De constructione

Οὅτε δὲ τὸ α [*](ditione ἐξ ἀφανίαϲ, hinc deniqne ἐξαίφνηϲ eiecta e medio nomine α vοcsli, riecta in antecedentem syhabam ι vocali, α fnsli in η mutata, quia discesserat ex fne id, quo α vοcslis fagitabatur.) [*](μααvκ. β 7Β. Msc mirum est quod α vocalis ex medio ἐξ ἀφανίαϲ eiecta est, cum idem passe sint ϲπάργανον, ἕδνον, τέκνον, δάκνω, Ἐριχθονίδαι nec) [*](rzerrε. zv Ans sxxe. H sentmmtia horum verborum, quae Hecket, Hαgh, Oξehneider CεlHimacho xibuerunt, concinit cum Theogmidis1141seq. - Β post ἐμέ εεquunturapud ϹεlL.:ϹμοϲὸλίκκουΤeϲΜούϲαιϲ. - 6 videAdn.erit. - ξἐξαύτῆϲ. cfr Antiattic. BA I 94, 7: ἔξ αὐτῆϲ νr τοῦ παραχρῆμα. Κρατνοϲ Δηλιάϲν, et Hesycbδ. ἔξαυτῆϲ παραυτίκα, et Philo de mutatione nominum § 141, III 180,21 endgmd: τὸ ὲξ αὐτῆϲ (Θen. 17, 16) μηνυτέον. μὲν οὖν τὸ ἔξω γινόμενον αὐτῆϲ ἐδέξαντο . . . οἱ δὲ τὸ παραυτίκα, τάχοϲ. ῖϲον γὰρ ἕναι τὸ 4ξ αὐτῆϲ τῷ παραχρῆμα, εὐθύϲ, ἀπυπερθέτωϲ, ἄνευ μελλήϲεωϲ. vide LobδeeHdii Phryn. p 47**. in Elem.path. 400 adn. 28 idem emmset Apohonio ὲξ αὐτῆϲ unam vocem fuisse: nem eomofertmr cuz ἐξαίφνηϲ, quod e partεr cum cass patrico compostfum diet κατ’ ἐπιρρηματικὴν ϲύνταξιν. at revera non cum ἐξαίφνηϲ confertur ἔξ αὐτῆϲ, sed cum ἐξ ἀφανίαϲ, neque e κατ’ ἐnπιρρηματκὴν ϲύνταξιν verbis colligi potest, ἐξαυτῆϲ exApolonii sententia sexibendum esse. -144 μεταλαμβάνει. vide Adn. crit.) [*](AAnz. mr, mscm. sem. im Ab. 1 ευϲεβη A , ι add A β 3 ητειτο A ~, post η add ι A 1 6 αδρανη A~, ι add A τόδε πολλόν b, τοδεπολλον A, τὸ δὲ πολιὸν πm, τόδε πολιόν s, qui conicit sobaudiemdum esse ἔλαβε δέμαϲ vel simile quid, πόδε πολλ5ν OSehneidex (7 post δὴ add οὕν bd. quod enim in adnota- fSone Βekkeri legimus: οὖν acceseit ex A, id dicere debebat non de hoc loco, sed de lin 10 β 8 αφαuπιηϲ] A, sedιηϲ in ras A | αὐτοϲ hlig, αυτηϲ A. ubi η ex ι factum ab 1pes pr. m., αὐτῆϲ b cum β 16 Διονύοον] ῦ A in ras, A. videtur scripsisse ν pro υ οὖν om b, quod in A a pr m. supra scriptum εεt 11 ὄι5 deleri iussit HSchneider lD 59e 12 τὸ] in b typothetae εrore τὰ om ἄϲ , add A ψ 13 μόριον ιον in ras A | μιγον A. , cogr A ~ 14 μετα- λαμβάνει in μεταλαμβάνεται corrigendum est, nisi fote sobandiendum τὸ μόριον ut εobiectum 14 λεξεωϲ Am, corr Soph. 1 1Β εξεφνηϲ A , A supra scr. α)

ϲυγκόπτεϲθαι ξένον, ἐπεὶ οὕτωϲ ἔχει τὸ ϲπάργανον, τὸ ἕδνον, τὸ τέκνον, τὸ δάκνω, τὸ Ἐριχθονίδαι, ἄλλα μυρία· οὕτε μὴν ὑπὲρβιβάζεϲθαι τὰ ϲτοιχεῖα· τὰ γὰρ ἀπειρέϲια ἀπερείϲια. ἴϲωϲ δὲκαὶ παρὰ τὸ δόρυ ἡ δόρυοϲ γενική, ὅτε φαμὲν δουρόϲ· γόνυοϲ γουνόϲ· ἔφην δὲ ἐν διϲταγμῷ, μὴ ἄρα τοῦ γούνατοϲ καὶ δούρατόϲ εἰϲι ϲυγκοπαί.

[*](magis mirum, quod ι vοesis ex paenultima syllaba in emtepaenddltimsm migravit. simile enim migrationis exemplum est ἀπερείϲια ex ἀπειρέϲια facum. atque fortasse etiam δουρόϲ et γουνόϲ ex δόρυοϲ et γόνυοϲ nata, nisi haec ex δούρατοϲ potius et γούνατοϲ ota sunt syncope.)[*](rxsrκ. er Ans sxze. I ϲπάργανον. Et. r. 14θ, 4: ϲπργανον· ϲπαράϲϲω ϲπαράγενον (Ι. ϲπαράγανον) κdὶ ϲυγκοπῇ ϲπάργανον. E 508,18. PM 22, 36. - ἕδνον. Et. r. 57, 2: ἕδνον· παρὰ τὸ ἥϲω l. ἤθω) ἡδανόν ἐϲτ καὶ ἀποβολ τὸ0 S ἡδνόν καὶ ἕδνον. ffδονται γὰρ τούτοιϲ αἰ γαμούμεναι. ἢ παρὰ τὸ ἔζω ἔδω ἔδομαι, ἐδανόν καὶ ἕδνον, παρὰ τὸ σιτίον εἰναι τοῦ παρέζεϲθαι καὶ παραμένειν τὴν νύμφην τῷ νυμφίψ. cfr Et. Plor. 98 EEiHler. E6 1e0, 43. EM s1ε, 40. -2 τέκνον. Ht. Or. 151, 5: τέκνον τέκω τέκανον τέκνον. e2 E6 524, 21. EM 750, 21. -- δάκνω. Arcad. 184, 20 Schm. (Βerod. I 451, 6 Lix): τὸ δfκνω βαρύτονον, ὅπερ ἀπὸ τοῦ δαγκάνω γέγονε κατὰ ϲυγκοπὴν. Ht. r. 49, 14: δάκνω παρὰ τὸ καίνω, ἐν ϲυγκοπῇ κνῶ καὶ ἐν ϲυνθέϲει δάκνω· τὸ ϲφόδρα καίνω. PE 245.2: παρὰ τὸ δᾶ ἐπτατικὸν μόριον καὶ τὸ καίνω, τὸ κόπτω, γίνεται δακαίνω ἔξ οὖ καὶ τὸ δαγκάνω ἀποβολῇ τοῦ ῖ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ γ εἰτα πάλιν ἀποβολῇ τοῦ ῖ καὶ. ϲυγκοπq δάκνω. Ἐριχθονίδαι. Herod. περὶ παθῶν, Epim. Hom. A I 422, 20 ΙI 239.18 Liz): τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ὅϲ διὰ τοῦ ιδηϲ ποιὲ τὰ πατρωnυμικά, ηϲονίδηϲ Τανταλίδηϲ (inserenda hic: τὰ δὲ εἰϲ ιοϲ διὰ τοῦ ιαδᾳϲ ) ἐχρῆν ὄρα παρὰ τὸ Ἐριχθόνιοϲ Ἐριχθονιάδηϲ, ἀλλὰ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν Ἐριχθονίδηϲ. EM 210, 11: ot ποιηταὶ πολλάκιϲ ἀποβάλλουϲι τὸ ᾶ, οον Ἐριχθονιάδηϲ, Ἐριχθονίδηϲ. - ad οὕτε μὴν ὑπερβιβάζεϲθαι, supplendum ex antecedentibus ξένον. Β ἀπειρέϲια ἀπερείϲια. Herod. de cthor., Epim. Hom. AΟ I 22.26 (Ι 477.18 Lix): ἐκ τοῦ πέραϲ ὄπειροϲ ἀπειρέϲιοϲ, καὶ ἐν ὑπερβιβαϲμῷ τοῦ ἰῶτα ἀπερείϲιοϲ. 3 - 5 Choerob. in Theod. I 846,5 Β. 37e. 5 ~. (ex Herod. π.παθῶν, D 2e2, 4 Lte): δόναται τὸ γουνόϲ καὶ. δουρόϲ μὴ μόνον κοθ’ ὁπέρθεϲιν τοῦ ῦ γενέϲθαι ἀπὸ τοῦ γόνυοϲ καὶ δόρυοϲ, ἀλλᾶ καὶ ἀπὸ τοῦ γοῦναϲ γούνατοϲ καὶ δοῦραϲ δούρατοϲ κατὰ ϲυγκοπὴν γουνόϲ καὶ δουρόϲ. καὶ ἰϲτέον ὅτι κρeττόν ἐϲτι κατὰ ϲυγκοπὴν αὐτὰ λέγειν ἤπερ, ὦοπερ λέγει ὁ τεχνικόϲ (Theodosius), κο6’ ὁπέρθεϲιν τοῦ υ.)[*](Ans.omτ., mscs. scs. m Ab. I εδανον ἕδνον ϲπαργανον εκϲυγκοπηϲ ng. Lobeck ΒIl path.I 224 vult ϲπάργνον: Ee ϲπάργανον nugetεr Βeet rioκ 146, ἐ: ϲπαράϲϲω ϲπαράγανον καὶ ϲυγκοπῇ ϲπάργανον, ApoRonism cero dedecet. qmemad- mofum a φρύγω oerivafεm es4 φρύγανον, stc α ϲπἀργω οπάργανον. ro qao iE ϲπάργνον αlscuὸi inemtsse εidetμr 2 δάκνω Lobeck Erolegg. psth. 240, δfκνον Ab, δόκνυον ~m sed in ng ἴϲωϲ δάκνον, δάκνυον s, δάκρυον Porms. vide entim. 3 sm τὸ ϲτοιχεον 2 |post ϲτοιχεῖα add m ἐν διϲταγμῷ, sed expmmit hΙle- bodeq vero et b recepermnt ϲωϲ Βllebode et Lehre ad Herod. 112, Φϲ Aeεb. Sylbδnrg coniscit: ὧϲ δὲ καὶ παρὰ τὸ δόρυ ἡ δουρόϲ γενική, ὅτε φαμὲν δόρυοϲ δουρόϲ, ὡϲ γόvυοϲ γουνόϲ β 4 ὅγγκ A b, γε A γοθνοϲ aperto errore b BB γονατοϲ isio| καί δουρατοϲ A, δόρατοϲ καὶ γόνατοϲ b cum s)

Παρὸν δὲ κἀκ τοῦ ἀντιπαρακειμένου ἐπιρρήματοϲ τὸ πάθοϲ [*](Comparantur ἄψνω adverbii origo et vis cum ἴξαίψνης vocis orta sensuque.) ἐπιδεῖξαι. ἰδοὺ γὰρ παρὰ τὸ ἀφανήϲ ὄνομα ἦν ἀποτελούμενον ἐπίρρημα παρακείμενον ὁμότονον γενικῇ πληθυντικῇ τῇ ἀφανῶν, τὸ ἀφανῶϲ (ὡϲ καὶ εὐϲεβῶν – εὐϲεβῶϲ· ἃ δὴ ἔφαμεν ϲυνυπάρχειν καὶ ϲυντονοῦϲθαι ταῖϲ τοιαύταιϲ γενικαῖϲ). ἐφ’ οὗ δὴ πάλιν τὸ προκείμενον πάθοϲ ἐπακολουθεῖ. καὶ ἐπεὶ οὐκέτι ϲυνείχετο ὑπὸ τῆϲ ϲυνούϲηϲ γενικϲ διὰ τὸ ἐπακολουθῆϲαν πάθοϲ, οὐδὲ τὴν ταύτηϲ τάϲιν ἀνεδέχετο (ὡϲ γὰρ ἔφαμεν, ϲυνυπαρχουϲῶν τῶν γενικῶν ϲυνυπάρχει καὶ τὰ τοῦ τόνου). μετῄει οὖν εἰϲ βαρεῖαν τάϲιν, δεόντωϲ καὶ τὸ ϲ ἀποβάλλον. ἔϲΘ’ ὅτε γὰρ πάλιν ἡ τοιαύτη κατάληξιϲ μετὰ τοῦ προκειμένου τόνου καὶ τὸ ϲ ἀποϲτάντοϲ δὲ τοῦ τόνου ἦν ἔνδεκτον ϲυναποϲτῆναι καὶ τὸ ϲ, [*](343 b) καθότι καὶ τῶν εἰϲ ω ληγόντων ἐπιρρημάτων τὴν τάϲιν μετελάμβανεν, [*](Aaevκ. β 76. uam protulimus de ἐξαίφνηϲ voce senientiam, conf mere possumus efiiam comperata ἄφνω adverbii origine. ex ἀφανήϲ nomine natum* est ἀφανῶϲ adverbδium, quod eodem accentu atqοe ἀφανῶν genetivus profertur hoc autem smcope mutatum in ἀφνῶϲ, deinde in ἄφνωϲ et ἄφνω nem cum syncopen passa vox genetivi fHins (ἀφανῶν) similitudinem deseruisset, etiam accentum suum amisit et cum accentu litteram fnslem, ad analogiam adverbio- rum in ω desinentium, quae non ex nominmibδus trium generum derivata sunt.) [*](τssruκ. ex Ans. exso. 1-p 486,2 de adv.169,12. τὸ ἄφνω ἔν πόθει γενό- μενον καὶ οὐ προφανῶϲ ἐπιδεξάμενον τὴν προκειμένην ὀνοματικὴν τριγένειαν, υνεξfλθε τοϲ εἰϲ ω λήγουϲιν ἔπιρρήμαϲιν. ἔϲτι μὲν γὰρ αὖ τούτου προκείμενον ὄνομα ἀφανήϲ, καὶ ἔτι τὸ ἀφανῶϲ, ἡ δὲ ϲυγκοπὴ ἄφνω, πάλιν καὶ τοῦ τόνου εὐλόγωϲ ἀναβιβαϲθέντοϲ, ῇ ἀπεδείχθη τὰ εἰϲ ῦ λήγοντα ἐπρρήματα, μοναδικὰ ὄντα λέγω, κατὰ βαρεῖαν τάϲιν. ad quae verbδa v. comm. HSchneideri ubi ἐπιδειξά- μενον et μὴ μοναδικὰ scribi inboet. - 4 et 7 ἔφαμεν: deadv.169,29. τὰ προκείμενα τῶν ἐπιρρημάτων (scil τὰ εἰϲ ὕϲ), ἰδίαϲ παραγωγῆϲ οὐ τυχόντα, οὐδὲ τὸν διὸν τόνον ἔχει, ἀναμένει δὲ τὸν πτωτικὸν τόνον, ὅϲ ἐϲτιν ἀπὸ γενικῆϲ πληθυντικῆϲ. καὶ ἕνεκα τούτου ἢ περιϲπᾶται βαρύνεται, καθὸ πᾶϲα γενικὴ πληθυντικὴ τοι περιϲπᾶται ἢ βαρύνεται...ἢ περιϲπᾶται ἢ βαρύνεται( scil τὰ εἰϲ ῶϲ),διὰ τὸν παρεπό- μενον τόνον τῇ γεικῇ πληθυντικῇ· καὶ ϲυνυπάρχειν γὰρ θέλει τῇ γενικῇ πληθυντικῇ - k τὸ προκείμενον πάθοϲ f. e. ἡ ϲυγκοπή. 6 οὐκέτι ϲυνείχετο ὁπὸ κτλ. non iοm αomseeαδαtur ἀφανῶϲ vox gmmetieo nommts, ende orta ee, qula syncope eam a5 o abstraxerat. cr ϲυνεῖχε pag. seq. l. 3. - 8 ἔ 6’ ὅτε, ide Adn. crit. - 10 πfλιν e contrario. - ἡ τοιαύτη κατάληξιϲ, ferminatio adserbiorεem quae gene- fics plurαls ntmeri αdiectieorum respondent. - τοῦ προκειμένου τόνου, αccenfus gnetiei fSurdlis adiecieorum. - 12 τῶν εἰϲ ῦῶ ληγόντων ἐπιρρημάτων τὴν τάϲιν μετελάμβανεν. accεp6t pρro gensto αcceεέu eum quo αderbiα ia ῦ desinentia promuntantr.) [*](Anx oαr., nem. scs. m Ab. 1 Παρὸν] in A ex ω rssnra factum 2 ἐπδeξαι] αἱ in ras A ( ἀφανὴϲ Ϲhlig, ἀφανέϲ A b. vide 341, 8 et Testm. 3 ἀφανῶν] postenus ν in res ab A vel A seriptum erat ϲ pro ν β 9 Pc8’ ὅτε] fagitari videtur ἄλλοτε: aas e comtrerio huiesmοdi αdserδiα cum aeeentu gemεtiεi glsεalis adieccεorum habent ex ne ϲ Efteram 11 ενδεκτον A, εὔδεκτον b et ng s. sed er ad raditam scripturam 84, 9. 148, 4. 181,10. de adv. 134, 1)

ἅπερ οὐκέτι τριγενέϲιν ὀνόμαϲιν ἀνθυπήγετο, ὡϲ ἔχει τὸ ἔϲω, κάτω, [*](334 s) κύκλῳ, τόνῳ.

ἔφαμεν δὲ καὶ ἐν ἑτέροιϲ ὡϲ ἀπειράκιϲ αἱ λέξειϲ πρὸϲ τὰϲ ἀποβολὰϲ τῶν ϲτοιχείων καὶ τοὺϲ τόνουϲ μεθιϲτᾶϲιν. ϲυνεῖχε τὴν ὀξεῖαν τὸ ξ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲἐπιρρήμαϲιν, ὀδάξ, ὑποδράξ, ὀκλάξ· ἀλλ᾿ ἐλλεῖψαν ἐν τῷ ὑπόδρα μετέϲτηϲε καὶ τὴν ὀξεῖαν, ὅμοιον αὐτὸ καταϲτῆϲαν τῷ ῥίμφα, μάλα, αἶψα, τοῖϲ οὕτω βαρυνομένοιϲ. ὁμοίωϲ καὶ τὸ ϲ ἐν τοῖϲ εἰϲ ιϲ λήγουϲι μετὰ μακρᾶϲ τῆϲ ϲυνούϲηϲ κατὰ τὸ παρεδρεῦον, χωρίϲ, ἀμφίϲ, ἀμοιβηδίϲ· ἀλλ᾿ ἐπεὶ ἐν βαρυτόνοιϲ ἡ ἀποβολὴ τοῦ ϲ ἐγένετο, ὡϲ ἐν τῷ πολλάκι καὶ δεκάκι, καὶ τὸ χωρίϲ ἀποβάλλον τὸ ϲ ἐγίνετο χῶρι, ὅμοιον καθεϲτὼϲ τῷ αὖθι καὶ τοῖϲ [*](μAxovε. ψ 77. ac Hicet in pemultis vocibus accentus mntstionem οbser- vzre eum Hitterae abcdins iactura coniunctam. velut ὑπόδρα ex ὑποδρξ οftum, χῶρι ex χωρίϲ, δεϲπότηϲ et ἐργάτηϲ ex δεϲποϲτήϲ εἰ ἐργαϲτήϲ, quod ita factum est, ut voces consonanti Mitt ra una orbatae iem slisrum vocum snslogiam * aceentο emo sequerentur.) [*](rzsnκ. zv Ans. exse. l quae o pαrter, u4 εὐϲεβῶϲ κακῶϲ simfHιa, respoat- debant nominibus odiectiεis riam ymerum. de τριγενήϲ nominis usa Apollonisno vide Adn. ex. ad 47.1 hnins ed. ἀνθυπάγεϲθαι cum dativo inactum etiam 19, 25. de pron 5, 21. 14, 8 17.15. de coni 214, 22 slibiq ad οὐκέτι nen tem cx e.g. ds pron. 14, 6 15, 5 17, 14. 1 - 2 ἐϲω-τόνῳ. dativοs adverbiales in ῳ exeun- tes uno ordine habebat Ap cum adverbiis in ω desinentibus. cr 336, 24. de adv. 165, 20. - 2 ἔφαμεν ἐν ἑτέροιϲ: cr de adv.138, 8-24, ubi conta Tryphonem disputat, qui dixerat ὑπόδρα iniuria barytonum esse, utpote ortum ex oxytono δποδρdξ. ceterum ibid 139, 7 dobitat Ap., decmrtatumne sit ὑπόδρα ex ὑποδράξ, sm ex ὑπό et ὅρα natum, an ex ὑπό et eo δρῶ verbo, quod idem velet stque ὀρῶ. stque alteram et tertiam originationem solas Apollonio πxibuunt Epim. Hom. A0 I 420, 8 et Schol. B ad Α 148 (ubi Apollonii nomen in Apohodorum cor- ruptum e5t), primam velo solam probasse nscrsnt Herodianum, accentum rerac- tum excusantem ut hic excusat Apollonius: τὸ ὑποδράξ ἀποβαλὸν τὸ ϲύμφωνον ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον, ϲπερ ἀνυϲτήϲ ἀνύτηϲ, δεϲποϲτήϲ δεϲπότηϲ. ceterum ilud ἐν ἑτέροιϲ ad librum ApoHonii relegare videtur,ubοi etiam uberius quam in epirmhe- matco de huc accentus retractione disputaverat, quem erisimile est fniese hbδrum περὶ τόνων.cfrl.4pag.seq. - θ- 7 ὁμοίωϲ καὶ τὸ ϲἐν τοῖϲ εἰϲιϲλἡγουϲι. supplen- dum ex lin.Β ϲυνεῖχε τὴν ὅξeαν. 8 - 9 e~ de adv.138.11: τὸ πολλάmϲ δεκάϲ ἢ τὰ τοιαῦτα ἐν ἀποβολῇ τοῦ ϲ οὐ κωλύεται μένειν κατὰ τὸν αὐτὸν τόνον, εἴγε ἄπειρα τὰ εἰϲ λήγοντα ἔπρρήματα κατὰ βαρεῖαν τάϲιν. 8- 10 de adv. 138, 15: τὸ χωρίϲ, ἀποβαλὸν τὸ ϲ,οὐκ ἐφύλαξε τὴν ἐπὶ τοῦ τλουϲ ὀξeαν, ἀνεβίβϲε δέ, οὐχ ὑπotπτον τῇ ὀξύτητι τῶν εἰϲ ῖ ληγόντων ἐπιρρημάτων, ἐν τῷ εχῶρι διατμήγουαν (Celim. rr. 48 Schneid.). 10-p 497, 3 de adv. 138, 23: τὸ ϲυνεληλαϲμένοι,) [*](Ans. οxr, sam. scs. im Ab 1 οὐκέτι Lhlig, οὐκ ἐπὶ Ab 2 κ om A. , add A 4 τό 5 ol 92r A, qui post ξ add τήν β B αλλα scripserat A. , sed alterum α erasum ελλειψειμεντουποδρα A, ΕSοph. in ng m’ corr in ἔλλεψαν μὲν ἐν τῷ ὑπ,quam emendationem b recepit sine μὲν coniunctione, stque SSophia- nus ipse vel EHebode iHlud μὲν induxit β 7 cc A, τ A β Β αμυβαδιϲ A. , posterius α fn η mat. A~. ἀμοιβαδίϲ notum est usurpari a poetis lexsndrinis, sed correpta paenudtima, ut repugnet haec forma anteesdenbbus μετὰ μακρρᾶϲ-- παρεδρεῦον ψ 8 πολλάιϲ καὶ δεκάκιϲ b cum 1 16 καΕεϲτοϲ Ab. vide Adn. crit. ad 59o. 7 huius ed. τῷ] τὸ A)

παρακειμένοιϲ. ἐδείξαμεν καὶ ἐπὶ τοῦ δεϲποϲτήϲ, ἐργαϲτήϲ, ὡϲ τῇ ἀποβολῇ τοῦ ϲ ὅμοια ἐγίνετο τῷ ἐλάτηϲ, ἀρότηϲ· καὶ διὰ τοῦτο δεϲπότηϲ καὶ ἐργάτηϲ κατὰ βαρεῖαν τάϲιν. πλείϲτην τῶν τοιούτων παράθεϲιν ἐποιηϲάμην ἐν ἑτέροιϲ. τῇδε οὖν ἐϲχηματίϲθη καὶ τὸ ἄφνω. — 78. Ἔφαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ταῖϲ ἐκ προθέϲεων γινομέναιϲ παραθέϲεϲιν καὶ ϲημαινούϲαιϲ ἐπιρρηματικὴν ϲχέϲιν ἀντιπαρακεῖϲθαι ἐπιρρήματα. καὶ τῷ οὖν ἐξ αὐτῆϲ παράκειταί τι αὐτόθεν, ἴωμεν αὐτόθεν — [*](344 b) ἀπέλθωμεν ἐξ αὐτῆϲ. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ

αὐτόδιον δ᾿ ἄρα μιν {θ 449},

ἀντὶ τοῦ ἐξ αὐτῆϲ οὐκ ἄλλοϲε παρακλίναντα. παράκειται οὖν καὶ τῷ ἐξαίφνηϲ ἄφνω παρεγένετο ὁ δεῖνα ἐν ἴϲῳ τῷ ἐξαίφνηϲ παρεγένετο.

[*](Aaovν. β 78. Hatio autem, quae inter ἔξαίφνηϲ et ὄφνω intercedit, plane eadem est atque ea, quae inter alia adverbois et constructones eiusdem sensus praepositionsles. ut ἐξ αὐτῆϲ et αὐτόθεν vel αὐτόδιον eandem haboent vim, sic idem valent ἔξαίφνηϲ et ἄφνω.)[*](ἐνδεῆϲαν τοῦ ϲ, ἀναγκαίωϲ ἀνεβίβαζε τὸν τόνον, τὸ δεϲπότηϲ, τὸ ἔργάτηϲ. de coni. 233, 29: ἔνδεια ποlλάκιϲ τοῦ ϲ ἀνοβιβαϲμὸν τοῦ τόνου ἀποτελεῖ, οὐταϲμένοι οὐτά- μενοι, ϲυνεληλαϲμένοι υνεληλάμενοι, δεϲποϲτήϲ δεϲπότηϲ, ἐργαϲτήϲ ἐργάτηϲ. Lobδeclϲ Paralip. 481 adn 48: non prorsus para sunt ἐληλάμενοϲ, δεϲπότηϲ, ἐργάτηϲ, quae Ap. componit: nam δεϲποϲτήϲ inuefαtum es, ἐργαϲτήϲ delur quidem sed alto nteHlecfu.)[*](rasrκ zv Ans. sxao. 7 ὲξ αὐτῆϲ. vide ad 493, 9 huius ed - 16 Schϲl. E ad dysseae locum: αὐτόδιον. ἐξ αὐτῆϲ ἐκείνηϲ τῆϲ ὀδοῦ, οὐκ ἀλλαχοῦ που παρα- χωρηθέντα 5 αὐτοδίωϲ, πρὶν ἀλλαχοῦ πορευθῆναι μετὰ τὸ δῆϲαι τὸ κιβώτιον. B et ~: παραχρῆμα, ἐξ αὐτῆϲ ϲτῆϲ) ὀδοῦ 5 αὐτοδίωϲ, πρὶν ἀλόχου χωριϲθῆναι ἁπὸ τοῦ δεϲμοῦ τῆϲ βωτοῦ. T. ἐπ’ αὐτῆϲ τῆϲ ὀδοῦ, πρὶν ἀλλαχοῦ που ἀπελθεν. Ans. οmr., msca. scs. A b. 1 δεcποτηϲ A’, ϲ post add A εραϲτηϲ A, A post ρ add γ st ϲτ litteras raama in τ mntait, Aru sus add ϲ ante τ 2 ἐγένετο δ cum β 2 B αροτηϲ καί δία τουτο δεϲποτηϲ καί ἐργάτηϲ κατα A, sed ente καί et post ἐργάτηϲ hamulos add A, quae eadem memus fn ng scr.οὐ,ergοvοluitκαι-εργάτηϲ deleriq bἐργαϲτήϲ | 7 ττA. τὸbοeum efrr287,9 208, 22. 243,16. 286.18 8 post αυτηϲ repetivit A απελθωμεν 1 10 αυτῆϲ A , αυτιϲ A 1 παρακλίναντα A, A λin α et paenultimse syllabae α in mutasit, ut παρακαινοντα legatur b παρακλίνοντα 1 11priosἐξαίφνηϲ] αἱ in res ab A vel Α ante ἄφνω add τὸ ἄφνω b cum s, quo additamento non opas: vide Adn. erit. ad 446, 1 huius ed δίνα A , corr A sub ultima linea pictum est γ. deinde sequitur in medio fo1 92r initium libri περὶ ϲυνδέϲμων. quae libro de syntai custo Apollonius praeterea exposuerat (cvr 288,3. 405,12. 435,1ξ. 442, 7. 453, 1ὲ), perierunt excepta explicatione adverbiorum localium: nam quae de his in θne libri περὶ ἔπρρημάτων 201 - 210 leguntur, particolam ultimi de con- strucfione libri esse demonstravit OSehneiderin Museo rhenano novo II 446- 459. ude HSchneideri editionem et commentarium 209-215.)