Scholia in Iliadem

179. *καὶ κεῖνος ἐκ πλήρους τὸν σύνδεσμον Ἀρίσταρχος. *πολεμίζων Ζηνόδοτοσ διὰ τοῦ ζ.

183. ὅτι τὸ στυγέουσιν ἀπὸ μιᾶς ἀρχῆς ἐν διαφορᾷ μετάγεται, νῦν μὲν δεδίασιν, ὅταν δὲ εἴπῃ “ σμερδαλέʼ εὐρώεντα, τά τε στυγέουσι θεοί περ” (Il. 20, 65), ἀντὶ τοῦ μισοῦσιν· “κατὰ δʼ ἔστυγε μῦθον ἀκούσας” (Il. 17, 694). κατεστύγνασεν, ἀπὸ τῆς κἄτι τὸ πρόσωπον στυγνότητος.

*οἱ ἀστερίσκοι, ὅτι ἐντεῦθεν μετάκεινται ἄνω, οὐχ ὑγιῶς.

187. τρεῖς γάρ τʼ ἐκ Κρόνου διὰ τῶν δύο κ γράφοντος Ἀριστάρχου ἐκ Κρόνου, οὐ κατεπείγει διαστέλλειν, ὥς τινες ἀξιοῦσιν, ἐπὶ τὸ εἰμέν. μὴ κειμένης γὰρ τῆς προθέσεως ὁμολογοῦμεν ὡς ἀμφίβολος ἦν ἡ προφορά συναπτομένη, νῦν δὲ οὐ κατεπείγει.

*οὕτως Ἀρίσταρχος διὰ τῶν δύο κ.

Ῥέα οἱ μὲν ἐκτείνουσι τὸ α, ἐπὶ δὲ τοῦ ἐπιρρήματος συστέλλουσιν· οἱ δέ φασι δεῖν συστέλλειν, ἵνα δάκτυλος γένηται, ὡς τὸ “πὺξ ἀγαθὸν Πολυδεύκεα’(Il. 3, 237) “ἀνδρόμεα κρέα” (Od. 9. 347) “εἴσατο τεύχεα.”

189. φυσικὴ φαίνεται διάταξις γεγενημένη. ὁ μὲν γὰρ τὸ ζῆν παρεχόμενος Ζεὺς ὠνόμασται, ὁ δὲ τὴν ὑγρὰν οὐσίαν ἀπὸ τῆς πόσεως Ποσειδῶν, Ἅιθης δὲ ὁ θάνατος παρὰ τὸ σκοτεινὸν καὶ ἀειδὲς τῆς τῶν ἀνθρώπων ἀπωλείας.

τριχθὰ δὲ πάντα δέδασται καὶ ἔμπροσθεν περὶ τούτου εἴρηται ἱκανῶς, ὅτε ἐλέγομεν περὶ τοῦ (18) “ἢ οὐ μέμνῃ ὅτε τʼ ἐκρέμω,” ἀκριβέστερον δὲ καὶ νῦν. διὰ γὰρ τούτων ὁ ποιητὴς τὴν κοσμικὴν αἰνίττεται φύσιν, Δία μὲν τὸν ἀνωτάτω ὑποτιθέμενος διάπυρον ἀέρα, Ἥραν δὲ τὸν δεύτερον· καὶ ταύτην φησὶν ὑπὸ Ὠκεανοῦ τεθράφθαι, ἐπειδὴ ἐκ τῆς τῶν ὑγρῶν ἀναθυμιάσεως γίνεται ὁ ἀήρ. [*](5. διὰ τοῦ ζ] Nam alii πολε- 16. δύο κ] β κ. μίξων. 18. δεῖν Vill.] δεῖ) [*](6. ὅτι delet Cobetus. 25. * Πορφυρίου praefixum in) [*](9. ἀπὸ τῆς—στυγνότητος] Haec aliis. aliena esse monet Lehrsius. 29. Post δεύτερον in A decem) [*](12. κ] κκ, ut saepe post δύο duae fere vocabula sunt erasa. litterae scribuntur pro una. 30. *τῶν ὑγρῶν] τῶν om.)

*ὅτι τὸ πάντα κατὰ παρολκὴν, ὡς “οἱ δʼ ἐννέα πάντες ἀνέσταν” (II. 7. 161).

190. * ἐπὶ τὸ αἰεί βραχὺ διασταλτέον.

192. *εὐρύν ὅτι Ζηνόδοτος αἰπύν. τοῦτο δὲ ὄρους ἐπίθετον.

193. πῶς δέ φησιν “γαῖα δʼ ἔτι ξυνὴ καὶ μακρὸς Ὄλυμπος;” Κράτης ἐν δευτέρῳ Ὁμηρικῶν καὶ Στησίμβροτος πάντα οὕτως δέδασται.

κοινὴ ὅλων τῶν στοιχείων ἡ γῆ, καθότι ἐν αὐτῇ εὑρίσκεται καὶ τὰ λοιπὰ τρία στοιχεῖα· τὸ γὰρ ὕδωρ αὐτῇ συνεσφαίρωται, καὶ πυρὸς ἀναδόσεις περὶ αὐτὴν γίγνονται, ὥσπερ κατὰ τὴν Αἴτνην ἐν Σικελίᾳ καὶ περὶ τοὺς Ἡψαίστου κρητῆρας, ὁμοίως δὲ καὶ περὶ Κράγον Λυκίας καὶ ὅσα τοιαῦτα. ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀὴρ περὶ αὐτήν ἐστι. καλῶς δὲ καὶ τὸν Ὄλυμπον κοινόν φησιν, ἐπεὶ καὶ ὁ Ὄλυμπος τὴν γένεσιν ἐκ τῶν τεσσάρων κέκτηται στοιχείων. ἡ διπλῆ δὲ ὅτι συναφὴς τῇ γῇ Ὄλυμπος ὡς ἂν ὄρος. τὸ δὲ ὅμοιον πεποίηκε καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ “ναιετάω δʼ Ἰθάκην εὐδείελον, ἐν δʼ ὄρος αὐτῇ” (Od. 9 21)· κεχώρικε γὰρ τὸ ὄρος τῆς Ἰθάκης, οὐχ ὡς μὴ ὂν ἐπʼ αὐτῆς, καθάπερ καὶ τὸν Ὄλυμπον ἐπίγειον ὄντα τῆς γῆς· εἰ γὰρ ὁ αὐτὸς τῷ οὐρανῷ ἡ μέρος ἐπουράνιον, οὐκ ἂν κοινὸς, ἀλλʼ ἴδιος τοῦ Διός.

194. τῷ ῥα καὶ οὔτι διὸ οὐκ ἂν κατὰ τὴν αὐτοῦ γνώμην βιώσομαι, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἐμαυτοῦ. Δημήτριος δὲ ἀποβήσομαι, εἴξω· οὕτως ἔχειν καὶ τὸ “οὐ γάρ μοι δηρὸν βέῃ” (Il. 16, 852), οὐ προβήσῃ κατὰ τὸ ζῆν πολὺν χρόνον.

196. χερσὶ δὲ μή τί με ὁ νοῦς, μηδὲ ὡς χερσὶ κακὸν ὄντα εἰς δέος ἀγέτω· ἢ ὡς κακὸν ὄντα εἰς τὸν διὰ χειρῶν ἀγέτω πόλεμον· ἢ ὡς χερσὶν ὑπερέχων.

197. κέρδιον εἴη Ἀρίσταρχος βέλτερον εἴη· οἱ δὲ εἰκαιότεροι γράφουσι κέρδιον εἴη· Ἀριστοφάνης κάλλιον εἴη.

199. οἵ ἑθεν ἡ ἕθεν νῦν ἀπόλυτός ἐστι καὶ ἐγκλιτική· διὸ τὸ οἱ ἄρθρον ὀξυτονοῦμεν.

204. οἶσθʼ ὡς πρεσβυτέροισιν ὅτι τοῦτο παρʼ ἑαυτῆς προσέθηκεν ἡ Ἶρις. καὶ τὰ ἐν τοῖς ἐπάνω οὖν οὐχ ὑπὸ Διὸς εἴρηται “καὶ γενεῇ πρότερος” (182).

207. *εἰδῇ Ζηνόδοτος διὰ τοῦ π εἴπῃ.

209. ὁμῇ περισπαστέον κατὰ δοτικὴν πτῶσιν, ὁμοίως ἐπιθετικῷ τῷ θερμῇ· καὶ γὰρ ὁμός αὐτοῦ τὸ ἀρσενικὸν ὁμοίως κατʼ ὀξεῖαν τάσιν (“οὐ γὰρ πάντων ἦεν ὁμὸς θρόος Il. 4, 437)· καὶ τὸ οὐδέτερον “ἦ μὰν ἀμφοτέροισιν ὁμὸν γένος” (Il. 13, 354). παράκειταί τε τὸ ἐπίρρημα τὸ εἰς ως λῆγον περισπώμενον ὡς θερμῶς· “ὁμῶς δέ τοι ἤπια οἶδεν” (Od. 13, 405).

211. *Ἀρίσταρχος νῦν μέν γε· ἄλλοι δὲ νῦν μέν κε.

212. ἄλλο δέ τοι ἐρέω ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ “ἴστω τοῦθʼ ὅτι νῶϊν”(217) ἀθετοῦνται στίχοι ἓξ, ὅτι εὐτελῆ τὰ κατὰ τὴν σύνθεσιν καὶ τὰ κατὰ τὴν διάνοιαν. προειπὼν γὰρ “νεμεσσηθεὶς ὑποείξω, οἱονεὶ μεταμεληθεὶς ἐπιφέρει ἀπειλήσω. ὅ τε Ποσειδῶν ἐπίσταται ὅτι οὐκ εἰς τέλος φείσεται τῆς πόλεως, ἀλλʼ ὅσον μόνον ἕνεκα τοῦ τιμῆσαι τὸν Ἀχιλλέα ἐπαμύνει τοῖς Τρωσίν. τά τε τῶν θεῶν ὀνόματα μετενήνοχέ τις ἀπὸ τῆς θεομαχίας (Il. 21) συναθροίσας τῶν ἐναντιουμένων τοῖς βαρβάροις θεοῖς, οὐκέτι ἐπιστήσας ὡς οὔτε τῷ Ἑρμῇ οὔτε τῷ Ἡφαίστῳ ἔμελεν ἰδίᾳ τὰ τῆς πορθήσεως, ἀλλʼ ἕνεκα τῆς ἀντικαταστάσεως μόνον παρείληφεν αὐτούς.

214. Ἥρης Ἑρμείω τε τινὲς Ἥρης Ἡφαίστου τε καὶ Ἑρμείαο.

* Ἑρμείω Ἰωνικὴ γενικὴ παθοῦσα· εἰ γὰρ ὑγιὴς, ἔσται Ἑρμείεω ὡς Ἀτρείδεω.

215. πεφιδήσεται ἀπὸ τοῦ φείδω φιδῶ, ὡς πείθω πιθῶ, τεύχω τύχω· “τύχησε γὰρ ἐρχομένη νηῦς” (Od. 19, 291).

223. * ὅτι ἀφʼ ἑαυτοῦ ὁ Ζεὺς θάλασσαν δῖαν καλεῖ.

225. οἵπερ νέρτεροί εἰσιν ὅτι Ζηνόδοτος γράφει οἵπερ νέρτατοι. πρὸς οὐδὲν δὲ τὸ ὑπερθετικὸν μετάκειται· τοῦ γὰρ κατωτέρου κατώτερος οὐδείς ἐστιν. ἐνερτέρους δὲ καλεῖ καὶ οὐρανίωνας καὶ ὑποταρταρίους καὶ Τιτᾶνας τοὺς περὶ Κρόνον θεούς.