Deipnosophistae

ὅρα τὸ ‘ἀνατιθεμένων πάντων τὴν ζήτησιν’ ἤτοι ἀναβαλλομένων.

ὅτι τὸ ἄνηστις ἡ νῆστις πλεονασμῷ τοῦ ᾱ, ὡς στάχυς ἄσταχυς, παρὰ Κρατίνῳ κεῖται (I 26 K)·

1. οὐ γάρ τοι σύ γε πρῶτος ἄκλητοσ φοιτᾷς ἐπὶ
2. δεῖπνον ἄνηστις.

1. τέρπομαι γυμνοὺς ὁρῶν
2. τοὺς ὀξυπείνους καὶ πρὸ τῶν καιρῶν ἀεὶ
3. πάντ’ εἰδέναι σπεύδοντας.

1. ἓν νόσημα τοῦτ’ ἔχει·
2. ἀεὶ γὰρ ὀξύπεινός ἐστι. Β. Θετταλὸν
3. λέγει κομιδῇ τὸν ἄνδρα.

1. Ζῆθον μὲν ἐλθόνθ’ ἁγνὸν ἐς Θήβης πέδον
2. οἰκεῖν κελεύει· καὶ γὰρ ἀξιωτέρους
3. πωλοῦσιν, ὡς ἔοικε, τοὺς ἄρτους ἐκεῖ·
4. ὃ δ’ ὀξύπεινος. τὸν δὲ μουσικώτατον
5. κλεινὰς Ἀθήνας ἐκπερᾶν Ἀμφίονα·
6. οὗ ῥᾷστ’ ἀεὶ πεινῶσι Κεκροπιδῶν κόροι
7. κάπτοντες αὔρας, ἐλπίδας σιτούμενοι.
   v.1.p.110

1. ὁ δὲ μονοσιτῶν κεῖται παρ’ Ἀλέξιδι (II 396 K)·
2. ἐπὰν ἰδιώτην ἄνδρα μονοσιτοῦντ’ ἴδῃς
3. ἢ μὴ ποθοῦντ’ ᾠδὰς ποιητὴν καὶ μέλη,
4. τὸν μὲν ἰδιώτην τοῦ βίου τὸν ἥμισυν
5. ἀπολωλεκέναι νόμιζε, τὸν δὲ τῆς τέχνης
6. τὴν ἡμίσειαν· ζῶσι δ’ ἀμφότεροι μόλις.

ὅτι νωγαλεύματα ἐκάλουν τὰ ἡδέα βρώματα. Ἀραρώς (II 217 K)·

1. τὰ κομψὰ μὲν δὴ ταῦτα νωγαλεύματα.

1. Θασίοις οἰναρίοις
2. τῆς ἡμέρας τὸ λοιπὸν ὑποβρέχει μέρος
3. καὶ νωγαλίζει.

1. βότρυς, ῥοίας, φοίνικας, ἕτερα νώγαλα.

1. μειράκιον .. κατὰ τύχην
2. ὑποσκαφιόκαρτόν τι κεχλαμυδωμένον
3. κατάγεις ἀναγκόσιτον.

1. ἀφ’ ὧν γένοιτ’ ἂν ἡμῖν σύντομον
2. ἀριστόδειπνον.

μετὰ ταῦτα ἀναστάντες κατεκλίνθημεν ὡς ἕκαστος ἤθελε, οὐ περιμείναντες ὀνομακλήτορα τὸν τῶν δείπνων ταξίαρχον.

ὅτι καὶ τρίκλινοι οἶκοι καὶ τετράκλινοι καὶ ἑπτάκλινοι καὶ ἐννεάκλινοι καὶ κατὰ τοὺς ἑξῆς ἀριθμοὺς ἦσαν παρὰ τοῖς παλαιοῖς. Ἀντιφάνης (II 129 K)·

1. συναγαγὼν
2. τρεῖς ὄντας εἰς τρίκλινον ὑμᾶς.

1. ἑπτάκλινος οἶκος ἦν καλός,
2. εἶτ’ ἐννεάκλινος ἕτερος οἶκος.

1. θὲς ἑπτάκλινον. Β. ἑπτάκλινος οὑτοσί.
2. Α. καὶ πέντε κλίνας Σικελικάς. Β. λέγ’ ἄλλο τι.
3. Α. Σικελικὰ προσκεφάλαια πέντε.

1. οὐχ ὑποστρώσεις ποτὲ
2. τρίκλινον;

1. τρίκλινον δ’ εὐθέως συνήγετο
2. καὶ συναυλίαι γερόντων. —
3. ἀλλὰ ξενῶνας οἶγε καὶ ῥᾶνον δόμους
4. στρώννυ τε κοίτας καὶ πυρὸς φλέξον μένος
5. κρατῆρά τ’ αἴρου καὶ τὸν ἥδιστον κέρα (IV 605 M).

‘νῦν δὲ τὴν τῶν στρωμάτων σύνθεσιν περιβολῇ χωρίζουσι καὶ ὑποβολῇ,’ φησὶ Πλάτων ὁ

1. κἆτ’ ἐν κλίναις ἐλεφαντόποσιν καὶ στρώμασι πορφυροβάπτοις
2. κἀν φοινικίσι Σαρδιακαῖσιν κοσμησάμενοι κατάκεινται.

1. τεῦξ’ Ἑλικὼν Ἀκεσᾶ Σαλαμίνιος, ᾧ ἐνὶ χερσὶ
2. πότνια θεσπεσίην Παλλὰς ἔπνευσε χάριν.

1. ὡς ἐγὼ σκιρτῶ πάλαι
2. ὅπου ῥοδόπνοα στρώματ’ ἔστι, καὶ λούμενος
3. μύροις ψακαστοῖς,

1. ὅστις ἐν ἡδυόσμοις
2. στρώμασι παννυχίζων
3. τὴν δέσποιναν ἐρείδεις.

1. πρῶτοι δὲ Πέρσαι, ὥς φησιν Ἡρακλείδης

τράπεζαι ἐλεφαντόποδες τῶν ἐπιθημάτων ἐκ τῆς καλουμένης σφενδάμνου πεποιημένων. Κρατῖνος (I 100 K)·

1. γαυριῶσαι δ’ ἀναμένουσιν ὧδ’ ἐπηγλαισμέναι
2. μείρακες φαιδραὶ τράπεζαι τρισκελεῖς σφενδάμνιναι.
3. εἰπόντος τινὸς κυνικοῦ τρίποδα τὴν τράπεζαν

ὅτι Ἡσίοδος ἐν Κήυκος γάμῳ (fr. 177 Rz) — κἂν γὰρ γραμματικῶν παῖδες ἀποξενῶσι τοῦ ποιητοῦ τὰ ἔπη ταῦτα, ἀλλ’ ἐμοὶ δοκεῖ ἀρχαῖα εἶναι — τρίποδας τὰς τραπέζας φησί. καὶ Ξενοφῶν δ’ ὁ μουσικώτατος ἐν ζʹ Ἀναβάσεως γράφει (c. 3, 21)· ‘τρίποδες εἰσηνέχθησαν πᾶσιν· οὗτοι δὲ ὅσον εἴκοσι κρεῶν μεστοὶ νενεμημένων.’ καὶ ἐπάγει· ‘μάλιστα δ’ αἱ τράπεζαι κατὰ τοὺς ξένους ἀεὶ ἐτίθεντο.’ Ἀντιφάνης (II 127 K)·

1. ἐπεὶ δ’ ὁ τρίπους ἤρθη κατὰ χειρῶν τ’ εἴχομεν.

1. τρίποδες οὗτοι πέντε σοι
2. καὶ πέντε — Β. πεντηκοστολόγος γενήσομαι.
   v.1.p.115

1. τί δὲ τόδ’ ἐστί; Β. δηλαδὴ τρίπους. Α. τί μὰν
2. ἔχει πόδας
3. τέτορας; οὔκ ἐστιν τρίπους, ἀλλ’ ἐστὶν οἶμαι
4. τετράπους.
5. Β. ἐστὶ δ’ ὄνομ’ αὐτῷ τρίπους, τέτοράς γε μὰν
6. ἔχει πόδας.
7. Α. Οἰδίπους τοίνυν ποτ’ ἦν, αἴνιγμά τοι νοεῖς.

1. τράπεζαν ἡμῖν εἴσφερε
2. τρεῖς πόδας ἔχουσαν, τέσσαρας δὲ μὴ ᾽χέτω.
3. Β. καὶ πόθεν ἐγὼ τρίπουν τράπεζαν λήψομαι;

ὅτι ἔθος ἦν ἐν τοῖς δείπνοις τῷ ἑστιάτορι κατακλιθέντι προδίδοσθαι γραμματείδιόν τι περιέχον ἀναγραφὴν τῶν παρεσκευασμένων, ἐφ’ ᾧ εἰδέναι ὅ τι μέλλει ὄψον φέρειν ὁ μάγειρος.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ. Δαμασκοῦ τῆς πόλεως ἐνδόξου οὔσης καὶ μεγάλης πολλοὶ τῶν ἀρχαίων μέμνηνται. ἐπεὶ δὲ πλεῖστον ἐν τῇ τῶν Δαμασκηνῶν ἐστι χώρᾳ τὸ κοκκύμηλον καλούμενον καὶ κάλλιστα γεωργεῖται, ἰδίως καλεῖται τὸ ἀκρόδρυον Δαμασκηνὸν ὡς διάφορον τῶν κατὰ τὰς ἄλλας χώρας γινομένων. κοκκύμηλα οὖν ἐστι ταῦτα· ὧν ἄλλος τε μέμνηται καὶ Ἱππῶναξ (fr. 81 B4)·

1. στέφανον εἶχον κοκκυμήλων καὶ μίνθης.
   v.1.p.116

1. καὶ μὴν ἐνύπνιον οἴομαί γ᾽ ἑορακέναι
2. νικητικόν. Β. λέγ’ αὐτό. Α. τὸν νοῦν πρόσεχε δή·
3. ἐν τῷ σταδίῳ τῶν ἀνταγωνιστῶν μέ τις
4. ἐδόκει στεφανοῦν γυμνὸς προσελθὼν ...
5. στεφάνῳ κυλιστῷ κοκκυμήλων — Β. Ἡράκλεις.
6. Α. πεπόνων ...

1. ἑόρακας ἤδη πώποτ’ ἐσκευασμένον
2. ἤνυστρον ἢ σπλῆν’ ὀπτὸν ὠνθυλευμένον
3. ἢ κοκκυμήλων σπυρίδα πεπόνων;
4. τοιοῦτ’ ἔχει τὸ μέτωπον.

1. μῆλον ὃ κόκκυγος καλέουσι.

1. ὅρπηκες βραβίλοισι καταβρίθοντες ἔραζε.

1. ὅσον μῆλον βραβίλοιο
2. ἥδιον.

ΚΕΡΑΣΙΑ. Θεόφραστος ἐν τῷ περὶ φυτῶν (h. pl. 3, 13, 1)· ‘ἴδιον δὲ τῇ φύσει δένδρον ὁ κέρασός ἐστι καὶ μεγέθει μέγα· καὶ γὰρ εἰς εἴκοσι καὶ τέσσαρας πήχεις αὔξεται. φύλλον δὲ ὅμοιον ἔχει τῷ τῆς μεσπίλης, σκληρὸν δὲ καὶ πλατύτερον, φλοιὸν δ’ ὅμοιον φιλύρᾳ, ἄνθος δὲ λευκόν, ἀπίῳ καὶ μεσπίλῃ ὅμοιον, ἐκ μικρῶν ἀνθῶν συγκείμενον, κηριῶδες. ὁ δὲ καρπὸς ἐρυθρός, ὅμοιος διοσπύρῳ τὸ σχῆμα, τὸ δὲ μέγεθος ἡλίκον κύαμος, πλὴν τοῦ διοσπύρου μὲν ὁ πυρὴν σκληρός, τοῦ δὲ κεράσου μαλακός.’ καὶ πάλιν (ib. 3, 15, 6)· ‘κράταιγος· οἳ δὲ κραταίγονον καλοῦσιν. ἔχει δὲ τὸ μὲν φύλλον τεταμένον ὅμοιον μεσπίλῃ· πλὴν μεῖζον ἐκείνου καὶ πλατύτερον ἢ προμηκέστερον· τὸν δὲ χαραγμὸν οὐκ ἔχει ὥσπερ ἐκεῖνο. γίνεται δὲ τὸ δένδρον οὔτε μέγα λίαν οὔτε παχύ· τὸ δὲ ξύλον ποικίλον, ξανθόν, ἰσχυρόν. φλοιὸν δ᾽ ἔχει λεῖον ὅμοιον μεσπίλῃ·

Ἀσκληπιάδης δὲ ὁ Μυρλεανὸς χαμαικέρασόν τινα καλῶν δένδρον ἔφη οὕτως· ‘ἐν τῇ Βιθυνῶν γῇ γίνεται ἡ χαμαικέρασος, ἧς ἡ μὲν ῥίζα ἐστὶν οὐ μεγάλη, ἀλλ’ οὐδὲ τὸ δένδρον, ἀλλὰ τῇ ῥοδῇ ἴσον, ὁ δὲ καρπὸς τὰ μὲν ἄλλα πάντα κεράσῳ ὅμοιος, τοὺς δὲ πλείονι χρησαμένους καθότι οἶνος βαρύνει τε καὶ ἀλγεῖν τὴν κεφαλὴν τίθησι.’ ταῦτα ὁ Ἀσκληπιάδης, φησί, μοι δοκεῖ λέγειν περὶ τῶν μιμαικύλων. τό τε γὰρ φέρον αὐτὰ δένδρον τοιοῦτον καὶ ὁ πλέον τῶν ἑπτὰ τοῦ καρποῦ φαγὼν κεφαλαλγὴς γίνεται. Ἀριστοφάνης (I 559 K)·

1. ἐν τοῖς ὄρεσιν δ᾽ αὐτομάτοισιν τὰ μιμαίκυλ᾽
2. ἐφύετο πολλά.

1. τρώγουσι μύρτα καὶ πέπονα μιμαίκυλα.

1. πάνυ γάρ ἐστιν ὡρικώτατα
2. τὰ τιτθί’ ὥσπερ μῆλον ἢ μιμαίκυλον.
   v.1.p.119

1. ὁ συκάμινος συκάμιν᾽, ὁρᾷς, φέρει,
2. ὁ πρῖνος ἀκύλους, ὁ κόμαρος μιμαίκυλα.

ὅτι Ἀγῆνα σατυρικόν τι δρᾶμα ἀμφιβάλλεται εἴτε Πύθων ἐποίησεν ὁ Καταναῖος ἢ Βυζάντιος ἢ καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς Ἀλέξανδρος.

φησὶν ὁ παρὰ τῷ ῥήτορι Λαρήνσιος· ‘πολλὰ ὑμεῖς οἱ Γραικοὶ ἐξιδιοποιεῖσθε ὡς αὐτοὶ ἢ ὀνομάσαντες ἢ πρῶτοι εὑρόντες· ἀγνοεῖτε δὲ ὅτι Λεύκολλος ὁ Ῥωμαίων στρατηγός, ὁ τὸν Μιθριδάτην καὶ Τιγράνην καταγωνισάμενος, πρῶτος διεκόμισεν εἰς Ἰταλίαν τὸ φυτὸν τοῦτο ἀπὸ Κερασοῦντος Ποντικῆς πόλεως. καὶ οὗτός ἐστιν ὁ καὶ τὸν καρπὸν καλέσας κέρασον ὁμωνύμως τῇ πόλει, ὡς ἱστοροῦσιν οἱ ἡμέτεροι συγγραφεῖς.’ πρὸς ὃν Δάφνος τίς φησιν· ‘ἀλλὰ μὴν παμπόλλοις χρόνοις πρεσβύτερος Λευκόλλου ἀνὴρ ἐλλόγιμος Δίφιλος ὁ Σίφνιος, γεγονὼς κατὰ Λυσίμαχον τὸν βασιλέα — εἷς δὲ οὗτος τῶν Ἀλεξάνδρου διαδόχων — μνημονεύει τῶν κερασίων λέγων· ‘τὰ κεράσια εὐστόμαχα, εὔχυλα, ὀλιγότροφα, ἐκ ψυχροῦ δὲ λαμβανόμενα εὐστόμαχα. καλλίω δὲ τὰ ἐρυθρότερα καὶ τὰ Μιλήσια· εἰσὶ γὰρ διουρητικά.’

ΣΥΚΑΜΙΝΑ. ὅτι πάντων ἁπλῶς οὕτω καλούντων αὐτὰ Ἀλεξανδρεῖς μόνοι μόρα ὀνομάζουσι.

1. ἀνὴρ δ’ ἐκεῖνος ἦν πεπαίτερος μόρων.

1. λευκοῖς τε γὰρ μόροισι καὶ μελαγχίμοις
2. καὶ μιλτοπρέπτοις βρίθεται ταὐτοῦ χρόνου.

1. πρῶτον μὲν ὄψει λευκὸν ἀνθοῦντα στάχυν,
2. ἔπειτα φοινίξαντα γογγύλον μόρον.

1. καὶ μορέης, ἣ παισὶ πέλει μείλιγμα νέοισι,
2. πρῶτον ἀπαγγέλλουσα βροτοῖς ἡδεῖαν ὀπώρην.
   v.1.p.121

Φαινίας δ’ ὁ Ἐρέσιος ὁ Ἀριστοτέλους μαθητὴς τὸν τῆς ἀγρίας συκαμίνου καρπὸν μόρον καλεῖ, ὄντα καὶ αὐτὸν γλυκύτατον καὶ ἥδιστον ὅτε πεπανθείη. γράφει δὲ οὕτως (FHG II 301)· ‘τὸ μόρον τὸ βατῶδες ξηρανθείσης τῆς σφαίρας τῆς συκαμινώδους σπερματικὰς ἔχει τὰς συκαμινώδεις διαγονάς, καθάπερ ὑφάλους καὶ διαφυὰς ἔχει ψαθυρὰς καὶ εὐχύμους.’ Παρθένιος δὲ ἅβρυνά φησι συκάμινα, ἃ καλοῦσιν ἔνιοι μόρα· Σαλαμίνιοι δὲ τὰ αὐτὰ ταῦτα βάτια· Δημήτριος δὲ ὁ Ἰξίων τὰ αὐτὰ συκάμινα καὶ μόρα οἷον αἱμόροα καὶ σύκων ἀμείνω. Δίφιλος δὲ ὁ Σίφνιος ἰατρὸς γράφει οὕτως· ‘τὰ δὲ συκάμινα, ἃ καὶ μόρα λέγεται, εὔχυλα μέν ἐστιν, ὀλιγότροφα δὲ καὶ εὐστόμαχα καὶ εὐέκκριτα. ἰδίως δὲ τούτων τὰ ἔνωμα ἕλμινθας ἐκτινάσσει.’ Πύθερμος δὲ ἱστορεῖ, ὥς φησιν Ἡγήσανδρος (om. FHG IV), καθ’ αὑτὸν τὰς συκαμίνους οὐκ ἐνεγκεῖν καρπὸν ἐτῶν εἴκοσι καὶ γενέσθαι ἐπιδημίαν ποδαγρικὴν τοσαύτην ὥστε μὴ μόνον ἄνδρας τῷ πάθει ἐνσχεθῆναι, ἀλλὰ καὶ παῖδας καὶ κόρας καὶ εὐνούχους, ἔτι δὲ γυναῖκας. περιπεσεῖν δὲ οὕτω τὸ δεινὸν καὶ αἰπολίῳ ὡς τὰ δύο μέρη τῶν προβάτων ἐνσχεθῆναι τῷ αὐτῷ πάθει.

ΚΑΡΥΑ. οἱ Ἀττικοὶ καὶ οἱ ἄλλοι συγγραφεῖς κοινῶς πάντα τὰ ἀκρόδρυα κάρυα λέγουσιν· Ἐπίχαρμος δὲ κατ’ ἐξοχὴν (p 280 L) ὡς ἡμεῖς·

1. καπυρὰ τρώγων κάρυ᾽, ἀμυγδάλας.

1. ᾠά, κάρυ᾽, ἀμυγδάλαι.

1. καρύαι μελίαι τε.

ΑΜΥΓΔΑΛΑΙ. ὅτι αἱ Νάξιαι ἀμυγδάλαι διὰ μνήμης ἦσαν τοῖς παλαιοῖς· καὶ γίνονται ὄντως ἐν Νάξῳ τῇ νήσῳ διάφοροι, ὡς ἐμαυτόν, φησί, πείθω. Φρύνιχος (I 387 K)·

1. τοὺς δὲ γομφίους
2. ἅπαντας ἐξέκοψεν, ὥστ᾽
3. οὐκ ἂν δυναίμην Ναξίαν
4. ἀμυγδάλην κατᾶξαι.

1. δίδου μασᾶσθαι Ναξίας ἀμυγδάλας
2. οἶνόν τε πίνειν Ναξίων ἀπ’ ἀμπέλων.
   v.1.p.123

ὄνος βαδίζεις εἰς ἄχυρα τραγημάτων, φησί που Φιλήμων (II 530 K)·

1. φηγοὶ Πανὸς ἄγαλμα,

ὅτι καὶ οὐδετέρως ἀμύγδαλα λέγεται. Δίφιλος (II 567 K)·

1. τράγημα, μυρτίδες, πλακοῦς, ἀμύγδαλα.

ὅτι περὶ τῆς προφορᾶς τοῦ τόνου τῆς ἀμυγδάλης Πάμφιλος μὲν ἀξιοῖ ἐπὶ τοῦ καρποῦ βαρύνειν ὁμοίως τῷ ἀμυγδάλῳ· τὸ μέντοι δένδρον θέλει περισπᾶν, ἀμυγδαλῆ καὶ ῥοδῆ. καὶ Ἀρχίλοχος (fr. 29 B4)·

1. ῥοδῆς τε καλὸν ἄνθος.

1. ... ἀπολεῖς με, ναὶ μὰ τὴν ἀμυγδαλῆν.

1. ἄγε νυν τὰς ἀμυγδαλᾶς λαβὼν
2. τασδὶ κάταξον τῇ κεφαλῇ σαυτοῦ λίθῳ.

1. ἀμυγδαλῆ τῆς βηχὸς ἀγαθὸν φάρμακον.

ὅτι Πάμφιλος ἐν Γλώσσαις μουκηροβαγόν φησι καλεῖσθαι τὸν καρυοκατάκτην ὑπὸ τῶν Λακώνων ἀντὶ τοῦ ἀμυγδαλοκατάκτην· μουκήρους γὰρ Λάκωνες καλοῦσι τὰ ἀμύγδαλα.

ὅτι Ποντικῶν καλουμένων καρύων, ἃ λόπιμά τινες ὀνομάζουσι, μνημονεύει Νίκανδρος (cf. p. 54d). Ἑρμῶναξ δὲ καὶ Τιμαχίδας ἐν Γλώσσαις Διὸς βάλανόν φησι καλεῖσθαι τὸ Ποντικὸν κάρυον.

Ἡρακλείδης δὲ ὁ Ταραντῖνος ζητεῖ πότερον προπαρατίθεσθαι δεῖ τὰ τραγήματα, καθάπερ ἔν τισι τόποις τῶν κατὰ τὴν Ἀσίαν καὶ τὴν Ἑλλάδα γίνεται ἢ οὔ, ἀλλὰ μετὰ τὸ δεῖπνον. ἐὰν μὲν οὖν μετὰ τὸ δεῖπνον, συμβαίνει πλείονος τροφῆς κειμένης ἐν τῇ

‘τὰ δὲ ἀμύγδαλα, φησὶ Διοκλῆς, τρόφιμα μέν ἐστι καὶ εὐκοίλια, θερμαντικὰ δὲ διὰ τὸ ἔχειν κεγχρῶδές τι. λυπεῖ δ᾽ ἧττον τὰ χλωρὰ τῶν ξηρῶν καὶ τὰ βεβρεγμένα τῶν ἀβρόχων καὶ τὰ πεφρυγμένα τῶν ὠμῶν. τὰ δὲ Ἡρακλεωτικά, καλούμενα δὲ Διὸς βάλανοι, τρέφει μὲν οὐχ ὁμοίως τοῖς ἀμυγδάλοις, ἔχει δέ τι κεγχρῶδες καὶ ἐπιπολαστικόν· πλείω δὲ βρωθέντα βαρύνει τὴν κεφαλήν. ἧττον δ’ ἐνοχλεῖ καὶ τούτων τὰ χλωρὰ τῶν ξηρῶν. τὰ δὲ Περσικὰ κεφαλαλγικὰ μέν ἐστιν οὐχ ἧττον τῶν Διὸς βαλάνων, τρέφει δὲ μᾶλλον· φάρυγγα τραχύνει καὶ στόμα. ὀπτηθέντα δὲ ἀλυπότερα γίνεται· διαχωρεῖ δὲ μάλιστα τῶν καρύων ἐσθιόμενα μετὰ μέλιτος. τὰ δὲ πλατέα φυσωδέστερά ἐστιν, ἀλυπότερα δὲ τὰ ἑφθὰ τῶν ὠμῶν καὶ πεφρυγμένων, τὰ δὲ πεφρυγμένα τῶν ὠμῶν. Φυλότιμος δὲ ἐν τοῖς περὶ τροφῆς φησι· ‘τὸ πλατὺ κάρυον τὸ καλούμενον Σαρδιανὸν δυσκατέργαστά ἐστιν ὠμὰ πάντα καὶ δυσδιάλυτα, κατεχόμενα ὑπὸ τοῦ φλέγματος ἐν τῇ κοιλίᾳ, καὶ στρυφνότητα ἔχοντα. τὸ δὲ Ποντικὸν λιπαρὸν καὶ δυσκατέργαστον. τὸ δὲ ἀμύγδαλον ἧττον δυσκατέργαστον· φαγόντες οὖν πλείονα

Μνησίθεος δ’ ὁ Ἀθηναῖος ἐν τῷ περὶ ἐδεστῶν ‘τῶν Εὐβοικῶν, φησί, καρύων ἢ καστάνων (ἀμφοτέρως γὰρ καλεῖται) δύσπεπτος μὲν ἡ κατεργασία τῇ κοιλίᾳ καὶ φυσώδης ἡ πέψις γίνεται, παχύνει δὲ τὰς ἕξεις, ἐάν τις αὐτῶν κρατήσῃ. τὰ δὲ ἀμύγδαλα καὶ τὰ Ἡρακλεωτικὰ καὶ τὰ Περσικὰ κάρυα καὶ τἄλλα τὰ τοιαῦτα χείρω ἐστὶ τούτων. χρὴ δὲ μηδὲν ὅλως τῆς τοιαύτης ἰδέας ἄπυρον ἐσθίειν ἔξω τῶν χλωρῶν ἀμυγδάλων, ἀλλὰ τὰ μὲν ἕψειν, τὰ δὲ φρύγειν. τὰ μὲν γὰρ αὐτῶν ἐστι λιπαρὰ τῇ φύσει, καθάπερ ἀμυγδάλαι τε αἱ ξηραὶ καὶ Διὸς βάλανοι, τὰ δὲ σκληρὰ καὶ στρυφνά, καθάπερ αἵ τε φηγοὶ καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον γένος. τῶν οὖν λιπαρῶν ἀφαιρεῖται τὸ λίπος ἡ πύρωσις· ἐστὶ γὰρ τοῦτο τὸ χείριστον· τὰ δὲ σκληρὰ καὶ στρυφνὰ πεπαίνεται,

1. λόπιμον κάρυόν τε
2. Εὐβοέες, βάλανον δὲ μετεξέτεροι καλέσαντο,

1. ΕΡΕΒΙΝΘΟΙ. Κρώβυλος (IV 569 M)·
2. χλωρὸν ἐρέβινθόν τινα
3. ἐκοττάβιζον κενὸν ὅλως. τράγημα δέ
4. ἐστιν πιθήκου τοῦτο δήπου δυστυχοῦς.

1. θρώσκουσιν κύαμοι μελανόχροες ἢ ἐρέβινθοι.

1. πὰρ πυρὶ χρὴ τοιαῦτα λέγειν χειμῶνος ἐν ὥρῃ
2. ἐν κλίνῃ μαλακῇ κατακείμενον, ἔμπλεον ὄντα,
3. πίνοντα γλυκὺν οἶνον, ὑποτρώγοντ’ ἐρεβίνθους·
   v.1.p.128
4. ‘τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν, πόσα τοι ἔτη ἐστί, φέριστε;
5. πηλίκος ἦσθ’ ὅθ’ ὁ Μῆδος ἀφίκετο;’

1. χρύσειοι ἐρέβινθοι ἐπ’ ἀιόνων ἐφύοντο.

1. ὁ πατὴρ ὁ ταύτης πολὺ μέγιστός ἐστι
2. κριὸς ἐρέβινθος.

1. ἔστιν ἀνήρ μοι πτωχὸς κἀγὼ
2. γραῦς καὶ θυγάτηρ καὶ παῖς υἱὸς
3. χἤδ’ ἡ χρηστή, πένθ’ οἱ πάντες.
4. τούτων οἱ τρεῖς δειπνοῦμεν,
5. δύο δ’ αὐτοῖς συγκοινωνοῦμεν
6. μάζης μικρᾶς. φθόγγους δ’ ἀλύρους
7. θρηνοῦμεν, ἐπὰν μηδὲν ἔχωμεν·
8. χρῶμα δ’ ἀσίτων ἡμῶν ὄντων
9. γίνεται ὠχρόν. τὰ μέρη δ’ ἡμῶν
10. χἠ σύνταξις τοῦ βίου ἐστὶν
11. κύαμος, θέρμος, λάχανον, .....
12. γογγυλίς, ὦχρος, λάθυρος, φηγός,
13. βολβός, τέττιξ, ἐρέβινθος, ἀχράς,
14. τό τε θειοφανὲς μητρῷον ἐμοὶ
    v.1.p.129
15. μελέδημ’ ἰσχάς,
16. Φρυγίας εὑρήματα συκῆς.

1. τακεροὺς ποιήσεις τοὺς ἐρεβίνθους αὐτόθεν.

1. τρώγων ἐρεβίνθους ἀπεπνίγη πεφρυγμένους.

ὅτι Ποσειδῶνος εὕρημα οἱ ἐρέβινθοι.

1. ΘΕΡΜΟΙ.
2. μὴ ὥρασι
3. μετὰ τῶν κακῶν ἵκοιθ’ ὁ τοὺς θέρμους φαγών,
4. ἐν τῷ προθύρῳ τὰ λέμμαθ’ ὁτιὴ κατέλιπε,
5. ἀλλ’ οὐκ ἀπεπνίγη καταφαγών. μάλιστα δὲ ....
6. Β. Κλεαίνετος μὲν οὐκ ἐδήδοκ’ οἶδ’ ὅτι
7. ὁ τραγικὸς αὐτούς· οὐδενὸς γὰρ πώποτε
8. ἀπέβαλεν ..... ὀσπρίου λέπος·
9. οὕτως ἐκεῖνός ἐστιν εὐχερὴς ἀνήρ (Alex. fr. 266 K).

1. καὶ δημόκοινος ἐπεχόρευσε δαψιλὴς
2. θέρμος, πενήτων καὶ τρικλίνου συμπότης.

1. οὐκ ἔστιν οὐδὲν τεχνίον ἐξωλέστερον
2. τοῦ πορνοβοσκοῦ·
3. κατὰ τὴν ὁδὸν πωλεῖν περιπατῶν βούλομαι
4. ῥόδα, ῥαφανῖδας, θερμοκυάμους, στέμφυλα,
5. ἁπλῶς ἅπαντα μᾶλλον ἢ ταύτας τρέφειν.

ΦΑΣΗΛΟΙ. Λακεδαιμόνιοι ἐν τοῖς δείπνοις τοῖς καλουμένοις κοπίσι διδόασι τραγήματα σῦκά τε ξηρὰ καὶ κυάμους καὶ φασήλους χλωρούς· ἱστορεῖ Πολέμων (fr. 86 Pr). Ἐπίχαρμος (p. 280 L)·

1. .. φασήλους φῶγε θᾶσσον, αἴ χ’ ὁ Διόνυσος φιλῇ.

1. ἢ σῦκον ἢ φάσηλον ἢ τοιοῦτό τι.