De constructione
Apollonius Dyscolus
Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.
οὐκ ἐπεὶ δὲ ἐκ παραθέϲεώϲ φαμεν τὰ τοιαῦτα μόρια ϲυνίϲταϲθαι, πάντωϲ καὶ κατὰ τὸν μεριϲμὸν τῶν μερῶν τοῦ λόγου τῆϲ ϲυντόξεωϲ ἀποϲτήϲεται, καθάπερ γε καὶ τὰ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου οὐ ϲυντάξεωϲ ἀποϲτήϲεται τῷ παραλόγῳ τῶν εἰρημένων φωνῶν. δύο μέρη τοῦ λόγου ἐϲτίν, τῇ μέντοι ἐξ ἑκατέρου ϲυνόδῳ ἕν τι παρυφίϲταται. [*](Asovκ. θ6. noli autem putare, ideirco quia εἰϲ 5 et similia paratheεi, non aynthesi copulantur, separanda ea inter se esse, si muntia, nbi inemium- tur, in singddlss partes dividimus. sunt sane duae voces et εἰϲ 5 et ἔν ῷ, sed quasi in unam conexae, sicut οἶκον δὲ, ἀγρὸν δέ.) [*](rasruε. xv Ans. exso 2 παρεμφάϲεωϲ παρεμφατκά. vide Adn. crit. -- 3 οὐκ ἐπεὶ δὲ. err de pron. 51, 25 et 87, 9. - t -Β κατὰ τὸν μεριϲμὸν κτλ. Lshra Herod. 423 dobitat sn Apollonius boc loco (ina der schicerigem PPo) ds ea partitione loquetur, qua singdlae orationis voces diversis classibus aacribanur. quam interpretationem si amplectemuα, ϲυντάξεωϲ hic et in subsequenti mmuntiato de vi syntacfica dictum putabimus et priore loco supplebimus ἔπιρρηματικῆϲ (cfr 48, 4: μενούϲηϲ τῆϲ ἐννοίαϲ μένει ἡ ταυτότηϲ τοῦ μεριϲμοῦ). at cogitari hoc quoque potest, μεριϲμόϲ nomine signifcari eam psrttionem,qua singulae enontisti alicuius partes inter se separantur (cogtando scilicet, non ita ut spatium vacuum relinquetur inter singulas voces), de quo μεριϲμῷ disputat idem Lehrsius l. l 424. hanc intepretationem secuti sumus in AA gumento. etiam ϲυντfξεωϲ sutem nomini ita aliam vim inesse patet: quod paratheta εἰϲ ὅ esse infelleximus, hoc non oδetabit, quomnus n αedesds emuntiαti peεtbus ea comungαmus. - 6 τῷ παρολόγῳ τ.εἰρ. φωνῶν. vide Adn. crit.) [*](Ans. out., ess. scs. m A bo. B παρεμφάϲεωϲ] Sylb : μorfaeeeεectissἐμφάϲεωϲ, κtpακo ante (Ι.1Β pag. antec.). Eayser P~μr παρεμφάϲεωϲ ma6 eleas ιeeἐννοίαϲ aagreten. ne in pleonaemo παρεμφάϲεωϲ παρέμφατικά ofendas, cxv 317,25: ϲύν- τοξιϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐποιήϲατο, de pron. 53, 1: αἰ πτώϲειϲ τῆϲ αὐτῆϲ ἔχονται. πτώϲεωϲ, de ads.200,6: δοκε τὰ τῆϲ τάϲεωϲ υμμεμενηκέναι κατ’ ὁξαν τάαν 3 επειδε A . tertium ε mutavit in η A ~, ἐπειδqq b | 4 HΙlεb. ef. τϲ traiciendum. esse ante κατὰ τὸν μεριϲμὸν 1ἂ inter αποϲτηϲεται et καθάπερ γε A haec hsbδet: κοί καθάπερ καί τα α αλλα μερη τηϲ ϲυνταξεωϲ του λόγου αποϲτηϲεται. sed Hnεae obliquae ab A vel A ductae sunt per καί, καθάπερ, καί, λόγου, item inter α et αλα, inter μερη εἰ τηϲ | γε om A , add A οὐ add Lehre qu. ep. 40 | 6 ϲυνταξεωϲ αποϲτηϲεται om A. , add in ng A . HSehneider D 7 haee verba eici vult εἰ pοεt τοῦ λόγου punctum poni, ex antecedentibous autem hsso mene supβleti: κατὰ τὸν μεριϲμὸν τῶν μερῶν τοῦ λόγου τῆϲ ϲυντfξεωϲ οὐκ ἀποϲτήϲεται τῷ παρολόγψ] τω γαρ λογω A , A γαρ in παρα mutavit, quod recepere δ et s. HSehneider l l. cum Luditbio primae manus scripturam amplexus puncto ante τῷ γὰρ λόγῳ posito, post φωνῶν deleto sic locum inerpretatms est: ratio em. vocem εἰϲ ὅ, οἶκον δέ ea e5, s4 duae paεfes oratiemss ent. ΙbBg censet legen- dum esse: οὐ ϲυντfξεωϲ ἀποϲτήϲεται τῷ παραθέτῳ τῶν εἰρημένων φωνῶν. Lebrs Herod. 42B παραλόγῳ servat, sed pro εἰρημένων duδitst an scribendum sit ἐγκειμένων S 7 ante λόγου habet τοῦ A conxa Apollonii consuetudinem, cdd solet sticnlum hmc genetivο non aᾶlere, si additus non εεt eruiculus μέρη nomini. ude Egenolfum ~atrbδ. f λlass. Phiol. 1879 p 695 seqq.)
Παραθήϲομαι κα τὸ πρὸϲ τοῦ Ἡρακλείδου {frg. 2 Cohn } [*](Num ἐπεί adverbium similiter ortum sit.) εἰρημένον, ὡϲ καὶ τὸ ἐπεί χρονικὸν ἐπίρρημα ἐκ τῆϲ προειρημένηϲ [*](335 b) ϲυντάξεωϲ ἐγένετο. ἐκ τοπικοῦ γὰρ ἐπιρρήματοϲ τοῦ οὗ, φηϲίν, ἀπετελεῖτο Δωρικὴ μετάληψιϲ ἡ εἷ, ὁμοίωϲ τῷ ποῦ καὶ πεῖ, αὐτοῦ -αὐτεῖ, ῷ [*](329 s) ϲυνει πρόθεϲιϲ ἡ ἐπί, ἡ νῦν ἰϲοδυναμοθϲα τῇ ἀπό, καθὸ καὶ ἐν ἑτέροιϲ ἡ ἀπό ἀντὶ τῆϲ ἐπί τὸ γὰρ «ἀπομηνίϲαϲ» [H 230 ἐϲτὶν ἐν ἴϲῳ τῷ ἐπιμηνίϲαϲ. εἰϲ δὲ τππν τοῦ ἀνδρὸϲ ϲυνηγορίαν καὶ τὰ τθϲ ϲυναλιφῆϲ οὐκ ἐμποδιεῖ τὸν λόγον· ἀπειράκιϲ γὰρ τὰ Δωρικὰ διὰ ψιλῶν τὰϲ ϲυναλιφὰϲ ποιεῖται, [*](Axavκ β 61. Heraclides etiam adverbium temporlle ἐπεί eodem modo ortum esse opinatus est, quo εἰϲ ὁ, ἔν ῷ,ἐξ o5. sEx loesli adverbio οὖ - inquit - immutsio Dorica fecit ε (ut nπε ex ποῦ, αὐτὲ ex αὐτοῦ), qua cum foma iunca est ἔπί praepositio, quae hic eandem vim haboet atque ἀπό. ad quem opinionem deξmmdemdsm dicere icet, ne hoc quidem εἰ obstare, qnod ἐπί et εἶ iza eosuεunt, ut servzxetnr a neque mutaretur in φ nam persaepe fn Dο- ria disscto sic funt synsHiphae, ut consonsmtes tenues prioris vοcfs serventur, ubi concmrunt cum spiritu aspero atterius.) [*](assruκ. er Aaz. exzo. 1 ad ὡϲ ~ quasi ef 27, 6. 126, 15 2664,14. - 4 τὸ ἔαεί χροικὸν ἐππίρρημα. Ap. ἔπεί quando causalem habet vim, coniunctioni- bus sscripft, quando temporulem, adverbiis. vide de con. 245, 15. διόν τι παρηκολούθηϲε τἀϲ ϲυνεμπεϲοϲι (υνδέϲμοιϲ αἰτιώδεαν ἔπρρήμαϲ χρονικοῖϲ τοπικὸϲ. 6 μετάληψπιϲ de mutatione dialectica etiam de adv. 153,13 et 14. - ὰ ἐuιμηνίϲαϲ. Schol. Tomnl. ad Κ 280: ἀπομηνίϲαϲ Ἀρίϲταρχοϲ ἔπιμηνίϲαϲ. -- ϲυνολιφῆϲ. hac voce Ap. εtism de εhsiene vocalis spostrοpho indicata utituϲ et de sa, quae fn mediis vοcibδus compositis ft. vide 140, 21 et 55, 22. - 10 ψλδν ἀντιϲτοχων. e Dion. Thr. p 13, 3 L.: ἀνπτιιϲτοιχε τὰ δαϲέα τοϲ ψιλοῖϲ, τῷ μὲν Θ τὸ ῷ .. . τῷ δὲ k τὸ ~ . ..τὸ δὲ θ τὸδ t. Hitterae enuεs, medias, aspiratae efΒeiunt tres ϲτοίχουϲ παραλλἡλουϲ itaqne ψιλά et δαϲέα sunt ἀλλήλοιϲ ἀντίϲτοιχα (ide schol. in Hen. 407, 20 et 34. 408, 5 hig.) et possunt intex se pemutadi.) [*](ns. emrr, msϲm. scm. 1m Ab. 1 εἰϲ 5] ιϲο A. , ειϲο A β 4 Φϲ καί-χρε vπικὸν Abq καὶ ὡϲ τὸ ἔπιεὶ κατὰ ϲυναλοιφὴν ἔπχρονικὸν m~, ubi ia ng Βllebδode posterius ἔπι corr in ἔπεί, ethsec cum correetnra Hebodii hsbδεt 1Bλ ου B. 6 η εἰ A , ἡ ι A β 6 5μοίωϲ τόπου x, corn θθophianus β 7 υνῇει b, A. habet in exio imeae ϲυνει cum perra rasuαa post ι et sb initio smbδssquentis Haeae ηι, sed fllnd εἰ in res. duarum vel trium Hitterarum scriptum est ab A, εἰ sb eadem menn exaratum ι quod post η legitur. 25 habδet ϲυνείη 1 pro ἀπὸ A et exhibent πρὸ, corr. llebode καθὸ κxὶ ἔν] καθότι ἐν A , A v in κα mu- aεit 1 8 in ng A η απο | ἐπ] επει , cor A ἐϲτὶν] , A, om b 8- ν ϲῳ τῷ ἔπμηίϲαϲ om m, Βophisnus: λείπει τι, EIebode: ϲωϲ λείπει ντ τοῦ ἐπιμηνίϲαϲ 1 t Είϲ δὲ] ειδε A , add ϲ post ι A ϲυναλιφηϲ A, ϲυναλοιφῆϲ b cum s. vide Adn. ext. ad 194, 14 huios ed. 1 1θ ψηλων A. 11 ϲυνολοιφὰϲ sb)
Φαίνεται δὲ ὅτι καὶ εἰ δοίη τιϲ τὴν ἐναλλαγὴν τῆϲ προθέϲεωϲ καὶ τὴν ϲυναλιφήν, καθὸ ϲυνηγορήϲαμεν, μάχεται τὰ τῆϲ τόϲεωϲ· τοῖϲ γὰρ κοινοῖϲ ϲυμπεριϲπᾶται καὶ τὰ εἰϲ ει λήγοντα ἐπιρρήματα, τῷ ποῦ τὸ πεῖ, τῷ αὐτοῦ τὸ αὐτεῖ, ὅπερ οὐ παρείπετο τῷ ἐπε. ἀλλὰ καὶ τὸ ϲημαινόμενον· τὰ γὰρ μεταπίπτοντα παρὰ ταῖϲ διέκτοιϲ τῆϲ φωῆῆϲ ἀμοιβὴν ϲημαίνει, οὐ τοῦ δηλουμένου. οὐ δὴ οὖν τὸ ἐπεί τόπον παρεμ φαίνει, ὦϲπερ ἔχει τὸ «εἷ ἷὰ τῶν χοιραγχᾶν {Sophron. mim. 86 Atr., 98 Kaibel}. δι’ δ καὶ παραδεξαίμεθα ἂν ἐκεῖνο, ὡϲ καὶ ἐπ’ ἄλλων [*](μAsevκ ὲ θ. At accentus εἰ sensus ἕει adverbii obstant originstioxi Heerachdis. nam circomfθectuntur omnia adverbia in deeinentia apud Dores, dicut quae in ου diphthongum exeunt in communi dialecto ἐπεί vero acuitur. nec snεus vocabulorum mutetur, sed forme tentum, qusmdο in aHiem disecum. txsnsent ἔπεί autem tempus indicat. εἰ locum. quocirca putamus ἐπεί adverbium) [*](rasrκ. ex Anm. exso. 1 - B HLAhrnsii opinio, qui in Mus. fhengm. V 234 Alemani vindicavit hos vasus, nnnc confrmatur nomine poetae ab A V in ng adscripto, quod Βekker praetermisit - 8 κοινὸϲ non masculini est gmeris, ut AHutmacn putat. sed neutrius εombμsfideeticommunιs. ϲὰ e g.Herodigm. I 504, 3 Liz. - 18 ε-χοιραγχᾶν.haec verba ab Ap. eiam in l. deadv.132, 28. 207,17. 210,1 citantur, item ab Βerodianoapud lo. AΑex. 32.14 ( 494,13 Lx), nbi Βophronis nomen adiectum est.) [*](μns. m x., nasce. scs. m Ab H αλκμανοϲ Ae ng 1 3 καζο’ A, κmλιϲθ’ cs υπαυλεν A, θπαυλεν cab, in oxytonon mutait Ahrns Mu. rhensn. 234 εἰ de dμν Dor. 88 B καμεγαϲθενηϲαϲαναια A , A indurit primum. ϲ εἰ ex 6 fecit π, κὰ μέγ’ ἀπενήϲαϲα ναὶ ἁ b cum s, κὰ μεγαϲθενϲ Ἀϲαναία Ahrens l.l. et Hergλϲ 4 μελαμποδαταρπολυκοντε A, Μελάμnοδά τ’ Ἄρπόωκόν τε b cum s, cmi haec verba cum smtecedmtSbδns fn unum versum codiumgnmἰ seperaverunt ut aiud exemplum Ahrens et hergk, qui Ἀρπώωκον sexbδi vuμt et Βtedichori fragmmmtum esse hunc versum putet ΒB κοθραϲιων A, κθραϲίων b Ahrens Hergh, qui in editione tertia adicit: pens cocere ἄρχοι μὲν γὰρ κb βράϲϲων, sed in quarta: erρα resεψss oἔscmr6, aeseiass uἅrMm proεaa eom m appellativum lateat, sed nsmεus eersms logαeedici nege aereas, dteqκe re- trαdto, quo4 omect egκe θραϲίων i ε. θραϲύτεροϲ eεrieimie, qsemtαm ema asctoεtate · 18 ϲυνολοιφὴν sb β 8 τα εἰϲ ι δηλαδή δωριᾶ RE ng 9-16 τὸ πε] τω ὲῖ A. β 11 τηϲ om A , add A β 1ξ ε τὰ τῶν]ετατον A, sed u in ras ab Ac vν A χοιραγχον , ον in αν mutait A β 14 pοεt διοκαι. senipfit παρεμφαίνει A relapsus ad antecedentis, tum spatium reliquit, quod A cic explεtit: ωϲπερεχει τὸ ειτα τὸν χοιραγχᾶν, deinde A~ pergit διὸ καί παρα- δεξαμεθα, quod A mutavi in παρεδεξαιμεθα (sic) παρεδεξάμεθα b inhcativna εἰ praeferretur, ὄν delendum. in xl, ubi παρεδεξάμεθα ἅν legitur, suber ἂν pmcta podia sunt, sed in ng ascsiptum: Iδrt. παραδεξαίμεθα ἂν)