De constructione

Μηδὲ ἐκεῖνο δὲ παρείϲθω, ὡϲ τὰ προκείμενα μόρια ϲυνωνυμεῖ [*](4. εὶς δ ἐνᾡ ἐξ οὐ  etiam localem habent vim.) [*](330 s) καὶ τοπικῇ ϲχέϲει, ἀρθρικῆϲ μᾶλλον ἐννοίαϲ ὄντα παρεμφατικά· ἃ καὶ εμάλιϲτα ἐπιζητεῖ τὴν τοῦ τόπου ἐπίζευξιν, ἐν ῷ τόπῳ ἔμειναϲ, ἐξ οὗ τόπου ἀπῆλθον, εἰϲ ὃ ἐπορευόμην χωρίον, τῶν προθέϲεων πάλιν παρειλημμένων εἰϲ τοπικὴν ϲχέϲιν ὁμοίωϲ τοῖϲ πτωτικοῖϲ· ὁμόλόγον [*](eemdεm vοeem esse stque ἔπεί coniunctionem, ut ὄφρα, ὅπωϲ, ἶνα quoque aies adverbδii, sies coninmctSonis vice funguntur.) [*](Axαvκ. β 6ξ. Hoc quoqne adiciamus, illa, de quibus supra di3imus, εἰϲ ἐν ῷ, ἐξ οὲ, quamquam articuli notio. i. e. temporalis vis, in iis praevalet, tamen posse efismm localem habitum sigmifcare. quod si ft, prtrsus poscunt, ut nomen locale adiungatur, e g.ὲν ῷ τόπῳ, ἐξ οὖ τόπου, εἰϲ 5 χωρίον, ubi praepositiones) [*](rssreε. xv As. xxzo. l ϲυνωνυμεῖν hic non de vocum diversarum sensu peri vel simili dicitur, sed de earundem vocum signifcationibns diversis e22 iura lin. 8 et de ἐπεί vocis vera οriginstione 3337, 24. Herod. l 516,10 Liz. - 2-a de coni. 244, 6: φρᾶ. Πόϲιν τὸ προκείμενον μόριον, ϲὐνδεϲμοϲκαθεϲτηκόϲ, ἰϲοδυναμε τῷ Ἴνα κxὶ ὅπωϲ, οὐκέτι μέντοι ἔnπίρρημα 5ν, ὅμοιον χρονικῷ τῷ) ἔϲωϲ) παρολαμβανόμενον. ac sequuntur ibi eadem exempla stqne supra. - 6-7 de coni. 243.11: νᾷ. Διαφορὰϲ ἔχει τὸ μόριον τρεϲ, ϲυνδεϲμικὰϲ μὲν δύο καὶ ἔπιρρηματικὴν μίαν, τόπου δηλωτικὴν. et 243, 26 πωϲ. Καὶ τόδε τὸ μόριον ϲύνδεϲμοϲ καθέϲτηκε, ταὐτὰ δηλῶν τῷ ἶνα . . . οὐκέτι μέντοι,ἔπίρρημα ὅν, τὸ αὐτὸ δηλ4· τὸ μὲν γὰρ Ἴνα τοπικόν, τὸ δὲ ὅπωϲ ἐν ἀναφορᾷ τοῦ πῶϲ. - de πρὸϲ το- πκὸν ἔπρρημα verbis vide Adn. crit. - 8 ϲυνωυμεῖ. vide ad lin. 1 - ἀρθρικῆϲ ἐννοίαϲ. ide 334, 10-16 de temporali articulorum vi. - 12 ὁμοίωϲ τοϲ ππτωτικαϲ. nam dfngudi casus quoque diversas ϲχέϲειϲ τοπκάϲ εigmifcsnt. c2 schol. Londin. in Dion. Thr. 549, 22 HL.: αἰ ϲχέϲειϲ αἰ τοπκαὶ τρεϲ εἰϲιν, ἡ ἐκ τόπου, ἡ ἐν τόπῳ, ἡ εἰϲ τόπον· καὶ ἡ μὲν ἐκ τόπου τῆϲ γενικῆϲ ἰδία, ἡ δ’ ἐν τόπῳ τῆϲ δοτικῆϲ, ἡ 5’ εἰϲ τόπον τῆϲ αἰτιατικῆϲ.) [*](μns. mr., masεm. sos. im Ab. ἐϲτι] . A, om b β 2 καί επι A, sed ιε in ras ab A vel A β 2 3 τὸ ὄφρα ὄφρα πεποίθηϲ A , ab altero ὄφρα inc 2ol ir, prius om b B θ-7 πρὸϲ τοπικὸν ἐπίρρημα] πρὸϲ τοπκὴν ϲημαSίαν Lehre qu. ep ξ2: ~Βd smmsgrαsst ex χroxime precediemtiδss. sed ne sic quidem locus vere ssmsri videtur. fortasse πρ οϲϲημαίοντ)οϲ τοπκὸν ἐπίρρημα sexibendum, ut de adv. 200, 1 in codice legitur: τῇ διά ἀεὶ ϲημαινούϲῃ καὶ αἰτιο- λογικὸν ϲόνδεϲμον. HΒcMmeider πρὸϲ ϲτὸ) τonπκὸν ἐπίρρημα legi vult: gege- d5r dem Adeεrδim Ees rτs νᾷ β Β παριϲθω A ( 8 dρθρικῆϲ] AHuttmann fugitat χρονικῆϲ. at ide Argum. et Adn. ex. 10 επζευξιν vocis ξ Httera. in A detrita ἔνέμειναϲ b cum β 11 εἰϲ 5 ἐπορευόμην] 5 ὲ in ras A , A videtοr ειϲαπορέυομην acipsisse)

γὰρ ὅτι καὶ τὸ εἰϲ ὃ ἐπορευόμην χωρίον οὐκ ἄλληϲ πτώϲεώϲ ἐϲτιν ἢ τῆϲ αἰτιατικῆϲ, προδεδειγμένου τοῦ ἐν εὐθείᾳ μὴ δύναϲθαι τὰϲ προθέϲειϲ καταγίνεϲθαι, τοῦ τε ἀρϲενικοῦ ϲυνομολογοῦντοϲ· εἰϲ γὰρ ὃν ἐπορευόμην τόπον. — Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῶν ἐκ παραθέϲεωϲ γενομένων χρονικῶν ἐπιρρημάτων.

[*](Cum adverbits praepositiones synthesi tantum copulantur.)

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ πρὸϲ τὰ ἐπιρρήματα ϲυντάξεωϲ τῶν [*](c. XI.) προκειμένων μορίων. τὸ δὴ ἐπάνω, περικυκλῳ, ὑποκάτω, ἀποδίϲ, ἀποψέ, τὰ τούτοιϲ παραπλήϲια ἔχεϲθαι ϲυνθέϲεωϲ τῆϲ πρὸϲ τὰϲ προθέϲειϲ αὐτὸ μόνον ὑπέλαβον οἱ πρὸ ἡμῶν, οὐδεμίαν ἀκριβῆ ἀπόδειξιν ποιηϲάμενοι, δι’ ἧϲ τὸ διϲταζόμενον τῆϲ ϲυντάξεωϲ περιεγράφετο. τί [*](337 b) γὰρ οὐ μᾶλλόν ἐϲτι τὸ ἀποψέ δύο μέρη λόγου ἤπερ ἕν, τά τε [*](sicut alibi, usu psntux ad signifcsndum localem habitum aeque atque cssuslia, quibous praemittuntmr. etenim ὃ χωρίον in εἰϲ 5 χωρίον ἐπορευόμην verbis accu- sativus casus est, id cuod dobitari non potest, quia praepositio nominstivο nequit apponi, atque eliam masculino nomine τόποϲ proditur, εἰ hoc poniur pro χωρίον: εἰϲ ὅν ἐπορευόμην τόπον) [*](μAaαvκ. ὲ 64, Dεnde dieondum est de praepositionum et adverbiorum coniunctione. in ἐπάνω, ὑποκάτω, ἀποψέ, similibδns adverbia cum praeposifioni- bus synthesi copolata esse suspicati tantum sunt ei, a quibas ente nos de hia vocibus deputatum est, neo accurate rem demonstravermnt, quamquam dobitsre licet, utrum ἀποψέ duae voces sint (ἀπ’ ὀψέ), an uns. iam suppleri debet quae deest demonstratio.) [*](τssrm. er Ans. exso. 7 Β ἐπάνω cfr 339, 14 26. ὑποκάτω αxϲ 389.15. 26. ἀποδίϲ cf2 285, 25. 304,16. 339,14. ἀποψέ cfrln. 11 et 304,16 περικυκλῶ Apol- lonio adverbium compositum videbatur, quia κύιλῳ in adverbiorum numero habebat. vide de adv. 165, 20: τὰ εἰϲ ω λήγοντα βαρύνεται, ἔϲω κύκλῳ τόνῳ κτλ. dieitmr ὁμόφωνον dativo esse κύκλψadverbium deadv.165, ξὺ εtἐϲχηματιϲμένον ab) [*](Ans. mr., masos. scs. m A bo. 4 παραθεϲεων R, ν in ϲ mat. A 1 Β γενο- μένων Ae, γινομένων Ab β B post αποψε in A res unius litterae 8 8 προϲθε- ϲειϲ A. 1 11 οὐ addendum esse censuerunt EIebode, OSchneidex X. f. A. 1843 644, Βka L 16. nec permnssit nobis traditam loci scripturam omnino sanam esse LobsckElem.path l 619, ubi postquam Apoonium mc reapse se δύϲκολον praebere divit, sic pergit: Adsφpsdafur eorum semtemtae qu4 prepostones cum αdεerὸ8s comρεm9 dxissem4, sed euπ αccurete demoMrααπ esse nega4; d aufem nεeessarium fisse ad crcmserpttoem τῶν διϲταζομένων Soc exemylo proὸαt: τί γὰρ μὸλλόν ἐϲτι τὸ ἀπὸ ὀψέ τά τε ὅμοια δύο μέρη περ ἕν uomodo eri docti [aeil OSehneider et Scrzecxkal λaec eerbα corrigenda putaεer5t, supra dixi equeιdem ommaα sαrα ε3 fecta conservo smέeΜαmoue ln hαzc parfem accpto, ezm quasdam emἅaguα velut ἀποψέ, quod si aιhl αmplsus quam simplex ὀψέ εgmdcet sym smrmmdum esse, conbα vero st pruepoettto 5el uerἔmm re nomem ex se religaέum habeat zd λuaac modum ἀγὼν γὰρ ἀπ’ ὀψὲ τελέϲθη ve Βοώτεω ἀn’ ὀψὲ δύνοντοϲ, u4 Aratus dix t 585 ἐπ’ ὀψὲ δύοντι Βοώτῃ. testem quodem heus tmes nsHua αfere possum, sed quin tarum eque dlsquid siusmoβι ffcerut, ecmε dμῥμm αἔeo, e hmc ApoHomum an4mum retέul4sse αrὸtror, cem fcεet parftcm- lαma etam pro contextu verborua dieese ecrτb2 αποοψε A, ἀπὸ ὀψέ 5q stδ haec dici nequeunt sut duae voces aut uns esse περ bd, ειπερ A. et m, sed abo Soph. vel Eebodio suγra scriptum ἤ)

τούτῳ ὅμοια. χρὴ οὖν ἀνταναπληρῶϲαι τὴν τοῦ τοιούτου ἀπόδειξιν, πότε κοθ’ ἕν μέροϲ λόγου τὸ τοιοῦτο νοηθήϲεται καὶ πότε οὔ. —

Ἐν δὴ ταῖϲ προκειμέναιϲ ϲυντάξεϲιν ἐντελῶϲ ἀπεδείκνυτο, ὡϲ αἱ προθέϲειϲ αὐτὸ μόνον ἰδίᾳ νοοῦνται καὶ κατὰ παράθεϲιν ἀναμεμεριϲμέναι ταῖϲ πλαγίαιϲ πτώϲεϲιν (οὐ γὰρ πᾶϲαι κατὰ παϲῶν διήκουϲιν, καθάπερ [*](331 s) κἀν τῇ ὑπηγορευμένῃ εἰϲαγωγῇ ἀπεδείξαμεν), ἔν γε μὴν τοῖϲ ἀπτώτοιϲ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν παρελαμβάνοντο. ἔνθεν κατὰ τοῦτο μετὰ καὶ ἄλλων ὦν παρεϲτήϲαμεν αἰτίων, οὐ παρετίθετο τῇ εὐθείᾳ ἔτι ἀπτώτῳ οὔϲῃ. δι’ ὃ δὴ πᾶϲα ἀνάγκη ταὐτὸν παραδέξαϲθαι καὶ ἐπὶ τῶν ἐπιρρημάτων, οὐκ ἐχόντων πλαγίαϲ πτώϲειϲ, δι’ ὦν ἐπινοηθήϲονται παρα. κείμεναι αἱ προθέϲειϲ. — οὐ δόξει τὸ δι’ ὅτι ἀντικεῖϲθαι· ἐδείξαμεν γὰρ [*](μααvκ. β θξ. Dt ostndimus supra, praepositiones ita tantum separatim et fn appositioneusurpantur.si οbδliqnis casibouseispraemittuntur.quibnsattributae sυnt nam non omnes cum omnibns οbliqnis iungmntur), βum eis vero vοcibδus, quae csεibδus carent, semper componuntur. quocirca etiam cum nominativοcomponuntux tentum, utpote qui nondum fenionem casus em pssεus sit. esndemqne ob cansam synthesim solam cum adverbiis accipiunt, quippe quae ipsa οbliqnos casus non habeant. nec obstat hnic argumentationi δι’ὅτι, quod demonstravimos ex accu- safSvο neursli ὅϲ τιϲ vocum et διά praepositione constare, non ex hac praepo- sitione et indeclinabδili coniunctione ὅτι. quae si vera eius origo esset, non posset non esse syntheton, sicut ἐπεί coniunctio, quae ex condicionsli coniomctione εἰ et ἔπί praepositione constat.) [*](nomine κόλοϲ de adv. 67, 15q st verus dativus non est, ssd eidem elasεi vocum. ascribitur atque ἔϲω κάτω ἰδίᾳ ῆδιϲτα: vide 109,13. 343, 3. nec aliter sentiunt posteriores. EE 544, 12: κύκλῳ ἐnπίρρημα τοπκόν. ἔχει δὲ τὸ ῖ προϲγεγραμμένον ὡϲ ἀπὸ δοτικῆϲ, quae verba LLentxius Herodiano tribuit I 540,1.) [*](ssrκ. xv Ans. exso. B ἐν ταῖϲ προκειμ. ϲυντ.: inde ab 310, 7. - 4 ad αὐτὸ μόνον et ἰδίᾳ καὶ κατὰ παράθεϲιν et perticipium vide Arg.etAdn. crit. -6 ἐν τῇ ὑπηγορευμένῃ εἰϲαγωγ. de ὑπαγορεύω verbi usa Apolloniano vide Adn. exeg ad Βnem libr lI. hoc quoque loco videtur praecipiendi, docendi vim habere et Apollonius dicere introductionem praeceptam, quia illic elementa aliqua intro- dneendis discipulis praecepta erent. ceterum ad hanc patris isagogen Herodia- nus commentarium scripsit teste P 143, 3. - 7 καθ’ ἔνα ϲχηματιϲμόν, quod signifcare idem solet ac sne uRa μαmae mutatone (vide Adn. ex. ad 451, 13"/> huios ed.), hic dicitur de copulatione synthetica. ἔνθεν κατὰ τοῦτο. cum pleonasmo cr 410, 6 hoins ed. 1θ -11 δι’ ὦν -προθέϲειϲ: pibus εἰ, ut co- goscamus pprposutiemes αpposttαs esse. - I1 ἐδείξαμεν: B18, 14 seqq.) [*](Ans. οmrr., mscs. sos. m Ab. Β prius πότε] τοτεA. , cotrA λόγου om b cum Xa ( 6 προκειμεναιϲ A, προειρημέναιϲ b cum ms απεδεινυτο A, κ add A, ἀπεδείχθη bd cum xa ( 4 anteἰδίᾳHSchneider eomm.p 19E5 οὐκ inserit el. 9.15. 17.20, sed ἰδίᾳ bic idem valet quod κατὰ παράθεϲιν (cfr κατ’ ἰδίαν 332, 16), atque αὐτὸ μόνον referendum est ad ἀναμεμεριϲμέναι τ. πλ. πτ., non ad αἰ προθέϲειϲ. vide Aαgum καὶ iubet deleri Schneider l. l. 650, qua tamen coniunctione optime copulari possunt diverses eiusdem rei signifcationes |θ υπαγορευμενη A 8 παρετθεντο poscit Schneider l. l. propter antecedentia αἰ προθέϲειϲ παρε- λαμβάνοντο. at snbδaudiri potest ἡ πρόθεϲιϲ. vίde exempla variationis nometi apud ApoHlonium in HSehneideri commentario 14 β 16 εχονται A. , αἱ in ων motait A2)

ὅτι αἰτιατικὴ ἐγκειμένη ἐϲτὶ μετὰ τῆϲ διά προθέϲεωϲ, καὶ οὐχ ὁ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ, ἐπεὶ κἂν πάντωϲ ἕν μέροϲ λόγου καθειϲτήκει, καθάπερ ἔχει καὶ ὁ ἐπεί παραϲυναπτικὸϲ ϲυγκείμενοϲ ἐκ τοῦ εἴ ϲυνδέϲμου καὶ τῆϲ ἐπί προθέϲεωϲ, ὥϲ φηϲι καὶ Ποϲειδώνιοϲ.