Iliad
Homer
Homer. Homeri Opera, Volumes 1-2. Monro, D. B. (David Binning), editor; Allen, Thomas W. (Thomas William), editor. Oxford: Clarendon Press, 1908-1920.
- νίκης ἱεμένων· κέκλοντο δὲ οἷσιν ἕκαστος
- ἵπποις, οἳ δʼ ἐπέτοντο κονίοντες πεδίοιο.
- ἀλλʼ ὅτε δὴ πύματον τέλεον δρόμον ὠκέες ἵπποι
- ἂψ ἐφʼ ἁλὸς πολιῆς, τότε δὴ ἀρετή γε ἑκάστου
- φαίνετʼ, ἄφαρ δʼ ἵπποισι τάθη δρόμος· ὦκα δʼ ἔπειτα
- αἳ Φηρητιάδαο ποδώκεες ἔκφερον ἵπποι.
- τὰς δὲ μετʼ ἐξέφερον Διομήδεος ἄρσενες ἵπποι
- Τρώϊοι, οὐδέ τι πολλὸν ἄνευθʼ ἔσαν, ἀλλὰ μάλʼ ἐγγύς·
- αἰεὶ γὰρ δίφρου ἐπιβησομένοισιν ἐΐκτην,
- πνοιῇ δʼ Εὐμήλοιο μετάφρενον εὐρέε τʼ ὤμω
- θέρμετʼ· ἐπʼ αὐτῷ γὰρ κεφαλὰς καταθέντε πετέσθην.
- καί νύ κεν ἢ παρέλασσʼ ἢ ἀμφήριστον ἔθηκεν,
- εἰ μὴ Τυδέος υἷϊ κοτέσσατο Φοῖβος Ἀπόλλων,
- ὅς ῥά οἱ ἐκ χειρῶν ἔβαλεν μάστιγα φαεινήν.
- τοῖο δʼ ἀπʼ ὀφθαλμῶν χύτο δάκρυα χωομένοιο,
- οὕνεκα τὰς μὲν ὅρα ἔτι καὶ πολὺ μᾶλλον ἰούσας,
- οἳ δέ οἱ ἐβλάφθησαν ἄνευ κέντροιο θέοντες.
- οὐδʼ ἄρʼ Ἀθηναίην ἐλεφηράμενος λάθʼ Ἀπόλλων
- Τυδεΐδην, μάλα δʼ ὦκα μετέσσυτο ποιμένα λαῶν,
- δῶκε δέ οἱ μάστιγα, μένος δʼ ἵπποισιν ἐνῆκεν·
- ἣ δὲ μετʼ Ἀδμήτου υἱὸν κοτέουσʼ ἐβεβήκει,
- ἵππειον δέ οἱ ἦξε θεὰ ζυγόν· αἳ δέ οἱ ἵπποι
- ἀμφὶς ὁδοῦ δραμέτην, ῥυμὸς δʼ ἐπὶ γαῖαν ἐλύσθη.
- αὐτὸς δʼ ἐκ δίφροιο παρὰ τροχὸν ἐξεκυλίσθη,
- ἀγκῶνάς τε περιδρύφθη στόμα τε ῥῖνάς τε,
- θρυλίχθη δὲ μέτωπον ἐπʼ ὀφρύσι· τὼ δέ οἱ ὄσσε
- δακρυόφι πλῆσθεν, θαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή.
- Τυδεΐδης δὲ παρατρέψας ἔχε μώνυχας ἵππους,
- πολλὸν τῶν ἄλλων ἐξάλμενος· ἐν γὰρ Ἀθήνη
- ἵπποις ἧκε μένος καὶ ἐπʼ αὐτῷ κῦδος ἔθηκε.
- τῷ δʼ ἄρʼ ἐπʼ Ἀτρεΐδης εἶχε ξανθὸς Μενέλαος.
- Ἀντίλοχος δʼ ἵπποισιν ἐκέκλετο πατρὸς ἑοῖο·
- ἔμβητον καὶ σφῶϊ· τιταίνετον ὅττι τάχιστα.
- ἤτοι μὲν κείνοισιν ἐριζέμεν οὔ τι κελεύω
- Τυδεΐδεω ἵπποισι δαΐφρονος, οἷσιν Ἀθήνη
- νῦν ὤρεξε τάχος καὶ ἐπʼ αὐτῷ κῦδος ἔθηκεν·
- ἵππους δʼ Ἀτρεΐδαο κιχάνετε, μὴ δὲ λίπησθον,
- καρπαλίμως, μὴ σφῶϊν ἐλεγχείην καταχεύῃ
- Αἴθη θῆλυς ἐοῦσα· τί ἢ λείπεσθε φέριστοι;
- ὧδε γὰρ ἐξερέω, καὶ μὴν τετελεσμένον ἔσται·
- οὐ σφῶϊν κομιδὴ παρὰ Νέστορι ποιμένι λαῶν
- ἔσσεται, αὐτίκα δʼ ὔμμε κατακτενεῖ ὀξέϊ χαλκῷ,
- αἴ κʼ ἀποκηδήσαντε φερώμεθα χεῖρον ἄεθλον.
- ἀλλʼ ἐφομαρτεῖτον καὶ σπεύδετον ὅττι τάχιστα·
- ταῦτα δʼ ἐγὼν αὐτὸς τεχνήσομαι ἠδὲ νοήσω
- στεινωπῷ ἐν ὁδῷ παραδύμεναι, οὐδέ με λήσει.
- ὣς ἔφαθʼ, οἳ δὲ ἄνακτος ὑποδείσαντες ὁμοκλὴν
- μᾶλλον ἐπιδραμέτην ὀλίγον χρόνον· αἶψα δʼ ἔπειτα
- στεῖνος ὁδοῦ κοίλης ἴδεν Ἀντίλοχος μενεχάρμης.
- ῥωχμὸς ἔην γαίης, ᾗ χειμέριον ἀλὲν ὕδωρ
- ἐξέρρηξεν ὁδοῖο, βάθυνε δὲ χῶρον ἅπαντα·
- τῇ ῥʼ εἶχεν Μενέλαος ἁματροχιὰς ἀλεείνων.
- Ἀντίλοχος δὲ παρατρέψας ἔχε μώνυχας ἵππους
- ἐκτὸς ὁδοῦ, ὀλίγον δὲ παρακλίνας ἐδίωκεν.
- Ἀτρεΐδης δʼ ἔδεισε καὶ Ἀντιλόχῳ ἐγεγώνει·
- Ἀντίλοχʼ ἀφραδέως ἱππάζεαι, ἀλλʼ ἄνεχʼ ἵππους·
- στεινωπὸς γὰρ ὁδός, τάχα δʼ εὐρυτέρη παρελάσσαι·
- μή πως ἀμφοτέρους δηλήσεαι ἅρματι κύρσας.
- ὣς ἔφατʼ, Ἀντίλοχος δʼ ἔτι καὶ πολὺ μᾶλλον ἔλαυνε
- κέντρῳ ἐπισπέρχων ὡς οὐκ ἀΐοντι ἐοικώς.
- ὅσσα δὲ δίσκου οὖρα κατωμαδίοιο πέλονται,
- ὅν τʼ αἰζηὸς ἀφῆκεν ἀνὴρ πειρώμενος ἥβης,
- τόσσον ἐπιδραμέτην· αἳ δʼ ἠρώησαν ὀπίσσω
- Ἀτρεΐδεω· αὐτὸς γὰρ ἑκὼν μεθέηκεν ἐλαύνειν
- μή πως συγκύρσειαν ὁδῷ ἔνι μώνυχες ἵπποι,
- δίφρους τʼ ἀνστρέψειαν ἐϋπλεκέας, κατὰ δʼ αὐτοὶ
- ἐν κονίῃσι πέσοιεν ἐπειγόμενοι περὶ νίκης.
- τὸν καὶ νεικείων προσέφη ξανθὸς Μενέλαος·
- Ἀντίλοχʼ οὔ τις σεῖο βροτῶν ὀλοώτερος ἄλλος·
- ἔρρʼ, ἐπεὶ οὔ σʼ ἔτυμόν γε φάμεν πεπνῦσθαι Ἀχαιοί.
- ἀλλʼ οὐ μὰν οὐδʼ ὧς ἄτερ ὅρκου οἴσῃ ἄεθλον.
- ὣς εἰπὼν ἵπποισιν ἐκέκλετο φώνησέν τε·
- μή μοι ἐρύκεσθον μὴ δʼ ἕστατον ἀχνυμένω κῆρ.
- φθήσονται τούτοισι πόδες καὶ γοῦνα καμόντα
- ἢ ὑμῖν· ἄμφω γὰρ ἀτέμβονται νεότητος.
- ὣς ἔφαθʼ, οἳ δὲ ἄνακτος ὑποδείσαντες ὁμοκλὴν
- μᾶλλον ἐπιδραμέτην, τάχα δέ σφισιν ἄγχι γένοντο.
- Ἀργεῖοι δʼ ἐν ἀγῶνι καθήμενοι εἰσορόωντο
- ἵππους· τοὶ δὲ πέτοντο κονίοντες πεδίοιο.
- πρῶτος δʼ Ἰδομενεὺς Κρητῶν ἀγὸς ἐφράσαθʼ ἵππους·
- ἧστο γὰρ ἐκτὸς ἀγῶνος ὑπέρτατος ἐν περιωπῇ·
- τοῖο δʼ ἄνευθεν ἐόντος ὁμοκλητῆρος ἀκούσας
- ἔγνω, φράσσατο δʼ ἵππον ἀριπρεπέα προὔχοντα,
- ὃς τὸ μὲν ἄλλο τόσον φοῖνιξ ἦν, ἐν δὲ μετώπῳ
- λευκὸν σῆμα τέτυκτο περίτροχον ἠΰτε μήνη.
- στῆ δʼ ὀρθὸς καὶ μῦθον ἐν Ἀργείοισιν ἔειπεν·
- ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες
- οἶος ἐγὼν ἵππους αὐγάζομαι ἦε καὶ ὑμεῖς;
- ἄλλοι μοι δοκέουσι παροίτεροι ἔμμεναι ἵπποι,
- ἄλλος δʼ ἡνίοχος ἰνδάλλεται· αἳ δέ που αὐτοῦ
- ἔβλαβεν ἐν πεδίῳ, αἳ κεῖσέ γε φέρτεραι ἦσαν·
- ἤτοι γὰρ τὰς πρῶτα ἴδον περὶ τέρμα βαλούσας,
- νῦν δʼ οὔ πῃ δύναμαι ἰδέειν· πάντῃ δέ μοι ὄσσε
- Τρωϊκὸν ἂμ πεδίον παπταίνετον εἰσορόωντι·
- ἦε τὸν ἡνίοχον φύγον ἡνία, οὐδὲ δυνάσθη
- εὖ σχεθέειν περὶ τέρμα καὶ οὐκ ἐτύχησεν ἑλίξας·
- ἔνθά μιν ἐκπεσέειν ὀΐω σύν θʼ ἅρματα ἆξαι,
- αἳ δʼ ἐξηρώησαν, ἐπεὶ μένος ἔλλαβε θυμόν.
- ἀλλὰ ἴδεσθε καὶ ὔμμες ἀνασταδόν· οὐ γὰρ ἔγωγε
- εὖ διαγιγνώσκω· δοκέει δέ μοι ἔμμεναι ἀνὴρ
- Αἰτωλὸς γενεήν, μετὰ δʼ Ἀργείοισιν ἀνάσσει
- Τυδέος ἱπποδάμου υἱὸς κρατερὸς Διομήδης.
- τὸν δʼ αἰσχρῶς ἐνένιπεν Ὀϊλῆος ταχὺς Αἴας·
- Ἰδομενεῦ τί πάρος λαβρεύεαι; αἳ δέ τʼ ἄνευθεν
- ἵπποι ἀερσίποδες πολέος πεδίοιο δίενται.
- οὔτε νεώτατός ἐσσι μετʼ Ἀργείοισι τοσοῦτον,
- οὔτέ τοι ὀξύτατον κεφαλῆς ἐκδέρκεται ὄσσε·
- ἀλλʼ αἰεὶ μύθοις λαβρεύεαι· οὐδέ τί σε χρὴ
- λαβραγόρην ἔμεναι· πάρα γὰρ καὶ ἀμείνονες ἄλλοι.
- ἵπποι δʼ αὐταὶ ἔασι παροίτεραι, αἳ τὸ πάρος περ,
- Εὐμήλου, ἐν δʼ αὐτὸς ἔχων εὔληρα βέβηκε.
- τὸν δὲ χολωσάμενος Κρητῶν ἀγὸς ἀντίον ηὔδα·
- Αἶαν νεῖκος ἄριστε κακοφραδὲς ἄλλά τε πάντα
- δεύεαι Ἀργείων, ὅτι τοι νόος ἐστὶν ἀπηνής.
- δεῦρό νυν ἢ τρίποδος περιδώμεθον ἠὲ λέβητος,
- ἴστορα δʼ Ἀτρεΐδην Ἀγαμέμνονα θείομεν ἄμφω,
- ὁππότεραι πρόσθʼ ἵπποι, ἵνα γνώῃς ἀποτίνων.
- ὣς ἔφατʼ, ὄρνυτο δʼ αὐτίκʼ Ὀϊλῆος ταχὺς Αἴας
- χωόμενος χαλεποῖσιν ἀμείψασθαι ἐπέεσσι·
- καί νύ κε δὴ προτέρω ἔτʼ ἔρις γένετʼ ἀμφοτέροισιν,
- εἰ μὴ Ἀχιλλεὺς αὐτὸς ἀνίστατο καὶ φάτο μῦθον·
- μηκέτι νῦν χαλεποῖσιν ἀμείβεσθον ἐπέεσσιν
- Αἶαν Ἰδομενεῦ τε κακοῖς, ἐπεὶ οὐδὲ ἔοικε.
- καὶ δʼ ἄλλῳ νεμεσᾶτον ὅτις τοιαῦτά γε ῥέζοι.
- ἀλλʼ ὑμεῖς ἐν ἀγῶνι καθήμενοι εἰσοράασθε
- ἵππους· οἳ δὲ τάχʼ αὐτοὶ ἐπειγόμενοι περὶ νίκης
- ἐνθάδʼ ἐλεύσονται· τότε δὲ γνώσεσθε ἕκαστος
- ἵππους Ἀργείων, οἳ δεύτεροι οἵ τε πάροιθεν.
- ὣς φάτο, Τυδεΐδης δὲ μάλα σχεδὸν ἦλθε διώκων,
- μάστι δʼ αἰὲν ἔλαυνε κατωμαδόν· οἳ δέ οἱ ἵπποι
- ὑψόσʼ ἀειρέσθην ῥίμφα πρήσσοντε κέλευθον.
- αἰεὶ δʼ ἡνίοχον κονίης ῥαθάμιγγες ἔβαλλον,
- ἅρματα δὲ χρυσῷ πεπυκασμένα κασσιτέρῳ τε
- ἵπποις ὠκυπόδεσσιν ἐπέτρεχον· οὐδέ τι πολλὴ
- γίγνετʼ ἐπισσώτρων ἁρματροχιὴ κατόπισθεν
- ἐν λεπτῇ κονίῃ· τὼ δὲ σπεύδοντε πετέσθην.
- στῆ δὲ μέσῳ ἐν ἀγῶνι, πολὺς δʼ ἀνεκήκιεν ἱδρὼς
- ἵππων ἔκ τε λόφων καὶ ἀπὸ στέρνοιο χαμᾶζε.
- αὐτὸς δʼ ἐκ δίφροιο χαμαὶ θόρε παμφανόωντος,
- κλῖνε δʼ ἄρα μάστιγα ποτὶ ζυγόν· οὐδὲ μάτησεν
- ἴφθιμος Σθένελος, ἀλλʼ ἐσσυμένως λάβʼ ἄεθλον,
- δῶκε δʼ ἄγειν ἑτάροισιν ὑπερθύμοισι γυναῖκα
- καὶ τρίποδʼ ὠτώεντα φέρειν· ὃ δʼ ἔλυεν ὑφʼ ἵππους.
- τῷ δʼ ἄρʼ ἐπʼ Ἀντίλοχος Νηλήϊος ἤλασεν ἵππους
- κέρδεσιν, οὔ τι τάχει γε, παραφθάμενος Μενέλαον·
- ἀλλὰ καὶ ὧς Μενέλαος ἔχʼ ἐγγύθεν ὠκέας ἵππους.
- ὅσσον δὲ τροχοῦ ἵππος ἀφίσταται, ὅς ῥα ἄνακτα
- ἕλκῃσιν πεδίοιο τιταινόμενος σὺν ὄχεσφι·
- τοῦ μέν τε ψαύουσιν ἐπισσώτρου τρίχες ἄκραι
- οὐραῖαι· ὃ δέ τʼ ἄγχι μάλα τρέχει, οὐδέ τι πολλὴ
- χώρη μεσσηγὺς πολέος πεδίοιο θέοντος·
- τόσσον δὴ Μενέλαος ἀμύμονος Ἀντιλόχοιο
- λείπετʼ· ἀτὰρ τὰ πρῶτα καὶ ἐς δίσκουρα λέλειπτο,
- ἀλλά μιν αἶψα κίχανεν· ὀφέλλετο γὰρ μένος ἠῢ
- ἵππου τῆς Ἀγαμεμνονέης καλλίτριχος Αἴθης·
- εἰ δέ κʼ ἔτι προτέρω γένετο δρόμος ἀμφοτέροισι,
- τώ κέν μιν παρέλασσʼ οὐδʼ ἀμφήριστον ἔθηκεν.
- αὐτὰρ Μηριόνης θεράπων ἐῢς Ἰδομενῆος
- λείπετʼ ἀγακλῆος Μενελάου δουρὸς ἐρωήν·
- βάρδιστοι μὲν γάρ οἱ ἔσαν καλλίτριχες ἵπποι,
- ἤκιστος δʼ ἦν αὐτὸς ἐλαυνέμεν ἅρμʼ ἐν ἀγῶνι.
- υἱὸς δʼ Ἀδμήτοιο πανύστατος ἤλυθεν ἄλλων
- ἕλκων ἅρματα καλὰ ἐλαύνων πρόσσοθεν ἵππους.
- τὸν δὲ ἰδὼν ᾤκτειρε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεύς,
- στὰς δʼ ἄρʼ ἐν Ἀργείοις ἔπεα πτερόεντʼ ἀγόρευε·
- λοῖσθος ἀνὴρ ὤριστος ἐλαύνει μώνυχας ἵππους·
- ἀλλʼ ἄγε δή οἱ δῶμεν ἀέθλιον ὡς ἐπιεικὲς
- δεύτερʼ· ἀτὰρ τὰ πρῶτα φερέσθω Τυδέος υἱός.
- ὣς ἔφαθʼ, οἳ δʼ ἄρα πάντες ἐπῄνεον ὡς ἐκέλευε.
- καί νύ κέ οἱ πόρεν ἵππον, ἐπῄνησαν γὰρ Ἀχαιοί,