De signis Odysseae

94.

στησαμένη μέγαν ἱστόν.

†) οὐ ποιητικῶς κόσμου χάριν προσέῤῥιπται τὸ μέγαν, ἀλλὰ πρὸς τὸ πολυχρόνιον τῆς τοῦ ἔργου κατασκευῆς. HMQS. Certe est Aristarcheum cf. ad Σ 416, ubi hic versus citatur. Hoc adnotare ideo non superfluum duxit, quia epithetorum significationem nonnunquam delitescere identidem observaverat. Diserte hac de re Friedlaender ad Γ 352.

102.

πολλὰ κτεατίσσας.

Fuit διπλῆ, ὅτι ἰδίως καὶ παρὰ τὴν ἡμετέραν συνήθειαν κτεατίσσας κατὰ τὸ ἐνεργητικὸν αντὶ τοῦ κτησάμενος· καὶ ἐν Ἰλιάδι (Π 57) κτεάτισσα πόλιν ἀντὶ τοῦ ἐκτησάμην. cf. ad Π 57. α 404.

103.

ἡμῖν δ’ αὖτ’ ἐπεπείθετο θυμὸς ἀγήνωρ.

†) ἀγήνωρ [νῦν] ὁ ἄγαν ἀνδρεῖος S. alibi ἐπὶ ψόγου ὁ ἄγαν ὑβριστικὸς καὶ διὰ τῆς ἀνδρείας ὑπερπεπτωκὼς εἰς ὕβριν. cf. ad Ι 699. L. Ar. 146.

107.

ἀλλ’ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτος.

†) πῶς οὖν ἄνωθεν ἔλεγεν τάχα δ’ εἶσι τέταρτον; ταῦτα δὲ πρὸς τὰ μικρῷ πρόσθεν εἰρημένα περὶ τῆς ἀσυμφωνίας. εἶπε γὰρ ἔμπροσθεν ἤδη γὰρ τρίτον ἐστίν. διὸ καί τινες μετεποίησαν ὡς δίετες μὲν ἔληθε δόλῳ· ἀλλ’ ὅτε δὴ τρίτον ἦλθεν ἔτος. οὐδὲν δὲ ἐναντίον ἔχει τὰ ἔπη· τὸ γὰρ τάχα ἐκεῖ ἐντὶ τοῦ ταχέως, τὸ δὲ εἶσιν ἀντὶ τοῦ διέρχεται καὶ τὸ τέταρτον. EMQ. cf. ad v. 89, sed nostro in scholio Aristonici verba non tam integra sunt.

111.

σοὶ δ’ ὧδε μνηστῆρες ὑποκρίνονται.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ ὧδε ἀντὶ τοῦ οὕτως· τὸ δὲ ὑποκρίνονται ἀντὶ τοῦ ἀποκρίνονται B. cf. de ὧδε pro οὕτως α 182 et locos ibi collatos. L. Ar. p. 70. De praepositione permutata vide Lehrs. quaest. ep. p. 89. F. Ar. 27. M. 228. Η 407. Eust. 1437, 31.

134. vid. not. 3.

137.

νέμεσις δέ μοι ἐξ ἀνθρώπων ἔσσεται. ὣς οὐ τοῦτον ἐγώ ποτε μῦθον ἐνίψω.

ἀθετεῖται μὲν ὑπὸ Ἀριστάρχου, στικτέον δὲ ὅμως μετὰ τὸ ἔσσεται, ἵνα τὸ ὣς κέηται ἀντὶ τοῦ οὕτως. HM.

Aristonici et Nicanoris scholia coniunxit scholiasta cf. F. Nican. p. 114. L. Ar. 344. Aristonici verba sunt in MV ad versum 134: περισσός γάρ ἐστι πρὸς ταύτην τὴν ἀπόδοσιν.

146. vid. not. 4.

152.

ὄσσοντο δ’ ὄλεθρον.

†) προεμαντεύοντο, προεδήλουν αὐτοῖς ἀπώλειαν. S.

cf. ad α 115. L. Ar. 88. cf. B ad Α 105.

154.

δεξιὼ ἤϊξαν.

†) ἀνατολικοί. δεξιὰ γὰρ τὰ ἀνατολικὰ λέγει ὁ Ὅμηρος. εἴτ’ ἐπιδέξι’ ἴωσι πρὸς ἠώ τ’ ἠέλιόν τε, εἴτ’ ἐπ’ ἀριστερὰ ποτὶ ζόφον ἠερόεντα. (Μ 239). EQS.

Observatio est Aristarchi cf. Aristonicum ad Μ 239.

156.

ἅ περ τελέεσθαι ἔμελλον.

†) ἔμελλον διὰ τοῦ ο̄· τοῦτο γὰρ Ὁμήρῳ σύνηθες. HMS. scilicet ut neutrum plurale cum verbo plurali coniungat cf. F. Ar. p. 15 et permultos locos ici collatos.Certe adnotavit etiam καὶ ὅτι τὸ ἔμελλον ἀντὶ τοῦ ἐῴκεσαν. cf. ad Β 36 et α 232. δ 378. ζ 165. σ 19. 138.

180.

ταῦτα δ’ ἐγὼ σέο πολλὸν ἀμείνων μαντεύεσθαι.

†) γράφεται ἀμείνω χωρὶς τοῦ ν. H.

Sic scripsit Zenodotus cf. ad Α 80. 249. Γ 71. Η 114. Fuit igitur Aristonici διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος χωρὶς τοῦ ν̄ ἀμείνω γράφει. τὰ δὲ τοιαῦτα συγκριτικὰ ἔχει ἐπὶ τῆς εὐθείας τὸ ν̄.

182.

ὄρνιθες δέ τε πολλοὶ ὑπ’ αὐγὰς ἠελίοιο φοιτῶσ’, οὐδέ τε πάντες ἐναίσιμοι·

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ (δέ) τε σύνδεσμος περιττός. HMS. cf. F. Ar. p. 34.

195.

μητέρ’ ἑὴν ἐς πατρὸς ἀνωγέτω ἀπονέεσθαι· οἱ δὲ γάμον τεύξουσι.

†) ἡδέως τῷ σχήματι ἐχρήσατο· εἰπὼν γὰρ ἐς πατρός μετέβη εἰς πληθυντικὸν οἱ δὲ γάμον τεύξουσι, δηλονότι πατὴρ καὶ ἀδελφοί· τινὲς δὲ λαμβάνουσι τὸ οἱ δὲ γάμον τεύξουσι, δηλονότι οἱ μνηστῆρες. Sic recte restituit Buttmann. EQ.

Fuit Ar. διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι πρὸς τό νοητὸν. cf. α 277. F. Ar. p. 16.

205.

ἡμεῖς δ’ αὖ ποτιδέγμενοι ἤματα πάντα εἵνεκα τῆς ἀρετῆς ἐριδαίνομεν.

†) ὁ Ἀρίσταρχος λείπειν φησὶ τὸ ἄρθρον, ἵν’ ᾖ εἵνεκα τῆς ταύτης ἀρετῆς. Ἰακὸν δὲ τὸ ἔθος εἶναι. Ἀριστοφάνης δὲ ὑπώπτευε τὸν στίχον, νεωτερικὸν λέγων ὄνομα τὸ τῆς ἀρετῆς. HMQR — verba ὁ Ἀριστοφάνης — ἀρετῆς habet etiam S. — πιθανὸν δὲ συναθετεῖν αὐτῷ καὶ τὸν πρὸ αὐτοῦ καὶ τὸν μετ’ αὐτόν.

Scholion ex Didymo fluxisse videtur, sed Aristonicum quoque verba fecisse de articulo omisso apparet ex Τ 105, ubi noster locus in simili interpretatione citatur, cf. β 134. F. Ar. 30. V ad Ι 133.

214.

εἶμι γὰρ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον ἠμαθόεντα.

Fuit διπλῆ περιεστιγμένη propter Zenodoti lectionem Κρήτην pro Σπάρτην cf. α 93. β 359. γ 313. δ 702.

†) Πύλον ἠμαθόεντα: ὡς τὸ ὀλοόεντος ἐχίδνης ἀντὶ τοῦ ὀλοοέσσης. E.

Scholion ex Aristonico fluxisse videtur, qui commutationes generum observans adnotare solebat, substantivis feminini generis adiici saepe adiectiva masculina. cf. F. Ar. p. 31. δ 442: ὀλοώτατος ὀδμὴ. δ 709: πουλὺν ἐπ’ ὑγρὴν. ε 422: κλυτὸς Ἀμφιτρίτη. ε 467: θῆλυς ἐέρση. ζ 122: θῆλυς αὐτὴ. ζ 271: τῷδε ἐνὶ χώρᾳ. ο 161: ἀργὴν χῆνα. τ 38: κίονες ἔχοντες. τ 131: ὑλήεντι Ζακύνθῳ.

216.

ἢ ὄσσαν ἀκούσω.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι ὄσσαν] θείαν φήμην [λέγει] S. cf. L. Ar. 87. α 282.

257.

λῦσεν δ’ ἀγορὴν αἰψηρήν.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι οὐ κατ’ ἐπίθετον τὸ αἰψηρὴν, ἀλλ’] ἀντὶ τοῦ αἰψηρῶς, (codd. ταχέως glossa est) ὡς τὸ τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών. (Δ 182) ἀντὶ τοῦ εὐρέως. HMS. cf. F. A. 29. α 209 et locos ibi collatos. Apoll. l. h. 17, 20 habet: ὅταν δὲ λέγῃ. λῦσαν (codd. λῦσεν. Arist. fortasse legit λῦσαν cf.

300.

αἶγας ἀνιεμένους.

†) σημαίνει ἐκδέροντας (ἀναδέροντας Ar. ad Χ 80) κόλπον ἀνιεμένη, ἑτέρῃφι δὲ μαζὸν ἀνέσχε.. ER.

Citatur noster versus ad Χ 80, ubi sic Ar. ἀνιεμένους interpretatur.

305.

ἀλλά μοι ἐσθιέμεν καὶ πινέμεν ὡς τὸ πάρος περ.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ] ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ προστακτικοῦ. BMS. cf. F. Ar. 14. α 291 et locos ibi collatos.