Fabulae Aesopeae

Babrius

Babrius. Babrii Fabulae Aesopeae. Crusius, Otto, editor. Leipzig: Teubner, 1897.

(86)

  • γαστέρα δʼ ὄγκον ἔχουσαν
  • ἡ λεπτὴ χωρεῖν εἴσοδος οὐ δύναται.

    • (206)

  • ἀλλὰ Λίβυσσα
  • στρουθὸς ἁλισκομένη πλάζε καὶ ἀμφοτέρους

    • Nimis incerta fragmenta reliqua a Bergkio huc relata veluti νυκτὶ δʼ ὅλῃ βασιλῆας ἐλέγχομεν (Callim. anon. 21 p. 208), quod ad epimythium apologi de ranis regem petentibus (Babr. 174) spectare voluit, vel τοῦ μὲν ἐγὼ ζώοντος ἀναιδέσιν ἐμπήξαιμι σκώλους ὀφθαλμοῖσι καὶ εἰ θέμις ὠμὰ πασαίμην κτλ. (Callim. anon. 58): quod in fabula vix habet locum, habet in diris quales lbidi carmini potiu ascribas quam Hecalae. Verbis τινθαλέοισι κατικμήναντο λοετροῖς (Callim. fr. anon. 60) quominus aves lavantes (Babr. 82) describi putemus cum Bergkio, ipsa τινθαλέοισι (= θερμοῖς) vox impedit; neque huic fabulae apta esse concedo vel alii (cf. e. g. 99. 115) ἀήσυρον γόνυ κάμψειν verba (Callim. fr. anon. 3 p. 705, Euphor. Meineke anal Alex. p. 168). Multa omnino adicere possis frustula dactylica, si indiciis tam infirmis contenutus esse velis.

    [*](53 (deest apud ceteros) Georgid. gnomol. plen. a Boissonadio adhibitum ad Tzetzae alleg. IIiadis p. 320 Pro epimythio fabulae 86 habet Bss, ad mythica rettulit Nck. — Cf. Babr. 86, 10 || 55 (Eb 23, Bgk 27) Suid. s. Λίβυσσα ὄρνις· ἡ στρουθοκάμηλος. ἐν μυθικοῖς· ἀλλὰ κτλ. — Cf. Babr. 206.)
    222

    Fragmenta Babrio vetustiora omnia consulto exclusi. ltaque neque Hesiodi versus invenies nec Socratis personati distichon a Diog. La. ll 42 servatum, quo de recte iudicavit iam Grauert de Aes. p. 54 a Bergkio (PL. II 4 p. 287) neglectus, neque quam fabulae initium esse suspicatus est W. Schulze (Gött. gel. Anz. 1896, 3, 238) inscriptionem vasculariam apud P. Kretschmer, Die gr. Vaseninschriften 120. Cf. infra p. 224 adn.