Fabulae Aesopeae

Babrius

Babrius. Babrii Fabulae Aesopeae. Crusius, Otto, editor. Leipzig: Teubner, 1897.

251.

Leonis et elephantis fabulam, quam e Vaticano se edere professus est Furia fab. 357 (Hl 261), Babrio vindicavit Eb. p. 94. Sed singula eius verba adeo conspirant cum capte quodam ab Achille Tatio omnibus stili sui lenociniis exornato lI 21, ut Achillem nos legere manifestum sit, non Babrium; errat Bergkius Philol XVLVII 394, qui Achillem Aesopea transcripsisse opinatur. De re cf. Rohde gr. Rom. p. 482 adn., Benfey, Pantschat. l p. 245 f. (quem fabulas illas Tatii non recte ex India repetere testis est Aristophanes Equ. 1039). Elephantem in Babrii fabulis Athois et Bodleianis in scaenam non prodire memorabile, cf. p. 1092.1)

.

Populari quodam colore perspicua est fabula Vat. Fur. 370 p. 151 (HI 332), gemella illa Accursianae 36 F Fur 88 (HI 225), cf. Furiae adn. ed. Lips. Add. p. 163 [*](1) Alteram quoque Achillis Tatii fabulam (ll 22) Aesopeorum conlectione potius quam ipso Achille usus Accursianae copiis cum aliis quibusdam adiecit qui curavit Frobenianam (1524): unde transiit in Herwagianam Neveletanam (149) ceterasque. Ne Halmius (234) quidem ad Achillem lectores delegavit.)

208
inf.), e qua fabella nostra Grimmii 27 p. 113 progerminavit. Atque choliambos in ea iam Corais p. 270 obserare sibi visus est; sed versus sunt artis Byzantinae, non Babrianae:
  • ὄνος καὶ κύων ἐν ταὐτῷ ὡδοιπόρουν ---
  • χόρτου τε, φημί, καὶ κριθῆς καὶ ἀχύρου κτλ.
    • Verba quae sunt χόρτου τε φημί, Babrio ascripsit Eb. p. 94, ego a Byzantino homine conscripta ea esse spondeo; nam otiosum illud φημί ipsi narrationi inserere non solet Babrius, solent Tzetrae et qui sunt similes. Neque cum asino litteras legente apud Babrium invenio quod conferam (cf. supra p. 205).

    .

    Lepidam simii et delphini fabellam A Cor. 88 (A u 74) nuper in recentiorum erroribs deridendis festive adhibitam (cf. S. Reinach, r. archdéol. 1891) Babrii esse iam Κnochius suspicatus est, qui post Tyrwhittum primus his fabulis illustrandis operam navavit perutilem, atque sententiae eius ipsum Alfredum Eberhard video patrocinantem p. 94. Sed quibus nisi sint argumentis nescio: Tzetram (chil. IV 945), ad quem provocat Knochius, praeter Babrium prosariis fabulis usum esse scimus (cf. chil. IV 932. X 261) atque in Augustana trimetrorum rectorum rhythmus facilius restituitur, quam choliamborum (cf. infra lamb. 13 p. 239).

    .

    Cum Tyrwhitto aliis Lachmannus (fr. 142, cf. praef. p. XI) Babrio tribuit hos versus:

  • --- ταῦτα δʼ Αἴσωπος
  • ὁ Σαρδιηνὸς εἶπεν, ὅντινʼ οἱ Δελφοί
  • ᾄδοντα μῦθον οὐ καλῶς ἐδέξαντο ---
  • ἔωσαν αὐτὸν μάλʼ ἀθέως κατὰ κρημνοῦ.
    • 209
    1—3 servavit Apollon. Soph. lex. Hom. p. 10, 13 s. v. ἄειδε, ubi οἱ ἀδελφοὶ cod. (corr. Tyrwh.); v. 4 Schneidewinus composuit e Suidae verbis s. ἔωσεν; καὶ περὶ τοῦ Αἰσώπου οἱ Δελφοὶ ἔωσαν αὐτὸν κατὰ κρημνοῦ μάλα, quae Aeliano potius tribuit Hercher Ael. fr. 203 p. 259 (ἀλλʼ ἔωσαν αὐτὸν νήπιοι κ. κρ. Bgk.) Versus illos, quorum paenultima nulla accentu feritur, Babrii non esse post Ahrensium (de cras. et aph. p. 31) et Schenidewinum omnes fere consentiunt. Solus Naber (Mnemos. s. IV 1876 p. 400 sqq.) ea fere concludendi forma nisus, quam circulum vitiosum hodie logic appellant. Babrio eos vindicare ausus est, quem eadem qua Alexandrinos arte metrica usum esse opinatur, cf. quae disputavi de Babr. aet. p. 158 sqq. Verum omnia Neberi commenta, quae qualia essent 1. s. accuratius demonstravi, certo tabularum ceratarum testimonio ita nunc refutantur, nemo ut iam hiscere possit adversus veritatem: nam poetae Athoi, quem monachum fuisse Naber ariolatus est, severa ista ars in ipsis fabulis Assendelftianis observatur saeculo p. (Chr. n. tertio cerae inscriptis.1)

    Praeterea verbis illis quo loco Babrius uti potuerit, non intellego; spectant enim — id quod iam Tyrwhittus obseravit — ad canthari fabulam ante supplicium ab Aesopo narratam (cf. schol. Aristoph. Vesp.1446 p.166 Dbn, vit. Aes. fab. om. p. 301 sq. Eb)2): Babrius vero, qui hac re longe diversus est a Phaedro, singulas fabulas ad Aesopi fata referre non solet. Accedit, quod certa Babrii fragmenta Apollonii lexico recepta inveniuntur nulla. Multo [*](1) Babrii personati syllogae alterius testimonio (prooem.) nemo hodie abutetur, quamquam Minae, fraudatoris ineptissimi, pares egit ipse Th. Bergkus, Anthol. praef p. XXXIX sqq, Philol. XLVII 387.) [*](2) Prorsus inepte v. 1 ῥητὴρ μὲν οὐκ ἔγωγε· ταῦτα δʼ Αἴ. in sylloge altera supplevit Minas: quamquam fuerunt quibus talia placerent. Cantharum abominatur poeta (cf. p. 207).)

    210
    probabilius quod suspicatus est Ahrens l. s. choliamborum Callimachi frustulum nos tenere (cf. Callim. II p. 272 Schn.) Quid enim si fr. 87:
  • ἦν κεῖνος οὑνιαυτός, ᾧ τό τε πτηνὸν
  • καὶ τοὐν θαλάσσῃ καὶ τὸ τετράπουν οὕτως
  • ἐφθέγγεθʼ ὡς ὁ πηλὸς ὁ Προμήθειος
    • fabellae Aesopi prooemium erat? lta Aesopus in vita fab. Rom. p. 282 Eb. fabulam Samiis orditur ab his verbis καθʼ ὃν χρόνον ὁμόφωνα ἦν τὰ ζῷα κτλ. Nam ad ipsum lauri et oleae certamen a Callimacho fr. 43 narratum
  • ἄκουε δὴ τὸν αἶνον· ἔν κοτε Τμώλῳ
  • δάφνην ἐλαίῃ νεῖκος οἱ πάλαι Λυδοὶ
  • λέγουσι θέσθαι ---
  • ἐγὼ φαύλη
  • πάντων †τῶν δένδρων εἰμί.
    • versus illos quominus referamus cum Meinekio choliamb. p. 157 multa impediunt. Certe Aesopi fata choliambis Callimachi enarrata esse eo facilius credas, cum exstent fragmenta, quibus Thales septemque qui dicuntur sapientes celebrantur (fr. 94 sq. p. 259).

    Ceterum Callimachi ersus supra descripti ansam dederunt Bergkio aetatis poetae ultra Callimachum removendae (kl. Schr. II p. 56Ο).

    Eberhardianis fabulis quas adiecit Gitlbauer indiciis saepe contentus paene nullis eas perpaucis exceptis ne inter dubias quidem locum habere volui. Verum ne quid desideres en tibi indicem earum quasomisi:

    211

    = Ac 71 ποιμὴν νεογνὸν λύκου σκυμνὸν εὑρων κτλ., cui fabulae iuxta Gb 168 (Babr. nostri 175) locus non erat. Eiusdem generis est.

    = F 3 A 2 Ἀετὸς καταπτὰς --- ἄρνα ἥρπασε, cf. Gb 156 = Babrii nostri 137 (Tab.).

    = F 15 A 6 A 16 Αἴλουρος συλλαβὼν ἀλεκτρυόνα τοῦτον ἐβούλετο μετʼ εὐλόγου αἰτίας καταθοινήσασθαι κτλ.

    = F 29 A 160 A 32 Ἄνθρωπός τις φόνον ποιήσας ἐδιώκετο ὑπὸ τῶν συγγενῶν τοῦ φονευθέντος κτλ.

    = F 35 A 17 A 21 Ἁλιεῖς ἐξελθόντες ἐπʼ ἄγραν ἐπειδὴ --- οὐδὲν εἷλον κτλ.

    = F 43 A 23 A 52 Ἀνήρ τις ὑπὸ χειμῶνος ἐν τῷ αὑτοῦ προαστείῳ ἀποληφθείς ---, πρῶτα μὲν ὰ πρόβατα κατέφαγεν --- οἱ δὲ κύνες κτλ.

    = F 44 A 79 A 55 Γυνὴ χήρα φίλεργος θεραπαινίδας ἔχουσα ταύτας εἰώθει νυκτὸς ἐπὶ τὰ ἔργα ἐγείρειν κτλ.

    = F 45 A 80 A 56 Γυνὴ μάγος ἐπῳδὰς θείων μηνιμάτων ἐπαγγελλομένη κτλ.

    = F 55 A 25 A 64 Δηχθείς τις ὑπὸ κυνὸς τὸν ἰασόμενον περιῄει ζητῶν κτλ.

    = F 183 A 53 A 216 Τῶν ὀρνέων βουλευσαμένων περὶ βασιλείας ταὼς ἠξίου χειροτονεῖσθαι κτλ.

    = F 411 Ἀνήρ τις ἀκρίδας συλλέγων --- εἷλε καὶ τέττιγα κτλ. Etiam Bergkius Philol XLVII 386 Babrio hanc fabulam vindicavit atque unum alterumve choliambum facili negotio restitutum (τοὺς ὁδοιπόρους τέρπων· φωνῆς δὲ παῤ ἐμοὶ πλεῖον οὐδὲν εὑρήσεις) ipse olim observavi. Verum, quod neque Bergkius animadvertit neque Gitlbauer, omnibus verbis descripta est e vita Aesopi(XXII p. 283 Eb), qua Babrii fabulas receptas esse neque demonstratum est

    212
    nec potest demonstrari. Idem cadit in fabulas quae subsequuntur.

    = F 412 Γυνή τις προσφάτως τὸν ἑαυτῆς ἄνδρα θάψασα κτλ. Celeberrima matronae Ephesiae fabella ex eadem Aesopi vita petita XXIII p. 299 Eb, de qua cf. E. Rohde Mus. Rhen. XLVIII 1261.

    = F 114 Ἀνήρ τις τῆς οἰκείας ἐρασθεὶς θυγατρὸς κτλ, e vita Aesopi XXXIII p. 304 Eb. ubi nullum omnino choliamborum vestigium cognosco.

    Neque Bergkius neque Gitlbauer Babrio ista tribuis Sent, si e vita Aesop ea hausta esse obervassent.

    Hae fabulae fere omnes totae quantae sunt non solum rhythmo, sed etiam sermone pedestri sunt scriptae; Gitlbauerum Babrii choliambos integros se restituere opinatum esse vix credas.

    Fragmenta quaedam hexametris vel iambis rectis inclusa, quibus Babrii nomen errore aperto ascripserunt Suidas et Georgides, inter Mythicorum reliquias recepta invenies infra p. 217. 22. 235.

    Eiusdem fere generis est fabula dact. 34 infra p. 231, quam Babrio vindicaverat Eb p. 94.

    Fragmentum papyro veteri inscriptum, quod Babrii esse Weilius coniecerat (rev. des ét. Gr. 1890, 309, cf. Werner Qu. Babr. p. 61). ad Herondae mimum VIII pertinet.