάρ ϲυντάϲϲοντεϲ, τῷ δὲ τούτου τὸν ἕνεκα, ἦλθεϲ γὰρ ἕνεκα τούτου· ὅ τι γὰρ ἦλθεϲ μέμφομαί ϲε, μέμφομαι γάρ ϲε ὅτι ἦλθεϲ . . ὁ Τρύφωνοϲ δ’ ἂν λόγοϲ ϲυνηγορηθείη, καθὸ πολλοὶ καὶ ἄλλοι ϲύνAauνπ.

καθὸ ὁ γάρ ἀϲυνέγκλιτοϲ ὢν ἐπάγει ἐφ’ αὑτὸν τὴν ὀξεῖαν, Ζεὺϲ γάρ. τοιοῦτον δὲ καὶ τὸ μὲν γά ρ. ἡ μὲν γὰρ φωνὴ παρειϲδύεται ἄλογοϲ, εἴγε τὰ εἰϲ ρ λήγοντα μετὰ βραχείαϲ μόρια βαρύτονά ἐϲτι, καὶ διὰ τοῦτο τοῦ πατήρ ἡ κλητικὴ ἐβαρύνθη ἐν τῷ πάτερ καὶ τοῖϲ παραπληϲίοιϲ· καὶ οὐκ ἄλογοϲ ἡ ἀνάγνωϲιϲ Πτολεμαίου τοῦ ἀναλογητικοῦ, ἐν τῷ αὐτὰρ ἐπεὶ κόϲμηθεν (Γ 1) βαρύνοντοϲ τὸ τέλοϲ. καθὸ γὰρ πρόθεϲιϲ ἡ ὑπέρ, οὐκέτι δύναται ἀντικεῖϲθαι, ὧνπέρ ἐϲτι τὸ τέλοϲ ὀξὺ πάντοτε. — δεύτερον καὶ οὐ παρά τινι παρειλημμένοϲ ἦν εἰϲ ἓν μέροϲ λόγου. — τρίτον ὡϲ καὶ ἐκ παραθέϲεών τινων ϲυνδέϲμων ἄλλαι δυνάμειϲ ϲυνδεϲμικαὶ ἀποτελοῦνται. ὁ γοῦν μέν , προϲλαβὼν τὸν τοί, ἴϲην δύναμιν ἀποτελεῖ πάλιν τῷ δέ. ἀλλὰ καὶ ὁ καί, ἔτι προϲλαβὼν τὸν τοί καὶ ἔτι τὸν μήν, ἄλλην δύναμιν ἐπαγγέλλεται. πολλάκιϲ τε δύο ἢ καὶ πλείονα μέρη λόγου ἑνὸϲ ἐπαγγέλλεται ϲημαϲίαν. τὸ γοῦν εἰϲ οἶκον τὸ αὐτὸ τῷ οἴκαδε, καὶ ἄλλα ἄπειρα. οὐδὲν οὖν κωλύοι καὶ τὸν μὲν γάρ δύναμιν ἑνὸϲ ϲυνδέϲμου ἐπαγγέλλεϲθαι. τί γάρ, εἰ καὶ οὕτω τιϲ ἐκδέξαιτο, τὸν γάρ πλεονάζοντα, τόν τε μέν οὐκ ἀϲυνήθωϲ ἀντὶ τοῦ μήν παρειλῆφθαι; . . . . . . οὐ μὲν γάρ τί ϲὲ πεζὸν ὀίομαι (α 173)· οὐ μὲν γὰρ φιλότητί γ’ ἐκεύθανον (Γ 453). τοϲαῦτα περὶ τοῦ γάρ.

Διὅτι. Ἐπὶ τούτου ἐπέϲτηϲάν τινεϲ, εἰ μετὰ τῆϲ διά προθέϲεωϲ ϲύγκειται ὁ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ ἢ τὸ ὅτι πτωτικόν, καὶ δῆλον ὅτι ἢ ἁπλοῦν ἢ ἐν παραθέϲει τοῦ ὅ. καὶ εἴη ἂν ϲυνηγορία τῆϲ τοῦ ϲυνδέϲμου ϲυνθέϲεωϲ ἥδε. τὸ αὐτὸ δηλοῖ τῷ ὅτι καὶ διὅτι, ϲύνταξίν τε τὴν αὐτὴν ἔχει, ὅτι περιπατῶ, κινοῦμαι· διὅτι περιπατῶ , κινο ῦμαι. — ἀλλὰ πρόϲ γε ταῦτα ῥητέον· οὐδέποτε ἡ διά πρόθεϲιϲ, αἰτιώδηϲ παραλαμβανομένη, ἐν ϲυνθέϲει ἐϲτί.

δεῖ δὲ νοεῖν ὅτι τὸ διὅτι ἕν ἐϲτι μέροϲ λόγου, καθὸ ἐπεδείξαμεν τὰϲ προθέϲειϲ ἐν ἀπτώτοιϲ ἑνοῦϲθαι. — ἔτι ἡ διά πρόθεϲιϲ, αἰτιώδηϲ παραλαμβανομένη, ἐπ’ αἰτιατικὴν φέρεται, δι’ Ἀπολλώνιον, διὰ ϲέ. φέρε γὰρ οὕτωϲ εἰπεῖν διὰ ϲοῦ, καὶ οὐκέτι αἰτιώδηϲ ἡ διά. ἔνθεν φαμὲν αἰτιατικῆϲ τὸ τό εἶναι ἐν τῷ διὰ τὸ ἡμέραν εἶναι φ ῶϲ ἐϲτιν. ὁ δὲ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ πτῶϲιν οὐκ ἀναδέχεται. — ἀλλ’ οὐδὲ ἐκεῖνο ἀληθέϲ ἐϲτιν, ὡϲ ἐπὶ τὸ αὐτὸ φέρεται τὸ διὅτι καὶ ὅτι. ὃ μὲν γὰρ λείπει τῷ ἀνταποδοτικῷ, ὃ δὲ οὔ. τὸ γὰρ οὕτω λεγόμενον, διὅτι ἡμέρα ἐϲτί, φῶϲ ἐϲτι λείπει τῷ διὰ τοῦτο φῶϲ ἐϲτι· τὸ δὲ ὅτι ἡμέρα ἐϲτί, φῶϲ ἐϲτιν αὐτοτελέϲ. ὅτι περιπα τῶ, κινοῦμαι· οὐ γὰρ δή γε τοιοῦτον ἔϲτιν, διὅτι περιπατῶ, διὰ τοῦτο κινοῦμαι. — φηϲὶ δὲ καὶ ὁ Τρύφων (p. 42 Velsen ), ὡϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ μορίοιϲ, πτωτικοῖϲ οὖϲιν, ἀνταποδίδοται τὰ τοιαῦτα, ὡϲ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ ὅϲ τιϲ περιπατεῖ, ο ὗτοϲ κινεῖται· ὅ τι περιπατεῖ, τοῦτο κινεῖται. καὶ δῆλον ὅτι τὸ διὅτι, ἔχον τὴν αὐτὴν ἀνταπόδοϲιν, ἔχει ἐγκείμενον πτωτικὸν τὸ ὅ τι, ϲαφὲϲ ποιοῦν κἀκ τοῦ πνεύματοϲ, καθὸ μέϲη ἡ δαϲεῖα, ὑπαγορεύουϲα τὴν διά πρόθεϲιν ἐν τῇ παραθέϲει. (οὐ γὰρ δή γε καὶ αὐτὸ μόριόν ἐϲτι τῶν ἡμαρτημένων, ὁμοίωϲ τῷ εἶἑν, εὔἁν, εὐοἵ.) δεῖ δὲ νοεῖν ἐπὶ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, ὅτι πτωτικὸν καθεϲτηκὸϲ τὸ διὅτι τρία μέρη λόγου δηλοῖ ἐν παραθέϲει, τήν τε πρόθεϲιν , ἣν ἔφαμεν πάντοτε ἐν παραθέϲει εἶναι αἰτιωδῶϲ παραλαμβανομένην, καὶ τὸ ὅ καὶ τὸ τί , καὶ ἐν πτώϲεϲι δὲ αἰτιατικαῖϲ, ἐφ’ ἃϲ

κλητικῆϲ. — Τοῖϲ αὐτοῖϲ ἐπιχειρήμαϲι προϲχρηϲτέον καὶ ἐπὶ τοῦ διὅτι καὶ ἔτι τοῦ καθὅτι. καὶ γὰρ ἡ κατά ἐν ἴϲῳ παραλαμβάνεται τῇ διά, ὡϲ ἔφαμεν κατὰ ταύτην τὴν πρόφαϲιν ἐν ἴϲῳ τῷ διὰ ταύτην τὴν πρόφαϲιν· κατὰ τοῦτο ἐλή λυθα, διὰ τοῦτο ἐλήλυθα. — οὕτωϲ ἔχει καὶ ἡ εἴϲ καὶ ἡ πρόϲ· πρὸϲ τί λυπ ῇ; διὰ τί λυπῇ; εἰϲ τοῦτο ἐλήλυθα, διὰ τοῦτο ἐλήλυθα.

Ἵνα. Διαφορὰϲ ἔχει τὸ μόριον τρεῖϲ, ϲυνδεϲμικὰϲ μὲν δύο καὶ ἐπιρρηματικὴν μίαν, τόπου δηλωτικήν. ϲυνδεϲμικὸν μὲν οὖν καθεϲτηκὸϲ τὰ ϲυνταϲϲόμενα ῥήματα μετατίθηϲιν εἰϲ τὰ καλούμενα ὑποτακτικά, καθότι καὶ ὁ ἐάν ἐπιζευκτικόϲ, ἵνα γρά ψω, ἵνα γράψ ῃϲ, ἵνα γρά ψῃ· ἐπιρρηματικῶϲ δὲ φυλάϲϲει τὴν ὁριϲτικὴν κλίϲιν, ἵνα τ’ ἔτραφεν ἠδ’ ἐγένοντο (κ 417)· ἔνθ’ ἵνα ἐϲ κακόν ἐϲτιν. καὶ τοῦτό γε διοίϲει, ὡϲ ϲυνήθωϲ μέν ἐϲτι ϲύνδεϲμοϲ καθεϲτηκώϲ, ποιητικῶϲ δὲ ἐπίρρημα. Ἔχει δὲ καὶ τὰϲ ϲυνδεϲμικὰϲ διαφορὰϲ δύο οὔϲαϲ, μίαν μὲν αἰτιολογικήν, ἑτέραν δὲ ἀποτελεϲτικήν. ἐν γὰρ αἰτίᾳ τοῦ ἀναγνῶναί φαμεν οὕτωϲ, ἵνα ἀναγν ῶ ἐτιμήθην, ἵν α λοιδο ῥήϲω ἐπεπλήχθην· οὐκέτι δὲ τὸ αὐτὸ παρέπεται ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ, δὸϲ ἵνα γρά ψω, ἵνα γρά ψῃϲ, ἵνα γρά ψῃ· Θέων διακινεῖ ἵνα ὑγιάνῃ, φιλοπονεῖ ἵν α ἐνάρετοϲ γένηται. ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι εἰϲ ἀποτελεϲτικόν τι παραλαμβάνεται ἐπὶ τῶν τοιούτων ὁ ἵνα.

Ὅπωϲ. Καὶ τόδε τὸ μόριον ϲύνδεϲμοϲ καθέϲτηκε, ταὐτὰ δηλῶν τῷ ἵνα· πάλιν γὰρ τὸ ἵνα ὑγιάνῃ ἐν ἴϲῳ ἐϲτὶ τῷ ὅπ ωϲ ὑγιάνῃ, ἵν’ ἀθανάτοιϲι φαείνοι (γ 2). οὐκέτι μέντοι, ἐπίρρημα ὄν, τὸ αὐτὸ δηλοῖ· τὸ μὲν γὰρ ἵνα τοπικόν, τὸ δὲ ὅπωϲ ἐν ἀναφορᾷ τοῦ πῶϲ. ὃν γὰρ τρόπον παρὰ τὸ ὅτε γίνεται τὸ πότε καὶ ἔτι ὁπότε, οἷοϲ ποῖοϲ ὁποῖοϲ; ἡνίκα πηνίκα ὁπηνίκα, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ παρὰ τὸ ὥϲ ἐϲτι τὸ πῶϲ καὶ ὅπωϲ.

πολλάκι

Ὄφρα. Πάλιν τὸ προκείμενον μόριον, ϲύνδεϲμοϲ καθεϲτηκόϲ, ἰϲοδυναμεῖ τῷ ἵνα καὶ ὅπωϲ, οὐκέτι μέντοι ἐπίρρημα ὄν, ὅμοιον χρονικῷ τῷ ἕωϲ παραλαμβανόμενον, ὄφρα μὲν ἠὼϲ ἦν (Θ 66)· ἐν ἴϲῳ γάρ ἐϲτι τῷ ἕωϲ. καὶ οἶμαί γε, ὡϲ ἐπίρρημα καθεϲτηκὸϲ καὶ ἀνταπόδοϲιν ἐπιδέχεται ἐν τῷ τόφρα μάλ’ ἀμφοτέρων βέλε’ ἥπτετο (Θ 67). ἕνεκα τούτου καὶ τὸ ἐξ αὐτοῦ μεταφραζόμενον , λέγω δὲ τὸ ἕωϲ. ὡϲ δὲ εἴπομεν , καὶ ϲυνδεϲμικὸν παραλαμβάνεται, ἰϲοδυναμοῦν τῷ ἵνα καὶ τῷ ὅπωϲ, ὅθ’ οὕτωϲ ϲυντάϲϲεται, ὄφρα πεποίθῃϲ (Α 524. ν 344). δῆλον γὰρ ὡϲ ἕνεκα τῆϲ ἰϲοδυναμίαϲ τοῦ ἵνα πάλιν τὰ ϲυνόντα ῥήματα ὑποτακτικὰ ἀποτελοῦνται. — Ϲεϲημειώϲθω δὲ ὅτι μόνον τῶν εἰϲ α ληγόντων ἀνταποδοτικῶν ἀνεπέκτατόν ἐϲτιν· ἰδοὺ γὰρ τὸ τηνίκα τηνικαῦτα λέγεται, τόϲα τοϲαῦτα, τοῖα τοιαῦτα. ἴϲωϲ δὲ ὅτι οὐ τὴν αὐτὴν ἔχει ἐξαρίθμηϲιν, εἴγε τῷ μὲν τηνίκα καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ παράκειται πηνίκα ὁπηνίκα, τῷ δὲ τόφρα οὐκέτι. ἴϲωϲ δὲ καὶ διὰ τὸ ϲυνωνυμοῦν αὐτῷ, τὸ ἕωϲ.

Μηδὲ ἐκεῖνο δὲ παραλειπτέον, ὡϲ ὁ ἵνα καὶ οἱ ἰϲοδυναμοῦντεϲ ϲύνδεϲμοι παρὰ τὸ διάφορον τῆϲ ϲυντάξεωϲ, λέγω τὸ ἀποτελεϲτικὸν καὶ αἰτιολογικόν, καὶ διαφόρουϲ ἕξουϲι τούϲ ϲυνταϲϲομένουϲ χρόνουϲ, ὥϲτε τὸν μὲν ἀποτελεϲτικὸν καὶ μέλλουϲι ϲυντάϲϲεϲθαι,

τὸν δὲ αἰτιολογικὸν λεγόμενον παρῳχημένοιϲ· τὰ γὰρ γεγονότα αἰτιολογεῖται. ὁ γοῦν λέγων ἵνα γράψω ταῦτά μοι ἐγένετο, ὁμολογεῖ τὸ ἤδη

Ἴδιόν τι παρηκολούθηϲε τοῖϲ ϲυνεμπεϲοῦϲι ϲυνδέϲμοιϲ αἰτιώδεϲιν . . . . . ἐπιρρήμαϲι χρονικοῖϲ ἢ τοπικοῖϲ. ϲυνεμπι . . . ἡ ἀπόδειξιϲ. καὶ οὐκ ἀπίθανον ἕνεκα τούτου καὶ τὸν ἐπεί, αἰτιωδῶϲ παραλαμβανόμενον, ἔχειν χρονικὸν παρακείμενον ἐπίρρημα, ἐπεὶ δὴ λίπε δῶμα Καλυψοῦϲ ἠυκόμοιο (Θ 452), ἐπεὶ Τροίηϲ ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερϲεν (α 2). ἔϲτι δὲ κἀκ τοῦ βίου τοιαῦτα τεκμήραϲθαι. ὁ δεῖνα ἀγα θ όϲ ἐϲτιν, ὅπου γε φιλεῖ το ὺϲ ἀγαθούϲ· ἴϲον γὰρ τῷ ἐπεὶ φιλεῖ τοὺϲ ἀγαo θούϲ, ἢ ὅτι φιλεῖ τοὺϲ ἀγαθούϲ· ὅτε ἀ πέδωκε τὴν παραθ ήκην, ὁπότε γε φιλοπονεῖ. — Οὐ μὴν ἐκεῖνό γε ἀληθέϲ, ὡϲ τὰ μὲν μονοϲύλλαβα τῶν ἐπιρρημάτων, ϲυνεμπίπτοντα ϲυνδέϲμοιϲ, παραλλαγὴν ἴϲχει τόνου, τῶν μὴ οὕτωϲ ἐχόντων τὸν αὐτὸν τόνον τηρούντων.

τὸ γὰρ ποῦ περιϲπῶμεν, ἀλλ’ οὐκέτι ἐν τῷ

Χάριν. Δοκεῖ ἰϲοδυναμεῖν ϲυνδέϲμῳ τῷ ἕνεκα, χάριν Ἀπ ολ λωνίου ἕνεκα Ἀπολλωνίου. φηϲὶ δὲ καὶ ὁ Τρύφων (p. 42 Velsen), ὡϲ ἕνεκα τούτου τὸ μὲν ὄνομα καὶ χάριτα λέγεται καὶ χάριν, τὸ δὲ εἰϲ τοιαύτην ϲύνταξιν παραληφθὲν ὡϲ ἀντὶ ϲυνδέϲμου καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν παραλαμβάνεται, ὅπερ παρείπετο ϲυνδέϲμοιϲ. Ἔτι μέντοι φηϲὶν ὁ Τρύφων, ὡϲ παρὰ τὸν Εὐριπίδην καὶ ἔτι ἄλλοιϲ ποιηταῖϲ ὀνοματικῆϲ ϲυντάξεωϲ ἔτυχεν. ἐν μὲν γὰρ Κρήϲϲαιϲ (fr. 469 Dindorf Nauck)

Τοϲαῦτα περὶ τῶν αἰτιολογικῶν.

Παρὰ τοῖϲ πλείϲτοιϲ ἐϲτὶ πρόληψιϲ, ὡϲ οἱ καλούμενοι παραπληρωματικοὶϲημαϲίαν τινὰ οὐ ποιοῦνται. ὁ γοῦν Tρύφων (p 35 Velsen) ἐν τῷ ὅρῳ βουλόμενοϲ καὶ αὐτοὺϲ ἐμπεριλαβεῖν , φηϲὶ καὶ τὸ κεχηνὸϲ τῆϲ ἑρμηνείαϲ ἔϲτιν ὅπου παραπληρῶν, ἀπείκαϲε δὲ καὶ αὐτὸν ταῖϲ καλουμέναιϲ ϲτοιβαῖϲ. ὃν γάρ, φηϲι, τρόπον εἰϲ τὰϲ ϲυνθέϲειϲ τῶν ἀμφορέων εὐχρηϲτεῖ ἡ τῶν ϲτοιβῶν παρένθεϲιϲ ὑπὲρ τοῦ μὴ καταθραύεϲθαι τοὺϲ ἀμφορεῖϲ, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον ὑπὲρ τοῦ τὰ τῆϲ φράϲεωϲ μὴ τραχύνεϲθαι ἥδε ἡ ϲύνταξιϲ τῶν μορίων παραλαμβάνεται.

Ἔτι δὲ καί τινέϲ φαϲιν οὐ δεόντωϲ αὐτὸϲ ϲυνδέϲμουϲ εἰρῆϲθαι,

Ἃ δὲ καὶ Τρύφων (p. 43 Velsen) παρέθετο, ἐκθήϲομαι. Φηϲίν· ἤτοι ϲυλλαβαί εἰϲιν ἢ λέξειϲ. καὶ εἰ μὲν ϲυλλαβαί, τινων λέξεών εἰϲι μέρη, καὶ ἤτοι τελικαὶ ἢ ἀρκτικαί.

καὶ τελικαὶ μέν λέγει δή , βούλομαι δή , ἀρκτικαὶ δέ ἐγὼ δὴ βούλομαι, ἐγὼ δὴ λέγω. ἦν δὲ ἐν ἀμφοτέροιϲ ἀϲύϲτατον. — Οὐ γάρ ἐϲτί τιϲ ϲυλλαβὴ παντὸϲ μέρουϲ λόγου ληκτική, γενήϲεται δὲ ἐν τῷ Ἀπολλ ώνιοϲ δή, ἐγὼ δή, βούλομαι δή· καὶ ἐπὶ τῶν ὑπολοίπων τὸ αὐτό. ἀλλ’ εἰ καὶ προϲτιθεμένη ἔξωθέν ἐϲτιν ἐν παραγωγῇ ϲυλλαβή , πάλιν τὸ αὐτὸ ἐπιχείρημα ἀρκέϲει· ἑκάϲτη γὰρ τῶν παραγομένων λέξεων δεκτική ἐϲτιν ἰδίαϲ ϲυλλαβῆϲ, ὡϲ τῶν τρίτων τὸ ϲι, λέγη ϲιν, ἔχῃϲι, παμφαίνῃϲιν· ἡ τῶν δευτέρων εἰϲ θᾶ, λέγῃϲθα φέρῃϲθα, καὶ ἐπὶ τῶν πρώτων τὸ μι, τάων ἥν κ’ ἐθέλωμι (Ι 397 ), οὐδ’ ἂν ἐῷμι (π 85?)· καὶ οὐχ οἷόν τ’ ἐϲτὶν εἰπεῖν λέγωϲι οὔτε λέγωθα. καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων τὸ αὐτό, λέγω δὲ πάλιν ἐπὶ τοῦ τοιόϲδε, μὴ κατὰ παντὸϲ ὀνόματοϲ ἐφικνεῖϲθαι τὸ δε· ἢ ὅτε οὕτωϲ φαμέν, τοῖοϲ τοιοῦτοϲ. πῶϲ οὖν πάλιν τὸ δή ἐϲτιν ἐν τῷ λέγω δή, λέγειϲ δή, λέγει δή; ϲαφὲϲ οὖν ὅτι τὸ τοιοῦτον μᾶλλον λέξεωϲ ᾔπερ ϲυλλαβῆϲ, εἴγε καὶ ἐν ἐπιρρήμοϲι

Οὕτω μὲν οὖν ϲυνάγει ὁ Τρύφων (p. 43 Velsen) ὡϲ οὐ ϲυλλαβαί, ᾧ καὶ ϲυνηγορήϲωμεν, ἔτι τινὰ προϲθέντεϲ. ϲυνάγει οὖν ὅτι λέξειϲ, παραλείπων τὸ ἀναγκαιότατον. ἐν γὰρ δὴ τῇ προτάϲει φηϲὶ τοῦ λόγου, εἰ λέξειϲ, ὀφείλουϲί τι δηλοῦν . ὅπερ αὐτοὶ ἀναπληρώϲωμεν. οἷϲ δὲ λόγοιϲ ἐχρήϲατο εἰϲ τὸ λέξειϲ εἶναι, πάλιν ἐκθετέον. — Ϲαφὲϲ μὲν οὖν ὅτι, ἐν οἷϲ οὐ ϲυλλαβαί, ἐν τούτῳ λέξειϲ.

ἴδιόν τε λέξεων τὸ μεταλαμβάνεϲθαι εἰϲ ὁμοιοϲήμουϲ, βροτόϲ ἄνθ ρωποϲ, αὐτάρ δέ. τοιοῦτοι δὲ καὶ οἱ προκείμενοι ϲύνδεϲμοι νύ δή ῥά. — πᾶν μόριον ἐγκλιτικὸν λέξιϲ ἐϲτίν, ἦλθέ τιϲ, ἄνθρωπόϲ εἰμι· πάμπολλοι δέ εἰϲιν οἱ παραπληρωματικοὶ ἐν ἐγκλίϲει. ὡϲ ὁ γέ, ὁ ῥά, ὁ θήν, ὁ νύ. — δύο λέξεων ἢ τριῶν οὐϲῶν ἀκώλυτον τὸ ἐπάλληλον τῆϲ ὀξείαϲ· καὶ κατὰ τοῦτο οὖν λέξειϲ τὰ προκείμενα μόρια· ἰδοὺ γὰρ ἐν τῷ ἦ νύ ϲέ που δέοϲ ἴϲχει (Ε 812) καθ’ ἓν ἕκαϲτον μέροϲ λόγου ἡ ὀξεῖα ἀνέϲτη.

Τῆϲ μὲν οὖν φωνῆϲ κανόνεϲ οἵδε εἰϲί· τοῦ δὲ δηλουμένου, ὅπερ καὶ μᾶλλον ἀναγκαῖον ἦν, παραθετέον. — οὐκ εἴ τι μέροϲ λόγου κατά τινα λόγον παρέλκεται, τοῦτο οὐχὶ πάντωϲ λέξιϲ, ἐπεὶ οἷόν τ’ ἐϲτὶν εἰϲ τὸ τοιοῦτον παραθέϲθαι πάντα τὰ μέρη τοῦ λόγου ἔν τιϲι ϲυντάξεϲι, μάλιϲτα ὑπὸ ποιητικῆϲ ἀδείαϲ, πλεονάζοντα. ποίαν γὰρ ἔχει χώραν τὸ πῇ ἔβη Ἀνδρομάχη λευκώλενοϲ (Ζ 377), λέγω τὸ κατὰ τὸ λευκώλενοϲ; — ἀλλ’ ἴϲωϲ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον ἐκεῖνο εἰρήϲεται· ἀλλ’ ἐν ἑτέροιϲ τὰ παρέλκοντα δηλοῦϲί τι, ἐπεὶ πάλιν οὐ παρέλκει τὸ λευκώλενοϲ Ἥρη (Α 55), δεδείξεται οὖν ὡϲ οὐ πάντοτε πλεονάζουϲιν οἱ παραπληρωματικοί, ἀλλὰ

καὶ παντί γε προῦπτον, ὡϲ διαφέρει τὸ τοῦτο εἰπέ τοῦ τοῦτό γε εἰπέ. πῶϲ οὖν ἔτι οὐδὲν πληροῦϲιν οἱ παραπληρωματικοί; — Ἔτι ὁ δέ ϲύνδεϲμοϲ ὅπωϲ παραλαμβάνεται καὶ ἐπὶ ποίᾳ δυνάμει, ἐκτεθείμεθα. ἀλλὰ προϲλαβὼν τὸν γέ ἄλλο τι ἐπηγγείλατο. οὐ γὰρ ὡϲ ἐν τῷ ἀρά γε ἡμέρα; παρείλκετο ὁ γέ καὶ ἐν τῷ δέ γε. καλούμενον γοῦν ἔϲτιν εὑρέϲθαι παρὰ τοῖϲ Ϲτωικοῖϲ τὸν δέ γε ὄντα προϲληπτικόν. τοὺϲ γὰρ ἀπὸ ϲυναφῆϲ λόγουϲ εἰϲ ϲχηματιϲμὸν μετιόνταϲ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ ἡ τῶν ϲυνδέϲμων ὑπάγει, εἰ ἡμέρα ἐϲτί, φῶ ϲ ἐϲτιν· ἡμέρα δέ γέ ἐϲτιν· καὶ ἐπεὶ ἐν προϲλήψει ἐγένετο ὁ λόγοϲ, προϲληπτικοὶ οἱ τοιοῦτοι ϲύνδεϲμοι. — Τὸ δ’ αὐτὸ ϲυμβέβηκε καὶ ἐπὶ τοῦ ἀλλά καὶ ἀλλὰ μή ν. πάλιν γὰρ ὁ μήν παραπληρωματικόϲ, ϲυνών τῷ ἀλλά, τὴν αὐτὴν πρόϲληψιν ἀποτελεῖ, ἀλλὰ μὴν ἡμέρα ἐϲτί, καὶ ϲχεδὸν ἀμφοτέρων τῶν ϲυντάξεων μία δύναμιϲ· ἐκ γὰρ τῶν αὐτῶν εἰϲιν. ὁ γὰρ δέ ἰϲοδυναμεῖ τῷ ἀλλά (καὶ τοῦτο ἐδείχθη), ὃϲ προϲλαβὼν παραπληρωματικὸν τὸν γέ προϲληπτικὸϲ ἐγένετο· καὶ πάλιν ὁ ἀλλά, παραπληρωματικὸν προϲλαβὼν τὸν μήν, τὸ αὐτὸ ἐγένετο. πολλάκιϲ δὲ καὶ ὁ γάρ προϲέρχεται τῷ ἀλλά, ἀλλὰ γὰρ ἡμέρα ἐϲτί· καὶ εἰ ὁ γάρ ϲύνδεϲμοϲ, καὶ ὁ μήν καὶ ὁ γέ ϲύνδεϲμοι. Ἔτι ὁ πέρ παρέλκει