De constructione

Ἐὰν οὖν ὡϲ πρὸϲ τὸ ἐγκείμενον τῆϲ ἡμέραϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐγγίνηται, πᾶϲα ἀνάγκη τὴν μὲν πρόθεϲιν νοεῖν κατὰ παράθεϲιν, ἐπεὶ κατὰ πλαγίαϲ ὀνόματοϲ φέρεται, καὶ πᾶϲα ἀνάγκη τὸ [*](an parathesis sit, qnoniam interiecto a ticullo praepositio cum nomine aperte non coslnit hnins autem generis smnt etiam ἀπὸ τοῦ νῦν, ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον.») [*](Aaαvκ. β θΒ. Cuibus opponenda haec sunt. ln nonnulis adverbiis notio nominalis inest, ad quam pertinet illa articuli adiunetio, velut in ϲήμερονadverbio inest ἡμέρα nomen. neque ero in ἡμέρα nomine inest ϲήμερον adverbium, cum. non omnia ϲήμερον fsnt, de quiibδus ἡμέρα nomine utimur: nam etiam in αὔριον et ἐχθέϲ adverbiis est ἡμέρα nominis notio. eadem ratio νῦν adverbii est, quod. gεnerslem temporis notionem in se continet.) [*](Asevκ. θ8. lam praepositio ϲήμερον adverbοio praemissa in ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον verbis si ad ἡμέρα nominis notionem spectat, quam adverbium in se con-) [*](rxsrm. er Ans. exso. ἁ ἀναϲτροφήν. cfr 245, 15 et ἀναϲτρέφειν 116, Β. - 1θ χρόνου τοῦ γενικωτάτου. cvr de adv. 123. 16: τὰ χρονικὰ ἐπιρρήματα ϲυμφω νοθϲαν τοῖϲ τοῦ ῥήματοϲ χρόνοιϲ ποιεται ϲύνταξιν, οἶον τὸ ἐχθέϲ παρψχημένῳ ϲυντετξεται . . . τὰ μέντοι οὐ διορίζοντα τὸν χρόνον, κοινὴν δὲ παράταϲιν δη- λοῦνπτα τοῦ παντὸϲ χρόνου, ϲυμπαραλαμβάνεται κατὰ πάντα χρόνον, ὡϲ ἔχει τὸ νθν ἐφρόνηϲα, νῦν φρονῶ, νῦν φρονήϲω. Schol. Heliodori ad Dion. Thr. 96, 33 B. 936. 22 B. εἼ 5 δὲ χρόνου δηλωτικά, οον νῦν τότε αὕθιϲα. προϲτιθέναι δὲ τὸ γενικοῦ, ν’ ἤη ὁ λόγοϲ οὕτωϲ· τὰ δὲ γενικοῦ χρ. ϲημαντικά, οἶον νῦν τότε αὔθιϲ. ταῦτα γὰρ γενικὴν παράταϲιν χρόνου δηλοῦοι τὰ ἔπιρρὴ- ματα, οὐκ εἰδικήν τινα καὶ ὡριϲμένην. 12 ad ὡϲ πρὸϲ cfr Adn exeg. ad 40,12 haina ed. - 18 4 πᾶϲα ἀνάγκη -φέρεται. praepositiones emim semper παρα- θέϲει, non ϲυνθέϲει, adionctae semi obliquis, nisi obliqui fexiones sunt nomina- fvormm compoditorum.) [*](μAns. e r, mscs. scs. is Ab. 4 ἐφ’ ἤϲ] Sylb.: μortasse comgruεntius ἐφ’ ν ut mox ϲυντείνει ἐπὶ τὸ αὔριον, quam mutationem iam in ng ascripserat Hllebode ac probatEayser. at vide ϲυντείνειν ἐπὶ c gen. supra 152, 19 et de adv. 123,24: ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ϲυντεινέτω ἐπὶ πάντων τῶν τοιοότων β B ἐν γὰρ τῷ ϲήμερον Soph. vel Hllebode et b, ὲν γαρ τὸ ϲήμαινον (sic) A, ἕν γὰρ τὸ ϲημαινόμενον ms αναϲτροφην etiam A, sed ϲτροφ ab A~ in ras, emb ϲτρ erat ϲο vel ϲα, sub οφ quid foerit non iam licet cognoscere 6 ἡμέρα] an ἡμέραϲ, scil γίνεται f 7 ultorum καὶ om A. χθέϲ] an ἐχθέϲ ut infra 8 et de adv. 123.187 ibidem p147, 7-23 probatur χθέϲ factum esse ex ἐχθέϲ β Β εχθεϲ A, χθέϲ b Β κατ’ b 14 πλαγίαϲ] πλαγίου Ellebode)

καὶ ἀνάπαλινδὲοὐ γινώϲκει τὴν παράθεϲιν τῆϲ προθέϲεωϲ κατ’ ἰδίαν, 333s εἰ μὴ πρότερον προϲγένοιτο ἡ τοῦ ἄρθρου παράθεϲιϲ, καὶ μόνωϲ ἐπὶ τὸ ϲυνυπακουόμενον φέρεται, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, ἐν τῇ αὔριον, ἐν τῇ ἐχθέϲ· ἅπερ οὐκ ἄν τιϲ ἐπινοήϲειεν δίχα τῶν ἄρθρων ἀποφήναϲθαι, καθὸ αἱ πρόθεϲειϲ μόνον ἐπὶ τὰ πτωτικὰ ἐφέροντο, οὐ μὴν ἠδύναντο παρακεῖϲθαι τοῖϲ ἐπιρρήμαϲιν· οὐ γὰρ οἶόν τε φάναι ἐν ϲήμερον [*](finer, non potest non apposita esse, quia ad obliquum casum speetst, ac debet articdlus addi, ut cogitetux simul nomen. nam articuli proprium est, casoslibus vocibus addi, ϲἡμερον voci vero et similibus nulle communio est cum articuo, quippe qni feminini generis, genetiτi casas, singularis numeri sit (si ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον dicimus), quae omnia adverbiis numquam denotentur. (semi quidem ad- verbia, quae nullum hoinsmodi casuale in se continentideoqnstεlisconstrnetionis, qualis est ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον, expertia sunt, velut ἀποδίϲ, ἀποτρίϲ).) [*](μaovκ. β 76. nec magis, quam articulum, appositionem praepofitionis noir ϲἡμερον adverbδium, nisi prius articlus appositus est. nam is ad nomm, quod sobauditur, pertinet, si loquimux ex. gr. ἐν τῇ αὕριον, ἐν τῇ ἐχθέϲ. quae nemo audeat sine ariculo profειre, quia praepositiones, ut vidimus, casuslibns tentum apponi possnmt, sdverbiia nequeunt. nam ἔν ϲήμερον dicere non licet.) [*](ssrκ. er Ans. exse. I ὑπακούεϲθαι et l. Β ϲυνυπακούεϲθαι de vocibus quae ἔξωθεν i.e.cogitando supplentur, v Adn.ex.ad Β4,1 huius ed. 2 πῶϲ γινώϲκει nuHα necemtmdo, auΒα eommueto ntercedst inter ϲἡμερον et articulum. clx 144,25. 224, 22 ac mox Hin. 7 saepias ita ab Apollonio εἰδέναι usmpatur, de cuius usu vide Adn. eseg. ad 89. 3 huius ed. et indicem graecum. - θ ad ἀποδίϲ vide Adn ex ad 834, 9 hoins ed de ἀποδίϲ et ἀποτρίϲ Lobeck Elem. psthol. I 621: ἀποδίϲ et qnod Apodlωius sφctim modo aftig~0t ἀποτρίϲ quo loco reperanfur tgmο- ramus, sed legimus sane εἰϲ δίϲ . ..εἰϲ τρίϲ . . . ἐπὶ τρίϲ. - 7 κzὶ ἀνάπαλιν δὲ κτλ.artissime cohaerent cum eis quae antepsrenttbesin leguntur. - οὐ γινώϲκει. Ex adeerδa ahena sen4 α5 apeposttee peruepoettιenπts, ιnen admittunt παράΕεϲν. Β B, scil τὰ ἄρθρα: pronommm relativum referendum est ad antecedentem singdlarem τοῦ ἄρθρου. vide de numeri vεciatione HSchneideri comm. 14. - 1θ uae nemo cogtαeert (audeat) stne arfiμhis dicere. 11 ἐφέροντο εἰ ἡδύναντο praeterita posita sunt, quia haec antea Ap. demonstraverat.) [*](Ans. cur., mem. scs. 1s Ab. αρθον A. νοειται . β Β ἄρθρον bia scriptum in A, semel lineis οbliqnis inductum ab A 5ν post θηλωκὸν add DΙhlig 4 ενικων A | τοιούτων Ἐϲ , corr A εϲτινουν A , prius ν in γ mutavit Α ψ 4 6 ἔϲτι -ἀποτρίϲ, quae ps enthesis signis inclusimus, aptius legerentur fn pag. seq. l. 12 post ϲήμερον B τοιοῦτον b (τηϲ τοιαυτηϲ] fol uIr A 6 ἐπάνω ὑποκάτω delenda esse quia cum § 1 pumant, iam. RSctneiderr vidit comm. 193 ψ 8 5] c mg:Pδrt.5 β 10 χθέϲ b cum εἰ m*)

Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ, ἐν τῷ ὑποκάτω, ἐν τῷ ἐπάνω· πρὸϲ γὰρ πάλιν τὸ ἐγκείμενον τοῦ τόπου [*](340 b) ἡ τοῦ ἄρθρου παράθεϲίϲ ἐϲτι μετὰ τῆϲ καταρχούϲηϲ προθέϲεωϲ ἐν παραθέϲει. δι’ δ καὶ ἐν τοῖϲ μεριϲμοῖϲ χρὴ νοεῖν τὴν μὲν προτέραν πρόθεϲιν ἐπὶ τὸ ἐγκείμενον τῆϲ δοτικῆϲ μετὰ τοῦ ϲυνόντοϲ ἄρθρου ἐν παραθέϲει καθίϲταϲθαι, τὴν δὲ δευτέραν κατὰ ϲύνθεϲιν οὖϲαν τοῦ τοπικοῦ ἐπιρρήματοϲ.