De constructione
Apollonius Dyscolus
Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.
Δείκνυται ἄρα διὰ τοῦ τοιούτου ὡϲ τὸ ἀπεχθέϲ οὐ δύναται προϲλαβεῖν τὸ ἄρθρον, ὅτι ἐπὶ τὸ χρονικὸν ἐπίρρημα φέρεται· ἕν γὰρ μέροϲ τοῦ λόγου. τὸ μέντοι ἀπὸ τῆϲ ἐχθέϲ ἰδίαϲ ϲυντάξεωϲ ἔχεται, τῆϲ πρὸϲ τὸ ἐπιφερόμενον ὄνομα, ὅμοιον καθεϲτὼϲ τῷ ἐκ τῆϲ ϲήμερον ὃ οὐ πάντωϲ κατ’ ἐπένθεϲιν τὴν τοῦ ἄρθρου ἐγεγόνει· οὐ γὰρ ἦν τι ἐκ ϲήμερον. —Τῆϲ τοιαύτηϲ οὖν ἀποδείξεωϲ, ὡϲ ἔφαμεν, ἐδέετο ὁ προκείμενοϲ λόγοϲ ὑπὲρ τοῦ πιθανώτερον τὸν ἐπιμεριϲμὸν γίνεϲθαι.
[*](Aaαvν. β 71. Mec elia loquendi ratio est, si dicimus ἐν τῷ ὑποκάτω, ἔν τῷ ἐπάνω, nbi articulus et apposita praepositio ad nomen locale, quod subδandi- tur, referuntur. quocirca si singulae partes enuntiati, in quo ἐν τῷ ὑποκάτω vel ἐν τῷ ἐπάνω occurrit, inter se dividuntur et distribuantur, intellegendam est priorem praepositionem nna cum arfieulo appositam esse et pertinere ad dativum nominis, qui mente supβlendus est, alteram (ὑπό, ἔπί) compositam esse cum adverbio locali (κάτω, ἄνω).)[*](Aaαvκ. β 72, Patet igitur ex sis, quae modo de ἐχθέϲ adverbio coniuncto cum praepositione articuloqne diximus, in medis ἀπεχθέϲ voce quidem addi articulum non posse, quia hic praepositio ad adverbium temporale pertinet, quocum in unam vocem coaluit, sed ἀπὸ τϲ ἐχθέϲ dici posse, quia in his verbis praepositio ad nomen quod subaudimus refertur, nient in ἐκ τῆϲ ϲήμερον, quod articolo interponito carere nequit. - Hac mopositione opus erat, nequis dubitaret, quin in ἐπάνω, ὑποκάτω, similibοus praepositio cum adverbio synthesi, non para- theεi comuncta esset.)[*](aser. xx μns. exso. Β παρόθεϲιϲ priore loco adlectio est, altero opponitux compositioni. 4 μεριϲμοῖϲ. de hoc μεριϲμόϲ et ἔπιμεριϲμόϲ nominum usa egit Lehre Herod. 424seq. - 7 ἀπεχθέϲ. exemplum huius vocis attuHit Lobecϲ* Elem path l 630 ex Anthologia XI 35,4, sed in dues voces divisum: ἀπ’ἑχθέϲ. 8 ὅτι-φέρεται. haec verbδa inteHegi nequeunt nisi ex entecedentibus (lin. 4 et 6) cogitendo suppletur ἡ πρόθεϲιϲ. 10 ἔπφερόμενον. exspectatur ὑπακουό- μενον, nec umquam sias sb Ap. ἔπιφέρεϲθαι usurpatur de eis verbοis, quae non dicendo, sed cogitando adiciantur. -12 ἔφαμεν: 386, 27.)[*](Ans. cvr, usϲs scs. 1m Ab 1 ἐP etiam A exbibet (de quo Βekker ora- vit), sed cs pro ἐξ habent ἐν | B εϲτιτ om A. . add A 4 πρόθεϲν Βllebodε et Lehre Mus.rhen.nov. 127 (Βerod. 424) et Schneider 2. f A. 1843 p650, παράθεϲιν Abo 1 Β - -θ fortasse ente ἐrί τὸ intercidit ὅτι et καθίϲταϲθαι ex καθίϲταται oftum est 1 7 αρα in ras A, quid A scripserit cerni nequit ἀπεχθέϲ vocis 5 ultimas litteras scr. A in ras, quid A scripserit non liquet , ξeur τοῦqnodA praeboεt,bοretinet,delendnm sit.docetAdn.cr ad482, 7huinsed 10 καθεϲτὼϲ] καθεϲτὸϲ b. videAdn.crit.ad 290, 7 huius ed. | 10-13 καθεϲτωϲ-- πιθανωτερον em A ,add Ain ng 1 11 οὐ expunxit Dhlig, HSchneider servatita. interpretatus: εeelcἔe Pergsndungἔeinesteegs eret durch die Eosscἔiebung desArtἔes emtstandem ist: dens ein ἐκ ϲήμερον ga5 es mseht in ng m’ pao οὐ conicitux δὴ)Ἑξῆς διαληπτέον καὶ περὶ τοῦ ἐξαίφνηϲ, πότερον ἥνωται [*](c.XII. 334s) καἰ τύποϲ ἐϲτὶν ἐπιρρηματικόϲ, ἢ ἐκ προθετικῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐπιρρήματοϲ ἔννοιαν παρίϲτηϲι, καθάπερ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἄπειρα τοιαῦτα, οἰϲ καὶ ἀντιπαράκειται ἐπιρρήματα τὴν αὐτὴν ϲχέϲιν ϲημαίνοντα, εἰϲ οἶκον ἀπέρχομαι — οἴκαδε ἀπέρχομαι , ἐξ οἴκου παρεγενόμην —οἴκοθεν παρεγενόμην, ἐν οἶκῳ ϲε μένω —οἶκοθί ϲε μένω. ταύτηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἔφαμεν καὶ τὸ
παρὰ δὴ τὸ ἀφανήϲ ὄνομα ἀπετελεῖτό τι θηλυκὸν κοπτὰ παρώνυμον ϲχηματιϲμόν, ἀφανία καὶ ἀφάνεια. διϲϲὰ γὰρ τὰ τοιαῦτα, εὑϲεβήϲ εὐϲέβεια, ἀφ’ οὗ πάλιν τὸ [*](Aaαvκ. β 7ξ. Deinde disserendum est de ἐξαίφνηϲ voce, urum uma vox eit formae adverbislis sn sensum tantum adverbilem habδeat, sed revera it con- sructio praepositionalis, ut innumerae huiusmodi eonstroctiones inveniantur, iuzta ques usm1psntur adverbia eundem indicantia habitum: εἰϲ οκον-οἴκαδε, ἐξ οἴκου -ὁκόθεν (eademque ratio intercedit inter οχονδέet οκαδε). ommia sia huius gmeris exempla aulam dnbitstionem habent, sed parum appsrεt, quomodo ea vox, de qua nunc sermo est, (ἐξαίφνηϲ) constructa nit.) [*](Asvκ. β ~4. estautem ἐξαίφνηϲhoc modo ortum. aboἀφανήϲnominederivata. sunt ἀφανία et ἀφάνεια (duplex enim forma denominativorum ex nominibδus in ηϲ desinentibus fagi solet). ab ἀφανία autem exoriebatur praemissa ἔξ praεpo-) [*](rssrm. er μns. exzo. 7 ἔφαμεν: 333. 25. - 11 post τῶν memte sopβlmn - dum est ἅλων. - 14-p 498, 6 eft Arcad. p 220, 23 Schn. (Βerod.I 5s1.23Lts): Τὸ ἀπὸ τῶν εἰϲ ηϲ ὀξυτόνων διὰ τοῦ ἐϲ παροξύτονα (Lix recte προπαροξύτονα) ϲυϲτέλλει τὸ α, προπαροξύτονα (Liz παροξύτονα) δὲ ἐκτείνει εὐϲέβεια καὶ εὐϲεβία, ἀμέλεια καὶ ἀμελία, ϲυνήθεια καὶ ϲυνηθία. Choerob. orthogx. (qui ipse quoque Herodianum exscripsit) Aῦ D 182.10: τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ἧϲ βαρυ- τόνων εἰϲ oῦζ ἐχόντων τὴν γενικὴν γιτνόμενα θηλυκὰ διὰ τοῦ ῖ γράφεται καὶ διὰ τῆϲ ἕῖ διφθόγγου· διὰ τοῦ ῖ μὲν παροξυνόμενα, διὰ δὲ τῆϲ διφθόγγου προπαροξυνό- μενα· οἶον αὐθάδηϲ αὐθάδουϲ αὐθαδία καὶ αὐθάδεια, κακοήθηϲ κακοή- θουϲ - κακοηθία καί κακοήθεια, ϲυνήθηϲ (υνήθουϲ - ϲυνηθία καὶ ϲυνή- θεια. Theognost Aῦ ll 105,1 -. ac Περὶ ποϲότητοϲ A IΙ 298, 22: τὰ περὶ lege παρὰ) τὸ παθοῖν καὶ μαθεῖν διφοροῦνται ii. e. desinunt et in ϲῖx et in ία), καὶ προπαροξύνονται ϲκαὶ παροξύνονται). ὁ δὲ πολιτικὸϲ διὰ τοῦ ῖ· οἶον ἀπάθεια ἀαα- θία, εὐπάθεια εὐπαθία, εὐμάθεια εμαθία, ἀναίδεια ἀναιδία.) [*](Ans. mir, naam. som. x A b. 1 xo6 A~, τῶν A εξεφνηϲ ἄ, αἱ supra ε scripsit A 2 επιρρηματικοϲ A b, ϲ in ν mutavit A 3 ἔννοιαν] ἐν A, νοιαν supra add Ao 5 οκαδε ἀπέρχομαι om A, add b cum Porto | 6 οικοθι A, οἴκοι ~εb. err 333, 25. de adv.192,16 et |206, 5 6 9 oῖκοθί (ε -δύο] οΓκοι ϲε μένω ἀπεδείξαμεν ὡϲ δόo 1 12 ἐπιτάϲεωϲ Am s, corr Sophinnns καθάπερ] κα in res A vel A 13 δητο in raa A, A videtur τοδη scripsisse αφανηϲA, ἀφανέϲ b cum αποτελειτο ’,prusοcorrinε A κατὸ] fol 91v A)