Deipnosophistae

ὅτι Νίκανδρος (fr. 88 Schn) ‘Μεγαρῆας βολβοὺς’ ἐπαινεῖ. Θεόφραστος δ’ ἐν ζʹ Φυτικῶν (7, 13, 8) ‘ἐνιαχοῦ, φησίν, οὕτω γλυκεῖς εἰσιν οἱ βολβοὶ ὥστε καὶ ὠμοὺς ἐσθίεσθαι, ὥσπερ ἐν τῇ Ταυρικῇ Χερρονήσῳ.’ τὰ αὐτὰ ἱστορεῖ καὶ Φαινίας (FHG II 300). ἔστι δὲ καὶ γένος, φησί, βολβῶν, Θεόφραστος (ibid), ἐριοφόρων, ὃ φύεται ἐν αἰγιαλοῖς. ἔχει δὲ τὸ ἔριον ὑπὸ τοὺς πρώτους χιτῶνας, ὥστε ἀνὰ μέσον εἶναι τοῦ ἐδωδίμου τοῦ ἐντὸς καὶ τοῦ ἔξω. ὑφαίνεται δ’ ἐξ αὐτοῦ καὶ πόδεια καὶ ἄλλα ἱμάτια,’ ὡς καὶ Φαινίας φησί, ‘τὸ δὲ ἐν Ἰνδοῖς τριχῶδές ἐστι.’ περὶ δὲ τῆς τῶν βολβῶν σκευασίας Φιλήμων φησί (II 516 K)·

1. τὸν βολβόν, εἰ βούλει, σκόπει
2. ὅσα δαπανήσας εὐδοκιμεῖ, τυρόν, μέλι,
3. σήσαμον, ἔλαιον, κρόμυον, ὄξος, σίλφιον.
4. αὐτὸς δ’ ἐφ’ αὑτοῦ ᾽στιν πονηρὸς καὶ πικρός.

ΚΙΧΛΑΙ. καὶ τούτων ἦσαν καὶ ἄλλων ὀρνίθων ἀγέλαι ἐν τοῖς προπόμασι. Τηλεκλείδης (I 209 v. 12 K)·

1. ὀπταὶ δὲ κίχλαι μετ’ ἀμητίσκων εἰς τὸν φάρυγ᾽
2. εἰσεπέτοντο.

1. τάς τ’ ἐλαιοφιλοφάγους κιχήλας.

ὅτι τὸ εἰς Ὅμηρον ἀναφερόμενον ἐπύλλιον, ἐπιγραφόμενον δὲ Ἐπικιχλίδες, ἔτυχε ταύτης τῆς προσηγορίας διὰ τὸ τὸν Ὅμηρον ᾄδοντα αὐτὸ τοῖς παισὶ κίχλας δῶρον λαμβάνειν, ἱστορεῖ Μέναιχμος ἐν τῷ περὶ τεχνιτῶν (fr. 8 M).

ΣΥΚΑΛΙΔΕΣ. Ἀλέξανδρος ὁ Μύνδιος ἱστορεῖ· ‘ἅτερος τῶν αἰγιθαλῶν ὑφ’ ὧν μὲν ἔλαιον καλεῖται, ὑπὸ δέ τινων πυρρίας· συκαλὶς δ᾽, ὅταν ἀκμάζῃ τὰ σῦκα.’ δύο δ’ εἶναι γένη αὐτοῦ συκαλίδα καὶ μελαγκόρυφον. Ἐπίχαρμος (p. 237 L)· ‘ἀγλαὰς συκαλλίδας.’ καὶ πάλιν (p. 240)·

1. ἦν δ’ ἐρῳδιοί τε πολλοὶ μακροκαμπυλαύχενες
2. τέτρακές τε σπερματολόγοι κἀγλααὶ συκαλλίδες.

1. ΣΠΙΝΟΙ. Εὔβουλος (II 214 K)·
2. Ἀμφιδρομίων ὄντων, ἐν οἷς νομίζεται
3. ὀπτᾶν τε τυροῦ Χερρονησίτου τόμον
4. ἕψειν τ’ ἐλαίῳ ῥάφανον ἠγλαισμένην
5. πνίγειν τε παχέων ἀρνίων στηθύνια
6. τίλλειν τε φάττας καὶ κίχλας ὁμοῦ σπίνοις
7. ὁμοῦ τε χναύειν μαινίσιν σηπίδια
8. πιλοῦν τε πολλὰς πλεκτάνας ἐπιστρεφῶς
9. πίνειν τε πολλὰς κύλικας εὐζωρεστέρας.

ΚΟΨΙΧΟΙ. Νικόστρατος ἢ Φιλέταιρος (II 221 K)·

1. τί οὖν ἀγοράσω; φράζε γάρ.
2. Β. μὴ πολυτελῶς, ἀλλὰ καθαρείως· δασύποδα,
3. ἐὰν περιτύχῃς, ἀγόρασον καὶ νηττία
4. ὁπόσα σὺ βούλει καὶ κίχλας καὶ κοψίχους,
5. ὀρνιθάριά τε τῶν ἀγρίων τούτων συχνά·
6. χάριεν γάρ.

1. μέλι, πέρδικες,
2. φάτται, νῆτται, χῆνες, ψᾶρες,
3. κίττα, κολοιός, κόψιχος, ὄρτυξ,
4. ὄρνις θήλεια.

ὅτι τὸ ΣΤΡΟΥΘΑΡΙΟΝ παρ’ ἄλλοις τε καὶ δὴ καὶ παρ’ Εὐβούλῳ (II 208 K)·

1. περδίκια
2. λαβὲ τέτταρ’ ἢ καὶ πέντε, δασύποδας δὲ τρεῖς,
3. στρουθάριά θ’ οἷον ἐντραγεῖν, ἀκανθυλλίδας,
4. καὶ βιττάκους, σπινίδια, κερχνῇδας
5. τά τ’ ἄλλ’ ἅττ’ ἂν ἐπιτύχῃς.

ΕΓΚΕΦΑΛΟΙ ΧΟΙΡΕΙΟΙ. τούτων ἡμᾶς ἐσθίειν οὐκ εἴων οἱ φιλόσοφοι φάσκοντες τοὺς αὐτῶν μεταλαμβάνοντας ‘ἶσον καὶ κυάμων τρώγειν κεφαλῶν τε’ οὐ ‘τοκήων’ μόνον, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων βεβήλων. οὐδένα γοῦν τῶν ἀρχαίων βεβρωκέναι διὰ τὸ τὰς αἰσθήσεις ἁπάσας σχεδὸν ἐν αὐτῷ εἶναι. Ἀπολλόδωρος δ’ ὁ Ἀθηναῖος οὐδ’ ὀνομάζειν τινὰ τῶν παλαιῶν φησιν ἐγκέφαλον· καὶ Σοφοκλέα γοῦν ἐν Τραχινίαις ποιήσαντα τὸν Ἡρακλέα ῥιπτοῦντα τὸν Λίχαν ἐς θάλασσαν οὐκ ὀνομάσαι ἐγκέφαλον, ἀλλὰ λευκὸν μυελόν, ἐκκλίνοντα τὸ μὴ ὀνομαζόμενον (781)·

1. κόμης δὲ λευκὸν μυελὸν ἐκραίνει μέσου
2. κρατὸς διασπαρέντος αἵματός θ’ ὁμοῦ,

1. δύστηνε, κρατὸς ὥς σ’ ἔκειρεν ἀθλίως
2. τείχη πατρῷα, Λοξίου πυργώματα,
3. ὃν πόλλ’ ἐκήπευσ’ ἡ τεκοῦσα βόστρυχον
4. φιλήμασίν τ’ ἔδωκεν· ἔνθεν ἐκγελᾷ
5. ὀστέων ῥαγέντων φόνος, ἵν’ αἰσχρὰ μὴ λέγω.

1. οὐδ’ ἂν ἐγκέφαλον ἔσθων λίποι,

1. ἀπολέσαιμ’ ἂν ἐγκεφάλου θρίω δύο,

1. εἰ δ’ ἄγε τοι κεφαλῇ ἐπινεύσομαι.

ὅτι εἰς τὸ πρόπομα καὶ ταῦτα ἐνεβάλλοντο, πέπερι, φυλλίς, σμύρνα, κύπειρον, μύρον Αἰγύπτιον. Ἀντιφάνης (II 125 K)·

1. ἂν μὲν ἄρα πέπερι πριάμενός τις εἰσφέρῃ,
2. στρεβλοῦν γράφουσι τοῦτον ὡς κατάσκοπον.

1. νῦν δεῖ περιόντα πέπερι καὶ καρπὸν βλίτου
2. ζητεῖν.

1. κόκκον λαβοῦσα κνίδιον ἢ τοῦ πεπέριδος
2. τρίψασ’ ὁμοῦ σμύρνῃ διάπαττε τὴν ὁδόν.

1. Λιβυκὸν πέπερι θυμίαμα καὶ βιβλίον
2. Πλάτωνος ἐμβρόντητον.

1. ἢ καὶ λεπτοθρίοιο πολύχνοα φύλλα κονύζης,
2. πολλάκι δ’ ἢ πέπερι κόψας νέον ἢ ἀπὸ Μήδων
3. κάρδαμον.

ΕΛΑΙΟΝ. Σαμιακοῦ ἐλαίου μνημονεύει Ἀντιφάνης ἢ Ἄλεξις (II 134 K)·

1. οὑτοσὶ δέ σοι
2. τοῦ λευκοτάτου πάντων ἐλαίου Σαμιακοῦ
3. ἐστιν μετρητής.

1. ἐλαίῳ Καρικῷ
2. ἀλείφεται.

1. ἐν Θουρίοις τοὔλαιον, ἐν Γέλᾳ φακῆ.
   v.1.p.158

1. ΓΑΡΟΣ. Κρατῖνος (I 95 K)·
2. ὁ τάλαρος ὑμῶν διάπλεως ἔσται γάρου.

1. ἀνεμολύνθη τὴν ὑπήνην τῷ γάρῳ.

1. τοῦ ταριχηροῦ γάρου.

1. ἐν σαπρῷ γάρῳ
2. βάπτοντες ἀποπνίξουσί με.

1. καὶ τὸν ἰχθύων γάρον.

ΟΞΟΣ. τοῦτο μόνον Ἀττικοὶ τῶν ἡδυσμάτων ἦδος καλοῦσι. κάλλιστον δ’ ὄξος εἶναί φησι Χρύσιππος ὁ φιλόσοφος τό τε Αἰγύπτιον καὶ τὸ Κνίδιον. Ἀριστοφάνης δὲ ἐν Πλούτῳ φησίν (720)·

1. ὄξει διέμενος Σφηττίῳ.

1. ἐν δὲ Κλεωναῖς ὀξίδες εἰσί.

1. δειπνεῖ τε καταδύς, πῶς δοκεῖς, Λακωνικῶς,
2. ὄξους δὲ κοτύλην — Β. πάξ. Α. τί πάξ; ὀξὶς μέτρον
3. χωρεῖ τοσοῦτο τῶν Κλεωναίων.

1. τὰ καταχύσματα
2. αὐτοῖσιν ὄξος οὐκ ἔχει.
   v.1.p.159

1. κοτύλας τέτταρας
2. ἀναγκάσας με μεστὰς αὐτοῦ σπάσαι
3. ὄξους Δεκελεικοῦ δι’ ἀγορᾶς μέσης ἄγεις.

1. ὅτι ἀρτύματα εὕρηται παρὰ Σοφοκλεῖ (fr. 609 N)·
2. καὶ βορᾶς ἀρτύματα.

1. διαβρέχεις τἀρτύματα.

1. ἐγὼ μάγειρος ἀρτύσω σοφῶς.

1. γλαῦκον οὐ πρὸς παντὸς ἀνδρόσ ἐστιν ἀρτῦσαι
2. καλῶς.
   v.1.p.160

1. ὄψῳ πονηρῷ πολυτελῶς ἠρτυμένῳ.
2. ὅτι ἀρτύματα ταῦτα καταλέγει που Ἀντιφάνης

1. ἀστάφιδος, ἁλῶν, σιραίου, σιλφίου, τυροῦ, θύμου,
2. σησάμου, νίτρου, κυμίνου, ῥοῦ, μέλιτος, ὀριγάνου,
3. βοτανίων, ὄξους, ἐλαῶν, εἰς ἀβυρτάκην χλόης,
4. καππάριδος, ᾠῶν, ταρίχους, καρδάμων, θρίων, ὀποῦ.
5. ὅτι οἴδασιν οἱ παλαοὶ τὸ Αἰθιοπικὸν καλούμενον

ὅτι εἴρηται ἀρσενικῶς ὁ θύμος καὶ ὁ ὀρίγανος. Ἀναξανδρίδης (II 157 K)·

1. ἀσφάραγον σχῖνόν τε τεμὼν καὶ ὀρίγανον, ὃς δὴ
2. σεμνύνει τὸ τάριχον ὁμοῦ μιχθεὶς κοριάννῳ.

1. αὐτὰρ ὅ γ’ ἐμμαπέως τὸν ὀρίγανον ἐν χερὶ κεύθει.

1. ἢ ᾽ξ Ἀρκαδίας οὕτω δριμυτάτην ὀρίγανον.

ὅτι τοὺς πέπονας Κρατῖνος μὲν ΣΙΚΥΟΥΣ σπερματίας κέκληκεν ἐν Ὀδυσσεῦσι (I 56 K)·

1. ποῦ ποτ’ εἶδές μοι τὸν ἄνδρα, παῖδα Λαέρτα
2. φίλον;
3. Β. ἐν Πάρῳ σικυὸν μέγιστον σπερματίαν ὠνούμενον.
   v.1.p.161

1. οὐχ ὁρᾷς ὅτι
2. ὁ μὲν Λέαγρος, Γλαύκωνος ὢν μεγάλου γένους,
3. ἀβελτεροκόκκυξ ἠλίθιος περιέρχεται
4. σικυοῦ πέπονος εὐνουχίου κνήμας ἔχων.

1. τὰ δὲ σφύρ’ ᾤδει μᾶλλον ἢ σικυὸς πέπων.

1. μαλθακωτέρα
2. πέπονος σικυοῦ μοι γέγονε.

ΘΡΙΔΑΞ. ταύτην Ἀττικοὶ θριδακίνην καλοῦσιν. Ἐπίχαρμος (p. 281 L)·

1. θρίδακος ἀπολελεμμένας τὸν καυλόν.

1. πρασοκουρίδες, αἳ καταφύλλους
2. ἀνὰ κήπους πεντήκοντα ποδῶν
3. ἴχνεσι βαίνετ᾽, ἐφαπτόμεναι
4. ποδοῖν σατυριδίων
5. μακροκέρκων, χοροὺς
6. ἑλίσσουσαι παρ’ ὠκίμων
7. πέταλα καὶ θριδακινίδων
8. εὐόσμων τε σελίνων.

Νίκανδρος δ’ ὁ Κολοφώνιος ἐν βʹ Γλωσσῶν (fr. 120 Schn) βρένθιν λέγεσθαί φησι παρὰ Κυπρίοις θρίδακα, οὗ ὁ Ἄδωνις καταφυγὼν ὑπὸ τοῦ

1. ἐν ταῖς θριδακίναις ταῖς κάκιστ’ ἀπολουμέναις,
2. ἃς εἰ φάγοι τις ἐντὸς ἑξήκοντ’ ἐτῶν,
3. ὁπότε γυναικὸς λαμβάνοι κοινωνίαν,
4. στρέφοιθ’ ὅλην τὴν νύκτ’ ἂν οὐδὲ ἓν πλέον
5. ὧν βούλεται δρῶν, ἀντὶ τῆς ὑπουργίας
6. τῇ χειρὶ τρίβων τὴν ἀναγκαίαν τύχην.

1. μὴ παρατίθει σύ μοι θριδακίνας, ὦ γύναι,
2. ἐπὶ τὴν τράπεζαν, ἢ σεαυτὴν αἰτιῶ.
3. ἐν τῷ λαχάνῳ τούτῳ γάρ, ὡς λόγος, ποτὲ
4. τὸν Ἄδωνιν ἀποθανόντα προὔθηκεν Κύπρις·
5. ὥστ’ ἐστὶ νεκύων βρῶμα.

Δίφιλος δέ φησιν ὡς ὁ τῆς θρίδακος καυλὸς πολύτροφός ἐστι καὶ δυσέκκριτος μᾶλλον τῶν φύλλων· ταῦτα δὲ πνευματικώτερά ἐστι καὶ τροφιμώτερα καὶ εὐεκκριτώτερα. κοινῶς μέντοι ἡ θρίδαξ εὐστόμαχος, ψυκτική, εὐκοίλιος, ὑπνωτική, εὔχυλος, ἐφεκτικὴ τῆς πρὸς τὰ ἀφροδίσια ὁρμῆς. ἡ δὲ τρυφερωτέρα θρίδαξ εὐστομαχωτέρα καὶ μᾶλλον ὕπνον ποιοῦσα. ἡ δὲ σκληροτέρα καὶ ψαθυρὰ ἧττόν ἐστι καὶ εὐστόμαχος καὶ εὐκοίλιος, ὕπνον τε ποιεῖ. ἡ δὲ μέλαινα θρίδαξ ψύχει μᾶλλον εὐκοίλιός τέ ἐστι. καὶ αἱ μὲν θεριναὶ εὐχυλότεραι καὶ τροφιμώτεραι, αἱ δὲ φθινοπωριναὶ ἄτροφοι καὶ ἀχυλότεραι. ὁ δὲ καυλὸς τῆς θρίδακος ἄδιψος εἶναι δοκεῖ. θρίδαξ δ᾽ ἑψομένη ὁμοίως τῷ ἀπὸ κράμβης ἀσπαράγῳ ἐν λοπάδι, ὡς Γλαυκίδης ἱστορεῖ, κρείττων τῶν ἄλλων ἑψητῶν λαχάνων. ἐν ἄλλοις δὲ Θεόφραστος ἐπίσπορά φησι (h. pl. 7, 12) καλεῖσθαι τευτλίον, θριδακίνην, εὔζωμον, νᾶπυ, λάπαθον, κορίαννον, ἄνηθον, κάρδαμον. Δίφιλος δὲ κοινῶς φησιν εἶναι πάντα τὰ λάχανα ἄτροφα καὶ λεπτυντικὰ καὶ κακόχυλα ἔτι τε ἐπιπολαστικὰ καὶ δυσοικονόμητα. θερινῶν δὲ λαχάνων Ἐπίχαρμος μέμνηται (p. 281 L).|

ΚΙΝΑΡΑ. ταύτην Σοφοκλῆς ἐν Κολχίσι (fr. 322 N) κυνάραν καλεῖ, ἐν δὲ Φοίνικι (fr. 646)·

1. κύναρος ἄκανθα πάντα πληθύει γύην.
   v.1.p.165

Φαινίας δ’ ἐν εʹ περὶ φυτῶν ΚΑΚΤΟΝ Σικελικήν τινα καλεῖ (FHG II 300), ἀκανθῶδες φυτόν, ὡς

1. μάραθα τραχέες τε κάκτοι τοῖς ἄλλοις μὲν φαγεῖν
2. ἐντὶ λαχάνοις . . . .

1. αἴ κά τις ἐκτρίψας καλῶς
2. παρατιθῇ νιν, ἁδύς ἐστ᾽· αὐτὸς δ’ ἐφ’ αὑτοῦ χαιρέτω.
   v.1.p.167

1. θρίδακας, ἐλάταν, σχῖνον, ... ῥαφανίδας, κάκτους ...

1. ὃ δέ τις ἀγρόθεν ἔοικε μάραθα καὶ κάκτους φέρειν,
2. ἴφυον, λάπαθον, ὀτόστυλλον, σκόλιον, σερίδ᾽, ἀτράκτυλον.
3. πτέριν, κάκτον, ὀνόπορδον.

1. γηρύσαιτο δὲ νεβρὸς ἀπὸ ψυχὴν ὀλέσασα,
2. ὀξείης κάκτου τύμμα φυλαξαμένη.

ἀλλὰ μὴν καὶ κινάραν ὠνόμασε παραπλησίως ἡμῖν Σώπατρος ὁ Πάφιος γεγονὼς τοῖς χρόνοις κατ’ Ἀλέξανδρον τὸν Φιλίππου, ἐπιβιοὺς δὲ καὶ ἕως τοῦ δευτέρου τῆς Αἰγύπτου βασιλέως, ὡς αὐτὸς ἐμφανίζει ἔν τινι τῶν συγγραμμάτων αὑτοῦ. Πτολεμαῖος δ’ ὁ Εὐεργέτης βασιλεὺς Αἰγύπτου, εἷς ὢν τῶν Ἀριστάρχου τοῦ γραμματικοῦ μαθητῶν, ἐν δευτέρῳ ὑπομνημάτων γράφει οὕτως (FHG III 186)· ‘περὶ Βερενίκην τῆς Λιβύης Λήθων ποτάμιον, ἐν ᾧ γίνεται ἰχθὺς λάβραξ καὶ χρύσοφρυς καὶ ἐγχέλεων πλῆθος καὶ τῶν καλουμένων βασιλικῶν, αἳ τῶν τε ἐκ Μακεδονίας καὶ τῆς Κωπαίδος λίμνης τὸ μέγεθός εἰσιν ἡμιόλιαι, πᾶν τε τὸ ῥεῖθρον αὐτοῦ ἰχθύων ποικίλων ἐστὶ πλῆρες. πολλῆς δ’ ἐν τοῖς τόποις κινάρας φυομένης οἵ τε συνακολουθοῦντες ἡμῖν στρατιῶται πάντες δρεπόμενοι

ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΦΟΙΝΙΚΟΣ. Θεόφραστος περὶ φοίνικος τοῦ φυτοῦ εἰπὼν ἐπιφέρει (h. pl. 2, 6, 2)· ‘ἡ μὲν οὖν ἀπὸ τῶν καρπῶν φυτεία τοιαύτη τις· ἡ δ’ ἀπ’ αὐτοῦ, ὅταν ἀφέλωσι τὸ ἄνω ἐν ᾧπερ ὁ ἐγκέφαλος.’ καὶ Ξενοφῶν ἐν δευτέρῳ Ἀναβάσεως γράφει τάδε (3, 16)· ‘ἐνταῦθα καὶ τὸν ἐγκέφαλον τοῦ φοίνικος πρῶτον ἔφαγον οἱ στρατιῶται· καὶ οἱ πολλοὶ ἐθαύμαζον τό τε εἶδος καὶ τὴν ἰδιότητα τῆς ἡδονῆς· ἦν δὲ σφόδρα καὶ τοῦτο κεφαλαλγές. ὁ δὲ φοῖνιξ, ὅταν ἐξαιρεθῇ ὁ ἐγκέφαλος, ὅλος ἐξαυαίνεται.’ Νίκανδρος Γεωργικοῖς (fr. 80 Schn)·

1. σὺν καὶ φοίνικος παραφυάδας ἐκκόπτοντες
2. ἐγκέφαλον φορέουσι νέοις ἀσπαστὸν ἔδεσμα.

1. ἔργον ἐστὶν εἰς τρίκλινον συγγενείας εἰσπεσεῖν·
2. οὗ λαβὼν τὴν κύλικα πρῶτος ἄρχεται λόγου πατήρ,
3. καὶ παραινέσας πέπωκεν, εἶτα μήτηρ δευτέρα,
4. εἶτα τηθὶς παραλαλεῖ τις, εἶτα βαρύφωνος γέρων,
   v.1.p.169
5. τηθίδος πατήρ, ἔπειτα γραῦς καλοῦσα φίλτατον·
6. ὃ δ’ ἐπινεύει πᾶσι τούτοις,

1. τῆς σκιᾶς τὴν πορφύραν
2. πρῶτον ἐνυφαίνουσ᾽, εἶτα μετὰ τὴν πορφύραν
3. τοῦτ’ ἐστίν, οὔτε λευκὸν οὔτε πορφύρα,
4. ἀλλ’ ὥσπερ αὐγὴ τῆς κρόκης κεκραμένη.

1. τί φής; ἐνθάδ’ οἴσεις τι καταφαγεῖν
2. ἐπὶ τὴν θύραν; εἶθ’ ὥσπερ οἱ πτωχοὶ χαμαὶ
3. ἐνθάδ’ ἔδομαι .... καί τις ὄψεται.

1. εὐτρέπιζε δὴ
2. ψυκτῆρα, λεκάνην, τριπόδιον, ποτήριον,
3. χύτραν, θυίαν, κάκκαβον, ζωμήρυσιν.