Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

184. μῆλ’ ὄϊέϲ τε καὶ αἶγεϲ: ὄϊεϲ τριϲυλλάβωϲ. οὐδέποτε γὰρ ὁ ποιητὴϲ μονοϲυλλάβωϲ εἶπε τὴν εὐθεῖαν. Ιl. Pr. Γ 198.

221. ἔρχατο: ψιλωτέον τὸ ἔρχατο. ἀπὸ γὰρ τοῦ εἶρκτο ἐϲτὶ κατὰ Ἰωνικὸν ὑπερϲυντέλικον παθητικῶϲ γενόμενον. Η.

223. γαυλοί τε: νῦν μὲν ὀξυτόνωϲ τὸ γαυλοί, ἐπὶ δὲ τοῦ πλοίου βαρυτόνωϲ. QV.

268. ἥ τε ξείνων θέμιϲ ἐϲτίν: τὸ η δαϲυντέον. ἔϲτι γὰρ ἰϲοδυναμοῦν τῷ ὥϲ, διὸ καὶ ὁ τέ προϲτίθεται ϲύνδεϲμοϲ πολλάκιϲ. ὡϲ γὰρ λέγομεν «ὥϲ τε γὰρ παῖδεϲ νεαροί» (Ιl. B 209) οὕτωϲ «ἥ τε ξείνων θέμιϲ ἐϲτίν ». Ιl. Pr. Ι 134.

273. νήπιόϲ εἰϲ, ὦ ξεῖν , ἢ τηλόθεν εἰλήλουθαϲ: βαρυντέον τὸν η. διαζευκτικὸϲ γάρ ἐϲτι. ο γᾲρ ἐρωτᾷ, ἀλλ’ ἀποφαίνεται ὅτι δι’ ἀφροϲύνην ἢ δι’ ἀπορίαν ὡϲ ἂν μακρόθεν ἐληλυθὼϲ τὰ Κυκλώπων ἀγνοεῖ. Η.

280. που ἐπ’ ἐϲχατιῆϲ ἦ καὶ ϲχεδόν: περιϲπαϲτέον τὸν δεύτερον ἠ. τινὲϲ δὲ ὤξυναν. H.

347. ἀνδρόμεα κρέα: δεῖ ϲυϲτέλλειν τὸ κρέα, ἵνα δάκτυλοϲ γένηται ὡϲ τὸ «πὺξ ἀγαθὸν Πολυδεύκεα» (Ιl. Γ 237). 1Ι. Pr. Ο 187.

353. ἥϲατο: δαϲύνεται τὸ ἥϲατο. ἔϲτι γὰρ ἀπὸ τοῦ ἥθω. Q.

366. Οὖτιϲ ἔμοιγ’ ὄνομα: προπεριϲπαϲτέον νῦν τὸ ὄνομα. ἐπὶ τοῦ «οὔτιϲ με κτείνει» (408) παροξυντέον. ὡϲ γὰρ δύο μέρη λόγου παραλαμβάνεται. Q.

387. πυριήκεα ὡϲ τανυήκεα. H Q.

39. ὅτεων: διχῶϲ ὅτεων καὶ ὁτεων. ἐκράτηϲε δὲ ὅτεων προπαροξυτόνωϲ. Q.

43. τάδ’ ἔδωκεν: οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ· ἄλλοι δὲ τὰ δέδωκε καὶ τάγ’ ἔδωκεν καὶ τάγε δῶκεν. Ἡρωδιανόϲ. H.

[*](223 cf. Arcad. 53, 6, ubi tamen haec vox omissa est. 268 8 cf. Ιl. Pr. Ο 365.)[*](347 in Ιl. Pr. l. c. comparatur hic locus cum Ῥέα in fne versus, quod quidam producere, alii ut nostrum corripere voluerunt 366 cf. locum geminum ex libro περὶ παθῶν depromptum in E. M. 643, 13. 387 accentus in πυριηκέα τανυήκεα correxi. Herodiani sententia collata Ιl. Pr. Ν 391 sic fere explenda est: ἐχρῆν τὸ πυριηκηϲ ὀξύνεϲθαι. ὅμωϲ δὲ βαρυτόνωϲ γράφεται πυριήκηϲ καὶ ϲυνηγορεῖται ὑπὸ τανυήκουϲ ξίφουϲ καὶ τῶν ὁμοίων. cf. Lehrs qu. ep. 152 seqq.)[*](445 λαχμῷ ϲτεινόμενοϲ· οἱ παλαιοί φαϲι κάλλιον ἐνταῦθα λάχνῳ κατὰ Ἡρωδιανόν. M a man sec. «ln E. Μ. 558, 24 haec scriptura Seleuco tribuitur atque valde dubium est , an Herodiani nomen verum sit», ait F riedlander l c., cui adstipulor. Caeterum haec nota cum Prosodia nihil commune habet.)[*](Κ 39 pro ὁτεῶν scripsi ὁτέων cf. supra β 114 et Ιl. Pr. 491. 43 priorem partem Schmidtius Didymo assignat, sed Herodianus haec omnia proferre potuit, nam agitur de syllabarum distinctione τάδ’ ἔδωκεν — τὰ δέδωκεν; τάγ’ ἔδωκεν τάγε δῶκεν.)

150

52. ἦ ἀκέων τλαίην: ὁ δεύτεροϲ η περιϲπαϲθήϲεται. Η.

69. δύναμιϲ γὰρ ἐν ὑμῖν: ὀρθοτονητέον τὸ ὑμῖν. τὸ δὲ ἐν οὐ ϲημαίνει τὸ ἔνεϲτι. H.

169. καταλοφάδεια. ὑφ’ ἓν ἀναγνωϲτέον ὡϲ τὸ κατωμάδεια καὶ τόνῳ καὶ ϲημαινομένῳ. BQ.

290. κυκεῶ: κυκεῶνα κατὰ ϲυγκοπήν.

362. θυμῆρεϲ: τὸ μὲν θυμῆρεϲ προπεριϲπωμένωϲ, τὸ δὲ θυμαρέϲ ὀξυτόνωϲ. γράφεται γὰρ ἀμφότερον. P.

379. βρώμηϲ: ὡϲ ῥώμηϲ· ὅμοιον δὲ αὐτῷ ἐϲτι καὶ τρώμη. καὶ Ἀρίϲταρχοϲ παροξύνει. H.

380. ἦ τινά που δόλον ἄλλον ὀΐεαι: περιϲπαϲτέον τὸ η. διαπορητικὸν γάρ ἐϲτι. H.

417. ἵνα τε τράφεν ἠδὲ γένοντο: