Περὶ ὀρθογραφίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ ὀρθογραφίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

ἀκτίϲ. διὰ τοῦ ῑ μακροῦ ὡϲ δικατάληκτον κτλ.

[*](1. 1 Choer. 214, 3. 1. 3 Choer. 171, 22 cf. can. gen. 1. 5 Choer. 179 29. 1. 6 Choer. 473, 1. 1. 8 Choer. 173, 4, E. M. 43, 40. 1. 11 St. B. Ἀκαδήμεια et Ἑκαδήμεια E. M. 44, 9, Hes. Ἀκαδημία et Ἐχεδημία. 1. 13 Hes.)[*](1. 14 Choer. 169, 28, Hes. 1. 17 St. B. 1. Choer. 182, 27, sed locus mutilatus in E. M 46, 40 plenior exstat: ibi etiam altera originario a κεράννυμι proposita est. Hes. 1. 20 E. M. 47, 35. Hes. ἀκηδίᾳ. 1. 22 Choer.183,13, Hes. 1. 23 Choer. 172, 16, Ἀκίϲ habet etiam Hes. 1. 24 Choer. 172, 18. Hes. 1. 25 Choer. 170, 26. 1. 26 Choer. 178, 29. Hes. 1. 27 Choer. 178 25. Hes. 1 29 Choer. 171, 30 et E. M. 52, 55, ubi ἢ παρὰ τὸ ἄχρι καὶ βαιόν — οὕτωϲ Ὠρίων καὶ Χοιροβοϲκόϲ. E. Orionis hanc posteriorem tantum originationem profert altera, quae est Herodiani, omissa. 1. 33 Choer. 182, 33. Hes.)[*](1. 34 Choer. 167, 15.)

472

ἄκυτοϲ παρὰ τὸ κύω κυτόϲκαὶ ἄκυτοϲ. Καλλίμαχοϲ ἄκυθοϲ εἰπὼν (hymn. in Apoll. 53) μεταλήψει ϲτοιχείου ἐχρήϲατο.

Ἁλοί δύο δῆμοι τῆϲ Ἀττικῆϲ. ἑκατέρου ὁ δημότηϲ ἄνευ τοῦ ῑ Ἀλαεύϲ. Τρύφων δ’ἐν παρωνύμοιϲ «Ἀλαῖοϲ καὶ Ἀλααῖοϲ· ἀπὸ δὲ τοῦ Ἀλαῖοϲ λέγεται Ἁλαιεύϲ», ἀλλ’ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ καθ’ ἔθοϲ Ἀττικὸν ἔνδειάν φηϲι τοῦ ι.

ἀλάβαϲτοϲ. λήκυθοϲ --- ἀλάβαϲτρον· μυροθήκη ψήφινοϲ.

ἀλαζονεία: διὰ τῆϲ ἑι διφθόγγου· διὰ τὸ ἔχειν ῥῆμα ἀντιπαρακείμενον διὰ τοῦ ευω.

ἀλεείνω: τὸ ἑ δίφθογγοϲ. τὰ γὰρ διὰ τοῦ εινω κτλ.

ἄλειαρ: διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· ἐκ γὰρ τοῦ ἄλεαρ γέγονεν ἄλειαρ. ϲημαίνει τὰ ἄλευρα.

ἄλειϲον: διὰ διθόγγου γράφεται. γέγονε γὰρ ὡϲ λέγει Ἀπολλώνιοϲ ὁ Ἀρχιβίου παρὰ τὸ λεῖον ἄλειον καὶ ἐπενθέϲει τοῦ ϲ ἄλειϲον τοῦ α ἐπιτατικοῦ ἢ ϲτερητικοῦ, τουτέϲτιν τὸ μὴ ὸν ὁμαλὸν ἀλλὰ περιφερέϲ· παρὰ τὸ εὖ λεῖον.

ἀλείτηϲ ὁ ἁμαρτωλόϲ. διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται διὰ τὸ ἀντιπαρακεῖϲθαι τὸ ο ἐν τῷ ἀλοίτηϲ· τὰ γὰρ ἔχοντα τὸ ο ἀναφαινόμενον ἔχει τὸ ε ἐγκείμενον οἰον ϲπείρω ϲπορά, ἀλείφω ἀλοιφή. οὕτωϲ οὖν ἀλείτηϲ ἀλοίτηϲ. γίνεται δὲ παρὰ τὸ ἀλίτω τὸ ἁμαρτάνω, ὅθεν καὶ Ἀλεξίων τὸ ἀλείτηϲ ἠξίου διὰ τοῦ ῑ γράφεϲθαι. ἡ δὲ παράδοϲιϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου· ἀλήτηϲ δὲ ὁ πλανήτηϲ διὰ τοῦ η. δεῖ γὰρ γινώϲκειν ὅτι ὥϲπερ τὸ πεδήτηϲ καὶ κομήτηϲ καὶ πλανήτηϲ οὐ ῥηματικά, ἀλλὰ παρώνυμα ἀπὸ τοῦ πέδη καὶ πλάνη καὶ κόμη, οὕτω καὶ παρὰ τὸ ἄλη, ὃ ϲημαίνει τὴν πλάνην, γίνεται ἀλήτηϲ. οὕτω Φιλόξενοϲ εἰϲ τὸ ῥηματικὸν αὐτοῦ.

ἄλειφα καὶ ἄλειφαρ τὸ ἄλειμμα διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἀλείφω γέγονε φυλαχθείϲηϲ τῆϲ λει ϲυλλαβῆϲ διφθόγγου.

ἀλείφω. τὸ λει δίφθογγοϲ· τὰ γὰρ ἔχοντα τὸ ο ἀντιπαρακείμενον ἔχει τὸ ε ἐγκείμενον οἷον λέγω λόγοϲ, δέρω δορά, οὕτω καὶ ἀλείφω ἀλοιφή, ὅ ἐϲτι τὸ ἄλειμμα, διὰ τῆϲ ει διφθόγγου τροπῇ τοῦ ο εἰϲ ε. τὰ δὲ ὀνόματα τὰ ἐκ τοῦ ἀλείφω γινόμενα, εἰ μὲν διὰ τοῦ πτ ἐκφέρεται, φυλάττει τὴν ει δίφθογγον, ἀλείπτω ἀλείπτηϲ, ἄλειπτον, ἀνήλειπτον. [*](1. 1 E. M. 54, 52, ubi queo de lapsu Callimachi in sigridcatu dicta sunt, ab epitomatore adlecta videntur paullo post in Methodii articulo haec ab Herodiano profecta videntur: παρὰ τὸ κύω ἄκυτοϲ ἄκυθοϲ ὡϲ λύω λυτόϲ ἄλυτοϲ καὶ ὦρται. ὀρτόϲ ὀρθόϲ. Hes. habet ἄκυθοϲ et ἀκυθῶν ἀγρυπνῶν, in quo fortasse latet ἄκυθον ὄγονον; etiam ap. Arc. 49, 24 ἄκυθοϲ exstat. 1. 3 St. B., Hes. 1. 7 Hes. cf. E. M. 55, 34, Schmidt. Hes. ρ. LXXXVII. 1. 8 Choer. 181, 1.) [*](1. 10 Choer. 176, 14. ct. can. gen. 1. 11 Choer. 181, 29. 1. 13 Choer 179, 17 coll. E M. 61, 32, cui praecepto ex Ϲhoefobosci Orthographia prompto subscriptum est οὕτωϲ Χοιροβοϲκόϲ. Hinc inserui ὡϲ λέγει Ἀπολλώνιοϲ ὀ Ἀρχιβίου. 1.17 Choer. 169, 14, E. M. 61, 41, E. Gud. 33, 20, Theogu. 45,24 Ep. Cr. 1 28, 29. ἀλεῖτιϲ scriptum est in II. Pr. 1 571. 1. 27 Choer. 175, 16.) [*](1. 29 Choer. 175, 8, E. M. 61, 1.)

473

εἰ δὲ διὰ τοῦ φ ἐκφέρεται, ϲύνθετα ὄντα, διὰ τοῦ ι γράφεται οἷον ὑπηλιφήϲ, ἀνυπηλιφήϲ· πρόϲκειται « ϲύνθετα» διὰ τὸ ἄλειφα καὶ ἄλειφαρ ἄλειμμα.

Ἀλεξανδρεια ει.

ἀλήθεια. τὸ θει δίφθογγοϲ· ἔϲτι κανὼν ὁ λέγων, ὅτι τὰ εἰϲ ηϲ ἀρϲενικὰ εἰϲ α θηλυκὰ μεταγόμενα κτλ.

ἀληθινόϲ. ι.

Ἀλήϲιον πόλιϲ τῆϲ Ἤλιδοϲ « πέτρηϲ τ’ λενίηϲ καὶ Ἀληϲίου» (ll. Λ 757), γράφεται καὶ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου.

ἀλίνειν ἀλείφειν, ἀλῖναι ἐπαλεῖψαι, ἀλεῖναι ἐπαλεῖψαι, ἐπαλεῖναι ἐπαλεῖψαι, καταλεῖναι καταμῖξα.

ἀλῖϲαι τὸ κυλίϲαι. γράφεται διὰ τοῦ ι. τὰ γὰρ διὰ τοῦ ιῦ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ κτλ.

ἀλιτήριοϲ ὁ ἁμαρτωλόϲ ἀπὸ τοῦ ἀλιτρόϲ παρὰ τὸ ἀλιτεῖν ῥῆμα διὰ τοῦ ι.

Ἀλίφηρα πόλιϲ Ἀρκαδίαϲ. εῦρηται ἡ παραλήγουϲα διὰ διφθόγγου.