Exordia

ἆρά γʼ, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, γνῶναι μὲν ἔστιν ἑκάστῳ τὰ δέονθʼ ὑμῶν καὶ κατὰ τῶν ἄλλων εἰπεῖν ἐπίσταται, ποιῶν δʼ αὐτὸς ἕκαστος οὐ χαίρει, εἶτʼ ἰδίᾳ μέν, ὡς ἄρʼ αὐτὸς ἑτοίμως τὰ βέλτιστʼ ἂν πράττειν δόξων, τοῖς ἄλλοις ἐπιτιμᾷ, κοινῇ δʼ εὐλαβεῖσθε τὰ τοιαῦτα ψηφίζεσθαι διʼ ὧν ἐν τῷ λῃτουργεῖν τι τῶν καθηκόντων ἅπαντες ἔσεσθε;

εἰ μὲν τοίνυν μηδένα καιρὸν οἴεσθʼ ἥξειν ὃς εἴσω τῆς εἰρωνείας ἀφίξεται ταύτης, καλῶς ἂν ἔχοι τοῦτον τὸν τρόπον διάγειν· εἰ δὲ τὰ πράγμαθʼ ὁρᾶτʼ ἐγγυτέρω προσάγοντα, δεῖ σκοπεῖσθαι ὅπως μὴ πλησίον αὐτοῖς μαχεῖσθε, ἃ πόρρωθεν ἔξεστι φυλάξασθαι, καὶ τοὺς νῦν περιοφθέντας ἐφηδομένους ὕστερον ἕξεθʼ οἷς ἂν πάσχητε.