De constructione

Ἐχομένωϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ ὑπολοίπου ϲυντάξεωϲ τῶν [*](De infinitive ex δεῖ et χρῆ verbis pendente) ἀπαρεμφάτων. Τὸ δεῖ γράφειν, δεῖ ἀναγινώϲκειν, χρὴ φιλολογεῖν καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια ϲαφὲϲ ὅτι τῆϲ ἐπιϲταλτικῆϲ ϲυντάξεωϲ διαφέρει. ἐκείνη μὲν γὰρ ἀπροϲδεὴϲ τῶν προκειμένων μορίων, λέγω [*](235 b) τοῦ χρή καὶ τοῦ δεῖ ἡ δὲ οὐ ϲυγκλείει διάνοιαν χωρὶϲ τούτων, δεῖ ἀναγινώϲκειν Τρύφωνα, δεῖ ἀκούειν ϲου, χρὴ ὁμιλεῖν Τρύφωνι. [*](234 s) καὶ τί ποτε τὸ ποιοῦν ἐϲτιν ἐν μὲν τῇ ἐπιϲταλτικῇ ϲυντάξει τὸ ἀκατάλληλον, ἄξιον διαλαβεῖν, προευκρινηθέντοϲ γε τοῦ τοιούτου, λέγω δὴ τοῦ τίνι μέρει λόγου ὑπαχθήϲεται τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ. περὶ ὧν καὶ ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων ἀπαιτοῦντοϲ τοῦ λόγου ἐξεθέμεθα· καὶ νῦν δὲ ἐπιτομωτέρᾳ χρηϲόμεθα φράϲει ὑπὲρ τοῦ ταὐτὸν ϲυμπαραϲτῆϲαι, εὔλογον ἡγούμενοι ἀνελλειπῆ τὴν πραγματείαν καθίϲταϲθαι.

Ἡ μὲν οὖν ϲυνηγορία τοῦ τὰ προκείμενα μόρια ἐπιρρήματα εἶναι γένοιτ᾿ ἂν τοιαύτη. «1. Καθάπερ τῆϲ εὐκτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἐπί τινοϲ ϲυντάξεωϲ προηγεῖται ἐπίρρημα τὸ εἴθε καὶ ἐπὶ τῆϲ προϲτακτικῆϲ τὸ ἄγε, τοῦτον τὸν τρόπον καὶ ἐπὶ τῆϲ ἀπαρεμφάτου ἡγήϲεται τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ ἐπιρρήματα.

2. Οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνό τιϲ οἰήϲεται, ὡϲ ϲύνδεϲμοί εἰϲιν, καθὸ οὐ ϲυνδέουϲιν ἐπιφορὰν ἑτέρου λόγου, ὅπερ ἴδιον ϲυνδέϲμων, ἐμφαίνουϲίν τε ἐπίταϲιν ὡϲ καὶ τὸ μάλα ἢ ἄγαν, καὶ ἔτι ἐν ϲυνθέϲει τοιαύτῃ καταγίνονται, ἣ οὐ παρακολουθεῖ ϲυνδέϲμοιϲ, ῥήμαϲι δὲ ἢ ἐπιρρήμεϲιν· φαμὲν γὰρ ἀποδίϲ, ἀπεχθέϲ, ἀπῆλθεν, ἄπεϲτιν· εἶχε δὲ οὕτω καὶ τὸ ἀποδεῖ, ἀπόχρη.

3. Ὁμόλογον δὲ κἀκεῖνο, ὡϲ τὰ ἐπιρρήματα ϲύνεϲτιν διαφόροιϲ προϲώποιϲ, ϲύνεϲτιν διαφόροιϲ ἀριθμοῖϲ, [*](236 b) καλῶϲ γράφω ἢ καὶ γράφομεν καὶ ἔτι ἐπὶ τῶν ἑξῆϲ προϲώπων· τά [*](ARGVM. § 68. Quae dici possunt, ut δεῖ et χρή in adverbiorum numero habenda esse demonstretur, haec sunt. «1. Ut optativo praemittitur εἴθε, imperativo ἄγε, quae adverbia sunt, ita χρή et δεῖ quoque infinitivis praemissa adverbiis ascribi debent.) [*](ARGVM. § 69. 2. Coniunctionum classi ascribi nequeunt, quia numquam adiungunt alterum enuntiatum, quod faciunt coniunctiones, et quia intentionem significant ut adverbia intentiva μάλα et ἄγαν, et quia componuntur cum praepositionibus, quod observari potest in verbis et adverbiis, non potest in coniunctionibus.) [*](ARGVM. 70. 3. Ne verbis quidem [finitis] tribui possunt, quoniam carent numerorum et personarum flexione, quam habent verba [praeter infinitivos], non habent adverbia.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 — 5 de adv. 128, 13— 22: ἐκ μὲν οὖν ϲυντάξεωϲ γένοιτο ἂν ἐπιρρήματα τῇδε· ὅτι ἐπίκειται τὰ ἐπιρρήματα τοῖϲ ῥήμαϲιν . . . καὶ μερικώτερόν γε, καθότι καὶ τὸ ἄγε ἔπίρρημα τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ καὶ τὸ εἴθε τοῖϲ εὐκτκοῖϲ. — 7 ἐπίταϲιν. cfr de adv. 130, 6: ὅπερ (scil δε γράφειν Ἀπολλώνιον) ὁ βίοϲ ὡϲ ἐπιτατικὸν μᾶλλον ἀνεδέξατο, ὅπερ οὐκ ῆν, ἀλλὰ ἔλλειψιϲ τοῦ πράγματοϲ, ὃ καὶ δέον ῆν ποιεῖν· καὶ ἐντεῦθεν ἡ δόκηϲιϲ τῆϲ ἐπιτάϲεωϲ. et Dion. Thr. 84, 1: τὰ δὲ (scil ἐπιρρήματα) ἐπιτάϲεωϲ, οἶον λίαν ϲφόδρα πάνυ ἄγαν μάλιϲτα. — 9 ἀποδίϲ etiam 304, 16. 336, 24. 339.14 exemplum adverbii compositi est, ἀπεχθέϲ etiam 340, 8. usurpatur ἀπεχθέϲ Anth. Pal. XI 35, 4. — 10—p 335, 5 de adv. 128, 22: ἔτι τὰ ἐν προϲώποιϲ ἀντωνυμικοῖϲ καθ᾿ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφερόμενα. κατὰ τὰ τρία πρόϲωπα ἐπιρρήματά ἐϲτιν. ἡ γὰρ ἐν ῥήμαϲι ϲύνταξιϲ μετὰ ἀπαρεμξφάτου ϲυϲχηματζει (Egenolff ϲυϲχηματίζεται, vide RSchneideri comm.) κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ ἔτι τὸ τρίτον.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 τοῦ] που C || 2 εῖναι om B || 3 ἐπ AC, ἔτι Bb. concinnior sane nudus genetivus ex προηγεῖται verbo pendens,. sed ἐπί praepositio et hic et mox ante τῆϲ ἀπαρεμφάτου tolerari potest; ἔτι autem ut omnia, quae B ab AC libris discrepantia exhibet, tribuimus neglegentiae aut corrigendi studio | 4 ἐπὶ om A1 b, praebent A2CB 5 οἰήϲεται] ἡγήϲεται B 6 ἑτέρου om A1, add A2 in mg | ϲυνδέϲμου Βb || 7 ante ἐμφαίνουϲιν add καὶ B | καὶ τὸ] ἐν τῷ C || 8 καταγίνεται CB || 9 post γὰρ add οὕτωϲ B ¦ αποχθεϲ A1, corr A2 | post απεϲτι om ν ειχε δε ουτω και το αποδει απο A1, add in mg A2 | εῖχε] ἔχει B || 9—10 δὲ οὕτω] καὶ οὕ C || 10 καὶ om CBb)

4. Οὐδὲ γὰρ ἐνὸν φάναι ὡϲ ῥήματά ἐϲτιν ἀπαρέμφατα, οἷϲ παρακολουθεῖ τὸ μὴ εἰϲ ἀριθμὸν διάφορον παραλαμβάνεϲθαι, τὸ μὴ προϲδιακρίνειν πρόϲωπον, περὶ ὧν καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐκτεθείμεθα. ἰδοὺ γὰρ οὔτε τὰ τῆϲ φωνῆϲ ὑπακούει ἰδιώματα οὔτε τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ. ποῖον γὰρ ἀπαρέμφατον εἰϲ ει δίφθογγον λήγει ἢ εἰϲ η; ἢ πότε ἀπαρέμφατα δύο μετὰ πτωτικοῦ τινοϲ λόγον παρίϲτηϲιν, φαμὲν δέ γε δεῖ περιπατεῖν Διονύϲιον. καὶ ἕνεκα τούτου ἀποϲτήϲεται τοῦ μεριϲμοῦ τῶν ἀπερεμφάτων. οὐ μὴν πάλιν ὑποϲταλήϲεται τοῖϲ λοιποῖϲ ῥήμαϲι, καθὸ πάλιν ἀντίκειται τὸ ἀδιάκριτον πρόϲωπον καὶ ἔτι ὁ μὴ παρακο λουθῶν ἀριθμόϲ, ὃϲ ἦν κοινὸϲ ἁπάντων ῥημάτων.»

Ἀλλ᾿ ἔϲτι γε πρὸϲ ταῦτα φάναι· 1. Εἰ ἔϲτιν ἐπιρρήματα αὐτὸ [*](Quibus argumentis confirmotur δεῖ et χρή coces verba esse non adverbia.) [*](ARGVM. § 71. 4 Atque etiam ex infinitivorum numero δε et χρή exclusa sunt et forma sua et construetione: nam infnitivus nullus in ει vel η desinit neque unquam duo infinitivi cum una voce casuali coniuncti enuntiatum efficiunt.») [*](ARGVM. § 72. At haec opponenda sunt, quae demonstrant renera χρή et δε verba esse. 1. Si δεῖ adverbium esset, nihil impediret, quin cum nominativo) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ad ϲυμπληθύνεται cfr Adn. exeg. ad 75, 15 huius ed. — 6 εἰϲ ἀριθμὸν διάφ. παραλαμβάνεϲθαι. cfr 14, 22. 130, 3. 233, 19. — 6 —7 τὸ μὴ προϲδιακρίνειν. vide Adn. cr. —7 ἐκτεθείμεθα: 226, 26. — 11 μεριϲμοῦ. classis, genus vocum (non distributio in classes) hoc nomine significatur etiam 109, 4. 238, 2. de adv. 134, 24. — 12 οὐ μὴν ὑποϲταλήϲεται vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ϲυμπαραλαμβάνει τὰ πρόϲωπα B | 3 ante posterius δεῖ rasura και deletum videtur in A || 4 διαλεγεϲθαι in ras A 5 οὐδὲ] ὡϲ B ἀπαρέμφατα] fol 60r A || 6 prius μὴ om CBb | posteius τὸ] Kayser, ut asyndeton tollatur, vult τῷ. fort. post παραλαμβάνεϲθαι omissum est καὶ || 8 οὔτε—ἰδιώματα om A1, add in mg A || 9 διφθογγον A2 uncis inclusit post η in A erat vox ultra lineam exarata, quae erasa est || 11 μεριϲμοῦ ἀριθμοῦ CB. vide Adn. ex. || 12 ad ὑποϲταλήϲεται, quod omnes codices praebent, in mg Sylburgianae adscriptum est ἴϲωϲ ὑποταγήϲεται, quod b recepit. Porti coniectura videtur, qui interpretatus est subicientur. sed vix credi potest Apollonius dexisse, rursus non ὑποταγήϲεϲθαι δεῖ et χρή ceteris verbis (id est modis finitis, indicativo, optativo, imperativo, coniunctivo) nam de distribuendis in diversa genera vocibus non utitur ὑποτάϲϲειν verbo. quocirca AButtmann καταταγήϲεται maluit conl. de adv. 128, 12. videtur autem depravatio loci posita esse in enuntiati initio. καὶ μὴν si reposueris pro οὐ μὴν, omnia plana fient: praeterea etiam ceteris modis subtrahentur (ex ceterorum modorum numero excipientur) δεῖ et χρὴ (cfr ad ὑποϲτέλλειν verbum cum dativo constructum infra 242, 5). quae conisctura nihilominus in verborum contextum non est recepta, quis hoc quoque cogitari potest, post οὐ μὴν siquid intercidisse 14 πάντων CB. post ἁπάντων desiderabis τῶν λοιπῶν, quoniam ne infinitivi quidem numeros distinguunt; sed Ap. ipse hoc additamento corrigeretur 15 πρὸϲ ταῦτα] οϲταυτ A2 in ras | αὐτὸ b cum Dudithio, αὐτὰ AC, om B)

2. Ἴδιον ῥημάτων τὸ ἐν παρῳχημένοιϲ χρόνοιϲ καὶ χρόνον ἔξωθεν [*](236 s) προϲλαμβάνειν, οὐ μὴν ἐπιρρημάτων. φαμὲν ϲήμερον γράφω, ϲήμε ρον ἔγραφον, τοῦ μὲν ῥήματοϲ προϲλαμβάνοντοϲ κατ᾿ ἀρχὴν χρόνον, τοῦ δὲ ἐπιρρήματοϲ ϲυναρχομένου. φαμὲν δέ γε δεῖ γράφειν καὶ ἔδει γράφειν, καὶ τὸ μὲν ἔδει χρόνον προϲέλαβεν ὁμοίωϲ τῷ ἔπλει καὶ ἔπνει, τό γε μὴν γράφειν οὐ προϲελάμβανε. καὶ τάχα τὸ παρακινδθνευόμενον εἶναι ἐπίρρημα ἔνδειξιν ἱκανὴν τοῦ εἶναι ῥῆμα παρίϲτηϲιν, τὸ δὲ γράφειν παρεκινδυνεύετο εἰ ῥῆμα ἦν, περὶ οὗ πᾶϲαν ἀκρίβειαν [*](quoque pronominum iungeretur, δεῖ ἔγὼ γράφειν, ut dicitur εἴθε ἐγὼ γράφοιμι. nam adverbia nec nominativum neque alium casum repudiant.) [*](ARGVM. § 73. 2. Verborum proprium est, minime vero adverbiorum, in praetetitis temporibus augmentum assumere. atqui loquimur ἔδει γράφειν, δεῖ vocem augmento instruentes, γράφειν non instruentes. itaque hoc enuntiato δεῖ verbum esse demonstretur. ac fortasse ea quidem vox, quae videbostur adverbium esse (δεῖ), satis ostendit verbalem suam naturam, γράφειν autem [eis, quae modo dixi-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG 8 —13 cfr de adv. 132, 15: ἴδιον ῥημάτων ἐϲτὶ τὸ ἐν παρῳχημένῃ προφορᾷ, εἰ ἀπὸ ϲυμφώνων ἄρχοιτο, τὸ ε προϲλαμβάνειν ἔξωθεν. καὶ οὐκ ἄλλῳ τῳ μέρει λόγου τοῦτο παρεπόμενόν ἐϲτι. πῶϲ οὖν κἂν κατ᾿ ὀλίγον τιϲ διϲτάϲειε τὸ δεῖ, ὅτι ῥῆμά ἐϲτι, καὶ οὕτωϲ ὥϲτε τὸ ϲυγκεχυμένον τῶν χρόνων διαϲτέλλειν; ἐνεϲτῶτοϲ γὰρ χρόνου γενήϲεται τὸ δεῖ γράφειν· . . . παρατατικοῦ δὲ τὸ ἔδει γράφειν, προλαβὸν ἔξωθεν τὸ ε, ὅπερ ἴδιον ῥήματοϲ. — 11 ϲυνάρχεϲθαι verbum etiam 168, 10. 14. 15 sine dativo idem valet quod ὁμοίωϲ ἄρχεϲθαι, pari initio uti. cum dativo iungitur 168, 12 et de pron. 56, 29. — 13 —1 τάχα referendum tantummodo ad τὸ γράφειν παρεκινδυνεύετο εἰ ῥ. ἦν, haec autem verba ad lin. 13 τὸ γράφειν οὐ προϲελάμβανε. quod non esse indicium, quo γράφειν non debere verbis ascribi demonstretur, exponit Ap. lin. 3— pag. subosequentis. — 13 et 15 ad παρακινδυνεύεϲθαι cfr 200, 8. 215, 11.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 μόνον ACb, μόνα B || 1— 2 ευκτικον et προϲτακτικον A1, singularem A2 corr in pluralem, quem habent etiam CBb. ante εὐκτικὰ add τὰ B || γράφωμεν] γραφομεν A, γράφετον B || 4 ἡμεῖϲ] ὑμεῖϲ B || χρὴ] δεῖ CB επιρρηματων A, ῥημάτων CBb || 6 οὐκ om B 6—7 his exemplis verisimile fit post ἐμποδιζούϲηϲ tale quid intercidisse: ἀλλὰ πτώϲειϲ πάϲαϲ προϲιεμένηϲ || 8 χρονοιϲ exhibet A (de cuius scriptura Bekkex erravit), om Cb C etiam καὶ om, Β καὶ χρόνον om || 9 ante ἔπιρρημάτων add ἐπὶ | επιρηματων A1, alterum ρ add A2 || 11 ϲυναρχομένου b cum Sophiano, ϲυναρχομενο A, ϲυναρχόμενον C B. ϲυνερχομένου ci. Schoemann* || 13 337, 3 τό γε μὴν—ὁμοίοιϲ eicienda esse censet AButtmann ut superflua et inepta, qusmquam τὸ μὲν ἔδει et τὸ γε μὴν γράφειν aperte inter se opposita sunt || 15 post δέ add γε C | εἰ ῥῆμα ἦν Ab, εἰ ῥῆμα C, μὴ εἶναι ῥῆμα B)

3. Ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν τόνων ἔϲτιν αὐτὰ καταλαβέϲθαι. περιϲπᾶται τὸ δεῖ ὁμοίωϲ τῷ πλεῖ. οὐχὶ οὖν καὶ ἐπιρρήματα περιϲπᾶται, ὡϲ τὸ πεῖ, αὐτεῖ, τουτεῖ τὸ πρῶτον Δώρια, ὅπερ οὐ παρείπετο [*](mus, rursus] in dubium vocabatuρ, num revera verbum esset. at infinitivum diligentissime demonstravimus generalissimam omnium formarum verbalium esse. accedit quod reduplicatur, quae flexio verborum propria est. neqne diximus eas tantum formas inter verba numerandas esse, quae augmentum assumunt (id quod solus indicativus temporum praeteritorum facit), sed eas voces, quae habent etiam formas augmento instructas, hac ipsa re ostendere verborum classi se ascribendas esse. in qno numero etiam δεῖ et χρή sunt, quae, ut verbe, infnitivos quoque habent.) [*](ARGVM. § 74. 3. Atque etiam ex affectionibus, quas δεῖ et χρή passa sunt, intelegitur adverbia ea non esse. comparatur quidem δεῖ cum adverbiis πεῖ, αὐτεῖ, quae ipsa quoque circumflexo accentu proferuntur. sed haec Doriensium) [*](TESTIM ET ADN. EXEG. 1 εἰϲην.: § 55— 61. — 4—5 αἱ ἑξῆϲ—προϲλαμβάνουϲιν. poterat sic loqui Ap. de omnibus post indicativum sequentibus modis omnium praeteritorum non solum aoristi), quia veteres grammatici etiam imperfecto et plusquamperfecto illos modos tribuebant: etenim γράφειν, γράφοιμι, γράφε, item coniunctivus γράφω non solum praesentis, sed etiam imperfectitemporis modi illis erant, γεγραφέναι, γεγράφοιμι, γέγραφε, γεγράφω non solum perfecti, sed etiam plusquamperfecti. vide supra 210, 5 et Theodosii canones verbales 61 — 63. 64—66. 68 — 70. 73 —5 Hilg. —9—p 338, 4 de adv. 132, 24: καὶ κατὰ τὸ λῆγον δὲ ῥῆμά ἐϲτι τὸ δεῖ, εἴγε αἱ τοιαῦται προφοραὶ ἐν ϲυναιρέϲει εἰϲί, πνέει πνεῖ, χέει χεῖ, ῥέει ῥεῖ. καὶ οὕτωϲ δέει καὶ δεῖ καὶ ἔδει. οὐδὲ γὰρ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐπίρρημα εἰϲ ει λῆγον ἐν περιϲπαϲμῷ κατὰ τὸ κοινὸν ἔθοϲ, διὰ τὸ παρὰ Δωριεῦϲι «πεῖ γὰρ ἁ ἄϲφαλτοϲ» καὶ «εἶ τὰ τῶν χοιραγχᾶνα» (Sophronis fragmenta 35 et 86 Ahr. inter κατὰ τ. κ. ἔθοϲ et διὰ sobaudiendum: ὃ προϲέθηκα). — 10 —11 οὐχὶ οὖν— τουτεῖ. fingit Ap. quod sibi opponi posse putabat. post ἐπιρρήματα subaudiendam εἰϲ ει λήγοντα.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ὡϲ ἔϲτι Bb, ὡϲ εἰ AC | ῥημάτων] τ in ras A || 2 ὡϲ om A1, add supra A1 || 4 τῷ χρόνῳ] B | οὐχ] fol 60 v A || 5 ἅπαϲι C | post ἀλλ’ add οὐκ B | ἦν] οὖν B || 6 ἐπεδείκνυτο B || 7 — 8 καὶ τὸ ἔδει—ϲτῆναι om A1, add in mg A2 || 7 ῥήμαϲι] ῥῆμα CB || 8 δεῖϲθαι] exspectas δεῖν, sed medium defenditor insequenti πνεῖϲθαι. cfr etiam pag. seq. lin. 6 || 9 πνεῖϲθαι] πν in ras A τόνων] fort. παθῶν legendum conl. pag. seq. lin. 5: synaeresin passum est δεῖ, apocopen χρή, de cuiue accentu nihil infra dictum est nec quicquam dici poterat ad verbalem eius naturam probandam || 10 επιρρηματ A1 in exitu lineae, α add A2 || 11 πεῖ αὐτεῖ τουτεῖ] πη αυτη τουτει A, ποῖ αυτη τοῦ τ Ϲ, πα solum B. Frohne observ. in Ap. synt. 28 poscit πεῖ εῖ αὐτεῖ, sed nec εἶ inserere opus est propter subsequentia nec τουτεῖ eicere (quod legitur Theocr. V 45 et 103) | δώριον B)

4. Καὶ τὰ μὲν τῆϲ φωνῆϲ οὕτωϲ καταϲτατέον, τά γε μὴν τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀναπληρωθείη. Δοκεῖἑνικῶϲ ϲυντάϲϲεϲθαι διαφόροιϲ προϲώποιϲ [*](239 b) καὶ ἀριθμοῖϲ, ῥῆμα καθεϲτὼϲ ὁριϲτικόν· ὅπερ οὐ παρείπετο, εἰ τὴν ϲύνταξιν ἐλάμβανε τῶν προϲώπων καὶ τῶν ἀριθμῶν. ἔϲτιν γὰρ τὸ δεῖ ἡμᾶϲ γράφειν ἔχον ϲύνταξιν τοῦ δεῖ πρὸϲ τὸ γράφειν, οὐ πρὸϲ τὸ ἡμᾶϲ. καὶ διὰ τοῦτο ἁπάντοτε ἐν τῇ τοιαύτῃ ϲυντάξει οὔτε πρόϲωπον διακρίνει ·οὔτε ἀριθμόν, ἐπεὶ ᾧ ϲυμφέρεται τούτων ἐϲτὶν ἀπαρέμφατον, [*](ARGVM. § 75. 4. Constructio autem vocum, de quibus sermo est, sic se habet. quod δεῖ sine ulla mutatione cum diversis personis et numeris pronominum iungitur, id videtur nonnullis vitium esse, si δεῖ non adverbium, sed indicativus est at non careret motatione δεῖ, si pronomen, quod cum δεῖ et infinitivo iunctum est. esset δεῖ verbi subiectum. nunc autem subiecti vice fungitur infinitivus, qui cum non mutetur, ne δεῖ quidem mutari potest.) [*](quae modo ex l. de adv. exscripsimns EM 250, 39: Δέω ϲημαίνει τέϲϲαρα· τὸ δεϲμεύω· τὸ φοβοῦμαι, ἐξ οὖ δέοϲ, ὁ φόβοϲ· τὸ πρέπω, ἐξ οὗ ἔδεον ἔδεεϲ ἔδεε καὶ κράϲει ἔδει, τὸ ἔπρεπε· τὸ ἱκετεύω, ἐξ οὗ καὶ δέηϲιϲ. et EG 140, 35—42.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 choerob. in Theod. II 25,18 H. 495, 23 G.: ἀπὸ τοῦ φημί γίνεται φῇϲ φηϲί καὶ κατὰ ἀποκοπὴν φὴ, «ϲὲ γάρ φη Ταργήλιοϲ», τὸ δὲ Ταργήλιοϲ ὄνομά ἐϲτι δαίμονοϲ. atque inter ea, quae in scholio ad II. Ε 256 de apocope formarum verbalium traduntur, Townl. et L hoc quoque habent: ὡϲ τὸ «ϲὲ γάρ φη Ταργήλιοϲ« παρὰ Ἀνακρέοντι. — 3 ἀναπληρωθείη. sic suppleatur quod etiam restat ut dicatur de constructione δεῖ et χρή verborum. — ἑνικῶϲ. vide Adn. crit. —5 —p 340, 2 ἔϲτιν γὰρ—ἀπαρεμφάτῳ. cfr de adv. 129, 21: τὰ ῥήματα θέλει ϲυντάϲϲεϲθαι τοῖϲ πτωτικοῖϲ ἢ ὡϲ πτωτικοῖϲ. καὶ δὴ τὰ προκείμενα τῶν μορίων (scil τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ), ῥήματα καθεϲτῶτα, ϲύνταξιν ποιεῖται τὴν εἰϲ τὰ ἀπαρέμφατα ὡϲ πτωτικά, ὅτε λέγομεν οὕτωϲ· δεῖ περιπατεῖν. ϲημαίνει γὰρ τὸ τοιοῦτον· λείπει ὁ περίπατοϲ. et ibid. 131, 5: ἡ γινομένη αὐτοῦ (scii τοῦ δεῖ) ϲύνταξιϲ οὐκ ἐπὶ τὰ πρόϲωπά ἐϲτιν, ἐπὶ δὲ τὸ προϲὸν ἀπαρέμφατον, ὅ ἐϲτι μονοπρόϲωπον, καὶ ἔνθεν μονοϲχημάτιϲτον τὸ ἐμὲ δεῖ γράφειν. τὸ γὰρ δεῖ ἐπὶ τὸ γράφειν φέρεται, ὅπερ οὐ προϲώπου ἐϲτὶ δεκτικόν. καὶ ἔνθεν, ϲυντεῖνον εἰϲ τὸ γράφειν, καὶ αὐτὸ τὸν ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἀναδέχεται. 8 τούτων ex adiectivo ἀπαρέμφατον pendet: cum ea vox, quacum iungitur δεῖ, nec numerum nec personam significare possit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ϲε γαρ in ras A2 | φη om CB Ταργήλιοϲ] η in ras A2 | ἐμμελέωϲ b et Bergk, in A tertium ε erasum, ἐμμελῶϲ CB | διϲκειν bis, sed semel erasum in A || 2 οὕτω CBb | καταϲτατέον b, καταϲτεον A, παριϲτεον Ϲ, κοθιϲτέον B. Bekker conferri iubet de adv 135, 21 3 post τῇδ᾿ add ἂν CBb. sed vide Adn. ex. ad 64, 4 huins ed. | post δοκεῖ desideratur τὸ δεῖ, sed vide pag. seq. lin. 12 | ἑνικῶϲ corrigendum esse videtux in ἐνδεῶϲ conl. lin. 7 pag. seq., ubi structura verborum non minus ἐνδεὴϲ futura esse dieitur, si pro δεῖ ponitu λείπει. accedit qnod δεῖ non solum δοκεῖ ϲυντάϲϲεϲθαι, sed revera construitur ἑνικῶϲ cum diversis personis et numeris. vide Argum. || 4 καθεϲτὸϲ ACBb. sed cfr Adn. crit. ad 290, 7 huius ed. || 6 εχον—γραφειν bis scripta, semel erasa in A || 7 τοῦτο] prius τ ex ϲ factum in A | ἁπάντοτε] οὐ πάντοτε B || 8 ῷ] οὐ CB | τούτων] τούτοιϲ CB | ἀπαρέμφατον] ον in ras A2)

5. Ἔϲτιν γὰρ καὶ τὸ δηλούμενον τοιοῦτον. τῶν [*](238 s) οὖν γινομένων πραγμάτων ἐλλειπέϲτερον ἀποτελουμένων ἡ ἐγγινομένη παράθεϲιϲ τῶν προκατειλεγμένων ῥημάτων παρελαμβάνετο εἰϲ ἐντέλειαν τῶν προϲηκόντων. τὸ γὰρ δεῖ φιλολογεῖν τοιοῦτόν ἐϲτιν, ἐπεὶ λείπει τὸ φιλολογεῖν φιλολογῶμεν, ὡϲ εἰ καὶ αὐτῷ τῷ λείπει προϲχρηϲαίμεθα, οὐδὲν ἔλαττον τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐνδεῆ καταϲτήϲεται, λείπει τὸ φιλολογεῖν ἡμᾶϲ, λείπει τὸ φιλολογεῖν ἐμέ, καὶ οὐκ ἔϲτιν ὅϲτιϲ τολμήϲει φάναι τὸ λείπει ἐπίρρημα, κἂν ἀπειράκιϲ καθ᾿ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρηται ἕνεκα τῆϲ ϲυνούϲηϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ ἀπαρεμφάτου. —

6. Αὕτη γὰρ καὶ μόνη ἂν εἴη αἰτία τοῦ μὴ ἐν τοῖϲ ἐπιϲταλτικοῖϲ τῶν ἀπαρεμφάτων παραλαμβάνεϲθαι. εἴπομεν γὰρ ὡϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ ἀπαρεμφάτοιϲ ὑπακουόμενόν ἐϲτι τὸ ῥῆμα τὸ λέγει ἢ εὔχεται, Διονυϲίῳ [*](ARGVM. § 76, 5. Vis quoqne δεῖ et χρὴ vocum eiusmodi est [i. e. cum constructione concinit]. usurpantur, ubi actio aliqua deest vel non snfficit ad perfcienda ea, quae agi debent: δεῖ φιλολογεῖν idem valet ac φιλολογῶμεν ἐπεὶ λείπει. τὸ φιλολογεῖν, sicut etiam, si ipso λείπει pro δεῖ voce utemur (λείπει τὸ φιλολογεν ἡμᾶϲ vel ἐμέ), aeqne vitiosa videri debet constructio [illis qui censeat, δεῖ si verbum esset, vitiosum fore cum diversis pronominum personis vel numeris conunctum]. neqne tamen quisquam audebit λείπει dicere adverbium, quamquam sine uls mutatione cum diversis pronominum personis et numeris coniungitur.) [*](ARGVM. § 77, 6. δεῖ et χρή vocum natura verbalis hoc quoqne efficit, ut) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 ὡϲ. pro voce comperativa exspectatnr coniunctio quae significat argumentationem progredi. nam patet Apollonium idcirco δεῖ cum λείπει aequare, ut inde quoqne eluceat δεῖ non adverbium, sed verbum esse. — εἰ καὶ pro καὶ εἰ ut 261, 26. 309, 19. — 7 προϲχρηϲαίμεθα. praepositio sic interpretanda videtur: si utamur etiam λείπει serbo. — 12 ad παραλαμβάνεϲθαι supplendum est τὸ δεῖ. cfr ϲυντάϲϲεϲθαι pag. antec. lin. 3.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 οὐ μετατιθεμένῳ b, ϲυνμετατιθεμενω A, ϲυμμετατιθεμένῳ CΒ, μὴ ante ϲυμμετ. addendum esse ci. Soph., ἴϲ. οὐ in mg S λέγω] λ in ras A || 2 και το] fol 61r A || 3 οὖν A B, fortasse ex antecedenti ων exortum γοῦν Ϲb | γιγνομένων A, γενομένων B | ελλειπεϲτερον A (non ελλειπεϲτερου, ut Bekker ait), ἐλλιπεϲτέρον Cb, ἐλλιπεϲτέρων B. cft Adn. crit. ad 161, 6 hnius ed. | ἀποτελουμένων] τ et λου in ras A2 | ἐγγενομένη B || 5 — 6 ἐπε λείπει] επι λειπει A, sed primum ι in ras ab A2 ἐπιλείπει CB || 6 φιλολογεῖν uncis inclusit A et in mg adscripsit οὐ, quo significavit verba inclusa in eo codice deesse, quem cum A. conferebat φιλολογῶμεν om B || 7 προϲχρηϲόμεθα Ϲ, sed supra scripsit αι. Kayser praepositionem deleri voluit || 10 ἕνεκεν ϲυνούϲηϲ] ϲυν erasum in A, οὔϲηϲ CB || 11 post τοῖϲ add τοιοότοιϲ A2 CB |  12 τῶν ἀπαρεμφάτων Uhlig, τὸ ἀπαρέμφατον A Ϲ, ἀπαρεμφάτοιϲ Bb ante παραλαμβάνεϲθαι add τὸ χρή ἢ δεῖ Bb. vide Adn. exeg. | εἴπομεν] ex ω factum. in A | ωϲ in ras A || 13 ante εὔχεται ab A2 ⋇ additum et hoc signo repetito ab eadem mann in mg scripta sunt, quae 240, 1 — 6 subsequuntur: ευχεται αϲυϲτατον usque ad χαιρειν του λεγειν (sic). verum postea, cum intellectum esset haec in contextu verborum non deesse, in mg erasa sunt nec minus ⋇ in contextu || 13 —p 341, 1 διονυϲω—ευχεται uncis inclusit A2 et in mg adscripsit ου, de cuine voculae vi vide adn. ad lin. 6)

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῶν ϲυνταϲϲομένων πτώϲεων τοῖϲ ἀπα [*](De casibus cum infinitivo coniunctis.) ρεμφάτοιϲ. Καὶ πρῶτόν γε ἐξεταϲτέον, εἰ ἀληθεύει τὸ ἐπὶ αἰτιατικὴν αὐτὰ πάντωϲ φέρεϲθαι, ὡϲ ἐν τῷ χρή καὶ δεῖ, χρὴ ἀναγινώϲκειν Διονύϲιον, καὶ τοῖϲ τοιούτοιϲ. ἦν μέντοι τὸ ἀληθεῦον τοῦ λόγου, ὡϲ οὐκ αὐτὰ τὰ ἀπαρέμφατα πάντωϲ αἰτιατικὴν ἀπαιτεῖ, πτῶϲιν δὲ τὴν καὶ ἐν τοῖϲ ὁριϲτικοῖϲ καὶ τῇ ὑπολοίπῳ ἐγκλίϲει ϲυνταϲϲομένην. ἔϲτι γὰρ τὰ τοῦ λόγου οὕτωϲ ἔχοντα.

τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ αἴτια γίνεται αἰτιατικῆϲ παραθέϲεωϲ, καθὸ ῥήματα ὄντα πλαγίαν ἀπαιτεῖ τὴν [*](in inscriptionibus epistolaribus uti eis non liceat. nam ad χαίρειν infinitivum in illis titulis vidimus subaudiendum esse λέγει vel εὔχεται. atqui duo indicativi cum uno infnitivo construi nequeunt. ergo si adicitur δεῖ, expellitur constructio epistolaris. accedit qnod qni epistulam scribunt, inscriptione ei, ad quem scribunt, tribuunt gaudium, non dicunt deesse. quod dicerent, si seriberent δεῖ χαίρειν.) [*](ARGVM. § 78. lam de casibus cum infinitivo coniunctis disserendum est. ac primum quaerendum, num verum sit, infinitivos semper ad aliquem accusativum pertinere, velut fit in χρὴ ἀναγινώϲκειν Διονύϲιον. verum autem est, non. infinitivos ipsos [id est: quia infinitivi sunt] semper accusativum requirere, sed posci infinitivis ubiqne eos casus, quos indicativi ceterique verborum modi poscunt. ubi enim χρή vel δεῖ cum infnitivo et accusativo iungitur, huius structurae ratio haec est.) [*](ARGVM. § 79, Ibi accusativus ex δεῖ vel χρή pendet et obiecti partes agit [non subiecti, id quod modo reiectum est], sicut] plurima alia quoque verba gene-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 post ἑνόϲ γε μήν mente supplenda sunt: ὁριϲτικοῦ ϲύνταξιν παραδέξαϲθαι ἀπαρέμφατον ἔξεϲτι vel ϲυϲτατόν ἐϲτι. cfr 280, 20. — 5—6 deleretur constrictio inscriptionis epistolaris, si adderemus δεῖ, quippe in qud ita (hoc addito) diceremus δεῖ χαίρειν. cfr ad hunc usum λοιπόν adverboii (= dann) 32, 4. 314, 28. — 8 seqq. De argumento paragraphorum 78 —87 exposuit Ska 19—20. 11 ἦν. imperfecto videtur Ap. legentes ad superioris libri (rhematici) explanationem remittere. —13 τῇ ὑπολοίπῳ ἐγκλίϲει ceteris modis = 241, 22. — 14—p 342, 6 cfr de adv. 130, 3: ἡ διάθεϲιϲ ἡ τοῦ δεῖ ἐλλειπτικὴ μετὰ τοῦ ἀπαρεμφάτου ⟨ἐν⟩ εὐθείᾳ ϲυνταϲϲομένου μέτειϲιν ἐπὶ τὴν αἰτιατικὴν, δεῖ γράφειν Ἀπολλώνιον, ἵνα ᾖ τι τοιοῦτον· λείπει τὸ πρᾶγμα τὸ ἐκ τοῦ γράφειν Ἀπολλώνιον.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 2 δύο] διο A1, corr A || ϲυνταξιϲ A1, corr A2 || 3 ante δεῖ perperam add ὡϲ b cum Porto | δεῖ γράφειν om B || 4 λεγειν A | η om A1, add A || 5 Sehoemann* ante ἂν intercidisse putat οὐκ. vide Adn. exeg. || 6 ἄλωϲ τε] ἀλλ᾿ οὐ B, οὐ C || 7 οὐχ ὑφίϲταται δὲ ὅπερ B || 8 περι των ϲυνταϲϲομενων πτωϲεων τοιϲ απαρεμφατοιϲ Ax in mg | ϲυνταττομένων C || 10 πάντωϲ] πάντα B | ἐν τῷ] τὸ B | καὶ τὸ δεῖ B || 10—14 χρὴ—δεῖ om C || 11 τὸ om B || 12 παντωϲ om A1, add A2 in mg | δὲ om B)

Οὐχὶ οὖν καὶ τὰ ἀπαρέμφατα οἶδεν αἰτιατικήν; Οὐ τὴν ἐν τῷ καθόλου, ἀλλὰ τὴν ἐμφερομένην ἐν ταῖϲ ὑπολοίποιϲ ἐγκλίϲεϲιν, φιλεῖ [*](240 s) Θέωνα, φίλει Τρύφωνα, ἐὰν φιλῇ Τρύφωνα, καὶ οὕτωϲ γίνεται φηϲὶ φιλεῖν Τρύφωνα. ἔνθεν γὰρ καὶ δύο αἰτιατικαὶ προϲγίνονται [*](tivum vel dativum vel accusativum ex ipsis pendentem iuxta se habent. qua ratione enim λείπει ἐμέ dicitur, eadem δεῖ ἐμέ. haec est enim iusta verborum conlocatio: δεῖ ἐμὲ ἀκούειν. nam non infinitivo hic, sed δεῖ verbo accusativum requiri, elucet ex inscriptione epistolari, ubi infinitivus accusativum non tolerat, et ex aliis infnitivorum constructionibus, quae accusativum repudiant, velut περιπατεῖν ἐθέλω, κοιμᾶϲθαι ἐθέλει. in quibus si pro eis verbis, ex quibus infinitivus pendet, δεῖ substituetur, statim vel addendus vel subaudiendus erit accusativos.) [*](ARGVM. § 80. Nonne autem etiam infinitivus cum accusativis construitur, qui ex eo pendent? construitur non omnis quidem, sed eorum verborum infinitivus, quorum reliqui quoque modi habent accosativum adiunctum ex ipsis pendentem. unde etiam duo accusativi nonnumquam in uno enuntiato inveniuntur cum infinitivo coniuncti. quod hac ratione fit.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 5 τὸ κατάλληλον τοῦ λόγου de ea verborum coucatione, qua demonstratur qnae ratio inter singulas enuntiati pa tes intercedat, sicut 305, 14 ἐν καταλληλότητι. — 13 ad ἐμφερομένην et ἐν vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 τοιοῦτον CBb || 2 posterius ἐπὶ om CBb γὰρ om CB || 3 πάλιν om CB | περι απαρεμφατων Ax mg || 3— 4 λείπει Δίωνα—φέρεται om B || 5—p 343, 14 τοῦτο —ϲοι om C || 5 ἀκατάλληλον B δεῖ ἐμὲ] fol 61 A || 7 πρόϲκειται B || 8 τῷ] το A || 8 θέλω] ἐθέλω b cum s, sed cfr 30, 27 | ἢ] Bekker in adn.: haud dubitanter reponeadum ἤπερ. composita coniunctio ita usurpatur 30, 27. 32, 17. 162, 2. 170, 20. 311, 19. ac περ facillime praeteriri poterat ante περιπατεῖν. sed de adv. 136, 7 simplex ἢ legitur pro μᾶλλον ἢ. cfr RSehneideri comm. 157 ad 136, 5 et Ϲhoerob. in Theod. I 106, 20—25 H. || 12 οὐχὶ οὖν] ὥϲτε B | οἶδεν] λαμβάνουϲι τὴν B || 13 ἐμφερομένην] ϲυμφερομένην (= ϲυνταϲϲομένην) scribendum videtur, cfr e. g. 27, 27. 152, 17. 272, 16. 327, 25 et ad ἐν 233, 7. 240, 19, ubi praepositio cum casu suo pro nudo dativo iuxta ϲυντάϲϲεϲθαι verbum invenitur. RSehneider mavult ἔπιφερομένην | ἐν ταῖϲ om B || 14 desideratur exemplum optativi ante imperativum | καὶ non om A (errat Bekker) | οὕτω Bb, in A ϲ erasum || 15 φηϲὶ] RSehneider ci. χρή ϲε propter subsequentia. at duorum accusativorum exemplum hic nondum locum habet: sequuntur talis in pag. seq. lin. 18 demum)

γενικῆϲ μὲν γὰρ καὶ δοτικῆϲ γίνεται ϲύνταξιϲ, ὅταν πάλιν καὶ ἡ ὑπόλοιποϲ ἔγκλιϲιϲ ἐπὶ γενικὴν φέρηται, ἀκούει Τρύφωνοϲ, ἢ ἐπὶ δοτικήν, δίδωϲι Τρύφωνι, καὶ πάλιν ἐπὶ τῶν ἑξῆϲ ἐγκλίϲεων, ἐξ ὧν πάλιν τὰ μεταλαμβανόμενα ἀπαρέμφατα ταὐτὸ ἀναδέχεται, φηϲὶν ἀκούειν Τρύφωνοϲ, φηϲὶν διδόναι Τρύφωνι. [*](242 b) οἷϲ εἴ τιϲ προϲθείη τὸ δεῖ, ὑφελόμενοϲ ἀναγκαίωϲ τὸ φηϲίν, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν, πάλιν προϲγενήϲεται καὶ ἡ αἰτιατική, δεῖ ἀκούειν Τρύφωνοϲ Ἀπολλώνιον, δεῖ ἐρᾶν Θέωνοϲ ἐμέ, δεῖ ϲοι Τρύφωνα χαρίζεϲθαι. — (

ἐὰν γὰρ ἐπὶ τούτων τὴν αἰτιατικὴν ὑποϲτέλλειν ἐθέλῃ τιϲ τῇ δεούϲῃ ϲυντάξει, ὁμόλογοϲ ἔϲται τῇ λειπούϲῃ αἰτιατικῇ, εἰ οὕτωϲ φαίημεν, δεῖ ϲοι χαρίζεϲθαι, δεῖ ϲου ἀκούειν· πάντωϲ γὰρ αἰτιατική ἐϲτιν ἡ ὑπακουομένη, ἣν ἀπολαβὼν ὁ λόγοϲ τὸ ἑαυτοῦ τέλοϲ παραϲτήϲει, ἐπεὶ εἰ μὴ ἔλιπεν, ἔδει τὸ προϲενεχθὲν ὡϲ ἐν πλεοναϲμῷ τῆϲ αἰτιατικῆϲ καταγίνεϲθαι, δεῖ ϲοι χαρίζεϲθαι ἐμέ, δεῖ ἀκούειν ϲου [*](c.XVII.) Δίωνα.)

Τούτων οὖν τῇδε ἐχόντων, ἐὰν ὡϲ εἴπομεν τὸ ῥῆμα φύϲει φέρηται ἐπ᾿ αἰτιατικήν, λέγω τὸ ἀπαρέμφατον, τὸ τηνικαῦτα καὶ [*](241 s) δύο αἰτιατικαὶ προϲγίνονται, μία μὲν ἐκ ϲυντάξεωϲ τοῦ δεῖ καὶ χρή, ἑτέρα δὲ ἐκ τῆϲ τοῦ ἀπαρεμφάτου ϲυντάξεωϲ, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, δεῖ Τρύφωνα διδάϲκειν Διονύϲιον, δεῖ ϲὲ ἐμὲ τιμᾶν.

Ἕϲτι καὶ ἑτέρα ϲύνταξιϲ δύο αἰτιατικὰϲ ἀποτελοῦϲα, ὁπηνίκα καὶ τὰ ἐγκείμενα ῥήματα ἐπ᾿ αἰτιατικὰϲ φέρεται, οἷον τὸ ἀναγκάϲαι, τὸ ποιῆϲαι, τὰ ὅμοια· φέρεται γὰρ ἐπ᾿ αἰτιατικήν. ἀλλὰ καὶ τὸ ἑλεῖν, ὑβρίϲαι, τὰ τούτοιϲ ὅμοια. ἐφ᾿ ἧϲ ἂν ϲυντάξεωϲ γένοιτο ἀνάγκαϲόν με ὑβρίϲαι ϲε, ποίηϲον Τρύφωνα φιλεῖν Ἀπολλώνιον.

Ἑκ δὴ τῶν τοιούτων ϲυντάξεων καὶ τὰ ἀμφίβολα γίνεται. [*](243 b) γενικῆϲ μὲν γὰρ ϲυνούϲηϲ ἢ δοτικῆϲ εὔληπτα τὰ τοῦ λόγου ἐϲτίν, λέγουϲι Τρύφωνα ἀκούειν Ἀπολλωνίου, ποίηϲον Τρύφωνα χάριϲαϲθαι Ἀπολλωνίῳ· οὐ μὴν ἐν τῷ

Τὰ μέντοι τῆϲ διαλύϲεωϲ οὕτωϲ ἂν ἔχοι. εἴπερ [*](c. XVIII.) ἐκ τοῦ πλουτεῖ Τρύφων, ὑγιαίνει Τρύφων γίνεται μετάληψιϲ φαϲὶ. Τρύφωνα πλουτεῖν, λέγουϲι Τρύφωνα ὑγιαίνειν, δῆλον ὡϲ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων ταὐτὸν γενήϲεται. ἔϲτω γάρ τι Θέων ὕβριϲε Δίωνα, [*](ARGVM. § 84. Nec solem ubi ab δεῖ vel χρὴ infinitivus pendet, sed etiam ubi alia verba finita infinitivum adiunctum babent, duplicis accusativi constructio occurrit, siquidem infinitivus verbi est, quod cum accusativo iungitur.) [*](ARGVM. § 85. Ex eiusmodi constructionibus ambiguitates oriuntur. nbi enim ex infinitivo genetivus vel dativus pendet, ibi sententia enuntiati facile percipi potest sed qnando duo accusativi inveniuntur iuxta infinitivum, hoc ad utrumque vergente non apparet, utra persona agat, utra patiatur.) [*](ARGVM. § 86. Solvitur autem aporia et ambiguitas hoc modo. si dicimus Θέων ὕβριϲε Δίωνα, patet uter violaverit, uter violatus sit. iam si hoc enuntiatum in infinitivi constructionem ita convertimus, ut activum verbi genus servemus (λέγουϲι Θέωνα ὑβρίϲαι Δίωνα), manifestum est violandi verbum cum priore accusativo ut subiescto iungendum esse, sicat iunctum erat cum eiusdem nominis) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 6—13 c Prisc. XVIII § 64, qui partim sane discrepat ab Apollonio, attamen aperte eum secutus 234, 10 H. haec dicit: Omnia verba transitiva vel genetivo vel dativo vel accusativo vel ablaivo adiunguntur . . . ergo si coniungantur duo verba, quorum alterum sit in netum, eosdem casus asciscentia, fit dubitatio — 16 τι. vide Adn. crit. ad 293, 4 huius ed.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 2 αἰτατικὴν || 3 ante τὰ add καὶ B et τούτοιϲ post ὅμοια | ante ἐπ᾿  add καὶ | ελειν A1, spir. asp. add A2, τελεῖν C, φιλεῖν voluit scribi Schoemann*. at vide 10 et 346, 1 huius ed. || 4 ante τὰ habet καὶ B et scripserat etiam A, sed bic erasum est || ϲε etiam A habet (Bekker in adn. sic loquitur, quasi με illic legatur). sententia autem huius exempli adeo inepta est ut possis dubitare, num ab Apollonio profectum sit, quamquam in exemplis fingendis non tam sententiae quam formae vel constructionis rationem habere solet | 10 et 346, 1 huius ed. b dedit τ᾿ ἔμ᾿, nec discrepans scriptura affertur ex ullo codice a Bekkero aut Guttentagio. sed omnes fere codices Homeri exhibent auctore Ludwichio τέ μ᾿ || 11 τρυφωνα φιλειν A1, A2 φιλειν erasit et ante τρυφωνα supra add || 14 ὑγιαίνει Τρύφων om C || 15 inter posterius τρυφωνα et δηλον A1 exaraverat γινεται, quod tamen eadem manus induxit et supra scripsit υγιαινειν | καὶ om C || 16 ταὐτὸ B | ὕβριϲε] ε in ras A2)