De constructione

Ἔτι δὲ καὶ ἡ χρῆϲιϲ τῆϲ ἐμόϲ τὸ κλητικὸν παρέωϲται, ὅπερ [*](AAaavε. β 47, Praeterea usus vοcativnm dingdsrem ἐμόϲ pronon nis repu-) [*](eεεmt εecamεo: fκs filius sus em tκκz μilέs es4 ills. 6 quames fgmrdme, ε4 supεα dsefua est, dtαma tκ 4pse taκ8 ss e4 domiuus e4 nereus, fem tmαm-- aeum som meeιεs nec fgmrate in Hoc εomemme prSmεm, u4 eumdem et gαsses- sοrem et is sena εαdemque persema cdeαtur αHqets d arν diendo tue, quomodo φtdd Θraeeos ϲέ ἀπὸ τοῦ ϲόϲ feste eodem A pollosto (petet mente supylendum esse numquam dιeκm est).) [*](rserκ. er Ans exse. 1-p ξ18, 6 de pron. 22, 18 Εἰ τὸ ἡμέτερε κλτκῆϲ, καὶ τὸ τούτου ἑνικὸν ὑπάρχει, ὅπερ καὶ ἐϲχηματίϲθη παρὰ τῷ ποιητῇ, εγαμβρὸϲ Ans. mr, msϲa scs. m A l. Bb. 1 2 5 Τρύφων om L.B in A. o ra- sura factum est ex α et ἐθεάϲαντο legituα, sed ν inductom est β 2 post περὶ add τὸν B ( διονυϲιον A. in ras habet exceptis ultimis duabus litteris β B poet γενήϲεται add hoc signum ζ Lo, quo repetito in ng scripfit ἑμν ἐθεάϲατο. in B ἡμὸϲ ἐθεϲατο post γενήϲεται insutum est post ἐλάληϲεν add Τρόφων CB5 4 - 5 τοὕτον κα] fϲl 55v A 1 1 A in ng μεμφομαι ϲε β θ δεότερα om LCB 7 δμέτεροι] desideretur signum vocativi, stque post ea quae lin. 3 pag antec. leguntur, etiam singusrem vocativum eiusdem pronominis desideramus fortasse mle ὑμέτεροι intercidermnt ὑμέτερε καὶ, quibδns additis simu sais indicatum est, ὑμέτεροι quoque vοcatinm esse 1 8 post προϲώπου conlocat ἐϲτνB β 810 ἐγ- κειμένηϲ-τῆϲ om Ϲ β 16 ἐγγινομένηϲ B κλιτικηϲ A , corz A 1 11 ιλιτκη A. corr A β 12 καὶ om B | ἔπερειδόμενοι B ῇ 18 ἐὸν om Β. ab hac vοcε inc. fol 134 L. τὸν ἐκτεεειμένον λόγον] post hanc perversam argumomafionem, qus non soluem vocativus, sed eodem irre nominstivns, dsfvus, accusstivns αo- nominum possessivormm secandae personae condemnaMentur, forsiten Ampeetaverit quispiam stiam senam iHsmm, qua Ap. in Hibro de pronomine 22, 9 utitur: εἰ εἰ κλϲειϲ οὐ πρὸϲ κεχωριϲμένα πρόϲωπα, τὰ δὲ τῶν κτητόρων κεχώριϲται τῶν κτη- μάτων, πῶϲ οὐχί μάτην τὰ τῆϲ φωνῆϲ (seii vocstfi possessivorum secundae pex- sonae) παραληφθϲεται, οὐ δυνάμενα παροληφθῆναι (cᾶachοl.Hien. Thr. p88,3 Β. 918, 4 B. et 265.18 Β. 917, 27B.). sthuins argumentationis ne Prisciani quidem loeis supra exscriptis uum vesiginm est β 14 ε Τhlig, ἔπεὶ codd. et edd. δὲ praeboit A, om l. Bb | παρέωϲται Abo, παρώϲατο L, παρεώϲατο C8 14-p 318,1 ὅπερ ν Ab, ὡϲ LCB)

Εἴρηται ἡμῖν περὶ ϲυνεμπτώϲεωϲ τῆϲ ἐμοῦ, πότε κτητική ἐϲτι καὶ πότε πρωτόἡνίκα καὶ περὶ τῆϲ ζηνοδοτείοιυ γραφῆϲ διαλαμβάνομεν. — πρόδηλόϲ τέ ἐϲτι καὶ ἡ ἐμοί ἀντωνυμία ϲυνεμπίπτουϲα πληθυντικῇ ϲυνάρθρῳ καὶ δοτικῇ ἑνικῇ κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον, οὐ μὴν κατὰ τρίτον· ὀρθοτονομένη γὰρ ἡ ἑνικὴ περιϲπᾶται, ἣ γε μὴν κτητικὴ ὀξύνεται. ϲαφὲϲ δ᾿ ὅτι καὶ ἐγκλιθεῖϲαι αἱ πρωτότυποι ἀποβάλλουϲι τὴν ϲυνέμπτωϲιν. δι᾿ ὃ κἀκεῖνο τὸ ἀνάγνωϲμα οὐκ ἐγκλινόμενον τὴν κτητικὴν ἀντωνυμίαν ϲημαίνει, [*](222 s)

Εἴπομεν καὶ περὶ ϲυνεμπτώϲεωϲ τῆϲ τῶν ἄρθρων, ὡϲ τὰ ὑποτακτικὰ ταῖϲ κτητικαῖϲ κατὰ τρίτον πρόϲωπον ὁμοφωνεῖ, καὶ ὡϲ πάλιν διὰ τὸ τοιοῦτον πτωτικῶν μὲν ϲυνόντων κτητικαί εἰϲιν ἀντωνυμίαι [*](223 b) τὰ τοιαῦτα, [*](μAaαvκ β 48. Ϲoincidentia quaedam de qua iam supra disputavimus haec est. eisdem fomis utuntur genetii singulares pronomiis primitivi personlis) et pronominis possessivi (ἔμο9, co9, oῦ). item coincidunt dativus singularis pro- nominis personshis et nominsfivus pluralis pronondinis possessisi (ἔμοί, ϲοί), ex- cepta tertia persona, fn qus dativus, εἰ recto tenore, circumfexo profertur (οἶ), neminstivus acuitur (cἶ). n omnibδus autem persoris pstst datfvos personalium, qui inclinatum aeemmtum habent, coincidentiam abiere.) [*](Asαvε. ψ 48. Atque eisdem formis utuntur etiam articuli postposifivi et) [*](rssrκ r Anm. sxκa. H εἴρηται: 158.6- 167, 4. - 2 περὶ τῆϲ ζηνοδοτείου γραφῆϲ. exspectatur pluralis τῶν γραφῶν conl. 167.6 et 9. 164, 4 et 11 εἰ 23. ssd videtcx hic γραφὴ non unam Eenodoti scripturam, sed totam Eenodotesm aebmmdi rsfionen sigmifesre. - διαλαμβάνομεν. praesenti tempore Apellonεm in citandis eάpositionibus suis smperioribus uibi quoque uitur, ex. gr. de adv. 147, 16. 180,1. vide Dronkinm lI 64seqq - 4 ad πληθυντκ υνάρθρᾳψ mmmte supplendum εὐθείᾳ (ϲύναρΕροϲ ἀντωνυμία κτητική), ad δοτκῇ ἔuικcῇ supyle πρωτοτύπῳ personlli). ceterum ide ad hoc enuntiaum Adn. emit. - 7—11 e2 157, 3-14. - 12 -p 81B, 7 tangit heac coincidentiam Ap. de pron. 8, 26 et 110, 14 uberiorem de hac re exposifionem fortasse deξt in libro περὶ ἄρθρων.) [*](μns.mr., mscm. sss. is Al. Bb. 1κζιτικη A , κλητική A β 2 ζηνοδότου Β διελομβάνομεν Βb ψ τε A in res et LΟBb, δq L post Lμοί add καὶ cm L in ng et Β. ast sic resfituendus locas aut ita, ut μοί εiciatm, pund. velant ΒSchoemn5 et HSehmeider comm. 0 ad 64, 26 1 4 eme πληθυντcῇ videtcz infercidisse ἐν. nem elia ratio est nudi dafii iuxta ϲυνεμvίατειν verbδum de pron. 16, 25, ubi srfdoϲli dicuntur ϲυνεμτίπτειν τϲϲ γένεϲι in τῶν et τοῦ: Ιo habet cesus im insrmmenεlem. HSchneider comm. ad 64, 26 pro dafiis πληθυντικῇ ϲυνάρθρῳ εἰ δοτικῇ ἑνικῇ scribi vult nominstfvοs |καὶ δεύτερον] fω 135r L β B ἐuικδ] γενικὴ A β 6 δὲ A , 5’ A ceteri | post κα add ε Lῦ ( xἰ om L 1πρωτοταποι A 11 post τὸ A hebet raeursm duarum. litterzxum exxema in linea, εἰ in imino eubsequentis A eme τκην add δο παρελῆπται L β 12 επωμεν A lB, o ex ω fecit A et εἰπομεν deξit b cum 13 τeϲ κτητικcϲ] fϲl 56r A 1 ante τρίτον add τό l. LCB)

Δυϲέφικτόν ἐϲτιν τὴν ἐν ἅπαϲι τοῖϲ μέρεϲιν τοῦ λόγου ϲυνέμπτωϲιν παραθέϲθαι· ἀρκετὴ γάρ ἐϲτι καὶ ἡ προκειμένη εἰϲ τὸ παραϲτῆϲαι τὴν ὑπόλοιπον ϲυνέμπτωϲιν.

Οὐ μὴν ἐκεῖνο ἄξιόν ἐϲτι παραλιπεῖν, δι᾿ ὅτι ἐπὶ μὲν ἀρϲενικῶν [*](De constractione verborum singularis numerl cum subiecto plurativo neutrius generis.) καὶ θηλυκῶν πληθυντικῶν προφανὲϲ γίνεται τὸ ἀκατάλληλον ποιουμένων [*](223 s) μένων ϲύνταξιν τὴν πρὸϲ τὸ ἑνικόν, εἰ φαίημεν οἱ ἄνδρεϲ λέγει, αἱ γυναῖκεϲ λέγει, οὐ μὴν κατ᾿ οὐδετέραν προφοράν, κἂνμ τὸ αὐτὸ δηλούμενον ᾖ μόνον τοῦ χαρακτῆροϲ ἐνηλλαγμένου, εἰ φαίημεν τὰ γύναια [*](prmcmina possseniva tertiae personas, quorum tamen distinctio fEacile ft, quis pronomina cum nomdeibδus inmguntur, articoli postpositi cum verbis. Sn98- cient, quae de his coincidentiis divimus, etiem sd reliques iudiosndss.) [*](Aaavκ β Βθ, illa autem quaestio non est praetereunda, cur si nomina - tirus pluralis generis masculini vel feminini cum verbo singμlsris numeri iungi- tur, incongruentia sentiatur, conαa lateat, quando neutrius generis est ylurslis quod aporema non sοlvitnr.si dicimnshenc esse Βoeotorum consuetumem. neque ita haec incongruentia defendi potest, ut dicator casualia neutrius genecis apta esse respondere) singularis numeri vocibus. nam vοcεs caenali feμione esrentes (cε4ssmodi eεrδa smnt] sine ullo discrimine cum diversis generibus construuntur.) [*](rzscuε. xx Ans.sxao. ~ ἐδείχθη: 85, 19 -28. 86, 14 - ad posterius καὶ vide Adn cx.) [*](Ans. m ε., e4sϲm. sos. m A l.CBb. 1 γόνον] post prius o rssurs parva in A 1 2 ῷ] οἱ A. , corz A ( πατρί] omnes codd. et edd. παιδί, quem lapsum. non Apoonio, sed ibrario sicul deberi verisimile est, quia sopρra 149, 4 et de pron. 106, 23 πατρί legimus 1 Β ηξαϲα A. β ἕ η ἐὸν αυτου A, ἤ ἑαυτοῦ ἐόν L, 5 ἑωυτὸν ἑὸν Β, ἠὲ 5ν αὐτοῦ b. properispomenon ἦε respondet praeceptis ueterum de acemntibδus η vοcuaeinposteriore membro diionctivae inerrogationis. cf2 Lεhrs qu. p. 51 seqq. 1 7 Ἀναδεξάμενα] fol 1s5v L | posterna καὶ idemx ex sntscedonfSbus repetStum vel ex ἀεὶ ortum esse 1 ἕ pot ρημα erasum τα in A B 16 ἐϲτι om Βb | ἀρρενικῶν B 17 πληθυντικῶν om ALϹ, εὐθειῶν πληθυντικῶν add Βb, quod coniecturae debetur. sdffcit πληθυντικῶν ποιουμένων b, nπποιουμενον A, ποιούμενοι LB 1 30 ἐνηλλαγμένον A , sed ulti- mum ν ζastra fn υ mutatum)

Ἕϲτιν δὲ καὶ οὕτωϲ φάναι. ἐδείξαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ὡϲ [*](μxevκ. ψ ΒB1. Ac sic quoque demonsrsre licet, hanc uurslium nominum cum singuuleri verbo constxuctionem conas no3mam pugna e. eatenus tantum) [*](rssrκ. ar μns. exso. 1 Βοιώτιον. cr Lsεbδon. de fguxis 184 ἴlck.: ἔϲτι δὲ καὶ ἄλλο ϲχῆμα ἀπὸ Βοιωτίαϲ, 5 δὴ κὶ Πινδαρικὸν λέγεται, ὅτι πολλάαϲ αὐτῷ κέχρηται. γίνεται δὲ οὕτωϲ ακεδαιμόνιοι πολεμε Ἀθηναίοιϲ, εελιρρόEων δ’ ἕπεται πλοκαμοί1 dντ τοῦ ἕπονται (rgm. Pinder. 386 BBoeckh, 248 Sehroeder), καὶ εδιήγετο ϲάρκεϲ3 ᾶντὶ τοῦ διήγοντο (rgm.Eind. 286s B., 248 Sehr. qni scho- liastam Philostrati secutusδιοίγετοscripsit),μηροϲ· εκαὶ δὴδοῦραϲέϲηπε νεῶνκαὶ ϲπάρτα λέλυνται1 ἀντὶ τοῦ ϲεϲήπαϲιν (B 135). et ἀΔιάλεκτοι κατὰ Λεϲβξνατα ediae ex Βodeisno Mibro a Ϲramero A0 ~V 272, 3: θηβαῖκὸν τὸ ἐναντίωϲ ἔχον τούτῳ (id est fgurae Ϲumsnorum, qui τοῖϲ ἑνικοῖϲ ὀνόμαϲι πληθυντικὰϲ ἔπάγουϲινν ἔπιφοράϲ) πληθυντικὸϲ γὰρ ἀρϲενικοῖϲ καὶ θυκοῖϲ ὀνόμαϲιν ἔπιφέρουϲ ῥπάγουϲιν ἐνικ, ὡϲ τὸ ἔτου δ’ ν τρεῖϲ κεφαλαία (Hes. theog. 521, ubi tamem τῆϲ δ’ legi- tur: nam de Ϲhimaera verba dicantur) - Β ὡϲ λανθάνει, qui fat, *t lafeat. -- 6 vide Adn. crit. - 6 7 ὡϲ ὅτι. idem pleonasmus apud Herodianum H. posod. ad Α 385 (B 75, 23 Lix), sed Ap. de coni. 237, 23 pro redito ϲ ὅτι recte ESehneider ὡϲ ὅτε scripsit ὅτι ὡϲ apud Apollonium habemus supra 125, 20 et. iura 264, 13 εἰ de pron. 108, 27, quibδus locis antecedit ὅλον aut ϲαφέϲ. vide PSehneideri comm. 1B1 ad 108, 27. - 7 ἐν μὲν τοῖϲ ἀπτώτοιϲ. opposium cogitattr: ἐν τοῖϲ πτωτικοῖϲ οὐκ ἀδιαφορε ή τῶν γενῶν ϲύνταξιϲ. - Iθ ἐδεξαμεν: 201,15seqq.) [*](μns. mr., mscs. scs. m A1.Bbδ. 1 βοιωταιον L. β B ἀχεῖται] prius α et aeeentus supra ι debentur A qnid A~ pro α scripserit, incertum. Hoeckh v’ post verbum inseruit, Schroeder cum Hergio scr. ἀχεῖ τ HΙebode ἴϲωϲ ἀχe ταὶ 5 ωϲ) οϲ A L, corr Lh. hic inc. fol13e~ L posterius τὸ om L 6 γένcυϲ] λόγου A, ssd supra scr. γενουϲ ipsa manus prima 1ἡ τοῦ -λόγον] videntur εub- iectnm verδi εἰ οbisctnm partes ρuss inter se commutasse et scSbendnm esse: τὴν τοῦ γένουϲ ϲὐντοξιν δπειλύει 5 λόγοϲ, quo fseto ὅϲ ὅτι ex λόγοϲ pendet. αἔexemem ἀmmarts nemΕris3 αomsrseetiosem aem εtsdlet vtuperuieme Haee eeememzo. eΕr sidddiem corroptllem de pron.15,3 etAdn.erit ad 65, 6 huius ed. Hξehmsdder uaditam scmipturam dεfondit sic interpretetus: Eeiaesεeegs Eet das eersdsdedme eeeElgλt, d. λ. der Lmetand, da6 cr es ier met dea Mearum sa tua λae, die ratio, de af dem eemocsgen Emmὲem μsende HRege, aid desλam5, eod eftea (nzελ Anmhme maneher) eine δeeomdere PceaedseHa eesdm dem ἄeursm ud dem Sξnagεdar ἔemtάsdde. st praeter εHa dedideramns εlternm locum, ubi ῶϲ ὅει vel ὅτι ὡϲ caussem babent vim 1 7 μὲν vetϲ Ιhlig, μόνοιϲ codd. et edd. 9 dπαϲι) παϲ L. ( γένεϲι A , ν add A 16 oὅω CBb)

Παρὸν κἀκ τῶν πρώτων καὶ δευτέρων προϲώπων διελέγξαι τὸ [*](feri potest ut eliqua orationis pars cum aliis incongruam coniunctionem ineat, qusenus ipsa quoque discemit ea, quae vocibus, qmbuscum coniungenda est, diseermuntur: velut temporalia adverbia incongruenter cum verbδis ienguntnr, si eliud tempus signifcent ac vαbε, sed temporum discretionis expertia adveαbia numquam in huiusmodi incngruentiam incident. atqui verba distinguunt nu- meros iliaque, numquam distinguunt genus mascdlinum, femininum, neutrum. idarco in verbis eum nomine congruentex construendis nulline est momenti genus hοins nonnis, magn1 momenti est numerus eius.) [*](Aaαvκ. β B2. Mormse repugnare nominativum pluralem neurius generis) [*](assrκ. r Ans. exso. 1- 2 ὡϲ τὰ ἔπιρρήματα ἐν ἀριθμῷ. mbaudi οὐ γίνε- ται κατάλληλα. 2 χωρὶϲ εἰ μὴ κτλ. aiei sν (c2 12, 21. 123,10. de pron. 91, 8. de adv. 195, 9) ipsa numerum siyuιcant, velut δίϲ. cx Dion. Thr. 76, 1 . - 2—3 οὸδ’ ἐν διαφόροιϲ χρόνοιϲ. rurεns subaudiendum γίνεται ἀκατάλληλα. -- 4 παρεθέμεθα: 203, 24. - B ϲλὲ’ οὐδὲ γένοϲ. cogtsmdo supplendum ἐπδεξάμενοι ἁμαρτάνονται παρὰ τὰ γένη - Β γινώϲκειν. cfr 144, 25. 339, 9 et 15. ac vide εἰδέναι in ndiee graeco. - 11 ϲυμπληθυνθήϲεται. cf 236, 3. - 13 14 e2rr Aristonicus in schdl. A ad B 135 (p 61 Hs): ὅτι κατὰ τὸν αὐτὸν ϲτίχον καὶ ἑαυτῷ καὶ ἦμῖν ϲυνήθωϲ ἐξενήνοχε τὸ λέλυνται καὶ ϲέϲηπε.) [*](Ans. omr., mscs. sem. is Al.)Bb. 1 γίνεται] in A raa unius litterae ante ν 2-3 δηηλ.-αὐτὰ om B 2 δηλώϲειεν b, δηλώϲει LϹ, δηλωϲη A. Γ οδ] οὐκ codd. et edd. 1 Β διαϲτείλειε χρόνον] ειλειε in ras A, εε ex ἐϲ, ut videtur, factum ab L~. χρονωι A, χρόνῳ B, χρονω L. accusativum b ab Lmmithio accepit. fortasse dativus retinendus et activa verbi forma, quae in AA. recentiori m noi debetux, in διαϲταλείη mutanda est 1 4 post καadd ν | οϲ] cὖ (sic) in res ser. et ϲ ediamter it 5 παρὰ] περὶ B 1 6 δὲ] δὲ B | 7 προϲώ- πcυ L Γκαὶ dλλα] fol13ev L β Β καταγίνονται L ὠφείλει A | γορω *χηματ] Eol ev A 1 8 5) καὶ O |post 5 add τὸ B A8 ng πωϲ τοιϲ ουδετεροιϲ ϲυνταϲϲονται τα ρηματα S 1θ δὲ] aptius esset γὰρ ἰϲαφὲϲ om L , add L 1 14 ϲέϲηηπται L (sed αἱ in ra) et B 15 παρων AL, sed ab L correctum 1 προϲώπων om l.ΟΒb, adraeum in A)

Αἴτιον μέντοι ὑπολαμβάνω τοῦ παραδέξαϲθαι τὴν ἑνικὴν ϲύνταξιν τὰ ῥήματα οὐκ ἄλλο τι ἢ τὴν ὁμοφωνίαν τῆϲ εὐθείαϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν αἰτιατικήν, ὅπερ οὐ παρείπετο τοῖϲ τε ἀρρενικοῖϲ καὶ θηλυκοῖϲ. δι᾿ ὃ καὶ ἐν τῇ εὐθείᾳ προφανὴϲ ἡ ἀκαταλληλότηϲ γίνεται ἐν τῷ οἱ ἄνδρεϲ γράφει, οὐ μὴν ἐν αἰτιατικῇ· ἐν μεταβάϲει γὰρ τὸ πρόϲωπον νοεῖται τοῦ γράφει, ἄνδραϲ γράφει. ἀναμεριϲθεῖϲαι οὖν αἱ πτώϲειϲ ἐν ἰδίαιϲ φωναῖϲ διέκριναν τό τε κατάλληλον καὶ τὸ ἀκατάλληλον. οὐ τοῦ τοιούτου δὲ παρεπομένου κατ᾿ οὐδέτερον ϲχῆμα ϲυνέβαινε τὸ μὲν ἕτερον φυϲικώτερόν πωϲ ἔχειν, λέγω τὸ κατ᾿ αἰτιατικήν, φέρε εἰπεῖν γράφει τὰ παιδία, ὡϲ εἰ καὶ γράφει τοὺϲ παῖδαϲ· καὶ ἐπεὶ ἐν μὲν [*](225 s) τῷ ἀρϲενικῷ οὐχ αἱ αὐταὶ φωναί, γράφει γὰρ οἱ παῖδεϲ, ὅπερ ἦν ἀνακόλουθον, ἐν δὲ τῷ οὐδετέρῳ ταὐτόν, τῇ πρὸϲ τὴν αἰτιατικὴν ὁμοφωνίᾳ [*](cum singdai numero verbοi coninonctum, etiam ex prima et secunda verbδi persona demonstrare licet. nam si φιλοπονῶ παιδία ὄντα abnorme est, φιλοπονε παιδία ὄντα non potest non abδnormme esse.) [*](Asevκ. β Bξ. Βi quis autem interrogabit, cur haec incongruentia admissxλ sit et lstest, respondendum est, causam positam esse in coincidentia nofdina- dτi et accosativi nominum neutrius generis. εἰ enim bi cesus propriis termi- nstionibns utuntuα, quod faciunt in mascuino genere et feminino, statim senfitur) [*](τxsrm xv μ3nm. exso. 1 ϲχῆμο. guva symfαctca, αbmorms coaeructto, ut l. 1 pag seq et 209. 8. 11. 17 aHhi. 10 ἀναμεριϲθeϲαι. ϲὰ pag seq. l. 6 et Adn. exeg. ad 157.5 huios ed. - I2 κατ’ οὐδέτερον ϲχῆμα, tπ fxema neurus geεrs. I4 κdὶ ἔπεὶ. exspectatur ἀλλ’ ἔπεὶ, sed etiam copulaiva coxiunctio ferri potest. quenεαm in neutro gemere om omnes casus yroprts sfuafur smts, sed ominomips eodfem qua accusatess, pr4msm u5i αeemsααess est τὰ παιδία, αomgruemfer 4εmgfur cum sngddαεi numero erὸ4 deefe quta ln mascumlsἐ qqmtdem. gemere omine πάῖϲ unter se Mi erunt aominetiuus e3 αeemsαteus yurαls, sed som. dfgrust ln neutro παιδίον, H4c late εneemgruemtiα nomiπαfiei plsrds cun sngu- lαr cero cosruc t. - Πᾶ ὅπερ ἦν ἀνακόλουθον ant ita interpretsmdum est: id quood ex es quae nodo demus feomgrum est, aot sic: cuod unαomgrutem e88663,. si dieretεr. cr Adn. crit. ad 22, 15 huius ed. - 16 ad ταὐτόν si quid supplosi debet, ϲχῆμα est.) [*](μns. cvr., μastm. scs. m AΒb atque L usque ad lin. 7. 1 φιλοππονουνμεν A, sed secundum ν indnetum 1 3 φιλοπονῶ] ῶ in ras L ἔτι om A b, add Al.B ταὐτὸ CB β 3 μὲν om Βb φιλοπον5] εἰ in res A. 1 4 ente ἀπόδειξιϲ add ἡ A, sed adrasum est β 7 τε om Β (ἀρϲενικὸϲ Lb. ceterum hac voce teminatur codex L de uno folio adnexo viHioris chartae vilioMisque scriptuαae, quod continet ex libro tertio extremo quaedam, vide Adn. crit. ad 301, 9 1 8 ἀκαταλληλότηϲ) primum α om A , add A 1 1 posterius τὸ om Ϲ ου om 9 , add A ) 12 τοῦ om Β β 13 αιτιατιατικην A. β 14 τοϲ] ϲ om A , add A κἀπεὶ AλBb ) 15-16 ὅπερ-ταὐτόν]ἐν δὲ τφ οὐδετέρψι ταὐτόν, ὅπερ ἦν ἀνακόλουθον codd. omnes et edd., rsieeit EhHig 16 ταὸτὸ sine ν B τη ex τηϲ facum rasαa in A)

Ἐξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ καθολικῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ῥημάτων, [*](Quae iam explicari debeant in verborum syntaxi exponenda.) ἣν πάνυ διείληφα πολυμερεϲτάτην οὖϲαν δεῖϲθαι οὐ μετρίαϲ ἐπιϲτάϲεωϲ· 1. αἵ τε γὰρ παρεπόμεναι ἐγκλίϲειϲ λόγον ἀπαιτήϲουϲι τῆϲ ϲυντάξεωϲ, καὶ 2. οἱ ἐν αὐταῖϲ ἀναμεριϲθέντεϲ χρόνοι, καὶ 3. ἡ ϲυμπαρεπομένη διάθεϲιϲ, ἐνεργητικὴ οὖϲα ἢ παθητική, καὶ ἡ μεταξὺ τούτων πεπτωκυῖα μέϲη, οὐ προϲχωροῦϲα οὐδετέρᾳ, κοὶ 4. τὰ ἐγγινόμενα πρόϲωπα ἐν τῷ καθόλου ἢ μερικῶϲ ἢ οὐδ᾿ ὅλωϲ, καὶ 5. εἰ ἅπαϲιν ϲύμφωνοί εἰϲιν αἱ. δύο διαθέϲειϲ, ἥ τε ἐνεργητικὴ καὶ ἡ παθητική, 6. τίνα τε αὐτῶν πλαγίαιϲ θέλει ἐπαρτᾶϲθαι, καὶ πότερον ἀδιαφόρωϲ ἢ κατὰ μεριϲμὸν τὸν δέοντα τῶν πτώϲεων. εἰϲὶ καὶ ἄλλαι ἰδικώτεραι ϲυντάξειϲ τῶν προκατειλεγμένων, ἃϲ κατὰ τὸ ἐπιβάλλον διακρινοῦμεν.

Ἡ ἀπαρέμφατοϲ ἔγκλιϲιϲ διϲτάζεται πρόϲ τινων εἰ ἔγκλιϲιϲ καὶ εἰ ὅλωϲ ῥήματα τὰ ἀπαρέμφατα· «Τί γὰρ μὴ μᾶλλον ἐπιρρήματα ἐκ ῥημάτων γενόμενα;» καὶ εἴη ἂν τὰ ϲυνηγοροῦντα τῷ λόγῳ τοιαῦτα. [*](c. XIII.) «Τοῖϲ ῥήμαϲιν ἐξαίρετοϲ παρέπεται ἡ ψυχικὴ θιάθεϲιϲ, ὅπερ οὐ ϲύνεϲτι [*](226 s) τοῖϲ ἀπαρεμφάτοιϲ, καὶ τὸ ἐν ἀριθμοῖϲ καὶ προϲώποιϲ καταγίνεϲθαι, ὧν τῆϲ διαφορᾶϲ οὐκ ἔτυχεν τὸ ἀπαρέμφατον, καθὸ καὶ ἡ ἐξ αὐτῶν [*](227 b) [*](Aaαvε. β ΒΒ. infinitivus num revera modus sit verbδi, num ommino verbum, abo nonnυllis dubitatur: in adverbiorum potius numero habendum eum esse autumant. quam sententiam quae defendere posse videntur, haec sunt: orborum proprium munna est, ut animi aectom vel inclinafionem indicafivo, optativo, imperativo, coniunctivὸ signifeent inθnitivus vero nihil huiusmodi indicet. nec numeros personasve distinguit, quod verba faeinnt. ide etiem parfcipium, quod ex verborum classe exclusum est, quia nec animi sfectum nec personas denotat. quod si iure ft, eodem iure excludetur infnitivus, quam- quam temporum et generum (activi, passivi, medii) distinctio ei cum verbo com - mimis est.) [*](rssr~κ. sτ μns. exso. iseqq Prsc.XVII 40 224,23 Β.: A5 aMnuto 4nepdt expeere serbi ordfinotioem A pοllontus, ostendens hoc eerῥum geerale esse et pro omni posse accpi modo eerborum. Et er quae ex rhematico Apollonii abMaerobio, Prisciano,Ϲhoerobosco sumpta sunt (videMus.Hhen.1864 3θseqq) Maerob.Excerpta Βcbiensia in Felii Gramm. lat V p644,13 (capVI §1 p291 lan.): 2nfnifum modum oueιdam minime haδenadμm incer eerδa exstmαn4, quta neque numrum et persenam, quae nerὸi pronrα sun4, desgα4, sed αdeerδms ρotiuz temporis αdpiicare eonantμr. Prisc. II § 64 422, 8 L : qμuuιdam dubitaeeruunt, an verὸα sn4 haec, e afer ρdprὸiα mαgs ponπefdα eemsuerunt, quod aec numeros nec persoπαs nec eήectus αisrmi certos habent e4 egen4 semper dius eerδts, scot aderha. Ϲhoerob. in Theodos. H 6, 27 B. 473,18 ~.(et eadem HΙ 209,34 Β. 712,10 .): εἶπωμεν, πῶϲ ἀμφιβάλλεται ἡ ἀπαρέμφατοϲ εἰ ῥῆμά ἐϲτιν οὕ. δὲ γινώϲκειν ὅτι π3ν ῥῆμα θέλει ἔχειν πρόϲωπα, θλει ἔχειν θέλημα ψυχῆϲ, θλει ἔχειν ἀριθμούϲ· τὰ δὲ ἀπαρέμφατα οὐδὲν ἐκ τούτων ἔχουϲιν . . .ἐντεῦθεν οὐκ ἄρα ῥήματά εἰϲιν. Ceterum vide ad totam hanc de infnitii natura disputationem, quae usque ad 251,14 pertinet, Schoemanni opusc.~ἴ 235seqq - B ad ἔν ἀριθμὸϲ vide Adn. crit. - 6 ad ἡ ἐξ αὐτῶν (id est τῶν ῥημάτων) μεταληφθeϲα μετοχὴ eft 272, : καϲὶ τὰ ὁποτακτικὰ (verba modi coniunctivi) ἐξ αὐτῆϲi.e. τῆϲ ὀριϲτιτκῆϲ) μετείληπται.) [*](Ans. ϲmἀr., nasϲm. scs. ικ AΟBb. 11 Ἡ -τινων om CB |post εἰ add ἀπαρέμφατοϲ B ξ γινομενα ἄϲ , ι in ε mutavit Α τοιαῦτα Ab, τοϲαῦτά τε καί τὰ τοιαῦτα Ϲ, τοϲαῦτα καὶ τοιαῦτα Β β 4 A in ng περί τῶν κλίϲεων καί διαθεϲεων ἐξαίρετοϲ A Ϲ (in A videtur raεurafactum esse ex ω), ἔξαιρέτωϲ Βb, sed adiectivum intolersbfle non est παρέπεται hlig, παράκειται eodd.et edd., quo tamen verbo nusquam sigmifcat Ap. pstti orationis aicui aceidentfa. haec iam ab Dionyzio Thr. seaper παρεπόμενα vocantux (ide 24, 6. 46, 5. 60, 3. 62, 1. 64, 1 O.), iisdemque de accidentibus ab Ap.tam verbum quam parcipfum saepe usmrpatur. vide ex. gr. 48, 22. 105,12 et in antec. pgina lin. 5 εἰ 6 et 307, 8: ἐν ἄλλοιϲ μέρεϲι τοῦ λόγου ἐξαίρετά τινα παρέπεται β B dobδitavert quispiam de ἔν ἀριθμὸϲ verbis proptex subsequens ή μετοχὴ ϲτερουμένη τῶν πφοκειμένων,nam puticipium numeris non ca et sedtuentr πxaditam scripturam, εἰ quidem opus εεt, toi in Testim. ex Maorobio,Priscisno, hhoercbosco esscripti)

Πόθεν δέ, ὅτι ἐπιρρήματα; 1. «Καθότι ἔγκλιϲιϲ μὲν διάφοροϲ φοροϲ κατὰ ϲύνταξιν τοῦ αὐτοῦ προϲώπου οὐ παραλαμβάνεται· οὐ γάρ φαμεν γράφειϲ λέξαιϲ τι τῶν τοιούτων μὴ δυναμένων παραλαμβάνεϲθαι, ἀλλά φαμεν θέλειϲ γράφειν, ἀναγινώϲκειν βούλει. — 2. ἴδιον δὲ ἦν ἐπιρρημάτων τὸ ϲὺν ῥήμαϲι παραλαμβάνεϲθαι προτακτικῶϲ ἢ ὑποτακτικῶϲ, ὅπερ παρείπετο τῷ γράφειν θέλω, θέλω γράφειν, ὡϲ εἰ καὶ Ἑλληνιϲτὶ λέγω, λέγω Ἑλληνιϲτί. — 3. καὶ ὡϲ [*](Aaevκ. ψ BBθ. ln adverbiorum numero habendum esse infnitivnm, hoc modo demonstrare consti sunt. ε1. humquam (fn eodem enuntiato) duo diverzi moξi praedicantur de una persona, velut γράφειϲ λέξαιϲ dicere non licet, sed licet γράφειν θέλειϲ (sicut οὐκ se dliad adserbim cmm θέλειϲ dπeg potest]. - 2. adverbia aut praeponuntur verbis aut postponuntnrq item infnitivi. - 3. ut Ἑλληνιϲτίenuntiatum absolvit sdiunctολέγω verbo, ita γράφειν, εἰ additurθέλω. —) [*](rssrε. er Ans. sxsu. 2 ἰδέαϲ emis. cfr 46, 21. - ἀπεβλήθη. cr de cοnm. 226, 13: οὐκ ἀπόβλητον τὸ ναί τῶν ἐπιρρημάτων. ad totam sententiam cf Macrobii, qui rhematico Apolloniano utebatur, Exc. Perisins V e21, 38 Eeῦ. l 263, cap. LL § 4 la.: hoc ecam addunt: si a5 so quod est γράφω cum Ml γράφων, ιαm eerὸum nem fictur, sed poεtcpimπ, quta ddtimαm mufat ef personam αmtt3t4, cur non e4 γράφειν n derum nomm nmtgre3 ex nerὸo, cum nom solum Hnem moeeat, sed etiam sigmicationem personae nuemerque perdαtP - Β ἡ υνοῦϲα διάθεϲιϲ. genus activum uel posseum eei mediim, quae inniics quoqu4e sunt. -- 5 Τόεν δέ: mente supplendum λέγεται, eἰρηται. 5- 8 Macrob. Exc. Paris. e21, 25 E. EX 1 L : asΒεus ἐγκλίϲεωϲ εerbmm erbo elsriue isaactm* efHαtsmsum(quis caim dicat βουλοίμην λέγω, λέγοιμι βούλομαι, γράφοιμι τρέχω7) oparemphatmm vero cum queibet modo iuneum μact4 smmsmm: θέλω γράφειν, θέλε γράφειν, ἐὰν θέλω γράφειν, εἰ θέλοιμι γράφειν. simifεr et apmd Laφos e. q. a.- Ϲhoeroboscus in Thsodoiom I e.32 Βilg.473, 23 6. (εἰ Dε10,e Β.η12.17 6) ipse quoque Apollonii rhematico usne in explanandis Theodosii canonibδus verba - libne: ἄλωϲ τε δὲ οὐδέποτε δύο ῥήματα ἄνευ ϲυνδέϲμου παραλαμβανόμενα τέλειον λόγον ἀποτελοῦϲιν· οὐδεὶϲ γὰρ λέγει τύπτω ἀνfγνωθι . . ., ἀλλὰ μετὰ ϲυνδέϲμου, οἶον τύπτω καὶ ἀνάγνωθι . .. τὰ μέντοι ἀπαρέμφατα παραλαμβάνονται ἄνευ ϲυνδέϲμου μετὰ ῥημάτων καὶ ἀποτελοῦοι τέλειον λόγον, Φϲ τὸ βούλομαι ἀνα- γινώϲκειν . ..θέλω γράφειν. - ξ11 cfr de adv. 125, 18: τὸ δέον ἐϲτίν ἡ πρόταξιϲ, καὶ τὸ ὑποτεταγμένον δυνάμει ἐϲτίν ὑπερβατόν ἀλλὰ τὸ ϲύνηθεϲ τοῦ λόγου ὡδϲ ἔν ϲῳ τὴν ϲύνταξιν ἐποιήϲατο. Macrob. Exc. Pariins V 681, 30 E. cap.LΙL β 2 L: dicmntque adeerhum esse magis, quia ifnrtum, scit4 αderὸiem,) [*](μns. o r, mscm. scs. m ABb. 1 μετειληφυῖα C 2 5 om A , add A 4 rαδὸ CB ( κα] ἅλ’ β 4-B καὶ-μετοχαί om B 1 καθότι -διάφοροϲ]. xm ἔγrλιοιϲ διάφοροε B i 6 prius οὐ om A. β 7 λέξαιϲ] λέξαι CB post τοιούτων add γῶν b Γ μὴ om A,habδent C (enpra versum) et Bb 8 ἀλλὰ erasum. in A, om CBb pontt φαμὲν add δὲ A3Bb | βουλή A. , corr A β 2 επιρρημα εἰ τ snpra α A, inem in ματων corr A προϲτακτικοιϲ ἄϲ, οἱ in ω corr A 1θ υποτακτικοιϲ A. , corr A τῷ] τὸ A)

Ἄλλ᾿ ἔϲτιν γε πρὸϲ ταῦτα φάναι. καὶ πρὸϲ μὲν τὴν ϲύνταξιν [*](Refutantur qui infinitivum non verbi modum, sed adverbium esse opinantur) τοῦ θέλω γράφειν καὶ τῶν τοιούτων, ὡϲ οὐκ ἐν τῷ καθόλου δίδοται τὸ κατὰ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου διαφόρουϲ ἐγκλίϲειϲ μὴ παραλαμβάνεϲθαι· φαμὲν γὰρ ἐὰν ἀναγινώϲκῃϲ πρόϲεχε, ἐὰν διαλέγῃ ἐπίϲτρεφε ϲεαυτόν, πρὸϲ τῷ μηδὲ ἐν τῷ καθόλου τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν διήκειν· φαμὲν γὰρ προαιροῦμαι ἀναγινώϲκειν καὶ φιλῶ γράφειν, οὐ μὴν γελῶ γράφειν οὐδὲ ϲκάλλω λέγειν, ἅπερ εἰ κατὰ τὸν λόγον ἦν τῶν ἐπιρρημάτων, οὐκ ἂν ἦν τι ἐμποδὼν τὸ τὰ ἐπιρρήματα ἐπὶ ῥήματα φέρεϲθαι.

Ἔϲτιν οὖν τῆϲ ϲυντάξεωϲ αἰτία ἥδε. τῶν ῥημάτων μέν ἐϲτιν ἐμπεριεκτικὰ πραγμάτων, ἐφ᾿ ἃ καὶ ἡ ὁριϲτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἐπερείδεται καὶ αἱ ὑπόλοιποι, ὡϲ τὸ γράφω, ἐρέϲϲω, τύπτω· ἃ δὲ [*](Aauvν. β 57. Attamen mrant,qui infnitivum adverbiorum classi ascribunt. ac primum falsum est sαgumemtum ex θέλω γράφειν similibδusque ennontiatia petitum: numquam de eadem persons in uno enunfiiato dnobus modis verbalibus praediesri. nam ofensione caret ἐὰν ἀναγινώϲκῃϲ πρόϲεχε, similis. Accedit. quod infnitivns non, sicut adverbia, omnibus eum verbis consrui potest: nam προαιροῦμαι ἀναγινώϲκειν ut θέλω γράφειν dicere licet, non licet γελῶ γράφειν.) [*](Aaαvκ B8. Ϲausa autem, cur alterum liceat, altermm non liceat, haec est alia verba signifcant aliquem actum, qui quani fundamentum frmum idο-) [*](rxsnκ. er μAns. exse. ΒB - ξ24 , ξ conferentur rursus qui rhematico ApcHlonii usi sent. Macrob. Exe Pszisn. V e22.10 E M3 ἐ e .: nec omne ἀπαρέμφατον es4cumque eer5o ιεncfum smsum exprimit, sed Βs tntsm quae ntΘαm rem per se dιctα stgmααnt, quae α5 ~Βs προαιρετκά, α5 λis αrbtraria non αbsmrde vocari possu4t4, qeα per 4psa stgmdfctur, d4spoetoem sss amorem se arδifriεμm subesse nobe rei adhuc 4ncerfae, sed per αdiunctionnπem eerbi alterius e3φprimedαe. nom ἐϲθίω μετὰ τοῦ τύπτειν aut περιπατῶ μετὰ τοῦ πλουτεν ιmπgνon possunt. Ϲhoerob. in Theod. II 7, 29 Bθ. 474, 28 6. (eadem II 211, 31 B. 714, 22 .): περὶ δὲ τῆϲ ϲυντdξεωϲ, ὅτι ὄνευ ϲυνδέϲμου παραλαμβανόμενα τὰ) [*](Ans. emr,cscs. scs. mACBb. 4 - 5 φαμὲν-διήκεινeici vult PCSohoemsnn nepos comment Macrobisnae 21 adn., qnia in hoc quidem sententierum nexu cereant seno sensu neqne tale quid Apolonius dimise putari poscit, unde pateret, non potuisse eum discsrmere duo ennnfata per ἐάν eonienetionem copulata ab uno atque fn se absoluto. at his eieetia evertitur argumentatio. nam verbδis φαμὲν γὰρ προαιροῦμοι ἀναγινώϲκειν et sequentibus Ap. acm potuit eos refellere vdie, qui dicebant: ex Εὕέλω γράφειν et similibδus apparere infeitivum esse adverbium, neqne enim umquem de eadem persona in nnc enuntiato dici modos diversos sed potuit pogmare Ap. talibons exemylis, quale ἐὰν ἀναγινώϲκῃϲ πρόϲεχε est, siqnidem hoc pro nnc enuntiato habebat, id quod feeit. e Βλr. V p13 Β τῷ] τὸ A. διοικεν β 6 7 οὐ μὴν γελῶ γράφειν om C 7 ϲκάλλω A CBb, καλω A. , quod tritum verbδum non debet praeferri multo rariori ϲκάλλω. inter exempla ab Apollonii asseclis, Macrobio et Choerobosco, usurpata nec ϲκάλλω nec καλῶ invenitur ἅπερ Schoemsx x, ὅπερ codd et edd. β 8 οὐκ Bν ἦν τι ἐμποδὼν τὸ τὰ ὲπιρρήματα om CB b( τι om A. , add supra A , RSchneiderr I469 Il 5 et 11 οὐδὲν ἂν ν ἐμπ. mavult εμποδον A, cfr Adn. er. ad 214, 9 haina ed. τὸ aecn- sativum tuentur 161,3. 176.14 ( ἔπὶ ῥήματα om Pc, add A θ post φέρεϲθαι add ἔμελλε Β, μέλλεν bo cum | ente αἰτία add B | ῥημάτων] ἐπιρρημάτων A, sed επιρ inductum 1 11 ἀπερείδεται Β b, sed eliam quod meliores codd. ex- hibδent ἐπερείδεϲθαι aptum. vide Argum. ἰ ερεϲω A)

Καθὼϲ ἔφαμεν, ἔϲτιν γενικωτάτη ἡ τῶν ἀπαρεμφάτων ἔγκλιϲιϲ, ἀναγκαίωϲ λείπουϲα τοῖϲ προδιαπορηθεῖϲι, τοῖϲ προϲώποιϲ καὶ τῷ παρεπομένῳ ἀριθμῷ, ὃϲ οὐ φύϲει παρέπεται τῷ ῥήματι, παρακολούθημα [*](neumqne est, quo innitentur indicativus ceterique modi non indigentes ullo adξ- tamento verbali elia non actum, sed tantum inclinationem animi denotant, quae poscunt, ut notio sua hand plena compleatur addito verbo quod actum sigmifcet.) [*](Aaαvκ. ὲ 5ξ. nθnitivus generslissimns veαbδi modus est, cui desunt tia,) [*](ἀπαρέμφατα μετὰ ῥημάτων ἀποτελοῦϲι τέλειον λόγον, οἶον θέλω γράφειν, βοέλομαι φιλοϲοφεῖν, ἔϲτιν εἰπὲν, ὅτι οὐ μετὰ πάντων τῶν ῥημάτων ϲυνταττόμενα τὰ ἀπα- ρέμφατα τέλειον λόγον ποιοῦϲιν (οὐδὲ γὰρ λέγομεν τύπτω ἀναγινώϲκειν ἢ περι- πατῶ διολέγεϲθαι), ἀλλὰ μετὰ μόνων τῶν προαιρετκῶν, φημὶ δὴ τοῦ θέλω καὶ βούλομαι καὶ προαιροθμαι, καὶ τῶν ἐφετικῶν . . . καὶ τῶν εὐκτκῶν . . . καὶ ἁπλῶϲ εἰπεῖν μετὰ τῶν ϲημαινόντων Lλειψιν πρλγματοϲ ... Ταῦτα . . . ἔχουοι θέλημα ψυχῆϲ, ἔχουϲι πρόϲωπα, ἔχουϲιν ἀριΕμούϲ, πράγματι δὲ μόνψ ἔλλείπουϲιν . . . τὰ δὲ ἀπαρέμφατα ἐκ τοῦ ἐναντίου πραγμάτων μόνων δηλωτικά εἰϲιν, μὴ ἔχοντα μήτε πρόϲωπα μήτε ἀριθμοὺϲ μήτε θέλημα ψυχῆϲ· εἴ τι οὖν λείπει τοϲ ἀπαρεμφά- τοιϲ, ἀναπληροῦται διὰ τούτων, καὶ εἴ τι λείπει τούτοιϲ, ἀναπληροῦται διὰ τῶν ἀπαρεμφάτων.) [*](rssrim. sτ Ans exso 4 γενικώτατον. eft 31,10. 230,6. 237,21. de adv. 129,ι7. Peec.XVID ἐ 40 224,23EL.: A5 enfsto incit ezpenere verδi rdna- tomaem ApoHomus, osfemdems acc uerὸm geπεrdle esse. - θ τά γε μὴν -πρᾶγμα. cetera verba (quae non voluntatem tentum denotent) per defamitam notionem, quae in eis inest, plenam actionis vel passionis (πράγματοϲ) signiEcaionem acceperunt. 10 Καθὼϲ ἔφαμεν: lin. 4. - 16-p B25,12 c2rr 31, 22-32, 4 et Choerobosc. in Theod. H 7,11-28 Β. 474, 6 .: περὶ δὲ τοῦ μὴ χεῖν τὰ. ἀπαρέμφατα μήτε πρόϲωπα μήτε ἀριθμοὺϲ μήτε θέλημα ψυχῆϲ λέγομεν, ὅτι τὰ ἀπαρέμφατα ὀνόματά εἰϲι τῶν πραγμάτων . . .Τὰ ἀπαρέμφατα ὡϲ ὀνόματα ὄτα τῶν πραγμάτων αὐτὰ καθ’ ἑαυτὰ ὄντα οὐκ ἐγένοντο ἔν τινι, μὴ γενόμενα δὲ ἔν τινι εἰκότωϲ οὐδὲ πρόϲωπα ἔχουϲιν . . . Προϲώπων δὲ μὴ ὄντων εἰκότωϲ οὐδὲ ελημα ψυχῆϲ δύναται εἶναι ...Ἀλλ’ οὐδὲ ἀριθμὸϲ δύναται εἰνmι προϲώπων μὴ ὄντων κτλ. - 1I λείπουϲα τοϲ προδιαπορηθεῖϲι, carens eis, de ouibus smpra) [*](Ans οxr., manca. sca A CB5. 2 δ5ὲ] η in res A ἀναπληροῦτάι Ϲb 4 καθεϲτὼϲ A ,καθεϲτὸϲ ABb 1 6 απηλειφοτα A. 1 ~ καθιϲτηκει A. β 10 poet καθωϲ duae litterae erasae in A. ἡ om A, add ABb ente ἔγιλιϲιϲ fn A. η erasum 11 ane τῷ παρεπομένῳ in A. rasura 12 fre litterarum plsme deleterum nttentagio teste invenitur, quas verisinmile est foisse τοϲ προϲώποιϲ κὶ. iam Schoemsnn, qul ιasuram ignorabat nam Βekker de ea tacet), Hed. 20 adn. haec verba suspicatus est addenda esse)

Ἴδιον οὖν ῥήματόϲ ἐϲτιν ἐν ἰδίοιϲ μεταϲχηματιϲμοῖϲ διάφοροϲ χρόνοϲ διάθεϲίϲ τε ἡ ἐνεργητικὴ καὶ παθητικὴ καὶ ἔτι ἡ μέϲη· ὧν πάντων μετέλαβεν τὸ γενικώτατον ῥῆμα, λέγω [*](quae ceteris modis accidunt. nec in numeros flectitur nec in personas, nec affectum (inelinationem animi) denotat, quae omnia verbo accidere non possunt, nisi quae persona dieitur particeps esse eius actus, quem verbum significat.) [*](ARGVM. § 60. ln omnibus modis proprium verbi hoc tantum est, ut diversa tempora et activam ant passivam aut mediam affectionem propriis flexionibus) [*]((226, 25 seqq.) dubitavimus, scilicet an eorum absentia infinitivum ex verborum classe excludat. sunt ria διαπορηθέντα: πρόϲωπα, ἀριθμόϲ, ψυχικὴ διάθεϲιϲ. de secundo agit lin. 4, de tertio lin. 8. ad passivum προδιαπορηθῖϲ cf 182, 8. Sehoeman* putat προ praepositione Apollonium remittere ad 31, 22 seqq.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ante δεκτικόν subaudi φύϲει conl. lin. 12 pag antec.; item Lin. 9 ante ἐπιδέχεται. — 10 ad τὰ δέ smbaudiendum ἀπαρέμφατα. — 12— 14 ln rhematico Apollonium ita defnivisse verbum discimus ex Choerob. in Theod. II 3, 22 H. (469, 30 G.) et ex Heliodor scholio in Dion. Thr. 71, 24 H. (882, 20 B.): ῥῆμά ἐϲτι μέροϲ λόγου ἄπτωτον ἐν ἰδίοιϲ μεταϲχηματιϲμοῖϲ διαφόρουϲ χρόνουϲ δηλοῦν μετ᾿ ἐνεργείαϲ πάθουϲ ἤ οὐδετέρου τούτων, προϲώπων ⟨Hel. add τε καὶ ἀριθμῶν⟩ ϲημαντικόν, ὅτε καὶ τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ διαθέϲειϲ δηλοῖ. cfr Prisc. VIII § 1 et 2 369, 2 et 17 H.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ante προϲώπων add τῶν B | μετηλειφοτων A || 2 post περιπατεῖν rasura 28 fere litterarum in A primae erant οπερ εγγινομενον, ut vemisimile sit rasura repetitionem deletam esse || 3 ame περιπατῶ add μεν A C, quod Apollonius fortasse post αὐτὸ lin. 1 scripserat περιπατοῦμεν] περιπατεῖτον Βb || 4 κτικον εϲτιν] fol 58 r A | προϲωπου A1, corr A || 5 ἐπεγίνετο B | μετειληφοτα A, sed ab eadem manu supra ει scriptum est η et η mutatum in ει. cfr lin. 1 et 9 || 6 prius πρόϲωπα iniuria vult deleri CEASchmidt Beitr. 354 adn.: a priore πρόϲωπα differt sensu alterum, quo significantur flexiones personales. ceterum pro posteriore πρόϲωπα. hebet C πρόϲωπον | μετεμερίϲθη B || 8 ἅπαϲι om B || 9 μετηλειφοτα A || 11 ἐγγινόμενα B | ἐπιγενόμενον] επι in ras A² || 12 οὖν] αὖ Bb || 14 — 15 παθητικη και ενεργητικη et post και erasum η in A, ἐνεργητικὴ παθητικὴ Ϲ, ἐνεργητικὴ ἡ παθητικὴ Bb)

Ἕϲτιν καὶ οὕτωϲ ἐπιδεῖξαι. Καθόλου πᾶν παρηγμένον ἀπό τινοϲ ἀνάλυϲιν ἔχει τὴν πρὸϲ τὸ πρωτότυπον μετὰ λέξεωϲ τῆϲ ϲημαινούϲηϲ [*](denotet, quarum flexionum particeps etiam generalissimum verbum est, infnitivum. dico. qui si natura sna prorsus infnitus esset, non posset diversa tempora diversasque affectiones sigifcare. habemus etiam nomen generale, quod modo singulis modo ommibus eiusdem generis hominibus vel rebus imponitur, verum etiam species multas nominis babemus, velut patronymicam, possessivam, nec tamen propter has species quemquam ausurum esse puto generale nomen ex nominum classe appellationeque excludere. ita ne erbum quidem generale communi verborum appellatione privabitur, quia specialis ei notio non inest.) [*](ARGVM. § 61. Atqne hoc quoque modo res demonstrabitur. Omnis vox derivata dissolvi potest in primitivam vocem et eam, quae idem valet quod derivatio velut Ἑξτορίδηϲ in Ἕκτοροϲ υἱόϲ. Itidem omnem alium modum convertere licet in infnitivum et eam vocem, quae vim propriam illius modi reddit, ut περιπατῶ vertere possumus in ὡριϲάμην περιπατῖν. cum ratione igitur is pugnat, qui infnitivos ex verborum notione et classe eximit.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 ln onomatico Apollonii hanc nominis definitionem legebat Priscianus: μέροϲ λόγου ἑκάϲτου τῶν ὑποκειμένων ϲωμάτων ἢ πραγμάτων κοινὴν ἰδίαν ποιότητα ἀπονέμον. vide lnstit. D § 22 56, 29 H. et XVII § 63 p 145, 20 et praet Uhl. in Dion. Thr. LXXXIV. — 4 cfr Dioe. Thr. 25, 6 U. (634. 25 B.). εἴδη δὲ παραγωγῶν ἐϲτιν ἑπτά πατρωνυμικόν, κτητικόν, ϲυγκριτικόν, ὑπερθετικόν, ὑποκοριϲτικόν, παρώνυμον, ῥηματικόν.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 pro ἐπεὶ εἴπερ Egger Apoll. 156 adn. vult ὅπερ εἴπερ aut ὅπερ εἰ scribi. Schoemann Opusc. IV 236 adn. iure tuetur traditam lectionem hac explanatione: nemo mirari debet, infinitivum, cuius nomen omnem παρέμφαϲιν execludere videatur, haec tamem quae dixi (h. e. tempera et διάθεϲιν) adsignificare (παρεμφαίνειν). neque enim natura sua (φύϲει) prorsus planequee ommi παρεμφάϲει carere gotest: nam hoc si esset, qui posset illa adsignificare? | εἶπερ] εἴγε B | παρεμφαίνει noli mutare in παρενέφαινεν cum ἄν vel sine ἄν 2 ἔϲτι γοῦν A²CBb, εϲτν οῦν A1 || 3 ante prius ἐν omnes codd. exhibent οὐκ, quod expunxit Dudithius || 4 ἰδικώτατον A CB, εἰδικώτατον b cum | ἢ ἐν om B || 5 θαρρήϲειε Bb, θαρρηϲει A, θαρρήϲη Ϲ || 6 ante ὄνομα add ἰδικώτατον B | ὂ] εἰ | τοιοῦτο Uhlig, τὸ αὐτὸ codd. et edd. vide Testim. ad 4 || 8 ante εὐκτικὸν add τὸ Bb || 9 παγορεύῃ b, ϲυναγορεύῃ ACB, sed A habet ϲυν in ras ab Α | τὴν] fort. scribendum τινὰ vel integrum vel synaloephe cum ἰδικὴν coniunctum | ἰδικὴν ACB, εἰδικὴν b cum || 12 λήξεωϲ et in A λεξεωϲ ex ληξεωϲ factum, sed sb A1)

Οὐ λέληϲμαι ὡϲ ἐν ἑτέροιϲ ϲυμφερόμενόϲ τιϲι τὴν ὁριϲτικὴν [*](Infinitivo primus locus in modorum serie tribuendus est.) ἔγκλιϲιν παρεδεχόμην ὡϲ πρωτεύουϲαν τῶν ἄλλων. ἀλλ᾿ οὖν γε ἡ ἀκριβὴϲ ἐξέταϲιϲ τοῦ λόγου κατηνάγκαϲε τὸ μεταθέϲθαι, ϲυγχωρουμένου [*](ARGVM. § 62. Oblitus non sum, me alio loco cnm quibusdam grammaticis indicativo primum locum tribuisse sed invertere ordinem cogebar diligenti deliberatione, quamquam indicativus infinitivum superat mulitudine et perspicuitate formarum, ideoqus in fletendis verbis ab indicativo apte incipimus.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 γοργότεροϲ. cfr 118, 18. 190, 2 de adv. 168, 4 et 24. de coni 237, 17. — 5 ἐμπεριεκτικόν. cft Dion. Thr. 42, 1 U : περιεκτικὸν δέ ἐϲτ τὸ ἐμφαῖνον ἐν ἑαυτῷ τι περιεχόμενον, οἷον δαφνών παρθενών, et quae in indice graeco ad Dion. ds ἐμπεριεκτικόν et περιεκτικόν nominum nsu notata sunt. — 7 — 12 cfr supra 31,10—22. 207,13—26 et Prise. XVIII § 47 p 228, 2 H. omnes modi in hoc (id es infinitum) transsumuntur sive resolvuntur, ut ambulo indico me ambulare; ambula: impero te ambulare; utinam ambularem: opto me ambelare; cum legam (an legeria?) ambulo: dico me prius legere. et Choer. in Theod. II 5, 14—21 H. (471, 31 G. ): ἀπὸ τῆϲ ἀπαρεμφάτου ϲυνίϲτανται αἱ ἄλαι ἐγκλίϲειϲ καὶ εἰϲ αὐτὴν ἀνολύονται· ἐκ γὰρ τοῦ τύπτειν λαμβάνω καὶ λέγω τύπτω καὶ τύπτε καὶ τύπτοιμι καὶ ἐὰν τύπτω, καὶ ἰδοὺ ἐξ αὐτῆϲ ϲυνίϲτανται. ἀλλὰ καὶ εἰϲ αὐτὴν ἀνολύονται· ἐὰν γὰρ λέγω τύπτω καὶ ἐρωτηθῶ τί ὡριϲάμην, λέγω τὸ τύπτειν, καὶ πάλιν ⟨ἐὰν εἴπω τύπτε καὶ ἐρωτηθῶ τί προϲέταξα, λέγω τὸ τύπτειν, καὶ πάλιν⟩ ἐὰν εἴπω τύπτοιμι καὶ ἐρωτηθῶ τί ηὐξάμην, λέγω τὸ τύπτειν, καὶ πάλιν ἐὰν εἴπω ἐὰν τύπτω καὶ ἐρωτηθῶ τί ἐδίϲταϲα, λέγω τὸ τύπτειν. et schol. Marc. in Dion. Thr 400, 11 H.: εἰϲ αὐτὴν (scil τὴν ἀπαρέμφατον) ἀναλύονται αἱ λοιπαὶ (scil ἐγκλίϲειϲ) ὡϲ πρωτότυπον. vide etiam Sophronium in Adn. subsequenti. — 13 ἐν ἑτέροιϲ: in rhematico. vide Sophronii Excerpta ex loannis Characis comm. in Theodosii canones 410, 36 Hilg.: Τινὲϲ δὲ ἠξίουν) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ταὐτὸ B | ante Ἕκτοροϲ add τοῦ B | ἀποτελεῖται] ἀπαιτεῖται B || 2 ᾧ καὶ] ὅτι C. RSehneider pro ᾧ poscit ᾗ, quia relativum non ad τὸ Ἑκτορίδηϲ, sed ad τὴν Ἕκτοροϲ γενικὴν referendum sit εχει in res A || 5 ενπεριεκτικον A | τὸ ante ἱππών om A1, add A 6 ἀναλύεται] A videtur ἀναλύϲεται scripsisse, corr A | ante ἵππουϲ add τοιὺϲ B 7 τοιοῦτον CB | ante παρατίθεϲθαι add πλείονα B | δὴ om 9 ταὐτὸ CB. ab ταὐτὸν inc. fol 58 v A | οὕτω CBb || 10 περιπατοῖμι ευξαμην περιπατειν om A1, add in mg A || 11 οὐ] o A A1, corr A² | τὸ] τω A || ϲυνεκτικοτατα A1, corr A² || 12 ἁπάντων τῶν CB)

Οἶμαι δὲ καὶ τὸ Ὁμηρικὸν ἔθοϲ, ἐκϲτὰν τῆϲ προϲτακτικηϲ [*](De Homerico infinitivi usu imperative et de χαίρειν infinitivo in epistularum inscriptionibus.) [*](231 s) ϲυντάξεωϲ, δεόντωϲ ἀνθυπαλλάξαι τὴν ἀπϲρέμφατον ἔγκλιϲιν, οὖϲαν γενικήν εἰϲ ἣν καὶ ἐδείχθη ἅπαντα τὰ ἰδικὰ μεταλαμβανόμενα. Οὕτωϲ γὰρ ἔχει καὶ ἡ ἐπιϲταλτικὴ ϲύντοξιϲ, Τρύφων Θέωνι χαίρειν, τοῦτο διαφέρουϲα τῆϲ Ὁμηρικῆϲ ϲυνηθείαϲ, καθὸ ἡ μὲν ἐπὶ τὸ προϲτακτικὸν φύϲει καταφέρεται, καὶ οἷόν τέ ἐϲτιν ἐπ᾿ αὐτῆϲ τὰ προϲτακτικὰ παραλαμβάνειν, προϲῆπται μέντοι τῷ δοθέντι ϲχήματι τοῦ λόγου· οὐ μὴν ἔτι τὸ ἐν τῇ ἐπιϲταλτικῇ ϲυντάξει ἠδύνατο τοιοῦτον παραδέξαϲθαι. ἔχει γὰρ ὁ λόγοϲ οὕτωϲ.

Εἴπομεν ὡϲ ἀναγκαίωϲ ἡ εὐθεῖα τῶν κυρίων ὀνομάτων παραλαβάνεται· ἀλλὰ καὶ ἡ δοτική, ἣν περιποιεῖται ἡ τοῦ λόγου ϲύνταξιϲ, [*](ARGVM. § 63. Ex generali infinitivi sensu eius quoque usus ratio repetenda est, quem apud Homerum invenimus, qui saepe infinitivo pro imprativo utitur, nec minos eius ratio conenetudinis, quam in epistolis inacribendis sequimur. sed hac re differunt hi duo usus, quod pro illis Homericis infinitivis, qu imperativi sensum habent, etiam modum imperativum ipsum ponere licet, epistolaris vero consructio repudiat imperativum. sic enim se res hebet.) [*](ARGVM. § 64. In epistularum inscriptionibus, ut demonstravimus, opus est et nominativo et dativo nominum propriorum. hic antem dativus imperativum) [*](ἡ ἀπαρέμφατοϲ ὡϲ ἀρχὴ καὶ ῥίζα οὖϲα τῶν ἄλλων ἐγκλίϲεων ἁπλουϲτέρα ὑπάρχει καὶ ἀποίκιλοϲ.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 3 cfr supra lib. l § 129 cum Adnotatione. Prisc. XVIII 48 228, 6 H. post illa verba, quae in Testim. ad 327, 7—12 huius exscripsimus: itaque apud Graecos quidem pro imperativo ponitur. Choerob. in Theod. II 210, 26 H. 713, 7 G.: πολλάκιϲ εὑρίϲκομεν τὸν ποιητὴν ἀντί τινων ῥημάτων προϲτακτικῶν τοῖϲ ἀπαρεμφάτοιϲ κεχρημένον . . . . Ἔλαβε τὸ γένοϲ, φημὶ δὴ τὸ ἀπαρέμφατον, ἤγουν τὴν ἀρχὴν καὶ τὴν ῥίζαν, ἀντὶ τοῦ εἴδουϲ, λέγω δὴ τοῦ προϲτακτικοῦ. — 3 ἐδείχθη: 231, 7—12. 3—p 333, 5 cfr 40, 27 7— 43, 3. — 5 —7 usus Homericus inclina natura ad imperativum (Homerus si naturam linguae semper secutus esset, usurpavisset imperativum ubicumque imperatur), sed quasi affixus est ad hanc figuram, quae poetae concessa erat, itague saepius in carminibus Homericis in infinitivum invenimus pro imperativo usurpatum. ad καταφέρεϲθαι cfr 134, 25. figura in eo posita est, quod infnitivus pro imperativo ponitur (vids Friedlaenderi schematologiam Aristarcheam ante Aristonici fragmenta 14). ad τοῦ λόγου vide Adn. criticam Kayser hand recte: Die homerische Syntax neigt sic mehr der angegebenen Konstruktion zu, d. h. dem Infinitiv fur dem Imperativ zu zetzen. — 8 τοιοῦτον, i. s. imperativum. — 10 εἴπομεν: 112, 27—113, 14. — 11 δοτικὴ —ϲύνταξιϲ, dativus quem constuctio inscriptionis epistolaris sibi asciscit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 προϲτακτικῆϲ Ab, τῶν προϲτακτικῶν CB || 2 ἔγιλιϲιν om CB || 3 εἰδικὰ CBb | οὕτωϲ] ϲ erasum in A om CBb 6 τε om A1, add A2 | αὐτῆϲ b cum Porto, αὐτοῖϲ ACB || 7 ante προϲῆπται add οὐ CB. Ellebode ci. οὐ προϲείληπται | fortasse ante τοῦ addendum est τὰ, ut τὰ τοῦ λόγου = ὁ λόγοϲ subiectum sit verbi || 8 ante τοιοῦτον add τὸ CBb | ἔχει] ειχει A, sed ab eadem manu supra priorem syllabam sciptum est ε, εἰ ἔχει CB)

Τό γ᾿ οὖν προκείμενον ῥῆμα ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν ϲυντείνειεν· Ἀπολλώνιοϲ Διονυϲίῳ χαιρέτω ἢ καὶ ἔτι χαίρει ἢ χαίροι. ἀλλ᾿ ἵνα δῶμεν τὰ τοῦ λόγου κατάλληλα εἶναι, ἐκεῖνο ϲαφέϲτατόν ἐϲτιν, ὅτι τὸ κατὰ τὴν εὐθεῖαν μετέλαβεν τοῦ χαίρειν, οὐχὶ τὸ κατὰ δοτικήν· ἦν γε μὴν τοὐναντίον τὸ προϲχωροῦν τῷ ἐπιϲτελλομένῳ τὸ χαίρειν, ὡϲ εἰ καὶ τοῖϲ ὑπ’ ὄψιν ϲυνοῦϲίν φαμεν τὸ χαῖρε, οὐχ ἑαυτοῖϲ προϲτιθέντεϲ τὸ χαίροιμι ἢ χαίρω. οὐ δυναμένου οὖν τοῦ τοιούτου παραλαμβάνεϲθαι ἀνάγκη πᾶϲα εἰϲ τὸ γενικὸν ἀπαρέμφατον μεταλαμβάνεϲθαι τὴν ϲύνταξιν, ϲυνηθέϲτερον ὑπακουομένηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ λέγει ἢ εὔχεται, Τρύφων Θέωνι λέγει χαίρειν, ϲυνήθωϲ καὶ ἅλλων ὑπακουομένων, ὡϲ

Τὸ δὲ οὖν Διονυϲίῳ [*](233 s) χαίρειν ἔχει ϲυνυπάρχον ῥῆμά τι τῶν προκειμένων, φέρε εἰπεῖν τὸ εὔχεται ἢ λέγει, ὅπερ ϲυνηθέϲτερον· ἔννοιαν γὰρ προϲτακτικωτέραν ὑπαγορεύει, ᾗ καὶ ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ ϲυγχρώμεθα τὴν εὐκτικὴν παραπεμπόμενοι, οὕτωϲ ἐχόντων καὶ τῶν Ὁμηρικῶν