Scholia in Iliadem

316. * περιπροχυθείς] περισσῶς χυθείς. §. ὁ δὲ Ἰξίων γράφει [*](A=) “περιπλεχθείς.”

317. Ἰξιονίης ἀλόχοιο] τῆς ὕστερον γενομένης Ἰξίονος· παρθένοις [*](3. πρυμνωρείᾳ || 8. supplevi ex B || 9. ἐπιστέλλουσα B || 13. φλιλη- δονία || ὑπόθεσιν ut B: corr. Bekker || 15. τερφθῶμεν, cf. Eust. || 19. τούτου B: τούτων 20. ἄ τε ut B || 22. πανκρατὴς || 26. ἐπιτεταμένος B: ἐπιτεταγμένος)

*Ἰξιονίης ἀλόχοιο] Ἰξίονος γυνὴ Δῖα, Δηιονέως θυγάτηρ.

318. *θεόφιν] θεῷ ἢ θεοῖς· τὸ γὰρ ἴσος ὅμοιος ἀλίγκιος ἀτά- λαντος δοτικῇ συντάττεται.

319. Δανάης] ἐξ Εὐρυδίκης καὶ Ἀκρισίου· Εὐφορίων “ὀθνεῖον Πέρσης λέων γε μὲν Εὐρυμέδοντα” (fr. 67 M.) τινὲς δέ φασι πλείονα Ἡροκλέους αὐτὸν εἰργασμένον οὐ τυχεῖν δόξης, ὅτι Διόνυσον ἀνεῖλεν εἰς τὴν Λερναίαν ἐμβαλὼν λίμνην.

320. * ἀριδείκετον] τινὲς “πολὺ φίλτατον.”

321. * Φοίνικος κούρης] Φοίνικος καὶ Κασσιεπείας Εὐρώπη.

322. * Μίνω τε] τινὲς “Μίνωα·” Ζηνόδοτος “Μίνω·” Ἀρίσ- ταρχος “Μνων” Ἀττικῶς.

Ῥαδάμανθυν] ἐπεὶ ἐμάνη περὶ τὰ ῥόδα τὰ ὑπὸ τοῦ ταύρου προϊέμενα ἡ Εὐρώπη, Ῥαδάμανθυν ὠνόμασε τὸν παῖδα.

323. *Θήβῃ] ἐκεῖ γὰρ ἐτέχθη Ἡρακλῆς.

324. Ἡρακλῆα] Ἀλκαῖος ἐκαλεῖτο· ὁ δὲ Πύθιος “Ἡρακλέην δέ σε Φοῖβος ἐπώνυμον ἐξονομάζει. ἦρα γὰρ ἀνθρώποισι φέρων κλέος ἄφθιτον ἕξεις·” οἳ δέ, ὅτι Πορφυρίωνος ἐρασθέντος Ἥρας, προσκαλε- σαμένης αὐτῆς, ἐλθὼν ἐβοή〈θη〉σεν· διὸ παρὰ τὸ ὑπὸ τῆς Ἥρας κληθῆναι Ἡρακλῆς λέγεται. §. φασὶ δὲ τὸν Δία συγκοιμώμενον Ἀλκμήνῃ πεῖσαι τὸν Ἥλιον μὴ ἀνατεῖλαι ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας· ὅθεν [*](A+) ἐπὶ τρεῖς νύκτας συγκοιμηθεὶς αὐτῇ ὁ Ζεὺς τὸν “τριέσπερον” Ἡροκλέα (Lycophr. 33) ἐποίησεν.

325. Διώνυσον] ἀπὸ Διὸς καὶ Νύσης τοῦ ὄρους. οἳ δὲ Διόνυξος, ἐπεὶ [*](B-) κερασφόρος τεχθεὶς ἔνυξε τὸν μηρὸν τοῦ Διός. οἳ δὲ Δεύνυσος, ἐπεὶ βασιλεὺς Νύσης—δεῦνον 〈γὰρ〉 Ἄραβας τὸν βασιλέα, ἀπὸ τοῦ πολλὰ διανεῦσαι καὶ κατορθῶσαι—οἳ δὲ ἀπὸ τοῦ δονεῖν τὰ σώματα. §. κατέλειψε δὲ Λήδαν, φασίν, οὐ τὴν ἐκ Διὸς Ἑλένην —καὶ μὴν Ἀντιόπην ἀφῆκε—καὶ Διώνην·. οὐ γάρ, ὡς τινες ψνχρευόμενοι, ἐπεὶ πρὸ Ἀφροδίτης οὐκ ἦσαν ἔρωτες.

χάρμα] σημειωτέον, ὅτι καθ’ Ὅμηρον εὑρετὴς οἴνου Διόνυσος.

328. * σέο] τινὲς κατʼ ἀντιδιαστολήν, καὶ ὀρθοτονοῦσιν· ἡ δὲ χρῆσις ἐγκλίνει.

330. ποῖον τὸν μῦθον ἔειπες] γυναικικῷ τῷ ἤθει ἐπιπλήττει ὡς ἀπηρυθριακότι· ἀκκίζεται δέ, ἀπάξαι αὐτὸν τῆς Ἴδης θέλουσα πρὸς τὴν εὐκαιρίαν τῆς ἐπικουρίας.

332. προπέφανται] πρόδηλά ἐστιν.

333. πῶς κʼ ἔοι] στικτέον εἰς τὸ “ἔοι,” ἀντὶ τοῦ “πῶς ἂν εἴη.’

337. * ἐθέλεις] λείπει μιγῆναι.

338. ἔστιν τοι θάλαμος] δοκεῖ μὲν αἰδημόνως διαλέγεσθαι, ἔστι δὲ οὐδὲ τοῦτο ἄτεχνον αὐτῇ, ἀλλὰ θέλει τὸν Δία κατακλεῖσαι εἰς τὸ δωμάτιον, ἵνα μὴ διαναστὰς ἐκ προχείρου θεάσηται τὰ Ἑλλη- νικά.

φίλος υἱός] καὶ “ἀλλὰ τοκῆε δύω” (Od. 8. 312)· αἰτιᾶται γάρ. ὅτι τῶν αὐτῶν Ἀρείων τοκήων οὐκ ἔστιν ἀρτίπους ( ib. 310), ὡς ἐκεῖνος.

340. ἔνθʼ ἴομεν] ὅτι εἰς τόπον πάλιν τὸ “ἔνθα.” §. τοῦ δὲ [*](A+) “εὔαδε” τὴν πρώτην ψιλωτέον, τὴν δὲ δευτέραν δασυντέον.

342. Ἥρη, μήτε θεόν] μὴ μεμφέσθω Πλάτων χρυσοῦν νέφος καὶ ἥλιον νικῶν, οἷον οὐκ ἂν οὐδὲ Ἥφαιστος ἐποίησεν, καὶ εὐνὴν ἐξ ἀν- θῶν (De Rep. III. 390c)· τοιοῦτος δέ ἐστιν, ὡς καὶ Ποσειδῶν κα- [*](B=) λύπτων κύματι τὴν μῖξιν (Od. 11. 243). §. τρεῖς δέ εἰσι τρόποι, καθʼ οὓς πᾶσα ποίησις θεωρεῖται· ὁ μιμητικὸς τοῦ ἀληθοῦς, φιλο- πάτωρ, μισογύνης, ἄπιστος, παρρησιαστής, ὁ κατὰ φαντασίαν τῆς ἀληθείας, ὃν δεῖ μὴ κατὰ μέρος ἐξετάζειν—οἷον ὅτι ψυχαὶ γεύονται καὶ λαλοῦσι, πάντως ἐρεῖ τις, καὶ γλῶσσαν ἔχουσι καὶ βρό〈γ〉χον —τρίτος δὲ ὁ καθʼ ὑπέρθεσιν ἀληθείας καὶ φαντασίαν, Κύκλωπες, Λαιστρυγόνες, καὶ ταῦτα τὰ περὶ θεῶν.

μήτε θεόν] ἄμεινον “θεῶν,” ὡς “ἀνδρῶ.” πᾶς δὲ τόπος τῇ νομίμῳ μίξει θάλαμός ἐστι, τῇ δὲ ἀθέσμῳ οὐ〈δείς〉. ἀμέλει Ἄρεα οὐκ ἔκρυψεν οὐδὲ ἡφαιστότευκτος ὢν ὁ θάλαμος (Od. 8. 321).

343. ἀμφικαλύψω] περιβαλῶ, ὡς τὸ “νύκτα—ἐκάλυψε” (Il. 5. 507) καὶ “πέπλοιο φαεινοῦ πτύγμʼ ἐκάλυψεν” (ib. 315).

344. οὐδʼ ἂν—διαδράκοι Ἠέλιός περ] πῶς οὖν ὁ Ὕινος διικνεῖται διὰ τοῦ νέφους; ἢ οὐχ ὁ σωματοειδὴς Ὕπνος, ἀλλὰ τὸ πάθος.