De constructione

Εὔλογον δὲ κἀκεῖνο προϲθεῖναι. εἶπερ ϲυμφέρεται κεὶ τὰ ἐπιρρήματα τοῖϲ ῥήμαϲιν καὶ. τούτων μία ϲύνταξίϲ ἐϲτιν ἁπάντοτε, δῆλον ὡϲ τὸ αὐτὸ ἀναδέξεται τῷ 338 b πρὸϲ ὃ φέρεται. εἰ δὲ αἱ προθέϲειϲ μετὰ τῶν ῥημάτων ἔν μέροϲ λόγου, καὶ τὰ ἐπιρρήματα ταὐτὸν ἀναδέχεται, ϲυνεπαγόμενα τὴν πρόθεϲιν ἐπὶ τὰ ῥήματα.

Εἰκόϲ τινα φήϲειν ὡϲ ἡ ἐγγινομένη ἐπ’ ἐνίων ἐπένθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου τὸν προκείμενον λόγον διαβάλλει· «επῶϲ γὰρ τὸ ἡνωμένον τῆϲ προθέϲεωϲ παραδέξεται τὴν ἐπένθεϲιν τοῦ ἄρθρου, ὅπου γε καὶ τὴν ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲιν ἀμφιβολίαν ἡ τοῦ ἄρθρου ἐπένθεϲιϲ ππεριέτραφε τῷ μὴ [*](μaovν. ψ 6θ. Atone hoc quoque addendum est. εἰ adverbia ad vειba pertinent verbaque semper uno eodemque modo cum praeposifionibδus copddlantur, apparet adverbia quoqne hono modum acceptura esse. etqui veιbοa eum praepo- sitionibus sola synthesi iunguntur. ἀgo idem accidet adverbiis, quae praepo- sitionem artissime sibi adnexam secum ad verbδum ducat.) [*](AAaανκ. β 67. Verisimile est dicturum esse quempiam, utilitatem sorum. quae modo difimus inde apparere, quod inter nonnuha adverbia et praepo- sitiones aruiculus interponi possit. εεi enim praepositio cum adverboio - inquiet - synthesitantum coniuncta esset, prohiberetur ila interpositio, sicut prohibδeux in παρανόμου st similibδus, quando has syntheticse, non parathefcae copuationes sunt ubi si interponiturarticulus,exclusa estdobitatio utrum παρανομου symtheis) [*](τssrκ xv Ans exso 4 Ποϲειδώνιοϲ procul dubio idem est, cuine Hibrum περὶ ϲυνδέϲμων citat Ap. de coni. 214, 4, fortasse is qui ὁ ἀναγνωϲτϲ Ἀριϲτάρχου appellabstor. vide ΒSchneideri comm 217 ad 214, 4. 12 - 13 τἡν ἔν τ. ὁ. ἀμφιβολίαν περιέγραφε. ct 311, 10-12 περιγράφειν, nt saepe apud Apollo- nium, habet eximendi, excludendi vim: vide HSchneideri comm 141 ad 121, 19 et synt. 120,10.121, 5.162, 4 et 11. 337,2. de adv.121,20.) [*](μns. ouτ., mscs. sos. 1x Ab. 2 καθιϲτηκει A β Β παρα ente ϲυναπτκὸϲ om A b cennmerunt addmmdum esse iam Sοpb. vel ΒBebode atque Lersch Sprsch- phil. d. A. ll 40: nam Apollonio ut Lionysio Thraci ϲυναπτικοὶ ϲύνδεϲμοι sunt coniunctiones condicionsles (ide 132, 10 εἰ 18 et Lion. 91, 2 .), ἐπεί ἐπειδή vero ab utroqne appehsmtur ϲύνδ. παραϲυναπτικοί (de coni. 234, 14 et 15 et Dion 22. 2) ἐκ του] fol90vA β ὃ prius καὶ ortum censemus exastecedenti ταί 6 τῷ] τὸ A, corr Soph. Β an ἀναδέξεται 7 pro ἐπ AHumann fugitat ὡϲ. vide A gum. 12 τήν ἐν om A. in contextu, sed supra add ipse pr. m. 1ξ περιέγραφε τῷ bo, περιεγραφετο τὸ A , A posterius τὸ mutait in τϲυ. stque περιεγράφετο τοῦ exhibet ms, περιέγραφε τοῦ vοlmt HS8chneider comm. ae elo nobis locum per litteras interpretatus est: ubi articude aa3rpomtto fκὅ- tatioem quae ln nom mibss es semeg64 a5 ea re, quod azetedlzs apere nam cma- luιt das Eaeesdλmtreem des Artieels sλledt edem Xe el age een dr Tat- 3mehe, da6 die Rτἄpoe ton rαumliλ srλt mit dem andem ἶΓχct εεena est. nobis πidetnr ant Hekkeri scriptαa probenda esse aut musndum esse τὸ τοῦ in ὑπὸ τοῦ. ide Argum.)

Ἕcτι δὲ καὶ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι ὡϲ παρυφίϲταται ἐνίοιϲ τῶν ἐπιρρημάτων ἡ πτωτικὴ ἔννοια, ἐφ’ ἧϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τείνει. ἐν γὰρ τῷ ϲήμερον ἔγκειται ἡ ἡμέρα, οὐκ ἔχουϲα ἀναϲτροφὴν πρὸϲ τὸ ϲήμερον. (οὐ γὰρ εἶ τι ἡμέρα, τοῦτο καὶ ϲήμερον, ἐπεὶ ϲυντείνει καὶἐπὶ τὸ αὔριον καὶ ἐπὶ τὸ χθέϲ, ἅπερ πάλιν ἐγκειμένην ἔχει ἡμέραν, ὥϲτε πάλιν, εἶ τι ἔϲτι μὲν αὔριον ἢ ἐχθέϲ, τοῦτο ἐπιδέχεται καὶ τὴν ἡμέραν, οὐ μήν, ὡϲ ἔφην, κατὰ ἀναϲτροφήν.) ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ νῦν· πάλιν γὰρ χρόνου ἐϲτὶ τοῦ γενικωτάτου ἐμπεριεκτικόν, οὐ [*](339 b) τέμνον τὸ ἐπιμεριζόμενον τοῦ χρόνου, διῆκον μέντοι δι’ ὅλου, ὡϲπερεὶ γενικὸν ὄνομα.