Κοινὸν μὲν ἔχουϲιν αἱ κτητικαὶ ἀντωνυμίαι πρὸϲ τὰ κτητικὰ ὀνόματα [*](Argvm. 1 Personis variantibus verborum fines, initia pronominun mutantur. Cuius rei haec est causa. Pronomina necesse est uti casibus, qui suapte natura. fines eorum sibi vindicarunt; nihil igitur ad personas siguificandas superest praeter initia. — 13 Verba autem, ut in quibus unus nominativus insit, nihil obstat quominus ad indicandas personas varient exitus, cum de casu non dubitetur 17 Ut personalium, ita possessivorum duales pluralesque complures personas complectuntur; et in prima quidem etiam secundam vel etiam tertiam continent. — 21 ln possessivis et pronominibus et nominibus possessio subauditur; inest et possessoris et possessionis persona; pro iis substituitur genetivus possessoris cum possessione. His vero rebus inter se differunt: 1) quod pronomina quemlibet possessorem, nomina interdum certum quendam indicant 2) quod in nominibus possessivis semper duae insunt tertiae personae, in pronominibus non semper; 3) quod in possessivis ab appellativis ductis, quot sint possessores, ignoratur, non ignoratur in pronominibus,) [*](Txstim. 21 Prisc. XII 20 588, 16 Commune habent possessiva pronomina cum possessius nominibus, quod in utrisque possessio subauditur, quod binae intellegunttur personae, quod in genetivos primitivorum similiter resolvumtur cun possessione; non commune, quod pronomina possessiva omnis sunt communic possessoris, nomina vero possessiva non omnis . ., et quod nomina tertiae intellequntur personae, nisi adiungantur verbis sustantivis vel vocativis, pronomina vero et primae et secundae inveniumtur personae. dubitatur numerus possessoris in nominibus possessivis, quae ab appellativis derivantur, . . i pronominibus vero non . . . possessiva nomina ascendentibus non solent adiungi, ut ‘Hectoreus pater’ non dicimus, ‘frater’ vero vel ‘servus’ dicimus; pronomina vero adiunquntur, ut ‘meus pater’.) [*](Discr. script. 7. διηλλαξεν A | 11. ἀλλὰ μὴν] fol. 190 v. | o (non ουντο, ut b in var. loct. refert), quod charta a bibliopesa membranae illita est, in fine vocis εκινουντο non cernitur in A | 12 vocis πτῶϲιν nihil videtur praeter vestigium π litterae in A | 15. ακολυτωϲ A 18. καὶ δευτέρου RSkrzeczka, ἢ δευτέρου Ab | 20. ϲόϲ b, η ϲοϲ sed η delet A)
105
[*](B) τὴν ἐν ἀμφοτέροιϲ κτῆϲιν ὑπακουομένην, τὴν τῶν διϲϲῶν προϲώπων ἔννοιαν, τὸ εἰϲ γενικὰϲ ἀναλύεϲθαι μετὰ τοῦ κτήματοϲ· οὐ κοινὰ δέ, καθὸ αἱ ἀντωνυμίαι κοιναὶ παντὸϲ κτήτορόϲ εἰϲι, τὰ δὲ κτητικὰ ἰδιάζει κατὰ τὸν κτήτορα ἔϲθ’ ὅτε. τὸ μὲν γὰρ ἐμόϲ, ϲόϲ κοινὸν ἐπὶ πάντων, τὸ δὲ Ἑκτόρειοϲ ἴδιον· ἐπὶ γὰρ μόνου Ἕκτοροϲ. ῷ τρόπῳ διαφέρει καὶ τὸ Ἰλιόθεν τοῦ ἄλλοθεν· τὸ μὲν ἐκ τόπου μετὰ ἰδιότητοϲ, τὸ δὲ κοινὸν παντὸϲ τόπου. Πάντοτε ἐν δυϲὶ τρίτοιϲ τὰ κτητικὰ
[*](C) νοεῖται, αἱ δὲ ἀντωνυμίαι οὐ πάντοτε, ὡϲ ἐδείχθη. — Κατὰ τὸν κτήτορα ἀμφιβάλλεται ὁ ἀριθμὸϲ ἐν προϲηγορικοῖϲ, ἀνθρώπεια ἴχνη, πότερον ἑνὸϲ ἢ πλειόνων· αἱ δὲ ἀντωνυμίαι οὔποτε. αἴτιον δὲ οὐκ ἄλλο ἐϲτὶ τῆϲ ἀμφιβολίαϲ ἢ τὸ τέλοϲ τοῦ ὀνόματοϲ, δι’ οὐ τὸν ἀριθμὸν καταλαμβανόμεθα, ὅπερ κατὰ παραγωγὴν τοῦ κτητικοῦ παραφθείρεται. ὅτε μὲν γάρ ἐϲτιν ὑόϲ ἢ ὑῶν, νοεῖται ὁ ἀριθμόϲ, ἐπὶ δὲ τοῦ
[*](131 A) ὕειαι ἢ βόειαι ϲάρκεϲ οὐκέτι. αἱ μέντοι ἀντωνυμίαι, κατὰ ἀριθμὸν θέματα οὖϲαι, οὐκέτι ἀμφιβολίαν ἐνεποίουν· οὐδὲ γὰρ ἀπὸ τῶν αὐτῶν ϲυλλαβῶν ἤρχοντο. διὰ τοῦτο ἀπὸ τῆϲ ἐμοῦ γενικῆϲ ἑνικῶϲ παρελαμβάνετο ἡ ἐμόϲ, καὶ ἔτι νῶιν νωίτεροϲ δυικῶϲ κατὰ τὸν κτήτορα, καὶ. ἔτι πληθυντικῶϲ ἡμῶν ἡμέτεροϲ. ἐπεὶ δὲ τὰ κύρια ἑνικῶϲ πάντοτε νοεῖται, εἴγε ἰδίαν ποιότητα ϲημαίνει, ὀρθῶϲ οὐδὲ τὰ ἀπ’ αὐτῶν κτητικὰ ἐπὶ πλήθουϲ νοεῖται, λέγω δὲ τὸ Ἑκτόρειοϲ καὶ τὰ παραπλήϲια.
[*](B). Κάκεῖνο δὲ διαφέρουϲιν, ἡ ἀϲύνηθεϲ τῷ μὲν Αἰάντειοϲ τὸ πατήρ ἐπιφέρειν, παῖϲ δὲ ἢ ἀδελφόϲ, τῷ δὲ ἐμόϲ καὶ ϲόϲ.
Ὅν τρόπον τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα τριγενῆ ὀνόματα εἰϲ τὰ γένη καὶ τοὺϲ ἀριθμοὺϲ καὶ τὰϲ πτώϲειϲ μεταϲχηματίζεται, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ αἱ κτητικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν κατὰ τὸ τέλοϲ ϲχηματίζονται κατὰ πᾶν πρόϲωπον. ὡϲ γὰρ τὸ καλόϲ, οὕτω καὶ τὸ ἐμόϲ καὶ ϲόϲ καὶ ὅϲ, κατὰ [*](C) τὸ ἐντὸϲ ἑνικῶϲ νοούμεναι, καὶ ὡϲ τὸ ὁϲιώτεροϲ, οὕτω καὶ τὸ νωίτεροϲ καὶ ϲφωίτεροϲ, δυϊκῶϲ κατὰ τὸ ἐντὸϲ νοούμεναι (ὑπὲρ γὰρ τῆϲ τοῦ τρίτου ἐκλείψεωϲ εἴρηται)· καὶ ἔτι ὡϲ τὸ χαριέϲτατοϲ, οὕτω καὶ τὸ ἡμέτεροϲ, ὑμέτεροϲ, πληθυντικῶϲ κατὰ τὸν κτήτορα νοούμεναι.
Ἡ τεόϲ Δωρικὴ τῇ ϲόϲ ὁμωνυμεῖ. καὶ κοινῶϲ μέν πού φηϲιν ὁ ποιητὴϲ [*](Arovm. 18 neque in possessivis a propriis nominibus ductis. — 22 Ut adiectiva in οϲ trium terminationum, ita possessiva peI genera, numeros, casus flectuntur. — 31 Possessiva singillatim percensentur.) [*](Discr. script. 1. δυϲϲων —A | 3. κτήτορόϲ RSkrzeczka, κτήματόϲ Ab | εἰϲιν A | 8 — 9. κτητωρα A | 10. ουπωτε A | 11. εϲτιν A | 12. παραγωγὴν τοῦ Ab, scr. fortasse παραγωγὴν τὴν τοῦ’ b in var. lect. | 13. ἐπὶ δὲ b, οπου δε A 16. γενικῆϲ ἑνικῶϲ RSchneider, γενικηϲ A, ἑνικῶϲ b | 19. οὐδὲ adiecit b in var. lect., om. A et b in textu | 20. παραπλήϲια] fol. 191 r. | 21. κακεινο A, κἀκείνῳ b | 21 —22. ἐπιφέρειν, παῖϲ δὲ ἢ ἀδελφόϲ RSkrzeczka, ἐπιφέρειν ἢ ἀδελφόϲ Ab, ‘aliam scripturam expressit Priscianus’ b in var. lect. | 24. τὰϲ πτώϲειϲ b, τα γενηA | 29. χαριέϲτατοϲ b, χαριεϲτεροϲ A | 31. inscripto περι τηϲ τεόϲ A | ομονυμει A)
106
ϲὸϲ δέ που ἔκφυγε κῆραϲ ἀδελφεόϲ (δ 512), Δωρικῶϲ δὲ τὸ
[*](135 A) πατὴρ τεόϲ (π 188) καὶ ἔτι τὰ ἀπ᾿ αὐτῆϲ,
τεὰ ἅρματα καὶ τεὼ ἵππω (Ε 237). καὶ παρ᾿ Αἰολεῦϲιν. Ἀλκαῖοϲ ἐν πρώτῳ·
τὸ δ᾿ ἔργον ἀγήϲαιτο τέα κόρα (fr. 57 Ahrens, 14 Bergk3)· καὶ
οἴκω τε περ ϲῶ καίπερ ἀτιμίαιϲ (fr. Alc. 93 Abrens, 74 Bergk3), ὁ αὐτὸϲ κοινῷ ἔθει Ἐπὶ ταύτηϲ τῆϲ λέξεωϲ Βοιωτοὶ μεταβάλλουϲι τὸ ε εἰϲ ῑ, καθότι καὶ τὸ θεόϲ θιόϲ. Εἴρηται ὡϲ ϲυναλειφθεῖϲα, τεύϲ, όξυτόνωϲ
[*](B) λέγεται.
Ἡ ὅϲ καὶ ἑόϲ διϲυλλάβωϲ λέγεται. ἐν οἷϲ ἀμφίβολον κἀκεῖνο, πότερον διὰ τοῦ θ, ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ,
ὅθ᾿ ἑὸϲ δόμοϲ ἀμφεκάλυψεν (ο 118), ἢ διὰ τοῦ τ,
ὅτε ὅϲ δόμοϲ· καὶ γὰρ τὰϲ πλαγίουϲ διττῶϲ ἔϲτιν εὑρέϲθαι,
ἀλλ᾿ οὐδ᾿, ἀχνύμενόϲ περ, ἑοῦ (N 419)ἡ δ᾿ ὅτε δὴ οὐ πατρὸϲ (η 3)[*](C)κὰδ δ᾿ ἐν Ἀθήνῃϲ εἶϲεν, ἑῷ (8 549) καὶ
οὕνεκ᾿ ἄρ᾿ οὐχ ῷ πατρί Φν 265), καὶ
αὐτὰρ Ἀχιλλεὺϲ κλαῖεν ἑὸν πατέρα (Ω 511)·ὃν καὶ Ὀδυϲϲῆοϲ φθῖϲαι γόνον (δ 741). καὶ ἐπὶ τῶν θηλυκῶν καὶ οὐδετέρων,
Ζεὺϲ δὲ πρὸϲ ὃν λέχοϲ ἤι᾿ (A 609)·ἥν ἄτην ὀχέων (φ 302),[*](136 A) καὶ
μεθ᾿ ἑὸν βέλοϲ (N 513)· καὶ ἐπὶ πληθυντικῶν·
[*](ARGVM. 1 Possessiva secundae personae; nominativus singularis. — 3 Τεόϲ forma et dorica et Homerica; aeolica τέοϲ, boeotica τιόϲ et τεύϲ τεύϲ personale sit τεῦϲ) 13 Nominativus tertiae. Ὅϲ et ἑόϲ promiscue apud homerum leguntur.) [*](DISCR. SCRIPT. 5. τἑ᾿ Homerus vulg. | 7. δ᾿ ἑργον Ab HLAhrens ThHergk. Fἐργον FWSchneidewin | ἀγήϲαιτο FJBast HLAhrens ThBergk, ἁγήϲατο Ab, | τέα HLAhrens ThBergk, τεὰ b | 9. οἴκω τε περ ϲῶ FJBast HLAhrens ThBergk, οἱκῳ τε περ ϲῷ Ab | καίπερ ἀτιμίαϲ Ab HLAhrens, καὶ περ’ ἀτιμίαϲ ThBergk | 10. τῆϲ λέξεωϲ b, τηϲδε ληξεωϲ A | μεταβαλλουϲιν A | 11. καθοτι A, καθὸ b | ϲυναληφθειϲα A 13. inscriptio περι τηϲ οϲ A maiusc. | 14. τ in ποτερον ex π factum ab Ax | 17. οτ᾿ εοϲ A | 21. ηϲεν εω A 25. πατέρ᾿ Homerus vulg. 26. οδυϲϲηοϲ A, η ex εω factum ab Ax | 28. ῆι᾿ Homerus, ῇει b, ειη A) 107
ἢ ἑοὶ αὐτοῦθῆτέϲ τε δμῶέϲ τε (δ 643). Κἀκεῖνο δὲ δύναται ὀρθὴν πληθυντικὴν ϲημαίνειν, εἰ κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀναγνοίημεν,
οἱ δὲ οἱ ἐβλάφθηϲαν (δ 643).[*](B)Οὐ πιθανὸν τὸ λέγειν, ὡϲ οὐ πεπλεονάκει τὸ ε ἐν τῇ ἑόϲ, ἀπὸ μέντοι τῆϲ ἕο Ἰακῆϲ παρῆκτο. Τί οὖν οὐχὶ καὶ ἀπὸ τῆϲ ἐμέο καὶ ϲέο ϲύζυγοι ἐγίνοντο ἐμεόϲ καὶ ϲεόϲ ἄμεινον οὖν λέγειν ὡϲ ἢ πεπλεονάκει τῷ ε, καθὰ καὶ αἱ πρωτότυποι πολλάκιϲ, ἢ ἀπὸ τῆϲ τεόϲ Δωρικῆϲ ἀπετελέϲθη, ἐπεὶ ἀδύνατον τὰ τρίτα τῶν δευτέρων πλεονοϲυλλαβεῖν.
Αἰολεῖϲ μετὰ τοῦ F κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν καὶ γένοϲ· τὸν Fὸν παῖδα κάλει, [*](C) Ϲαπφῶ (fr. 106 Ahrens,117 Bersk3). καὶ Ἀλκμὰν δέ, ϲυνεχῶϲ αἰολίζων, φηϲί
τὰ Fὰ κάδεα (fr. 99 Berk3). ὁμοίωϲ καὶ Βοιωτοί Κόριννα (fr. 10 Ahrens, 19 Bergk3)
ευωνυμιηϲ πῆδα Fόν θέλωϲα φίληϲ ἀγκάληϲ ἑλέϲθη.Εἴρηται ὑπὲρ τῆϲ ὁμοφωνίαϲ τῆϲ ἐμοῦ, ϲοῦ, οὐ πρὸϲ τὰϲ πρωτοτύπουϲ. [*](137 A) καὶ ὡϲ τῇ εἰϲ ου καταλήξει ἐπὶ τῶν κτητικῶν ὁ ποιητὴϲ χρῆται, ἐπὶ δὲ τῶν πρωτοτύπων οὐκέτι,
εἰ δή τοι ϲοῦ πατρὸϲ (β 271) καὶ
πατρὸϲ ἐμοῦ κλέοϲ (γ 83).ἡ δ’ ἄχεϊ οὖ παιδόϲ (ο 358) [*](Arovm. 3 Οἵ igitur si acuto signatur, nominativus pluralis possessivi esse potest — 6 ln ἑόϲ ἕ aut redundat, aut illa forma e dorica τεόϲ facta est: ab ἕο enim orta ease non potest, nam a distractis formis possessiva non derivantur. — 11 Aeoles et Boeoti digamma adiciunt. — 18 Genetivi singularis primae secundae tertiae personae. Formae ἐμοῦ ϲοῦ οῦ ἐμοῖο ϲοῖο οἶο Homero sunt genetivi possensivorum, ἐμέο ἐμεῖο ἐμεῦ e q. s. personalium;) [*](Discr. scriptr. 1. ἢ Homerus b, ηδ’ A | 5. οϊ ἐβλάφθηϲαν b, οψε βλαβηϲαν A | 6, ὡϲ ου πεπλεοναχοι, haec ϲ ου πεπλεοναχοι in rasura, A | ἐν add RSelneider | 8 —9. ἢ πεπλεονάκει b, και πεπλεοναχοι A | 9. τῷ ε RSchneider, τὸ ε Ab | 10. in voce πλεονοϲυλλαβειν inter β et ε littera una deleta, post πλεονοϲυλλαβειν vocem aliquid erasum in A | 11. post F πλεονοϲυλλαβειν iteraturin A πάϲαν πτῶϲιν] fol 191 v. | 12. Fὸν HLAhrens ThBergk, Fεὸν b, εον A | κάλει HLAhrens ThHergk, καλεῖ b |14. φηϲιν A |15. Fὰ ThBergk, Fέα b, εα A | 16. Βοιωτοί Κόριννα· ευωνυμιηϲ b, βοιωτοι ευωνυμιηϲ Κοριννα A, Βοιωτοὶ ἐFόϲ, Μινυάϲι Κόριννα scribendum esse suspicatur ThBergk, ἐν Μινυάϲι coniecit etiam JAHartung, ευωνυμιηϲ occisit HLAhrens | 17. πῆδα Fὸν ABoeckh HLAhrens et ThBergt, qui dubitat an potius πῆδ’ ἐFὸν scribendum sit, πηδεγον A ἐλέκθῃ ABoeckh cet. editores, εληϲθε Ab | 18. inscriptio περι τηϲ ἐμοῦ ϲου ου maiusc. A | ου bis scriptum in A, alterum ου ex ωϲ ortum esse. ut legendum sit ὡϲ πρὸϲ τὰϲ, coniecit JGuttentag | 24. παιδόϲ b Homerus, πατροϲ A.) 108
ὅθεν πρὸϲ ἐνίων καὶ τὸ
οἵ θ’ αἵματοϲ ἐξ ἐμεῦ εἰϲί (T 105) διὰ τοῦ ο ἐγράφετο, ἵνα μὴ δόξῃ τὸ αἵματοϲ πλεονάζειν. Ἐτι γε μὴν ἐπὶ τοῦ
πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸϲ ἀκουάζεϲθον ἐμεῖο (Δ 343) [*](B) λείπειν φαϲὶ τὴν περί ἐθίμωϲ, ἵν’ ἦ « περὶ δαιτὸϲ πρῶτοι ἐμοῦ μεταλαμβάνετε. Τί οὖν ἂν εἴη τὸ
ϲέο δ’ ὀϲτέα πύϲει ἄρουρα (Δ 174)·ἢ μή τιϲ ϲεῦ μῆλα (ι 405); ἢ οὐδ’ ὅλωϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ ἐπιϲτατέον. αἱ γὰρ γενικαί, ὅτε ἐπὶ κτῆμα φέρονται, ἰϲοδυναμοῦϲι ταῖϲ κτητικαῖϲ· διὸ καὶ ἀκωλύτωϲ τὰ κτητικὰ
[*](C) εἰϲ αὐτὰϲ ἀναλύεται. οὐ μὴν τὰ Ζηνοδότεια παράλογα,
μνῆϲαι πατρὸϲ ϲεῖο (Ω 486) καὶ
πατρὸϲ ἐμεῖο πατήρ (Ξ 118. τ 180)· τῷ γὰρ αὐτῷ ἐνέχεται λόγῳ· προκριτέαι μέντοι αἱ κτητικαὶ γραφαί, καθότι αἱ γενικαὶ κτῆϲιν δηλοῦϲαι ἐγκεκλιμέναι θέλουϲιν εἶναι, δοῦλόϲ
[*](138 A) μου, οἶκοϲ ὕμων, αἱ δὲ ὀρθοτονούμεναι οὔ. «Οὐχὶ οὖν καὶ τὸ
ϲέο δ’ ὀϲτέα πύϲει ἄρουρα (Δ 174) ὀρθοτονεῖται, καὶ τὸ
ἀκουάζεϲθον ἐμεῖο (Δ 343) καὶ
οἵ θ᾿ αἵματοϲ ἐξ ἐμεῦ εἰϲὶν (T 105) Ἀλλ’ ἀναγκαίωϲ, ἡ μὲν ϲέο, ὅτι ἐν ἀρχῇ, ἡ δὲ ἐμεῖο καὶ
ϲεῖο μέγα κλέοϲ (π 241), καθὸ τῷ ῑ πλεονάζουϲιν, ἡ δὲ ἐμεῦ, ὅτι ϲυντέτακται προθέϲει.
[*](Β)Εἰ αἱ κτητικαὶ οὐδέποτε ἐπὶ πρᾶγμα φέρονται, ϲαφὲϲ ὅτι ὡϲ τὸ
ὀδυϲϲαμένοιο τεοῖο (Θ 37. 468) ἐπὶ πρᾶγμα φερόμενον ὠλιγώρηται· δέον γὰρ γενικὴν παραλαμβάνειν,
[*](Arovm. 2 itaque h. l. ἐμοῦ scripserunt. Aliis locis personalium genetivi, qui pro possessivis substituuntur, locum hubent; minime igitur Zenodoti scriptura hb. ll. per se reicienda, sed praeferenda sunt possessiva, quia genetivi personalium, ubi possessionem indicant, inclinata, non orthotona esse solent. — 18 Quacum lege non pognant ii loci, in quibus personalia possessive usurpata rectum tonum servunt, quod aut in initio sunt, aut cum praepositione construuntur, aut quod ῖ in iis redundat. — 27 Sed habet sane aliquid offensionis τεοῖο cum verbo constructum.) [*](Discr. script. 2. ευει ειϲιν in ras A | 3. ἵνα μὴ δόξη LFriedlaender, εἰ μὴ δόξῃ Ab, scribendum δόξειε b in var. lect. | 5. ακουεζεϲθον A | 6. φαϲιν A | 8. ποιϲει pro πύϲει A | 9. ἢ μὴ Homerus, ἢ μὴ b, ει μη A | τιϲευ A | 12. οὐ μὴν] ‘Immo οὔκουν, vel οὐ μὴν ἀλλά b in var. lect. | 16. προκριταιοι A | 17. ἐγκεκλιμέναι A, ἐγκλινόμεναι b | 21. ακουεζεϲθον A | 23. prius α in αιματοϲ ex ε fecit Ax 26. τῷ ῖ b, το ι A | μευ pro εμευ A | προθέϲει b, προϲθεϲει A) 109
ἥτιϲ καὶ ἐπὶ πρᾶγμα φέρεται. εἰ δ᾿ ἀπὸ τῆϲ τέο Θετταλικῶϲ ἐξετάθη, ὥϲ τινεϲ ὠήθηϲαν, δῆλον ὡϲ καὶ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ τρίτον· ὅπερ οὐκ
[*](C) ἔϲτι· ψεῦδοϲ ἄρα καὶ τοῦτο.
Αἰολεῖϲ ἔμω, ϲῶ, ὧ. — Ἡ ἐμοῖο, ϲοῖο, οἷο ἤτοι μετὰ διαιρέϲεωϲ τὸ ι προϲέλαβον, ἢ Θετταλικαί εἰϲιν, ὡϲ καὶ Ἀριϲτάρχῳ ἤρεϲκεν. Οὐκ ἄλογοϲ δ᾿ ἂν εἴη καὶ ἡ αἰτία τοῦ τὴν μὲν κτητικὴν διὰ τῆϲ οι παράγεϲθαι, τὴν δὲ πρωτότυπον διὰ τῆϲ ει. εἴ γε ἀπὸ τοῦ καλοῦ καλοῖο, μετατιθεμένου τοῦ υ εἰϲ τὸ ι καὶ προϲτιθεμένου τοῦ ο, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ [*](139 A) ἐπὶ τῆϲ ἐμοῦ ταὐτὸν παρηκολούθει. ὅπερ ἔθιμον ἐπὶ κτητικῶν παρὰ τῷ ποιητῇ, εἰϲ ου λήγειν ἐπὶ γενικῆϲ, τὸ δὲ πρωτότυπον εἰϲ εο καὶ ευ, ἀφ᾿ ἧϲ πάλιν ἀνάλογον τὸ ἐμεῖο.
Τὸ
ὡϲ οὐδὲν γλύκιον ἧϲ πατρίδοϲ (ι 34) τρίτον νοητέον· τοῦτο γὰρ οὐ κατὰ τὸ αὐτῷ ἀρέϲκον ἀνεφωνήθη πρὸϲ τοῦ ἥρωοϲ. ἐποίϲει γοῦν ἔτι διῆκον ἐπὶ παντὸϲ
εἰ καί τιϲ ἀπόπροθεν. [*](B) οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ
οὔτι ἔγωγεἧϲ γαίηϲ δύναμαι (ι 27)· τῆϲ γὰρ ἑκαϲταχοῦ γῆϲ. Τὸ μέντοι
ἀλλ᾿ αἰεὶ φρεϲὶν ᾗϲιν ἔχων (ν 320), ἀντὶ τοῦ ἐμαῖϲ, εὐλόγωϲ ὑπ᾿ Ἀριϲτάρχου ὑπωπτεύετο ὡϲ νόθον, καθὸ ἀδιάπτωτοϲ ἐν ἀντωνυμίαιϲ. πλεῖϲτα γοῦν ἔϲτι παῤ ἑτέροιϲ εὑρεῖν, ϲφέτερον πατέρα (Hes. O. D. 2) ἀντὶ τοῦ ὑμέτερον, ἀντὶ τοῦ
[*](C) τεά, τοι κήδεα λέξον ἑά παρὰ Καλλιμάχῳ, (fr. 536. 557 Schneider), καὶ πάλιν παῤ αὐτῷ ἀντὶ τοῦ ϲφωιτέρου. Ἀλκμάν (fr. 3. 30 Bergk3)·
ὑμέ τε καὶ ϲφετέρωϲ ἵππωϲ·ϲφεὰ δὲ προτὶ γούνατα πίπτω. — ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ ϲφετερίζομαι, ϲύνηθεϲ ὄν, ὠλιγώρηται ἐπὶ πρῶτου
[*](Argvm. 4 Aeolicae formae. Ἐμοῖο ϲοῖο οἷο possessivorum esse (apud Homerum) mirum non est; nam possessiva genere sunt adiectiva, quae illum exitum apud Homerum habere solent. — 12 Ὅϲ ad unam tertiam refertur, — 19 Quare recte Aristarchus hunc Homeri versum, in quo ad primam pertinet, eiecit: Momerus enin in bac re non peccat, ut alii solent.) [*](Discr. script. 1 δ᾿ A, δὲ b | εξεξεταθη A | 3. εϲτιν A | 4. εμῶ ϲὼι ὡ A | 7. litterae δι vocis δια charta illita teguntur in A | ει γε A, εἰ γὰρ b] binc fol. 192 r. | 9. ἐπὶ τῆϲ b, απο τηϲ A | 13 γλυκιων A | ἧϲ b Homerus, τηϲ A 14. οὐ add, b | 16. εἴπερ et ἀπόπροθι Homerus vulg. 1 18. οὔτοι Homerus vulg. | 22. ἐμαῖϲ b, εμοϲ A | 23. εϲτιν A | 25 τεά, τοι WDindorf, qui τοι aut delendum aut cum καί commutandum esse, et OSchneider, qui pro τοι fortasse τοῖϲ scribendum esse censet, τεά τοι b | 26. ϲφωτερου A HLAhrens pro Alcmanicis expectari dicit Callimachea: itaque suspicatur aut quaedam excidisse aut e Callimacbeo carmine ad Dioscuros desumpta esse verba: Ἀλκμὰν ὑμέ τε καὶ ϲφετέρωϲ ἵππωϲ (suppl. ἐκλέϊϲϲεν), ut sequentia non minus Callimachi sint. Ahrensio assentitur KBrugman | 28. προτὶ b ThBergk, ποτι A | ‘malim γωνατα’ ThBergk | 29. ωλιγορηται A) 110
καὶ δευτέρου ταϲϲόμενον. ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐν τῇ κατὰ τὸ τρίτον ἐκφορᾷ ὑγιέϲ, εἴγε οὐδέποτε ἀπ᾿ ἀντωνυμιῶν ῥήματα παράγεται. — Οὐ πιθανὴν ἀπολογίαν τινέϲ φαϲιν, ὡϲ ἐν ῥήμαϲι παραλλαγὴ προϲώπων·
[*](140 A) «διώκετον (Κ 364) γὰρ ἀντὶ τοῦ διωκέτην· καὶ ἐν ὀνόμαϲιν· ἠέλιοϲ (Γ 277) γὰρ ἀντὶ τοῦ ἥλιε καὶ ἐν ἐγκλίϲεϲι δέχεϲθαι (Α 20) ἀντὶ τοῦ δέχεϲθε· οὕτω καὶ ἐν προϲώποιϲ ἀντωνυμιῶν». μένει γὰρ ἡ αὐτὴ παραλογία. πρὸϲ οἷϲ καὶ ἃ παρατίθενται, ἔθιμα διαλέκτων. — «Αἱ κατὰ τὸ τρίτον», φαϲὶν, «εὶϲ τὸ ἴδιον μεταλαμβάνονται, διὸ καὶ τὸν ϲφέτερον πατέρα (Hes. O. D. 2) ἀντὶ τοῦ τὸν ἴδιόν τινεϲ δέχονται.» Τί δέ; οὐχὶ καὶ αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον κτητικαὶ τὸ
[*](B) ἴδιόν τινοϲ ϲημαίνουϲι πῶϲ γὰρ ἀλλότριον ὂν κτῆμά τινοϲ
Ἐν ταῖϲ Ζηνοδοτείοιϲ διορθώϲεϲι δίχα τοῦ ν τὸΖεὺϲ δὲ πρὸϲ ὃ λέχοϲ (Α 609) ἐγράφετο, καὶ ἡ ἀφορμὴ ἐκ τῶν ὑποτακτικῶν ἄρθρων, ἅπερ ὁμοφωνεῖ ταῖϲ κτητικαῖϲ κατὰ τὸ τρίτον. «τὸ γὰρ ὅϲ ὑποτακτικὸν ὁμόφωνον τῷ ἀπὸ τοῦ ἐμόϲ ϲόϲ ὅϲ, καὶ ἐπὶ πάντων ταὐτόν. ἄλλωϲ τε εἰ ἀπὸ
[*](C) τοῦ αὐτόϲ, ἐκεῖνοϲ, οὗτοϲ τὰ οὐδέτερα εἰϲ ο ἔληξεν, οὐκ ἀπίθανον ἐπὶ τοῦ ὅϲ ἀντωνυμικοῦ τὸ οὐδέτερον εἰϲ ο λήγειν.» — Ῥητέον δὲ πρὸϲ μὲν τὸ πρῶτο, ὡϲ οὐ μᾶλλον ἡ ἀντωνυμία παράλογοϲ ἤπερ τὸ ἄρθρον, καθὸ εἰϲ ν οὐκ ἔληξεν. — ἔπειτα τὰ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ὁμοιοκατάληκτα καὶ κατὰ τὸ τρίτον· ὅθεν εἰ ἐμόν καὶ ϲόν, καὶ ὅν. — πρὸϲ οἰϲ οὐδὲ πάντοτε ὁμοφωνεῖ· ἰδοὺ γὰρ ἑόϲ μὲν ἡ ἀντωνυμία,
[*](141 A) οὐκέτι δὲ τὸ ἄρθρον. — πρὸϲ δὲ τὸ δεύτερον, ὅτι ἡ μὲν ἐκεῖνο καὶ τοῦτο μονοπρόϲωποι, τὸ δὲ διπρόϲωπον. — ἄλλωϲ τε θεματικώτεραι αἱ πρωτότυποι καὶ ἐν τοῖϲ γένεϲιν· ἀπὸ γὰρ τοῦ οὗτοϲ αὕτη, καὶ ἔτι τοῦτο, τοῦ ἀρϲενικοῦ οὐκ ἀπὸ τοῦ τ ἠργμένου. — ἔτι αἱ κτητικαὶ
[*](Argvm. 2 Neque personarum parallagen statuere poteris, — 7 neque illud dicere, possessivis tertiae personae notionen ‘proprius’ subici; ea enim etiam primae secundaeoue possessivis subicitur. — 12 Accusativus singularis, In editionibus Zenodoteis neutrum possessivi ὅϲ est ὅ, propter analogiam postpositiv; articuli et aliorum pronominum. — 18 At articulus potus cum lege pugnat; coniugorum ἐμόν ϲόν analogia flagitat ὅν; ne convenit quidem voce cum postpositivo; comparari non potest cum ἐκεῖνο τοῦτο, nam in his una, in ὅϲ duae sunt personae; in primitivis omnino femininun et neutrum a masculino non derivatur possessiva cum adiectivis in οϲ convenire solent, quorum neutrum in ov exit postpositivus ὅ cum praepositivo τό congruit.) [*](Discr. Script. 2. prior α in ρηματα ab Az | 5. εγκλιϲεϲιν A | 5— 6, δέχθαι pro δδέχεϲθαι et δεχεϲθαι pro δέχεϲθε A | 8— 9. τον ϲφετερον A, τὸ ϲφέτερον b | 13. πρὸϲ ο A, πρὸϲ ὂν b | 11. εἰϲ ο b, ειϲ ου A, indeque fol 192 v. | απειθανον A | 18. litterae ρον vocis ουδετερον evan | 19. η ἀντωνυμία παράλογοϲ b, η αντωνυμια παραγωγοϲ A, ‘vide ne legendum sit ἡ παράγωγοϲ ἀντωνυμία παράλογοϲ ARSkrzeczka | 25. post αἰ tres quatuorve litterae erasue in fine versus, in versu, qui sequitur, litterae ωτοτιιποι vocis πρωτοτυποι in rasura A) 111
ἀντωνυμίαι ὡϲ ὀνόματα καθ’ ἅπαν εἰϲ τὰ γένη καὶ τὰϲ πτώϲειϲ παράγονται, τῶν δὲ ὀνομάτων εἰϲ ον τὰ οὐδέτερα. δῆλόν τε ὡϲ
[*](B) καὶ τὸ ἄρθρον κατώρθωται. τὰ γὰρ ἀπὸ τοῦ τ ἀρχόμενα προτακτικὰ ἀποβολῇ τοῦ τ τὰ ὑποτακτικὰ ποιεῖ· ὅθεν εἰ τό, δῆλον ὡϲ καὶ ὅ.
Ἐδείχθη ὡϲ ἀπὸ ἐγκλινομένων οὐ παράγονται αἱ κτητικαί. καὶ οἱ ἀξιοῦντεϲ οὖν ἐγκεκλιμένην, ὡϲ τρίτου, εἶναι γενικὴν τὴν
ἀλλ’ εἴπ’ ἤ ϲφωιν (δ 28) καὶ
γυιώϲω μέν ϲφωιν (Θ 402) [*](C) καὶ ἀπ’ αὐτῆϲ κτητικὴν παρ’ Ἀντιμάχῳ (p. 30 Stoll) εἰρῆϲθαι ἐπὶ Τυ. δέωϲ καὶ Πολυνείκουϲ τὸ ϲφωιτέρην ὀϊζύν καὶ διὰ τῆϲ δευτέραϲ ἐπὶ Ἐξτεοκλέουϲ καὶ Πολυνείκουϲ τὸ ϲφωίτερον μῦθον, ἑαυτοῖϲ ἐναντιοῦνται. δέον γὰρ μᾶλλον ἐπίμεμπτον καταλείπειν τὸ ϲχῆμα ἢ μαχόμενον πρὸϲ τὰ ὅλα. ἄλλωϲ τε οὐδέποτε τρίτον δευτέρῳ ὁμοφωνεῖ· ἔϲτι δὲ δεύτερον κατὰ τὸ ἐντὸϲ δυϊκὸν ἀπὸ πρώτου τοῦ νωίτεροϲ τὸ ϲφωίτεροϲ.
[*](142 A)Τὴν ἡμέτεροϲ, κατὰ τὸν κτήτορα οὖϲαν πληθυντικήν, διχῶϲ λέγουϲι Δωριεῖϲ· ἁμέτεροϲ γὰρ καὶ ἀμόϲ, καὶ ὑμέτεροϲ καὶ ὑμόϲ, καὶ ϲφέτεροϲ καὶ ϲφόϲ. — Προείρηται ὡϲ καὶ παρ’ Ὁμήρῳ τὰ τοιαῦτα Δωρικά,
τὰ δ’ οὐ μένοϲ ἁμὸν ἐρύξει (Θ 178)ἀμφὶ ϲφοῖϲ ὀχέεϲϲι (Ϲ 231)· καὶ τὸ
πρὸϲ πέτρῃϲι βαλὼν ὑμῆϲ (ι 284) [*](B) οὐ μὴν κατὰ τὸ τέλοϲ διὸ οὐδὲ τὸ
ϲαωϲέμεναι νέαϲ ἁμάϲ (N 96) οὐ ϲυνεϲτάλη κατὰ τὸ τέλοϲ, καθὸ οὐδὲν τοῖϲ τέλεϲιν ἐδώριζε. καὶ γάρ πού φηϲι
οὐδέπω ἁμῆϲγῆϲ ἐπέβην (λ 166 —67). — [*](Arovm. 5 Possessiva ab inclinatis non derivantur quare ϲφωίτεροϲ non est tertiae a ϲφωίν ductum, sed descendit a ϲφῶιν et est secundae — 17 Pluralis primae secundae tertiae. Formis quidem doricis utitur Homerus, — 24 sed non flexione dorica.) [*](Discr. script. 2. ματων litterae in voce ονοματων antea evanuerant, sed alio atramento renovatae in A | ω in ωϲ ex κ facta ab Ax | 7. η A Homerus, εἰ b | 9. γυωϲω A | 10 — 11. τυδέοϲ A | 11. ϲφωιτερον A | δευτεραϲ in margine A1, ut videtur, adscripsit, sed nitidiore atramento | 12. ἐπὶ adiecit RSkrzeczka | in πολυνέικουϲ litteras υνεικουϲ Ax scripsit, νεικου in rasura | 15 εϲτιν A | 16, ϲ prior in ϲφωιτεροϲ eodem atramento, quo δευτεραϲ, scripta | 17, inscriptio περι τηϲ ημετεροϲ υμέτεροϲ maiusc. A | κτητωρα A | 17 — 18. λεγουϲιν A | 18. ἁμόϲ b, αμον A | 22. οχεεϲϲιν A | 24. ὑμῆϲ b, υμηοϲ A | 26 νήαϲ A | 27 εδωριζεν A | 28. φιϲιν A) 112
Τὸ
ϲφεᾶϲ ἔειξε χώραϲ παρ᾿ Ἀλκμᾶνι (fr. 31 Bergk3) τῷ ε πλεονάζει. — Εἴρηται ὡϲ τὸ
ἤτοι γὰρ πατέρ᾿ ἁμὸν (Z 414) ἴϲον ἐϲτὶ τῷ ἡμέτερον, ἀλλ᾿ οὐχ ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον ἐκ τοῦ ἐμόν μετειλῆφθαι·
[*](C) οὐ γάρ ποτε τὸ ε εἰϲ ᾱ μακρὸν μεταλαμβάνεται, ὅτι μὴ ἐπὶ τοῦ κέν ϲυνδέϲμου, καὶ ταῦτα, εἰ δοθείη. ἄλλωϲ τε ϲύνηθέϲ ἐϲτι τὸ πληθυντικοῖϲ ἀντὶ ἑνικῶν χρῆϲθαι,
ἡμεῖϲ δ᾿ o νύ τι τοῖοι ἀμυνέμεναι (β 60) καὶ ἐφ᾿ ἑνὸϲ τοῦ Πατρόκλου,
ἡμέτεροϲ θεράπων (Π 244)· τοιοῦτον οὗν καὶ τὸ «ἁμόν». — πρὸϲ οῖϲ καὶ τὸ ὑμόν καὶ ϲφόν ϲυζυγοῦντα
[*](143 A) ὁμολογεῖ τὸ ἐντὸϲ πληθυντικόν. καὶ ἡ ϲυνήθηϲ φράϲιϲ ἀνάπλεόϲ ἐϲτι τοῦδε τοῦ ϲχήματοϲ. καὶ οὐκ ἀπεμφαίνει ὁ λόγοϲ· ἐμπεριεκτικὸϲ γάρ ἐϲτιν ὁ πληθυντικὸϲ ἀριθμὸϲ τοῦ ἑνικοῦ.
Οὐχὶ οὗν καὶ ὁ δυικόϲ; τί οὖν οὐχὶ δυικοῖϲ χρώμεθα ἀντὶ ἐνικῶν· Ἀλλ᾿ οὐκ ἔϲτιν ὅμοια· ὁ μὲν γὰρ δυικὸϲ ὡϲ κύριον ὄνομα κατὰ τοῦ δύο ἐτάχθη, ὁ δὲ πληθυντικὸϲ κοινὸϲ παντὸϲ πλήθουϲ καθέϲτηκε, καὶ [*](B) διὰ τοῦτο γενικὸϲ ὢν κατὰ τῶν ἰδικῶν τάϲϲεται. — διὸ καὶ μεμφόμεθα τὸ δυϊκὸν κατὰ πληθυντικῶν ταϲϲόμενον, καὶ ἔτι τὸ ἑνικόν. — πάλιν δὴ ὁ Ἀλκμὰν (fr. 31 Bergk) τὸ ϲφεᾶϲ ἀντὶ ἑνκοῦ ἔταξε καὶ τὸ
ϲφοῖϲ ἀδελφιδεοῖϲ κᾶρα καὶ φόνον (fr. 56 Bergk3) — Ἡϲίοδοϲ μέντοι ἐπίμεμπτόϲ ἐϲτιν εἰπὼν
ἑὸν κακὸν ἀμφαγαπῶντεϲ (0. D. 58), ἐν ῷ ἑνικῷ ἀντὶ πληθυντικοῦ ἐχρήϲατο· καὶ Καλλίμαχοϲ·
[*](ARGVM. 4 Ἀμόϲ ponitur illud quidem pro ἐμόϲ (solent enim pluralia pro singularibus poni), sed non est ortum ex hoc; nunquam enim ε in longam transit. — 16 Neque dualis ad unam personam refertur: dualis enim proprium est duas res signicare neque dualis aut singularis potest pluralispartes sustinere.) [*](Testim. 5. Schol. A ad Z 414 Δημήτριός φησιν ἀντὶ τοῦ ἐμόν· διὸ καὶ. ἀντικρὺς φιλοῖ· πιθανώτερον δέ ἐστι Δωρικώτερον εἷναι ἀντὶ τοῦ ἡμέτερον ἀμόν (ἁμόν corr. HLAhrens). οὕτως Ἀπολλώνιος.) [*](DISCR.. SCRIPT. 2. ϲφεαϲε, ειξεν A | 3. τῷ ε b, το ἐ A | Εἴρηται b, ειρηται γαρ A, sed γαρ delevit A | 5. εϲτιν A | εμον A, ἐμόϲ b | 5 — 6 ‘ne quis corrigat μετείληπται b in var. lect. | 6. οὺ γάρ ποτε] fol. 193 r., ceterum ου coopertum charta a bibliopega illita | 7. εϲτιν A | 9. ἀμυνέμεν Homerus vulg. | 12. αμον A, ἁμόϲ b | πρὸϲ οἷϲ b, προϲοιοιϲ A | 13 — 14. αναπλεοϲ A, ἀνάπλεώϲ b | 14. εϲτιν A 15. vocis πληθυντικοϲ litterac πλῆ in ras. in fne versus,’ θυν ultra versum, τι in versu, qui sequitur, in ras. scriptae 18. καθεϲτηκεν A 19. γενικὸϲ b, γεινικωϲ A | ιδικων A, εἰδικῶν b | 21. ϲφεᾶϲ HLAhrens ThBergk, ϲφέαϲ b | εταξεν A sic locum constituit ThBergk, verba καὶ τὸ fragmento tribuerat b | 22. ἀδελφιδεοῖϲ ThBergk, ἀδελφιδέοιϲ b | κᾶρα b in var. lect ThMergk, καραν Ab in textu 25. και καλλιμαχοϲ A, Καλλίμαχοϲ b) 113
[*](C) μοῦϲαί νιν ἑοῖϲ ἐπὶ τυννὸν ἔθεντο (fr. 420 Schneider), καὶ
ἑὸν δέ μιν οἶα γονῆα (fr. 11 Schneider)· δέον γὰρ
---ϲφόν» καὶ «ϲφοῖϲ». καὶ παρὰ ἄλλοιϲ δὲ πλεῖϲτα· παραπεμπτέον δὲ ὑπὲρ τοῦ μὴ ἐπὶ πλεῖον προάγειν τὸν λόγον. — ὑπὲρ δὲ τοῦ Ἡϲιοδείου οὕτω τινὲϲ ἐκδέχονται· «τῆϲ ἀντὶ πυρὸϲ δοθείϲηϲ γυναικὸϲ τέρπονται ἑὸν ἕκαϲτοϲ κακὸν ἀγαπῶντεϲ».
[*](114 A)Αἰολεῖϲ ἀμμέτερον καὶ ἄμμον καὶ ὔμμον καὶ ϲφόν. Ϲαπφώ (fr. 70 Ahrens, 10 Bergk3)
ἔμε τιμίαν ἐπόηϲαν ἔργα τὰ ϲφὰ δοῖϲαι. Ὑπὲρ δὲ τοῦ τὸ ἁμόϲ καὶ ὑμόϲ μὴ ϲυγκεκόφθαι παρὰ ταῖϲ διαλέκτοιϲ οὐ ῥητέον, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον, καθὸ δύο ϲυλλαβαὶ οὐ ϲυγκόπτονται· ἰδοὺ γὰρ τὸ Δευκαλίδηϲ καὶ Ἀνθεμίδηϲ· ἀλλὰ καθὸ μὴ βαρύνονται, τοῦ ἡμέτεροϲ βαρυνομένου καὶ ὑμέτεροϲ καὶ ϲφέτεροϲ. χωρὶϲ εἰ μὴ λέγοι
[*](B) τιϲ ϲυνεκδεδραμηκέναι αὐτὰϲ κατὰ τὴν τάϲιν τῇ ἐμόϲ καὶ ϲφόϲ· τὸ γὰρ ϲφόϲ καὶ μονοϲυλλαβοῦν ἀναγκαίωϲ ὠξύνετο.
Τῆϲ ἐμαυτ τοῦ πλαγίου καὶ ἔτι τῶν ὑπολειπομένων οὔτε ῥητὴ ἡ εὐθεῖα οὔτε ϲυϲτατή. καὶ ὅτι οὐ ῥητή, τουτέϲτιν οὐ ϲυνήθηϲ. ϲυμφανέϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ ἐν Μετοίκοιϲ Φερεκράτουϲ ἅπαξ ἐϲτὶν εἰρημένη, καὶ ἴϲωϲ ἕνεκα τοῦ γελοίου. ὡϲ δὲ οὐκ ἔϲτι ϲυϲτατή, ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν. — Καθότι αἱ πλάγιοι ϲύνταξιν ποιοῦνται ἐν διαβιβαϲμῷ προϲώπων[*](Arovm. 11 Formas ἁμόϲ ὑμόϲ non esse factus ex ἡμέτεροϲ ὑμέτεροϲ, non. poteris ita comprobare, ut duarum syllabarum syncopen non admitti dicas: admittitur enim. ln tonosi analogiam ἐμόϲ ϲφόϲ vocum secutae esse videntur. — 17 [Nominativus ἐμαυτοῦ reflexivi nec est in usu, nec esse potest. — 21 Actio subiect aut ad obliquum pronominis ab illo diversi casum transit (ad quem obliquum casum αὐτόϲ accedere potest, nequitautem cum pronomine coalescere) aut actio quae in verbo inest ad subiectum redit; quod ubi fit reflexiva (composita) locum habent.)[*](Discr. script. 1. νιν Ab, μιν OSchneider, νιν ἑοῖϲ ἐπὶ γούναϲ’ ἔθεντο DRuhken | 3. ἐόν δὲ μιν DRuhnken OSchneider, ἑὸν δὲ μοι Ab, νέοι δέ μιν Stobaeus | γονῆα A b OSchneider, τοκῆα Stobaeus | 4. παρα A, παρ’ b | 5. πλεῖον b, πλειονι A | 10. in his εμετιμιαν litterae εμετ in ras. ιμ renovatae in A, ἔμε τιμίαν b, αἵ με τιμίαν JFASeidler HLAhrens, α με τιμίαν ThBergk | ἐπόηϲαν HLAhrens, ἐποίηϲαν Ab | ἔργα τὰ JVose b HLAhrens ThBergk, ερτατα A 11. μὴ inseruit b in var. lect., om. A b in textu JGuttentag | 12. οὐ ῥητέον b in var. lect., εὐρητέον Ab in textu, οὐ ζητητέον JGuttentag | 15. τῇ ἐμόϲ τὸ γὰρ ϲόϲ καὶ ϲφόϲ καὶ μονοϲυλλαβοῦντα JGuttentag, quocum facit GUhlig, praeterquam quod τὸ γὰρ ϲόϲ καὶ τὸ ϲφόϲ scribit, servata μονοϲυλλαβοῦν scriptura 17. οτι ουρητεον εμαυτοϲ inscriptio muiusc. A | Quae sequuntur libro, qui est de pronomine, abroganda esse, ostendit RSchneider ὑπολειπομένων b, υπολειμενων A | 20. ἐϲτιν A | 21. Καθότι Ab in textu, ‘fortasse καθόλου’ b in var. lect. hinc fol. 193 v.)
114
πρὸϲ τὴν εὐθεῖαν, ἐμὲ Διονύϲιοϲ ἔπαιϲεν, ἐγώ ϲοι ἐλάληϲα,
[*](C) Ἀριϲτοφάνηϲ Ἀρίϲταρχον ἐδίδαξεν (ἦν δὲ καὶ ϲύνταξιϲ ἐν πλαγίοιϲ μετὰ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ τοιάδε, ἐμὲ αὐτὸν ἔτυψεν οὗτοϲ, ἐμοὶ αὐτῷ ἐλάληϲεν Ἀρίϲταρχοϲ. καὶ ἡ μὲν τοιαύτη ϲύνταξιϲ ἀϲυνελεύϲτουϲ εἴχεν εἰϲ ϲύνθεϲιν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ)· ἐπεὶ δὲ πολλάκιϲ αἱ ἐκ τῶν ῥημάτων ἐνέργειαι οὐ μόνον ἐξ ἑτέρων προϲώπων εἰϲ ἕτερα ἀπετελοῦντο, ἀλλὰ καὶ αὐτοπάθειαί τινεϲ ἐγίνοντο, τουτέϲτιν ὅτε ἓν
[*](145 A) πρόϲωπον τό τε δρῶν καὶ τὸ δρώμενον, ἀπετελεῖτο διϲϲὸν ϲχῆμα τῶν ἀντωνυμιῶν, τό τε ϲύνθετον, ὅπερ καλεῖται ἀντανακλώμενον, καὶ τὸ ἀλλοπαθέϲ. ἐμὲ αὐτὸν ἔπαιϲα ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμοὶ αὐτῷ ἐλάληϲα ἐμαυτῷ ἐλάληϲα. ἔνθεν τὰ κατὰ διάϲταϲιν παρὰ τοῖϲ ποιηταῖϲ εἰϲ ϲύν· θεϲιν παραλαμβάνομεν, τοῦ τοιούτου παρεπομένου·
ἐμέθεν περιδώϲομαι αὐτῆϲ (ψ 78)·[*](B) ἴϲον γάρ ἐϲτι τῷ ἐμαυτῆϲ· καὶ
ἀλλὰ τὰ μὲν νοέω καὶ φράϲϲομαι ἅϲϲ’ ἂν ἐμοί περαὐτῇ (ε 188)· ἀντὶ τοῦ ἐμαυτῇ.
Ἔνθεν οὖν λέγω ἐπὶ τῶν πλαγίων τὸ χρειῶδεϲ ἦν τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ. οὐ γὰρ δή γε ἐπὶ τῆϲ εὐθείαϲ ἔτι τὸ διϲϲὸν παρείπετο τῆϲ ϲυντάξεωϲ, λέγω τὸ αὐτοπαθὲϲ καὶ τὸ ἐν μεταβάϲει προϲώπου. διὸ οὐδὲ ϲυνετίθετο τὸ ἐγὼ αὐτόϲ. — καὶ εἰ τοῦτο, προφανὲϲ ὅτι οὐδὲ τῆϲ ἐμαυτοῦ [*](C) κτητικῆϲ εὐθεῖά τιϲ καταϲτήϲεται. — ἔπειτα ὤφειλεν οὐ μᾶλλον ἐμαυτόϲ ὡϲ ἐγαυτόϲ, εἴγε καὶ τῆϲ ἐμοῦ ἐϲτὶν ὀρθὴ ἡ ἐγώ, μετ’ ἐπιταγματικῆϲ τῆϲ αὐτόϲ. — Ἔτι ταῖϲ ϲυνθέτοιϲ ἀντωνυμίαιϲ ῥήματα ϲύνεϲτι τοῦ αὐτοῦ προϲώπου, ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμαυτῷ ἐλάληϲα, καὶ δυνάμει ἡ ϲύνταξιϲ τοιαύτη ἐϲτίν, ἐγὼ ἐμὲ ἔπαιϲα, ἐγῶ ἐμοὶ ἐλάληϲα. [*](146 A) καὶ φανερόν ἐϲτιν ὅτι ἡ ϲύνταξιϲ τοῦ ῥήματοϲ δυνάμει ἐϲτὶν ὀρθὴ πτῶϲιϲ μετὰ πράγματοϲ. εἰ οὖν ϲυϲταίη ἡ ἐμαυτόϲ καὶ μετ’ αὐτῆϲ ῥῆμα τοῦ αὐτοῦ προϲώπου ϲυντάϲϲοιτο, γένοιντ’ ἂν δυνάμει δύο εὐθεῖαι. δύο δὲ εὐθεῖαι οὐδέποτε θέλουϲι ϲυντάϲϲεϲθαι ἐν ταῖϲ ϲυντάξεϲι τῶν ῥημάτων, ἀλλὰ πλάγιοϲ καὶ εὐθεῖα, ἔν γε ταῖϲ ἐν μεταβάϲει ἐχούϲαιϲ τὸ ἕτερον πρόϲωπον. οὐκ ἄρα ϲυϲτήϲεται ἡ ἐμαυτόϲ κατὰ τοῦτο.
Ἀλλὰ καὶ εἰ τοῦτό τιϲ παραλάβοι, ὡϲ τὸ ἀλλήλων καὶ ἀλλήλουϲ [*](B) ϲύνθεϲιν ἔχει ἀπὸ προϲώπου εἰϲ πρόϲωπον διαβατικήν, ἐν εὐθείᾳ καὶ [*](Argvm. 11 Pro quibus apud poëtas formae non compositae substituuntur. — 18 In nominativo igitur cum non sit duplex constructio, satis est ἐγὼ αὐτόϲ dici; composita forma non requiritur. Ceterum ea non ἐμαυτόϲ, sed ἐγαυτόϲ esset — 24 In verbo nominativus inest: ad eum si alter, qui in ἐμαυτόϲ futurus esset, accederet, duo essent nominativi. — 33 Ἐμαυτόϲ, quod sibi finxerunt, non potest comparari cum ἀλλήλων; in hoc enim nominativus est prior compositi pars.) [*](Discr. script. 7. ἕν b, ἐν ὁν A, ἕν ἦν conicit RSctneider | 14. εϲτιν A | 15. ἄϲϲ’ ἂν b Homerus, αϲϲ A | 22. καταϲτηϲεται A, ϲυϲτήϲεται b | ἔπειτα b in var. lect., ἐπεί τοι Ab in textu | 29. γένοιντ’ b, γενοιτ’ A | 30. θελουϲιν A)
115
πλαγίῳ νοουμένην, καὶ κατὰ τοῦτο οὐδὲν κωλύϲει καὶ τὴν ἐμαυτόϲ ϲυϲτῆναι ἐκ πλαγίου καὶ εὐθείαϲ, φαίημεν ἂν ὅτι ἡ ἀντιπαράθεϲιϲ οὐκ ἔϲτιν ὁμοία. ἐκεῖνο μὲν γὰρ ἐξ εὐθείαϲ καὶ πλαγίου ϲυνέϲτηκε, λέγω δὴ τὸ ἀλλήλων καὶ ἀλλήλουϲ, καὶ οὐκ ἔϲτιν αὐτοῦ ἡ εὐθεῖα· δύο γὰρ
[*](C) εὐθεῖαι, ὡϲ ἔφαμεν, μετὰ ῥήματοϲ ἀϲύϲτατοί εἰϲιν ὡϲ πρὸϲ διάβαϲιν δραϲτικὴν τοῦ τε δρῶντοϲ καὶ τοῦ δρωμένου. ἐπὶ μέντοι τοῦ ἐμαυτόϲ ἀντεϲτραμμένη ἡ ϲύνθεϲιϲ· πλάγιον γὰρ καὶ εὐθεῖαν ἐπινοοῦμεν ϲυντεθειμένην.
Καὶ ἐγίνετο τὸ ϲχῆμα ἄκλιτον. οὔτε γὰρ κατὰ τὸ τέλοϲ κλίνεϲθαι ἠδύνατο, ἐπεὶ μετὰ ῥήματοϲ ἡ ϲύνταξιϲ τῆϲ εὐθείαϲ οὖϲα οὐδέποτε πλάγιον ἀναδέχεται, χωρὶϲ εἰ μὴ ἐπὶ τῶν ϲεϲημειωμένων ϲυμβαμάτων [*](147 A) καὶ παραϲυμβαμάτων παρὰ τοῖϲ Ϲτωικοῖϲ, λέγω δὲ τοῦ μέλει καὶ μεταμέλει· οὔτε μὴν κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ἐπεὶ ἅπαξ τὰ ϲυντιθέμενα ἄκλιτά ἐϲτιν. εἰ οὖν οὐκ ἔχει ἡ ἐμαυτόϲ γενικὴν καὶ τὰϲ ὑπολειπομέναϲ, οὐδ’ ἡ γενικὴ καὶ αἱ ὑπολειπόμεναι ἕξουϲιν εὐθεῖαν. — πῶϲ οὖν οὐχὶ βίαιον τετριμμένον ϲχηματιϲμὸν παρώϲαϲθαι, καὶ ἀτριβῆ καὶ ἄκλιτον καὶ ἔτι ἀμφίβολον παραδέξαϲθαι; πάλιν γὰρ τὸ [*](B) ϲυντιθέμενον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἢ γενική ἐϲτιν ἢ δοτικὴ ἢ αἰτιατική.
Ἀλλ’ ἴϲωϲ τιϲ φαίη, πῶϲ οὖν τὸ ἀλλήλων κλίνεται; Ὅτι ἐξ εὐθείαϲ ϲύγκειται καὶ πλαγίου. εἶτα ϲυνέβη τῇ μὲν κατ’ ἀρχὴν ϲυνθέϲει κατὰ δύο τρόπουϲ μὴ κινεῖϲθαι, καὶ καθότι εὐθεῖα ϲύν ῥήματι παραλαμβανομένη, καὶ ὅτι ϲυνῆπται κατὰ ϲύνθεϲιν· τὸ δ᾿ἐπὶ τέλουϲ κλίνεϲθαι πάλιν κατὰ δύο, καὶ καθότι ἐπὶ τέλουϲ ἐϲτίν, ὅπερ παρέπεται παντὶ πτωτικῷ κλίϲιν ἀναδεχομένῳ, καὶ καθότι τῆϲ εὐθείαϲ μενούϲηϲ ϲυντάξει [*](C) ῥήματοϲ κινούμενον τὸ πλάγιον ϲχῆμα, ὡϲ πρὸϲ τὴν διάθεϲιν τῆϲ εὐθείαϲ, ἐγώ ϲοι δέδωκα, ϲύ με ἔτυψαϲ, Ἀριϲτοφάνηϲ Ἀρίϲταρχον ἐδίδαξεν.
[*](Argvm. 9 Nec flecti posset illa forma. Finis enim compositi non flecteretur, quod esset subiectum; — 12 neque prior compositi pars, quoniam ea omnino non flectitur. — 16 Itaque ἐμαυτόϲ qui casus esset, non constaret. — 19 Contra ἀλλήλων nibil impedit quominus flectatur nam prior compositi pars, quae suapte natura non variatur, nominativus est posterior et potest flecti et flectitur, prout verbum, quocum construitur, postulat.)[*](Discr. script. 1. και την A, τὴν b | 3. ἐκεῖνο] fol. 194 r. | ϲυνεϲτηκεν A | 5. ὡϲ πρὸϲ b, ωϲ A | 7. επινοουμεν A, νοοῦμεν b | 10. ηδυνατο A, ἐδύνατο b | η ante ϲυνταξιϲ vix cerni potest in A | ευ in ευθειαϲ alio atramento renovatum. 11. ϲυμβαμάτων καὶ delet CEASchmidt | 18. ϲυντιθέμενον Ab in textu, ‘Fortasse τὸ ϲυναπτόμενον b in var. lect | 19. ιϲωϲ A, ἴϲωϲ ἂν b | 20. τ in κατα ex θ fecit Az | 22. δ᾿επι A, δὲ κατὰ b | τελουϲ A, τέλοϲ b | 25. v vocis πλαγιον in ras. A | vocis ϲχημα littera ϲ in rasura, χ non ab A1, ut videtur, μα atriore atramento ab Az scriptum in A | 26. litteras οφ in αριϲτοφανηϲ ex αρ fecit Az)116
Ἡ καλουμένη ἐπιταγματικὴ ἀντωνυμία καὶ προτάϲϲεται καὶ ὑποτάϲϲεται,
αὐτῷ τοι μετόπιϲθεν (1 249)·ϲοὶ δ’ αὐτῷ μελέτω (0 231)· ἐπεκράτηϲε μέντοι τὸ τῆϲ ὑποτάξεωϲ, ὃ καλεῖται ἐπιταγματικόν. δν τρόπον οὖν τὸ ἐπίρρημα καὶ προτάϲϲεται τῷ ῥήματι καὶ ὑποτάϲϲεται,
[*](148 A) ἀπὸ δὲ τῆϲ ἑτέραϲ ϲυντάξεωϲ, λέγω δὴ τῆϲ ὑποταγῆϲ, τὸ ὄνομα ἔλαβε, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἡ προκειμένη ἐπιταγματικὴ ἀντωνυμία. μή ποτε δὲ διὰ τοιοῦτόν τινα λόγον κατ’ ἀμφοτέραϲ τὰϲ ϲυντάξειϲ ἑνὸϲ τετύχηκϲν ὀνόματοϲ. ὅταν μὲν γὰρ προτάϲϲηται, ἀπὸ ταύτηϲ ἐννοίαϲ καλεῖται ἐπιταγματική, οἱονεὶ ἐφ’ ἡ τάϲϲεται ἄλλη ἀντωνυμία, τουτέϲτιν μεθ᾿ἥν
--- πρα. ατι
--- νδ
--- ται
--- εν ε . τ
--- τάϲϲεϲθαι αὐτὴν δευτέραν
--- ---.
[*](Argvm. 1 Αὐτόϲ et praeponitur et postponitur sed nomen ἐπιταγματικόν ei a postponendo inditum est; qua in re eius appellatio convenit cum ἐπίρρημα nomine.])[*](Testim. 1 Prisc. XII 6 p. 580, 13 Hertz hoc pronomen ἐπιαγματικόν hoc est impositivum vel subiunctivum, vocant Graeci, quod vel subiungit vel subiungitur alteri pronomini. Schol. Dion. Thr. BA p. 934, 20 εἰ δὲ καὶ παοτάττεται καὶ ὑποτάσσεται, πῶς ἀπὰ μιᾶς σθμτάκεως μόνον ὡνομάσθη; Φαμὲν οὖν ὡς ἧ ἐπί πρόθεσις δύο συντάξεών ἐστι σημαντική. καὶ προηγουμένου γὰρ τοῦ ῥήματος τοῦτο δυνάμεθα καλεὶν ἐπίρρημα, τὸ ἐπὶ τῷ ῥήματι λεγόμενον, ἀντὶ τοῦ μετὰ τὸ ῥῆμα, ὥς φαμεν ὅδε ἐπὶ τῷδε ἦλθεν ἀντὶ τοῦ μετὰ τόνδε· καὶ πάλιν ὁμοίως προηγούμενον τοῦ ῥήματος ἐπίρρημα τὸ αὑτὸ καλοῦμεν, οἷον ἐφ’ ᾧ ῥῆμά τι τίθεται, ἀντὶ τοῦ μεθ᾿ ὅ.)[*](Discr. script. 1. inscriptio περι τηϲ αυτοϲ maiusc. A | 5. ὑποτάξεωϲ b, προταξεωϲ A, RSkrzeczka dubitat utrum h. l. ὑποτάξεωϲ sit scribendum, ut 116,7 10 vera putetur codicis scriptura, an h l. codicis lectio servanda, ut 116, 7 προτάξεωϲ pro ὑποταγῆϲ et 116, 10 ὑποτάϲϲηται pro προτάϲϲηται ponatur | 11. τάϲϲεται ἄλλη] fol. 194 v. ultimum totius codicis | ⟨ἀντωνυμία⟩ KLehrs | 11—12. εϲτιν in τουτεϲτιν nunc fere evan. | 12. με⟨θ᾿ἥν⟩ RSchneider | πρα. b, sed de α littera non constat | ατι b, videtur ατιθετα esse in A | νδ . . . b, videtur νδευτερ scriptum esse in A | 13. τάϲϲεϲθαι αὐτὴν δευτέραν arcessivit RSchneider ex L., qui haec habet: ‘οἰον ει εφ η ταϲϲεται αλλη Restant quattuor lineae quarum nihil legi potuit praeterquam in fine ταϲϲεϲθαι αυτην δευτεραν’, . . . ϲϲεϲθαι . . ην δ . . αν b, εθεϲθαι αυτην δευτεραν enotavit JGuttentag, sed de eis litteris, quibus puncta subscripsit, ei non constabat.])