οὐ σέ γʼ ἔπειτα ἔολπα τελευτήσειν, ἃ μενοινᾷς.παῦροι γάρ τοι παῖδες ὁμοῖοι πατρὶ πέλονται,οἱ πλέονες κακίους, παῦροι δέ τε πατρὸς ἀρείους.ἀλλʼ ἐπεὶ οὐδʼ ὄπιθεν κακὸς ἔσσεαι οὐδʼ ἀνοήμων,οὐδέ σε πάγχυ γε μῆτις Ὀδυσσῆος προλέλοιπεν,ἐλπωρή τοι ἔπειτα τελευτῆσαι τάδε ἔργα.τῶ νῦν μνηστήρων μὲν ἔα βουλήν τε νόον τεἀφραδέων, ἐπεὶ οὔ τι νοήμονες οὐδὲ δίκαιοι·οὐδέ τι ἴσασιν θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν,ὃς δή σφι σχεδόν ἐστιν, ἐπʼ ἤματι πάντας ὀλέσθαι.σοὶ δʼ ὁδὸς οὐκέτι δηρὸν ἀπέσσεται ἣν σὺ μενοινᾷς·τοῖος γάρ τοι ἑταῖρος ἐγὼ πατρώιός εἰμι,ὅς τοι νῆα θοὴν στελέω καὶ ἅμʼ ἕψομαι αὐτός.ἀλλὰ σὺ μὲν πρὸς δώματʼ ἰὼν μνηστῆρσιν ὁμίλει,ὅπλισσόν τʼ ἤια καὶ ἄγγεσιν ἄρσον ἅπαντα,οἶνον ἐν ἀμφιφορεῦσι, καὶ ἄλφιτα, μυελὸν ἀνδρῶν,δέρμασιν ἐν πυκινοῖσιν· ἐγὼ δʼ ἀνὰ δῆμον ἑταίρουςαἶψʼ ἐθελοντῆρας συλλέξομαι. εἰσὶ δὲ νῆεςπολλαὶ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ, νέαι ἠδὲ παλαιαί·τάων μέν τοι ἐγὼν ἐπιόψομαι ἥ τις ἀρίστη,