Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

7. ἴκμενον οὖρον: ψιλωτέον τὸ ἴκμενον. H.

74. κακκεῖαι: προπεριϲπωμένωϲ. ἀπαρέμφατον γάρ ἐϲτιν. HQ.

120. ἠὲ δόλ ῳ ἢ ἀμφαδόν· οὐ διϲτάζει, ἀλλ’ ὁ ἤ ἀντὶ τοῦ καί. Η.

128. ἀθηρολοιγόν: ὀξυτόνωϲ. Q.

134. θάνατοϲ δέ τοι ἔξαλοϲ αὐτῷ: τὸ ἔξαλοϲ ὡϲ ἔκβιοϲ οἷον ἠπειρωτικὸϲ καὶ οὐ θαλάϲϲιοϲ. ἔνιοι δὲ κατὰ παράθεϲιν ἐξ ἁλόϲ οἷν ἀπὸ θαλάϲϲηϲ ὡϲ τὸ ἐπιϲϲεύῃ «μέγα δαίμων ἐξ ἁλόϲ» (ε 421) καί φαϲιν ὡϲ τὸ δόρυ, ὃ ἐντεύξει τῆϲ Κίρκηϲ Ἥφαιϲτοϲ κατεϲκεύαϲε Τηλεω ἐκ τρυγόνοϲ θαλαϲϲίαϲ, ἣν Φόρκυϲ ἀνεῖλεν ἐϲθίουϲαν τοὺϲ ἐν τῇ Φορκίδι λίμνῃ ἰχθῦϲ, οὗ τὴν μὲν ἐπιδορατίδα ἀδαμαντίνην, τὸν δὲ ϲτύρακα χρυϲοῦν εἶναι, τὸν Ὀδυϲϲέα ἀνεῖλεν. ἀλλ’ εἴγε καὶ ἐν παραθέϲει εἴη ἡ ἐξ, δύναται τὸ ἔξω δηλοῦν ὡϲ τὸ «ἐκ τ’ ἀνδροκταϲίηϲ » (Λ 164).

[*](169 scripsi καταλοφάδεια pro δια et κατωμάδεια pro δία ex Herod. ap. Ιo. Al. 33, 19. Quamquam κατωμάδδεια non legitur ap. Homerum , ut Buttmannus adnotat, neque ap. Io. Al. neque ab Theogn. 164, 26, tamen non addubitandum arbitror. 290 cf. Il. Pr. Λ 641, unde διὸ περιϲπαϲτέον supplenda sunt.)[*](362 cf. Il. Pros. Γ 316, ubi hic locus citatur, Lehre qu. ep. 156 seqq.)[*](379 παροξύνει pro ὀξύνει emendavit la Roche die Homerische Texteskriti p. 217. 417 ex Schol. H ἵνα τέτροφεν. γρ. ἵν’ ἔτραφον coniici potest, hic diversa scripturae τε τράφεν et τ’ ἔτραφεν mentionem factam esse cf. Ιl. Pr.)[*](Λ 7 ἴκμενον scripsi pro ἴγμενον. 120 adiici potest: διὸ ὀξύνεται ὁ ἡ. cf. Ιl. Pr. Π 105. 106.Io. Al. 41, 6. 128 cf. Arcad. 47, 17. 134 turbatam ora tionem καί φαϲι ὡϲ ἐντεύξει τῆϲ Κίρκηϲ Ἥφαιϲτοϲ κατεϲκεύαϲε Τηλεγόνῳ δόρυ ἐκ τρυγόνοϲ κτλ. Buttmannus restituit. —In haec nota exstat: διπλῆ ἀνάγνωϲιϲ καὶ ἔξαλοϲ προπαροξυτόνωϲ ἀντὶ τοῦ ἔξω καὶ πόρρω τῆϲ θαλάϲϲηϲ καί ἐξ ἁλόϲ διῃρημένωϲ διὰ τὸ τῆϲ τρυγόνοϲ κέντρον, ῷ ὁ Τηλέμαχοϲ ἀντὶ αἰχμῆϲ ἐχρῆτο et in Q ἐξ ἁλὸϲ: ἔξω τῆϲ ἁλόϲ. οὐ γὰρ οἶδεν ὁ ποιητὴϲ τὸ κατὰ τὸν Τηλέγονον καὶ τὰ κατὰ τὸ κέντρον τῆϲ τρυγόνοϲ. Comparatione dignus est locus in Ep. Cr. I 378 et 379, ubi in adnotamento ex libro περὶ παθῶν, ut videtur, sumpto inter exempla, quibus demonstratur ex male intellectis verbis Homericis a posterioribus fabulas Homero ignotas fictas esse, etiam noster locus profertur: ὁμοίωϲ δὲ κἀκεῖνο ἔπλαϲαν (sic scripsi pro κἀκείνῳ ἐπλεόναϲε) «θάνατοϲ δέ)

151

ὁ μέντοι Ἀϲκαλωνίτηϲ τὸ πλῆρεϲ ἔξω ἡγεῖται, ἵν’ ἔκθλιψιϲ τοῦ ω ὡϲ ἐν τῷ «βαθέηϲ ἐξάλλεται αὐλῆϲ » (ε 142). οὐκ ἀναγκαῖον δὲ τῆϲ ἐξ ἤδη τὸ ἔξω ϲημαινούϲηϲ. H Q.

148. ὁ δέ τοι νημερτὲϲ ἐνίψει: ὁ δέ ἄμεινον δύο μέρη λόγου ποιεῖν. Il. Pr. Α 239.

160. νῦν δὴ Τροίηθεν: τινὲϲ ὡϲ ἓν μέροϲ λόγου παροξύω ἀντὶ τοῦ ἀρτίωϲ ὁμοίωϲ τῷ «κοὖτοϲ ἀνὴρ νῦν δὴ ξυμβλήμενοϲ» (ω 260). HQ.

172. ἢ δολιχὴ νοῦϲοϲ Ἄρτημιϲ ἰοχέαιρα: ἐν τοιαύταιϲ ϲυντάξεϲι ὁ μὲν πρότεροϲ ἤ ἐγκλίνεται, ὁ δὲ δεύτεροϲ περιϲπᾶται. Il.

221. δαμνᾷ, ἐπεί κεν πρῶτα λίπῃ. δαμνᾷ ὡϲ κιρνᾷ. οἱ δὲ «κδάμναται ὥϲ κεν πρῶτα λίπῃ» ὡϲ Κράτηϲ. ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ βαρύνει δάμνα, ἵν’ ἦ τοῦ δάμναται ἀποκοπή. ἔξεϲτιν δὲ ἀναγινώϲκειν περιϲπωμένωϲ ἀπὸ τοῦ δαμνῶμαι ὡϲ πειρῶμαι «πειρᾷ ἐμεῖο γεραιέ» (Ω 390) μὴ ἐκφωνουμένου τοῦ ι ὡϲ τὸ δύνᾳ παρ’ Ἀττικοῖϲ. Η.

233. ἠδέ: τὸ ἠδέ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ οἱ ἄλλοι. Η.

274. ἀνάπυϲτα: προπαροξυτόνωϲ φηϲὶν (sc. Ἡρωδιανὸϲ) ἐν τῇ καθόλου περιττῆϲ οὕϲηϲ τῆϲ ἀνά ἀντὶ τοῦ πυϲτά ἐξακουϲτά. ΒQ.

285. ἡ δὲ Πύλου βαϲίλευε. τὸ «ἠδὲ Πύλου » ϲύνδεϲμον ἐπὶ Μηλέωϲ ἀκουϲτέον ὃϲ Ὀρχομενοῦ καὶ Πύλου ἐβαϲίλευϲεν. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ (sc. ἡ δὲ scribens ) ἐπὶ Χλωρίδοϲ φηϲὶν ἀν τιδιαϲτέλλων τῷ πατρὶ καὶ ἐπὶ θηλειῶν δὲ τάϲϲει τὸ βαϲιλεύει « μητέρα δ’ ἣ βαϲίλευεν» (Ζ 425). Η.

286. Χρομίοϲ. ὁ Χρομίοϲ παροξύνεται ὁμοίωϲ τῷ Δολίοϲ Τυχίοϲ καὶ τοῖϲ τοιούτοιϲ ὡϲ τρίβραχυ. Eustath. ad h. l. 1685, 61.

299. ἥ ῥ’ ὑπὸ Τυνδαρέ ῳ: παροξυτόνωϲ τὸ Τυνδαρέῳ ἀκολούθωϲ τῷ «οὐχ ὡϲ Τυνδαρέου κούρη κακὰ μήϲατο» (ω 199). HQ.

320. γένυϲ: πληθυντικῶϲ αἰτιατικῆϲ ὡϲ τὸ «ἐκ δὲ νέκυϲ σἴκων φόρεον » (ω 417). Η.

[*](τοι ἐξ ἁλὸϲ αὐτῷ». ἐπεὶ γὰρ ἡ ἐξ καὶ (inserui) τὴν ἀπό τινοϲ ϲχέϲιν ϲημαίνει ἐκ Κρήτηϲ, ἐκ Ῥόδου, οὕτω καὶ τὸ ἐξ ἁλόϲ παραλαμβάνοντεϲ (sic scripsi pro τοῦτο δὲ καὶ τὸ ἐξ ἁλόϲ) ἀνέπλαϲαν (pr. ἀνέπλαϲε) τὸ κέντρον καὶ τὴν τρυγόνα. De loco Ιl. ε 142 ct. Schol. A. ad h. l. 160 cf. Lehrs qu. ep. 131. 172 cf. Il. Pr. Ξ 265 et lo. Al. 41, 16 et 32. 221 pro ϲυνεδάμνα scripsi βαρύνει δάμνα, ante ἢ, quod in ἦ mutavi, inserui ἵν᾿ , pro ἔξοδον posui ἔξεϲτιν, pro καὶ ἐκφονουμέρυ scripsi μὴ ἐκφωνουμένου. Aliter Βuttmannus explicavit induetu Schol. ad Il. Ξ 199, ubi de secunda persona δαμν agitur. Lobeckius in El. II duobus locis p. 123 et 308 de hoc Scholio disputat, posteriore loco recte interpretatus, in altero fallitur sumens a tertia ad secandam personam transitum factum esse. 233 ex lemmate η δὲ perspicitur, hic de scriptura ἠδὲ et ἡ δὲ disceptatum esse. 286 ef. Il. Pr. B 495. 299 ex Eustathii adnotatione 1686, 23, quam Dindorfius apposuit, patet pro Τυνδάρεω non Τυνδαρέω, sed Τυνδαρέῳ cum ι subscripto et in versu Οdyss. ω pro Τυνδάρεω Τυνδαρέου exhibendum esse. Ibi enim exponitur Homerum non a Γυνδάρεωϲ, sed a Τυνδάρεοϲ declinre. cf. Choer. Dict. 415, 21. 313 adnotatio in H de ἀπειλήτην Herodiani est, ut intellegitur ex E. Μ. 121, 10, sed ex libro περὶ παθῶν. 320 addi potest. διὸ τὸ ῦ ἐκτείνεται. cf. Il. Pr. Ξ 390.)

152

367. ϲοὶ δ' ἔπι μὲν μορφὴ ἐπέων, ἔνι δὲ φρένεϲ ἐϲθλαί: ἀναϲτρεπτέον τὴν ἔπι καὶ τὴν ἔνι. Η.

392. πιτνάϲ. ὀξυτόνωϲ τὸ πιτνάϲ. Η.

403. ἠὲ περὶ πτόλιοϲ μαχεούμενον: ἐνταῦθα διαζευκτικῶϲ νοεῖται. παράλογοϲ ἡ διαίρεϲιϲ. θέλει γὰρ εἰπεῖν μαχόμενον. ἐπέκταϲιϲ οὖν γέγονε διὰ τὸ μέτρον. Η.

410. ἔκτα ϲὺν οὐλομένῃ ἀλόχ ῳ: κατὰ ϲυϲτολὴν ἀναγνωϲτέον. ἔϲτι δὲ ἀποκοπὴ τοῦ ἔκτανε. Ιl. Pr. Β 662.

459. ἤ που ἐν Ὀρχομενῷ ἢ ἐν Πύλ ῳ: ὀξυτονητέον τοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ. διαζευκτικοὶ γάρ εἰϲιν. Η.