Scholia in Iliadem

226. οἷ αὐτῷ ὁ Ἀσκαλωνίτης ἀξιοῖ ἐγκλιτικῶς ἀναγινώσκειν, ἐπεὶ ἀπὸ προσώπου ἐπὶ πρόσωπον ἡ ἀναφορὰ καὶ εἰς ἀπλῆν ἡ μετάληψις· ἀντὶ γὰρ τῆς αὐτῷ δισυλλάβου. ἄμεινον δὲ πείθεσθαι τοῖς περισπῶσι διὰ τὸ ἤδη διαστολὴν γεγενῆσθαι διὰ τῆς ἐμοί· τὸ γὰρ ἑξῆς τοιοῦτόν ἐστιν ἐμοὶ καὶ αὐτῷ ἔπλετο, ὥστε ἀπὸ κοινοῦ λαμβάνεσθαι τὸ ἔπλετο ῥῆμα. ὁμοίως δὲ καὶ ἐπʼ ἐκείνου κατʼ ὀρθὸν τόνον ἀνέγνωμεν τὴν οἷ “Μέντορ, μή σʼ ἐπέεσσι παραιπεπίθῃσιν Ὀδυσσεὺς μνηστήρεσσι μάχεσθαι, ἀμυνέμεναι δὲ οἷ αὐτῷ” (Od. 22, 213)· καὶ τὸ ἑξῆς ἐστὶ τοιοῦτον, μὴ πεισάτω σε Ὀδυσσεὺς ἡμῖν μάχεσθαι, αὐτῷ δὲ ἀμύνειν. καὶ καθόλου ἡ οἷ ὁπότε προηγεῖται τῆς αὐτός ἀντωνυμίας κατὰ δοτικὴν πτῶσιν, ὀρθοτονεῖσθαι θέλει, εἴτε εἰς ἀπλῆν εἴη ἡ μετάληψις εἴτε καὶ εἰς σύνθετον. διὸ μεμπτέον ἐκείνην τὴν ἀνάγνωσιν “ἀλλά οἱ αὐτῷ Ζεὺς ὀλέσσῃ” (Od. 4, 667)· ἐχρῆν γὰρ διὰ τὴν ἐπιφερομένην ἀντιδιαστολὴν κατʼ ὀρθὸν τόνον ἀναγινώσκεσθαι.

229. * λάβ’ αἰγίδα ὅτι τοῦ Διὸς ἡ αἰγὶς ὅπλον· Ἀπόλλωνι γοῦν δίδωσιν.

Κρόνος χρησμὸν λαβὼν ὅτι ὁ ἴδιος αὐτὸν τῆς βασιλείας μεταστήσει υἱὸς, τὰ γεννώμενα κατέπινεν. Ῥέα δὲ τεκοῦσα Δία Κρόνῳ μὲν λίθον ἀντʼ αὐτοῦ σπαργανώσασα ἔδωκε καταπιεῖν, τὸ δὲ παιδίον εἰς Κρήτην διακομίσασα ἔδωκε τρέφειν Θέμιδι καὶ Ἀμαλθείᾳ, ἢ ἦν αἴξ. ταύτην οἱ Τιτᾶνες ὁπότε θεάσαιντο, ἐφοβοῦντο. αὕτη δὲ τοὺς [*](3. *φιδῶ] om. 29. *μὲν λίθον ἀντʼ αὐτοῦ] μὲν) [*](7. κατώτερος Bekkerus] κατώ- αὑτοῦ λίθον) [*](30. *Ἀμαλθείᾳ] ἀμαλθία) [*](8. δὲ Bekkerus] δὲ καὶ 31. ὁπότε] ὁπόταν) [*](25. Hoc scholion legitur post *θεάσαιντο] ἐθεάσαντο scholia versus 187.)

230. τῇ μάλʼ ἐπισσείων, φοβέειν ἥρωας Ἀχαιῶν ὅτι ἥρωας καλεῖ, καὶ οὐ μόνον τοὺς βασιλέας, ὡς Ἴστρος.

231. σοὶ δʼ αὐτῷ μελέτω ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ (235) “ὥς κε καὶ αὖτις Ἀχαιοί” ἀθετοῦνται στίχοι πέντε, ὅτι ἄκαιροι οἱ λόγοι, ἐπὶ τοσοῦτον ἔγειρε τὸν Ἕκτορα ἕως ἐπὶ τὰς ναῦς φύγωσι· μετὰ δὲ ταῦτα ἐγὼ βουλεύσομαι ὡς δεῖ τοὺς φεύγοντας ἀναπνεῦσαι. καὶ ἄκαιρος ἡ πρόρρησις, καὶ οὐ κεχαρισμένη τῷ Ἀπόλλωνι.

*καὶ παρὰ Ἀριστοφάνει ἠθετοῦντο.

232. ὄφρ’ ἄν Ἀρίσταρχος τόφρʼ ἂν Ἀχαιοί, μετὰ τοῦ τ.

240. * οὕτως Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ ε ἐσαγείρετο, παρατατικῶς. ἄλλοι δὲ ἐσαγείρατο διὰ τοῦ α.

241. ὀρθοτονητέον τὴν ἕ· μεταλαμβάνεται γὰρ εἰς σύνθετον τὴν ἑαυτόν. ἡ διπλῆ δὲ, ὅτι τὸ γινώσκων ἴσον ἐστὶ τῷ ἀναλεγόμενος καὶ ἀναμιμνησκόμενος τῆς ἑκάστου ὄψεως, οὐκ ἐκ προχείρου γινώσκων, ἀλλʼ οἷον ἀναγνωρίζων. καὶ κατʼ ὀρθὸν τόνον ἀναγνωστέον, ἀμφὶ ἓ γινώσκων· ἔστι γὰρ εἰς ἑκάτερον ἑαυτοῦ μέρος σκοπῶν.

245. δασυντέον τὸ ἧ σαι· προείρηται δὲ περὶ τούτου. τὸ δὲ ὀλιγηπελέων ἕν ἐστιν, ὅμοιον τῷ ὀλιγοδρανέων. τὸ δὲ ἦ πού τί σε, ὁ ἦ διαπορητικός ἐστι· διὸ περισπαστέον.

252. *ὄψεσθαι Ἀρίσταρχος ἵξεσθαι, καὶ οὐκ ἄχαρις ἡ γραφή.

ὅτι ἄϊον ἀντὶ τοῦ ἐπῃσθόμην, τοῦτο δέ ἐστι, τῆς ψυχῆς μου ἥψατο. καὶ ἐν ἄλλοις (Il. 11, 532) “τοὶ δὲ πληγῆς ἀίοντες,” ἐπαισθόμενοι τῆς πληγῆς· τῷ εἴδει τὸ γένος.

256. χρυσάορον ἤτοι χρυσοφάσγανον, ἢ χρυσοῦν τὸν ἀορτῆρα τῆς φαρέτρας ἔχοντα ἢ τῆς κιθάρας, οὐκέτι δὲ τοῦ ξίφους· ἁγνὸς [*](1. *ἑαυτῆς—ἐπέχουσα] αὺτῆς— 12. ἀναπνεῦσαι Bekkerus] ἀναπλεῦ- ὑπέχουσα) [*](3. *Ἀμαλθείας] ἀμαλθίας 14. ἠθετοῦντο] ἠθετοῦνται (sic).) [*](7. Ἀχαιῶν et ὅτι ἤρωας addidit Conf. schol. ad v. 56. Cobetus. ὅτι refertur ad διπλῆν. 15. In marg. inter. διὰ τοῦ) [*](11. ἔγειρε Bekkerus] ἐγεῖραι τόφρʼ ἂν Ἀχαιοὶ αἱ Ἀριστάρχου.)

Ἑρμῆς ὁ Διὸς καὶ Μαίας τῆς Ἄτλαντος εὗρε λύραν, καὶ τοὺς Ἀπόλλωνος βόας κλέψας εὑρέθη ὑπὸ τοῦ θεοῦ διὰ τῆς μαντικῆς. ἀπειλοῦντος δὲ τοῦ Ἀπόλλωνος ἔκλεψεν αὐτοῦ καὶ τὰ ἐπὶ τῶν ὤμων τόξα. μειδιάσας δὲ ὁ θεὸς ἔδωκεν αὐτῷ τὴν μαντικὴν ῥάβδον, ἀφʼ ἧς καὶ χρυσόρραπις ὁ Ἑρμῆς προσηγορεύθη, ἔλαβε δὲ παρʼ αὐτοῦ τὴν λύραν· ὅθεν καὶ χρυσάωρ ὠνομάσθη, ἀπὸ τοῦ τῆς κιθάρας ἀορτῆρος.

263. τὸ ἐπὶ φάτνῃ δύναται καὶ τοῖς ἡγουμένοις καὶ τοῖς ἑπομένοις συντάττεσθαι, ἵνʼ ᾖ τὸν ἐπὶ φάτνῃ σύνδεσμον.

265. εἰωθὼς λούεσθαι ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ “ῥίμφα ἑ γοῦνα φέρει” (268) ἀθετοῦνται στίχοι δ', καὶ ἀστερίσκοι παράκεινται, ὅτι οἰκειότερον ἐπʼ Ἀλεξάνδρου (Il. 6, 508)· καὶ τὸ τῆς καλλονῆς καὶ τὸ τῆς ὅλης μορφῆς καὶ τὸ τῆς στάσεως τοῦ ἵππου πρὸς τὸν ἐν θαλάμῳ διατετριφότα ἀντιπαράκειται, ἥ τε κατὰ τὴν αἰφνίδιον ἐξόρμησιν ὁμοιότης. καὶ τὸ “κυδιόων, ὑψοῦ δὲ κάρη ἔχει” ἐφʼ Ἕκτορος τοῦ ἀρτίως ἑαυτὸν ἀνιστῶντος ἐκ τῆς λιποθυμίας οὐχ ἁρμόζει. τοὺς μέντοι προκειμένους τῶν ἠθετημένων δύο στίχους δεῖ μένειν, πρὸς σὓς καἰ ἡ ἀνταπόδοσις γίνεται.

271. κεραὸν τινὲς τὸν ἄρσενα· οὗτος γὰρ κερασφορεῖ. τί οὖν ἐστὶ τὸ “ χρυσόκερων ἔλαφον θήλειαν” παρὰ Πινδάρῳ (Ol. 3, 52) λεγόμενον;

272. ἐσσεύοντο Ἀρίσταρχος ἐσσεύαντο διὰ τοῦ α, καὶ ἅπασαι.

273. λίβατος ἧς ἁμαρτάνομεν τῆς βάσεως. εἰ δὲ ἦν ὑφʼ ἡλίου μόνου βαινομένη, ἢ εἰς ἣν ἥλιος μόνος ἐπιβαίνει, ἦν ἂν “τὸν μέν θʼ ἡλίβατος πέτρη.”

δάσκιος ὕλη ἡ λίαν σκιώδης ἢ δασύσκιος. τὸν ἔλαφον δὲ ἡ ὕλη τρέφει, ὡς καὶ ἀλλαχοῦ “ἐκ νομοῦ ὕλης πιόμενος” (Od. 10, 159).

275. λίς παρὰ τὸ λιαρόν, ἢ τὸ ἑλεῖν, ἢ τὸ λεῖον· λεῖος γὰρ ὅλος πλὴν τῆς χαίτης. ἢ παρὰ τὸ λίαν φθείρειν.

277. πάλιν τὸ εἵως ἀντὶ τοῦ τέως κεῖται. οὐκ ἄρα ὑποστιγμὴν, ἀλλὰ στιγμὴν θετέον ἐπὶ τὸ ἀμφιγύοισιν.

280. πᾶσιν δὲ παραὶ ποσὶ κάππεσε θυμός τὰς ψυχὰς ἐταπει- νώθησαν ἅπαντες, λιποψυχήσαντες τὴν σωτηρίαν παρὰ τοῖς ποσὶν εἶχρν.

288. ἦ διαβεβαιωτικός ἐστι· διὸ περισπαστέον αὐτόν.

*ὅτι τὸ θήν ἀντὶ τοῦ που.

293. *ὅτι πρόμος σαφῶς ὁ πρόμαχος.