Exordia

τοὺς μὲν οὖν ἄλλους λόγους πάντας περιέργους ἡγοῦμαι, ἃ δʼ ἂν οἶμαι συνενεγκεῖν περὶ ὧν νυνὶ σκοπεῖτε, ταῦτʼ εἰπεῖν πειράσομαι, τοσοῦτον ἀξιώσας μόνον· ἂν ἄρα του μεμνῶμαι τῶν πεπραγμένων, μὴ κατηγορίας μʼ ἕνεχʼ ἡγεῖσθε λέγειν, ἀλλʼ ἵνα δείξας ἃ τόθʼ ἡμάρτετε, νῦν ἀποτρέψω ταὐτὰ παθεῖν.

εἰ καὶ τὸν ἄλλον χρόνον, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, μηδενὶ συμπολιτευόμενοι τοσαύτην ἤγομεν ἡσυχίαν ὅσηνπερ ἐν τῷ παρόντι, οὔτε τὰ νῦν ἂν γεγενημένα συμβῆναι νομίζω, τῶν τʼ ἄλλων οἶμαι πολλὰ βέλτιον ἂν ἡμῖν ἔχειν. νῦν δʼ ὑπὸ τῆς ἐνίων ἀσελγείας οὔτε παρελθεῖν οὔτʼ εἰπεῖν οὔθʼ ὅλως λόγου τυχεῖν ἔστιν.