σοὶ δʼ αὐτῷ πυκινῶς ὑποθήσομαι, αἴ κε πίθηαι·νῆʼ ἄρσας ἐρέτῃσιν ἐείκοσιν, ἥ τις ἀρίστη,ἔρχεο πευσόμενος πατρὸς δὴν οἰχομένοιο,ἤν τίς τοι εἴπῃσι βροτῶν, ἢ ὄσσαν ἀκούσῃςἐκ Διός, ἥ τε μάλιστα φέρει κλέος ἀνθρώποισι.πρῶτα μὲν ἐς Πύλον ἐλθὲ καὶ εἴρεο Νέστορα δῖον,κεῖθεν δὲ Σπάρτηνδε παρὰ ξανθὸν Μενέλαον·ὃς γὰρ δεύτατος ἦλθεν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων.εἰ μέν κεν πατρὸς βίοτον καὶ νόστον ἀκούσῃς,ἦ τʼ ἂν τρυχόμενός περ ἔτι τλαίης ἐνιαυτόν·εἰ δέ κε τεθνηῶτος ἀκούσῃς μηδʼ ἔτʼ ἐόντος,νοστήσας δὴ ἔπειτα φίλην ἐς πατρίδα γαῖανσῆμά τέ οἱ χεῦαι καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερεΐξαιπολλὰ μάλʼ, ὅσσα ἔοικε, καὶ ἀνέρι μητέρα δοῦναι.αὐτὰρ ἐπὴν δὴ ταῦτα τελευτήσῃς τε καὶ ἔρξῃς,φράζεσθαι δὴ ἔπειτα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸνὅππως κε μνηστῆρας ἐνὶ μεγάροισι τεοῖσικτείνῃς ἠὲ δόλῳ ἢ ἀμφαδόν· οὐδέ τί σε χρὴνηπιάας ὀχέειν, ἐπεὶ οὐκέτι τηλίκος ἐσσι.ἢ οὐκ ἀίεις οἷον κλέος ἔλλαβε δῖος Ὀρέστης