Oratio 52
Libanius
Libanius, Oratio 52, Libanii Opera, Vol IV, Orationes LI-LXIV, Teubner, Foerster, 1908
οἶδ’ ἐκεῖνο. πολλά μὲν εἴρητο, πολλὰ δ’ ἐπέπρακτο τῷ κρατοῦντι μὲν νοση- μάτων, κρατοῦντι δὲ ἀρχόντων, οὐ δικαίως δέ τῇ δυνά- μει ταύτῃ χρωμένῳ. ὅτι δὲ οὐ δικαίως, μάρτυς ὁ [*](8 cf. p. 21,6 sq.) [*](3 ἢ Α ἥ Ρ sed ’ add m 4, ΙΒ 6 εἶχον Β 7 βλέ- ποντος C 8 εἴρξῃς Ρ sed η ex α corr m 3 εἴρξεις Got 9 <τοὺς> ἰατροὺς? | τῶν om Β 13 τί IB | παρακαθεζόμενος Cobet Coll. 255 coll p. 42,13; t. IV 164, 120 R, at aliud est καθε- ζόμενος h. l. 15 το Ρ 17 sq. μὴ δὲ ΑΡΙΒ 19 οὐδὲν ἀδικοῦντος scripsi οὐδενὸς οἰκοῦντος libri edd sed „malim οὐ- δενὸς οὐδὲν (vel οὐδένα) ἀδικοῦντος“ Re | ἥπιον APIB 21 δ’ ἐπέπρακτο scripsi e Va δὲ πέπρακτο reliqui libri edd) [*](23 χρωμένω Ρ sed ρ in ras m 2 | δ’ Re)
ἴστω τοίνυν ὁ ἰατρὸς ἰώμενος ἄρχοντα ἀσθενοῦντα, τουτὶ δὲ πράττοιτο μὲν ἂν καὶ διὰ σιγῆς, πράττοιτο δ’ ἂν καὶ διὰ ῥημάτων ὀλίγων ἂ οὐκ ἂν μὴ ῥηθῆναι δύναιτο. μακρὰ δὲ διεξιόντος καὶ χωροῦντος ἐπὶ τὰ μὴ συμ- βαίνοντα τοῖς νόμοις τῷ προσώπῳ δῆλον ὅ τι χρῄζων τῆς ἰατρικῆς ποιείτω τοῖς παροῦσιν, ὡς, ἢν μόνον ἰατρὸς ὢν εἰσίῃ, τὸν νοσοῦντα ὄψεται. ἐφεστάναι δὲ ἄξιον καὶ τὸν κοσμοῦντα τὴν καταγωγὴν καὶ | τῶν [*](R III 97) ἔνδον ἐπιμελητὴν τῷδε τῷ πράγματι καὶ προσαναγ- κάζειν τὸν τοιοῦτον ἰατρὸν εἴσω τῶν ὅρων μένειν.
35. Ὡς δ’ οὐ καλὸν καταγωγὴν ἄρχοντος δέχεσθαι τοιαύτας συνουσίας, μάθοις ἄν, βασιλεῦ, καὶ τῷδε· βραχέα δὲ λέξω καὶ δι’ ὧν ἡδίων ἔσῃ.
Ἦρχέ ποτε ἀνὴρ καὶ Σύρων καί τινων ἑτέρων [*](3 cf. t. III 132, 12 sq. 22 cf. Dem. p. 641, 9 23 Sievers p. 262) [*](1 τινας inserui auctore Re 3 ἐγεώργησε Ρ sed ε (3) in ras m 2 5 ὐπ’ Re | τά Ρ sed ’e' corr m 5, ΙΒ | ὀνειράτων Va 7 πο cum lac 3—4 litt Β 8 κύριος ὧν ante τῶν excidisse coni Re totum locum a se parum intellegi professus. lucem accipere videtur e t. III 408, 14 sq. | τω ΡΒ τὸ Got 10 εὐσθενοῦντα C) [*](11 καὶ (1) inserui e libris om edd 14 χρήζων ΡΙΒ Got 16 ὧς μόνον ἢν? 18 ἐπιμελητὴν Re ἐπιμελητῶν libri Got)
36. Τοσοῦτος ἣν τοῖς τότ᾿ ἄρχουσι φόβος ἐν ταῖς εἰρημέναις εἰσόδοις. ἀλλά νῦν οὐ τὰ πάθη τοὺς ἰα- τροὺς τοῖς ἄρχουσιν εἰσάγει, ἀλλ᾿ οἶ μὲν ἔρρωνται, οἱ δὲ παρακάθηνται, καὶ ὁ λόγος οὐ περὶ τοῦ σώματος οὐδ’ ὅπως ἂν ὑγιαίνοντες διάγοιεν, ἀλλὰ τῆς αὐτῆς καὶ τά τούτων ἰδέας. ἰατρῶν μὲν οὖν οὐκ ἀποστερῶ τοὺς ἄρχοντας, μήποτε οὕτω γενοίμην ἄτοπος, ἐφε- στάναι δὲ τοῖς στόμασιν αὐτῶν ἀξιῶ τὸν ἃ δεῖ μόνα λέγειν ποιήσοντα.
37. Φθονήσομεν οὖν τῷ πόνῳ τῶν ἀρχόν- των παραμυθίας τῆς οὔσης ἐν ταῖς εἰσόδοις; ποίας παραμυθίας; μείζων μὲν οὖν ἐντεῦθεν ὁ πόνος αὐτοῖς κατασκευάζεται τοῖ τῶν γραμμάτων χρόνου καὶ τῶν ἀναγκαίων ἑτέροις διδομένου καὶ μικροῦ τινος τοῖς ἐπείγουσιν ἀντὶ πλείονος γινομένου, ὥστε πολλάκις μὲν ὥρα δειπνεῖν, οἱ δέ εἰσιν ἐν γράμμασι.