De constructione

Ἐν αὐταῖϲ γε μὴν αἱ προθέϲειϲ καὶ ϲυντίθενται καὶ παρατίθενται. [*](Secum ipsis praepositiones et synthesi et parathesi et parathesi copulantur.) δεδομένου γὰρ τοῦ ὡϲ ἐν εὐθείᾳ ϲυντίθενται αἱ προθέϲειϲ, [*](326 s) δοθήϲεται καὶ ἓν εἰναι τὸ παρακαταθήκη· καὶ δεδομένου τοῦ ὅτι ἐν [*](Aaαvκ. β B4, Axticulis antem, qui apponuntur tantum aliia casuslibns pariter fei neque umquam cum eis componuntur, praepoaόtiones quoque appῦ- nnntur tantum.) [*](Aaovκ. β ΒΒ,, Secum ipsis praepositiones et synthesi et parathesi copu- lantux. παρά cum καταθήκῃ compositam esse in παρακαταθήκη omnes concedent, qua aepodifiones cum nominstiviscomponunturtantummodo,item ἔξet ὑπό cum. ἀνέϲτη compositas esse loco Homerico, quoniam verba et praepositiones synhesi) [*](xssrκ. xv AAnz. Mxxo. οὐκ ἐν ἀντωνυμικῇ ϲυντfξει interpretatur R gu- msntum. ad ϲύνταξιϲ nominis vim, qua ϲύνθεϲιν et παράθεϲιν comprehendit, vide Lehrsium ad Βrod. π. μον.λέξεωϲ 25, 9. sliam loci innιpretationem praefert HSeMmeider: n eaa-r Eueammensefssng, die niλt ἀντωνυμικὴ st, d. λ. fΒe preno- minde Eediemfng nsλ3 λαί, verἔorεn hat und Adeor5 geeordema ml. - ἐπέκεινα. Sehϲl. Dion. Thr. 430,19 IL: ποά εἰϲι τὰ τοπικά (scil ἐπρρήματα); τὰ τόπον δδπηλοθντα, οἶον ἄνω κάτω . . . ἔνθεν ἐνένδε ὅΕεν ἐπέκεινα μακράν. in Herodieni fagmentis nihil invenitur de vocis accentu, cuius retractio synthesim prodit. - 2 - 4 ad ἐν ἔπιρρηματικῇῇ τὸ ἔπειτα minime licet supψlere τετόλμηται. nam com- positio praepositionum et adverbiorum ne Apollonio quidem abnormis videbδatur. mde inre 336, 22seqq quod autem iuxta ἐπέκεινα hic ἔπειτα vocis menionem inerit, id factm idetur propter extense speciei similtudinem et quia converti potest hoc adverbδium in praepositonem et pronomen. - ἔφ’ οὖ καὶ τὰ τῆϲ μετα- λήψεωϲ εἰϲ τὸ μεταλαμβανόμενον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ μεταφράζεται nihil eliud signi- fcst quam: quod inεrpεetemdicαuesa coneerf4 potes4 tπ prmoxem. - ὃ οὐ ῥητοῖϲ οὖϲι κατ’ ἰδίαν. nam ubδi aϛrticulus nomine cerel et pronominis demonstαativi im habet, ab Ap. tribδuitur pronominibδus. - 7 ἐν τοϲ προειρημένοιϲ. vide ὲ 13. - 9 Ἐν αὐταϲ. vide Adn. crit -θ - 478, 2 ex Schol. Dion. Thr. 93, 2 Β. 925, 27 E.: καὶ ἑαυτῶν ἔϲ6’ ὅτε προτίθενται κατὰ ϲύνθεϲιν ἐμφάϲεωϲ ἕνεκεν πλείονοϲ, oἶον παρακαταθήκη, ἐξυπανέϲτη, ὑπερκατέβηϲαν.) [*](Ans. mr., masϲs. scs. im ABb. 1 οὐκ] οὖν B. negationem deleri vοlnit Lehre5 ac iam Sophianns vel EIebode, sed vidεtnn defendi posse, ide Argum. et Adn exeg. |B τϲϲ] τοι A, ϲ add A 1 7 τοότοιϲ Hb, τοότων A 8 κριβωμένου A (de quo Hekkerr erravit) et Βb, κριβωϲαμένου | 9 ~ν αὐταϲ εναυταιϲ A, ἐν αὐτϲ CB, ἐαυτMϲ b cum Soph. sed subinde apud Ap. ἐν pro nudo dstivο iuxta vαbδa copulandi occurrit. vide 233, 7 et HSehneideri comm. Β4 ad 16, 10 παρατίθενται] ϲυνπαρατιθενται A, sed ϲυν, quod ex antecedeni verbo εepettum est, erasum υμπαρατίθενται CB β 11 διδομένου B τοῦ om CB)

ξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ ϲυντάξεωϲ τῆϲ τῶν ἐπιρρημάτων, καὶ [*](c. X.) πρῶτόν γε περὶ τῶν ἐκ ϲυντάξεωϲ προθετικῆϲ πρόληψιν ἀναδεξαμένων oa~ aaεnω’ ὡϲ εἶη ἐπιρρήματα. Ἡρακλείδηϲ Γfrg.1 Cohn ] γοῦν ἐπιμερίζων τὰϲ Eῇiῇ οὐ δυναμέναϲ λέξειϲ ὀξεῖανἐπιδέξαϲθαι ἐν τῷ περὶ καθολικῆϲ προϲψδίαϲ, φηϲὶν ὡϲ ἀϲύϲτατον εἶη τὸ εἰϲό ἐπίρρημα ἐν ὀξείᾳ τάϲει καταγίνεϲθαι, [*](tantum copddlantux. ad obliquum antem casum parficipii cum prseposiione compositi altera praepositio duplici ratione accedαe potest: aut parathesi, a. g. παρὰ ἀναγιτνώϲκοντα et cum a ticnlo παρὰ τὸν ἀναγινώϲκοντα, ant synthesi, παρ- αναγινιώϲκοντα et cum articulo τὸν παρανογινώϲκοντα.) [*](Aaαvε. β 6ἂθ. Deinde de syntaxi adverbiorum dicendum est ac primum de eis quae videntur esse adverbia, cum revαs praepositio inoncta sit cum anti- culo postponitivο. Heraclides Milesius qumidem eo libri de prosodia catholica) [*](τssnε.sr Anm.sxao. δοθείη sine ν. vide Adn. ex. ad 64, 4 huis ed. -- 4- Bὰ οὐ ϲυνούϲηϲ -ῥήματα, quae Ap. debebat ponere post εἰρήϲεται, opposita eunt sequentibus ἡ δὲ ϲυνοῦϲα τῷ θήματι ~ prαepostto quae ιαm cum serbo copulata est. ne postddes μὴ pro οὐ, cr Adn. crit. ad 28, 7 hnins ed. - 8 Φϲ videtur hic idem velere quod quasi. cfr Adn. ex. ad 89, 11 huius ed. -- - 486,1 Herschdi EElesio Leopoldus Cohn in fragmentrum colectione 37 trbnit exposifionem usque ad ἀναδεξαμένων 48θ, 1 nobis ea tantum viden- tmx Miesii esse, quae leguntur usque ad ὅξπα 479, 8.) [*](Ans. qmr., mscs. sca. m ABb (usque ad 8, nam sequentia desont in CB) 1 πάντοτε CB 1 2 ν ϲυνθέϲεωϲλόγῳ hlig (probante EEfaysero) conl. 304,7. 218, 22. 311, 24. ἐν ϲυνθέϲει λόγου codd. et edd. ad depravationis genus vide Adn.crit.ad65,6 huiused. 2 ἔτι A , εἰ ΟBb et in ras A posterius τὸ A habet rasurafactum exτα B Βὲνom CB ἀναγινώϲκονται Β εnteκαὶδῆλον Sehαneiden Z f A. 1843 649 comma poni vult, ut sequentia sint apodons ad εἰ ἕν κτλ. (nam εἰ pro ἔτι ipse quoque legebat) P 4 ante ϲυντfξεωϲ add τ5ϲ CB προϲγεγονυα Hb, προγεγονυα Aῦ εἴρηται Β B 6 παρὰ ἀναγινώϲκοντα 0Schneider l. l., παρ’ ἀναγινώϲκοντα Lronko 599, παραναγινώϲκοντα CB, παραγιγνώϲκοντα A. cum duplici γ, παραγινώϲκοντα bo β 7 αναγιγνωϲκοντα A. 8 καὶ ὡϲ] ωϲ καί A. ὡϲ deleri vμlt HSchneider 10 nte Ἑξῆϲ praeter sliaa expositiones quae ad praepositiones pεtinebant, videntur ese intercidisse, ad quas relegat supra 28ὲ, 2. (309,1) 15,8. 816,12 β 18 ηρακλειδηϲ] fol 89r A. ταϲ om R , add A β 14 τὸ ειϲο A, sed post τὸ et ϲο reεura nnius litterae quae videtux foisse urubique ν. εἰϲό non εἰϲ ὃ scripsimus, quis HracHidea ita. loquitur, quasi sit uns vox adverbialis)

Ἄμεινον ἐκδέξαϲθαι ὡϲ ἐκ παραθέϲεωϲ προθετικῆϲ καὶ ἀρθρικῆϲ ϲυντάξεωϲ παρυφίϲτατο χρονικὴ ϲύνταξιϲ, τῶν λέξεων κατὰ [*](loco, ubi voces, quae oxytonesin accipere nequeunt, singulis orationis partibas disEζibδutss enumerat, εἰϲό adverbium dicit iniuria acui, quia voces in desi- nentes epufient oxytonesin exceptis ἀπό et ὑπό, quae inre acuantur. quoniam omnibδus praepositionibus hic tenor peculiaris sit. apparet autem etiam αὐτὸ premominis οxytonesin excusationem habere: nam eodem accentu pronuntiari debet atqne forme masculine. nihil est igitur quo defendi possit εἰϲὸ vocis oxytoneeis. etenim ne hoc quidem probabile est, ex ἕωϲ ortam esse vocem ita, ut omnia in conreria verterentuα, prior syllsbοa produceretm, altera corriperetur, ϲ littera ex fne in mediam partem mgraret, acutus tenor cum spiritu aspero ex initio in finem.) [*](asevκ. β Βλ7. lam neHus est putare, εἰϲ 5 ita otum esse, ut praepositione articdo apposita et articulo cum praepositione constructo evaderet consructio) [*](assnε. zv Ans. sxao. 6 de ads. 198, 20 ἌΙγι πρωτότυπόν ἐϲτι τῶν εἰϲ ὕϲ ληγόντων τὸ ἕωϲ, δῆλον, οὐ μὴν τὸ ἰϲοδυναμοῦν εἰϲ5, καθὸ καὶ ἐν τόνῳ καὶ ἐν πεύματι ἐπιϲτάϲεωϲ ἐδέετο. ἐν πνεύματι μὲν οὖν, ὡϲ ἀδύνατόν ἐϲτι τὴν ἔν φωνήεντι δαϲεαν ἔπὶ τέλουϲ εὑρέϲθαι· ἐν τόνῳ δέ, καθὸ οὐδεμία λέξιϲ εἰϲ δ λήγουϲα τόνου ἔχεται τοῦ ὅξέοϲ, καὶ ἕνεκά γε τούτου τὸ αὐτό ἐϲημειοῦτο, περὶ οὖ εἴρηται ϲἐν τῷ)πεαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν. de pron. 73,6: ὅπερ( scil ήκατάληξιϲ εἰϲ o κατ’ ὁξδν τόνον) ἐν μέρει λόγου οὐκ ἔνὸν εὑρέϲθαι, τῆϲ ἀπό καὶ ὑπό ὑφαιρουμένων, καθότι ἀδύνατον πρόθεϲιν βαρύνεϲθαι, χωρίϲ εἰ μὴ ἀναϲτρέφοιτο . . .ὑπολείπεται οὖν ϲημειούμενον τὸ αὐτό, καὶ εἰ ἕν ἐϲτι, τὸ εἰϲ5. Herodian. pros. cath I479,30Ltz ο. Alex. 25, 34): ἡ ἀπ5 καὶ ὑπό, μηδεμιᾶϲ ληγούϲηϲ λέξεωϲ εἰϲ o ὀξυνομένηϲ, διὰ τὸ εἰναι προθέϲειϲ ὠξύνθηϲαν. διὸ ϲημειούμεθα τὴν αὐτό ἀντωνυμίαν, ὅτι ὠξύνθη διὰ τὴν αὐτόϲ ἀρϲενικὴν. - 4 ὑποπαραίτηϲιν. ctrr 145. 27. - B ἀφορμὴ, fe qua voce vide HSchneideri comm. 27, hic ratio est, a qua quis profectna accentum εἰϲό vocis excusare possit - 11seqq. cfr Βerodian. cathol. l 507, 10Liz (Theognost. A0 160, 31): τὰ εἰϲ o λήγοντα ἐπιρρήματα ὑπὲρ μίαν ϲυlλαβὴν οὐκ ἔϲιν ὅτι μὴ τὸ δεῦρο βαρυνόμενον· τὸ γὰρ εἰϲ ὅ δύο μέρη λόγου ἐϲτίν.) [*](Ans. er., eqsοm. som. m Ab. 4 ante τόνου add τοῦ b cum 1 θ ειϲον A, sed ν adrasum πειθανον A. vide Adnot. crit. ad 426, 10 huius ed. 8 ἐπ] περὶ m τοῦ τέλουϲ HSchneider IΙ 596, τὸ τέλοϲ Axζ b ψ θ μετίει A. | b cum Soph, ι Ax5 ψ 1θ μετετίετο bd cum Soph., ϲυνετίθετο Am′, cuine cfruptelae causa posita est in antecedenti ϲυνόντοϲ β 11 post ἄμεινον inseruit οὖν cum Porto)

Οὅτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἐξ oὗ, ἐν ᾦ, ἀφ’ οὖ, καθότι ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι [*](temporeis, in qua uticulus εἰ aeeentum suum εἰ spiritam sevsbδat, prioris autem vocis acutus tenor in gravem mutabatur, id quod omni praepoitioni aeeidit ommdibusque omnino oa tonis, quibδus eubicitur altera vox.) [*](Aaevε. β 5Β. Mee εitex se habent ἐξ εὖ, ἐν ῷ, ἀφ’ οὖ. atque efism in) [*](rsrε. xv μAns. exso. 1 ἐνεκλίνετο hic non de ea inclinatione dicitur, qua accentus vocis fn smtecedentem vocem reicitur, ssd de accentu oxytono fn maen mutato. r de pron. 35, 26: ὅν τρόπον (i.e. quomodo ὑδποτακτικὸν διαφέρει ὑποταϲϲομένου) κxὶ ἐγrλινόμενον ἐγκλιτικοῦ. τὸ μὲν γὰρ ἐγκλινόμενον αὐτὸ μόνον κοιμίζει τὴν ὸξεαν, εαὑτὰρ ἑγὡ κα Τυδείδηϲα (δ 290),τὸ δ’ἐγιλιτικὸν μετά τοῦ τὸν τόνον ἀποϲβεννύειν καὶ τὴν πρὸ) ἑαυτοῦ βαρέαν ὀξόνει, Ἀλπολλώνιόϲ μοι, ἐτίμηϲάϲ με. qui locas non eiciendus cum Padio Mass (ochenschr. f. Mdsss. Phlϲl. 1903 No.3 61). et Herodian. BA ID 1142 (Ι 551,3 Lv): ξγκλινόμενόν ἐϲτ μόριον λέΒhιϲ κατὰ τὸ τέλοϲ ὀξυνομένη, τρέπουϲα δὲ εἰϲ βαραν κατὰ τὴν τοῦ λόγου ϲύνταξιν, καθάπερ ἔχει εεt μὴ μητρυιὴ περικαλλππϲ Ἡερίβοιαα. Ἐγτλι- τικὸν δὲ ἐϲτι μόριον, 5 τπν ἰδίαν ὅξeαν κοιμίζον τπν προκειμένην βαρέαν εἰϲ ὁξeαν μεθίϲτηϲιν. paullo aliter losnnes Ϲhsrax BA ID 1150: ἰϲτέον ὅτι διαφέρει ἐγrλιτικὸν ἐγτλινομένου . . . τῷ καθόλου καὶ τῷ μερικῷ. πᾶν μὲν γὰρ ἔγrλτκὸν καὶ ἐγιλινόμενόν ἐϲτν, οὐ πν δὲ ἐγιλινόμενον καί ἐγκλιτκόν ἐϲτιν. xἰ μὲν γὰρ λέξειϲ αἰ ὀξύτονοι ἔν τῇ ϲυνεχείᾳ κοιμίζουϲαι τοὺϲ τόνουϲ ἐγ9λινόμεναι καλοῦνται, οἰον ἕει μὴ μητρυιὴ περικαλλἡϲ Ἡερίβοια3. ἰδοὺ αὕται κοιμίζουϲαι ἐν τ ϲυνεχείᾳ τὸν τόνον ἐγκλινόμεναι καλοῦνται καὶ οὐχὶ ἐγκλιτκαί. ἀλλὰ πᾶν ἐγκμιτκὸν ἐγκλινόμενον. vide Lehrsii qu. ep. 10Β. - 4 παρ’ αώτ. iexta se ~ pe se. omni oxyfomo, cu4 nem sμectur εox atera. 7 hie versus, qω quattnοx οxytonain bartona conversa continet, usitatum exemplum acuti tenois fn gravem mutati est. vide Testim. ad lin. 1. - 8 - 481, 8 e de adv. 180, 17: κω τὸ ἐξ οἴκου ἔχει τὴν ἐκ τόπου ϲημαϲίαν, οὐ μὴν ἐϲτιν ἔπίρρημα, μέρη δὲ δύο λόγου.) [*](Ans. cmv., mscs. scs. 1m Ab. παράθεοιν in ras A 1 αὐτMϲ b, αὐτόϲ Soph., αυτοιϲ A sed rasura factum ex αυταιϲ, αὐτῆϲ m B 4 εχουϲη A’, post η add ϲ A . deinde erasae 13 fre litterae, quarum legi possunt hae: ουκ ἔχου. dittogεphia igitux deleta est β 4 παρ’ αὐτῇ hlig, πρὸ αὐτῆϲ b, προαυτηϲ A, sed omnia praeter τη exsrait in res A~. poterat etiam scribi μεθ’ ἄτην, quod Soph. aut EΙebode coniecit mllinsque indicat quod cogitat Apollonius, sed παρά praepo- sitio propius accedit ad traditam scripturam atque consenit cum embseqnentibυm ἔν παραθέϲει οὕὕϲαι. Lebrε ci. προτακτικῶϲ ἑτέραϲ λέξεωϲ |7 εἰ] accentus, quem Hyxmmtii demum grammatici coniunctioni ademerunt, hic adᾶtus est, ut haec quoque vox exemplum praebeat acui tenoris vn gravem mutati Β ἀφ’oὲ eicit AHnttmsnn, quia lin. 1 pag. seq. εἰ B34, 25 hae tres tantum praeponitionea sfermntnx: εἰϲ, ἐν, ἐξ, et quia supervacaneum sit ἀφ’ οὖ iuxta ξ οὕ. ssd tmi- madveere ἀφ’ οὖ quoque τlme consentre cum eis, quae inὰa q 59 de temptrli vi trum pρraeponitionis et scticuli copulsfionum dicuntur)

Ἀλλ’ ἐκεῖνό γέ τιϲ ἐπιζητήϲει, πῶϲ ταῦτα τοπικῆϲ ἐννοίαϲ ἐϲτὶ παρεμφατικά, χρονικῆϲ δὲ τὰ ἐκ τῆϲ ἀρθρικῆϲ ϲυντάξεωϲ, ἔχοντοϲ καὶ τοῦ τοιούτου λόγον, ὡϲ ἀναγκαίωϲ μὲν τὸ ἐν οἶκῳ καὶ ἐξ οἶκου τοπικὴν ϲχέϲιν ϲημαίνει, ἐπεὶ καὶ αὐτὰ πολὺ πρότερον τόπον ἐϲήμαινεν· τά γε μὴν ἄρθρα οὐδὲν τοιοῦτον ϲημαίνοντα ἢ μόνον ἀναφορικὴν ἔννοιαν, ἥτιϲ χρονικὴν ἔμφαϲιν παρίϲτηϲιν, εἴγε τὸ ἀναφέρειν [*](nominibus idem observare licet. ἐν οἼκῳ enim et ἐκ Λέϲβου et εἰϲ οἶκον in unam locsem notionem coslescnnt, quas non discrepat ab sensu adverbiorum ex his nominibus derivatorum. sicut οἶκον δέ quoqne et Οόλυμπον δέ μlibi exposuimus dnae qudem voces esse sed in unam notionem copulatas, quae vim hebet ad- verbiiq nec mirum esse, quod coniunctio δέ hic praepositionis ico fungitur, cum eliam praepositiones nonnumquam pro coSiunctionibδus usupentur.) [*](Aaαvκ. ψ θξ. Boc tantum quaeret qdispiam, qui fat, ut hae nomSnum cum praepositionibos copulationes localem habeant nofionem, temporalem illae, quibus articuli cum praepositionibus copulati sunt. colus rei causa haec est, quod οἶκοϲ nomine et simihbus iam locus signifcatux,articlo autem inest ana- phorica vis, quae temporalis est: nam ubi refertur aliquid (quae est artien proprietas), 1educitur in memoriam illod tempus, quo factum est quod refertur.) [*](rasmm. r Ans. sxxo. παρεϲτήϲαμεν καὶ ἀλλαχόθι ὡϲ τὸ Sκον δὲ, ὔλυμ- πον δέ κτλ.: in Hbδro de adverbδio 180, 13-183, 4 demonsαat haec et umilia esse dues voces psrathesi coninnctas, quae aderbiormm constuctionem neque amen formam habegmt, et literam vocem esse cofmiumctionem δέ. vide Lehrsii qn. ep. 40 -44. - 8 8 e2r de adv.181,32: πῶϲ τοπικὴ ϲχέαϲἐϲτὶν ἐκ ϲυνδέϲμου τοῦ δὲ; ὅτι κὶ προθετικῇ παραθέϲει ϲυνδεϲμικὴ δύναμιϲ ἐγγίνεται. διὰ τὸ ἡμέραν εἰναι φῶϲ ἑϲτι,διὰΔιονύϲιον παρεγένετο Ἀλπολλώνιοϲ,ἐκ τῆϲ δᾳθυμίαϲ αἰ κακίαι γίνονται, ὡδϲ εἰ ἕνεκα τῆϲ ῥᾳΕυμίαϲ. stenfm ἕνεκα ab teehnicia omnibns in nnmerum coniunctionum causεHfum referebatur. cfϲ 312, 2- 16. - 10-p 482, 8 e2 Schol. sd D.Γ409 n Ba rec. man. V 382.24Dind) et in L- xἰ προθέϲειϲ παρατιθέμεναι τοϲ ὀνόμαϲιν ἔννοιαν ἔχουϲαι τοπικὴν, ποιοῦνται τὰϲ ὑποϲχέϲειϲ ege τοπικὰϲ ϲχέϲειϲ), οἶον οἴκου ἐξ οἱκου, οἰκον -εἰϲ οἱκον. τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὰ ὄρθρα τὰ ϲημαίνοντα τν ἀναφοράν. ἡ δὲ ἀναφορὰ ἐν τῷ χρόνῳ οὖϲα καὶ λαβοῦϲα τὴν παράθεϲιν τῆϲ προθέϲεωϲ aποιε ϲχέϲιν χρονικὴν, οὖ - ἐξ ο5, ῷ ἐν ῷ. 11 αὐτὰ, scil τὰ ὀνόματα. - 12 μόνον. cfr Letrs ad Herod. p 83.) [*](Ans. cmv., mscm. som. m Ab. B οκοθι]fnsls ι in ras A, A videtur οικοθεν seripnisse. cetermm noliofenderεin ordineexemplorum sbο smtecedenti diecrepante 4 δὲ om A , add A |6 κακενο b cum |ὡϲ εἰ hlig, ὡϲ αἰ Ax b, ὡϲ εἰ αἰ Soph st Sva I 17, ὅτι ὡϲ αἱ AHutmann et Lehr5 7 ante οὐ pmnctum habet bo cum et Porto, qui post βίαιον addit οὖν 1 τὸ] τὸν b cum ϲυνδεϲμων A. προέϲεωϲ mavult Hilgard 1θ εχοντοϲ] fol 89v A ( 12 ante τοιοῦτον add τὸ A)

οὐκ ἐπεὶ δὲ ἐκ παραθέϲεώϲ φαμεν τὰ τοιαῦτα μόρια ϲυνίϲταϲθαι, πάντωϲ καὶ κατὰ τὸν μεριϲμὸν τῶν μερῶν τοῦ λόγου τῆϲ ϲυντόξεωϲ ἀποϲτήϲεται, καθάπερ γε καὶ τὰ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου οὐ ϲυντάξεωϲ ἀποϲτήϲεται τῷ παραλόγῳ τῶν εἰρημένων φωνῶν. δύο μέρη τοῦ λόγου ἐϲτίν, τῇ μέντοι ἐξ ἑκατέρου ϲυνόδῳ ἕν τι παρυφίϲταται. [*](Asovκ. θ6. noli autem putare, ideirco quia εἰϲ 5 et similia paratheεi, non aynthesi copulantur, separanda ea inter se esse, si muntia, nbi inemium- tur, in singddlss partes dividimus. sunt sane duae voces et εἰϲ 5 et ἔν ῷ, sed quasi in unam conexae, sicut οἶκον δὲ, ἀγρὸν δέ.) [*](rasruε. xv Ans. exso 2 παρεμφάϲεωϲ παρεμφατκά. vide Adn. crit. -- 3 οὐκ ἐπεὶ δὲ. err de pron. 51, 25 et 87, 9. - t -Β κατὰ τὸν μεριϲμὸν κτλ. Lshra Herod. 423 dobitat sn Apollonius boc loco (ina der schicerigem PPo) ds ea partitione loquetur, qua singdlae orationis voces diversis classibus aacribanur. quam interpretationem si amplectemuα, ϲυντάξεωϲ hic et in subsequenti mmuntiato de vi syntacfica dictum putabimus et priore loco supplebimus ἔπιρρηματικῆϲ (cfr 48, 4: μενούϲηϲ τῆϲ ἐννοίαϲ μένει ἡ ταυτότηϲ τοῦ μεριϲμοῦ). at cogitari hoc quoque potest, μεριϲμόϲ nomine signifcari eam psrttionem,qua singulae enontisti alicuius partes inter se separantur (cogtando scilicet, non ita ut spatium vacuum relinquetur inter singulas voces), de quo μεριϲμῷ disputat idem Lehrsius l. l 424. hanc intepretationem secuti sumus in AA gumento. etiam ϲυντfξεωϲ sutem nomini ita aliam vim inesse patet: quod paratheta εἰϲ ὅ esse infelleximus, hoc non oδetabit, quomnus n αedesds emuntiαti peεtbus ea comungαmus. - 6 τῷ παρολόγῳ τ.εἰρ. φωνῶν. vide Adn. crit.) [*](Ans. out., ess. scs. m A bo. B παρεμφάϲεωϲ] Sylb : μorfaeeeεectissἐμφάϲεωϲ, κtpακo ante (Ι.1Β pag. antec.). Eayser P~μr παρεμφάϲεωϲ ma6 eleas ιeeἐννοίαϲ aagreten. ne in pleonaemo παρεμφάϲεωϲ παρέμφατικά ofendas, cxv 317,25: ϲύν- τοξιϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐποιήϲατο, de pron. 53, 1: αἰ πτώϲειϲ τῆϲ αὐτῆϲ ἔχονται. πτώϲεωϲ, de ads.200,6: δοκε τὰ τῆϲ τάϲεωϲ υμμεμενηκέναι κατ’ ὁξαν τάαν 3 επειδε A . tertium ε mutavit in η A ~, ἐπειδqq b | 4 HΙlεb. ef. τϲ traiciendum. esse ante κατὰ τὸν μεριϲμὸν 1ἂ inter αποϲτηϲεται et καθάπερ γε A haec hsbδet: κοί καθάπερ καί τα α αλλα μερη τηϲ ϲυνταξεωϲ του λόγου αποϲτηϲεται. sed Hnεae obliquae ab A vel A ductae sunt per καί, καθάπερ, καί, λόγου, item inter α et αλα, inter μερη εἰ τηϲ | γε om A , add A οὐ add Lehre qu. ep. 40 | 6 ϲυνταξεωϲ αποϲτηϲεται om A. , add in ng A . HSehneider D 7 haee verba eici vult εἰ pοεt τοῦ λόγου punctum poni, ex antecedentibous autem hsso mene supβleti: κατὰ τὸν μεριϲμὸν τῶν μερῶν τοῦ λόγου τῆϲ ϲυντfξεωϲ οὐκ ἀποϲτήϲεται τῷ παρολόγψ] τω γαρ λογω A , A γαρ in παρα mutavit, quod recepere δ et s. HSehneider l l. cum Luditbio primae manus scripturam amplexus puncto ante τῷ γὰρ λόγῳ posito, post φωνῶν deleto sic locum inerpretatms est: ratio em. vocem εἰϲ ὅ, οἶκον δέ ea e5, s4 duae paεfes oratiemss ent. ΙbBg censet legen- dum esse: οὐ ϲυντfξεωϲ ἀποϲτήϲεται τῷ παραθέτῳ τῶν εἰρημένων φωνῶν. Lebrs Herod. 42B παραλόγῳ servat, sed pro εἰρημένων duδitst an scribendum sit ἐγκειμένων S 7 ante λόγου habet τοῦ A conxa Apollonii consuetudinem, cdd solet sticnlum hmc genetivο non aᾶlere, si additus non εεt eruiculus μέρη nomini. ude Egenolfum ~atrbδ. f λlass. Phiol. 1879 p 695 seqq.)

Παραθήϲομαι κα τὸ πρὸϲ τοῦ Ἡρακλείδου {frg. 2 Cohn } [*](Num ἐπεί adverbium similiter ortum sit.) εἰρημένον, ὡϲ καὶ τὸ ἐπεί χρονικὸν ἐπίρρημα ἐκ τῆϲ προειρημένηϲ [*](335 b) ϲυντάξεωϲ ἐγένετο. ἐκ τοπικοῦ γὰρ ἐπιρρήματοϲ τοῦ οὗ, φηϲίν, ἀπετελεῖτο Δωρικὴ μετάληψιϲ ἡ εἷ, ὁμοίωϲ τῷ ποῦ καὶ πεῖ, αὐτοῦ -αὐτεῖ, ῷ [*](329 s) ϲυνει πρόθεϲιϲ ἡ ἐπί, ἡ νῦν ἰϲοδυναμοθϲα τῇ ἀπό, καθὸ καὶ ἐν ἑτέροιϲ ἡ ἀπό ἀντὶ τῆϲ ἐπί τὸ γὰρ «ἀπομηνίϲαϲ» [H 230 ἐϲτὶν ἐν ἴϲῳ τῷ ἐπιμηνίϲαϲ. εἰϲ δὲ τππν τοῦ ἀνδρὸϲ ϲυνηγορίαν καὶ τὰ τθϲ ϲυναλιφῆϲ οὐκ ἐμποδιεῖ τὸν λόγον· ἀπειράκιϲ γὰρ τὰ Δωρικὰ διὰ ψιλῶν τὰϲ ϲυναλιφὰϲ ποιεῖται, [*](Axavκ β 61. Heraclides etiam adverbium temporlle ἐπεί eodem modo ortum esse opinatus est, quo εἰϲ ὁ, ἔν ῷ,ἐξ o5. sEx loesli adverbio οὖ - inquit - immutsio Dorica fecit ε (ut nπε ex ποῦ, αὐτὲ ex αὐτοῦ), qua cum foma iunca est ἔπί praepositio, quae hic eandem vim haboet atque ἀπό. ad quem opinionem deξmmdemdsm dicere icet, ne hoc quidem εἰ obstare, qnod ἐπί et εἶ iza eosuεunt, ut servzxetnr a neque mutaretur in φ nam persaepe fn Dο- ria disscto sic funt synsHiphae, ut consonsmtes tenues prioris vοcfs serventur, ubi concmrunt cum spiritu aspero atterius.) [*](assruκ. er Aaz. exzo. 1 ad ὡϲ ~ quasi ef 27, 6. 126, 15 2664,14. - 4 τὸ ἔαεί χροικὸν ἐππίρρημα. Ap. ἔπεί quando causalem habet vim, coniunctioni- bus sscripft, quando temporulem, adverbiis. vide de con. 245, 15. διόν τι παρηκολούθηϲε τἀϲ ϲυνεμπεϲοϲι (υνδέϲμοιϲ αἰτιώδεαν ἔπρρήμαϲ χρονικοῖϲ τοπικὸϲ. 6 μετάληψπιϲ de mutatione dialectica etiam de adv. 153,13 et 14. - ὰ ἐuιμηνίϲαϲ. Schol. Tomnl. ad Κ 280: ἀπομηνίϲαϲ Ἀρίϲταρχοϲ ἔπιμηνίϲαϲ. -- ϲυνολιφῆϲ. hac voce Ap. εtism de εhsiene vocalis spostrοpho indicata utituϲ et de sa, quae fn mediis vοcibδus compositis ft. vide 140, 21 et 55, 22. - 10 ψλδν ἀντιϲτοχων. e Dion. Thr. p 13, 3 L.: ἀνπτιιϲτοιχε τὰ δαϲέα τοϲ ψιλοῖϲ, τῷ μὲν Θ τὸ ῷ .. . τῷ δὲ k τὸ ~ . ..τὸ δὲ θ τὸδ t. Hitterae enuεs, medias, aspiratae efΒeiunt tres ϲτοίχουϲ παραλλἡλουϲ itaqne ψιλά et δαϲέα sunt ἀλλήλοιϲ ἀντίϲτοιχα (ide schol. in Hen. 407, 20 et 34. 408, 5 hig.) et possunt intex se pemutadi.) [*](ns. emrr, msϲm. scm. 1m Ab. 1 εἰϲ 5] ιϲο A. , ειϲο A β 4 Φϲ καί-χρε vπικὸν Abq καὶ ὡϲ τὸ ἔπιεὶ κατὰ ϲυναλοιφὴν ἔπχρονικὸν m~, ubi ia ng Βllebδode posterius ἔπι corr in ἔπεί, ethsec cum correetnra Hebodii hsbδεt 1Bλ ου B. 6 η εἰ A , ἡ ι A β 6 5μοίωϲ τόπου x, corn θθophianus β 7 υνῇει b, A. habet in exio imeae ϲυνει cum perra rasuαa post ι et sb initio smbδssquentis Haeae ηι, sed fllnd εἰ in res. duarum vel trium Hitterarum scriptum est ab A, εἰ sb eadem menn exaratum ι quod post η legitur. 25 habδet ϲυνείη 1 pro ἀπὸ A et exhibent πρὸ, corr. llebode καθὸ κxὶ ἔν] καθότι ἐν A , A v in κα mu- aεit 1 8 in ng A η απο | ἐπ] επει , cor A ἐϲτὶν] , A, om b 8- ν ϲῳ τῷ ἔπμηίϲαϲ om m, Βophisnus: λείπει τι, EIebode: ϲωϲ λείπει ντ τοῦ ἐπιμηνίϲαϲ 1 t Είϲ δὲ] ειδε A , add ϲ post ι A ϲυναλιφηϲ A, ϲυναλοιφῆϲ b cum s. vide Adn. ext. ad 194, 14 huios ed. 1 1θ ψηλων A. 11 ϲυνολοιφὰϲ sb)

Φαίνεται δὲ ὅτι καὶ εἰ δοίη τιϲ τὴν ἐναλλαγὴν τῆϲ προθέϲεωϲ καὶ τὴν ϲυναλιφήν, καθὸ ϲυνηγορήϲαμεν, μάχεται τὰ τῆϲ τόϲεωϲ· τοῖϲ γὰρ κοινοῖϲ ϲυμπεριϲπᾶται καὶ τὰ εἰϲ ει λήγοντα ἐπιρρήματα, τῷ ποῦ τὸ πεῖ, τῷ αὐτοῦ τὸ αὐτεῖ, ὅπερ οὐ παρείπετο τῷ ἐπε. ἀλλὰ καὶ τὸ ϲημαινόμενον· τὰ γὰρ μεταπίπτοντα παρὰ ταῖϲ διέκτοιϲ τῆϲ φωῆῆϲ ἀμοιβὴν ϲημαίνει, οὐ τοῦ δηλουμένου. οὐ δὴ οὖν τὸ ἐπεί τόπον παρεμ φαίνει, ὦϲπερ ἔχει τὸ «εἷ ἷὰ τῶν χοιραγχᾶν {Sophron. mim. 86 Atr., 98 Kaibel}. δι’ δ καὶ παραδεξαίμεθα ἂν ἐκεῖνο, ὡϲ καὶ ἐπ’ ἄλλων [*](μAsevκ ὲ θ. At accentus εἰ sensus ἕει adverbii obstant originstioxi Heerachdis. nam circomfθectuntur omnia adverbia in deeinentia apud Dores, dicut quae in ου diphthongum exeunt in communi dialecto ἐπεί vero acuitur. nec snεus vocabulorum mutetur, sed forme tentum, qusmdο in aHiem disecum. txsnsent ἔπεί autem tempus indicat. εἰ locum. quocirca putamus ἐπεί adverbium) [*](rasrκ. ex Anm. exso. 1 - B HLAhrnsii opinio, qui in Mus. fhengm. V 234 Alemani vindicavit hos vasus, nnnc confrmatur nomine poetae ab A V in ng adscripto, quod Βekker praetermisit - 8 κοινὸϲ non masculini est gmeris, ut AHutmacn putat. sed neutrius εombμsfideeticommunιs. ϲὰ e g.Herodigm. I 504, 3 Liz. - 18 ε-χοιραγχᾶν.haec verba ab Ap. eiam in l. deadv.132, 28. 207,17. 210,1 citantur, item ab Βerodianoapud lo. AΑex. 32.14 ( 494,13 Lx), nbi Βophronis nomen adiectum est.) [*](μns. m x., nasce. scs. m Ab H αλκμανοϲ Ae ng 1 3 καζο’ A, κmλιϲθ’ cs υπαυλεν A, θπαυλεν cab, in oxytonon mutait Ahrns Mu. rhensn. 234 εἰ de dμν Dor. 88 B καμεγαϲθενηϲαϲαναια A , A indurit primum. ϲ εἰ ex 6 fecit π, κὰ μέγ’ ἀπενήϲαϲα ναὶ ἁ b cum s, κὰ μεγαϲθενϲ Ἀϲαναία Ahrens l.l. et Hergλϲ 4 μελαμποδαταρπολυκοντε A, Μελάμnοδά τ’ Ἄρπόωκόν τε b cum s, cmi haec verba cum smtecedmtSbδns fn unum versum codiumgnmἰ seperaverunt ut aiud exemplum Ahrens et hergk, qui Ἀρπώωκον sexbδi vuμt et Βtedichori fragmmmtum esse hunc versum putet ΒB κοθραϲιων A, κθραϲίων b Ahrens Hergh, qui in editione tertia adicit: pens cocere ἄρχοι μὲν γὰρ κb βράϲϲων, sed in quarta: erρα resεψss oἔscmr6, aeseiass uἅrMm proεaa eom m appellativum lateat, sed nsmεus eersms logαeedici nege aereas, dteqκe re- trαdto, quo4 omect egκe θραϲίων i ε. θραϲύτεροϲ eεrieimie, qsemtαm ema asctoεtate · 18 ϲυνολοιφὴν sb β 8 τα εἰϲ ι δηλαδή δωριᾶ RE ng 9-16 τὸ πε] τω ὲῖ A. β 11 τηϲ om A , add A β 1ξ ε τὰ τῶν]ετατον A, sed u in ras ab Ac vν A χοιραγχον , ον in αν mutait A β 14 pοεt διοκαι. senipfit παρεμφαίνει A relapsus ad antecedentis, tum spatium reliquit, quod A cic explεtit: ωϲπερεχει τὸ ειτα τὸν χοιραγχᾶν, deinde A~ pergit διὸ καί παρα- δεξαμεθα, quod A mutavi in παρεδεξαιμεθα (sic) παρεδεξάμεθα b inhcativna εἰ praeferretur, ὄν delendum. in xl, ubi παρεδεξάμεθα ἅν legitur, suber ἂν pmcta podia sunt, sed in ng ascsiptum: Iδrt. παραδεξαίμεθα ἂν)

Μηδὲ ἐκεῖνο δὲ παρείϲθω, ὡϲ τὰ προκείμενα μόρια ϲυνωνυμεῖ [*](4. εὶς δ ἐνᾡ ἐξ οὐ  etiam localem habent vim.) [*](330 s) καὶ τοπικῇ ϲχέϲει, ἀρθρικῆϲ μᾶλλον ἐννοίαϲ ὄντα παρεμφατικά· ἃ καὶ εμάλιϲτα ἐπιζητεῖ τὴν τοῦ τόπου ἐπίζευξιν, ἐν ῷ τόπῳ ἔμειναϲ, ἐξ οὗ τόπου ἀπῆλθον, εἰϲ ὃ ἐπορευόμην χωρίον, τῶν προθέϲεων πάλιν παρειλημμένων εἰϲ τοπικὴν ϲχέϲιν ὁμοίωϲ τοῖϲ πτωτικοῖϲ· ὁμόλόγον [*](eemdεm vοeem esse stque ἔπεί coniunctionem, ut ὄφρα, ὅπωϲ, ἶνα quoque aies adverbδii, sies coninmctSonis vice funguntur.) [*](Axαvκ. β 6ξ. Hoc quoqne adiciamus, illa, de quibus supra di3imus, εἰϲ ἐν ῷ, ἐξ οὲ, quamquam articuli notio. i. e. temporalis vis, in iis praevalet, tamen posse efismm localem habitum sigmifcare. quod si ft, prtrsus poscunt, ut nomen locale adiungatur, e g.ὲν ῷ τόπῳ, ἐξ οὖ τόπου, εἰϲ 5 χωρίον, ubi praepositiones) [*](rssreε. xv As. xxzo. l ϲυνωνυμεῖν hic non de vocum diversarum sensu peri vel simili dicitur, sed de earundem vocum signifcationibns diversis e22 iura lin. 8 et de ἐπεί vocis vera οriginstione 3337, 24. Herod. l 516,10 Liz. - 2-a de coni. 244, 6: φρᾶ. Πόϲιν τὸ προκείμενον μόριον, ϲὐνδεϲμοϲκαθεϲτηκόϲ, ἰϲοδυναμε τῷ Ἴνα κxὶ ὅπωϲ, οὐκέτι μέντοι ἔnπίρρημα 5ν, ὅμοιον χρονικῷ τῷ) ἔϲωϲ) παρολαμβανόμενον. ac sequuntur ibi eadem exempla stqne supra. - 6-7 de coni. 243.11: νᾷ. Διαφορὰϲ ἔχει τὸ μόριον τρεϲ, ϲυνδεϲμικὰϲ μὲν δύο καὶ ἔπιρρηματικὴν μίαν, τόπου δηλωτικὴν. et 243, 26 πωϲ. Καὶ τόδε τὸ μόριον ϲύνδεϲμοϲ καθέϲτηκε, ταὐτὰ δηλῶν τῷ ἶνα . . . οὐκέτι μέντοι,ἔπίρρημα ὅν, τὸ αὐτὸ δηλ4· τὸ μὲν γὰρ Ἴνα τοπικόν, τὸ δὲ ὅπωϲ ἐν ἀναφορᾷ τοῦ πῶϲ. - de πρὸϲ το- πκὸν ἔπρρημα verbis vide Adn. crit. - 8 ϲυνωυμεῖ. vide ad lin. 1 - ἀρθρικῆϲ ἐννοίαϲ. ide 334, 10-16 de temporali articulorum vi. - 12 ὁμοίωϲ τοϲ ππτωτικαϲ. nam dfngudi casus quoque diversas ϲχέϲειϲ τοπκάϲ εigmifcsnt. c2 schol. Londin. in Dion. Thr. 549, 22 HL.: αἰ ϲχέϲειϲ αἰ τοπκαὶ τρεϲ εἰϲιν, ἡ ἐκ τόπου, ἡ ἐν τόπῳ, ἡ εἰϲ τόπον· καὶ ἡ μὲν ἐκ τόπου τῆϲ γενικῆϲ ἰδία, ἡ δ’ ἐν τόπῳ τῆϲ δοτικῆϲ, ἡ 5’ εἰϲ τόπον τῆϲ αἰτιατικῆϲ.) [*](μns. mr., masεm. sos. im Ab. ἐϲτι] . A, om b β 2 καί επι A, sed ιε in ras ab A vel A β 2 3 τὸ ὄφρα ὄφρα πεποίθηϲ A , ab altero ὄφρα inc 2ol ir, prius om b B θ-7 πρὸϲ τοπικὸν ἐπίρρημα] πρὸϲ τοπκὴν ϲημαSίαν Lehre qu. ep ξ2: ~Βd smmsgrαsst ex χroxime precediemtiδss. sed ne sic quidem locus vere ssmsri videtur. fortasse πρ οϲϲημαίοντ)οϲ τοπκὸν ἐπίρρημα sexibendum, ut de adv. 200, 1 in codice legitur: τῇ διά ἀεὶ ϲημαινούϲῃ καὶ αἰτιο- λογικὸν ϲόνδεϲμον. HΒcMmeider πρὸϲ ϲτὸ) τonπκὸν ἐπίρρημα legi vult: gege- d5r dem Adeεrδim Ees rτs νᾷ β Β παριϲθω A ( 8 dρθρικῆϲ] AHuttmann fugitat χρονικῆϲ. at ide Argum. et Adn. ex. 10 επζευξιν vocis ξ Httera. in A detrita ἔνέμειναϲ b cum β 11 εἰϲ 5 ἐπορευόμην] 5 ὲ in ras A , A videtοr ειϲαπορέυομην acipsisse)

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ πρὸϲ τὰ ἐπιρρήματα ϲυντάξεωϲ τῶν [*](c. XI.) προκειμένων μορίων. τὸ δὴ ἐπάνω, περικυκλῳ, ὑποκάτω, ἀποδίϲ, ἀποψέ, τὰ τούτοιϲ παραπλήϲια ἔχεϲθαι ϲυνθέϲεωϲ τῆϲ πρὸϲ τὰϲ προθέϲειϲ αὐτὸ μόνον ὑπέλαβον οἱ πρὸ ἡμῶν, οὐδεμίαν ἀκριβῆ ἀπόδειξιν ποιηϲάμενοι, δι’ ἧϲ τὸ διϲταζόμενον τῆϲ ϲυντάξεωϲ περιεγράφετο. τί [*](337 b) γὰρ οὐ μᾶλλόν ἐϲτι τὸ ἀποψέ δύο μέρη λόγου ἤπερ ἕν, τά τε [*](sicut alibi, usu psntux ad signifcsndum localem habitum aeque atque cssuslia, quibous praemittuntmr. etenim ὃ χωρίον in εἰϲ 5 χωρίον ἐπορευόμην verbis accu- sativus casus est, id cuod dobitari non potest, quia praepositio nominstivο nequit apponi, atque eliam masculino nomine τόποϲ proditur, εἰ hoc poniur pro χωρίον: εἰϲ ὅν ἐπορευόμην τόπον) [*](μAaαvκ. ὲ 64, Dεnde dieondum est de praepositionum et adverbiorum coniunctione. in ἐπάνω, ὑποκάτω, ἀποψέ, similibδns adverbia cum praeposifioni- bus synthesi copolata esse suspicati tantum sunt ei, a quibas ente nos de hia vocibus deputatum est, neo accurate rem demonstravermnt, quamquam dobitsre licet, utrum ἀποψέ duae voces sint (ἀπ’ ὀψέ), an uns. iam suppleri debet quae deest demonstratio.) [*](τssrm. er Ans. exso. 7 Β ἐπάνω cfr 339, 14 26. ὑποκάτω αxϲ 389.15. 26. ἀποδίϲ cf2 285, 25. 304,16. 339,14. ἀποψέ cfrln. 11 et 304,16 περικυκλῶ Apol- lonio adverbium compositum videbatur, quia κύιλῳ in adverbiorum numero habebat. vide de adv. 165, 20: τὰ εἰϲ ω λήγοντα βαρύνεται, ἔϲω κύκλῳ τόνῳ κτλ. dieitmr ὁμόφωνον dativo esse κύκλψadverbium deadv.165, ξὺ εtἐϲχηματιϲμένον ab) [*](Ans. mr., masos. scs. m A bo. 4 παραθεϲεων R, ν in ϲ mat. A 1 Β γενο- μένων Ae, γινομένων Ab β B post αποψε in A res unius litterae 8 8 προϲθε- ϲειϲ A. 1 11 οὐ addendum esse censuerunt EIebode, OSchneidex X. f. A. 1843 644, Βka L 16. nec permnssit nobis traditam loci scripturam omnino sanam esse LobsckElem.path l 619, ubi postquam Apoonium mc reapse se δύϲκολον praebere divit, sic pergit: Adsφpsdafur eorum semtemtae qu4 prepostones cum αdεerὸ8s comρεm9 dxissem4, sed euπ αccurete demoMrααπ esse nega4; d aufem nεeessarium fisse ad crcmserpttoem τῶν διϲταζομένων Soc exemylo proὸαt: τί γὰρ μὸλλόν ἐϲτι τὸ ἀπὸ ὀψέ τά τε ὅμοια δύο μέρη περ ἕν uomodo eri docti [aeil OSehneider et Scrzecxkal λaec eerbα corrigenda putaεer5t, supra dixi equeιdem ommaα sαrα ε3 fecta conservo smέeΜαmoue ln hαzc parfem accpto, ezm quasdam emἅaguα velut ἀποψέ, quod si aιhl αmplsus quam simplex ὀψέ εgmdcet sym smrmmdum esse, conbα vero st pruepoettto 5el uerἔmm re nomem ex se religaέum habeat zd λuaac modum ἀγὼν γὰρ ἀπ’ ὀψὲ τελέϲθη ve Βοώτεω ἀn’ ὀψὲ δύνοντοϲ, u4 Aratus dix t 585 ἐπ’ ὀψὲ δύοντι Βοώτῃ. testem quodem heus tmes nsHua αfere possum, sed quin tarum eque dlsquid siusmoβι ffcerut, ecmε dμῥμm αἔeo, e hmc ApoHomum an4mum retέul4sse αrὸtror, cem fcεet parftcm- lαma etam pro contextu verborua dieese ecrτb2 αποοψε A, ἀπὸ ὀψέ 5q stδ haec dici nequeunt sut duae voces aut uns esse περ bd, ειπερ A. et m, sed abo Soph. vel Eebodio suγra scriptum ἤ)

Ἐν δὴ ταῖϲ προκειμέναιϲ ϲυντάξεϲιν ἐντελῶϲ ἀπεδείκνυτο, ὡϲ αἱ προθέϲειϲ αὐτὸ μόνον ἰδίᾳ νοοῦνται καὶ κατὰ παράθεϲιν ἀναμεμεριϲμέναι ταῖϲ πλαγίαιϲ πτώϲεϲιν (οὐ γὰρ πᾶϲαι κατὰ παϲῶν διήκουϲιν, καθάπερ [*](331 s) κἀν τῇ ὑπηγορευμένῃ εἰϲαγωγῇ ἀπεδείξαμεν), ἔν γε μὴν τοῖϲ ἀπτώτοιϲ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν παρελαμβάνοντο. ἔνθεν κατὰ τοῦτο μετὰ καὶ ἄλλων ὦν παρεϲτήϲαμεν αἰτίων, οὐ παρετίθετο τῇ εὐθείᾳ ἔτι ἀπτώτῳ οὔϲῃ. δι’ ὃ δὴ πᾶϲα ἀνάγκη ταὐτὸν παραδέξαϲθαι καὶ ἐπὶ τῶν ἐπιρρημάτων, οὐκ ἐχόντων πλαγίαϲ πτώϲειϲ, δι’ ὦν ἐπινοηθήϲονται παρα. κείμεναι αἱ προθέϲειϲ. — οὐ δόξει τὸ δι’ ὅτι ἀντικεῖϲθαι· ἐδείξαμεν γὰρ [*](μααvκ. β θξ. Dt ostndimus supra, praepositiones ita tantum separatim et fn appositioneusurpantur.si οbδliqnis casibouseispraemittuntur.quibnsattributae sυnt nam non omnes cum omnibns οbliqnis iungmntur), βum eis vero vοcibδus, quae csεibδus carent, semper componuntur. quocirca etiam cum nominativοcomponuntux tentum, utpote qui nondum fenionem casus em pssεus sit. esndemqne ob cansam synthesim solam cum adverbiis accipiunt, quippe quae ipsa οbliqnos casus non habeant. nec obstat hnic argumentationi δι’ὅτι, quod demonstravimos ex accu- safSvο neursli ὅϲ τιϲ vocum et διά praepositione constare, non ex hac praepo- sitione et indeclinabδili coniunctione ὅτι. quae si vera eius origo esset, non posset non esse syntheton, sicut ἐπεί coniunctio, quae ex condicionsli coniomctione εἰ et ἔπί praepositione constat.) [*](nomine κόλοϲ de adv. 67, 15q st verus dativus non est, ssd eidem elasεi vocum. ascribitur atque ἔϲω κάτω ἰδίᾳ ῆδιϲτα: vide 109,13. 343, 3. nec aliter sentiunt posteriores. EE 544, 12: κύκλῳ ἐnπίρρημα τοπκόν. ἔχει δὲ τὸ ῖ προϲγεγραμμένον ὡϲ ἀπὸ δοτικῆϲ, quae verba LLentxius Herodiano tribuit I 540,1.) [*](ssrκ. xv Ans. exso. B ἐν ταῖϲ προκειμ. ϲυντ.: inde ab 310, 7. - 4 ad αὐτὸ μόνον et ἰδίᾳ καὶ κατὰ παράθεϲιν et perticipium vide Arg.etAdn. crit. -6 ἐν τῇ ὑπηγορευμένῃ εἰϲαγωγ. de ὑπαγορεύω verbi usa Apolloniano vide Adn. exeg ad Βnem libr lI. hoc quoque loco videtur praecipiendi, docendi vim habere et Apollonius dicere introductionem praeceptam, quia illic elementa aliqua intro- dneendis discipulis praecepta erent. ceterum ad hanc patris isagogen Herodia- nus commentarium scripsit teste P 143, 3. - 7 καθ’ ἔνα ϲχηματιϲμόν, quod signifcare idem solet ac sne uRa μαmae mutatone (vide Adn. ex. ad 451, 13"/> huios ed.), hic dicitur de copulatione synthetica. ἔνθεν κατὰ τοῦτο. cum pleonasmo cr 410, 6 hoins ed. 1θ -11 δι’ ὦν -προθέϲειϲ: pibus εἰ, ut co- goscamus pprposutiemes αpposttαs esse. - I1 ἐδείξαμεν: B18, 14 seqq.) [*](Ans. οmrr., mscs. sos. m Ab. Β prius πότε] τοτεA. , cotrA λόγου om b cum Xa ( 6 προκειμεναιϲ A, προειρημέναιϲ b cum ms απεδεινυτο A, κ add A, ἀπεδείχθη bd cum xa ( 4 anteἰδίᾳHSchneider eomm.p 19E5 οὐκ inserit el. 9.15. 17.20, sed ἰδίᾳ bic idem valet quod κατὰ παράθεϲιν (cfr κατ’ ἰδίαν 332, 16), atque αὐτὸ μόνον referendum est ad ἀναμεμεριϲμέναι τ. πλ. πτ., non ad αἰ προθέϲειϲ. vide Aαgum καὶ iubet deleri Schneider l. l. 650, qua tamen coniunctione optime copulari possunt diverses eiusdem rei signifcationes |θ υπαγορευμενη A 8 παρετθεντο poscit Schneider l. l. propter antecedentia αἰ προθέϲειϲ παρε- λαμβάνοντο. at snbδaudiri potest ἡ πρόθεϲιϲ. vίde exempla variationis nometi apud ApoHlonium in HSehneideri commentario 14 β 16 εχονται A. , αἱ in ων motait A2)

Εὔλογον δὲ κἀκεῖνο προϲθεῖναι. εἶπερ ϲυμφέρεται κεὶ τὰ ἐπιρρήματα τοῖϲ ῥήμαϲιν καὶ. τούτων μία ϲύνταξίϲ ἐϲτιν ἁπάντοτε, δῆλον ὡϲ τὸ αὐτὸ ἀναδέξεται τῷ 338 b πρὸϲ ὃ φέρεται. εἰ δὲ αἱ προθέϲειϲ μετὰ τῶν ῥημάτων ἔν μέροϲ λόγου, καὶ τὰ ἐπιρρήματα ταὐτὸν ἀναδέχεται, ϲυνεπαγόμενα τὴν πρόθεϲιν ἐπὶ τὰ ῥήματα.

Εἰκόϲ τινα φήϲειν ὡϲ ἡ ἐγγινομένη ἐπ’ ἐνίων ἐπένθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου τὸν προκείμενον λόγον διαβάλλει· «επῶϲ γὰρ τὸ ἡνωμένον τῆϲ προθέϲεωϲ παραδέξεται τὴν ἐπένθεϲιν τοῦ ἄρθρου, ὅπου γε καὶ τὴν ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲιν ἀμφιβολίαν ἡ τοῦ ἄρθρου ἐπένθεϲιϲ ππεριέτραφε τῷ μὴ [*](μaovν. ψ 6θ. Atone hoc quoque addendum est. εἰ adverbia ad vειba pertinent verbaque semper uno eodemque modo cum praeposifionibδus copddlantur, apparet adverbia quoqne hono modum acceptura esse. etqui veιbοa eum praepo- sitionibus sola synthesi iunguntur. ἀgo idem accidet adverbiis, quae praepo- sitionem artissime sibi adnexam secum ad verbδum ducat.) [*](AAaανκ. β 67. Verisimile est dicturum esse quempiam, utilitatem sorum. quae modo difimus inde apparere, quod inter nonnuha adverbia et praepo- sitiones aruiculus interponi possit. εεi enim praepositio cum adverboio - inquiet - synthesitantum coniuncta esset, prohiberetur ila interpositio, sicut prohibδeux in παρανόμου st similibδus, quando has syntheticse, non parathefcae copuationes sunt ubi si interponiturarticulus,exclusa estdobitatio utrum παρανομου symtheis) [*](τssrκ xv Ans exso 4 Ποϲειδώνιοϲ procul dubio idem est, cuine Hibrum περὶ ϲυνδέϲμων citat Ap. de coni. 214, 4, fortasse is qui ὁ ἀναγνωϲτϲ Ἀριϲτάρχου appellabstor. vide ΒSchneideri comm 217 ad 214, 4. 12 - 13 τἡν ἔν τ. ὁ. ἀμφιβολίαν περιέγραφε. ct 311, 10-12 περιγράφειν, nt saepe apud Apollo- nium, habet eximendi, excludendi vim: vide HSchneideri comm 141 ad 121, 19 et synt. 120,10.121, 5.162, 4 et 11. 337,2. de adv.121,20.) [*](μns. ouτ., mscs. sos. 1x Ab. 2 καθιϲτηκει A β Β παρα ente ϲυναπτκὸϲ om A b cennmerunt addmmdum esse iam Sοpb. vel ΒBebode atque Lersch Sprsch- phil. d. A. ll 40: nam Apollonio ut Lionysio Thraci ϲυναπτικοὶ ϲύνδεϲμοι sunt coniunctiones condicionsles (ide 132, 10 εἰ 18 et Lion. 91, 2 .), ἐπεί ἐπειδή vero ab utroqne appehsmtur ϲύνδ. παραϲυναπτικοί (de coni. 234, 14 et 15 et Dion 22. 2) ἐκ του] fol90vA β ὃ prius καὶ ortum censemus exastecedenti ταί 6 τῷ] τὸ A, corr Soph. Β an ἀναδέξεται 7 pro ἐπ AHumann fugitat ὡϲ. vide A gum. 12 τήν ἐν om A. in contextu, sed supra add ipse pr. m. 1ξ περιέγραφε τῷ bo, περιεγραφετο τὸ A , A posterius τὸ mutait in τϲυ. stque περιεγράφετο τοῦ exhibet ms, περιέγραφε τοῦ vοlmt HS8chneider comm. ae elo nobis locum per litteras interpretatus est: ubi articude aa3rpomtto fκὅ- tatioem quae ln nom mibss es semeg64 a5 ea re, quod azetedlzs apere nam cma- luιt das Eaeesdλmtreem des Artieels sλledt edem Xe el age een dr Tat- 3mehe, da6 die Rτἄpoe ton rαumliλ srλt mit dem andem ἶΓχct εεena est. nobis πidetnr ant Hekkeri scriptαa probenda esse aut musndum esse τὸ τοῦ in ὑπὸ τοῦ. ide Argum.)

Ἕcτι δὲ καὶ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι ὡϲ παρυφίϲταται ἐνίοιϲ τῶν ἐπιρρημάτων ἡ πτωτικὴ ἔννοια, ἐφ’ ἧϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τείνει. ἐν γὰρ τῷ ϲήμερον ἔγκειται ἡ ἡμέρα, οὐκ ἔχουϲα ἀναϲτροφὴν πρὸϲ τὸ ϲήμερον. (οὐ γὰρ εἶ τι ἡμέρα, τοῦτο καὶ ϲήμερον, ἐπεὶ ϲυντείνει καὶἐπὶ τὸ αὔριον καὶ ἐπὶ τὸ χθέϲ, ἅπερ πάλιν ἐγκειμένην ἔχει ἡμέραν, ὥϲτε πάλιν, εἶ τι ἔϲτι μὲν αὔριον ἢ ἐχθέϲ, τοῦτο ἐπιδέχεται καὶ τὴν ἡμέραν, οὐ μήν, ὡϲ ἔφην, κατὰ ἀναϲτροφήν.) ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ νῦν· πάλιν γὰρ χρόνου ἐϲτὶ τοῦ γενικωτάτου ἐμπεριεκτικόν, οὐ [*](339 b) τέμνον τὸ ἐπιμεριζόμενον τοῦ χρόνου, διῆκον μέντοι δι’ ὅλου, ὡϲπερεὶ γενικὸν ὄνομα.

Ἐὰν οὖν ὡϲ πρὸϲ τὸ ἐγκείμενον τῆϲ ἡμέραϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐγγίνηται, πᾶϲα ἀνάγκη τὴν μὲν πρόθεϲιν νοεῖν κατὰ παράθεϲιν, ἐπεὶ κατὰ πλαγίαϲ ὀνόματοϲ φέρεται, καὶ πᾶϲα ἀνάγκη τὸ [*](an parathesis sit, qnoniam interiecto a ticullo praepositio cum nomine aperte non coslnit hnins autem generis smnt etiam ἀπὸ τοῦ νῦν, ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον.») [*](Aaαvκ. β θΒ. Cuibus opponenda haec sunt. ln nonnulis adverbiis notio nominalis inest, ad quam pertinet illa articuli adiunetio, velut in ϲήμερονadverbio inest ἡμέρα nomen. neque ero in ἡμέρα nomine inest ϲήμερον adverbium, cum. non omnia ϲήμερον fsnt, de quiibδus ἡμέρα nomine utimur: nam etiam in αὔριον et ἐχθέϲ adverbiis est ἡμέρα nominis notio. eadem ratio νῦν adverbii est, quod. gεnerslem temporis notionem in se continet.) [*](Asevκ. θ8. lam praepositio ϲήμερον adverbοio praemissa in ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον verbis si ad ἡμέρα nominis notionem spectat, quam adverbium in se con-) [*](rxsrm. er Ans. exso. ἁ ἀναϲτροφήν. cfr 245, 15 et ἀναϲτρέφειν 116, Β. - 1θ χρόνου τοῦ γενικωτάτου. cvr de adv. 123. 16: τὰ χρονικὰ ἐπιρρήματα ϲυμφω νοθϲαν τοῖϲ τοῦ ῥήματοϲ χρόνοιϲ ποιεται ϲύνταξιν, οἶον τὸ ἐχθέϲ παρψχημένῳ ϲυντετξεται . . . τὰ μέντοι οὐ διορίζοντα τὸν χρόνον, κοινὴν δὲ παράταϲιν δη- λοῦνπτα τοῦ παντὸϲ χρόνου, ϲυμπαραλαμβάνεται κατὰ πάντα χρόνον, ὡϲ ἔχει τὸ νθν ἐφρόνηϲα, νῦν φρονῶ, νῦν φρονήϲω. Schol. Heliodori ad Dion. Thr. 96, 33 B. 936. 22 B. εἼ 5 δὲ χρόνου δηλωτικά, οον νῦν τότε αὕθιϲα. προϲτιθέναι δὲ τὸ γενικοῦ, ν’ ἤη ὁ λόγοϲ οὕτωϲ· τὰ δὲ γενικοῦ χρ. ϲημαντικά, οἶον νῦν τότε αὔθιϲ. ταῦτα γὰρ γενικὴν παράταϲιν χρόνου δηλοῦοι τὰ ἔπιρρὴ- ματα, οὐκ εἰδικήν τινα καὶ ὡριϲμένην. 12 ad ὡϲ πρὸϲ cfr Adn exeg. ad 40,12 haina ed. - 18 4 πᾶϲα ἀνάγκη -φέρεται. praepositiones emim semper παρα- θέϲει, non ϲυνθέϲει, adionctae semi obliquis, nisi obliqui fexiones sunt nomina- fvormm compoditorum.) [*](μAns. e r, mscs. scs. is Ab. 4 ἐφ’ ἤϲ] Sylb.: μortasse comgruεntius ἐφ’ ν ut mox ϲυντείνει ἐπὶ τὸ αὔριον, quam mutationem iam in ng ascripserat Hllebode ac probatEayser. at vide ϲυντείνειν ἐπὶ c gen. supra 152, 19 et de adv. 123,24: ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ϲυντεινέτω ἐπὶ πάντων τῶν τοιοότων β B ἐν γὰρ τῷ ϲήμερον Soph. vel Hllebode et b, ὲν γαρ τὸ ϲήμαινον (sic) A, ἕν γὰρ τὸ ϲημαινόμενον ms αναϲτροφην etiam A, sed ϲτροφ ab A~ in ras, emb ϲτρ erat ϲο vel ϲα, sub οφ quid foerit non iam licet cognoscere 6 ἡμέρα] an ἡμέραϲ, scil γίνεται f 7 ultorum καὶ om A. χθέϲ] an ἐχθέϲ ut infra 8 et de adv. 123.187 ibidem p147, 7-23 probatur χθέϲ factum esse ex ἐχθέϲ β Β εχθεϲ A, χθέϲ b Β κατ’ b 14 πλαγίαϲ] πλαγίου Ellebode)

καὶ ἀνάπαλινδὲοὐ γινώϲκει τὴν παράθεϲιν τῆϲ προθέϲεωϲ κατ’ ἰδίαν, 333s εἰ μὴ πρότερον προϲγένοιτο ἡ τοῦ ἄρθρου παράθεϲιϲ, καὶ μόνωϲ ἐπὶ τὸ ϲυνυπακουόμενον φέρεται, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, ἐν τῇ αὔριον, ἐν τῇ ἐχθέϲ· ἅπερ οὐκ ἄν τιϲ ἐπινοήϲειεν δίχα τῶν ἄρθρων ἀποφήναϲθαι, καθὸ αἱ πρόθεϲειϲ μόνον ἐπὶ τὰ πτωτικὰ ἐφέροντο, οὐ μὴν ἠδύναντο παρακεῖϲθαι τοῖϲ ἐπιρρήμαϲιν· οὐ γὰρ οἶόν τε φάναι ἐν ϲήμερον [*](finer, non potest non apposita esse, quia ad obliquum casum speetst, ac debet articdlus addi, ut cogitetux simul nomen. nam articuli proprium est, casoslibus vocibus addi, ϲἡμερον voci vero et similibus nulle communio est cum articuo, quippe qni feminini generis, genetiτi casas, singularis numeri sit (si ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον dicimus), quae omnia adverbiis numquam denotentur. (semi quidem ad- verbia, quae nullum hoinsmodi casuale in se continentideoqnstεlisconstrnetionis, qualis est ἀπὸ τῆϲ ϲήμερον, expertia sunt, velut ἀποδίϲ, ἀποτρίϲ).) [*](μaovκ. β 76. nec magis, quam articulum, appositionem praepofitionis noir ϲἡμερον adverbδium, nisi prius articlus appositus est. nam is ad nomm, quod sobauditur, pertinet, si loquimux ex. gr. ἐν τῇ αὕριον, ἐν τῇ ἐχθέϲ. quae nemo audeat sine ariculo profειre, quia praepositiones, ut vidimus, casuslibns tentum apponi possnmt, sdverbiia nequeunt. nam ἔν ϲήμερον dicere non licet.) [*](ssrκ. er Ans. exse. I ὑπακούεϲθαι et l. Β ϲυνυπακούεϲθαι de vocibus quae ἔξωθεν i.e.cogitando supplentur, v Adn.ex.ad Β4,1 huius ed. 2 πῶϲ γινώϲκει nuHα necemtmdo, auΒα eommueto ntercedst inter ϲἡμερον et articulum. clx 144,25. 224, 22 ac mox Hin. 7 saepias ita ab Apollonio εἰδέναι usmpatur, de cuius usu vide Adn. eseg. ad 89. 3 huius ed. et indicem graecum. - θ ad ἀποδίϲ vide Adn ex ad 834, 9 hoins ed de ἀποδίϲ et ἀποτρίϲ Lobeck Elem. psthol. I 621: ἀποδίϲ et qnod Apodlωius sφctim modo aftig~0t ἀποτρίϲ quo loco reperanfur tgmο- ramus, sed legimus sane εἰϲ δίϲ . ..εἰϲ τρίϲ . . . ἐπὶ τρίϲ. - 7 κzὶ ἀνάπαλιν δὲ κτλ.artissime cohaerent cum eis quae antepsrenttbesin leguntur. - οὐ γινώϲκει. Ex adeerδa ahena sen4 α5 apeposttee peruepoettιenπts, ιnen admittunt παράΕεϲν. Β B, scil τὰ ἄρθρα: pronommm relativum referendum est ad antecedentem singdlarem τοῦ ἄρθρου. vide de numeri vεciatione HSchneideri comm. 14. - 1θ uae nemo cogtαeert (audeat) stne arfiμhis dicere. 11 ἐφέροντο εἰ ἡδύναντο praeterita posita sunt, quia haec antea Ap. demonstraverat.) [*](Ans. cur., mem. scs. 1s Ab. αρθον A. νοειται . β Β ἄρθρον bia scriptum in A, semel lineis οbliqnis inductum ab A 5ν post θηλωκὸν add DΙhlig 4 ενικων A | τοιούτων Ἐϲ , corr A εϲτινουν A , prius ν in γ mutavit Α ψ 4 6 ἔϲτι -ἀποτρίϲ, quae ps enthesis signis inclusimus, aptius legerentur fn pag. seq. l. 12 post ϲήμερον B τοιοῦτον b (τηϲ τοιαυτηϲ] fol uIr A 6 ἐπάνω ὑποκάτω delenda esse quia cum § 1 pumant, iam. RSctneiderr vidit comm. 193 ψ 8 5] c mg:Pδrt.5 β 10 χθέϲ b cum εἰ m*)

Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ, ἐν τῷ ὑποκάτω, ἐν τῷ ἐπάνω· πρὸϲ γὰρ πάλιν τὸ ἐγκείμενον τοῦ τόπου [*](340 b) ἡ τοῦ ἄρθρου παράθεϲίϲ ἐϲτι μετὰ τῆϲ καταρχούϲηϲ προθέϲεωϲ ἐν παραθέϲει. δι’ δ καὶ ἐν τοῖϲ μεριϲμοῖϲ χρὴ νοεῖν τὴν μὲν προτέραν πρόθεϲιν ἐπὶ τὸ ἐγκείμενον τῆϲ δοτικῆϲ μετὰ τοῦ ϲυνόντοϲ ἄρθρου ἐν παραθέϲει καθίϲταϲθαι, τὴν δὲ δευτέραν κατὰ ϲύνθεϲιν οὖϲαν τοῦ τοπικοῦ ἐπιρρήματοϲ.

Δείκνυται ἄρα διὰ τοῦ τοιούτου ὡϲ τὸ ἀπεχθέϲ οὐ δύναται προϲλαβεῖν τὸ ἄρθρον, ὅτι ἐπὶ τὸ χρονικὸν ἐπίρρημα φέρεται· ἕν γὰρ μέροϲ τοῦ λόγου. τὸ μέντοι ἀπὸ τῆϲ ἐχθέϲ ἰδίαϲ ϲυντάξεωϲ ἔχεται, τῆϲ πρὸϲ τὸ ἐπιφερόμενον ὄνομα, ὅμοιον καθεϲτὼϲ τῷ ἐκ τῆϲ ϲήμερον ὃ οὐ πάντωϲ κατ’ ἐπένθεϲιν τὴν τοῦ ἄρθρου ἐγεγόνει· οὐ γὰρ ἦν τι ἐκ ϲήμερον. —Τῆϲ τοιαύτηϲ οὖν ἀποδείξεωϲ, ὡϲ ἔφαμεν, ἐδέετο ὁ προκείμενοϲ λόγοϲ ὑπὲρ τοῦ πιθανώτερον τὸν ἐπιμεριϲμὸν γίνεϲθαι.

Ἑξῆς διαληπτέον καὶ περὶ τοῦ ἐξαίφνηϲ, πότερον ἥνωται [*](c.XII. 334s) καἰ τύποϲ ἐϲτὶν ἐπιρρηματικόϲ, ἢ ἐκ προθετικῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐπιρρήματοϲ ἔννοιαν παρίϲτηϲι, καθάπερ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἄπειρα τοιαῦτα, οἰϲ καὶ ἀντιπαράκειται ἐπιρρήματα τὴν αὐτὴν ϲχέϲιν ϲημαίνοντα, εἰϲ οἶκον ἀπέρχομαι — οἴκαδε ἀπέρχομαι , ἐξ οἴκου παρεγενόμην —οἴκοθεν παρεγενόμην, ἐν οἶκῳ ϲε μένω —οἶκοθί ϲε μένω. ταύτηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἔφαμεν καὶ τὸ

παρὰ δὴ τὸ ἀφανήϲ ὄνομα ἀπετελεῖτό τι θηλυκὸν κοπτὰ παρώνυμον ϲχηματιϲμόν, ἀφανία καὶ ἀφάνεια. διϲϲὰ γὰρ τὰ τοιαῦτα, εὑϲεβήϲ εὐϲέβεια, ἀφ’ οὗ πάλιν τὸ [*](Aaαvκ. β 7ξ. Deinde disserendum est de ἐξαίφνηϲ voce, urum uma vox eit formae adverbislis sn sensum tantum adverbilem habδeat, sed revera it con- sructio praepositionalis, ut innumerae huiusmodi eonstroctiones inveniantur, iuzta ques usm1psntur adverbia eundem indicantia habitum: εἰϲ οκον-οἴκαδε, ἐξ οἴκου -ὁκόθεν (eademque ratio intercedit inter οχονδέet οκαδε). ommia sia huius gmeris exempla aulam dnbitstionem habent, sed parum appsrεt, quomodo ea vox, de qua nunc sermo est, (ἐξαίφνηϲ) constructa nit.) [*](Asvκ. β ~4. estautem ἐξαίφνηϲhoc modo ortum. aboἀφανήϲnominederivata. sunt ἀφανία et ἀφάνεια (duplex enim forma denominativorum ex nominibδus in ηϲ desinentibus fagi solet). ab ἀφανία autem exoriebatur praemissa ἔξ praεpo-) [*](rssrm. er μns. exzo. 7 ἔφαμεν: 333. 25. - 11 post τῶν memte sopβlmn - dum est ἅλων. - 14-p 498, 6 eft Arcad. p 220, 23 Schn. (Βerod.I 5s1.23Lts): Τὸ ἀπὸ τῶν εἰϲ ηϲ ὀξυτόνων διὰ τοῦ ἐϲ παροξύτονα (Lix recte προπαροξύτονα) ϲυϲτέλλει τὸ α, προπαροξύτονα (Liz παροξύτονα) δὲ ἐκτείνει εὐϲέβεια καὶ εὐϲεβία, ἀμέλεια καὶ ἀμελία, ϲυνήθεια καὶ ϲυνηθία. Choerob. orthogx. (qui ipse quoque Herodianum exscripsit) Aῦ D 182.10: τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ἧϲ βαρυ- τόνων εἰϲ oῦζ ἐχόντων τὴν γενικὴν γιτνόμενα θηλυκὰ διὰ τοῦ ῖ γράφεται καὶ διὰ τῆϲ ἕῖ διφθόγγου· διὰ τοῦ ῖ μὲν παροξυνόμενα, διὰ δὲ τῆϲ διφθόγγου προπαροξυνό- μενα· οἶον αὐθάδηϲ αὐθάδουϲ αὐθαδία καὶ αὐθάδεια, κακοήθηϲ κακοή- θουϲ - κακοηθία καί κακοήθεια, ϲυνήθηϲ (υνήθουϲ - ϲυνηθία καὶ ϲυνή- θεια. Theognost Aῦ ll 105,1 -. ac Περὶ ποϲότητοϲ A IΙ 298, 22: τὰ περὶ lege παρὰ) τὸ παθοῖν καὶ μαθεῖν διφοροῦνται ii. e. desinunt et in ϲῖx et in ία), καὶ προπαροξύνονται ϲκαὶ παροξύνονται). ὁ δὲ πολιτικὸϲ διὰ τοῦ ῖ· οἶον ἀπάθεια ἀαα- θία, εὐπάθεια εὐπαθία, εὐμάθεια εμαθία, ἀναίδεια ἀναιδία.) [*](Ans. mir, naam. som. x A b. 1 xo6 A~, τῶν A εξεφνηϲ ἄ, αἱ supra ε scripsit A 2 επιρρηματικοϲ A b, ϲ in ν mutavit A 3 ἔννοιαν] ἐν A, νοιαν supra add Ao 5 οκαδε ἀπέρχομαι om A, add b cum Porto | 6 οικοθι A, οἴκοι ~εb. err 333, 25. de adv.192,16 et |206, 5 6 9 oῖκοθί (ε -δύο] οΓκοι ϲε μένω ἀπεδείξαμεν ὡϲ δόo 1 12 ἐπιτάϲεωϲ Am s, corr Sophinnns καθάπερ] κα in res A vel A 13 δητο in raa A, A videtur τοδη scripsisse αφανηϲA, ἀφανέϲ b cum αποτελειτο ’,prusοcorrinε A κατὸ] fol 91v A)