Against Alcibiades

ἔτι δʼ εἴ τις διὰ τοῦτο μεθίσταται ὅτι πονηρὸς[*](πονηρὸς add. Emperius: πολίτης codd. κακὸς addebat Reiske.) πολίτης ἐστίν, οὗτος οὐδʼ ἀπελθὼν ἐνθένδε[*](ἐνθένδε A corr.: ἐνθάδε A et Q.) παύσεται, ἀλλʼ ὅπου ἂν οἰκῇ, ταύτην τὴν πόλιν διαφθερεῖ,[*](διαφθερεῖ Ald.: διαφθείρη A, διαφθείρει Q.) καὶ τῇδε οὐδὲν ἧττον ἐπιβουλεύσει, ἀλλὰ καὶ μᾶλλον καὶ[*](καὶ add. Reiske.) δικαιότερον ἢ πρὶν ἐκβληθῆναι. οἶμαι δὲ καὶ τοὺς φίλους ὑμῶν[*](ὑμῶν Stephanus: ἡμῶν codd.) ἐν ταύτῃ μάλιστα τῇ ἡμέρᾳ λυπεῖσθαι καὶ τοὺς ἐχθροὺς ἥδεσθαι, συνειδότας ὡς ἂν ἀγνοήσαντες ἐξελάσητε τὸν βέλτιστον, δέκα ἐτῶν ἡ πόλις οὐδὲν ἀγαθὸν ὑπὸ[*](ὑπὸ Bekker: ἀπὸ codd.) τούτου τοῦ ἀνδρὸς πείσεται.

ῥᾴδιον δὲ καὶ ἐντεῦθεν γνῶναι τὸν νόμον πονηρὸν ὄντα· μόνοι γὰρ αὐτῷ τῶν Ἑλλήνων χρώμεθα, καὶ οὐδεμία τῶν ἄλλων πόλεων ἐθέλει μιμήσασθαι. καίτοι ταῦτα διέγνωσται ἄριστα τῶν δογμάτων, ἃ καὶ τοῖς πολλοῖς καὶ τοῖς ὀλίγοις ἁρμόττοντα μάλιστα τυγχάνει καὶ πλείστους ἐπιθυμητὰς ἔχει.