Scholia in Iliadem

122. οὔτʼ ὄκνῳ εἴκων οὔτʼ ἀφραδίῃσι νόοιο] φιλαδέλφως ἀπολο- γεῖται. δύο δέ ἐστι διʼ ὧν γίνεται ῥᾳθυμία, ἀμέλεια καὶ ἄνοια. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ “νήπιος —ἠὲ χαλίφρων ἠ〈ὲ〉 ἑκὼν μεθιεῖ” (Od. 4. [*](7. ἐκπλήττοιτο ut B ‖ 8. γίνοιτο ut B ‖ 21. προαναβλέψας ‖ 30. ὅτι post ἀλλʼ omisi ut B ‖ ὁμολογεῖ B ‖ 33. γίνεται B: γράφει ‖ 34. μεθίει)

124. καί μοι ἐπέστη] ταχέως ἐδήλωσεν, ὡς πολλῷ προὔλαβεν [*](B=) αὐτὸν ἀναστάς.

127. *ἠγερέεσθαι] διὰ τοῦ θ τὸ “ἠγερεέσθαι.᾿᾿

129. οὔτις σοὶ νεμεσήσεται] οὐδεὶς τῶν κελευομένων ἀντερεῖ, [*](B–) ὅταν αὐτουργοῦντα τὸν βασιλέα ὁρᾷ. “ἀλλὰ καὶ αὐτοί περ πονεώ- μεθα” (70).

130. *ἐποτρύνῃ καὶ ἀνώγῃ] οὕτω χωρὶς τοῦ σ.

134. ἐκταδίην] οἰκεία στολὴ τῷ γέροντι διὰ τὸ γῆρας καὶ τὴν νύκτα.

137. πρῶτον ἔπειτα] οὐ δεῖ διαστέλλειν 〈μετὰ〉 τὸ “πρῶτον·” [*](Α+) πρὸς τὸν ὅμοιον γὰρ ἄπεισι πρῶτον.

138. ἐξ ὕπνου ἀνέγειρε Γερήνιος] οὐδὲν ἔτι ποιεῖ Ἀγαμέμνων [*](B-) ἀλλʼ ἕπεται αὐτῷ, τοῦτο δηλοῦντος τοῦ ποιητοῦ, ὡς ἐν ταῖς χρείαις ὁ δυνατὸς ὀφείλει πάντα πράττειν, οὐχ ὁ βασιλεύς. καὶ Ὀδυσσεὺς “κοιρανέων ἐπεπωλεῖτο” (Ιl. 4. 250).

139. τὸν δʼ αἶψα περὶ φρένας] δυσωπεῖται γὰρ Νέστορος καλοῦν. [*](B–) τος. οὐ δειλὸς δέ, ὅτι ἐντὸς τῆς σκηνῆς καθεύδει· οὐ γὰρ αἱ σκηναὶ πρὸς ἀσφάλειαν ἀλλὰ πρὸς σκέπην αὐτοῖς πεποίηνται. ὁ γοῦν Ἀγα- μέμνων εἰς τὴν σκηνὴν εἰσέρχεται Νέστορος οὐδὲν ἐχυρὸν ἔχουσαν πρὸς ἔφοδον πολεμίων.

141. τίφθʼ οὕτω κατὰ νῆας —οἶοι ἀλᾶσθε] φέρεσθε· ταῦτα δὲ [*](B–) ἀνατεταμένῃ τῇ φωνῇ καὶ ὡς σχετλιάζων, ὅτι θορυβοῦσι τοὺς στρατιώτας μόνοι οἱ βασιλεῖς νυκτὸς περιιόντες· δέδιεν οὖν, μή τι νεώτερόν ἐστιν ἐν τῷ στρατῷ. μαρτυρεῖ δὲ τούτοις Νέστωρ ἐπιλέγων “διογενὲς Λαερτιάδη, μὴ νεμέσα” (144).

142. ὅ τι δὴ χρεώ] ἀντὶ τοῦ ‘τί δή,ʼ ὡς “ὁπ〈π〉οίης δʼ ἐπὶ νηός” [*](Α+) (Od. 1. 171).

145. μὴ νεμέσα] παραιτεῖται τὴν μέμψιν, οὐ νεώτερόν τι σημαί- [*](B=) νων, ἀλλὰ διὰ τὰ ἐνεστῶτα· ὃ συνεὶς Ὀδυσσεὺς ἕπεται μηδʼ ὁτιοῦν ἀντιλέγων.

146. *ἀλλʼ ἕπε᾿ ] ἄνευ τοῦ υ “ἕπε᾿.ʼʼ

147. * ὅλον συναπτέον.

149. ποικίλον ἀμφʼ ὤμοισι σάκος] δειλός, φασίν, οὗτος ἀσπίδα καὶ 〈οὐ〉 δόρυ ἀναλαμβάνων. ἴσως δὲ σιωπωμένῃ τῇ ἀποκρίσει χρῆται πρὸς τὸν Νέστορα εἰπόντα βουλεύ〈σ〉εσθαι, πότερον φευκτέα ἢ μενετέα, ἐμφαίνων διὰ τῆς ἀσπίδος ὅτι μενετέα. δόρυ μὲν γὰρ φέρουσι καὶ μὴ μαχόμενοι, ἀσπὶς δὲ μενόντων ἐστὶ καὶ μαχομένων. ὅτι δὲ ἐχρῶντο καὶ τῷδε τῷ τρόπῳ τῆς ἀποκρίσεως, διʼ ὑποδείγματος παραστήσω. ἐστασίαζόν ποτε Ἐφέσιοι περὶ χρημάτων· παρελθὼν δὲ εἰς τὴν ἐκκλησίαν Ἡράκλειτος ἐπιπάσας κύλικι ἄλφιτα ἐξέπιε τὸν κυκεῶ, ἐμφαίνων ὅτι δεῖ ζηλοῦν αὐτάρκειαν.

150. τὸν δʼ ἐκίχανον ἐκτὸς 〈ἀπὸ〉 κλισίης] στρατιωτικὸν τὸ αἰθριοκοιτεῖν. δείκνυσι δέ, ὡς οὐ λόγῳ μόνον ἐστὶ θρασύς.

151. σὺν τεύχεσιν, ἀμφὶ δʼ ἑταῖροι] οὐχ ὡπλισμένος —δειλῶν γάρ —ἀλλʼ οἷον πλησίον ἔχων τὰ τεύχη. καλῶς δὲ οἱ ἑταῖροι τὴν μεθʼ ἡμέραν τάξιν φυλάττουσι τεταγμένοι περὶ τὸν βασιλέα.

ἀμφὶ δʼ ἑταῖροι εὗδον, ὑπὸ κρασὶν δʼ ἔχον ἀσπίδας] διὰ τὴν μεθʼ ἡμέραν ταλαιπωρίαν κοιμῶνται. στρατιωτικόν γὰρ τοῖς αὐτοῖς ὅπλοις χρῆσθαι καὶ πρὸς πόνους καὶ πρὸς ἀνάπαυλαν.

152. ἔγχεα δέ σφιν ὄρθ’ ἐπὶ σαυρωτῆρος] τρόπον τινὰ περιχαρα- κοῦντα τὸν ἡγεμόνα. φανερὸν δὲ τὸ σχῆμα καὶ κοιμωμένων, ἴσως ἐμφαίνοντος τοῦ ποιητοῦ καὶ διὰ τούτου τὸ ἀνδρεῖον Διομήδους καὶ ἕτοιμον εἰς μάχην· διὸ καὶ τὰ ἐναντία ἐξῆς φησι περὶ Θρᾳκῶν ὡς ψέγων “ἔντεα δέ σφι καλὰ —παρʼ αὐτοῖσιν χθονὶ κέκλιτο εὖ κατὰ κόσμον” (471).

153. τῆλε δὲ χαλκὸς λάμφʼ 〈ὥστε στεροπή〉] γραφικῶς τῷ σκιάζοντι τῆς νυκτὸς ἀντιπεριέστησε τὴν ἐκ τῶν αἰχμῶν ἀναλάμ- πουσαν αὐγήν, καὶ ταύτην “τῆλε.”

156. ὑπὸ κράτεσφι τάπης τετάνυστο] ἀναγκαῖον σκληρᾶς οὔσης τῆς στρωμνῆς τὸ προσκεφάλαιον εἶναι ἁπαλόν· οὐ μόνον δὲ καθʼ ἡλι- κίαν, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸ ἀξίωμα ἑκάστῳ τι ἀπονέμει. τάπης γοῦν τῷ βασιλεῖ ὑπόκειται, οὐχ ὡς τοῖς στρατιώταις ἀσπίς.