Fabulae Aesopeae

Babrius

Babrius. Babrii Fabulae Aesopeae. Crusius, Otto, editor. Leipzig: Teubner, 1897.

Πέρδικά τις γεωργὸς ὃν τεθηρεύκει

θύειν ἔμελλεν ἑσπέρης (τι) δειπνήσων.

τὸν δʼ ἱκέτευε ταῦτα· „μή 〈σὺ〉 ποιήσῃς·

πολλὰς ἐγώ σοι“, φησί „δέσποτʼ, ἢν ζήσω,

πέρδικας ἄλλας ἀντʼ ἐμοῦ κυνηγήσω

[*](137, 3 e = 19, 3. 135, 5 | 5 cf. 147ab, 5 || 138, 2 e cf. 124. 20 | 3 i m cf. 3, 6 | 5 e cf. 1, 1. 61, 1)[*](137, 3 ὡρμήθη B ωηθη T, || 4 ποτεπτας T, καταπτὰς B | ἐκρατήθη τοῖς μαλλοῖς B || Post 4 exciderunt versus quidam his Bodleiani verbis expressi: οἱ δὲ παῖδες τοῦτον κρατήσαντες ᾔκιζον, cf. tetr. || 5 δικηνλαγωιαρει (= δίκην λαγῶ αἱρεῖται) in T legit ss, ego cognoscere mihi videbar: δικην δαηοιασειπε, idem legit Pl | κτεινω T, corr. Cr Wl; δίκαια πάσχω B | κολοιοσωη TB, transposui, nam οι sub ictu correptumu esse parum verisimile; ὢν del. vLw | αετουσ T, ἀετὸν B || τι κτλ. prom. B; choliambi duo latent epimythii vice olim functi; aliud epimythium addit F, unde perperam cboliambos restituit Gb Sequitur in T 3 = Ath. 78 (κόραξ νοσῶν), 4 = Ath. 97 (λέων νοσήσας))[*](138 (Eb 167 Gb 163) Tah. 5 IVvo brevius B 122 P1 73; F 172; tetr. lI 30 || 1 ἐτεθηρεύκει cf. 111, 16 || 2 εσπερασ T, suppl. Cr; τε) Hss, (ὡς W| || 3 τ - - ποίη - - - Hss; etiam ποιει leg potest || 3—6 dictantem non secutus disiecta verba scripsit discipulus: - τ - - - - - - ποίη - - - | ο (οτ?) α - εα (ἑὰν ?) ζησω (dimidii versus et versus spalium vacuum) - τηησησον (ita Hss; haud scio an leg possit - υνηγησω) - - - - - - - - - - | πσε - σναατεχσ - - - - - - κά απα των - - - - - - - εα - - - - πτεινο — T; ἡ δʼ ἱκέτευε λέγουσα· „ἔασόν με ζῆν καὶ ἀντʼ ἐμοῦ πολλὰς πέρδικας ἐγώ σοι κυνηγήσω BP1, sim. F; ad v. 4 suppl. cf. 107, 3. 135, 1. 124, 5 || 6 sq. e tetr. supp. (φωνῇ vel (μέλει παλεύων) κἀπατῶν (μελιγλώσσῳ))

128

--- κάπατῶν ---

„μᾶλλόν σʼ ἐγὼ διʼ αἰτίην καλὴ(ν θύσ),

ὅτι τοὺς συναίμους καὶ φίλους ἐνεδρεύεις.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι ὁ κατὰ τῶν ἑαυτοῦ φίλων δολίας μηχανὰς συντιθεὶς αὐτὸς ἐν ταῖς ἐνέδραις τῶν κινδύνων ἐμπεσεῖται.

Ὄνος λεοντῆν ἰσχίοις ἐφαπλώσας

ἔφασκεν εἶναι πᾶσι φοβερὸς ἀνθρώποις·

σκιρτῶν δʼ ἐπήδα, καὶ φυγὴ μὲν ἀνθρώπων

διʼ αὐτὸν ἦν, φυγὴ δὲ ποιμνίων πάντων.

ἀνέμου δʼ ἀέντος, τῆς δορῆς δὲ τοῦ νώτου

ἀποῤῥυείσης ὄνος ἐὼν ἐφωράθη.

[*](138, 7 e cf. 124, 4 | 8 e cf. 1, 14 17, 1. 75, 4 || 139, 1 e 95, 2 | 2 cf. 95, 22 | 3 cf. 1, 2 sq. | 5 i cf. 114, 4)[*](138, 7 - - - - - |νσε - - - αυτηνκαιπ (ita Hss, fortasse legi potest αιτιανκααη) - - - - | ωσ (Hss, nuum ο) - - T; διʼ αὐτὸ τοῦτο μᾶλλόν σε θύσω B, sim. F tetr. || 8 suppl. Wl, συν(αδέλφους Hss, συν(αύλους Cr; ὅτι τοὺς συνήθους καὶ φίλους ἐνεδρεῦσαι θέλεις B, sim. F || Epim. ex F, eadem fere in B Sequitur in T 6 = Ath. 117 (δηχθεὶς ὑπὸ μύρμηκος), 7 = Ath. 91 (ταῦρος καὶ τράγος), 8. 9 (prosa oratione scr.) ad Babr 103. 107 vix pertinent: 10 (γεωργὸς καὶ ἔχιδνα, trimetris concepta) v. infra p. 234)[*](139 (Eb 164 Gb 218) Tab. 11 VIvo; B 99 P1 61; Avian. 5; tetr. l 19, lI 23; Themist. XXI p. 245b, Aphth. 10 = Nicol. 2 cf. Cr) p. 244, Hss p. 311 || 1 ισχυοισ T || 2 ὄ. δορὰν λέοντος ἐπενδυθεὶς λέων ἐνομίζετο πᾶσιν· B, legit ni fallor ἐφαίνετʼ εἶναι π. φ. ἐν ζῴοις || 3—6 σκερτωνεπηδααπορυουοησ (απορυεισησ? Cr) ειο [τὸ?] δεροσδετουνω | τουσκιρτωνεπηδακαι - στισωνεφωραθη T, sec. Hss, sed singula nimis incerta; dittographiam agnovit Hss, cetera restitit Cr; σκιρτῶν ἐπήδα· τῆς δορᾶς δέ τῶν ὤμων Wl, sed locus lacunosus facile suppletur ex B, unde vοcabula litteris minutioribus scripta deprompta sunt: καὶ φυγὴ μὲν ἦν ἀνθρώπων, φυγὴ δε ποιμνίων. ὡς δὲ ἀνέμου πνεύσαντος ἡ δορὰ περιῃρέθη || 5 τε Ml || 6 καὶ 〈ὅ〉στις ὢν Hss, ὅστις ἦν WI vLw; ὄνος ἐὼν Cr Phil. p. 244 coll. 36, 7 | ἐφωρήθη?)

129

καί τις πρὸς αὐτὸν εἶπε τῷ ξ(ύλῳ παί)ω(ν·

„ὄνος πεφυκὼς (μὴ λέοντα μιμήσῃ.“

Ὅτι πένης καὶ ἰδιώτης ὢν μὴ μιμοῦ τὰ τῶν πλουσίων, μή ποτε καταγελασθῇς καὶ κινδυνεύσῃς· τὸ γὰρ ξένον ἀνοίκειον.

[*](139, 7 e = 125, 3. 163, 6 | 8 e cf. 137, 6)[*](39, 7 καιτισπροσου (αυ ?) - | - πεπωτωξυ (πειπωτωξ Hss legit, sed cf. prol. p XII) T, dittographia sublata suppl. Cr coll. B τότε δὴ πάντες ἐπιδραμόντες ξύλοις καὶ ῥοπάλοις αὐτὸν ἔπαιον, Themist. ξαίνει τε αὐτὸν τοῖς ῥοπάλοις, sim. Avian. v. 13 sqq.; καί τις προσεῖπʼ ὤτων ξυναρπάσας τοῦτον, quod coniecit WI, ab arte Βabrii alienum est, melus εἶπ(ε νῶτʼ ἀπ)οξαίνων Pl sed exitus fortasse confractus, cf. tetr. 19, 4 τοῦτον μυλὼν ἔμνησε || Epim. P1, om. T, prom. in B | lambos rectos temere restituerat Gb | τὸ γὰρ κτλ om. B)[*](Sequitur in T 12 = Ath. 43; 13 = Ath. 123; 14 = Ath. 121)

130

Χειμῶνος ὥρῃ σῖτον ἐκ μυχοῦ σύρων

ἔψυχε μύρμηξ, ὃν θέρους σεσωρεύκει.

τέττιξ δὲ τοῦτον ἱκέτευε λιμώττων

δοῦναί τι καὐτῷ τῆς τροφῆς, ὅπως ζήσῃ.

„τί οὖν ἐποίεις“ φησί „τῷ θέρει τούτῳ;“

„οὐκ ἐσχόλαζον, ἀλλὰ διετέλουν ᾄδων.

γελάσας δʼ ὁ μύρμηξ τόν τε πυρὸν ἐγκλείων

„χιμῶνος ὀρχοῦ“ φησίν, „εἰ θέρους ηὔλεις.“

[*](140, 1 e = 108. 20 | 8 e = 9, 1)[*](Fabula so solius Pseudo dosithei libris tradita, cf. 84. 140 (Eb 126 Gb Rth 136, cf. iamb 17) Ps.– -Dosith. Voss. 17 p. 37 Böcking (cf. Valckenaer misc. obs. 1 p. 122) = Dv; Dos. Paris. 6503 collationem edidit A. Boucherie ‘Ἑρμηνεύματα . . de lulius Polluxʼ Par. 1872 = Dp; versionem latinam recepit Romulus IV 19 p. 232 Herv.; 9. 10 Georg.: B 146; Vi F 195 = Cor p. 334 F2 198 iamb. pol. concepta. Cf Theophyl. ep. 61 p. 780 H. || 1 χειμονοσχρονω DP | συρον Dp, σιρον Dv || 2 ηψυχεμυρμιξ DP | ονθεροισ Dv, οθερουσ Dp | ησωρεικει Dp || 3 δηαυτην Dp | ικετηυεν Dp, ικετευσεν Dv, rogabat Dp Rom. | λιμωτιχων DP || 4 και. αυτω Dv | δουνεαυτηιποτετεσ Dp | οπωσζηση unde et viuat [= ὅθεν ζ.? Dv, οπωσ ζωση ut viuat Dp (Rom.) || 5 φησιν Dpv | τουτωτωθερηι Dp || 6 ουμοι εσχολαζον Dp | διητηλουν αδων Dv, α. διετηλων Dp | τελασαο. δe. ο ridens ergo autem Dv, γελασλσμυρμηξκαισιτον Dp | ενκλιων Dp, εκκληιων Dp includens Dpv | ειθηρουλδηισ si aestate cantas Dv, si aestate cantasti Rom., ειθερουσ ηισασ si per aestum cantasti Dp; ἀλλʼ εἰ θέρους ηὔλεις, χειμῶνος ὀρχοῦ Β, χ. ὀ. εἴπερ ηὔλεις ἐν θέρει F2, item Arsen. -Apost. VI 84ª p. 388; recepi ηὔλεις coll. 9, 9 sq, quamquam etiam ᾄδεις habet quo commendetur; ἦσας volgo || Post v. 8 duo versus interpolati crant in ea recensione, qua usi sunt B (F2 Vi) σῖτον δὲ ἐν θέρει ἀποτίθει | καὶ μὴ τοὺς ὁδίτας λυρίζων τέρπε, cf. Bgk supa p. LXXXIV)

131

κρεῖττον τὸ φροντίζειν ἀναγκαίων χρειῶν ἢ τὸ προσέχειν νοῦν τέρψεσίν τε καὶ κώμοις. Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὐ δεῖ τινα ἀμελεῖν ἢ ὀκνεῖν ἐπί τινος πράγματος, ἀλλὰ τὰ δέοντα ποιεῖν, μή πως ὀκνήσας κινδύνιῳ περιπέσῃ.

[*](140, 9 e = 83, 7)[*](140, [9. 10] Lm, om. DBF (cf. prol.), servavit Georgides gnomol. l p. 48, expressit F || 10 suppl. Bss || Epim. F2, sim. B Dosithei fabulas prosa oratione conscriptas a Babrio pendere negavit Cr de Babr. aet. p. 241, non sine veri specie adfirmavitHausrath p. 299, cf. testim 1. Nonnullae receptae sunt infra 200 p. 182. 246 sqq. p. 206.)

132

Γάλλοις ἀγύρταις εἰς τὸ κοινὸν ἐπράθη

ὄνος τις οὐκ εὔμοιρος ἀλλὰ δυσδαίμων,

ὅστις φέρῃ πτωχοῖσι καὶ παντουργοῖσιν

πείνης ἄκος δίψης τε καὶ τὰ τῆς τέχνης.

[*](141, 1 m e cf. 29. 1 | 2 i = 125, 1)[*](141 (Eb 127), cf. Phaedr. IV 1, Apul. Met VIII 24 Lucian. Luc. 35 (Phil. XLVII 448). Totum fragmentum servavit unus Nat alis Comes Mythol. IX p. 968 (1619) 957 (1651): ‘Cum imaginem Deae scutum famis vocet ac sitis, ut patet im lambis fabulosis = μυθιάμβοις Gabriae, qui ita scripsit per iocumʼ, sequ. v. 1—9; vv. 1—2. 5—9 ommissis vv. 3. 4, varis suis historiis recepit, Tzetzes chil. XIII 257 sqq.: οἱ παλαιοὶ ἀγύρται γάρ, ὥσπερ Βαβρίας γράφει | ἐν μυθιάμβοις τοῖς χωλοῖς | εἰς ὄνον θέντες εἴδωλον θεᾶς αὐτῶν τὴς Ῥέας | τυμπάνοις περιήρχοντο τὰς κώμας προσαιτοῦντες | μετʼ ἐπᾳσμάτων καὶ ᾠδῶν, Σελήνης ἀρχίμηνοι (-νοις cod.; hinc impugnandus Lobeck Aglaoph. 645i) |ἄκουσον καὶ Βαβρίου δέ τινων χωλῶν ἰάμβων, sequuntur v. 1. 2, deinde εἶτα παρελθὼν καὶ κατωτέρω λέγει atque v. 5—9. Exigua Natalia Comitis est fides, qui non solum auctorum nomina, sed ipsos quosdam poetarum versus finxisse videtur (cf. e. g. Ps. -Hermesianactem lib III p. 130). Verum idem ut Argonauticorum scholis plenioribus usus est (cf. p. 853 sq., unde vervus nonnulli accedunt Euphorionaeis et Epi charmeis), ita h. l. aut vetus chiliadum exemplar plenius suppletumve (cf. pp. 79. 148. 169. 252. 849) aut ‘Gabriae’, i. e. Babrii decurtati codicem (cf. adn. ae feb. 12) prae manibus habebat, unde vitia inveterata descripsit v. 3 sq. Minae vel Babrii personat, qu inventis Lachmann temere usus versibus barbaris exitum supplevit syll. II feb. 13, manifesta est fraus || 2 ante 1 (ad litt. ο) coll. Lm, diasceuastae Athoi partes agens 3 φέροι Cor. alii, sed cf. 93, 3 | πανούργοισι (sine ν) Nat. corr. Nck; num πανουργοῦσιν, λεωργοῖσιν || 4 σάκος (scutum ut ferat amis sitisque Nat. corr. Bentleius, cf. Eurip. Cycl. 97 δέψης ἄκος | κακῆς (artis et malae uasa) at, cor. Lm || Post v. 4 aliquid deesse coniecit Knoche p. 189)

133

οὗτοι δὲ κύκλῳ πᾶσαν ἐξ ἔθους κώμην

περιιόντες ἔλεγον ᾖα· τίς γὰρ ἀγροίκων

οὐκ οἶδεν Ἄττιν λευκὸν ὡς ἐπηρώθη;

τίς οὐκ ἀπαρχὰς ὀσπρίων τε καὶ σίτων

ἁγνῷ φέρων δίδωσι τυμπάνῳ Ῥείης;

141ªΜηναγύρται ὄνον ἔχοντες τούτῳ εἰώθεσαν τὰ σκεύη ὁδοιποροῦντες ἐπιτιθέναι. καὶ δή ποτε ἀποθανόντος αὐτοῦ ὑπὸ κόπου ἐκδείραντες αὐτὸν ἐκ τοῦ δέρματος τύμπανα κατεσκεύασαν καὶ τούτοις ἐχρῶντο. ἑτέρων δὲ αὐτοῖς μηναγυρτῶν ἀπαντησάντων καὶ πυνθανομένων αὐτῶν, ποῦ ἂν εἴη ὁ ὄνος, ἔφασαν τεθνηκέναι μὲν αὐτόν, πληγὰς δὲ τοσαύτας λαμβάνειν, ὅσας ζῶν οὐχ ὑπήνεγκεν.

Οὕτω καὶ τῶν οἰκετῶν ἔνιοι εἰ καὶ τῆς δουλείας ἀφεθῶσιν τῶν δουλικῶν ἀρχῶν οὐκ ἀπαλλάττονται.

[*](141, 6 περιιόντες Tz Nat, περιόντες Dobreus ad Porson. Aristoph. 135, sed cf. 104, 7 | ἐλέγοντʼ Bentleius (Eb Rth), ᾔτουν Menas | suppl. Bgk, 〈ὄψα〉 Lm; cf. Suid. s. ἀγείρει( Ael. fr. 121 H.), Didym. Miller Misc. p. 403 || 7 εἶδεν Bss | λευκὸν, scil. facie dealbata albisque vestimentis conspicuum, cf. Apul. Metam. VIII 27 Augustin. Civ. D. II 26: Lobeck Agl. p. 655)[*](141ª fabula pedestri oratione concepta invenitur Au 162 Pr 161 p. 364 St. Nevel. 245 || 10 εἰώθασι A | τὰ σκεύη ἐπιτιθέντες ὁδοιπορεῖν Pr Nev. || 11 ἀπὸ AuP Nev. || 15 ὁ ὄνος ἡμῶν Au, ἡμῶν om. Pr Nev. || 16 ὅσας ποτὲ οὐδὲ ζῶν ὑπομείνειεν ἂν Pr, ὅσας οὐδὲ ζ. ὑπέμεινεν Nev. || 17 εἰ — ἀφεθῶσιν Nev, καίπερ τῆς δουλείας πεφευγότες Pr, περὶ τῆς ἐλευθερίας ἑφιἐμενοι A || 18 ἀρχῶν PrAu, om. Nev. ,,Alter versus fuerit τεθνηκέναι μέν, λαμβάνειν δὲ τοσσαύτας | πληγὰς , alter in ἀπαντώντων exierit“ Eb p. 79; sed tota haec fabula et quae ei sunt cognatae certis poesis Babrianae ornamentis omnino orbatae non a Babrio pendent, sed a Babrii exemplari: discrimen facies conl. Phaedr. IV 1 qu singulas fere fabulae pedestris sententias fidelitet expressit)

134

142 Αἶγα καὶ ὄνον ἔτρεφέ τις. ἡ δὲ αἲξ φθονήσασα τῷ ὄνῳ διὰ τὸ περισσὸν τῆς τροφῆς ἔλεγεν· „ὡς ἄπειρα κολάζῃ, ποτὲ μὲν ἀλήθων, ποτὲ δʼ ἀχθηφορῶν καὶ συνεβούλευεν ἐπίληπτον ἑαυτὸν ποιήσαντα καταπεσεῖν ἔν τινι βόθρῳ καὶ ἀναπαύσεως τυχεῖν. ὃ δὲ πιστεύσας (e?) καὶ πεσὼν συνετρίβη (i?). ὁ δὲ δεσπότης τὸν ἰατρὸν καλέσας

ᾔτει βοηθεῖν. ὃ δὲ

αἰγὸς πνεύμονα ἐγχυματίσαι ἔλεγεν αὐτῷ καὶ οὕτω τῆς ὑγείας τυχεῖν. τὴν δʼ αἶγα (e?) θύσαντες τὸν ὄνον ἰάτρευον.

Ὅτι ὅστις καθʼ ἑτέρου δόλια μηχανᾶται, ἑαυτοῦ γίνεται τῶν κακῶν ἀρχηγός.

[*](142, 3 cf. 129, 5 sq. | 7 cf. 20, 3. 130, 4 Fabulae paraphrasis Bodleiana6; quae in Athoo inveniuntur, numeris infra sunt indicatae, omnibus verbis exsriptae, quae non inveniuntur)[*](B 1 = A 16. B 2 = A 12)[*](142 B 3 M 2 P 3, P 3. Initium fuerit ὄνον τις ἔτρεφε, cf. 129 || 2 διὰ τὸ περιττεύειν τ. τρ. εἰρωνικῶς συνεβούλευε λέγουσα· ἄπειρα κτλ. Pr | στροφῆς P1 || 3 ἀχθηφορῶν (Babrii ?) P, ἀχθοφορῶν B M; pergit P: ἐπίληπτον οὖν ἑαυτὸν ποιήσας τῷ βόθρῳ κρημνίσθητι, quae sequuntur longius a B recedunt 4 ποιήσαντα B, ποιῆσαι MP1 | καταπεσὼν P || 5 τύχη M 7 βοηθεῖν BP, βοήθειαν M || 8 sq. ὁ δὲ πόμα τούτῳ δι αἰγὸς πνεύμονος κατασκευασθὲν κεράσαι ὡρίσατο καὶ οὕτω τ. ὑ. τυχεῖν. θύσαντες τοίνυν τὴν ἀθλίαν αὐτεπίβουλον αἶγα, τὸν ὄ. ἰ. P: quae haud scio an a Babrio propius absint; de medicina cf. Plin. n. h. XXX 113 || Prom. B = epim. M P1P; ὅστις — δόλον — ἑαυτοῦ ἐστι — αὐτουργός P1; cf. Georgides gnomol. p. 9: Βαβρίου· ἀρχιτέκτωον κακῶν πέφυκεν ὁ καθʼ ἑτ. δ. φθεγγόμενος. Gitlbaueri tentamen longis contra Babrii artem solutis, brevibus finalibus in ε et ο, verbis barbaris (αἰγη!) deformatur)

135

143 Αἱ δρύες κατεμέμφοντο τὸν Δία ὅτι „ἐπεὶ κοπτόμεθα, τί ἡμᾶς μετὰ τῶν λοιπῶν φυτῶν ἐποίησας;“ ὁ δὲ Ζεὺς εἶπεν ,ὑμεῖς αὐταὶ αἴτιοι τῆς κοπῆς·

εἰ μὴ γὰρ ὑμεῖς στελεὰ πάντʼ ἐγεννᾶτε

οὐκ ἂν γεωργὸς πέλεκυν ἐν δόμοις εἶχεν.

Ὅτι αἴτιοι κακῶν ἑαυτοῖς τινες ὄντες τὴν μεμψιν ἀφρόνως τῷ θεῷ ἐπιτιθέασιν.

144 Γεωργὸς ἀετὸν εὑρὼν ἠγρευμένον

τὸ κάλλος αὐτοῦ θαυμάσας

ἀπέλυσεν αὐτὸν ἐλεύθερον.

ὃ δʼ οὐκ ἄμοιρος χάριτος

[*](B 4 = A 3) [*](143 B 5 P 5; v. 4. 5 Suid.; ex apophthegmate Periclis Aristot. rhet. IIl 4 p. 1406 3 (τούς τε γὰρ πρίνους ὑφʼ αὐτῶν κατακόπτεσθαι) || 1 sqq. Δία λέγουσαι ὅτι μάτην παρήχθημεν ἐν τῷ βίῳ· ὑπὲρ πάντα γὰρ τὰ φυτὰ βιαίως τὴν τομὴν ὑφιστάμεθα. καὶ ὁ Ζεύς· ὑμεῖς P | τί οὖν ἥ. (e)? || 3 τῆς τοιαύτης συμφορᾶς P || 4 αὐταὶ 〈γὰρ〉 ὑμεῖς αἴτιαι κοπῆς ὕμιν Eb proposuit || 4 sq. S s. στελεόν || 4 εἰ —πάντα τίκτητε S, εἰ μὴ γὰρ ὑμεῖς τὰ στελλίδια ἐγεννᾶτε B, γὰρ τοὺς στειλειοὺς ἐγεννᾶτε καὶ πρὸς τεκτονικὴν καὶ γεωργικὴν χρήσιμοι ἦτε (interpolatione) P; num ὑμίν — ἐγεννήθη vel ὑμῶν στειλέʼ ἐξεγεννήθη? cf. imit. 13 v. 34 p. 217 || 5 οὐκ ἂν πέλεκυς ὑμᾶς ἐξέκοπτεν BP; γεωργοὶ — εἶχον seu potius γεωργῷ πέλεκυς ἐν δόμοις εἴη? Cr; duo versus in ε et εν exeuntes ferri viX possunt || Prom. B = epim. P verbis quibusdam mutatis.) [*](6 = A 10. 7 = 5. 8 = 4. 9 = 11. 10 = 15. 11 = 1. 12 = 7. 13 = 14. 14 = 13. 15 = 22. 16 = 23. 17 = 18, 18 = 19. 19 = 32. 20 = 31. 21 = 24. 22 = 29.) [*](144 B 23; P 18 longius recedit a B; cf. Aphthon. 28 (Fur. 215), Anthol. Pal. IX 378. Stesich. fr. 66 B.: Cr p. 223 || 1 Γεωργῷ τινι ἀετὸς ἐθηρεύθη P: poterat γεωργὸς εὑρῶν αἰετὸν 〈πάγης εἴσω〉 seu potius Πάγῃ γεωργὸς αἰετὸν συνειλήφει (18, 2) 2 suppl. τὸ (δὲ) κάλλος αὐτοῦ θαυμάσας 〈ἀφῆκʼ αὔραις〉, cf. 11, 4. 124, 11. 135, 2; 26, 5 || 3 sqq. nihil nos iuvant codicis P lectiones || 4. 7 δὲ B)

136

κατεφάνη, ἀλλʼ ὑπὸ τεῖχος σαθρὸν καθήμενον ἰδὼν προσπετάσας τοῖς ποσὶν ἦρε τὸ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ φακιόλιον.

ὃ δʼ ἐξαναστὰς 〈ἐπ〉εδίωκε.

τοῦτο δὲ ὁ ἀετὸς ἔρριψε. καὶ ἀναλαβόμενος αὐτὸ καὶ ὑποστρέψας εὗρε τὸ τεῖχος συμπεπτωκὸς ἔνθα ἐκάθητο θαυμάσας τὴν ἀμοιβήν.

Ὅτι τοὺς ἀγαθόν τι πεπονθότας ἔκ τινος ἀντευεργετεῖν χρή· ὃ γὰρ ἀγαθὸν ποιήσεις, ἀντιδοθήσεταί σοι.

145 Διὰ στενῆς ὁδοῦ ὥδευεν Ἡρακλῆς χήρης,

ἐπὶ γῆς δʼ ἰδών τι πᾶν ὅμοιον ὂν μήλῳ

ἐπειρᾶτο συντρῖψαι (e?).

ὡς δʼ εἶδε διπλοῦν γενόμενον,

ἔτι μᾶλλον ἐπέβαινεν καὶ τῷ ῥοπάλῳ ἔπαιεν. τὸ δὲ φυσηθὲν εἰς μέγεθος τὴν ὁδὸν ἀπέφραξεν. ὃ δὲ ῥίψας (e)

τὸ ῥόπαλον ἵστατʼ ἀργὸς αὐτὸ θαυμάζων.

Ἀθηνᾶ δὲ αὐτῷ ἐπιφανεῖσα εἶπεν· „πέπαυσο δή, ἄδελφε, τοῦτό ἐστι φιλονεικία καὶ ἔρις· ἄν τις αὐτὸ καταλείπῃ ἀμάχητον, μένει

οἷον ἦν πρῶτον,

ἐν δὲ ταῖς μάχαις οὕτως οἰδεῖται.“

Ὅτι πᾶσι φανερὸν καθέστηκεν, ὡς αἱ μάχαι καὶ ἔριδες αἰτίαι μεγάλης βλάβης ὑπάρχουσιν.

[*](145, 5 cf. 98, 16. 125, 3. 129, 21. 139, 7 | 5 cf. 28, 7)[*](144, 7 possis ὁ δʼ ἐξαναστὰς ἐπεδίωκεν ἐξαίφνης, cf. 32, 8; 43, 7. 111, 5. 132, 1 || 8 ὁ εὐεργέτης ἀπέρριψε τὸ ἀναληφοθὲν πληρεστάτην ἀντιδοὺς τὴν ἀντίχαριν P, quod fortasse propius accedit ad Babrium, cf. 107, 15 || Prom. B ═ epim. ὅτι — πεπονθότας ὁμοίως ἀντιποιεῖσθαι χρή B 24 ═ A 37. 25 ═ 40)[*](145 B 26 || 2 ἰδὼν δὲ ἐπὶ γῆς μήλῳ ὅμοιόν τι B, unde versum refinxi || 4 δὲ H || 7 ἕστατο B || 8 δὲ B, δὴ Eb, num δῆτʼ ? cf. 28, 8. 15, 13. Versuum exitus agnovit Eb in Anal. Babr.; Babrius scribere poterat: πέπαυσο δῆτ᾿, ἄδελφε, τοῦτο τὸ ζῷον (τὴν ὁρᾷς αὕτη, cf. 81, 1. 61, 6) ἔρις (Ἔ.?) πέφυ- )

137

146 Ἐν τόπῳ τινὶ πλησίον ἀνδρὸς πλουσίου βυρσοδέψης ἔμελλεν οἰκῆσαι (e ?). ὃ δὲ τοῦτον ἐδίωκε διὰ τὴν δυσοσμίαν. τοῦ δὲ λέγοντος ,,πρὸς ὀλίγον ἀνιαθήσῃ, μέχρις οὗ συνεθίσῃς, καὶ ἔκτοτε οὐκέτι ὀσφρανθήσῃ (e?)“ φη ,,οὐ διὰ τὴν σὴν τέχνην ἡμεῖς τὴν αἴσθησιν ἡμῶν ἀποβαλοῦμεν.“

Ὅτι οὐ δεῖ κοινωνεῖν ταῖς ματαίαις συμβουλίαις μάλιστα ταῖς πρὸς βλάβην τῆς φύσεως οὔσαις.

147 Ἔχιδναν ἐκ τοῦ ψύχους ἐκπνέουσαν ἤδη γεωργὸς εὑρὼν ἐν τῷ κόλπῳ ἔθαλψεν. δʼ ἁπλωθεῖσα καὶ τοῦ γεωργοῦ τῇ χειρὶ ταύτην ὁμαλίσαι βουληθέντος δακοῦσα τοῦτον ἀπέκτεινεν.

Ὅτι ἀνδρὶ πονηρῷ μήτε καλῶς πράττοντι μήτε φαύλως χάριν παράσχῃς· ἡ γὰρ πονηρὰ φύσις ἀντὶ ἀγαθῶν πονηρὰ ἀνταποδίδωσιν· χρηστὸν γὰρ ἦθος οὐ τίκτει.

147a Ἔθαλπέ τις γεωργὸς ἐν κόλποις ὄφιν

ὥρᾳ κρύους, ἐπεὶ δὲ θέρμης ᾔσθετο

[*](147, 2 cf. 35, 4) [*](κεν· ἤν τις αὐτὸ καλλείπῃ (cf. 88, 11) | ἀμάχητον, ἐμ μένει τόθʼ οἷον ἦν πρῶτον, | ἐν ταῖς μάχαις δὲ τόνδʼ ἐς ὄγκον οἰδεῖται.“ B 27 = A 42. 28 = 38. 29 = 36. 30 = 35. 31 = 53. 32 = 52. 33 = 49. 34 = 43) [*](146 B 35 || 1 sq. fuitne καὶ βυρσοδέψης στέγος ἔμελλεν οἰκῆσαι, cf. 12, 15? || 2 sq. δυσσοσμίαν B || 4 ὀσφρανθείση B | fuerit μέχρις συνεθίσῃς, κἄκτοτʼ οὐκ ὀσφρανθήοῃ || Epim. = Prom. B | συμβουλείαις B || 7 οὔσης B) [*](B 36 = A 44 37 = 45. 38 = 47. 39 = 51. 40 = 57. 41 = 50) [*](147 B 42 M 24 P 28; tetrast. l 17; fab. ian b. 1 p. 234. ln ipsa fabula, quam invita Minerva choliambis coercuit Gb 147, sermonis Babriani lumina prorsus exstincta || 1 εἶδε γεωργὸς M P1 || num fuit ἔχιδναν ἐκπνέουσαν ὑπὸ κρύους ἤδη || 1 sq. εὑρὼν — ἔθαλψε B, καὶ λαβὼν ἔβαλεν ἐν τῶ κόλπω καὶ ἔθ. MP1 || 3 δακοῦσα om. M || ln epim. (prom. B) choliambi latent: φύσις πονηρὰ χρηστὸν ἦ. οὐ τ. (Gb) || 5 πράττων P1 B, om. M, em. Kn | παράσχου MP1) [*](147ª tetrast l 17; edidi secundum Palatinum alterum Neveleti p. 642)

138

ἔπληξε τὸν θάλψαντα καὶ κτείνει τάχος·

στενῶν δʼ ὁ πληχθεὶς τόνδε τὸν στίχον ἔφη·

„δικαίως πάσχω τὸν πονηρὸν οἰκτείρας.“

Οὕτως κακοὶ πέλουσι τοῖς εὐεργέταις.

147b Γέρων τὶς γεωργὸς χειμῶνος ὥρᾳ (i?) ὄφιν εὑρὼν ὑπὸ κρύους πεπηγότα (i?) τοῦτον ἐλεήσας καὶ λαβὼν ὑπὸ κόλπων ἔθετο. θερμανθεὶς δὲ ἐκεῖνος καὶ ἀναλαβὼν τὴν ἰδίαν φύσιν ἔπληξε τὸν εὐεργέτην καὶ ἀνεῖλε· θνήσκων δὲ ἔλεγε

„δίκαια πάσχω, τὸν πονηρὸν οἰκτείρας.“

Ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι ἀμετάθετοί εἰσιν αἱ πονηρίαι, κἂν τὸ μέγιστα φιλανθρωπεύωνται.

148 Ἡ χελιδὼν ἔφη πρὸς τὴν κορώνην· „ἐγὼ παρθένος καὶ Ἀθηναία (e) καὶ βασίλισσα καὶ βασιλέως τῶν Ἀθηνῶν θυγάτηρ. καὶ προσέθηκε καὶ τοῦ Τηρέως τὴν βίαν καὶ τὴν ἀποκοπὴν τῆς γλώττης. καὶ ἡ κορώνη· [*](147, 1 cf 140, 1 | 2 cf. 131, 16 | 4 sq cf. 129, 23 137, 5 || 148, 2 sq. cf. 72, 11. 16. 12 22) [*](1478, 5 πάσχων P) [*](147 (Eb 150 Gb 250) A1 62 p. 33 Schn. || 5 versum agnovit Huschke Babrio non indignum. Exemplum Augustanum iambographo Byzantino expressum esse putat Schn p. 175; ego Babrium decurtatum Augustni diasceuastae prae manu fuisse credo B 43 = A 59. 44 = 58) [*](148 B 45 33 P1 29, V Fur. 381 (p. 156) || 2 καὶ post παρθένος om. M || 3 καὶ — βίαν V, καὶ τὸν Τηρέα καὶ τὴν BM || 4 κορώνη ἔφη „τι V || Legit hanc fabulam atque cum XII contaminavit Gregor. Naz. epist. 114 ad Celeusium (vol. III p. 210 M.), ubi hirundines cycnis (cf. Lucr. III 7) solitudinem amplectentibus cavillantur et gloriantur ἡμῶν δὲ εἰσιν αἱ πόλεις καὶ περιλαλοῦμεν τοῖς ἀνθρώποις καὶ τὰ ἡμέτερα αὐτοῖς διηγούμεθα, ταῦτα δὴ τὰ ἀρχαῖα καὶ Ἀττικά, τὸν Πανδίωνα, τὰς Ἀθήνας, τὸν Τηρέα, τὴν Θρᾴκην, τὴν ἀποδημίαν, τὴν ὕβριν, τὴν ἐκτομὴν τῆς γλώττης κτλ, cycni vero respondent: ὑμᾶς δὲ καὶ εἰσοικιζομένας οἱ ἄνθρωποι δυσχεραίνουσι καὶ ᾀδούσας ἀποστρέφονται· καὶ μάλα ἐν δίκῃ, αἵ γε οὐδὲ ἐκτμηθεῖσαι τὴν γλῶτταν δύνασθε σιωπᾶν.)

139

„τί ἂν“ ἐφη „ἐποίησας, εἰ τὴν γλῶτταν εἶχες, ὅπου τμηθείσης (e) τοσαῦτα λαλεῖς;“

Ὅτι οἱ ἀλαζόνες διὰ τοῦ λόγου ψευδολογοῦντες αὐτοὶ ἑαυτοῖς ἔλεγχος καθίστανται.

149 Ὥρῃ θέρους, ὅτε τὸ καῦμα τῇ δίψῃ λυπεῖ, εἰς μικρὰν

πηγὴν λέων καὶ κάπρος ἐκπιεῖν ἦλθον.

ἤριζον δέ, τίς πρῶτος αὐτῶν πίῃ. ἐκ τούτου (e ?) δὲ πρὸς φόνον ἀλλήλων διηγέρθησαν.

ἄφνω δʼ ἐπιστραφέντες, ὥστʼ ἀναπνεῦσαι,

εἶδον γῦπας ἐκδεχομένους, ὃς ἂν αὐτῶν πέσῃ, τοῦτον καταφαγεῖν· διὰ τοῦτο λύσαντες τὴν ἔχθραν εἶπον· [*](148, 5 cf. 1, 15 || 149, 1 i cf. 140, 1 | 3 cf. 89, 8) [*](148, 5 τμηθεῖσα M | τοιαῦτα MP1 || Epim. M (prom. B), sim. V || Scribere poterat (Cr p. 2021): ἔγωγε παρθένος τις ἦν Ἀθηναίη, βασίλισσα βασιλέως τε τῶν Ἀθηναίων θυγάτηρ προσέθηκε καὶ τὴν Τηρέως ποτʼ ἐν Θρᾴκῃ βίην τε καὶ τὴν ἀποκοπήν δὲ τῆς γλώσσης. ἕως κορώνη τί ἂν“ ἔφη πεποιήκεις, εἰ γλῶσσαν εἶχες ὡς πάλαι παῤ ἀνθρώποις, ὅπου λαλεῖς τοσαῦτα κἀπο τμηθείσης.“ 7 ψευδολογοῦνται B, corr. V (epim.) | αὐτοὶ om. V B 47 = A 65. 48 = 64) [*](149 B 49 P1 31 = Nevei. Fur. 298 p. 112; tetr. l 5 | 1 θέρους ἐν ὥρῃ ὅτε BP; ab ὥρῃ incepisse fabulam quae non legitur in Athoo probabilius || 2 δίψει λυπεῖ P1, δίψαν ἐμποιεῖ B; fuit fere: τὰ ζῷα λυπεῖ, πρὸς μικρήν τινʼ ἐν δένδροις 5 ἦλθον πιεῖν BP1 | Poterat: ἢριζον αὐτῶν πότερος ἐκπίῃ πρῶτος κἀκ τούτου πρὸς φόνον ἐπηγέρθησαν οἱ δύʼ ἀλλήλοις (cf. 61, 3. 12, 5) || 6 δὲ om. P1 || 8 πρὸς τὸ ἀναπνεῦσαι BP1, rest. Eb || 9 ἂν om. P1)

140

„φίλους γενέσθαι κρεῖσσόν ἐστιν ἀλλήλοις

ἢ βρῶμα γυψὶ καὶ κόραξιν ἀγρώσταις.“

Ὅτι τὰς πονηρὰς ἔριδας καὶ φιλονεικίας καλόν ἐστι διαλύειν, ἐπειδὴ πᾶσιν ἐπὶ κίνδυνον τέλος ἄγουσιν.

150 Ἴκτινος ὄφιν ἁρπάσας ἐπέτατο. ὃ δὲ ἐπιστραφεὶς καὶ δακὼν καὶ ἀμφότεροι τοῦ ὕψους κατενεχθέντες, ὁ μὲν ἴκτινος ἐτεθνήκει (e?). ὁ δὲ ὄφις ἔφη αὐτῷ· „τί τοσοῦτον ἐμάνης, ὅτι τοὺς μηδὲν ἀδικοῦντας βλάπτειν ἠβούλου; ἀλλὰ

δίκην ἔδωκας τῆς ἁρπαγῆς †δικαίαν.“

Ὅτι πλεονεξίᾳ τις προσέχων καὶ τοὺς ἀσθενεστέρους ἀδικῶν ἰσχυροτέρῳ προσπεσών, ὡς οὐκ ἐλπίζειν, ἐκτίσει τότε καὶ ἃ πρότερον ἐποίησε κακά.

150a Ἰντῖνος ὄφιν ἄνω πετάσας φέρει ὁ δὲ ἐπιστραφεὶς καὶ δακὼν τοῦτον αὖθις εὐθὺς ἔκτεινεν. ὃ δʼ ὄφις ἀνεβόα· „ἴνα τί ἄρα οὕτως αὐτὸς ἐμάνης, ὥστε τοὺς μηδὲν ὅλως ἠδικηκότας βλάπτειν (e ?) ἐβούλου, καὶ θάνατον προσάγειν; ὅμως πέπονθας ὃ ἐβούλου μοι πρᾶξαι (e?).“

Ὅτι πλεονεξίᾳ τις προσέχων καὶ τοὺς ἀσθενεῖς ἀδικῶν ἰσχυροτέροις ἐμπεσών ποτε καὶ μὴ ἐλπίζων ἐκτίσει πρότερον πεποίηκε κακά.

[*](149, 10 cf. 47, 10 | 11 cf. 9, 9 | 11 m e cf. 122, 5. 115, 2 || 156ª, 5 cf. 137, 5)[*](149, 10 κρεῖσσόν ἐστιν ἡμᾶς φίλους γενέσθαι ἢ κτλ. BP1. rest. Eb || Prom. B = epim. P1 distichon temere restituit Gb φιλονεικείας B)[*](B 50 = A 66. 51 = 70. 52 = 67. 53 = 75. 54 = 71. 55 = 73)[*](150 B 56 (Eb p. 94) cf. Arch. Mityl. Anth. Pal. IX 339; e proverbio, cf. Cr p. 224 sq. || 1 ἁρπάσαντος B || 7 ἐλπίζει Eb, cf. epim. 150b)[*](150ª V Fur. 352 dodecasyllabos constituit Cor. 404 || 3 num latet choliambus τοὺς μηδὲν ὥστε σ᾿ ἠδικηκότας βλάπτειν ? B 57=A 76. 58 = 74. 59 = 72)

141

151 Καρύα τις ἐν ὁδῷ ἱσταμένη καρπὸν πολὺν ἔφερεν. οἱ δὲ παροδῖται λίθοις αὐτὴν καὶ βάκλοις κατέκλων διὰ τὰ κάρυα. ἣ δὲ οἰκτρὸν λόγον ἔφη· „ὦ ἀθλία ἐγώ, ὅτι, οὓς τῷ καρπῷ μου εὐφραίνω (e?), ὑπὸ τούτων δεινὰς ἀντιλαμβάνω χάριτας.“

Ὅτι τοὺς ἀχαρίστους καὶ κακούργους τοὺς ἀντὶ ἀγαθῶν κακὰ ἀντιδιδόντας ὁ μῦθος ἐλέγχει.

152 Κόραξ ὑπὸ παγίδος κρατηθεὶς εὔξατο τῷ Ἀπόλλωνι λιβανωτὸν ἐπιθύσειν. σωθεὶς δὲ τοῦ κινδύνου (e?) τῆς ὑποσχέσεως ἐπελάθετο. πάλιν δὲ ὑφʼ ἑτέρας κρατηθεὶς παγίδος ἀφεὶς τὸν Ἀπόλλωνα τῷ Ἑρμῇ ὑπέσχετο θῦσαι (e?). δὲ πρὸς αὐτὸν ἔφη· „ὦ κάκιστε, πῶς σοι πιστεύσω (e?), ὃς τὸν πρότερόν σου δεσπότην ἠρνήσω (e) καὶ ἠδίκησας.“

Ὅτι οἱ πρὸς τοὺς εὐεργέτας ἀγνώμονες γενόμενοι ἐν περιστάσει ἐμπεσόντες οὐχ ἕξουσι βοηθούς.

153 Κύων τρεφόμενος ἐν οἴκῳ θηρσὶν εἰδὼς μάχεσθαι (i) ἰδὼν πολλοὺς ἐν τάξει ἱσταμένους, ῥήξας (e?) τὸν κλοιὸν τοῦ τραχήλου [*](152, 4 cf. 97, 2 | 5 cf. 99, 5. 106, 22 || 153, 1 cf. 100, 1 sq. 51, 1) [*](151 B 60 P 36 (Nev. Cor. 199) cf. Pr 131 p. 356 St. Fluxit ex epigrammate, cf. Antip. Thess. Anth. Pal. IX 3 (cf. 79), unde pendet etiam Ps. -Ovidii liber Dacis (Wilamowitz comment. Momms. p. 396); sim. 187. 223 || 1 ἔφερε πολύν P1 || 2 αὐτὴν om. P1 || 3 λόγον om. P1 || Prom. B = Epim. P) [*](B 61 = A 77) [*](152 B 62 P1 38 (Nev. Cor. 205 Fur. 287) || 1 πάγιδας P1 | ηὔξατο P1 | ἀπώλλωνι P1 || 2 ἐπιθύσει P || 4 τῶ ἀπώλλωνι P1 || 6 σου ipse P1 | ln fine collatis l. s. s. et 136, 13 fuisse conicias: πῶς σοι, κάκιστε θηρίων, τι πιστεύσω ὃς τὸν πάλαι σου δεσπότην ἀπηρνήσω || Epim. εὐεργετοῦντας P1 | ἐμπεριστάσει P1 | βοήθειαν P1) [*](B 63 = A 78. 64 = 86. 65 = 82. 66 = 79. 67 = 83. 68 = 87) [*](153 B 69 Epim. Georg.? || 1 δεδιὼς Hartel, cf. Cr p. 1891 | Initium tale poterat esse: κύων (σκύλαξ?) ἐτρέφετο)

142

ἔφευγε διὰ τῶν ἀμφόδων. κύνες δʼ ἄλλοι

τοῦτον ἰδόντες εὐτραφῆ οἷα ταῦρον (e?)

εἶπον· „τί φεύγεις;“ ὃ δὲ

εἶπεν· „ὅτι μὲν τροφῇ

συζῶν περισσῇ † οἶδα καὶ σῶμα τοὐμὸν εὐφραίνω

ἀεὶ δὲ πλησίον εἰμὶ θανάτου ἄρκοις καὶ λέουσι μαχόμενος“. οἳ δὲ πρὸς ἀλλήλους εἶπον· „καλὸν βίον ἡμεῖς, εἰ καὶ πενιχρὸν ζῶμεν, οἵτινες οὔτε λέουσιν οὔτε ἄρκοις μαχόμεθα.“

Ὅτι οὐ δεῖ κινδύνους ἑαυτῷ ἐπιφέρειν διὰ τρυφὴν καὶ ματαίαν δόξαν, ἀλλὰ τούτους ἐκφεύγειν.

154 Λύκος τῶν λοιπῶν λύκων στρατηγήσας (e)

νόμους ἔταξε πᾶσιν

[*](153, 8 cf. 108, 29 | 9 cf. 107. 2) [*](θηριοτρόφων οἴκῳ εἰδὼς μάχεσθαι θηρσίν. καὶ μάχης ὥρῃ. πολλοὺς ἰδὼν ἑστῶτας ὥσπερ ἐν τάξει τὸν τοῦ τραχήλου κλοιὸν ἐκ βίης ῥήξας κτλ.) [*](153, 4 versum agnoverat Cr p. 188 3, misere corrupit Gb 6 εἶπεν B, corr. Kn || 8 τὸ ἐμὸν B || 9 λέουσι (συσὶ?) Kn, κυσὶ B || Exitus restitui potest hic: ἰδόντες οἷα ταῦρον εὐτραφῆ τοῦτον εἶπον „τὶ φεύγεις“; ὃ δὲ „τροῇ μὲν οὖν, οἷδα, | συζῶν περισσῇ σῶμα τοὐμὸν εὐφραίνω, | ἀεὶ δὲ μοίρης εἰμὶ πλησίον τλήμων | ἄρκτοις μαχόμενος ἢ λέουσιν ἀγρώσταις.“ | οἳ δʼ εἶπον οὕτω βουκολοῦντες ἀλλήλους· | „εἰ καὶ πενιχρὸν, τὸν βίον καλὸν ζῶμεν, (Gb) | οὕς || οὐ μάχεσθαι δεῖ λέουσιν οὔτʼ ἄρκτοις.“ Ad hanc fabulam (vel || ad Babr. 108) referendum Georgid. Bss An. l p. 17: βιοῦντας ἡμᾶς ἐν αὐταρκείᾳ κρεῖσσον ἀσφαλῶς ζῆν || ἢ τρυφῶν βουλομένους κινδύνοις ἑαυτοὺς ἐπιρρίπτειν.) [*](B 70 =A 84. 71 = 104. 72 = 91. 73 = 103. 74 = 90.) [*](75=95. 76 = 98. 77 = 107. 78 = 102. 79 = = 92. 80 = 93. 81 = 96) [*](154 (152 Eb) B 82 M 49 P1 52; fabulas Nev. Cor. 235, F Fur. 111 (cf. Cor. p. 380) versibus politicis dodecasyllabis compositas, pro fundamento habuit Eb Babr. p. 88, cf. p. 97 || 1 στρατηγήσας λύκων B, verius MP1 || 2 ἔταζε B)

143

ἵνα, εἴ τι ἂν ἕκαστος κυνηγήσῃ (e), πάντα εἰς μέσον ἄξῃ καὶ μερίδα ἴσην ἑκάστῳ δώσῃ, ὅπως μὴ οἱ λοιποὶ ἐνδεεῖς ὄντες ἀλλήλους (e) κατεσθίωσιν. ὄνος δὲ παρελθὼν τὴν χαίτην σείσας ἔφηl

„ἥδ᾿ ἐκ φρενὸς λύκου μὲν ἦν καλὴ νώμη

ἀλλὰ πῶς σὺ τὴν χθεσινὴν ἄγραν τῇ κοίτῃ (e) ἐναπέθου; ἄγε ταύτην εἰς μέσον ἀπομερίσας.“ ὃ δὲ ἐλεγχθεὶς τοὺς νόμους ἀνέλυσεν.

Ὅτι αὐτοὶ οἱ τοὺς νόμους δικαίως ὁρίζειν δοκοῦντες καὶ ἐν οἶς ὁρίζουσι καὶ δικάζουσιν οὐκ ἐμμένουσιν.

Πρῶτον λέγουσι τὰ ζῷα πάντα πλασθῆναι

καὶ χαρισθῆναι αὐτοῖς παρὰ τοῦ θεοῦ τῷ μὲν ἀλκήν, τῷ

[*](155, 1 cf. 66, 1 sq. | 2 cf. 67, 2)[*](154, 3 ὅτι ἂν Eb | κυνηγήσει MP1 | πάντα BP1, πάντων M | ἄξει MP1 || 4 δώσει M, δόσει P1 || 5 ἀλλήλως B | λέων δὲ Lessing Xl 1, 103 L. | χέτην P1 | κατεσθίουσιν M || 7 ἔφη· ἐκ φρενὸς B, ἐκφωνεῖ errore M | καλῆς γνώμης M || 8 χθεσηνὴν M | τὴν κοίτην M || 9 ἀπομερίσαι Eb | ἐλυσεν M || Fabulae politicae inItium penitus mutatum; in exitu haud scio an lateant Bores Babriani: ἀλλὰ πῶς σὺ χθὲς ἣν ἐκράτησας ἄγραν κοίτῃ παρέθου εἰς τροφήν σοι λαθραίως; κόμισον αὐτὴν μερισθῆναι τοῖς πᾶσιν.“ ὁ δὲ θαμβηθεὶς κατέλυσε τοὺς νόμους. Exitum refingas talem: ἀλλʼ ἐχθὲς, ὦ φέριστε, πῶς σὺ τὴν θήρην ἣν εἷχες ἀγρευθεῖσαν ἐναπέθου κοίτῃ; ἄγε δὴ, μέριζε καὐτὸς εἰς μέσον ταύτην.“ ὁ δʼ ἐξελεγχθεὶς τοὺς νόμους πάλιν λύει. Cf. Bgk supra p. LXXXVII || Epim. δοκοῦνται B, corr. Kn)[*](B 83 = A 89. 84 = 94. 85 = 105. 86 = 85)[*](155 B 87. Cf. Plato Prot p. 320; lsocr. III (Nicocl.) 4 p. 27d (lulian. or. VI p. 195 Sp, Himer. XXI 10); Plut. de fort 3 p. 98 d Themist. VII p. 338 c d Maxim. Tyr. qui proxime accedere videtur ad Babrii exemplar lI 4. XXVI 6 (λέουσιν ἀλκὴ, ἐλάφοις δρόμοι, καὶ τῷ μὲν διερῷ γένει αἱ νήξεις, τῷ δὲ μεταρσίῳ αἱ πετήσεις · ὧδε καὶ τοῖς ἀνθρώποις, τὰ ἄλλα ἐλαττουμένοις τῶν ἀπάντων λόγον δὲ αὐτοῖς ὁ θεὸς ἔδωκε κτλ.); sim. Phaedr. app. 3 p. 64 Herv, Anacreont. 24, Ps. -Phocyl. 123, Basil.)

144

δὲ τάχος, τῷ δὲ πτερά. τὸν δὲ ἄνθρωπον γυμνὸν ἑστῶτα

εἰπεῖν· „ἐμὲ μόνον καταλιπεῖν ἔρημον χάριτος·“ τὸν δὲ Δία

εἰπεῖν· „ἀνεπαισθήτως (e?) εἶ τῆς δωρεᾶς καίτοι τοῦ μεγίστου

ὃς παρὰ θεοῖς δύναται καὶ παῤ ἀνθρώποις

τετυχηκώς· λόγον γὰρ ἔχεις λαβών,

τῶν δυνατῶν δυνατώτερος καὶ τῶν ταχίστων ταχύτερος.“

καὶ τότε ἐπιγνοὺς τὸ δῶρον ὁ ἄνθρωπος προσκυνήσας καὶ

εὐχαριστήσας (e) ᾤχετο.

Ὅτι ἐκ θεοῦ λογικῶν τιμηθέντων πάντων ἀνεπαισθήτως ἔχουσί τινες τῆς τοιαύτης τιμῆς καὶ μᾶλλον ζηλοῦσι τὰ ἀναίσθητα καὶ ἄλογα ζῷα.

156 Μόσχος πρὸς τὴν ἔλαφον εἶπεν· ,,σὺ καὶ μεγέθει μείζων εἶ τῶν κυνῶν καὶ ταχύτητι διαφέρεις καὶ κέρατα πρὸς ἄμυναν ἔχεις· τί οὖν τοσοῦτον φοβεῖ τοὺς κύνας; καὶ ἡ ἔλαφος ἔφη· „ὅτι μὲν ταῦτα πάντα ἔχω οἶδα· ὑλακῆς δὲ εἰ ἀκούσω, τὸν λογισμὸν σκοτοῦμαι καὶ ὅλη τῆς φυγῆς γίνομαι.“

Ὅτι τοὺς φύσει δειλοὺς οὐδεμία λόγου παραίνεσις ἐπιρρώνυσιν, κἂν καὶ εὐμήκεις καὶ στερεοὶ τῷ σώματι φαίνονται.

[*](de hom struct. 7 p. 327 (patr. XXX M). Cf. Bgk P L Gr. II p. 48 sq, Kn Zeitschr. ö. Gym 1876, Cr Mus. Rhen. XXXIX 604)[*](155, 3 Iovem hominis creatorem depinxerat poeta, cf. 59, 1 | fuitne καὶ γυμνὸς ἑστὼς εἶπεν· „ἐμὲ λιπεῖν μοῦνον δώρωον ἔρημον“ ? || 5 sq. ἔχεις ἀναισθήτως τῆς δωρεᾶς, ἄνθρωπε, τῆς ἐμῆς, καίτοι λαχὼν μεγίστου· λόγον ἔχεις λαβὼν ἤδη 6 τετυχικὼς B sqq. latent hi fere versus: ὃς παρὰ θεοῖς πέφυκε καὶ παῤ ἀνθρώποις (12, 14) κρείσσων κρατίστων καὶ ταχυπτέρων θάσσων.“ καὶ δὴ ’πιγνοὺς ἅνθρωπος ἔκκριτον δῶρον τὸν Δία προσέκυσε κᾤχετ᾿ εὐχαριστήσας.)[*](156 B 88 P1 56, cui proxima F Fur. 120 dodecasyllabis concepta || 3 ἄμυναν P1 | φοβῆ BP1 || Epim. δηλοὺς P1 | ἐπιρρώνυσιν B, ἑπιραννύει P1 | κἂν — φαίνονται om. B | εὐμίκεις P1)[*](B 89 = A 113. 90 = 114. 91 = 109. 92 = 111)

145

156a Νεβρός ποτε πρὸς τὸν ἔλαφον εἶπεν· πάτερ, σὺ καὶ μείζων (e?) καὶ ταχύτερος κυνῶν πέφυκας (i?) καὶ κέρατα πρὸς τούτοις (e) ὑπερφυᾶ φέρεις πρὸς ἄμυναν.

τί δήποτʼ οὖν οὕτω

τούτους φοβῇ; κἀκεῖνος

γελῶν εἶπεν „ἀληθῆ μὲν ταῦτα φῇς, τέκνον· ἓν δʼ οἶδα (e), ὡς, ἐπειδὰν κυνὸς ὑλακὴν ἀκούσω, αὐτίκα πρὸς φυγὴν οὐκ οἶδʼ ὅπως ἐκφέρομαι.

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι τοὺς φύσει δειλοὺς οὐδεμία παραίνεσις ῥώννυσιν.

156b Ἔλαφον ἡ μήτηρ ἐνουθέτει „τί ταῦτα;“ λέγουσα· „κέρας, ὦ παῖ, παρὰ τῆς φύσεως εἴληφας, μεγέθει δὲ διενήνοχας σώματος καὶ οὐκ οἶδʼ ὅτι παθὼν ἀποδιδράσκεις ἐπιόντας τοὺς κύνας.“ ταῦτα ἦν, καὶ κυνῶν δρόμος ἠκούετο πόρρωθεν. ἣ δὲ μένειν τῷ παιδὶ παραινέσασα αὐτὴ τῆς φυγῆς προκατήρξατο.

Παραινεῖν ἕτοιμον ἃ ποιεῖν ἀπορώτερον.

157 Μίμηλόν ἐστι φύσει ζῷον ἡ πίθηκος. μία οὖν ἐπὶ τοῦ αἰγιαλοῦ ἑστῶσα εἶδεν ἐπὶ τοῦ χείλους τῆς θαλάσσης [*](157, 1 cf. 170. 1) [*](156a A Cor. 56 p. 33. | Propius ni fallor accedit ad Babrium; poterat enim scribere: Νεβρὸς πρὸς ἔλαφον εἶπεν· ,ὦ πάτερ, μείζων ὄγκῳ πέφυκας, καὶ τάχει πολὺ κρείσσων κυνῶν, ὑπερφυᾶ τὰ κέρατα πρὸς τούτοις ἔχεις πρὸς ἀλκήν. καὶ τί δήποτʼ οὖν οὕτω τούτους φοβῇ; κἀκεῖνος εἶπε καγχάζων· „λέγεις ἀληθῆ ταῦτα, τέκνον· ἓν δʼ οἶδα, ἐπὴν ἀκούσω τῶν κυνῶν ὑλακτούντων φρένας σκοτοῦμαι γίνομαι θʼ ὅλος φύζης.“ || Perperam et hanc fabulam et alias nonnullas rectis iambis inclusit Gb, tabularum ceratarum testimonio confutatus supra 139 p. 128) [*](156 Aphthon. 17 (Fur. 208) = Nicol. 4 Fhet. l p. 267 W Aphthonius exemplar Babrianum conl. fab. 109 (Aphth. 11) permutasse videtur || 1 τί accessit e Nicola cod.) [*](157 H 93; a Babrio a alienum F Fur. 162 Au 199)

146

ἡπλωμένον καὶ ἡλιαζόμενον δίκτυον· τοῦτο ἄρασα ἐπειρᾶτο εἰς βυθὸν βαλεῖν. τὸ δὲ ἐπὶ τοῦ τραχήλου εἰληθὲν εἷλκε τὴν μιμὼ κατὰ τοῦ βυθοῦ·

ἣ δʼ ἠλάλαζεν ἐγγὺς οὖσα τοῦ θνῄσκειν·

„μηδεὶς ὃ μὴ κατ έμαθε μηδὲ ποιείτω.“

Ὅτι μηδείς, ὃ μὴ ἔμαθε μηδὲ ἐκ πείρας ἔχει, πειράτω ποιεῖν· σὺν τῇ ἀπειρίᾳ γὰρ καὶ κακόν τι προσλήψεται.

158 Ὁ λαγωὸς τῇ ἀλώπεκι· ,,ὄντως πολλὰ κερδαίνεις (e) ἢ ἔχεις, ὅτι ὄνομά σοι κερδώ ἐστιν“; ἡ δὲ ἀλώπηξ „εἰ ἀπιστεῖς“, ἔφη „δεῦρο, ἐγὼ ἑστιῶ σε ὃ δʼ ἠκολούθει τοῖς λόγοισι πιστεύσας, καὶ ἦν ἔνδον οὐδὲν ἢ †ὁ λαγωὸς δεῖπνος τῇ ἀλώπεκι. ὁ δὲ λαγωὸς ἔφη· „σὺν κακῷ μέν, ἀλλʼ ἔμαθόν σου τὸ ὄνομα πόθεν ἐστίν· οὐκ ἀπὸ τοῦ κερδαίνειν, ἀλλʼ ἀπὸ τοῦ δολοῦν.“

Ὅτι τοῖς περιέργοις πολλάκις μέγιστον κακὸν συνέβη κακῶς τῇ περιεργείᾳ χρωμένοις.

[*](157, 7 cf. 122, 16 || 158, 3 cf. 103, 15 | 4 i m = 11, 8)[*](157, 6 suppl. ex 95, 15. 107, 2. 103, 16 || 7 ὅτι μηδεὶς B | ἔμαθεν Kn, ἔλαθεν B; ὁ μή τις ἔμαθε, τοῦτο μ. π. Eb Barbara Gitlbaueri 154 commenta, qu neque tres breves finales se excipientes vitavit neque (v. 4) spondeum in pede quaro.)[*](B 94 = A 108. 95 = 117. 96 = 118. 97 = 119. 98 = fab. 126. 99= fab. 139)[*](158 B 100 || 1 conl. 81, 1 possis ὁ λαγωὸς „ὄντως“ εἶπε ,,π. κ. || 2 ἢ ἔχεις glossema || 4 num ὡς δʼ? | suppl. ex 50, 11. 98, 12 || lambos rectos temere restituit Gb 219; in fine poterat esse: ,,νῦν σὺν κακῷ μὲν“ εἶπεν ,,ἀλλὰ γινώσκω σοῦ τοὔνομʼ ὁπόθεν ἐστίν· οὐ τὸ κερδαίνειν, τὸ κέαρ δολοῦν πέφυκεν αἰτίη μούνη·“ Lusit enim originationbus scholasticis, cf Etym. ‘M p. 505, 38 κερδαλεόφρων· ἢ κερδαίνειν φρονῶν· ἢ διὰ λόγων τὴν ψυχὴν ἀπατῶν, id. s. κερδαλέος· ὁ συνετὸς τὰς γὰρ ἐντρεχείας κέρδη ἐκάλουν· ἢ παρὰ τὸ ἡδύνειν τὸ κέαρ, ὅ ἐστι τὴν ψυχὴν διὰ λόγων κλέπτειν. Hesych. s. κερδώ. κερδαλέον· δόλιον ἢ κέρδη περιποιοῦντα. ld. s. v. κέρδεσι· πανουργίαις (cf. prol. p. XXXII. XCI). Similia praebebunt carm. Gr. med. aevi p. 148, 200. 153, 335 W.)

147

159 Οἱ λύκοι τοῖς κυσὶν εἶπον· διὰ τί ὅμοιοι ὄντες ἡμῖν

ἐν πᾶσιν ὄντες οὐχ ὁμοφρονεῖθʼ ἥμιν

ὡς ἀδελφοί;

οὐδὲν γὰρ ὑμῶν διαλλάττομεν πλὴν τῇ γνώμῃ·

καὶ ἡμεῖς μὲν ἐλευθερίᾳ συζῶμεν, ὑμεῖς δὲ τοῖς ἀνθρώποις ὑποκύπτοντες καὶ δουλεύοντες πληγὰς παῤ αὐτῶν ὑπομένετε

καὶ κλοιὰ περιτίθεσθε

καὶ φυλάττετε τὰ πρόβατα.

ὅτε δʼ ἐσθίουσι, μόνα τὰ ὀστᾶ

ὑμῖν ἐπιρρίπτουσιν. ἀλλʼ ἐὰν ἥμιν

πείθησθε, πάντα τὰ ποίμνιʼ ἔκδοτε καὶ ἕξομεν πάντα κοινὰ εἰς κόρον ἐσθίοντες.“ ὑπήκουσαν οὖν πρὸς ταῦτα οἱ κύνες. οἳ δὲ ἔνδον τῶν σπηλαίων εἰσελθόντες πρότερον τοὺς κύνας διέφθειραν.

Ὅτι οἱ τὰς ἑαυτῶν πατρίδας προδιδόντες τοιούτους μισθοὺς λαμβάνουσιν.

[*](159, 8. 10 cf. 100, 1. 6)[*](B 101 = A 25)[*](139 B 102 M 38 P1 63 = Nev. 237 Cor. 233 | 1 ὅμοιον P1 || 3 ὁμοφρονῆτε ἡμῖν P1, ὁμοφρωνεῖτε (om. ἥμιν) M || 4 ἀδελφοῖς M || 5 ἡμῶν BMP1, corr. Nevel. διαλάττομεν BP1, διαλάμπομεν M, fuitne διαφερόμεθα? cf. 39, 1 || 7 ὑποκρύπτοντες P1; ὑπομένητε M | Poterat: ἀλλʼ ὕμεις ὑποκύπτετʼ ἀνθρώποισι χὤσπερ οἱ δοῦλοι πληγὰς παῤ αὐτῶν ὑποδέχεσθε δειλαίως || 8 περιτίθεσθαι || 9 φυλάττετε καὶ MP1 || 10 δὲ ἐσθίουσι(ν) BMP1 | ἡμίν M | fuitne: ὅτε δʼ ἐσθίουσι, μοῦνον ὀστέων μοίρας ὑμῖν κτλ.? || 12 πεισθῆτε M, πείσησθε P1 | καὶ ἕξομεν om. MP1 | πείθησθε, πάσας ἔκδοτ᾿ εἰς μέσον ποίμνας ? 13 ἐσθίοντες BP1, ἔσονται M | οὖν om. B || 14 τοῦ σπηλαίου MP1, num σηκῶν sed cf. 45, 2 | εἰσελθ. om. B || 15 ἔφθειραν M || Epim. οἱ om. P1)

148

160 Ὄνος τὸν ἵππον ἐμακάριζε διὰ τὴν τροφὴν καὶ τὴν θεραπείαν, ἑαυτὸν δὲ ἐταλάνιζε καὶ τὴν ἑαυτοῦ τύχην, ὅτι ἀχθοφορεῖ καὶ ὀλίγη αὐτῷ ἐστιν ἡ τροφή, ὁ δὲ ἵππος κεκοσμημένος τῷ χαλινῷ καὶ προμετωπιδίοις, καὶ κοῦφος αὐτῷ ὁ δρόμος. ταῦτα τοῦ ὄνου λογιζομένου ἐπέστη πολέμου καιρός. καὶ ὁ στρατιώτης μετὰ τῶν ὅπλων ἐπέβη τοῦ ἵππου καὶ μέσον τῶν πολεμίων εἰσίει. καὶ ὁ ἵππος μέσος] τοῖς ξίφεσιν ἔκειτο τραυματίας καὶ ψυχορραγῶν. μετεβάλετο δὲ τὴν γνώμην ὁ ὄνος καὶ τὸν ἵππον ἠλέησεν.

Ὅτι τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς ἐν ταῖς ἀρχαῖς οὐ δεῖ ζηλοῦν, ἀλλὰ τὸν κατʼ ἐκείνους φθόνον καὶ κίνδυνον λογισαμένους ἀγαπᾶν πενίαν, ἡσυχίας μητέρα.

160a Ὄνος ἵππον ἐμακάριζεν, ὡς ἀφθόνως τρεφόμενον καὶ ἐπιμελῶς, αὐτὸς μηδʼ ἀχύρων ἅλις ἔχων, καὶ ταῦτα πλείστα ταλαιπωρῶν. ἐπεὶ δὲ καιρὸς ἐπέστη πολέμου καὶ ὁ στρατιώτης ἔνοπλος ἀνέβη τὸν ἵππον πανταχόσε τοῦτον ἐλαύνων, καὶ δὴ καὶ μέσον τῶν πολεμίων εἰσήλασε καὶ ὁ ἵππος πληγεὶς ἔκειτο· ταῦτα ἑωρακὼς ὁ ὄνος

τὸν ἵππον ἐταλάνιζε.

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οὐ δεῖ τοὺς ἄρχοντας καὶ πλουσίους ζηλοῦν, ἀλλὰ τὸν κατʼ ἐκείνων φθόνον καὶ τὸν κίνδυνον ἀναλογιζομένους τὴν πενίαν ἀγαπᾶν.

161 Ὁ Ζεὺς τῇ καμήλῳ κέρατα αἰτούσῃ (e?) καὶ λεγούσῃ ὅτι [*](160, 4 cf. prooem. II 7) [*](160 B 103 || 8 μέσος includi vel in ἐληλαμένος mutari voluit Kn || 9 μετεβάλλετο B, corr. Kn) [*](166ª Ac Cor. 58 p. 35. Coll. 111, 13. 88, 5 || 4 ἔνοπλον Ac, codd. | finem restituere possis hunc: καὶ μέσσον αὐτὸν πολεμίων ἐπεισίει. πληγεὶς δʼ ἔκειτο ξίφεσι, τραυμάτων πλήρης ὁ γαῦρος ἵππος. μεταβαλὼν δὲ τὴν γνώμην ὄνος τὸν ἵππον ἐταλάνιζʼ ἐποπτεύσας.) [*](161 B 104, Avian. 8, tetrast. l 13; ad Babrium redeunt etiam Aphthon. 15 et F Fur. 152; cf. dactyl. p. 227, 30.)

149

„ταῦτά μοι λείπει“

οὐ μοῦνον οὐ δέδωκεν· ἀλλὰ καὶ τῶν ὤτων ἀπεστέρησεν.

Ὅτι ὃ ἔχει τις εἰς ἐκεῖνο ἀρκείσθω καὶ μὴ πλεονεκτείτω.

ª Ὁ Ζεὺς δήποτε αἰτούσῃ τῇ καμήλῳ

κέρατα ἔχειν καὶ τοσαῦτα λεγούσῃ·

„λύπη μοι πολὺ ὑπάρχει διὰ τοῦτο·“

οὐκ ἐπέδωκεν, ἀλλά γε καὶ τῶν ὤτων

ἀπεστέρησε πολλὰ αὐτὸς χωλάνας.

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι ὁ ἔχων τι ἀρκείσθω ἐπʼ ἐκείνῳ καὶ πλείω μὴ ζητείτω, ἵνα μὴ καὶ ὃ ἔχει ἀπολέσῃ.

161b ἶδεν εἰς ταῦρον ἡ κάμηλος καὶ κεράτων ἐπεθύμει μεταλαβεῖν· προσελθοῦσα οὖν τῷ Διῒ κερῶν ᾔτει (e) τυχεῖν. ὃ δὲ τὴν ἀπληστίαν μισήσας

Ἑρμῇ κελεύει προσαφελέσθαι τῶν ὤτων.

ὅθεν καμήλῳ ταῦτα τοῦ λοιποῦ καταδεέστερα σώματος.

Ὁ πλείονος ἐρῶν καὶ τῶν προσόντων ἀποστερεῖται.

162 Ὄνος πλατείης ὁδοῦ ἐκτραπεὶς ἐπὶ κρημνὸν ἐφέρετο. τοῦ δὲ ὀνηλάτου ἐπιβοῶντος „ἄθλιε, [*](161, 3 λίπει B || 4 μόνον B corr. Cr coll. 106, 24) [*](161ª V1F Fur. 152, cf. Cor. p. 369. 124 || 2 κ. νεῖμαι Vi || 5 αὐτῆς Cor || Latent versus Babriani a diasceuasta decurtati: Ὁ Ζεὺς καμήλῳ καὶ κέρατʼ ἀπαιτούσῃ καὐτῷ λεγούσῃ „ταῦτα διὰ τί μοι λείπει;“ οὐ μοῦνον οὐ δέδωκεν, ἀλλὰ τῶν ὤτων ἀπεστέρησεν εὐθὺ πολλὰ χωλώσας. Initium laetioribus ni fallor flosculis ornaverat ipse Babrius, cf. Avian. 5 sqq.: Conporis inmensi fertur pecu8 isse per auras etc. Lucan. Icarom 10 Αἴσωοπος καμήλοις βάσιμον ἀποφαίνων τὸν οὐρανόν (Cr ann. 653)) [*](161 Aphhthon. 15 p. 333 Nev.: pleniorem legisse videtur fabulam, ut 29. 43. 73 || 4 corr. προσαφελεῖν τι iustum habes choliambum, cf. adn. ad. 3, 11) [*](B 105 = fab. 127. 106 = 122) [*](162 B 107; F Fur. 139 A 182 longius a Babrio absunt nepoque epimytho (πρὸς ἄνδρα φιλόνεικον κτλ.) deformantur, cf. Suid. paroemiogr. (Ps. -Diog. Vindob.) s. νικᾷ τὸν ὀνηλάτην· πρὸς τὸν μὴ βουλόμενον ἀποστῆναί τινος, ἀλλʼ ἑαυτὸν προιέμενον εἰς ἀπώλειαν. || 1 πλατείας B)

150

ποῦ φέρῃ;“ καὶ τῆς οὐρᾶς ἐπιλαβομένου καὶ ἕλκοντος πρὸς ἑαυτὸν τῆς εἰς τὸ πρόσω φορᾶς ὁ ὄνος οὐχ ἵστατο.

ὃ δʼ ἔτι μᾶλλον ὠθήσας

αὐτὸν ἔφη ,,ὕπαγε, νίκα τὴν κακὴν νίκην ἐν τῷ ἀναθέματι·

Ὅτι τοὺς ἀπολλυμένους οἰκείᾳ ἀφροσύνῃ ὁ μῦθος ἐλέγχει.

163 Ὄνῳ τις ἐπιθεὶς ξόανον ἦγε κωμήτης.

πολλοὶ δὲ τοῦτο προσεκύνουν τῶν συναντώντων

ὁ δὲ ὄνος τυφωθεὶς νομίζων αὑτὸν προσκυνεῖν τοὺς ἀγροίκους (e)

σκιρτῶν ἔμελλε τὸν θεὸν καταρρίψειν.

ἀλλὰ τοῦτον ξύλω παίων (e) ὁ δεσπότης εἶπεν·

„ὄνος εἶ θεὸν φέρων σὺ κοὐ θεοῖς ἶσος.“

Ὅτι κτηνώδεις ἄνδρας τοὺς τετυφωμένους ἐπʼ ἀλλοτρίαις δόξαις ὁ μῦθος ἐλέγχει.

[*](163, 5 sq. 139, 3. 7)[*](162, 3 φέρει B || 6 ἀφεὶς ἔφη· ,,ὦ ὄνε, νίκα, κακὴν γὰρ νίκην νικᾷς“ F || Exitus esse poterat (cf. 18, 6): ὄνος οὐ μεθῆκεν· ὃ δʼ ἔτι μᾶλλον ὠθήσας εἰς κόρακας· εἶπε „μοῦνος ὕπαγε καὶ νίκα κακὴν σεαυτῷ συντριβεὶς πέτραις νίκην.)[*](B 108 = fab. 133)[*](163 (Eb 129) B 109 M 46 P1 65 Nev. 261 Cor. 257; F Fur. 135 paraphrasis liberior, cf. tetrast. l 36; v. 1 Suid. Cf Philol. LIV 488 || 1 Ὄνος τίς BP1 | ἦγε (om. κ) B, εἶχε κωμήτης S s. κωμῆται || 2 πολλοὶ ἀπαντῶντες vox non Babriana πρ. M 3 τὸν Cor., αὐτὸν B, αὐτῷ MP1; bene F: ἀναπτερωθεὶς ὠγκᾶτο καὶ οὐκέτι περαιτέρω προβαίνειν ἐβούλετο || 5 θεὸν αὐτὸν ῥίψαι M, ῥίψαι etiam BP1 || 6 ξύλοις B*. cf. l. s. || 7 φέρων, οὐ θ. ὁμότιμος B, φ., ἀλλʼ οὐ θεοῖς ὑπάρχεις ὁ. MP1; corr. Lewis (cf. 15, 11): num θεῶν ἧλιξ? || v. 3 sqq. fuit fortasse: ὁ δʼ ὄνος νομίζων αὐτὸν προσκυνεῖν τούτους δόξῃ τοσαύτῃ καρδίην ἐτυφώθη, σκιρτῶν τ ἔ. τ. θ. κ. vel χαμαὶ ῥ. ὁ δεσπότης δέ φησι τῷ ξύλῳ παίων κτλ. Cf. 101, 3. 6 || Epim. τυφωμένους B, τυφομένους P1 | ὁ λόγος P1)

151

164 Ὅτε δρῦς ἔφυεν ἰξόν, ὀρνέων λύμην, ἡ φρονιμωτάτη χελιδὼν εἶπε πᾶσιν ὀρνέοις τοῦτο κωλύσειν (e).

τὰ δʼ ὡς φρονοῦσαν οὐδὲν ἠμέλει ταύτην

παρελογίσαντο καὶ ἠμέλησαν.

τότε δʼ ἡ χελιδὼν ἱκέτευεν τοὺς ἀνθρώπους

σύνοικον αὑτὴν

εἰσδέξασθαι. διὰ τοῦτο μόνης αὐτῆς τοῖς πτεροῖς ἰξὸς οὐδέποτε ἐκολλήθη (e ?).

165 Οὔπω κολυμβᾶν παῖς μαθὼν θέρους ὥρῃ

ποταμὸν διειδῆ καὶ καλὸν θεωρήσας

ἔρριψʼ ἑαυτὸν γυμνὸν ὡς κολυμβήσων.

τὸ ῥεῦμα δʼ αὐτὸν καὐτὸ τὸ βάθος οὐκ εἴα

στῆναι· τὸ δὲ βουκόλον ἐφώνει ἀπὸ τῆς ὄχθης τὰς χεῖρας ἐκτείνειν (e). ὃ δὲ τολμηρὸν ἐκάλει καὶ οὐκ ἐδίδου χεῖρα. [*](164, 6 cf. 12, 11. 118, 1 |||165, 2 e = 43, 3. 88, 14 | 4 e = 31, 18) [*](B 110 = fab. 137. 111 = 121. 112 = 123. 113 = 120) [*](164 B 114; liberius A 39, ceter a Babrio alieni, cf. Rom. I 19 Ö, Phaedr. app. ll 11 Dr. = vol. lI² p. 138. 203. 251 Herv. ln B praemissum est ὅμοιον promythii loco, sed aliena B 113 1 ἰξὸν ἔφυε βλάβην ὀρνέων, coll. 51, 5 e Suid. Hes. λύμη· βλάβη rest. Cr; ὀρνέων λώβην Eb; vix potest ὄλεθρον ὀρνίθων (32, 5. 72. 7), nam θρ correptum haud invenies || 2 fuitne πᾶσιν χελιδὼν εἶπε τοῦτο κωλύσειν? || 3 δὲ B | οὐδὲν φρ. B 5 δὴ et ἱκέτευεν Eb, ἱκέτευσε B || 6 coll. 12, 12 conicias: σύνοικον αὐτὴν καὶ φίλην κατοικίζειν. διὰ τοῦτο δὴ καὶ τῆς χελιδόνος μούνης πτεροῖσιν ἰξὸς οὐδαμῶς ἐκολλήθη. Pleniorem et meliorem fabulam ‘Aesopo usus servavit Dio Chrys. XII 7 p. 373 R. LXXII vol. lI p 387 R. Epimyhia satis inepta.) [*](165 B 115 || 1 μειράκιον μαθεῖν B (-ὸν Kn), παῖς μαθὼν Cr, nam μεῖραξ et -άκιον voces non Babrianae | suppl. Cr coll. 24, 1 sq. || 2 διηθῆ B, scripseratne διαυγῆ, ut 72. 6? | καὶ θεωρῆσαν καλὸν B || 3 ἔρριψεν B, num ἔρριψεν αὐτὸν? | ἐγκολυμβήσων || 4 δὲ αὐτῶ καὶ τὸ βάθος B || 5 τὸ, sc. μειράκιον, cf. v. 1 adn. || 6 ἐκτεῖνον B, corr. Kn)

152

τὸ δὲ εἶπεν· „ἄρτι μοι βοήθει· ἕξεις δὲ καιρὸν ἐλέγχειν ὅτε σώσεις με.“

Ὅτι τοὺς ἐν κινδύνοις ἀπείρως ἐμπεσόντας δεῖ πρότερον σώζειν, ἔπειτα διδάσκειν καὶ νουθετεῖν.

166 Οὔπω χαλινὸν ἵππος ἱππέως ᾔδει οὐδὲ νῶτον ἀνθρώπῳ (e) παρεῖχε πρὸς καθέδραν. σῦς δὲ αὐτὸν ἄγριος (i?) ἔβλαπτε τὴν χλόην ἣν ἐνέμετο κόπτων (e?) καὶ κατορύσσων καὶ τὸ

ὕδωρ ταράσσων ἔνθα †ἔπινε.

διὰ τοῦτο ὅμουρος ἵππος πρὸς ἄμυναν τοῦ ἠδικηκότος συὸς διεγερθεὶς φιλίαν ἐσπείσατο μετὰ ἀνδρὸς ποικίλου· βοηθεῖν δὲ ἔλεγεν αὐτῷ καὶ ἐκδικήσειν κατὰ τοῦ βλάπτοντος ἐχθροῦ. ὃ δὲ εἶπεν· „ὅρκῳ πίστωσόν με, ὃ λέγω σοι, ποιήσειν (e?). ὁ δὲ ἵππος ἐπείσθι. ὃ δὲ εἶπεν· „οὐ δυνατόν με πεζὸν ὄντα καταπολεμῆσαι τοῦτον· ἀλλʼ ἐὰν χαλινὸν δέξῃ (e?)

καὶ τοῖς †νώτοις σου βαστάσῃς. καὶ δῷς

ὅπως σε κάμπτω καὶ τρέχοντα κωλύω

ἐλπίζω τότε [*](166, 3 sq. cf. 89, 6 sqq. | 7 cf. 98, 18 | 12 cf. 111, 20) [*](165, 9 ὅταν σώσῃς με Kn || 5 sqq. coll. 107, 2. 96, 15. 126, 7 scribas: στῆναι ’πὶ ποσοὶ, κἀγγὺς ὢν μόρου τλήμων τοιαῦτʼ ἐφώνει βουκόλον θεωρήσας· „σῶσον μʼ ἀπʼ ὄχθης χεῖρα μοῦνον ἐκτείνων.“ ὃ δʼ ὡς θρασὺν καλεῖ τε κοὐ δίδου χεῖρα, παῖς ,,νῦν βοήθει“ φησίν ,,ἄρτι μοι· σώσας ἕξεις ἐλέγχειν καιρὸν ὅσσα βουλήσῃ·“ || Epim. = prom. B; versuum vestigia pellucent.) [*](B 116 = fab. 134) [*](166 (Eb 179) B 117 tetrast. l 53. Fabula Philisti qua Stesichorus usus esse dicebatur (Theo prog. 2 Aristot. rhet. lI 20. PL. IIl p. 233 Bgk; Cr p. 225) || 3 κατωρρύσων B 5 ἔνθ᾿ ? ἔνθεν Hartel; fuitne ἧς ἔ. τῆς κρήνης, cf. 89, 8 6 ὅμωρος B, ὅμορος Kn: ionismum restitui || 12 με post κα add. Hartel || 13 κάμψω et κωλύσω Gb)

153

τὸν σῦν εὐκόλως ἀναιρήσειν.

ὁ δὲ ἵππος ὑπὸ ὀργῆς τὰς φρένας τυφλωθείς, παρέδωκεν ἑαυτὸν καὶ

ὑπὸ τοῦ δοκοῦντος ὠφελεῖν ἐχειρώθη.

Ὅτι θυμὸς οἶδεν δουλῶσαι καὶ ταπεινῶσαι ἄνδρα γενναῖον καὶ πρὸς ἄμυναν γενέσθαι τοῦ ἠδικηκότος.

167 Ὄφις γεωργοῦ πρὸς θύραισι φωλεύων

ἀνεῖλεν αὐτοῦ παῖδα νήπιον τύψας.

πένθος δὲ μέγα τοῖς γονεῦσιν ἐγένετο· ὁ πατὴρ δὲ πληγεὶς ὑπὸ τῆς λύπης (e) πέλεκυν λαβὼν ἔμελλε τὸν ὄφιν τῆς τρώγλης (e) ἐξιόντα πατάξειν· ὡς δʼ ἐξέκυψε (i) μικρὸν σπεύσας (e) ὁ γεωργὸς τοῦ πλῆξαι (e) ἠστόχησε, τὴν πέτραν δὲ [*](167, 1 e = 108, 2) [*](166 Versus 15. 18 indicavit Kn ann. Austr. 1876, sed tota fere fabula facili negotio redintegrari potest: 2 οὐδʼ ὡς ἕδος παρεῖχε νῶτον ἀνθρώπῳ. σῦς δʼ αὐτὸν ἄγριός τις ᾧπερ ἦν γείτων ἔβλαπτεν ἣν ἐνέμετο τὴν χλόην κόπτων χὔδωρ ταράσσων ἧς ἔπινε τῆς κρήνης. διὰ τοῦθʼ ὅμουρος ἵππος ὡς ἐλυπήθη, φιλίην ἐσπείσατʼ ἀνδρὶ ποικίλῳ γνώμην, αὑτῷ βοηθεῖν καὶ δίκας ἀναπράσσειν ὃ δʼ εἶπεν „ὄμνυʼ ὅσα λέγω γε ποιήσειν“. ἵππος δʼ ἐπείσθη. ὁ δὲ γέρων βαθυγνώμων οὐ δυνατόν“ εἶπε „πεζὸν ὄντʼ ἐνεδρεύειν κάπρον ταχύν. χαλινὸν ἀλλʼ ἐὰν δέξῃ καὶ τοῖς με νώτοις βαστάσῃς, διδοὺς τούτῳ ὅπως σε κάμπτω καὶ τρέχοντα κωλύω, τὸν σῦν δοκῶ τότʼ εὐκόλως ἀναιρήσειν.“ ἵππος ὁ ὑπʼ ὀργῆς καρδίην ἐτυφολώθη· παρέδωκεν αὐτὸν ἀνδρὶ καὶ τάλας οὕτως κτλ. Cf. Bgk prol. p. LXXXVII || Epim. καὶ — ἠδικηκότος verba inepta del. Kn ut aliunde sumpta, perperam, cf. v. 6. 7) [*](167 (Eb 153) B 118 M 42 P 70; tetrast. l 43; cf. A fol 37b Cor. 141; etiam F Fur. 155 ad Babrii exemplar ficta est, sed gravius interpolata cf. Cr p. 220 sq. || 1 ἐν γεωργοῦ προθύροις B MP1Ac, γεωργοῦ προθύροις ἐμφωλεύων F, rest. Zündel 2 ἔδακε τὸν ποῦν τοῦ παιδίου κτλ. F interpolatione, quae describere supersedeo || 5 πατάξαι M | ἐξελθόντα φονεύσειν A ἔκυψε Ac || 6 πατάξαι Ac)

154

μόνην τῆς ὀπῆς κρούσας καὶ διαχαράξας, ἀπῆλθε λογιζόμενος ὡς ἑρπετὸν μῆνιν οὐ φυλάσσει. λαβὼν δὲ ἄρτον καὶ ἅλας πρὸς εἰρήνην ἐκάλει τὸν ὄφιν. ὁ ὄφις δὲ λεπτὸν συρίσας εἶπεν· „οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἀπάρτι πίστις ἢ φιλία, ἕως ἂν ἐγὼ ταύτην τὴν πέτραν ὁρῶ, σὺ δὲ τὸν τοῦ παιδὸς τάφον.“

Ὅτι οὐδεὶς μίσους ἢ ἀμύνης ποτὲ ἐπιλάθοιτο, ἐφʼ ὅσον βλέπει μνημόσυνον διʼ ὧν ἐλυπήθη.

168 Παῖς τις ἀκρίδας θηρεύων καὶ σκορπίον ἤμελλεν ἄραι ὡς γένος ἀκρίδος ὄντα. ὃ δὲ τὸ τοῦ παιδὸς ἀπλοῦν ἰδὼν

τοὐραῖον ἱστὰς καὶ τὸ κέντρον ὀξύνας

[*](167, 7 μόνον P || 7 sq. μόνον κρούσας τὴν τῆς τρώγλης ὀπήν. ἀπελθόντος δὲ τοῦ ὄφεως (inepte) ὁ γεωργὸς νομίσας τὸν ὄφιν μηκέτι μνησικακεῖν λαβὼν ἄ. κ. ἅ. ἔθηκεν ἐν τῇ τρώγλῃ Ac: ubi haud scio an lateant verba Babriana || 8 ἑρπετῶν P ||9 sq. ὁ δὲ ὄ. λ. συρίξας A || 10 ἔσται Ac | τὸν τόπον τοῦ τέκνου A || 11 ἂν om. M || V 3 sq. fere fuisse conicias: πένθος δὲ πικρὸν τοῖς γονεῦσιν ἐμβάλλει. ὁ πατὴρ δὲ πέλεκυν ἔλαβεν ἐκπλαγεὶς λύπῃ τὸν ὄφιν πατάξων ἐξιόντα τῆς τρώγλης· ὡς δʼ ἐξέκυψε μικρὸν τῆς ὀπῆς, σπεύσας ὁ γεωργὸς αὐτὸν ἠστόχησε τοῦ πλῆξαι, πέτρην δὲ μούνην τῆς ὀπῆς κατα κρούσας ἀπῆλθε. νομίσας δ ἑρπετὸν μακρὴν μῆνιν οὐ διαφυλάξειν καὶ λαβὼν ἅλας κἄρτον ἐνέθηκε τρώγλῃ κἀκάλει πρὸς εἰρήνην τὸν ὄφιν ὃ δʼ αὐτῷ λεπτὸν εἶπε συρίσας· „φιλίη παῤ ἡμίν οὐδὲ πίστις οὐκ ἔσται, ἕως ἐγὼ μὲν τὴν πέτρην ὁρῶ ταύτην σὺ δʼ, ὦ γεωργέ, τόνδε τὸν τάφον τέκνου·“ || Prom. B = Epim. MP1 Ac | οὐδεὶς ἂν Kn | ἐπιλάθηται M, ἐπιλανθάνεται Cor.; fuit versus: οὐδεὶς ἀμύνης ἐπιλάθοιτ᾿ ἂν ἢ μίσους || ἐφʼ ὧ βλέπει P1 || ἐν ᾧ ἐλυπ. M) [*](168 (Eb 156) B 119 M 43 P1 71 = Nev. 267; tetrast. l 18 gemella febula Hds Hauptm. 264² Cor. p. 174 (Hd). Etiam Dositheanam 10 p. 32 e Babrio haustam esse probabile aque quae dodecasyllabis coercita est F 171 (Cor. p. 393). Diversae Au 195 p. 100 Schn.; cf. Phaedr. lI p. 230 Herv. (Rom. IV 14), paroemiogr. s. ὑπὸ παντὶ λίθῳ, Athen. XV 694 || 1 sq. παιδίον εἰς ὕλην ἀκρίδας θηρεύων (sic) ἐπεστάθη λίθῳ τινι, εἰς ὃν σκώρπιος ἐκρύβετο, ὃν ὁ παῖς ἐβιάζετο ἀντὶ ἀκρίδος ἐξελθεῖν (cetera pretii nullius) Dositheus, θηρεύων ἀκρίδας περιέτυχε σκορπίῳ· ὁ δὲ τὸ τ. π. ἁ. θεασάμενος τὸ κ. ὀ. εἶπεν· ἄπελθε παῖ καὶ σ (ultima fortasse praeferenda) Hd || 4 τὸ οὐραῖον στήσας B*, corr. Cr)

155

εἶπεν· „ἄπελθε καὶ σώζου (e), παῖ, μὴ κἀμὲ θηρεύων καὶ πάσας ἃς ἔχεις ἀπολέσῃς·“

Ὅτι καλὸν τὸ γινώσκειν τὰ ἐναντία καὶ τὸ μὲν καλὸν τιμᾶν, τὸ δὲ κακὸν φεύγειν (e?), ἐκ πείρας δὲ πάντων.

169 Παῖς τις νέμων πρόβατα συνεχῶς ἐπὶ τὸ χῶμα ἀνιὼν ἐβόα· „λύκος· βοηθεῖτι“ (e?).

οἱ δʼ ἀγρόται τρέχοντες

ἐκεῖσε εὕρισκον ψεῦσμα. τοῦ δὲ λύκου ἀληθῶς ἐλθόντος καὶ τοῦ παιδίου βοῶντος οὐδεὶς ἐπίστευσε καὶ ἀπῆλθε πρὸς βοήθειαν. ὁ δὲ λύκος τὰ πρόβατα διέφθειρε.

Ὅτι τοῦτο ὄφελος τῷ ψεύστῃ (e), ἵνα κἂν ἀλήθειαν λέγῃ μὴ πιστεύηται.

169ª Παιδίον τὰ πρόβατα νέμον 〈ὡς〉 λύκον ἐρχόμενον πρὸς διαφθορὰν ὁρῶν, ἐπικαλούμενον τοὺς ἀγρότας ἔλεγε· „βοηθεῖτε ὧδε· ἔρχεται λύκος.

οἱ δʼ ἀγρόται τρέχοντες

τοῦτον εὕρισκον μὴ ἀληθεύειν. τοῦτο δὲ ποιήσαντος πολλάκις εὕρισκον ψευδόμενον. μετὰ δὲ ταῦτα τοῦ λύκου προσελθόντος [*](168, 5 ὦ παῖ om. P1M || 6 πάντας οὓς ἔ. ἀ. Hd | ἀπολέσης P1, ἀπολέσεις B (-ωλ- M); σεαυτὸν ἀπολέσῃς Dosith. || Possis: παῖς ἀκρίδας τις ἐν νάπαισι θηρεύων καὶ σκορπίον λίθοισιν ὃς κατεκρύφθη ἤμελλεν ἆραι καθάπερ ἀκρίδων θήρην. τὸ δʼ ἀπλοῦν ἰδὼν τοῦ παιδὸς (4) „ἄπελθε καὶ σώζου“, ὁ σκορπίος „μὴ κἀμέ, παῖ, σὺ θηρεύων προσαπολέσῃς νῦν“ εἶπεν ,,ἃς ἔχεις πάσας“. Cf. proleg. p. LXXXVIII Hexametris haec inclusa esse a Gitlbauero 278 vix credas || Epim. 8 | ἐκπειρᾶν vel -ᾶσθαι Ml, πάντα M) [*](169 B 120 P1 72; a Babrio aliena F Fur. 166 || 2 βοηθεῖται B, βοηθῆτε P || 5 ἐπίστευσεν ἀπελθεῖν πρ. β. P1 || Prom. B = epim. P1 | ὤφελος et ψέστῃ P1, qualia enotare supersedeo.) [*](169ª Nev. 270 e Pal., Cor. 266. Versus dodecasyllabos dissolutos mihi videor audire ad Babrianorum exemplar barbara arte factos; lumina Babriana in utroque exemplari fere exstincta. V. 3 (4 sq.) fuerit οἱ δʼ ἀγρόται τρέχοντες οὐκ ἀληθεύειν ηὕρισκον αὐτόν.)

156

καὶ τοῦ παιδὸς βοῶντος „δεῦτε, λύκος“, οὐκέτι τις ἐπίστευε προσδραμεῖν αὐτῷ καὶ βοηθῆσαι· ὁ δὲ λύκος, εὑρηκὼς ἄδειαν, τὴν ποίμνην πᾶσαν διέφοθειρεν εὐκόλως.

Ὅτι τοσοῦτον ὄφελος τῷ ψεύστῃ ὅτι καὶ ἀληθῆ λέγων πολλάκις οὐ πιστεύεται.

170 Πηρὸν σπάλαξ πέφυκε καὶ τυφλὸν ζῷον· εἷς οὖν τὴν μητέρα θέλων (i) φιλῆσαι ἀντὶ τοῦ στόματος τῷ αἰδοίῳ (e ?) προσψαύει. τοῦτο δὲ ποιῶν τοὺς ἄλλους (e?) ἀδελφοὺς οὐκ ἔλαθεν. εἷς δὲ αὐτῶν εἶπεν· „ὡς θέλων τι μέγα ποιῆσαι καὶ πνοῆς ἧς εἶχες ἐστέρησαι δικαίως.“

Ὅτι πονηρὰ γνώμη καὶ αὐτὴν τὴν φύσιν ἀλλοιοῖ καὶ βλάπτει ( e ?).

171 Ποιμὴν σκύλακα εἴωθε τρέφειν ἐκ τῶν θνησκόντων προβάτων.

καὶ δή ποτʼ ἐγγὺς ἀμνάδος νοσησάσης

ἱστάμενος εἶδε

τὸν κύνα κατηφῆ καὶ δοκοῦντα δακρύειν,

καὶ ὁμαλίζων αὐτὸν εἶπε· [*](170, 1 cf. 157, 1 || 171, 3 i = 9, 2) [*](170 (Gb 162) B 121; a Babrio alienae Ac Cor. 51, F Fur. 177, Au 210 Pr 219 || 1 πικρὸν B, em. Kn | ἀσπάλαξ B || 4 θέλοντι B, em. Kn || Versus mihi audire videor hos fere: εἷς οὖν θέλων τὴν μητέῤ ἀσκόπως κύσσαι οὐ στόματος αὐτῆς, ἀλλὰ μᾶλλον αἰδοίου ψαύει || Epim. ἀλλοιεῖ B, corr. Kn versum latere γνώμη π. καὶ φύσιν μεταλλάττει ci. Eb) [*](B 122 ═ fab. 138) [*](171 (Eb 134, Gb 164 B 123 M 41 P1 74 ═ Nev. 277 Cor. p. 179; ceteri alieni a Babrio; v. 6 Suid. || 1 εἴωθεν M || 3 ποτε BP1 | νοσούσης BP1, corr. Hp || 4 ἱστάμενος etiam P1, -ν Nevel. || 6 εἶπεν P1)

157

,,καλῶς σὺ ποιεῖς συμπαθῶν U+02D8 _ _ _,

πλὴν ἀλλὰ μὴ γένοιτο μηδὲ συμβαίη,

ὅπερ θέλεις·“

Ὅτι τοιοῦτός ἐστι πᾶς, ὃς κληρονόμος ἐστὶν οὐσίας τῷ νοσοῦντι συναλγῶν καὶ προσποιούμενος κλαίειν ὑπούλως.

172 Ποταμὸς διʼ αὑτοῦ βύρσαν βοείαν φερομένην ἠρώτησε· ,,τίς καλεῖ;“ τῆς δὲ εἰπούσης ,,σκληρὴ καλοῦμαι“ ἐπικαχλάσας τῷ ῥεύματι εἶπεν· ,,ἄλλο τι ζήτει (e) καλεῖσθαι·

ἐγὼ γὰρ ἤδη ἁπαλὴν ἐν βραχεῖ σε ποιήσω.“

Ὅτι τολμηρὸν ἄνδρα καὶ αὐθάδη πολλάκις εἰς γῆν κατήγαγε συμφορὰ βίου.

[*](171, 8 e cf. 132, 9. 117, 5 || 172, 2. 3 cf. 135, 6 | 5 e = 109, 4 (95, 78))[*](171, 8 γένηται et συμβῇ BMP1, corr. Κn || 9 ὅπερ καὶ M | ἐθέλεις P1 || Totam fabulam restituere conatus est cum Hauptio Eberhard (Gb): ποιμὴν σκύλακα τις ἔτρεφ᾿ ἐκ κενεβρείων καὶ δήποτʼ κτλ. (═ 3) ἰδὼν κ. κτλ. ═ 5) ,,καλῶς σὺ συμπαθεῖς“ ἔφη καταψήχων ὃ θέλεις δὲ μὴ γένοιτο μηδὲ συμβαίη·“ Quod v. 6 pro ὁμαλίζων coniecit καταψήχων Suidae testimonio (καταψήχω· τρίβω καὶ ὁμαλίζω) confirmari videtur. Sed versus isti cum σκύλακα vpcis ictu atque caesura post συμπαθεῖς neglecta tum nimia brevitate a Babrii arte abhorrent; fuit fere: Ποιμὴν τρέφειν τὸν σκύλακα μοῦνον εἰώθει προβάτων νοσούντων σαρκὶ κἀποθνῃσκόντων. καὶ δήποτʼ ἐγγὺς ἀμνάδος νοσησάσης ἱστάμενος εἶδε παρακαθήμενον ταύτῃ τὸν κύνα κατηφῆ καὶ δοκοῦντα δακρύειν. ᾧ δὴ γελῶν τε καὶ νάκος καταψήχων ,,καλῶς σὺ ποιεῖς· εἶπε „συμπαθῶν ταύτῃ· πλὴν ἀλλὰ μὴ γένοιτο μηδὲ συμβαίη ὅπερ θέλεις , φέριστε, ταῖς ἀληθείαις.“ Ne eos quidem versus a criticis integros servatos esse qu traditi sunt integri (5. 8) satis mireris || Epim. (prom. B) | πᾶς ἐ. MP1 | τῶν νοσούντων P1)[*](172 B 124, cf. Avian. 41 || 1 αὐτοῦ B || 2 βοΐαν B | φερωμένην B | καλὴ B, em. Kn || 4 ἀλλʼ ὅτι B, em. Kn || Epim. τολμηρῶν ἀνδρῶν καὶ αὐθαδῶν B, em. Kn)

158

172a Ποταμὸς διʼ αὑτοῦ βύρσαν φερομένην ἰδὼν ἠρώτησε τίς καλεῖται. ἣ δὲ εἶπε ,,ξηρά“. ἐπικαχλάσας δὲ τῷ ῥεύματι εἶπεν· ,,ἄλλο τι ζήτει (e) καλεῖσθαι· ἁπαλὴν γὰρ ἐγὼ ἤδη ταχὺ ποιήσω σε.

173 Ποταμοῦ πλησίον ἄμπελος ἦν· φραγμὸς δὲ ἦν αὐτῇ παλίουροι. πλημμύρας δὲ ὁ ποταμὸς ἐξέσυρε παλίουρον. συνέβη δὲ δράκοντα ταῖς φολίσι συμπλακέντα τῇ παλιούρῳ φέρεσθαι. εἶπε δέ τις ἰδὼν

,,κακὴ μὲν ἡ ναῦς, ἀξίη δὲ τοῦ ναύτου·

Ὅτι δικαίως κακοὶ σὺν κακοῖς ἀπόλλυνται.

a Καί τις ἄμπελος τοῦ ποταμοῦ πλησίον

εἶχεν ἐπʼ αὐτῇ τὸν φραγμὸν ἐκ παλούρων,

τοῦ δὲ ποταμοῦ ἐξ ὄμβρων φυσηθέντος

ᾖρε τὸν φραγμὸν καὶ καθελὼν ἀπῄει.

τοῖς δὲ παλούροις δράκων τις συνεπλάκη,

[*](172a (Eb 135) ‘ex MS’ ed. Hudson (Hauptmann) 342, unde pendent Cor. Halm. Hos versus exsculpsit Hp Opusc. III 577: ποταμὸς διʼ αὑτοῦ φερομένην ἰδὼν βύρσαν τί καλοῖτʼ ἐπηρώτησεν· ἣ δ᾿ ἔφη ,,δέρρις“ (pro ξηρά, coll. Bekk. Anecd. p. 240) ἐπικαχλάσας δʼ ἔφησεν non scripsit Babrius ,ἄλλο τι ζήτει· ἤδη γὰρ ἁπαλὴν ταχύ σʼ ἔγωγε ποιήσω. Primum versum probo, ceteri nimis contracti; possis: Ποταμὸς διʼ αὑτοῦ φερομένην βοὸς βύρσαν μεγάλην ἰδὼν τίς δὴ καλεῖ ποι᾿;“ ἠρώτα. ,,σκληρὴ καλοῦμαι“ φησίν. ,,ἄλλο τι ζήτει“ ἐπικαχλάσας ὁ ποταμὸς εἶπε τῷ ῥείθρῳ· ,,ἐγὼ γὰρ ἁπαλὴν ἐν βραχεῖ σε ποιήσω.“ Imitatus est Avianus 41, qui ad vas fictile amphorae nomine gloriantem fabulam transtulit; cf. Petron. 57 vasus fictilis, immo lorus in aqua (Cr ann. 655))[*](173 (Eb 151) B 125 P1 75; tetr lI 32 nihil ad Babrium Au 97 et qui cognati sunt || 2 αὐτῆς P1 παλλίουροι B 2 sq. παλίουρον B, παλιούρω P1 || 3 φολίσι P1, φωλίσι B, φυλλίσι Kn, restitui φολίσι || Prom. B = epim. P1)[*](173 paraphrasis Byzantina Hudson. Hauptm. 183, unde hauserunt reliqui (Cor. p. 114 med.) || 1. 2. πλησίον εἶχε ποταμοῦ τὸν φραγμόν Hd, corr. Hsr ex codd. cf. tetr. 32a 4 ἀπίει Hd || 5 τῇ δὲ παλιούρῳ Hd, corr. Hsr || Colores Babriani in utroque exemplari misere oblati; v. 1 cum Gb scribere possis: Ποταμοῦ σύνεγγυς ἄμπελος καθειστήκει, v. 2)

159

ὃς ἐφέρετο τοῦ ποταμοῦ ἐν μέσῳ.

καί τις κατιδὼν ἔφη γελάσας μέγα·

,,ἡ μὲν ναῦς κακή, ἀξία δὲ τοῦ ναύτου.

Ὁ μῦθος δηλοί ὅτι δικαίως οἱ κακοὶ ἐν κακοῖς ἀπό6λλυνται.

174 Πολέμῳ ἐμφυλίῳ βάτραχοι πολεμοῦντες ἀλλήλοις (e) ᾐτήσαντο τὸν Δία, βασιλέα δοθῆναι αὐτοῖς τοῦ διʼ ἐκείνου τὰ αὐτῶν διοικεῖσθαι (e?). καὶ ξύλου δοκὸν μέσον τῆς λίμνης ὁίψας (e) διετάραξε τὸ ὕδωρ. πάντας δὲ βατράχους σιγὴ κατέσχεν ἐκπλαγέντας. χρόνῳ δέ τινι τοῦ ξύλου ἀκινήτως (e) ὄντος

κατεφρόνησαν λοιπὸν ὥστε † καὶ ἐπιβάντες

ἀπάνωθεν πολεμεῖν ἀλλήλοις. καὶ πάλιν ἐδέοντο τοῦ Διὸς τύραννον (i) ἢ στρατηγὸν λαβεῖν. ὃ δὲ βδελυχθεὶς αὐτοὺς ὕδρον ἔδωκε διαφθείροντα τοὺς βατράχους.

Ὅτι πολλοὶ φεύγοντες δουλεύειν (e?) εἰρηνικοῖς δεσπόταις καὶ ἄκοντες εἰς πονηροὺς ἐνέπεσον.

[*](174, 1 cf. 31, 1 sq. 39 | 7 im = 26, 6)[*](cum Eb ποταμοῦ δὲ φυσηθέντος ἄκρον ἐξ ὄμβρων, epim. cum Bergero κακοὶ δικαίως σὺν κακοῖς ἀπόλλυνται. Conferenda fab. Ac 110 (iamb. 14), ubi φρύγανα ὑπʼ ἀνέμου φερόμενα pro nave habentur, cf. vit. Aesop. 33 p. 297 Eb; notum proverbium (θεοῦ θέλοντος) κἂν ἐπὶ ῥιπὸς πλέοις Arist. Pac. 698 cum schol., paroemiogr., lexicogr. s. ῥίψ)[*](174 (Gb 167) B 126; myth. p. 221; e Babriana orta fabula dodecasyllabis concepta, quam ex ‘MS. Gall edidit Hudson Add. ad fab. 167 (Hauptm. p. 305, unde hausit Cor. p. 102); ceterae a Babrio alienae. Cf. Dio Chrys. or. lX p. 151 D || 1 πολέμῳ ἐμφυλίῳ B, πόλεμον ἐμφύλιον Kn || 3 ξύλον B, em. Κn Eberhardi quibusdam inventis usus (Anal. 189, 18) collatisque similibus locis particulas nonnullas restitui: 1 Στάσιν ποτʼ εἶχον βάτραχοι πρὸς ἀλλήλους ἐμφύλιόν τε πόλεμον αἱμάτων πλήρη 3 ξύλου δὲ λίμνην εἰς μέσην δοκὸν ῥέψας ἐτάραξεν ὕδωρ. τοὺς δὲ βατράχους πάντας σιγὴ κατέσχεν ἐκπλαγέντας (πάντας δὲ σιγὴ βατράχους κατειλήφει?) 6 κατεφρόνησαν λοιπὸν ὥστε κἀμβαίνειν ἐπάνωθεν αὐτοῦ μαχόμενοι σὺν ἀλλήλοις 10 ὕδρην ἔδωκε βατράχους διαφθεῖραι.)

160

175 Ποιμὴν μικρὸν λύκον εὑρὼν ἐθρέψατο, εἶτα σκύμνον γενόμενον ἐδίδαξεν ἁρπάζειν (e)

ἐκ τῶν σύνεγγυς ποιμνίων.

ὁ λύκος δὲ διδαχθεὶς ἔφη· ,ὅρα μή πως (e) σὺ ἐθίσας με

ἁρπάζειν

καὶ τῶν σεαυτοῦ πρόβατα πολλὰ ζητήσῃς.“

φύσις πονηρὰ χρηστὸν ἦθος οὐ τίκτει.

Ὅτι οἱ τῇ φύσει δεινοὶ ἁρπάζειν καὶ πλεονεκτεῖν μαθόντες τοὺς διδάξαντας πολλάκις πλείονα ἔβλαψαν.

Ποτὲ ἀετὸς ἑάλω ὑπʼ ἀνθρώπου (e). τούτου δὲ

τὰ πτερὰ ὁ ἄνθρωπος εὐθέως κόψας (e)

ἀφῆκε μετὰ τῶν ὀρνέων

ἐν οἵκῳ (e?) εἶναι. ὃ δὲ ἦν κατηφὴς οὐδὲ ἤσθιεν ἐκ τῆς

λύπης· ὅμοιος δὲ ἦν βασιλεῖ δεσμώτῃ (e). ἕτερος δέ τις

τοῦτον ὠνησάμενος

[*](175 (Eb 133, Gb 168) B 127 V Fur. 373; tabulae epimythium in M et P1 sequenti fabulae additum est, cf. Nevelet ad fab. 150; 7 Georg.; longius abest Ac 71. Cf. Theocr. V 38, A. P. I 47 || 3 σύνεγκυς B || 6 πολλὰ τῶν σεαυτοῦ προβάτων ζ. B* V || 7 om. B, servarunt Georg. an. l p. 21 et Ac. Multo haud dubie uberior fabula Babrii, velut: Ποιμὴν νεογνὸν (Ac) ἐν βαθυσκίοις ὕλαις λύκον τινʼ εὑρῶν εἶχε σὺν κυσὶν (Ac) θρέψας. χρόνῳ δʼ ἀληθὲς γενόμενον λύκου σκύμνον ἐδίδαξεν αὐτῷ πρόβατα τοῦτον ἁρπάζειν ἐκ τῶν σύνεγγυς πομνίων. ἄγαν δʼ ἤδη ὁ λύκος διδαχθεὶς εἶπεν· ,,ἀλλʼ ὅρα μήπως ἐθίσας σύ μʼ ἄλλων πρόβατα, δέσποθʼ, ἁρπάζειν καὶ τῶν γε σαυτοῦ πρόβατα πολλὰ ζητήσῃς.“ Ad v. 1. 2 cf. 92, 2. 86, 3. Accedunt quaedam in Ac, in quibus Babrii manum agnovit Eb, veluti αὐτὸς λάθρᾳ θύων (124, 4) ἅμα τοῖς κυσὶν ἐθοινεῖτο || Εpim. (prom. B) Ὅτι om. F p1 | πλείονα om. B)[*](176 (Eb 166) B 128 M 39 P1 76; paullo liberius F Fur. 23 Pal. Nev. 150 Cor. 147 || 1 ἀετός ποτε F Pal. 4 | ὅστις τὰ πτερὰ F || 2 εὐθέως om. BM | τίλας F || ὀρνήθων B, ὀρνίθων MP1 || 4 εἶναι om. M | 4 sq. αὐτὸν ἐν οἴκῳ σὺν ὀρνιθίοις εἴασεν Pal. 4, εἴασεν αὐτὸν ἐν οἴκῳ σὺν ὄρνισιν F οὐδὲν B, καὶ οὐδὲ MP1. καὶ οὐδὲν F PaI || totum locum decurtavit F || 5 ὁμοίως P1 || 6 ὠνησάμενος B*, ἐξαγοράσας F Pal. 4)

161

καὶ τὰ πτερὰ ἀνασπάσας καὶ μύρῳ χρίσας

ἐποίησε πτερῶσαι· ὃ δὲ πετασθεὶς καὶ τοῖς ὄνυξι λαγωὸν ἁρπάσας

ἤνεγκεν αὐτῷ δῶρον.

ἀλώπηξ δὲ ἰδοῦσα εἶπεν· ,,μὴ τούτῳ (e)

δίδου τὰ δῶρα“ φησίν ,,ἀλλὰ τῷ πρώτῳ,

ὅτι ὃ μὲν φύσει ἀγαθός ἐστιν· ἐκεῖνον δὲ μᾶλλον ἐξευμενίζου,

μήπως (e)

πάλιν λαβών σε τῶν πτερῶν ἐρημώσῃ.“

Ὅτι δεῖ χρηστὰς ἀμοιβὰς τοῖς εὐεργέταις παρέχειν, τοὺς πονηροὺς δὲ φρονίμως τροποῦσθαι.

Ποδῶν χελώνης κατεγέλα τε κἀργίης

[*](176, 7 sq. pro καὶ — πτερῶσαι nimis exilia ἀνεπτέρωσε (Babrii?) τὸν ἀετὸν αὐτίκα Pal. 4 F || 8 καὶ — ἁρπάσας B, καὶ λαγωὸν κρατήσας Pal. 4 F || 10 ἤνεικεν M; ἤνεγκεν εὐθὺς δῶρον τῷ εὐεργέτῃ τοῦτον Pal. 4 F, qui om. τοῦτον || 15 τὸ πτερὸν B | ἐρημώσει M P1 || 12 sqq. liberrima ratione circumscripserunt Pal. 4 F, nisi quod ultimam saltemo vocem κατερημώσῃ servavit F. Fabulae restituendae periculum facturus solam fere recensionem Bodleianam pro fundamento habeas necesse est: τὰ πτερὰ μαχαίρῃ τοῦτον εὐθέως κόψας ἀφῆκε μετὰ τῶν ὀρνέων τρέχειν οἴκῳ (cf. 135, 1) ὃ δʼ οὐδὲν ἔφαγε συμφορῇ κατηφήσας (cf. 62, 5), βασιλεῖ δʼ ὅμοιος ἦν τὰ πάντα δεσμώτῃ (cf. 97, 8) ἕτερος δέ τις πριάμενος αὐτὸν ἀγροίκων ἀνασπάσας τὰ πτερά τε καὶ μύρῳ χρίσας ἀνεπτέρωσεν αὐτὸν ὥστʼ ἀποπτέσθαι. ὃ δὲ τοῖς ὄνυξιν αὖ λαγωὸν ἁρπάζων ἤνεγκεν αὐτῷ δῶρον ἀντʼ ἰατρείων (cf. 94, 7). κερδὼ σοφὴ δʼ ἰδοῦσα ,,λῷστε, μὴ τούτῳ δίδου τὰ δῶρα“ φησίν ,,ἀλλὰ τῷ πρώτῳ — ὃ μὲν φύσει γὰρ ἀγαθός ἐστί σοι —,μήπω πάλιν λαβών σε τῶν πτερῶν ἐρημώσῃ.“ Initium nimis decurtatum ad fab. 13, 1 sq. exemplum refingi potest. Prom. B = Epim. F Pal. ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι — παρέχειν, τοὺς δὲ κακοὺς ἐκκλίνειν; in M et P epim. antecedentis fabulae huic additum τοὺς εὐεργέτας B || φρονήμως B)[*](177 B 129 P1 77; Huds (Hauptm.) 287b; F Fur. 173 dodecasyllabis coacta || 1 π. χ. λαγωὸς κατεγέλα· ἡ δὲ om. κἀργίης BP1F, π. χ. κατεγέλα λαγωὸς καὶ ἀργίας· ἡ δὲ Hd)

162

λαγωός· ἣ δʼ ἔφη πρὸς αὐτὸν τοιαῦτα·

,,ἐγὼ σὲ τὸν ταχύποδα ποσσὶ νικήσω“.

ὃ δὲ λόγῳ μόνῳ, χελώνη,

λέγεις τοῦτο· ἀλλʼ ἔριζε καὶ γνώσῃ ---ʼ

,,τίς δὲ τὸν τόπον ὁρίσει“ ἔφη ,,καὶ βραβεύσει τὴν νίκην;“ (e);

‘ἀλώπηξʼ ἔφη ‘ἡ δικαία καὶ σοφωτάτη.ʼ ἔταξε δὲ τὴν

ἀρχὴν τῆς ὥρας (e) τοῦ δρόμου· ἡ δὲ χελώνη μὴ ὁᾳθυμήσασα

ἤρξατο τῆς ὀδοῦ πρὸς τὸ αὑτῆς ἀφορῶσα δυσκίνητον·

ὁ δὲ λαγωὸς τοῖς ποσὶ θαρρῶν ἐκοιμήθη (e). ἐλθὼν δὲ ἐπὶ

τὸν ὡρισμένον τόπον εὗρε τὴν χελώνην νικήσασαν.

[*](177, 3 m e cf. 67, 2. 44, 3 | 5 e cf. 91, 7 1, 7)[*](177, 2 πρὸς αὐτὸν ταῦτα γελῶσα F, om. B Hd || 3 σοι τὸν P1 | ταχύπουν om. ποσσὶ B, ἐγώ σε τὸν ταχὺν ἐν τοῖς ποσὶ ν. Hd, ἐγὼ τὸν ταχύν σε ἐν δρόμῳ νικήσω F || uae sequuntur, liberius conformata in F, unde selectas tantum lectiones repetamu || 4 χελώνη om. B, add. Hd || 5 γνῶθι B, γνώσῃ μου τοὺς πόδας F || 6 τίς δὲ τὸν ὅρον προστάξειεν ἀντεφύσησεν ἡ χελώνη F, fuit fortasse εἶπεν ἀντί φυσῶσα || 7 ἀλώπηξ δὲ δικαία καὶ σ. om. ἔφη ἡ Hd 7 sq. ἔταξε — ὥρας (fuitne χώρας?) τοῦ δρόμου B, ἔταξεν ὁδὸν τῶν δρόμων τὴν εὐθεῖαν Hd, utraque his συνετάξατο τὴν ἀρχὴν καὶ τὸ τέλος ἅμα τὸν δρόμον καὶ τὸν τόπον δείξασα coniungit F || 9 sq. πρὸς τὸ — δυσκίνητον servavit Hd, om. B, non expressit F, qui habet ἡ οὖν χελώνη μηδόλως κατοκνήσασα εὐθὺς ὁδεύουσα εἰς τὸν ὅρον ἀνῆλθεν || 10 sq. θαρρῶν τοῖς ποσὶ Hd || 11 ὁρισμένον B, exitum hunc: ὁ δὲ — θαρρῶν ἐφύπνου. | μετὰ δὲ ταῦτα ἐξαναστὰς τῆς κοίτης | δρομαῖος ἧκεν εἰς τὸν τόπον τοῦ ὅρου |ὅστις εὗρε τὴν χελώνην ὑπνοῦσαν exhibet F, in quo haud scio an lateant flores Babriani: ὅρους ὁδόν τε τοῖς δρόμοισιν εὐθείην ἔδειξεν· ἡ χέλυμνα δʼ οὐκ ἐρᾳθύμει (116, 14. 115, 5), θαρρῶν δὲ ποσσὶν ὁ δασύπους ἐκοιμήθη (Eb) ἕως ἀναστὰς ὀψὲ — ἐκ κοίτης δρομαῖος ἧκε χρόνιος εἰς ὅρου χώρην, καὶ τὴν χελώνην ἐνθάδ’ εὗρε νικῶσαν (Eb) Babrii fabula haud scio an proverbio explicato orta sit πρότερον χελώνη παραδραμεῖται δασύποδα (prov. Bodl. Ps.-Diog. Suid., cf. etiam. Liban. ep. 72, or. vol. lV p. 854, ubi pro lepore substitutus est equus). Sed antiquitus nota erat similis fabula vasculis quibusdam pervetustis repraesentata: cum lepore certans erinaceus eodem ut videtur dolo usus quo in populari nostra fabella, cf. Cr p. 222.)

163

Ὄτι πολλαὶ φύσεις ἀνθρώπων εὐφυεῖς εἰσιν, ἀλλʼ ἐκ τῆς ῥᾳθυμίας ἀπώλοντο· ἐκ δὲ νήψεως καὶ σπουδῆς καὶ μακροθυμίας τινὲς καὶ φύσεως ἀργῆς περιεγένοντο.

178 Ρόδῳ παραφυὲν ἀμάραντον (i ?) ἔφη πρὸς αὐτό· ,,οἷον ἄνθος εὐπρεπὲς εἶ

ποθητόν ἐσσι καὶ θεοῖσι κἀνθρώποις·

μακαρίζω σε τοῦ κάλλους (e) καὶ τῆς εὐωδίας. τὸ δὲ

,,ἐγὼ μέν,“ εἶπεν ,,ὦ ἀμάραντον

πρὸς ὀλίγον καιρὸν ζῶ καὶ κἂν μηδεὶς ἐκκόψῃ (e) με τήκομαι· σὺ δὲ ἀνθεῖς καὶ ζῇς ἀεὶ οὕτω νέον·

Ὅτι κρεῖσσον ὀλιγαρκούμενόν τινα διαμένειν, ἢ πρὸς ὀλίγον τρυφήσαντα μεταβολῆς δυστυχοῦς τυχεῖν ἢ καὶ ἀποθανεῖν.

179 Σάλπιγγος ἄνθρωπός τις ἦν ἐπιστήμων

στρατόν τε συνάγων

εἰς συμβολὰς πολέμων. οὗτος αἰχμάλωτος [*](178, 3 e cf. 12, 14 155. 7 || 179, 1 e = 85, 3. 120, 4.) [*](177 Fabb. 129 et 130 affabulationes commutata in BP1, fab. 129 prom. fabulae sequenti additum in M: prom. B = epim. P1E Hd; ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι — εἰσιν εὐφυεῖς, ἀλλ ἐκ ῥᾳθυμίας καὶ ὄκνου ἀπόλλυνται· ἐκ δὲ σπουδῆς καὶ μακροπονίας πολλοὶ περιεγένοντο τῆς φύσεως F, brevius Ηd | Epim. 1 πολλὰς BF, πολλῶν MF | ἐκ τῆς B, τῆς om. MF | ἀπόλλονται M, ἀπώλοντο B) [*](178 (Gb 222) B 130 40 P 78 = Nev. 279 Cor 275 Fur. 321, cf. Cr p. 226 || 2 πρὸς αὐτὸ MP1, om. B | εἶ καὶ MP1 3 θεσῖς MP1, θεῷ B || 5 τὸ δὲ εἶπεν BMP | ἀμάραντε M 6 κόψῃ με P1 (Bgk), ἐκκόψομαι M || 7 ἀεὶ καὶ ζῇς MP1 || Prom. B = epim. P1 || Hanc quoque fabulam rectis iambis ex parte illis misere claudicantibus inclusit Gb, quamquam v. 3 choliambus fere integer choliamborumque exitus quidam possunt dignosci; a Babrio abiudicavit Bgk PhiI. XLVII 397. cf. prol.) [*](179 (Gb 171) B 131 P 79; ex A fol. 38 (Cor. 142 F 81) dodecasyllabis concepta selectas lectiones subiciam; lituum ipsum pro tubicine induxit Avian. 39 || sqq. ἦν τις σαλπικτὴς στρατὸν ἐπισυνάγων, | ὅστις κρατηθεὶς ἐβόα τοῖς παροῦσιν F || 3 συμβουλὰς P1)

164

ληφθεὶς ὑπʼ ἐχθρῶν ἱκέτευε μὴ κτείνειν

αὐτὸν ὡς μήτε τινὰ φονεύοντα μήτε κουρσεύοντα, πλὴν τὸ χαλκοῦν τοῦτο βύκινον εἰδέναι. οἳ δὲ εἶπον ,,διὰ τοῦτο μᾶλλον τεθνήξῃ (e), ὅτι σὺ μηδὲν ἰσχύων (e) τοὺς ἄλλους διεγείρεις.“

Ὅτι πλεῖον πταίουσιν οἱ τοὺς κακοὺς καὶ βαρεῖς δυνάστας διεγείροντες πρὸς τὸ κακοποιῆσαι.

Στικτή ποτʼ ἐπ εκαυχᾶτο πάρδαλις ζῴων

φορεῖν ἁπάντων ποικιλωτέρην δέρριν.

πρὸς ἣν ἀλώπηξ εἶπε ,,σοῦ δʼ ἐγὼ κρείσσω

δορῆς ἔχω καὶ ποικιλωτέρην γνώμην.“

Ὅτι τοῖς συνετοῖς καὶ ποικίλα φρονοῦσιν μᾶλλον ἔπαινός ἐστιν ἢ τῇ φύσει εὐπρεπέσι καὶ μὴ τῇ γνώμῃ.

181 Τράγος εὐθαλοῦς ἔτρωγεν ἀμπέλου βλάστην· [*](179, 4 me = 124, 6 | 7 cf. 76, 16. 27, 8 || 180, 3 im = 14, 3 | e = 73, 4) [*](179, 4 λειφθεὶς P1 || 5 αὑτὸν? | ὡς μὴ καί P1 | κουρσεύοντα praedantem, cf. Κnöll progr. p. 9 || 6 βύκινον P1 βύκανον B 6 sq. πλὴν γὰρ τοῦ χαλκοῦ τούτου οὐδὲν ἄλλο κτῶμαι Ac (F) || 7 τεθνήξω P1 || 7 sq. διὰ τ. γὰρ μᾶλλον τεθνήξῃ ἄρτι | ὅτι μηδὲν δυνάμενος ἐν πολέμῳ τοῖς πᾶσι κράζεις πρὸς μάχην ἐπεγείρων F, sim. Ac; fuerit: οἱ δʼ εἶπον αὐτῷ· ,,μᾶλλον οὖν σὺ τεθνήξῃ ἄλλους ἐγείρων καὐτὸς οὐδὲν ἰσχύων.“ (76, 16) || Prom. B = epim. ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι πλείστον — ἐπεγείροντες εἰς τὸ κ. F) [*](180 (Eb 137) B 132 (decurt. ?); tetr. lI 16 cum ‘Aesopo’ Plut. VII sap. 12 p. 155 b, animine an corp. 2 p. 500 c faciunt ceteri, F Fur 13 A 20; eadem fabula usum esse conicio Diogenem cynicum πορδάλει, cf. 72 || 1 sq. στ. ποτὲ πάρδαλις ἐκαυχᾶτο φορεῖν ἁ. ζ. ποικιλωτέραν δ. B, rest. Cr; ποτʼ ηὔχει π. φορεῖν μούνη 2 δορὴν ἁ. ποικιλωτάτην ζῴων Lm Eb, sim. Babrius Minae, cf. Anthol p. XXXVIII LIV Bgk || 3 sq. εἶπεν ,,σοῦ τῆς δορᾶς κρείττονα καὶ ποικιλωτέραν γνώμην ἔχω B, rest. Eb | cf. Eust. ll. 374, 45. op. 353, 42) [*](181 (Eb 148, Gb 173) B 133 P1 80 = Nev. Cor. 280, Aphthon. 37, tetrast. l 7; ceterae nihil ad rem. Usus est celebri epigrammate 1106 Κaibel, A. P. IX 75. 99 (Leon.); cf. Varr. R. r. l 2, 19; Verg. Geora. lI 38, Ovid. Fast. l 853, Suet. Dom. 14 (Cassiod. Hyg. 277. Paus. II 38, 3 all) || 1 τρ. ἐν τῇ ἐκβολῃ BP1, ubi)

165

τούτῳ προσεῖπεν ἡ ἄμπελος· ,,τί με βλάπτεις

κείρων τὰ φύλλα; μὴ γὰρ ἔστιν οὐ χλοίη;

ὅμως ὅσον σοῦ θυομένου οἶνον χρῄζουσιν

ἐγὼ παρέξω ---“

Οτι τοὺς ἀχαρίστους καὶ βουλομένους τοὺς φίλους πλεονεκτεῖν ὁ μῦθος ἐλέγχει.

182 Τράγος ἐν θέρει σφοδρῶς διψήσας

κατῆλθε κρημνὸν εἰς βαθὺν πιεῖν ὕδωρ.

πιὼν δὲ καὶ χορτασθεὶς οὐκ ἠδύνατο ἀνελθεῖν·

καὶ μετενόει δὴ καὶ βοηθὸν ἐζήτει.

ἀλώπηξ δὲ τοῦτον ἰδοῦσα ἔφη· ,,ὦ ἀνόητε, εἰ τόσας φρένας εἶχες, ὅσας ἐν τῷ πώγωνι τρίχας, πρότερον

οὐκ ἂν κατῆλθες, πρίν τινʼ ἄνοδον ἐσκέψω.“

Ὅτι δεῖ πρότερον προσκοποῦντα τὰ τέλη τῶν πραγμάτων καὶ οὕτω ποιεῖσθαι τὰς τούτων ἐγχειρήσεις.

[*](181, 5 e cf. 63, 10 || 182, 1 me = 43, 1)[*](latere suspicor τρ. εὐθαλοῦς coll. 128, 6. 9 | τῆς ἀ. τὴν βλάστην ἔτρωγε BP1, transposuit Eb | κείρων τὰ φύλλα om. BP1, e tetrasticho repetiit Eb || 3 γὰρ om. P | οὐκ ἔστι χλόη BP1 tetr. 5 fuit fere ὅμως ὅσου χρῄζουσιν ἄρτι πως οἴνου 5 exitum ἐγὼ παρέξω τοῖς θεοῖσιν ἢν θύῃ e tetrastchis haud male restituit Gb; ἐγὼ δὲ παῤ ἐμαυτοῦ ἀντισπείσω τὸν οἶνον Aphth.)[*](182 (Eb 145, Gb 174) B 134 P1 Nev. 284 Cor p 6; Epim. Georg (= Coisl 371, cf. Tyrwh. Fur. p. LXXXIII); tetr. lI 15. 31 melior fabula Ac 4 Cor p. 5 || 3 σφοδρῶς τράγος τις ὑπὸ τὸ καῦμα διψήσας Eb κατῆλθεν εἰς βαθὺ κρημνὸν ὕδωρ πιεῖν P1, κ. εἰς βαθύκρημνον φρέαρ (interpol. cf. v. 3) π. B, sim. tetr., rest. Eb || 4 μετανοήσας αὖ ? || 7 ἂν κατέβης, εἰ μὴ τὴν ἄνοδον ἐ. B, corr. ex tetr. (ἐσκέψω etiam P1) | Prom. B = epim. P1. cf. Georg. p. 31 Βαβρίου· δέον τὰ τέλη τῶν πρ. ἡμᾶς προορᾶν, καὶ οὕτως τὴν τούτων ἐγχείρησιν (ἐνχείρισιν Coisl.) ποιεῖσθαι (sim. gnomol. Cahir. Tischend. an p. 221, Apostol. -Ars. V 928 = Maxim. Mel. 2) | καὶ om. P1 τὰς τ. ἐ. om. Nev., habet P1 B 135 = fab. 136.)

166

183 Ὑμηττίη μέλισσα, κηρίων μήτηρ,

τῷ Διῒ φέρουσ᾿ ἀνῆλθεν εἰς θεῶν οἴκους

μέλι μήπω καπνισθέν (e?). ὁ Ζεὺς δὲ τῷ δώρῳ (e) ἐτέρφθη καὶ ὑπέσχετο δοῦναι γέρας ὃ ἂν αἰτήσηται.

ἣ δʼ εἶπε „δός μοι κέντρον ἵνα εἴ τις ἀνθρώπων

τὸ ἐμὸν ἔργον πλησιάσῃ ἆραι, ἀναιρῶ τοῦτον.“ ἀπηρέσθη δὲ ὁ Ζεὺς τῇ αἰτήσει

— ἠγάπα γὰρ τοὺς ἀνθρώπους —

ὅμως καὶ μὴ θέλων ἔδωκεν· εἶπε γὰρ δώσειν.

τοιοῦτον οὖν ἔδωκεν ὥστʼ αὐτὴν ἀποθνήσκειν

ἅμα τῷ πλῆξαι.

ζωὴ γὰρ αὐτῆς ἐστι πετομένης τὸ κέντρον.

Ὅτι ἐν ταῖς εὐχαῖς καὶ δεήσεσι μηδεὶς κατὰ τῶν ἐχθρῶν αἰτείτω (e) τι· ὃ γὰρ ἂν κακὸν αἰτήσηται, ἐπʼ αὐτὸν ἥξει.

[*](183, 1 e cf. 32, 2. 38, 6 | 2 e cf. 58, 5. 72, 2)[*](183 (Eb 139, Gb 175) B 136; liberior unde pauca tantum decerpam F Fur 114 dodecasyllabis concepta || 1 Ὑμητία B, om. F || 2 ἀνῆλθεν εἰς θεῶν οἴ. φέρουσα τῷ Διὶ B, rest. Eb; ἀνελήλυθεν εἰς θεοὺς θυμιάσαι κτλ. F | φέρειν? cf. p. LIII 4 || 3 sq. τερφθεὶς δὲ ὁ Ζεὺς F || 4 sq. δοῦναι ὃ ἂν αἰτήσῃ (e?) F || 5 δὲ εἶπεν B || 9 δʼ ἔδωκεν? || 10 τοιοῦτον δὲ δέδωκεν ὡς B, corr. Eb | ἐὰν σὺ δὲ verba sunt Iovis προσκρούσῃς αὐτῷ καὶ πλήξῃς, αὐτὴ μᾶλλον τεθνήξῃ, ἐκβληθέντος σου τοῦ κέντρου· ζωὴ γὰρ ἐν σοὶ ὑπάρχει τὸ κέντρον F || 12 γὰρ FLm, δὲ B: ultima verba vix sana; αὐτῆς ἐπιποτωμένης Bgk, cf. prol. || 3 sqq. 7 sqq. versus Eberhardi quibusdam inventis usus facile restituas: 3. ὁ Ζεὺς δʼ ἐτέρφθη τῷ μελισσίου δώρῳ, δώσειν δʼ ὑπέσχετὅτι γέρας ποτʼ αἰτήσῃ. ἣ δʼ εἶπε ,,δός μοι κέντρον, εἴ τις ἀνθρώπων ἆραι πελάζοι τοὐμὸν ἔργον ὡς κτείνω.“ ἤλγησε δʼ ὁ Ζεύς — ἠγάπα γὰρ ἀνθρώπους Coll. F exitum v. 11 refingas talem: μέλισσαν αὐτὴν, κέντρον ἤν ποτʼ ἐμπήξῃ κτλ. || Prom. B ═ Epim. F: Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι — δεήσεσιν οὐ δεῖ κατὰ — ἐχθρῶν τι ἐξαιτεῖσθαι κακόν· ὃ γὰρ ἂν κακὸν κατʼ αὐτῶν ἐξαιτήσῃς (e), ἀνθυποστρέψει ἐπὶ σὲ παραυτίκα.)

167

Ὑπὸ τῶν κακῶν τὰ ἀγαθὰ ἐδιώχθη

ὡς ἀσθενῆ δὲ πάλιν ἔφευγεν ἐκ γαίης,

εἰς οὐρανὸν δʼ ἀνῆλθε καὶ δι ηρώτα

τὸν Δία, συνεῖναι πῶς χρέων σὺν ἀνθρώποις.

ὃ δʼ εἶπεν αὐτοῖς ,,πάντα μὴ μετʼ ἀλλήλων,

ἓν δὲ καθʼ ἓν τοῖς ἀνθρώποις ἐπέρχεσθαι.“ διὰ τοῦτο τὰ μὲν

κακὰ συνεχῆ τοῖς ἀνθρώποις ὡς πλησίον ὄντα ἐπέρχεται,

τὰ δὲ ἀγαθὰ βράδιον ἐξ οὐρανοῦ κατιόντα.

Ὅτι ἀγαθῶν μὲν οὐδεὶς ταχέως ἐπιτυγχάνει, ὑπὸ δὲ τῶν κακῶν ἕκαστος καθʼ ἑκάστην πλήττεται.

185 Ὑπεράνωθεν πέτρας ἀετὸς ἐκαθέζετο λαγωοὺς θηρεῦσαι (e ?) σκοπῶν.

τοῦτον δέ τις κυνηγὸς ἔβαλε τοξεύσας,

καὶ τὸ μὲν βέλος ἔσω εἰσῆλθεν, ἡ δὲ γλυφὶς σὺν τοῖς πτεροῖς (i) πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν εἱστήκει (e). ὃ δὲ [*](184, 3 e = 75, 12 | 4 e = 58, 8 | 5 e = 44, 1 185, 3 e = 68, 10) [*](184 (176 Gb) B 137 V Fur. 347 || 1 ὑπὸ τ. κ. τὰ ἀγαθὰ B, ἀγαθὰ πάντα ὑπὸ τ. κ. V, num τὰ χρηστὰ πάντα (58, 1)? | ὡς ἀσθενῆ ὄντα BV, suppl. Cr coll. 25, 10. 58, 15. 6 || 3 δὲ ἀνῆλθεν B, ἀνῆλθον V καὶ τὰ κακὰ ἠρώτησαν V, τὰ δὲ κακὰ ἠρώτησαν B, praeter sententiam (Kn); em. Cr || 4 πῶς εἶναι BV, rest. Cr coll. 58, 9. 25, 9 | μετʼ ἀνθρώποις B, μ. -ων V || 5 ὁ δὲ BV μὴ μετʼ ἀλλ. πάντα BV, transp. Cr || 8 κατιόντα B, κάτεισι V || Fuerit: 6 καθʼ ἓν δʼ ἓν ἀνθρώποισι παριέναι χρείη.“ διὰ τοῦτο συνεχῆ (ἄληκτα ?) τὰ μὲν ἐπέρχετ ἀνθρώποις ὡς πλησίον 〈παρ〉όντα, τὰ δὲ πολὺ βράσσω κτλ. || Prom. B = epim. V; latent choliambi || ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι ἀγαθῷ κτλ. V) [*](185 (Eb 146) B 138 P1 83 = Nev., A Cor. 133 (cf. Hausrath p. 275); tetrast. l 25; Aphthon. 32 (Fur 218); Suid.? Celeberrima Aeschyli fabula Libystica, cf. Nauck ad Aescb fr. 139 p. 45, ubi add. Anth. Pal. IX 224. || Initium fuisse conicio πέτρης ἄνωθεν, cf. Suid. s. ἄνωθεν· ἐκ τόπου ἢ χρόνου (quod ad Sophoclis versus spectat). Βάβριος (excidit Babrii testimonium, seq. Soph. El. 1058); ὑπεράνωθεν vox Byzantina (Kn) || 1 λαγωὸν Ac || 2 σκοπῶν B, ζητῶν Ac || 4 ἔσο BP1, ἐντὸς αὐτοῦ Λc,)

168

ἰδὼν ἔφη· ,,καὶ τοῦτό μοι νέη λύπη

τὸ τοῖς ἐμοῖς πτεροῖσι νῦν ἀποθνῇσκειν.“

Ὅτι τὸ κέντρον τῆς λύπης (e) δεινότερόν ἐστιν, ὅταν τις ἐξ οἰκείων (e?) κινδυνεύσῃ.

186 Φιλίαν ἐσπείσατο πρὸς ἀετὸν ἀλώπηξ. καὶ ὃ μὲν εἶχε τὴν καλιὰν ἐπάνω τοῦ δένδρου, ἣ δὲ ὑπὸ τὴν ῥίζαν. ὁ δὲ ἀετὸς ἐπιορκήσας τοὺς σκύμνους τῆς ἀλώπεκος ---, τοῖς δὲ νεοσσοῖς θοίνην ἔδωκεν (i?). ἄλλοτε δὲ ἱερεῖον ἐκ τοῦ βωμοῦ ἁρπάσας μετὰ ἄνθρακος ἔθετο

εἰς τὴν καλιήν· ἣ δέ εὐθὺς ἐξήφθη

[*](185, 6 e = 95, 46 | 7 e = 75, 16 || 186, 4 cf. 137, 2.) [*](fuerat εἴσω (e) | γλυφὴς B, γλυφὴ P1 A et codices quidam Hausrathi || 6 ἑτέρα λύπη BP1 Ac, corr. Cr, nam μοι ἑτέρη crasin Babrius vix admisit Heronda multo severior || 7 ἐμοῖς πτεροῖς BP1, deinde πρὸ τῶν ὀφθ. εἱ. iteravit et del. P1, ἰδίοις πτεροῖς Ac | ἐναποθνήσκειν Nev. Initium fuit fere: Πέτρης ἄνωθεν αἰετός τις εἱστήκει (cf. 77, 1) σκοπῶν λαγωοὺς παισὶ δεῖπνα θηρεύειν·. . . κἄσω μὲν αὐτοῦ χολάσι τὸ βέλος ἐκρύφθη (cf. 1, 9), ἀλλʼ ἡ γλυφὶς δὴ (47, 3) σὺν πτεροῖσιν εἱστήκει αὐτοῖς ἐν ὀφθαλμοῖσιν· ἣν κατοπτεύσας (cf. 131, 15) κλαίων ἔφη· ,,καὶ τοῦτο κτλ. Eberhard Lachmannum secutus e Tzetzae Chil. IX 168 ἐμοῖς πτεροῖς ἐβόησεν ἐγὼ νῦν κατεβλήθην versum exsculpsit ἐμοῖς ἐγὼ πτεροῖσι νῦν κατεβλήθην: sed Babrium illum hoc loco secutum esse demonstrari non potest. || Prom. B = epim. P | ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι δεινόν ἐστιν ὅταν τις ἐκ τῶν ἰδίων κινδυνεύσῃ Ac; in B choliamborum vestigia pellucent | ὅτε τις — κινδυνεύσει B *, corr. ex Ac) [*](186 B 139 M 26 P1 84; praeivit Archilochus (fr. 86 sqq. 110) celeberrima fabula, quam integriorem circumscripserunt fabulatores Ac 1 Cor. Au 1 Schn. Quamquam multo hac paraphrasi et amplior et laetior fuisse censenda est Babrii narratio, quam qui se restituisse opinatur Gb 177 nec sermonem poetae novit neque artem || 1 ἐποιήσατο P1 | ὁ μὲν ἀετὸς P1 2 ἡ δὲ ἀλώπηξ P1 | ἐπὶ τὴν P1 || 3 sq. χὢ μὲν καλιὴν εἶχεν ἐν κάρᾳ δένδρου Eb || 4 δὲ B M, om. P1, uncinis inclusit Kn, ego lacunam indicavi: excidit fere ἁρπάσας ἀνέφερε | ἄλλοτε om. δὲ BP1 || 6 καλιὰν ἡ δὲ BP1, καλλιὰν οἱ δὲ M)

169

καὶ οἱ νεοσσοὶ κατέπεσον· καὶ ἡ ἀλώπηξ θήραν (e) ἐποιήσατο τὸ συμβάν.

Ὅτι δίκη τις ἐφορᾷ τὰ τῶν ἀνθρώπων (e) καὶ τοὺς ἐπιόρκους ἀμύνεται καὶ ἀποδίδωσι κατʼ ἀξίαν.

187 Φυτὸν ἦν εἰς γεωργοῦ χώραν καρπὸν μὴ φέρον, ἀλλὰ μόνον στρουθῶν καὶ τεττίγων κελαδούντων ἦν καταφυγή. ὁ δὲ γεωργὸς

ὡς ἄκαρπον ἐκτεμεῖν

ἤμελλε, καὶ δὴ τὸν

πέλεκυν λαβὼν ἐπέφερε

τὴν πληγήν· οἱ δὲ τέττιγες καὶ οἱ στρουθοὶ ἱκέτευον τὴν καταφυγὴν αὐτῶν μὴ ἐκκόψαι (e), ἀλλʼ ἐᾶσαι

ὤστʼ ᾄδειν

ἐν αὐτῷ καὶ σὲ τὸν γεωργὸν τέρπειν.

ὃ δὲ μηδὲν αὐτῶν φροντίσας

καὶ δευτέραν πληγὴν καὶ τρίτην ἐπέφερεν. ὡς δὲ ἐκοίλανε τὸ δένδρον,

σμῆνος μελισσῶν

[*](186 Exitum Gb interpolavit hunc: νεοσσιὴ δʼ ἐξῆπτο κἄπεσον τέκνα, | θήρην δʼ ἀλώπηξ τὰ (ᾱ?) γενόμενʼ ἐποιεῖτο, quae ne diasceuasta quidem sunt digna. || Epim. prom. B τὰ om. P1M | τοῖς ἀνθρώποις M | ἀμύνηται M) [*](187 (Eb 169 Gb 178) B 140 M 27 P1 85 = Nev. 176 Cor. 173 Fur. 266 || Prom. B = epim. P1M || εἰς om. M | χώρα (= χώρᾳ) M | φέρων BM || 2 καταφύγιον M || 4 ἐκτέμνειν P1 || 5 ἤμελλεν B || 6 λαβὼν BP1, ἀναλαβὼν M 10 oratio recta ab Halmio et Coraisio perperam oblitterata 12 ἐπέφερε B | ἐκύλανε B || v. 11 sqq. Eberhadi vestigiis insistens conicias: ἐμμένοντας ὥστʼ ᾄδειν | κλάδοισι καὶ σὲ τ. γ. εὐφραίνειν, v. 13 sq. φροντίσας φυτοῦ πρέμνῳ | καὶ δευτέρην ἐπέφερε καὶ τρίτην παίων ; cetera nimis incerta.)

170

καὶ μέλι εὗρε. γευσάμενος δὲ τὸν πέλεκυν ἔρριψε καὶ τὸ φυτὸν ἐτίμα ὡς ἱερὸν καὶ ἐπεμελεῖτο.

Ὅτι οὐ τοσοῦτον οἱ ἄνθρωποι φύσει τὸ δίκαιον ἀγαπῶσι καὶ τιμῶσιν, ὅσον τὸ κερδαλέον ἐπιδιώκουσιν.---188 Φαλακρός τις τρίχας ξένας τῇ ἑαυτοῦ κορυφῇ περιθεὶς

ἵππευεν. ἄνεμος δʼ εὐθὺς ἄντα φυσήσας

ἀφείλετʼ αὐτὰς καὶ φαλακρὸς ὢν ὤφθη.

γέλως πλατὺς δʼ ἐπέσχε τοὺς παρεστῶτας.

κἀκεῖνος εἶπε τὸν δρόμον μόλις παύσας·

,,τὰς οὐκ ἐμάς με τί ξένον τρίχας φεύγειν,

αἳ καὶ τὸν ἔχοντα ταύτας μεθʼ οὗ ἐγεννήθησαν κατέλιπον;“

Ὅτι μηδεὶς λυπείσθω ἐπὶ συμφοραῖς ἐπελθούσαις (e) αὐτῷ· ὃ γὰρ γενηθεὶς οὐκ ἔσχεν ἐκ φύσεως, τοῦτο οὐδὲ παραμένει· γυμνοὶ γὰρ ἤλθομεν, γυμνοὶ οὖν καὶ ἀπελευσόμεθα.

[*](188, 6 m e cf. 62, 5.)[*](187 Epim. 1 τὸ φύσει δίκαιον B, τῇ φ. δ. M || κερδάλαιον P1 (κερδαλαιν Nev.))[*](188 (Eb 140 Gb 179) B 141 M 28 P1 86 = Nev. 288 Cor. 283 Fur. 326; Huds. (Hauptm.) 284 ex Ms.; Avian. 10, cf. Mart. lI 41. 10 Mus. Rhen XLIV 456 || 1 φαρακλὸς MP1 | ξένας τοίχας MP1Hd | τὴν ἑ. κορυφὴν P1 | ἐπιθεὶς M || suppl. ex Aviani v. 5 huins ab adverso Boreae spiramnia || 4 ἀφείλετο ταύτας B, ἀφείλατο τ. Ms. Hudsonis, ἀφεῖλε ταῦτας P1, ἀφεῖλεν αὐτὰς Μ, corr. Cr; suppl. ex Aviani vv. 6 2qq. praestant nidiculum populo conspiciente caput, | nam mox. . . nituit frons nuda etc., cf. 131, 17 || 5 δὲ πλατὺς τοὺς π. εἶχε MP1, πλατὺς δὲ τοὺς π. εἶχεν B, corr Cr coll. 95, 59 || 6 τοῦ δρόμου B*, cf. 62, 5 | παυσάμενος M | τ οὐκ ἐ. τρίχας τί ξ. φ. με B*, cf. Anth. Pal. IX 18, 1 Quid mirum positos fugisse capillos, quem prius aequaevae deseruere comae Avian. 11 sq.; 8 fuit fere: ὃν καὶ κατέλιπον αἱ συνήλικες χαῖται, cf. 22, 3; ὁμήλικα χαίτην Nonn. par. VIII 40 || Epim. 1 ἐπὶ om. MP1 | sequor MP1, συμφορᾷ ἐπελθούσῃ om. αὐτῷ B, Ms. Hudsonis, latet versus barbara arte factus μηδεὶς λυπείσθω συμφοραῖς ἐπελθούσαις || 2 τούτου M | οὔτε B | ἤλθομεν B, ἤλθομεν ἐκ γῆς πάντες M, ἤ. πάντως(?) οἱ πάντες P1 | οὖν καὶ MP1, καὶ B, οὖν Nev.; verba auctoris Christiani, cf. Iob. I 21 || Cf. Bgk prolog p. LXXXVIII)

171

189 Φασὶν ὗν καυχωμένην ἀγέλην παίδων ἔχουσαν εἰπεῖν τῇ λεαίνῃ· ,,πόσους παῖδας σὺ γεννᾷς;“

ἣ δʼ εἶπεν ,,ἔνα μέν, ἀλλὰ γενναῖον.“

Ὅτι κρείσσων εἶς ῥώμῃ σώματος καὶ ἀνδρείᾳ ἢ καὶ φρονήσει διαφέρων, ἢ πολλοὶ δειλοὶ καὶ ἄνανδροι ἢ καὶ ἄφρονες.

a Φάσις ποτʼ ἦλθε πᾶσι τοῖς τετραπόδοις

καύχημα κατέχουσα εἰς παίδων πλήθη.

καὶ δὴ ἔφασκον τῇ λεαίνῃ βοῶντες·

,,εἰπὲ καὶ σύ τοι, ὁπόσους παῖδας τίκτεις;”

ἣ δὲ γελῶσα πρὸς αὐτοὺς ταῦτα λέγει·

,,σκύμνον μέν ἕνα, ἀλλὰ γενναῖον πάνυ.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι κρείσσων εἷς ῥώμῃ σώματος καὶ ἀνδρείᾳ καὶ φρονήσει, ἢ πολλοὶ δειλοὶ καὶ ἄφρονες.

190 Χαλκεύς τις εἶχε κύνα· καὶ ὅτε μὲν ἐχάλκευεν, ὁ κύων ἐκοιμᾶτο, ὅτε δὲ ἤρξατο τοῦ ἐσθίειν, εὐθέως ὁ κύων ἀφυπνιζόμενος παρίστατʼ αὐτῷ, ὁ δὲ αὐτοῦ κύριος ὁ χαλκεὺς ὀστοῦν ῥίψας (e ?) αὐτῷ εἶπεν· ,,ταλαίπωρε ὑπνῶδες, [*](189 B 142; nobilior F 106 Au 108 febulae forma a Babrio aliena || 3 δὲ εἶπεν B | Epim. 1 κρεῖσσον B) [*](189a F Fur. 189; dodecasyllabi e paraphrasi Babriana profecti || 1 Στάσις Hl | ἦλθεν ἅπασι Cor | σὺ τὸ πόσους F, corr. Cr εἰπὲ δὴ Cor Fabulam tristicham (qualis nulla legitur in Athoo) Babrio obtrudit Gb; Scribere poterat poeta: Φασίν λεαίνῃ σῦν ἄμετρα καυχᾶσθαι (129, 13. 11, 10) ἀγέλην ἔχουσαν νεοτόκων μικρῶν παίδων. ,,πόσους σὺ γεννᾷς“ φησίν ,,ὦ φίλη, σκύμνους;“ γελῶσα δʼ εἶπεν (vel δʼ ἡ σῦς) ,,ἕνα μέν, ἀλλὰ γενναῖον.“) [*](190 B 143 P1 87 cf. Anth. Pal. XI 431 || εἶχε κύνα B*, κύνʼ εἶχε Eb, cf. prol. p. LlI || 2 sq. ὅτε δὲ — ἀφυπνιζόμενος P1, ὅτε δὲ ἤσθιεν B | ὁ δὲ — χαλκεὺς P1, ὁ δὲ B || 5 ὑπνώδη BP1 em. Kn.)

172

ὅταν μὲν _ ⏝ _ τὸν ἄκμονα κρούω,

ὑπνοῖς, ὅταν δὲ τοὺς ὀδόντας † κινήσω

εὐθὺς ἐγείρῃ;“

Ὅτι τοὺς ὑπνώδεις καὶ ἀργοὺς καὶ ἐξ ἀλλοτρίων πόνων τρεφομένους ὁ μῦθος ἐλέγχει.

a Ἦν τις χαλκεὺς κυνάριον ἔχων· τούτου

χαλκεύοντος, τὸ κυνάριον ἐκοιμᾶτο·

καὶ αὖ πάλιν ἐσθίοντος, οὐχ ὁμοίως

ἐκοιμᾶτο οὗτος ἐπέρριψεν ὀστοῦν τι

ταῦτα λαλῶν· ,,ὦ ταλαίπωρον κυνάριον ὑπνῶδες,

τι σοι ποιήσω ὄκνῳ κατεχομένῳ;

ὅτε μὲν γὰρ τὸ ἀκμόνιόν προσκρούσω,

ἐπανακλίνεις σαυτὸν ἐπὶ κραββάτου·

ὅτε δὲ πάλιν τοὺς ὀδόντας κινήσω,

εὐθὺς ἐγείρῃ καὶ τὴν κέρκον μοι σείεις.“

Ὁ μῦθος οὗτος τοὺς ὑπνώδεις καὶ ἀργώδεις καὶ εἰς ἀλλοτρίων πόνους ἀποβλέποντας ἐλέγχει.

191 Χερσαῖος μῦς βατράχῳ κακῇ μοίρῃ [*](190 7 e cf. 36, 12) [*](190, 6 μὲν om. P1 || 7 ὅτ P1 || 7 μόνον ὀδόντα cf. Herond. lII 49 || 8 ἐγείρῃ cum puncto plerique Prom. B P1 epim.) [*](190a Fur 82, cui cognati sed magis corrupti dodecasyllabi V 58, Cor. 184 e Μs Huds. Hptm. p. 225, Cor p. 185 (ἄλλως); Bodleianae propius Pal. Nev. Cor. 284 || 2. 5. 7 per synizesin (Ml) || 3 οὐχ ex Nev. Hd add. Cor. || 8 ἑαυτὸν F, σαυτὸν ceteri | ἐπὶ τῆς κλίνης Hd || 10 εὐ. ἐγ. om. F, servavit V || Babrius, qu epigrammate usus esse videtur, scribere poterat: Χαλκεύς τις εἶχε κυνίδιον δόμοις θρέψας. (cf. 88, 3. 141, 2) ὅτʼ ἐκρότησε (119, 4), τόθʼ ὁ κύων ἐκοιμήθη, ὅτε δʼ ἤρξατʼ ἔσθειν, εὐθέως ἐφορμήσας (cf. 95, 39) αὐτῷ παρίστατʼ ἰχανῶν τε καὶ σαίνων (cf. 190, 3) ἕως ποτʼ αὐτῷ χναυθὲν ὀστέον ῥίψας ,,τί σ᾿, ὦ τάλαν καὶ νωθρέ· φησί ποιήσω; ὅταν μὲν ἀθλῶ καὶ τὸν ἄκμονα κρούω ὑπνοῖς, ὅταν δὲ μόνον ὀδόντα κινήσω εὐθύς τʼ ἐγείρῃ καὶ τὸ κέρκιον σείεις;“) [*](191 (Eb 175 Gb 182) B 144 M 29 P1 88 = Nev. 249 Cor. 245 Fur. 307; nimis libera Dosithei paraphrasis fab. 12 p. 33 B. Fabula antiqua etiam Phaedr paraphr. Rom. I 4, Aesopi vita 33 p. 300, Batrachomachia 9—100 (ubi deest extrema pars) recepta || 1 ὁ μῦς M, num χ. ἦν μ.? μοίρᾳ codd.)

173

ἐφιλιώθη. ὁ δὲ βάτραχος κακῶς βουλευσάμενος τὸν πόδα τοῦ μυὸς τῷ ἑαυτοῦ ποδὶ συνέδησε. καὶ πρῶτον μὲν ἐπὶ τὰς χώρας ἦλθον σῖτον δειπνήσοντες· ἔπειτα δὲ τῷ χείλει τῆς λίμνης πλησιάσαντες ὁ μὲν βάτραχος τὸν μῦν

εἰς τὸν βυθὸν κατῆγεν ---,

αὐτὸς βρυάζων τῷ ὕδατι καὶ αὖθις ἐκκύψας

τὸ βρεκεκεκὲξ κοὰξ κοὰξ ἀνακράζων.

ὁ δʼ ἄθλιος μῦς ὕδατι

φυσηθεὶς ἐτεθνήκει (e)· ἐπέπλει δὲ τῷ ποδὶ τοῦ βατράχου συνδεδεμένος. ἴκτινος δὲ τοῦτον ἰδὼν τοῖς ὄνυξιν ἥρπασεν·

βάτραχος δὲ δεσμώτης

ἐπηκολούθει δεῖπνον αὐτὸς ἰκτίνῳ

γενόμενος.

κἂν νεκρὸς τις, ἰσχύει πρὸς ἄμυναν· ἡ γὰρ θεία δίκη ἐφορᾷ πάντα καὶ τὸ ἶσον ἀποδιδοῦσα ζυγοστατεῖ.

[*](191, 1 e = 12, 25 | 6 cf. 2, 5. 4, 3 || 12 e = 129, 8)[*](191, 3 τῆς μυὸς P1 || 4 τὰς BM atque ipse P1, τῆς Nev. Kn || 4 ἦλθε B | δειπνήσαντες MP δὲ om. P1 τὸ χεῖλος MP1 || 6 εἰς τὸ βάθος solus B (Κn) || κατῆγεν B, κατήνεγκε(ν) P1 M || 7 βρυκάζων M atque ipse P1, βρυχάζων Nev. suppl. ex 96, 1. 112, 5 || 8 βρὲκ ἔξκεκ ἐξανακράζων B, βρεκὲξ καὶ κεξὰν ἀνακρ. P1, βρέκ εκεξ κονὰξ ἀ. M, unde Aristophaneum illud (Ran. 258) iure restitutum esse a Cor apparet; Gb qui αὐτὸς βρυάζων βρεκεκεκέξ τʼ ἀνακράζων recepit Knoellii apparatu uti noluit || 9 ὁ δὲ codd. || 10 φυσιθεὶς B | ἐπιπλεῖ M 11 δεσμώτας ut videtur M || 13 δεῖπνος (δεῖπνον P1) καὶ αὐτὸς τῷ ἰκτίνῳ ἰκτίνῳ B* | Fabula magis decurtata, quam ut restituendae periculum facias; v. 9 sq. plenius Dositheus: ἀσκὸς ὁ μῦς φυσηθεὶς ἐκολύμβα, ὃν κολυμβῶντα νεκρὸν ἰκτῖνος πετόμενος ἥρπασεν καὶ τῷ αὐτῷ λίνῳ ὁ βάτραχος ἠκολούθησεν Prom. B = Epim. P1 || Ὅτι κἂν B | τις ἤει M | trimeter barbarus || εὐφορᾷ BP1, ἀφορῶν M || τοῖς ἶ. codd., corr. Cor ἀποδιδοῦσι B M, ἀποδιδῶσι P1 | ζυγοστατοῦσαν B)

174

192 Χειμών ποι᾿ ἄνθρωπόν τινα ἐν ὄρει κατέλαβεν. ὃ δὲ καπνὸν ἐν τῇ ἄκρᾳ τοῦ ὅρους ἐκ πέτρας τινὸς ἀνιόντα ἰδών, ἔνθα Σάτυρος οὓς λέγουσι παίκτας (e ?) κατῴκει, ἀπῆλθεν. αὐτὸς δὲ τὸν ξένον οἰκτείρας (e ?) ἐπεισῆγεν

ὃ δὲ πολλὰ ῥιγῶν τῇ πνοῇ τοῦ στόματος

τὰς χεῖρας ἐπεθέρμανεν· ---

κἀκεῖνος αὐτῷ θερμὰ μὲν φαγεῖν

δέδωκε καὶ θερμὰ πιεῖν καὶ πυρὶ κατέθαλπεν· ὡς δὲ ἵδρωσε, τῇ πνοῇ πάλιν τὰς χεῖρας κατέψυχεν. ὁ δὲ Σάτυρος τοῦτον ἐξῆγε

,κακοῦ“ λέγων ξένου γὰρ οὐκ ἔχω χρείην,

ὃς ποτὲ μὲν θερμόν, ποτὲ δὲ ψυχρὸν ἐκ τοῦ στόματος ἀσθμαίνε“ (e).

Ὅτι διγνώμους (e ?) ἄνδρας τοὺς ποτὲ μὲν ἐπαινοῦντας, ποτὲ δὲ ψέγοντας ὁ μῦθος διαβάλλει.

[*](192 B 145 M 30 P1 89, Avianus 29; apud Sext. Empir. VIII 103 (‘Aesop.’) Silenus est pro Satyro. Uitima fabulae origo Prometheus Aeschyli satyrica videtur esse, cf. fr. 207 p. 69 Nck2. Festschr. für J Οerbeck p. 106 (ubi delenda quae de Babrii satyro scrips adn. 2) || 3 sqq. σάτυρος Kn || 4 πέκτας M | οὓς — παίκτας diasceuastae tribuit Κn progr. p. 14 vereor ut recte; transcripsit ni fallor poeta Hesiodi illud καὶ γένος οὐτιδανῶν Σατύρων καὶ ἀμηχανοεργῶν | Κουρῆτές τε θεοὶ φιλοπαίγμονες ὀρχηστῆρες (fr. 44 Rz.); fuerit: Σατύρων ὅπου τις, οὓς λέγουσι καὶ παίκτας : nemorum custos Satyrus Av. 5 sq. De Satyrorum cum hominibus commercio cf. Philostr. vit. Apoll. VI 27 | κατῴκουν M | post κατῴκει (BP1,) ἐκεῖ add. Eb 5 ἐπεισῆγεν B. ἔσω εἰσήγαγεν MP || ἐπεθέρμανε MP1, ἐθέρμανεν B || 10 ὁ BP1, ἡ M | δὲ om. B || 12 χρ. οὐκ ἔ. B | 14 ἀσθαίνει M || Initium fuerit: Χειμών ποτʼ ἄνθρωπόν τιν ἐγκατειλήφει ὀδοιποροῦντʼ ἐν ὄρεσι δυσβάτοις, cf. Avian. Horrida congestis cum staret bruma pruinis haesit in adversa nimborum mole viator; perdita nam prohibet semita ferre qradum. || Pron B = epim. MP1; diferunt AcF || ὁ μῦθος διαβαλει B, ὁ λόγος ἐλέγχει M, ὁ λόγος ἐλέγχει καὶ δ. P1)

175

192a Ἄνθρωπόν ποτε λέγεται πρὸς Σάτυρον φιλίαν σπείσασθαι· καὶ δὴ χειμῶνος καταλαβόντος καὶ ψύχους γενομένου ὁ ἄνθρωπος τὰς χεῖρας τῷ στόματι ἐπέπνει· τοῦ δὲ Σατύρου τὴν αἰτίαν ἐρομένου διʼ ἣν τοῦτο πράττει, ἔλεγεν, ὅτι θερμαίνει τὰς χεῖρας διὰ τὸ κρύος. ὕστερον δὲ παρατεθείσης αὐτοῖς τραπέζης καὶ προσφαγήματος (cf. 133, 4) θερμοῦ σφόδρα ὄντος, ὁ ἄνθρωπος ἀναιρούμενος κατὰ μικρὸν

τῷ στόματι μὲν προσέφερε τοῦτο κἀφύσα.

πυνθανομένου δὲ πάλιν τοῦ Σατύρου, τί τοῦτο ποιεῖ; ἔφασκε καταψύχειν (e?) τὸ ἔδεσμα, ἐπεὶ λίαν θερμόν ἐστι· κἀκεῖνος ἔφη πρὸς αὐτόν ,,ἀλλʼ ἀποτάσσομαί σου τῇ φιλίᾳ, οὗτος, ὅτι ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος τὸ θερμὸν καὶ τὸ ψυχρὸν ἐξιεῖς.

Ἀτὰρ οὖν καὶ ἡμᾶς περιφεύγειν δεῖ τὴν φιλίαν ὧν ἀμφίβολός ἐστιν ἡ διάθεσις.

193 Χύτραν ὀστρακίνην καὶ χαλκῆν ποταμὸς κατέφερεν· [*](192a Au 35 Pr 36 sim. A fol. 33 Cor. 126, F Fur. 26, Ps 3, unde selectas adscribo lectiones || 3 sq. decurtavit Pr | 4 oratione recta διʼ ἣν αἰτίαν πράττεις τοῦτο, φίλε; ἔφη· τὰς χεῖρας θερμαίνω ἐκ τοῦ κρύους F, sim. Ac || 6 σφόδρα Au, πάνυ Pr || 8 τοῦτο repetitum ex F, αὐτό A || 8 oratione recta διʼ ἣν αἰτίαν τοῦτο πάλιν πράττεις (e ?); ἔφη· τὸ ἔδεσμα καταψύχω (e?) F, sim. AcP || 12 ψυχρὸν ἐξάγεις FA || 13 Ὁ μῦθος δηλοῖ. ὅτι οὕτω δεῖ καὶ ἡμᾶς ἀποφεύγειν τὰς φιλίας ὧν F, sim. Ac. Media pars propius ad Babrium accedit si fides est Aviano 17 sq.: Ille ubi ferentem labris contingere testam horruit, algenti rursus ab ore reflat || 12 tam diversa duo qui simul ore gerat Avianus ex ‘apologisʼ corrigendus.) [*](Ascripsi, nam quamuquam perpaucae Augustani et Parisini 690 fabulae indiciis prorsus certis ad ipsum Babrium referuntur, tamen ultimam Accursianae partem a Babrio pendere (inde a fol. 33 ἁλιεύς) supra demonstravimus. B 146 = fab. 140.) [*](193 (Gb 184) B 147 31 P1 90 Nev. Cor 290 Fur 329; Avian. fab. 11, cf. Philol. LIV 482. Sim. Jes. Sir. XIII 2 (LXX interpr. ll p. 179 Tischend. -Nestle) τί κοινωνήσει χύτρα πρὸς λέβητα; αὕτη προσκρούσει καὶ αὕτη συντριβήσεται. πλούσιος ἠδίκησε κτλ. || 1 ποταμὸς om. M)

176

ἡ δὲ ὀστρακίνη τῇ χαλκῇ ἔλεγε· ,,μακρόθεν μου κολύμβα καὶ μὴ πλησίον· ἐὰν γάρ μοι σὺ προσψαύσῃς (e), κατακλῶμαι (e),

ἐγώ τε κἂν σοι μὴ θέλουσα προσψαύσω.“

Ὅτι ἐπισφαλής ἐστι βίος πένητι δυνάστου ἅρπαγος πλησίον παροικοῦντος.

194 Ὥδευέ ποτε λέων σὺν ἀνθρώπῳ,

ἕκαστος δὲ αὐτῶν τοῖς λόγοις ἐκαυχήθη.

καὶ δὴ ἐν τῇ ὁδῷ ἦν ἀνδρὸς πετρίνη στήλη (e) λέοντα πνίγοντος. ὁ δὲ ἀνὴρ ὑποδείξας τῷ λέοντι ἔφη ,,ὁρᾷς σύ, [*](193, 5 e cf. 19, 6. 87, 3 || 194, 7 sq. cf. 106, 29.) [*](193, 2 ἔλεγεν B 3 συμπροσψαύσης M, συνπροσψαύσεις P1 || 5 κἄν τε ἐγὼ B, ἐάν τε Hl; Babrii manum certo restituisse mihi videor προσψαύσω B, προσψαῦσαι MP1. Fuit fere: Χύτρην κεραμεοῦν συγκατέφερε χαλκείῃ χειμῶνος ὥρῃ ποταμὸς ὀξὺς ὢν ῥείθρῳ (40, 1). ἡ δʼ οὖν κεραμεοῦς ἔλεγε· ,,μακρόθεν, λῴστη, ἐμοῦ κολύμβα μηδὲ πλησίον· κλῶμαι ἐάν τε καὶ θέλουσά μοι σὺ προσψαύσῃς, ἐγώ τε κἄν σοι μὴ θέλουσα προσψαύσω· Tetrastichon exile quod vix intelleges composuit Gb. Exitum talem exhibet Av.: Nam me sive tibi seu te mihi conferat unda, semper ero ambobus subdita sola malis || Prom. B = epim. M P1 || 1 ἐπισφαλές M | ἅρπαγος Β, ἄρχοντος MP1 || 2 παροικοῦντος P1, παροικοῦντα B, παροικοῦντι M) [*](194 (Eb 173 Gb 185); B 148 P1 91 M 32 Avian 24, Aphth. 39, tetrast. l 1; liberiores Pal. Nev. 223 Cor. 219 atque quae dodecasyllabis concepta est F 169 V 107: unde selectas lectiones recepi. Cf Cr p. 186 sq. || 1 ποτὲ συνώδευσε λ. ἀ. F | ὁμοῦ σὺν ἀνθρώπῳ ex Cor. Spp., caesura vitiosa; ὥ. κοινῶς (15, 2) τις λ. (prol. p. LV) Cr, cf. Mommsen, Präpos. p. 547 | ἀνθρώποις M || 2 αὐτῶν δʼ ἕ. ? | ἐκαυχῶντο B* corr. Cr || 3 στήλη πετρίνη B, transp. cum F || ἑτέραν στήλην λέοντος συμπνίγουσαν F, cf. Cr p. 186 | πνήγοντος solus P1, πνιγούσης B, πνίγουσα M | σὺ om. M | ὅπως M κᾀκεῖνος — ὑπομειδιάσας BP1, ὁ δὲ ἔφη M)

177

πῶς ἐσμεν ὑμῶν κρείττονες; κἀκεῖνος εἶπεν ὑπομειδιάσας· ,,εἰ λέοντες ᾔδεισαν γλύφειν,

πολλοὺς ἂν ἄνδρας εἶδες † ὑποκάτω λέοντος.“

Ὅτι πολλοὶ ἐπαίρονται καὶ καυχῶνται διὰ λόγων ἀνδρεῖοι καὶ θρασεῖς εἶναι, οὓς ἡ πεῖρα γυμνασθέντας ἐξελέγχει.

[*](194, 6 λέοντες om. M | γλυφὴν B | εἰ γὰρ ἤδεσαν λέοντες γλύφειν λίθους F | ἤδησαν P1 || 7 ἂν om. MP1 | κἀκεῖνος εἶπε κάρχαρόν τι μειδήσας (94, 106, 2. 96). Poterat ,,ἀλλʼ εἰ λίθους λέοντες ἤδεσαν γλύψαι πολλοὺς ἂν εἶδες ὑπὸ λέοντος ἀνθρώπους“, sed cf. Aphth. πλείους ἂν εἶδες ἑαλωκότας ἐκ λεόντων ἀνθρώπους ἢ παρὰ ἀνθρώπων λέοντας. ln fine ὑποκάτω κείνων commendavit Spp, sed ὑποκάτω Byzantinum est, non Bubrianum.)[*](Pseudodositheus Voss. 15 p. 35 Böck. = Paris. Not. et Extr. XXIII 2 p. 520 (quem sequor) post ultimam paraphrasis Bodleianae sententiam (ἑωράκεις ἂν πῶς λέων ἔπνιγεν ἄνθρωπον) hae addit: ,,ἀλλὰ καὶ ἐγὼ“ φησὶν ,,δώσω σοι ἀληθὲς μαρτύριον· ἤγαγεν αὐτὸν εἰς ἀμφιθέατρον καὶ ἔδειξεν αὐτῷ πῶς ἄνθρωπος ὑπὸ λέοντος ἐπνίγετο καὶ εἶπεν· ,,ὧδε ὀμμάτων μαρτύριον (-ίου ?) χρεία οὔκ ἐστιν, ἀλλὰ ἀληθείας „οὔκ ἐστι χρείη“ φησίν ,,ἀλλʼ ἀληθείης“?. ὁ ἄνθρωπος εἶπεν ,,ἐνενικήκεις ἂν, εἰ μὴ δεδεσμένον ἐμοὶ ἄνθρωπον ἔδειξας. πίστευσον οὖν νενικημένον σε ἐν τούτῳ φανερῶς· ἑτοίμασον οὖν σε ἐν τοῖς ἄλλοις ἀπέχεσθαι καὶ εἰδέναι λέοντα ὑπὸ ἀνθρώπου χαλινοῦσθαι, ἵνα μὴ κακὸς καὶ ἀδάμαστος ᾖς (cum V.)·“ Quae dubium est sintne Babriana; certe antiqua fabulae forma ambitu Bodleiani continebatur, cf. Plut. apophth. Lac. var. p. 232 F; Xenophan. fr. 6 l p. 102 Mull., schol Eurip. Med. 424. lI p. 167 Schw.)

178

195 Δύο φίλοι τὴν αὐτὴν ὁδὸν ἐβάδιζον. καὶ δὴ ἄρκτου αὐτοῖς συναντησάσης,

ὃ μὲν εἷς φοβηθεὶς ἐπί τι δένδρον

ἀναβὰς ἐκρύβη ἐν αὐτῷ· ὁ δὲ ἕτερος περιγενέσθαι αὐτῆς μὴ δυνηθεὶς μόνος, ὡς εἶδεν αὑτὸν κυριευσόμενον παρὰ τῆς ἄρκτου, πεσὼν ἐπὶ τὴν γῆν προσεποιεῖτο τεθνάναι. ἐλθούσης (e ?) δὲ αὐτῆς ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ, ὠσφραίνετο διὰ τοῦ ῥύγχους τῶν ἀκοῶν αὐτοῦ καὶ τῶν φρενῶν. ὃ δὲ τὰς ἀναπνοὰς αὑτοῦ ἐκράτει εὐτόνως. ἡ δὲ ἄρκτος ὑπολαβοῦσα νεκρὸν αὐτὸν ὑπάρχειν ἀπῄει· φασὶ γὰρ ὅτι νεκροῦ ἡ ἄρκτος οὐχ ἅπτεται. ἀπαλλαγείσης δὲ αὐτῆς ὁ ἕτερος καταβὰς ἀπὸ τοῦ δένδρου ἐπυνθάνετο, τί ἂν πρὸς τὸ οὖς ἐλάλει αὐτῷ ἡ ἄρκτος. ὃ δὲ εἶπεν ὅτι ,,ἔφη πρός με ἡ ἄρκτος ὥστε ἀπὸ τοῦ νῦν τοιούτοις μὴ συνοδοπορεῖν φίλοις, οἳ ἐν κινδύνοις οὐ παραμένουσιν.“

[*](195, 10 cf. 14, 2)[*](Sequuntur fabularum quae certis indiciis testimoniisque Georgidae, Aviani, mythicorum, Suidae Babrio vindicantur excerpta et fragmenta e variis fontibus conlecta.)[*](195 (Eb 144) F Fur. 57; Huds. (Hauptm.) 249 2, qui in adnot. varias quasdam lectiones e ‘Ms. Gall (Ga) fabulae Florentinae plane gemella descripsit ; Ps 33; Avian 9; Epim. Georg. A Babrio alienae Au 65 Pr 64 aliaeque, cf. Phaedr. V 2 || 1 Inceperit φίλοι δύω || 3 ἐπὶ τὸ F, corr. Cor., ὁ μὲν ἐκφοβηθεὶς ἀνέβη εἰς δένδρον καὶ ἐκρύβη Ga; fuerit ἐπί τι δένδρον ἐκρύφθη ἀναβὰς 4 sq. περιγενέσθαι — μόνος atque ὡς — ἄρκτου dittographia aperta, cf. epimyth. duplex || 5 κυριευόμενον F Ga || 6 προσεποιεῖτο νεκρῷ G | 6. 8 sq. iterum dittograpliae speciem prae se ferunt. || 8 καὶ τῶν ῥινῶν Vat. Pal. 122, sed cf. Av. 9, 10 || 14 sq. τοιούτοις φίλοις μὴ συνοδεύειν Ga)

179

Ο μῦθος δηλοῖ ὅτι τοὺς γνησίους τῶν φίλων αἱ συμφοραὶ δοκιμάζουσιν. ἢ ἀπέχεσθαι χρὴ φίλων οἵτινες ἐν κινδύνοις οὐ βοηθοῦσιν οὐδὲ παραμένουσιν.

196 Χῆνες καὶ γέρανοι τὸν αὐτὸν λειμῶνα ἐνέμοντο. ἐπιφανέντων δὲ αὐτοῖς θηρευτῶν, οἱ μὲν γέρανοι ἐλαφροὶ ὄντες ἀπέπτησαν καὶ διεσώθησαν· αἱ δὲ χῆνες μείνασαι διὰ τὸ βάρος τῶν σωμάτων συνελήφθησαν.

Οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ ἐπαναστάσεσι πόλεων γίνεται· οἱ μὲν πένητες διὰ τὸ ἀκτήμονες εἶναι ῥᾳδίως μεταβαίνουσιν ἀπὸ πόλεως εἰς πόλιν, οἱ δὲ πλούσιοι διὰ τὴν τῶν ὑπαρχόντων ὑπερβολὴν μένοντες πολλάκις δουλεύουσι.

197 Τοῦ Διὸς γάμους ποιοῦντος (i) πάντα τὰ ζῷα ἀνήνεγκαν δῶρα ἕκαστον κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν. ὄφις δὲ ἕρπων [*](197, 1 cf 24, 1 sq.) [*](195, 16 Βαβρίου· τοὺς γνησίους — δοκιμάζουσιν Georgides Bss an. l p. 90 || 18 sq. ἐν καιρῷ βίας οὐ Gall. Fabulae diasceuastam praeter paraphrasin Babrianam aliud exemplar adhibuisse conicio. Versus Eb indicavit hosce v. 5 μέλλονθʼ (?) ἑαυτὸν εἶδε κυριευθῆναι, v. 9 ἄρκτος δὲ νεκρὸν αὐτὸν ὑπολαβοῦσʼ εἶναι, v. 10 νεκροῦ γὰρ ἄρκτον φασὶ σῶμα μὴ σύρειν, v. 14 λοιπὸν φίλοισι τοιούτοις.) [*](196 (Gb 277) F Fur. 191; sim. A Cor. 60, A 226 Pr 232 St. Epim. Georg. || 1 Initium fuerit χήνεσσι γέρανοι . . || 6 Epim. cf. Georg. gnomol. cod. Laur. a Boissonadio ad Tzetzae alleg. ll. p. 320 adhibitus: Βαβρίου· γινομένης ἐχθρῶν ἐπαναστάσεως οἱ μὲν πένητες, εὐπρόφοροι καὶ εὐσταλεῖς ὄντες, εὐκόλως μεταβαίνουσιν· οἱ δὲ πλούσιοι δ. τ. τ. ὑ. βαρυφέρειαν (ὑπερφ. ?) χειροῦνται ἐχθροῖς. ln epimythio choliambos barbaros latere conicias (διὰ τὴν ὑπερβολήν τε τῶν ὑπαρχόντων μένοντος ἐχθροῖς χειροῦνται). v. 1. 3 χῆνες καὶ γέρανοι λειμῶνʼ ἐνέμοντο τὸν αὐτὸν atque οἱ μὲν ἀπέπτησαν γέρανοι τάχα κοῦφοι ἐόντες hexametros agnoscere sibi visus est Gb, fallacibus indiciis nimis confisus, cf. p. 233. Sermonis Babriani lumina prorsus exstincta.) [*](197 (Eb 168 Gb 204) Nev. e Palatino 192 p. 244, F Fur. 184 (longius abest A 218); Epim. Georg. 2 ἰδίαν Nev., οἰκείαν F | Fuitne Δ. γ. π. εἴαρος ὥρῃ τὰ ζ. π. ?)

180

ῥόδον λαβὼν ἐν τῷ στόματι ἀνέβη. ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ζεὺς ἔφη· ,,τῶν ἄλλων πάντων τὰ δῶρα λαμβάνω, ἀπὸ δὲ τοῦ σοῦ στόματος οὐ λαμβάνω.“

Ὅτι πονηρῶν αἱ χάριτες φοβεραί εἰσιν. Οὐ προσίεται θεὸς τὰς ἐκ παρανόμων καὶ ἀσεβῶν στομάτων προσφερομένας αὐτῷ προσευχὰς μήπω τῶν κακῶν παυσαμένους.

198 Γεωργός τις χρυσίον εὑρὼν

ἐν γαίῃ

σκάπτων ἔστεφε τὴν Γῆν καθʼ ἡμέραν, ὡς εὐεργετηθεὶς ὑπʼ αὐτῆς. τούτῳ δὲ ἐπιστᾶσα ἡ Τύχη φησίν,, ὦ

οὗτος, τί τῇ Γῇ τἀμὰ δῶρα † προστίθης

ἅπερ ἐγώ σοι δέδωκα, πλουτίσαι βουλομένη σε; ἂν γὰρ ὁ καιρὸς μεταλλάξῃ (e) τὴν φύσιν, καὶ εἰς ἄλλας χεῖρας τοῦτό σοι τὸ χρυσίον ἔλθοι, οἶδ’ ὅτι τηνικαῦτα ἐμὲ τὴν Τύχην μέμψῃ (e).

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι χρὴ τὸν εὐεργέτην ἐπιγινώσκειν καὶ τούτῳ χάριτας ἀποδιδόναι.

[*](198, 5 cf. 49, 3 sq)[*](197, 4 ἔφη F, εἶπε Nev. || 5 οὐ λαμβάνω Nev., λαμβάνω οὐδόλως F || 6 Epim. ὁ μῦθος δηλοί ὅτι τῶν πονηρῶν κτλ. F || 7 sq. Epimythium alterum om. Aesopea, servavit Georgides gnom. Bss anecd. l p. 67 Βαβρίου· οὐ κτλ., huc rettulit Eb || 8 παυσαμένων? | v. 4 sq. versum agnovit Eb ,,ἄλλων“ ἔφη ,,τὰ δῶρα λαμβάνω πάντων, deinde possis οὐ λαμβάνω δὲ στόματος ἐξ ἐχιδναἱου (Callim. fr. 161); initium fuerit Τῷ Διῒ γάμους ποιοῦντι (cf. 27, 1) πάντα τὰ ζῷα ἤνεγκε δῶρα κατʼ ἰδίην )[*](198 F 51 Ac 82 Ps 30; Avian. 12 || 1 sqq. liberius transscripsit Ac || 2 γαίῃ formam Babrianam (71, 11. 128, 5) F servavit || 3 ἔστρεφε F, corr. ex Ac; Avian. 3 sq. mox indigna animo properante eliquit aratra etc. paraphrasibus non expressi || 5 προσανατίθης Ac || 6 σε βουλομένη A || 6 sq. ἂν — φύσιν F, εἰ γὰρ ὁ καιρὸς μεταβάλοι A || καὶ πρὸς ἑτέρας χεῖρας τοῦτο — μέμψῃ Ac, καὶ εἰς ἄλλας χρείας μοχηρὰς ἀναλώσῃ, πάλιν τὴν τύχην μέμψῃ FPs, errore ridiculo, quam διάφορον τοῦ μύθου διασκευήν appellare non debebat Cor. p. 318 ; cf. Avian. 11 sed cum subrepto fueris tristissimus auro || 8 με Ac || 10 Epim. ex Ac, sim. F Initium fuisse Σκάπτων γεωργὸς χρυσὸν (χρυσὸν e cod. Vindob.) εὗρεν ἐν γαίῃ probabiliter coniecit Eb, nisi pluribus rem ornavit)

181

199 Λύκος θεασάμενος αἶγα ἐπί τινος κρημνώδους (e) ἄντρου νεμομένην ἐπειδὴ οὐκ ἐδύνατο αὐτῆς ἐφικέσθαι, κάτω παρῄνει αὐτῇ καταβῆναι

μὴ καὶ πέσῃ λαθοῦσα,

λέγων ὡς ἀμείνων ὁ παῤ αὐτῷ λειμών, ἐπεὶ καὶ πόας σφόδρα εὐανθής· δὲ ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν ,,ἀλλʼ οὐκ ἐμὲ ἐπὶ νομὴν καλεῖς, αὐτὸς δὲ τροφῆς ἀπορεῖς.“

Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ κακοῦργοι ὅταν παρὰ τοῖς εἰδόσι πονηρεύωνται ἀνόνητοι τῶν τεχνασμάτων γίνονται.

200 Κορώνη διψῶσα προσῆλθεν ἐπὶ ὑδρίαν καὶ ταύτην ἐβιάζετο ἀνατρέψαι. ἀλλʼ ὅτι ἰσχυρῶς ἑστήκει οὐκ ἠδύνατο αὐτὴν καταβάλλειν, ἀλλὰ μεθόδῳ ἐπέτυχεν ὃ ἠθέλησεν· ἔπεμπε γὰρ ψήφους εἰς τὴν ὑδρίαν καὶ τούτων τὸ πλῆθος [*](199, 1 sqq. cf. 132, 4 sqq.) [*](poeta (χρυσοῦς γ; ἀμπελῶνα ταφρεύων (2, 1) πάλαι κατακρυφθέντας εὗρεν ἐν γαίῃ); deinde dixerit στέφων δὲ ταύτην καὶ καθʼ ἡμέρην θύων αἰεὶ προσηύχεθʼ (cf. 119, 2. 63, 2) ὥσπερ ἀγαθὰ ποιούσῃ (cf. 63, 5. 10, 6. 11), ἕως ἐπίστᾶσ᾿ ἡ Τύχη , atque in fine: ὁ καιρὸς ἢν γὰρ τὴν φύσιν μεταλλάξῃ, χὠ χρυσὸς οὗτος χεῖρας αὖθις εἰς ἄλλας ἔλθῃ, τότ᾿, οἶδα, τὴν Τύχην πάλιν μέμψῃ.“) [*](199 Nevel. 234 ex Palat. (Cor. 230), quem sequor; F Fur. 103 Au 154 Pr 152; tetrast. lI 8. Originem Babrianam confirmat Avianus 26 (ubi male pro lupo leo substitutus). Fabula παροιμία ἐξηπλωμένη, cf. App. prov. l 18 p. 382. III 73 p. 931 || 1 sq. minus bene conformat in F A Pr || 5 colores Babriani in solo Palatino servati; dixerit: πολλῷ δʼ ἀμείνων ἐστὶν ὁ παῤ ἐμοὶ λεῖμαξ (cf. 65, 2a) κάθυγρος (72,12) εὐθαλής τε μαλθακῆς ποίης (95, 11; 128, 6. 9. 12) || 7 sq. ‘desiste precor fallaciter Secura placidis. instimulare dolis. Vera licet moneas maiora pericul tollas, ti tamen his dictis non facis esse fidem etc. Avian. || Epim. περὶ τοῖς et ἀνοητοι Nevel., rectius ceteri) [*](200 Dosith. 8 p. 30 Bck., Avian. 27, quorum testimoniis coniunctis vix licet diffidere. Cf. Bianor Auth. Pal. IX 272 Plut. soll. an. p. 967, Plim. nat. hist. X 60; Ael. nat. an. lI 48 (Λίβυες δὲ κόρακες ψήφους κομίζουσι), qui ‘Libycamʼ fbulam esse (prooem. ll 5) adnuit. Lectiones varias non subscribo.)

182

ἀπὸ κάτωθεν τὸ ὕδωρ ἄνω ὑπερέχεεν, καὶ οὕτως ἡ κορώνη τὴν ἰδίαν δίψαν κατέπαυσεν.

οὕτως οὖν φρόνησις ἀνδρότητα πλανᾷ.

201 Ὄνος κηπωρῷ δουλεύων ἐπειδὴ ὀλίγα μὲν ἤσθιε, πολλὰ δʼ ἐμόχθει, ηὔξατο τῷ Διῒ ὅπως τοῦ κηπωροῦ αὐτὸν ἀπαλλάξῃ (e) καὶ ἑτέρῳ δεσπότῃ αὐτὸν ἐκδώσει (e?). Ὁ δὲ Ζεὺς Ἑρμῆν πέμψας

ἐκέλευσεν αὐτὸν εἰς κεραμέα πωλῆσαι·

πάλιν δὲ αὐτοῦ δυσφοροῦντος ἐπειδὴ πολὺ πλέον ἀχθοφορεῖν ἠναγκάζετο ἐν τῷ πηλῷ καὶ τῇ πλινθείᾳ (e), πάλιν τὸν Δία ἀμεῖψαι τὸν δεσπότην ἱκέτευε. ὁ δὲ Ζεὺς παρεσκεύασε πραθῆναι (e ?) αὐτὸν εἰς βυρσοδέψην. εἰς χείρονα τοίνυν τῶν προτέρων δεσπότην ἐμπεσών καὶ ὁρῶν τὰ παῤ αὐτοῦ πραττόμενα, μετὰ στεναγμῶν ἔφη· ,,οἴμοι τῷ ταλαιπώρῳ (e)· βέλτιον ἦν μοι παρὰ τοῖς προτέροις δεσπόταις μένειν· οὗτος γάρ, ὡς ὁρῶ, καὶ τὸ δέρμα μοῦ κατεργάσεται.“

Ὅ μιῦθος δηλοῖ, ὅτι μάλιστα τοὺς προτέρους δεσπότας οἱ οἰκέται ποθοῦσιν, ὅταν δευτέρων λάβωσι πεῖραν.

202 Ἀλώπηξ φραγμὸν ἀναβαίνουσα ἐπειδὴ ὀλισθαίνειν ἔμελλεν βάτου ἐπελάβετο πρὸς βοήθειαν. ξυσθεῖσα δὲ τὸ [*](201, 5 cf. 127, 3) [*](201 (Gb 201) F 132 Au 175 (Ac 45); fabula cognata Babrianarum 141. 129; expressisse videtur mythicorum poeta Babrii imitator, cf. fr. 14 v. 39 ; in priore parte F potissimum secutus sum, inde a v. 10 Ac || 2 δʼ ἐμόχθει Ac, δὲ ἐκακοπάθει F || 3 ἑτέρῳ δὲ δεσπότῃ ποτʼ αὐτὸν ἐκδώσει? || 4 ὁ δὲ Ερμῆν πέμψας Au, ὁ δὲ Ζεὺς μέμψας F, corr. Cor.; fuitne ὁ Ζεὺς δὲ πέμψας ἄγγελον τὸν Ἑρμείην? || 5 αὐτὸν accessit ex Ac, om. F || 6 sqq. ex F, longius recedit Ac || 10 sqq. ex Ac, liberius F || 11 sq. ,,οἴμοι“ μετὰ στεναγμῶν εἶπὲ ,,τῷ ταλαιπώρῳ? || 13 οὗτος γάρ, οἶμαι, καὶ τὸ δέρμα μου κνήσει (vel δέψει)) [*](202 (Eb 157 F Fur. 8, Ac 8 (Cor.), tetrast. I 49; cf. Au 19 Pr 5 || 2 βάτου post βοήθειαν Ac || 2 sq. καὶ δὴ τοὺς πόδας)

183

πέλμα καὶ δεινῶς πληγωθεῖσα εἶπε πρὸς αὐτήν ,,αἲ ἐμέ! καταφυγοῦσα γὰρ ἐπὶ σὲ ὡς ἐπὶ βοήθειαν, χεῖρόν μοι ἐχρήσω (e).“ ,,ἀλλʼ ἐσφάλης, ὦ φίλη“ φησὶν ἡ βάτος ,,ἐμοῦ ἐπιλαβέσθαι βουληθεῖσα, ἥτις (e) πάντων ἐπιλαμβάνεσθαι εἴωθα.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων μάταιοί εἰσιν, ὅσοι βοηθοῖς προστρέχουσιν, οἷς τὸ ἀδικεῖν μᾶλλον ἔμφυτον.

203 Ἔλαφος διωκομένη ὑπὸ κυνηγῶν

ἐκρύπτεθʼ ὑπό τινʼ ἄμπελον· διελθόντων

δὲ τῶν κυνηγῶν στραφεῖσα τὰ φύλλα τῆς ἀμπέλου κατήσθιεν. εἷς δέ τις τῶν κυνηγῶν στραφεὶς καὶ θεασάμενος ᾧ εἶχεν ἀκοντίῳ βαλὼν (e?) ἔτρωσεν αὐτήν· ἢ δὲ μέλλουσα τελευτᾶν στενάξασα πρὸς ἑαυτὴν ἔφη· ,,δίκαια πάσχω ὅτι τὴν σώσασάν με ἄμπελον ἠδίκησα.“

Οὗτος ὁ λόγος λεχθείη ἂν κατʼ ἀνδρῶν οἵτινες τοὺς εὐεργέτας ἀδικοῦντες ὑπὸ τοῦ θεοῦ κολάζονται.

[*](203, 7 cf. 122, 14. 137, 5. 129, 23. 147, 5)[*](ἐπὶ τοῖς ἐκείνης κέντροις αἱμάξασα καὶ ἀλγήσασα πρὸς αὐτὴν εἶπεν ,,οἴμοι, καταφυγοῦσάν με γὰρ ἐπί σε ὡς ἐπὶ βοηθὸν σὺ χεῖρον διέθηκας·“ Ac || 6 ὦ αὕτη Ac || 6 sq. βουληθεῖσα ἐπιλ. Ac || Epim. 7 εἰσιν om. Ac || Conl. tetrast. fabulam incepisse coniecit Eb hoc versu: Φραγμοὺς ἀλώπηξ ποτὲ (cf. prol.) θέλουσʼ ὑπερβαίνειν. 3 sq. consulto Ac conicias: ξυσθεῖσα δὴ τὸ πέλμα τοῖς βάτου κέντροις δεινῶς τε διατεθεῖσα, sed incerta omnia.)[*](203 Au 78 Pr 74, cf. Ac 65, F 65 tetrast. I 51; Babrio tribuit Eb p. 94. || 2 ἐκρύπτετο Au Pr, versus integer || 3 λαθοῦσα Lessing, melius ἤδη λαθεῖν δόξασα Aa || 4 ὡς volgo, ᾧ F 3 sq. ex Ac elicias λαθεῖν ἤδη δόξασα τῶν τῆς ἀμπέλου πάλιν φύλλων, 5 νομίσαντες, ὅπερ ἀληθὲς ἦν, τι τῶν ζῴων, sed incerta omnia.)

184

Σοφῆς ἀράχνης ἱστὸν εὗρε κωλώτης

καὶ λεπτὸν ἐνέδυ φᾶρος ἐκτεμὼν τοίχου.

Εὐλαί

Στρουθὸς Λίβυσσα ---

[*](204 (Eb 136) Suid. s. v. κωλώτης· ἀσκαλαβώτης· Βάβριος· σοφῆς — τοίχου. Nulla paraphrasis servata, sed cf. Plin. nat. hist. Xl 91 stelliones rore viventes praeteque araneis, id. ib. Xl 84: lacertarum catulos venantur araneae os primum tela involventes et tunc demun labra utraque morsu adprehendentes, amphitheatrali spectaculo, cum contigit, quo redit ad peripatum, cf. Aristot. an. hist. X. 39 p. 622, 31 ἐπεὶ καὶ ταῖς σαύραις ἐπιβάλλει (ἀράχνη) κτλ. Hinc basilisci (lacertae) reliquias Pergameni comparaverunt, ut aede nec draneae intexerent cadaver eius ibidem locarunt (Solin. 27, Bruna KG. II 204). Cf. fab. 35 p. 38. Lacerta vel stelio stupidae indolis victus deteriοris apud Polemonem (Physiogn. l p. 188 F.), qui animalia nonnulla fere fabulatorum coloribus describit (cf. infra p. 199), contra aranea ζῴων σοφώτατον secundum Aesop apophthegma (Vind. 92 Wachsm.). Babrium quomodo arane laesa lacertam ulta esset simili ratione narrasse conicio, qua fab. 186 (Bodl. 139) volpes aquilam ulciscitur; atque sicut fabulae 191 (Bodl. 144) argumentum in batrachomachia reperitur, ita hanc fabellam referre possis ad Ἀραχνομαχίαν epicam, cuius memor est Suidas s. v. Ὅμηρος.)[*](205 Suid. s. εὐλαί· σκώληκες. καὶ εὐλέων· τῶν σκωλήκων. ἡ δὲ Φερετίμα . . δίκας ἔτισε ζῶσα γὰρ ἐξέζεσεν εὐλέων ὃ ἔστι σκωλήκων. ὥς φησι Βάβριος ἐν μυθικοῖς· καὶ αὖθις· ἐξέζεσε ζῶν κακοῖς θηρίοις κτλ. (cf. v. ἀπώνατο, Aelian. fr. 53). Excidit locus Babrii, qu haud scio an fabellam narraverit Aelianeis illis (Mus. Rhen. XLV 479) similem, cf. 136. Ceteros Suidae locos fabulis vel adnotationi inserui; de S. s. v. ἠΐων cf. adn. 88. 11. 6)[*](206 (Eb 147) tetrast. l 22; paraphrasis aetatem tulit nulla. Στρ. Λ. verba (Ηeliod. X 27, tetrast. v. 2) Babrio vindicavit Lm atque fidem facit imitator antiquus iufra dact. 23 v. 55 p. 221. ln vetere fabulae forma vespertilio inducitur vel νυκτερίς, cf. Aes. 307 H.; Varro Agath. fr. 8 B. 7 p. 96 R. Phaedr. ed. Hervieux lI p. 144. 215. 240. 257.)

185

Γεωργοῦ παῖς ὤπτα κοχλίας· ἀκούσας δὲ αὐτῶν τριζόντων ἔφη ,,ὦ κάκιστα ζῷα, τῶν οἰκιῶν ὑμῶν ἐμπιπραμένων αὐτοὶ ᾄδετε;“

Ὁ μῦθος δηλοί, ὅτι πᾶν τὸ παρὰ καιρὸν δρώμενον ἐπονείδιστον.

208 Καρκίνος ἀπὸ τῆς θαλάττης ἀναβὰς ἐπί τινος ἐνέμετο τόπου. ἀλώπηξ δὲ λιμώττουσα ὡς ἐθεάσατο ἀνέλαβεν αὐτόν, ὃ δὲ μέλλων καταβιβρώσκεσθαι ἔφη· ,,ἀλλʼ ἔγωγε δίκαια πέπονθα, ὃς θαλάττιος ὤν, χερσαῖος ἐβουλήθην (e) γενέσθαι.

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι καὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ τὰ οἰκεῖα καταλιπόντες ἐπιτηδεύματα καὶ τοῖς μηδὲν προσήκουσιν ἐπιχειροῦντες εἰκότως δυστυχοῦσιν.

[*](Segregavi ut incertas quas fabulas artis potissimum sermonisque indiciis cum alii Babrio vindicarunt, tum Eb; perpaucas ipse addidi.)[*](Tetrastichistas recentiores, ad quos provocavit Eb, testes satis locupletes vix esse concedendum, cf. p. 204 sq.)[*](207 (Eb 141 Gb 206) Ac Cor. 78 Au Pr 54; tetrast. Milleri p. 18, 28. infra lI 18 || 1 κοχλίας ὤπτα AuPr || 2 τρυζόντων Ac Par. 365 | ὤπτα γεωργὸς κοχλίας ἀριστῆσαι tetrasticho duce Babrio vindicavit Eb p. 86 atque aterum versum exisse suspicatur in τρυζόντων, alium in κάκιστα τῶν ζῴων. Si Babrii est, inceperit ὤπτα γεωργός.)[*](208 (Eb 158, Gb 209) Ac 95; tetrast. inc. II 22, quod vix ad Babrium pertinet; cf. Ac. 115 Pr 108. Tetrasticho collato verba ξηρᾶς χλόην γῆς — κερδὼ δὲ λιμώττουσα τοῦτον ὡς εἶδεν — ὡς τῆς θαλάσσης μετοικήσας δίκαια πάσχω (203, 7) Babrio vindicavit Eb)

186

209 Ἁλιεῖς σαγήνην εἷλκον. βαρείας δὲ αὐτῆς οὔσης, ἔχαιρον καὶ ἐσκίρτων (e ?), πολλὴν εἶναι τὴν ἄγραν νομίζοντες. ὡς δʼ ἐπὶ τῆς ἠϊόνος ταύτην ἑλκύσαντες τῶν μὲν ἰχθύων εὗρον ὀλίγους, λίθον δʼ ἐν αὐτῇ παμμεγέθη, ἀθυμεῖν ἤρξαντο καὶ ἀλύειν, οὐ τοσοῦτον ἐπὶ τῇ τῶν ἰχθύων ὀλιγότητι, ὅσον ὅτι καὶ τἀναντία προυπειλήφασιν. Εἱς δέ τις ἐν αὐτοῖς πρεσβύτερος εἶπε· ,,μὴ ἀχθώμεθα, ὦ ἑταῖροι· τῇ γὰρ ἡδονῇ, ὡς ἔοικεν, ἀδελφή ἐστιν ἡ λύπη· καὶ ἡμᾶς οὖν ἔδει τοσαῦτα προηδυνθέντας πάντως τι καὶ λυπηθῆναι.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὐ δεῖ λυπεῖσθαι ἐπὶ ταῖς ἀποτυχίαις, γινώσκοντας τὰς τοῦ βίου τύχας.

210 Ἔλαφος κυνηγοὺς φεύγουσα εἰς ἄντρον εἰσέδυ· λέοντι δʼ ἐκεῖ περιτυχοῦσα ὑπʼ αὐτοῦ συνελήφθη· θνήσκουσα δʼ ἔλεγεν ,,οἴμοι, ὅτι ἀνθρώπους φεύγουσα τῷ τῶν θηρίων ἀγριωτάτῳ περιέπεσον·“

Ὁ μῦθος δηλοῖ. ὅτι πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων μικροὺς κινδύνους φεύγοντες μεγάλων ἐπειράθησαν.

[*](209, 1 cf. 4, 1 || 210, 1 cf. 45, 2. 4)[*](209 (Eb 155, Gb 190) Ac 13 F 28; sim. A 13 Pr 21, tetr. II 9. Cf. Alciphr. ep. l 17 || 1 εἷλκον σαγήνην Ac, σ. εἷ. F || 2 ἔχαιρον καὶ ὠρχοῦντο F || 3 sq. ex Ac, ὡς δὲ εἵλκυσαν αὐτὴν, ἰχθύας μὲν εὗρον ὀλίγους, λίθον δὲ μέγιστον ἐν τῇ σαγήνῃ ἀνήγαγον F, reliqua quoque ab A recedunt in F || 12 γινώσκοντας — τύχας om. A. Varia numerorum Babrianorum vestigia cognoscere sibi visus est Eb, veluti ὡς ἑλκύσαντες οὖν ἐπʼ ᾔονος ταύτην , ὀλίγους μὲν εὗρον ἰχθύας , σαγήνην λίθων πλήρη (?), ἤρξαντʼ ἀλύειν (i) , εἷς δέ τις λίην (e, cf. 21, 4 93, 6) γέρων ἐν αὐτοῖς εἶπε , χαρᾶς ἀδελφή, φασίν, ἐστὶν ἡ λύπη.)[*](210 Ac 64 F 64 Au 77 Pr 73; tetr. II 17; Babrio vindicavit Eb p. 94)

187

211 Βάτραχοι δύο ἐν λίμνῃ ἐνέμοντο. θέρους δὲ ξηρανθείσης τῆς

λίμνης, ἐκείνην καταλιπόντες ἐπεζήτουν

ἑτέραν· καὶ δὴ βαθεῖ περιέτυχον φρέατι, ὅπερ ἰδὼν ἅτερος θατέρῳ φησί ,,συγκατέλθωμεν, ὦ οὗτος, εἰς τόδε τὸ φρέαρ“. ὃ δὲ ὑπολαβὼν εἶπεν ,,ἂν οὖν καὶ τὸ ἐνθάδε ὕδωρ ξηρανθῇ, πῶς ἀναβησόμεθα;“

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οὐ δεῖ ἀπερισκέπτως προσιέναι τοῖς πράγμασιν.

[*](211 (Eb 159, Gb 292) Ac 19, sim. F Fur. 38, tetrast. lI 20 ab Ignatio alienum; ad aliud exemplar redit Au 41 Pr 43. Primum versum fuisse coniecit Eb: ὕδωρ κατῴκουν βάτραχοι δύω λίμνης, | v. 3 λίμνην — ἐζήτουν Eb | ὕδωρ — ἀναβησόμεθα pentametrum agnovit Gb, cf. infra p. 230 sq. || Argumentum Babrio non indignum hoc loco nolui prorsus omittere, quamquam quae Eberhardus observavit versuum vestigia non sunt certiora quam dactylorum a Gb in F potissimum indicatorum, cf. dact. 33)

188

212 Ἀηδὼν ἐπὶ δένδρου καθεζομένη κατὰ τὸ εἰωθὸς ᾖδεν. ἱέραξ δὲ θεασάμενος καὶ τροφῆς ἀπορῶν συνείληφεν ἐπιπτάς. ἣ δʼ ἀναιρεῖσθαι (e) μέλλουσα, ἐδεῖτο τοῦ ἱέρακος μὴ βρωθῆναι (e?)· μηδὲ γὰρ ἱκανὴν εἶναι ἱέρακος γαστέρα πληροῦν, δεῖν δὲ αὐτὸν τροφῆς προσδεόμενον ἐπὶ τὰ μείζω τῶν ὀρνέων τραπέσθαι. καὶ ὁ ἱέραξ ὑπολαβὼν εἶπεν ,,ἀλλ᾿ ἔγωγε ἄφρων (e) ἂν εἴην, εἰ τὴν ἐν χεροῖν ἑτοίμην τροφὴν ἀφεὶς τὰ μηδέπω φαινόμενα (i) διώκοιμι.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι καὶ τῶν ἀνθρώπων οὕτως ἀλόγιστοί εἰσιν οἱ διʼ ἐλπίδα πλειόνων ἀδήλων τὰ ἐν χερσὶ προιέμενοι.

213 Ἀλεκτρυόνας τις ἔχων ἐπὶ τῆς οἰκίας πριάμενος καὶ πέρδικα σὺν ἐκείνοις ἀφῆκε νέμεσθαι. τῶν δὲ τυπτόντων (e) αὐτὸν καὶ ἀπελαυνόντων ἐκεῖνος ἠθύμει (e) σφόδρα [*](212, 3 sq. cf. 107, 5. 6, 6.) [*](212 sqq. Fabulae ex rec. Accursiana potissimum petitae. 212 (Gb 223) Ac Cor. 3, selectae lectiones repetitae ex Au 4 Pr 14 Ps 10 F2. Babrii stilum (cf. l. sim.) agnoscere sibi visus est Burges (Rev. de philol. vet. ser. l 461) atque Hesiodi carmina (cf. op. et d. 201 sq.) Babrio prae manu fuisse certum (cf. prol. et Pauly. Wissoma ll 2664, 24); iambos rectos temere restituit Gb || 1 ἐπί τινος ὑψηλῆς δρυὸς καθημένη Au Pr, sim. F | ᾖδεν ὥσπερ εἰώθει ct. 26, 7. 55, 6. 129, 9. 16, 9 || 3 ἣ δʼ ἀναιρεῖσθαι μέλλουσʼ ἐδεῖθ’ ἵρηκος || 7 βορὰν ἀφεὶς F Au Prs || 8 τὰ μὴ φαινόμενά πω Ac, corr. ex Au F) [*](213 (Gb 189) A 10; F 16, unde selectas subscribo lectiones; Babrio vindicavit Eb p. 94. Initium liberius conformatum in F || 3 καὶ ἀπελαυνόντων — ἀλεκτρυόνων Ac, καὶ ἐκδιωκόντων, ὁ πέρδιξ ἐλυπεῖτο σφόδρα νομίζων διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἀλλόφουλον τούτου χάριν διώκεσθαι παρὰ τῶν ἀλεκτρυόνων F || )

189

νομίζων ὡς ἀλλόφυλος ταῦτα πάσχειν ὑπὸ τῶν ἀλεκτρυόνων· ὡς δὲ μετὰ μικρὸν κἀκείνους (e) ἑώρακε μαχομένους καὶ ἀλλήλους κόπτοντας, τῆς λύπης ἀπολυθεὶς εἶπεν· ,,ἀλλʼ ἔγωγε ἀπὸ τοῦ νῦν οὐ λυποῦμαι ὁρῶν καὶ αὐτοὺς μαχομένους ἀλλήλοις“ (e).

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ φρόνιμοι ῥᾳδίως φέρουσι τὰς παρὰ τῶν ἀλλοτρίων ὕβρεις, ὅταν αὐτοὺς ἴδωσι μηδὲ τῶν οἰκείων ἀπεχομένους.

214 Ἰξευτὴς ἰξὸν ἀναλαβὼν καὶ καλάμους πρὸς ἄγραν ἐξῆλθεν. ἰδὼν δὲ κίχλαν (i?) ἐφʼ ὑψηλοῦ δένδρου καθεζομένην καὶ τοὺς καλάμους ἀλλήλοις (e ?) ἐπὶ μῆκος συνάψας, ἄνω πρὸς αὐτὴν συλλαβεῖν βουλόμενος ἀφεώρα. καὶ δὴ λαθὼν (i ?) ἔχιν κοιμωμένην ὑπὸ τοὺς πόδας ἐπάτησε. τῆς δʼ ὀργισθείσης καὶ δακούσης αὐτὸν ἐκεῖνος ἤδη λειποψυχῶν ἔλεγε ,,δύστηνος ἐγώ, ἕτερον γὰρ θηρεῦσαι βουλόμενος αὐτὸς ὑφʼ ἑτέρου ἠγρεύθην (e) εἰς θάνατον·“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ τοῖς πέλας ἐπιβουλεύοντες λανθάνουσι πολλάκις ὑφʼ ἑτέρων τοῦτʼ αὐτὸ πάσχοντες.

215 Ὀρνιθοθήρας ὄρνισιν ἵστη παγίδας. κορυδαλὸς δὲ τοῦτον πόρρωθεν ἰδὼν ἐπυνθάνετο, τί ποτʼ ἐργάζοιτο. τοῦ δὲ πόλιν κτίζειν (e ?) φαμένου, εἶτα δὲ πορρωτέρω ἀποχωρήσαντος καὶ κρυβέντος, ὁ κορυδαλὸς τοῖς τοῦ ἀνδρὸς λόγοις πιστεύσας προσελθὼν εἰς τὸν βρόχον ἑάλω. τοῦ δὲ ὀρνιθοθήρα [*](215, 6 sq. cf. 130, 10.) [*](213, 5 sqq. nimis recedit F || 7 λυποῦμαι F, λυπήσομαι A | ὁρῶ γὰρ αὐτοὺς καὶ ὑπʼ ἀλλήλων μαχομένους F, unde exitum fuisse conicias: ,,τὸ λοιπὸν ἤδη“ φησίν ,,οὐχὶ λυποῦμαι (Eb). ὀρῶ γὰρ αὐτοὺς μαχομένους πρὸς ἀλλήλους.“) [*](214 (Eb 161 Gb 205) Ac 32; cf. epignamma Anth. Pal. VII 172; gemella Au 114 Pr 107, ubi v. 4 sq. ταύτην συλλαβεῖν ἠβουλήθη (scr. ἐβ-) verba choliambi exitum explentia, sed talia certa originis Babrianae indicia esse nego. || 1 initiumσ esse poterat Ὀρνιθοθήρης ἰξὸν ἀναλαβών || τοὺς om. Ac codd.) [*](215 (Eb 154 Gb 245) Ac 46; cf. Au 189 Pr 195; F Fur. 146)

190

ἐπιδραμόντος ἐκεῖνος εἶπεν .,ὦ οὗτος, εἰ τοιαύτην πόλιν κτίζεις, οὐ πολλοὺς εὑρήσεις τοὺς ἐνοικοῦντας·“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι τότε μάλιστα οἶκοι καὶ πόλεις ἐρημοῦνται, ὅταν οἱ προεστῶτες χαλεπαίνωσιν.

216 Ψύλλα ποτὲ πηδήσασα ἐπὶ πόδα ἀνδρὸς ἐκάθισεν· ὃ δὲ τὸν Ἡρακλῆν ἐπὶ συμμαχίαν ἐκάλει. τῆς δʼ ἐκεῖθεν αὖθις ἀφαλομένης στενάξας εἶπεν· ,,ὦ Ἡράκλεις, εἰ ἐπὶ ψύλλῃ (e) οὐ συνεμάχησας (i), πῶς ἐπὶ μείζοσιν ἀνταγωνισταῖς συνεργήσεις;“

Ὁ μῦθος δηλοῖ μὴ δεῖν ἐπὶ τῶν ἐλαχίστων τοῦ θείου δεῖσθαι (e), ἀλλʼ ἐπὶ τῶν ἀναγκαίων (e).

217 Σῦς καὶ κύων ἀλλήλοις διελοιδοροῦντο· καὶ ἡ μὲν σῦς ὤμνυε κατὰ τῆς Ἀφροδίτης ἦ μὴν τοῖς ὀδοῦσιν ἀναρρήξειν τὴν κύνα. ἡ δὲ κύων πρὸς ταῦτα εἰρωνικῶς εἶπε· ,,καλῶς κατὰ τῆς Ἀφροδίτης ἡμῖν ὀμνύεις (e). δηλοῖς γὰρ ὑπʼ αὐτῆς ὅτι μάλιστα φιλεῖσθαι, ἣ τὸν τῶν σῶν ἀκαθάρτων σαρκῶν γευόμενον οὐδʼ ὅλως εἰς ἱερὸν προσίεται.“ καὶ ἡ σῦς ,,διὰ τοῦτο μὲν οὖν μᾶλλον (e?) δήλη ἐστὶν ἡ [*](215, 7 οὐ om. codd. nonnulli || Ὀρνιθοθήρας παγίδας ὀρνέοις ἵστη τί ποτʼ ἐργάζοιτο. τῷ δʼ ἔφη ,,πόλιν κτίζω.“ κορυδαλλὸς ἀνδρὸς τοῖς λόγοισι πιστεύσας προσῆλθε καὶ βρόχοισιν ἐμπεσὼν ἥλω ,,οὗτος“ προσεῖπεν ,,εἰ πόλιν σὺ τοιαύτην κτίζεις εὑρήσεις“ Eb. Sed certum artis Babrianae vestigium in verbis traditis frustra quaeras neque opem ferunt Ignatius Avianus vel imitatores dactylici; iambis rectis inclusit Gb) [*](216 (Eb 162 Gb 283) Ac 62 Cor. p. 38; longius abest F 194 Pr 233 p. 64 St. Eb v. 1 sq. proposuit ὃ δʼ ἐπεκάλει τὸν Ἡ. βοηθῆσαι, v. 3 sq. εἶπεν στενάξας ,,Ἡράκλεις, ἐπὶ ψύλλῃ πῶς συνεργήσεις, possis οὐ (μὴ) συμμαχήσας, μεγάλα πῶς συνεργήσεις; || Epimythium (cf. paroem. p. 404) ineptum, sed numeris aptum: οὐ δεῖ πὶ μικρῶν εὐθὺ τοῦ θεοῦ δεῖ σθαι, ἀλλʼ ἐπὶ μεγίστων ἠδʼ ἄγαν ἀναγκαίων.) [*](217 Ac 68. Babrio tribuit probabiliter Eb p. 94, cf. Bergk anthol. p. XXXVΙ || 1 Σῦς ipse Ac, ὗς qui inde pendent plerique. | fuitne σῦς καὶ κύων ἐλοιδόρησαν ἀλλήλους || 2 sq. ἦ μὴν ὀδοῦσιν τὴν κύνʼ ἐξαναρρήξειν? || 4 ,,τὴν Ἀφροδίτην“ φησίν ,,ὀμνύεις ἥμιν?)

191

θεὸς στέργουσά με· τὸν γὰρ κτείναντα ἢ ἄλλως λυμαινόμενον παντάπασιν ἀποστρέφεται· σὺ μέντοι κακῶς ὄζεις καὶ ζῶσα καὶ τεθνηκυῖα.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ φρόνιμοι τῶν ῥητόρων τὰ ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν ὀνείδη εὐμεθόδως εἰς ἔπαινον μετασχηματίζουσιν.

218 Ὗς καὶ κύων περὶ εὐτοκίας ἤριζον. ἔφη δʼ ἡ κύων εὔτοκος εἶναι

μάλιστα πάντων τῶν πεζῶν ζώων.

καὶ ἡ ὗς ὑποτυχοῦσα πρὸς ταῦτα φησίν· ,,ἀλλʼ ὅταν τοῦτο λέγῃς, ἴσθι ὅτι καὶ τυφλοὺς τοὺς σαυτῆς σκύλακας τίκτεις.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὐκ ἐν τῷ τάχει τὰ πράγματα, ἀλλʼ ἐν τῇ τελειότητι κρίνεται.

219 Ἁλιεὺς ἔν τινι ποταμῷ ἡλίευεν. διατείνας δὲ τί δίκτυα καὶ τὸ ῥεῦμα περιλαβὼν ἑκατέρωθεν καλωδίῳ προσδήσας (e) λίθον, τὸ ὕδωρ ἔτυπτεν (i?) ὅπως οἱ ἰχθύες φεύγοντες

ἀπαραφυλάκτως τοῖς βρόχοις † ἐμπέσωσι.

τῶν δὲ περὶ τὸν τόπον οἰκούντων τις θεασάμενος τοῦτο ποιοῦντα, ἐμέμφετο ὡς τὸν ποταμὸν θολοῦντα καὶ διειδὲς ὕδωρ μὴ συγχωροῦντα πίνειν. καὶ ὃς ἀπεκρίνατο ,,ἀλλʼ εἰ μὴ οὕτως ὁ ποταμὸς ταράττεται, ἐμὲ δεήσειλιμώττοντα ἀποθανεῖν.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι καὶ τῶν [πόλεων οἱ δημαγωγοὶ τότε μάλιστα ἐργάζονται, ὅταν τὰς πατρίδας εἰς στάσιν περιάγωσιν.

[*](217, 9 sq. καὶ ζῶσα καὶ τεθνῶσα (45, 9) παγκάκως (52, 4) ὄζεις)[*](218 (Gb 250) Ac 69, sim. Au 221 Pr 228; Babrio dedit Eb p. 94 || 3 τῆς δὲ κυνὸς εἰπούσης ὅτι μόνη τῶν τετραπόδων ταχέως κύει, ἡ ὗς Au, sim. Pr; fuitne μάλιστα πάντων εὔτοκος πεζῶν ζῴων? || 5 sq. τοὺς σκύλακας, ἴσθι, καὶ τυφλοὺς, φίλη, τίκτεις?)[*](219 (Gb 256) Ac 87; Au 26 Pr 29, unde selectas ascripsi lectiones. Babrio vindicavit Eb p. 94. Cf. Arist. equit. 864 || 3 προσδήσας κάλῳ λινῷ λίθον ἔτυπε τὸ ὕδωρ Pr, cf. 11, 3 7 sq. ἐμέμφετο ἐπὶ τῷ τὸν ποταμὸν θολοῦν καὶ μὴ ἐᾶν αὐτοὺς διαυγὲς ὕδωρ (Babrii? cf. 72, 6) πίνειν. ὁ δὲ Pr. sim. Au Epim. sim. Au Pr)

192

220 Ἔχων τις δύο κύνας τὸν μὲν ἕτερον θηρεύειν (e) ἐδίδαξε, τὸν δὲ λοιπὸν οἰκοφυλακεῖν, καὶ δὴ εἴποτε ὁ θηρευτικὸς ἤγρευέ τι καὶ ὁ

οἰκουρὸς συμμετεῖχεν † αὐτῷ τῆς θοίνης.

ἀγανακτοῦντος δὲ τοῦ θηρευτικοῦ κἀκεῖνον ὀνειδίζοντος, εἴ γε αὐτὸς μὲν καθʼ ἑκάστην μοχθεῖ, ἐκεῖνος δὲ μηδὲν πονῶν (i) τοῖς αὐτοῦ τρέφεται πόνοις, ὑπολαβὼν αὐτὸς εἶπε· ,,μὴ ἐμέ, ἀλλὰ τὸν δεσπότην μέμφου (e), ὃς οὐ πονεῖν με ἐδίδαξεν, ἀλλὰ πόνους ἀλλοτρίους ἐσθίειν.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι καὶ τῶν νέων οἱ μηδὲν ἐπιστάμενοι οὐ μεμπτοί εἰσιν, ὅταν αὐτοὺς οἱ γονεῖς οὕτως ἀγάγωσιν.

221 Ζεὺς Ἑρμῆν προσέταξε πᾶσι τοῖς τεχνίταις ψεύδους φάρμακον ἐγχεῖν. ὃ δὲ τοῦτο τρίψας καὶ μέτρον ποιήσας ἴσον ἑκάστῳ ἐνέχεεν. ἐπεὶ δὲ μόνου τοῦ σκυτέως ὑπολειφθέντος πολὺ κατελέλειπτο φάρμακον, ὅλην λαβὼν τὴν θυείαν ἐνέχεεν αὐτῷ. κἀκ τούτου συνέβη τοὺς τεχνίτας ἅπαντας ψεύδεσθαι, μάλιστα δὲ πάντων τοὺς σκυτέας.

Ὁ μῦθος πρὸς ψευδολόγους τεχνίτας.

[*](4 e = 23, 7. 44, 6. | 8 ν 106, 30)[*](220 (Gb 208) Ac 92 (Fur. 245), cf. Au 93 Pr 88 1 δύο κύνας ἔχων τις (Gb) Babrius non dixit; poterat σκύλακάς τις εἶχε || 4 οἱκουρὸς αὐτῷ συμμετεῖχε τῆς θοίνης Gb || 6 μηδὲν πονῶν ἰσοῖσιν ἐντρυφᾷ δείπνοις Cr coll. 108, 29 || 7 ὃ δὲ (?) ,,μὴ μὲ“, φησί ,,τὸν δὲ δεσπότην μέμφου Gb)[*](221 (Eb 165 Gb 210) Ac 103 (Fur. 255), Pr 96; similis Pr 101, ubi ad ἰατρούς fabula refertur invento ni fallor recentiore, cf. Herondae Cerdonem sutorem mim. VII Lys. XXIV 20 || 3 sqq. cf. Au 107 (Hl. 150), ubi eadem fere inveniuntur verba. Eb hos versus indicavit: Ὁ Ζεὺς τὸν Ἑρμῆν τεχνίταις προσέταξεν ἐγχεῖν πᾶσι φάρμακον ψεύδους. | ὃ δὲ τοῦτο τρίψας μέτρα τʼ (corr. pro θʼ) ἶσα ποιήσας | κἀκ τούτου | ψεύδονθʼ ἅπαντες ὡς ἔοικε τεχνῖται. Sed verba illa v. 3 quae versibus coercuit repetuntur fabula Au 107 a Babrio utique aliena. || De origine Babriana non sine causa dubitavit A. Hausrath p. 262, cf. tamen fab. 57)

193

222 Ὄνος καὶ ἀλώπηξ κοινωνίαν συνθέμενοι πρὸς ἀλλήλους (e ?) ἐξῆλθον εἰς ἄγραν (e ?). λέοντος δʼ αὐτοῖς περιτυχόντος ἡ ἀλώπηξ τὸν ἐπηρτημένον ὁρῶσα κίνδυνον προσελθοῦσα τῷ λέοντι παραδώσειν αὐτῷ τὸν ὄνον ὑπέσχετο, ἐὰν αὐτῇ τὸ ἀκίνδυνον ἐπαγγείληται. τοῦ δὲ ἀπολύσειν αὐτὴν φήσαντος, ἐκείνη παραγαγοῦσα τὸν ὄνον εἴς τινα πάγην ἐμπεσεῖν παρεσκεύασε. καὶ ὁ λέων ὁρῶν ἐκεῖνο φεύγειν μὴ δυνάμενον πρώτην τὴν ἀλώπεκα συνέσχεν, εἶθʼ οὕτως ἐπὶ τὸν ὄνον ἐτράπη.

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ τοῖς κοινωνοῖς ἐπιβουλεύοντες λανθάνουσι πολλάκις καὶ αὑτοὺς προσαπολλύντες.

[*](222 (Gb 202) A 116; F Fur. 144 Au 187 Pr 191. Babrio tribuit Eb p. 94. || 3 sq. dicere poterat κερδὼ δὲ θερμοὺς (50, 12) ἐπινοοῦσα κινδύνους προσῆλθε τῷ λέοντι || 5 ἐπαγγέλληται Ac, corr. Hsr ex Parisinis || 6 sq. fuerit: παράγουσα τὸν ὄνον εἰς πάγην τινʼ ἐμπίπτειν || 7 sq. Eb proposuit: ὁρῶν ἐκεῖνον οὐ δυνάμενον ἐκφεύγειν πρώτην συνέσχε τὴν ἀλώπεκʼ, εἶθʼ οὕτως ; Gb qui ἐπὶ τὸν ὄνον ἐτράπη versus initium esse sibi persuasit, Babrii artem non novit. || Epim. Georg. l p. 9 Βαβρίου· ἀρχιτέκτωον κακῶν πέφυκεν [add ἑαυτῷ?] ὁ καθʼ ἑτέρου δόλια φθεγγόμενος huic fabulae poterat subscribi. Simile, sed nimis turbatum tetr. lI 7.)

194

223 Ὁδοιπόροι δύο θέρους ὥρᾳ (e) περὶ μεσημβρίαν ὑπὸ καύματος τρυχόμενοι ὡς ἐθεάσαντο πλάτανον ὑπὸ ταύτην καταντήσαντες καὶ ἐν τῇ σκιᾷ κατακλιθέντες ἀνεπαύοντο. ἀναβλέψαντες δὲ εἰς τὴν πλάτανον ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους (e)· ,,ὡς ἀνωφελές τι τοῦτο τοῖς ἀνθρώποις (e) καὶ ἄκαρπόν ἐστι τὸ δένδρον.“ δὲ ὑποτυχοῦσα ἔφη πρὸς αὐτοὺς· ,,ὦ ἀχάριστοι, ἔτι τῆς ἐμοῦ εὐεργεσίας ἀπολαύοντες ἄκαρπόν με καὶ ἀχρείαν ἀποκαλεῖτε;“

Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἔνιοι ἀτυχεῖς εἰσιν οἳ καὶ εὐεργετοῦντες τοὺς πέλας ἐξ αὐτῶν μᾶλλον ἀχαριστοῦνται.

224 Ὄνος ἀκούσας τεττίγων ᾀδόντων ἥσθη ἐπὶ τῇ εὐφωνίᾳ καὶ ζηλώσας αὐτῶν τὴν ἡδύτητα εἶπε ,,τί σιτούμενοι [*](223 sqq. Fabulae e Florentino |Furiae, Augustano Schneideri, Palatinis Neveleti, codicibus Hudsonis, Parisino Sternbachii petitae.) [*](223 (Gb 20Ο) F Fur. 129; Nev. 255 p. 293 e Palatino; Au 170 Pr 173, unde selectas addidi lectiones. Babriο tribuit Eb p. 94, cf. supra 151. 187. || 1 δύο om. F || 3 ταύτης F, melius ceteri || 5 ἀνώφελόν F, rectius ceteri || 7 ἀχρείαν με καὶ ἄκαρπον Nev. Au Pr || Babrii manum agnoscas v. 5: κἄλεγον πρὸς ἀλλήλους· ,,ἀχρεῖον ὥς τι τοῦτο τοῖσιν ἀνθρώποις κἄκαρπόν ἐστι δένδρον “, atque v. 8 ἄκαρπον ἀποκαλεῖτε νῦν με κἀχρείην; (Lob. Phryn. p. 106).) [*](224 (Eb 160) F Fur. 137, brevius Nev. 259 e Palatino (Cor. 255); Synt. 1; a Babrio utique aliena fab. Au 180 Pr 183 cf. Babr. 73)

195

τοιαύτην φωνὴν ἀφίετε;“ τῶν δὲ εἰπόντων ,,δρόσον“ ὁ ὄνος προσπαραμένων τῇ δρόσῳ λιμῷ διεφθάρη.

Οὕτως οἱ τῶν παρὰ φύσιν ἐπιθυμοῦντες παρὰ τὸ μὴ ἐπιτυχεῖν ὧν ἐφίενται καὶ τὰ μέγιστα δυστυχοῦσιν.

225 Ἁλκυὼν ὄρνεόν ἐστι φιλέρημον διὰ παντὸς ἐν θαλάττῃ διαιτώμενον. ταύτην λέγεται τὰς τῶν ἀνθρώπων θήρας φυλαττομένην ἐν σκοπέλοις παραθαλαττίοις νεοττοποιεῖσθαι (e?). καὶ δή ποτε τίκτειν μέλλουσα παρεγένετο εἴς τι ἀκρωτήριον καὶ θεασαμένη πέτραν ἐπὶ θαλάσσῃ ἐνεοττοποιεῖτο ἐνταῦθα. ἐξελθούσης δʼ αὐτῆς ποτε ἐπὶ νομὴν, συνέβη τὴν θάλασσαν ὑπὸ λάβρων πνευμάτων κυματωθεῖσαν ἐξαρθῆναι μέχρι τῆς καλιᾶς (i) καὶ ταύτην ἐπικλύσασαν τοὺς νεοττοὺς διαφθεῖραι· καὶ ἡ ἁλκυὼν ἐπανελθοῦσα

ὡς ἔγνω

τὸ γεγονὸς εἶπεν ,,ἀλλʼ ἔγωγε δειλαίη

ἥτις τὴν γῆν ὡς ἐπίβουλον φυλαττομένη ἐπὶ ταύτην κατέφυγον, ἣ πολλῷ μοι γέγονεν ἀπιστοτέρα.“

Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἔνιοι τοὺς ἐχθροὺς φυλαττόμενοι λανθάνουσι πολλῷ χαλεπωτέροις τῶν ἐχθρῶν φίλοις ἐμπίπτοντες.

226 Κύνες λιμώττουσαι ὡς ἐθεάσαντο ἔν τινι ποταμῷ [*](225, 1 sq. cf. 157, 1. 170, 1.) [*](224, 3 cf. A P. VI 120, Anacr 34, 3, Ael n. a. l 20 || Epim 6 καὶ ἃ ἔχουσι aptius A || initium fuisse τέττιγες ᾖδον. τῶν δʼ ὄνος τις ᾀδόντων | ἤκουσεν, deinde ζηλῶν τʼ ἔφη τὴν ἡδυφωνίην τούτων ci. Eb ; exitus fuerit προσπαραμένων τε τῇ δρόσῳ κατεσκλήκει (cf. 46, 7).) [*](225 (Gb 207) Au 25 Pr 28, quos sequor, sim. F 240 Ac 86 unde selectas repeto lectiones; Babrium et initium sapit (cf. l. s.) et v. 11 sq. || 1 ὄρνις ἐστὶ φιλέρημος ἀεὶ τῇ θαλάττῃ ἐν διαιτωμένῃ Ac F; Babrius qu ὄρνεον (n. a.) formam non admittit, poterat: Φιλέρημός ἐστι, φασίν, ἀλκυὼν ὄρνις) [*](226 (Eb 172 Gb 211) Nev. 211 ex Palat. Synt. 61 inepte lupum induxit atque etiam Au 134 Pr 128 longius absunt; cf. ‘Aesop.’ Plut. de commun. not. 19, Hor. sat. lI 5, 83 ||)

196

βύρσας βρεχομένας, μὴ δυνάμεναι αὐτῶν ἐφικέσθαι συνέθεντο ἀλλήλοις

ὡς πρῶτον τὸ ὕδωρ ἐκπίωσιν καὶ εἶθʼ οὕτως

ἐπὶ τὰς βύρσας παραγένωνται. συνέβη δὲ αὐταῖς πιούσαις διαῤῥαγῆναι ἢ τῶν βυρσῶν ἐφικέσθαι.

Πολλοὶ διʼ ἐλπίδα κέρδους ἐπισφαλοῦς μόχθους ὑφιστάμενοι φθάνουσι πρῶτον καταναλισκόμενοι.

227 Κύων θηρευτικὸς λέοντα ἰδὼν τοῦτον ἐδίωκεν. ὡς δὲ ἐπιστραφεὶς ἐκεῖνος ἐβρυχήσατο, ὁ κύων φοβηθεὶς εἰς τὰ ὀπίσω ἔφυγεν· ἀλώπηξ δὲ θεασαμένη αὐτὸν ἔφη· ,,ὦ κακὴ κεφαλή, σὺ λέοντα ἐδίωκες, οὗτινος οὐδὲ τὸν βρυχηθμὸν ὑπήνεγκας;“

Ὁ λόγος κατʼ ἀνδρῶν αὐθαδῶν, οἳ κατὰ δυνατωτέρων συκοφαντεῖν ἐπιχειροῦντες εἰς ὄψιν γενόμενοι ἀναχαιτίζονται.

228 Γυνή τις θυγατέρων οὖσα δυοῖν μήτηρ (e) ἀνδράσι συνῆψε ταύτας τὴν μὲν κηπωρῷ, θατέραν δὲ κεραμεῖ. ἐλθοῦσα τοίνυν (i) ποτὲ πρὸς τὴν τῷ κηπωρῷ γεγαμημένην τά τε ἄλλα ὡμίλει (e?) καὶ [*](226, 4 ὅπως Nev, ὡς Eb 6 διαρραγῆναι πρῶτον Nevelet p. 627, δ. πρότερον Eb, cf. 41. 28, 9; versus fuerit διαρραγῆναι πρότερον ἢ λαβεῖν βύρσας.) [*](227 Nevel. 215 e Palatino; Au 131 Pr 125. Babrio tribuit Eb p. 94, cf. 69, 1 || 2 ὁ κύων om. Au Pr | τοὐπίσω Au Pr || 5 οὗ οὐδὲ Au Pr | ὑπέμεινας Au Pr || Epim. simile in Au Pr) [*](228 (Eb 180 Gb 199) Hds (Hptm.) 266; aliam recensionem, in qua pater est pro matre, sequuntur F 17 Au 95 Cor. 265 e proverbio orta, cf. Theogn. 26 Soph. fr. 481 || Versuum vestigia quaedam indicavit Eb, universam fabulam restituere frustra conatus est Gb || 1 fere integer Γυνή τις οὖσα θυγατέρων δύω (δυοῖν forma vix Babriana) μήτηρ || 2 sq. ἀνδράσι in versus initium non admisit, poterat συνῆψε ταύτας (-ν αὐτὰς?) ἀνδρὶ τὴν μὲν ἀγροίκῳ τὴν δὲ κεραμῆι κτλ. || 4 sq. τὰ τʼ ἄλλα μήτηρ ὥσπερ εἰκὸς ὡμίλει (cf. 15, 2. 72, 18), | τά τε πράγματʼ αὐτῶν πῶς ἔχοι διηρώτα (duce F, cf. 75, 12)?)

197

πῶς ἂν ἔχοι διηρώτα.

δὲ ,,τὰ μὲν ἄλλα, μῆτερ“ (i?) ἔφη ,,καλῶς, εὔχου δὲ τὴν ὄμβρων φοράν, ὡς τοῖς λαχάνοις αὔξησις ἡ κατὰ νόμους προσγένοιτο. ἔκειθεν δʼ ἐξελθοῦσα καὶ πρὸς τὴν συνοικοῦσαν τῷ κεραμεῖ ἀφικνεῖται (e). τοῖς δʼ αὐτοῖς χρησαμένη καὶ πρὸς ἐκείνην ἤκουσεν, ὡς ,,τὰ μὲν ἄλλα (i?) καλῶς ἡμῖν, ὦ μήτερ, ἔχει, εὔχου δʼ αἰθρίαν ἡμῖν (e?) καὶ ἡλίους γίνεσθαι θερμοτέρους τε καὶ καθαρωτέρους, ὡς ἂν θᾶττον οἱ κέραμοι ψύχοιντο.“ καὶ ἡ μήτηρ ,,πρὸς ταῦτα“ ἔφη ,,σοὶ μὲν αἰθρίην (e ?), τῇ δὲ τῷ κηπωρῷ συνοικούσῃ (e ?) παμπόλλους ὑετοὺς δοῖεν οἱ θεοί·“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἳ μηδὲν ἐκ τῶν ἰδίων ἔχουσι χαρίζεσθαι, ῥᾳδίως τοῖς αἰτοῦσι τὰ τῶν ἄλλων ἐπαγγέλλονται.

229 Ἀνὴρ κακοπράγμων ἐν γνώσει ἧκεν εἰς τὸ ἐν Δελφοῖς μαντεῖον ἐρωτήσων (e) πανούργως. καὶ δὴ λαβὼν (i) στρουθίον ἐν τῇ χειρὶ καὶ τοῦτο σκεπάσας τῷ ἱματίῳ αὐτοῦ καὶ σταθεὶς ἀντικρὺς τοῦ ἱεροῦ ἐπηρώτησε τὸν Ἀπόλλωνα ,,τί ἔχω εἰς τὰς χεῖράς μου, ἔμπνουν ἢ ἄπνουν;“ βουλόμενος, ἐὰν ἄπνουν εἴπειεν, ζῶν τὸ στρουθίον δεῖξαι (e?) εἰ δὲ ἔμπνουν, ἀποπνίξας (e) προενεγκεῖν. γνοὺς δὲ ὁ θεὸς τὸ κακότεχνον αὐτοῦ καὶ τὴν πονηρὰν γνώμην εἶπεν ,,ὦ [*](228, 4 cf. 7, 4. 15, 2 | 5 cf. 75, 12) [*](228, 6 sq. τὰ μὲν ἄλλα, μῆτερ πάντʼ ἔχει καλῶς ἥμιν, (cf. 10 sq.) εὔχου δὲ φορὴν ὄμβρων? || 7 ὄμβρων] ὑετῶν codd. Hsr | κατὰ λόγον codd. Hsr || 10 sq. cf. 6 sq. || 11 εὔχου δὲ γίνεσθαί ποτʼ αἰθρίην ἥμιν? || 13 sqq. χἠ μύτηρ ,,πρὸς ταῦτα“ φησί ,,σοὶ μὲν αἰθρίην πᾶσαν τῇ δʼ αὖτʼ ἀγροίκου πάντας ὑετοὺς δοίη, cf. l. s.) [*](229 Huds. Add. fab 16 (Hptm p. 289) ex ‘Ms. GaII.’ G): sim. A Cor. 16, Au 36 Pr 37, Ps 4, e quibus selectas lectiones subscripsi. Babrio vindicavit Eb p. 94 || 4 sq. καὶ ἤρετο τὸν θεὸν λέγων ,,Ἄπολλον, ὃ μετὰ χειρὸς φέρω πότερον ἔμπνουν ἐστὶν ἢ ἄπνουν Ac || 7 ἔμπνουν, εὐθὺς ἀποπνίξας νεκρὸν ἐκεῖνο προσνεγκεῖν scr. προε- Ac, προσενεγκεῖν Hudsonis Ga)

198

οὗτος, εἰ θέλεις δείξεις (e) — ἐν σοὶ γάρ ἐστι τοῦτο πρᾶξαι — ἢ ἔμπνουν ἢ ἄπνουν.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι τὸ θεῖον ἀπαρακατηρητὸν καὶ ἀλάθητόν ἐστιν.

[*](229, 9 δεῖξον Ga, quod correxi || 10 post ἄπνουν glossema irrepsit in Ms. Hudsonis εἰ βούλει ἀπόδειξον. Exitum variavit Ac: ἤτοι ζῆν ὃ κατέχεις ἢ νεκρὸν ὑποδεῖξαι; Babriani nescio quid servavit Au (Pr) εἶπεν· ,,ἀλλʼ, ὦ οὗτος, πέπαυσο· ἐν σοι γάρ ἐστι τοῦτο ὃ ἔχεις ἢ νεκρὸν εἶναι ἢ ἔμψυχον.“ Scripserit Babrius (cf 15, 13 30, 10): ,,πέπαυσο“ φησίν, ,,αὐτὸς εἰ θέλεις, ἔμπνουν — ἐν σοὶ γάρ ἐστιν — ἢ νεκρὸν σύ μοι δείξεις.“ De ipsa fabella pictura vascolaria conlata egi Festschr. für Joh. Οverbeck p. 105 sqq.)

230.

Ipso argumento fab. 136, quae per unum Babrium in Aesopeorum conlectiones translata est, proxime accedit Parisini 690 ab Aesopeis volgatis aliena 159 p. 44/363 St.

Παῖς καὶ κόραξ.

Μαντευομένης τινὸς περὶ τοῦ ἑαυτῆς παιδὸς νηπίου ὄντος οἱ μάντεις προέλεγον, ὅτι ὑπὸ κόρακος ἀναιρεθήσεται. διόπερ φοβουμένη λάρνακα μεγίστην (cf. 136, 6) κατασκευάσασα ἐν ταύτῃ αὐτὸν καθεῖρξε φυλαττομένη, μὴ ὑπὸ κόρακος ἀναιρεθῇ. καὶ διετέλει τεταγμέναις ὥραις ἀναπεταννῦσα καὶ τὰς ἐπιτηδείους αὐτῷ τροφὰς παρεχομένη. καί ποτε ἀνοιξάσης αὐτῆς καὶ τὸ πῶμα ἐπιθείσης ὁ παῖς ἀπροφυλάκτως παρέκυψεν. οὕτω τε συνέβη τῆς λάρνακος τὸν κόρακα κατὰ τοῦ βρέγματος κατενεχθέντα ἀποκτεῖναι αὐτόν.

Verum haec si e Babrio hausit diasceuasta, qui eius est mos, Babriani nihil reliquit.)

[*](1) V. 6 πόμα Par. Stb. — Eandem fabulam e Menae apographo cod. Par. S. Gr. 504 edidit Α. Hausrath l. s. p. 303)

199

41a.

Certiore iudicio ad Babrium refero alteram Parisini iliius fabulam 216 (p. 60/379 Sternb.), quam e Paris. 365 iam ediderat Α. Hausrath l. s. p. 301.

Ἀλώπηξ καὶ δράκων.

Συκέα παῤ ὁδὸν ἦν. † ἀλώπηξ δὲ θεασαμένη δράκοντα κοιμώμενον ἐζήλωσεν αὐτοῦ τὸ μῆκος· βουλομένη δὲ αὐτῷ ἐξισωθῆναι παραναπεσοῦσα ἐπειρᾶτο ἑαυιὴν ἐκτείνειν, μέχρις οὗ ὑπερβιαζομένη ἔλαθε ῥαγεῖσα.

Τοῦτο πάσχουσιν οἱ τοῖς κρείττοσιν ἀνθαμιλλώμενοι· θᾶττον γὰρ αὐτοὶ διαῤῥήγνυνται ἢ ἐκείνων ἐφικέσθαι δύνανται.

Ηaec fere, omissis minutiis, scriptura tradita, nisi quod post θᾶττον v. 5 ‘alquot litterarum lacunamʼ indicavit Sternbach, quam explevi γὰρ αὐτοὶ verbis e Par. 365 repetitis. Babrii fabulam 41 adscripsit iam Sternbach. Diluc. p. 23/399. Idem volpis nullas hoc loco esse partes recte observavit; sed perperam ἀλώπηξ vocabulo aviculam (?) quandam ab Aristotele commemoratam significari coniecit: nunquam enim apud scriptores fabularum rarissimum illud animal, quo quale fuerit ambigunt physici, in scaenam prodit. Restituendum paraphrastae ni fallor (quod ipso litterarum ordine commendatur) σκώληξ pro ἀλώπηξ; nam etiam in Babrii fab. 120 σκώληκα ut vanum et gloriosum paraphrasta (cf. adn.) substituit pro rana medicam artem iactante. Ceterum 41, 2 Babrium κωλώτην appellasse suspicor, quam σαύραν interpretatus est diasceuasta Athons (cf. 204, 1, Suid. s. κωλώτης); ipsa igitur vox illa rarissima causa fuisse videtur, cur adulteraretur recensio Parisina. [*](unde lectiones varias excerpere molui. Mirum quod Sternbachius quominus codicem Par. 690 in usum suum ille converteret prohibere et potuit et voluit, cf. Hausrath p. 296.)

200

Iam Babrii agnoscere mihi videor colores ab tetrastichista Athoo fab. 41 prorsus oblitos: ficum exesam, serpentem ad cavum meridie quiescentem (Plin. n. h. VIII 39, 139 C. Bötticher, Baumkultus 205), lacertam ei vicinam aemulamque adrepentem. Lacertas cum serpentibus comparavit Aristoteles anim. XII 17 p. 508 10, part. anim. IV 1 p. 676 24, Theophr. Plin. VIII 31, 111, bella cum eis gerentibus descripsit Plinius VIII 27, 97. Simile fabulae initium, quod iam Hausrath monuit, Bodl. 125.

Fabularum Αphthonii plures fortasse e Babrii libello deprompta sunt quam quas recepi (cf. p. 5 atque proleg. p. XXI), veluti (quae ad Bianorem redit Anth. Pal. IX 273 ut Babr. 200) Aphth. 4 (Fur. 202) ἰξευτὴς καὶ τέττιξ; sed sermonis Babriani vestigia im eis frustra quaeres. Nolui igitur accumulare quae nimis incerta sunt.

201

231—234.

Apud Αvianum quinque inveniuntur fabulae, quarum exempla neque in Babrii libris A B invenies neque in conlectionibus Aesopeorum. Babrianis eas subscripsit Eb p. 94 1), atque argumenta earum intima cognatione coniuncta sunt cum arte Bebrii, cf. quae disputavimus in Fleckeiseni annalibus CXXXI p. 653 sqq., Pauly- Wissoma s. Avianus. Unam (XXVII de cornice et urna), quam etiam Ps.- Dositheus descripsit, Babrianis adieci l. 200 supra p. 182; ceterarum inscriptiones et initia describere sufficiat.

Avian. XXII De cupido et invido.

Iuppiter ambiguas hominum praediscere mentes

Ad terras Ρhoebum misit ab arce poli etc.

Avian. XXV De puero et fure.

Flens puer extremam putei consedit ad oram

Vana Super vacuis rictibus ora trahens etc.

Avian. XXVIII De rustico et iuvenco.

Vincla recusanti dedignantique iuvenco.

Aspera mordaci subdere colla iuqo etc.

Avian. XXXVIII De pisce et phoecide.

Dulcibus e stagnis fluvio torrente coactus

aequoreas praeceps piscis obibat aquas etc.

E singulis eas Babrii fabulis expressas esse satis mihi nunc probabile videtur.2)

[*](1) Eis addidit etiam fab. XXXIX et XLII, quas Babrii 179 (Bodl. 131) atque 132 (Vat. 135) esse libris novis inventis didicimus: unde vides quantopere fides augeatur coniecturae ab Eberhardo factae.)[*](2) L. s. Av. XXV. XXXVIII ad aliarum Babrii fabularumo exemplar ipsum scriptorem Latinum finxisse conieci, quod non iam probo. Contra fab. XXX ipsa est Babrii 95 (Lm) bestiis mutatis in homines, cf. Cr ann. p. 654.)

202

235.

Mythicorum dactylicorum poetas (infra p. 215 sqq.) Babrii vestigia anxie premere (cf. prooem. lI) notum est. Argumenta ab eis tractata omnia in Babrii codicibus et paraphrasibus inveniuntur uno 16 v. 42 excepto, si quidem probabili coniectura haec verba et tributa sunt mythicis et relata ad Aesopi fabellam a solo Plutarcho VII sap. 14 p. 157 narratam: ὁ Αἰσώπειος κύων, ὃν οὑτοσί φησιν ἐν τῷ χειμῶνι συστρεφόμενον --- διὰ τὸ ῥιγοῦν οἰκίαν ποιεῖν διανοεῖσθαι, θέρους δʼ αιὖ πάλιν ἐκτεταμένον καθεύθοντα φαίνεσθαι μέγαν ἑαυτῷ καὶ μήτʼ ἀναγκαῖον ἡγεῖσθαι μήτε μικρὸν ἔργον οἰκίαν περιβαλέσθαι τοσαύτην. Itaque Babrium etiam hoc argumentum tractasse suspicari possis.

Inter ipsius Ignatii tetrasticha (l) perpauca leg, quorum argumenta aliis Babrii codicibus et paraphrasibus non inveniantur recepta, in praefatione exposui.

236.

Primum exemplum μῦς ἔκφερεν μῦν (8) ne in Aesopeorum quidem collectione legitur ulla. ltaque ab Ignatio ipsam fabellam fictam esse suspiceris. Verum versiculi illi nimis ‘succincti’ quid sibi velint aegre cognoscas: id quod epitomatoris est exemplar ab alio acceptum breviantis, non poetae nova argumenta fingentis. Atque altius si rem inspexeris, proverbii pervetusti (Herond. III 75) ὅπου μῦς τὸν σίδηρον τρώγουσιν (quod explicavi quaest. Herond. p. 71 sqq. Philol. LIII 247) novam enarrationem subesse intelleges; describitur enim mus ex officina ferraria (cf. v. 2 οὓς χαλκέες βλέποντες κτλ.) murem inedia mortuam efferentem. 1) Hoc autem παροιμιῶν ἐξηπλωμένων genus in [*](1) V. 1 Μῦς ἔκφερεν μῦν ἔργον ὄντʼ ἀσιτίας idem esse quod ἐκγεγῶτʼ (defunctum) ἀσιτίᾳ bene monuit MI. Conl. Aes. F 49 Au 59 (γαλῆ εἰσελθοῦσα εἰς χαλκέως ἐργαστήριον τὴν ῥίνην)

203

altera potissimum fabularum editione summo studio excoluisse videtur Babrius; 1) itaque lgnatii tetrastichon illud quin ad Babrium revocandum sit vix dubium eat.

237.

Etiam alterum exemplum 24 ᾔτει λαβεῖν ἀγροῖκον ἱππότης λαγών in Aesopeis volgatis frustra quaeres; invenies apud solum Syntipam qui dicitur fab. 49 p. 40 (Cor. p. 227). lam hae fabulae quin aliqua necessitudine cum Babrio coniuncta fuerint, dubitari non potest; ipsa narratio illa e media vita petita a Babrio non aliena, cf. Babr. 61 et quae sunt similia. ltaque hoc quoque tetrastichon ad Babrium redire satis probabile. Babrii ἀγρευτής (107, 10) θηρευτής factus esse videtur apud Syntipam, ἀγροῖκος apud Ignatium.

238. 239.

Eadem condicio est tetrastichorum quorundam arte plane lgnatiana factorum (48 sqq.), quae lgnatii imitatoribus tribuit C. F. Mueller argumnentis confisus me s audis non satis firmis. ²) Nam tetrast. I 52 ἄστροις περισκοπῶν τις κτλ. in ceteris fabularum Babrii fontibus non comparet. Fabula est celeberrima volgo ad Thaletem relata atque e septem qu dicuntur sapientium historiis repetita (cf. Plato Theaet. 174, Diog. La. I 34, Antip. A. P. VII 172, 7 [*](περιέλειχε) et Fr 271 A1 94 (ἔχις εἰσελθὼν κτλ., cf. Phaedr. IV 8) suspiceris ἐντραγόντα ῥινία (= ῥινήματα, χαλκοῦ ῥίνημα Herond. VII 80), cf. etiam Antiph. Byzant. Anthol. Pal. IX 310 ψῆγμʼ ἄπυρον χρυσοῖο σιδηρείων ὑπʼ ὀδόντων | ῥινηθὲν μῦς ὀλίγος βαρὺ δεῖπνον ἐδαίσατο (e paradoxographo, cf. Plut. de cup. div. 7 p. 526 B, Plin. nat. hist. VIII 82); sed coniectura apud Ignatium non opus est.) [*](1) Cf. quae de fontibus eius docui in encyclopaediae a Wissowa editae vol. II s. v. Babrius, col. 2663 et in praef. cap. IV.) [*](2) Thema lgnatianum in tetrastichis primi ordinis (1—44) tractatum inter ea invenitur nullum, qualia multa reperies in recentiorum tetrastichis optimo iure a Muellero in suspicionem vocatis. E solo codicum consensu iudicium repeti posse nego.)

204

etc.) am narratiunculam eiusdem prosapiae ad eundem Thaletem spectantem (Plut. de soll. an. 16 p. 971 et Aelian. l. s. s.) libello suo inseruit Babrius fab. 111. Nihil igitur video, cur Ignatium unico illo loco ad alium auctorem confugisse credamus. Neque tamen mirer, s quis fabulam trimetris rectis inclusam 10 (intra p. 237) Ignatio prae manibus fuisse suspicetur, cum praesertim Byzantini fabulas iambicus Babrianis choliambis legerint adnexas (cf. p. 246). Cui suspicioni illud obstat, quod Ignatius ipsam recensionem Athoam adhibuisse videtur; nulla enm in paraphrasibus ab Athoa pendentibus mythicorum vestgia deprehendes. taque Babrii haec esse veri est similius.

Dubitationi magis obnoxium est tetrast. l 48. Fabulam Cor. 38 F 109 (Λέων καὶ ὄνος καὶ ἀλώπηξ) hoc potissimum teste nisus ad Babrium rettulit Eb p. 94, quin etiam versum edolavit κοινωνίαν ἔθεντό ποτε ? πρὸς ἀλλήλους. Sed argumentum illud, cuius summa posita est in societate leonina ab imbecillis inita (cf. etiam fab. Lat. IV p. 193 Herv.), Babrium tractasse veri parum simile propter fab. 67.

240—245.

Alia condicio est corporis illus, cuius partem e Laurentiano (F) edidit Bandinius atque libello gratulatorio ad Suffrianum misso repetivit Eberhardus II. — XXI. 1) Quae in ceteris Babrii libris et paraphrasibus desiderantur haec sunt: [*](1) Ordinis alphabetici vestigia quaedam in eo observantur, incipiunt enim primi versus fabb. 1—27 a litteris α β γ δ ε η θ κ λ, fabb. 28—44 a litteris κ ι θ η ε α, fabb. 45—69 a litteris μ ν ο π ρ τ φ χ ω. ltaque qui librorum illorum archetypum conscripsit collectione usus est e litterarum ordine disposita, quam ita excerpsit, ut primum exemplar suum sequeretur (cf. MI Tab. I p. 261), deinde a medio libro ad initium paginas revolveret, denque reliquam partem usque ad finem recto ordine percurreret. Quae si recte disputata sunt, Ignatii opusculum eadem fata habuit, quae fabulae Babrii. Alii inscriptiones addiderunt atque secundum primas earum litteras fabulas disposuerunt.)

205

Λέων καὶ ὄνος Eb 3 = II 1 Ml

Λύκος καὶ πρόβατον Eb 5 = II 3 Ml

Λάρος καὶ ἰκτῖνος Eb 8 = II 6 Ml

Λέων ἄρκτος ἀλώπηξ καὶ κάμηλος Eb 9 = II 7 MI

Λέων, ἄρκτος καὶ ἀλώπηξ Eb 15 = lI 13 Ml, cf. iamb. 19

Ἔλαφος ἡμίφωτος Eb 14 = II 12 MI.

Eberhardus quod addit λύκος καὶ αἴξ supra iam tractavi 199 p. 181. Cum in hanc collectionem recentiora quaedam tetrasticha et ab Ignatio aliena sese insinuavisse videantur, de singulorum origine dubitari potest, cum praesertim ultimi illis argumentum tam inficetum sit, ut ne Babrio quidem dignum videatur.

246. 247.

Tertiumn genus est tetrastichorum, quae in perpaucis inveniuntur codicibus esque recentissimis atque artis plane barbarae indicia satis aperta prae se ferunt. Quaedam eorum argumenta Babrianis inseruit Eb., cf. supra fab. 207 sqq. Non recepi quae indicavit Eb. p. 94 duo

Γέρων καὶ θάνατος = II 21 Ml. cf. Synt. 2

Λύκος διδάσκαλος (μαθητὴς) καὶ ὄρνις = II 28 MI.

Ultimo hoc poematio lupus describitur Lycophronis poematis legendis operam navans. Talia a Babrii arte prorsus abhorrent atque medii aevi ingenium produnt, quo primi Byzantini lupum finxerunt scripta legentem atque peccata sacerdoti fatentem (cf. infra fab. 251 Rhet gr. l [p. 597 W., indicatum litt. Centralbl. 1895,1288, Carm. Gr. med. aevi p. 148).

Perexigua gitur recentissimorum tetrastichorum auctoritas. Praecipuum Ps. -Dosithei fontem Babrium esse constat. (l = B. 43, II = 82 + 107, III = 31, VI = 103. VII = 75. VIII = 200, IX = 77, X = 168, XI = 79, XII = 191, XIV = 91, XV [praeter verba Αἴσωπος κτλ.,

206

quae vix pertinent ad fabulam quae sequitur] ═ 194, XVI ═ 84, XVII ═ 110, XVIII ═ 108); itaque si quis fabulas quasdam, quae non inveniuntur in Aesopeis volgatis, ad Babrium redire coniciat, non mirer, quamquam sermonis numerique Babriani nulla in eis esse vestigia concedendum est. Ascripsi eas (Dos. 4. 5. 13) tanto lubentius, cum paene ignotae iaceant libello illo grammatico sepultae, quo ne Halmius quidem usus est.

248 (4).

Οἰκοδεσπότης τίς ποτε πλέων εἰς θάλασσαν ἐκοπία ὑπὸ χειμῶνος, καὶ οἱ ναῦται ἀσθενέστερον ὑπηρέτουν διὰ τὸν χειμῶνα· οἷς ὁ ἄνθρωπος εἶπεν „ὑμεῖς“ φησίν „εἰ μὴ τοῦτο τὸ πλοῖον ταχύτερον ἄγετε, λίθοις ὑμᾶς καταβαλῶ.“ τότε εἷς ἐξ αὐτῶν εἶπεν „ὤφελον γὰρ 〈ἐν〉 ἐκείνῳ τῷ τόπῳ ἦμεν, ὅπου λίθοι συλλεγῆναι δύνανται.“

Τούτῳ οὖν ὁμοῖα τὰς ψυχὰς ἡμῶν βαστάζειν ὀφείλομεν τὰς κουφοτέρας ζημίας, ἵνα τὰς βαρυτέρας ἐκφύγωμεν.

249 (5).

Αἴλουρος προσποιούμενος γενέθλιον ἄγειν ἐπὶ δεῖπνον ὄρνεα ἐκάλεσεν· ἔπειτα παρατετηρηκὼς εἰσελθόντας ἔκλεισεν τὰς θύρας καὶ καθʼ ἕνα ἤρξατο ἐσθίειν.

Οὗτος ὁ μῦθος ἥρμοσται εἰς ἐκείνους, οἳ πρὸς ἐλπίδα ἱλαρὰν πορευόμενοι τὰ ἐναντία πάσχουσιν.

250 (13).

Ὄνον ἄρρωστον λύκος ἐπεσκέπτετο καὶ ἤρξατο τὸ σῶμα αὐτοῦ θιγγάνειν καὶ ἐξετάζειν, ποῖα μᾶλλον μέρη αὐτοῦ ἐπόνουν. ἀπεκρίθη ὁ ὄνος ,,ἃ σὺ θιγγάνεις.“

Οὕτως ἄνθρωποι κακοί, εἰ καὶ ὠφελεῖν δοκοῦσιν, μᾶλλον βλάπτουσιν.

Sed plane incertas esse has coniecturas ne obliviscaris.