De constructione

Ὅτι δὲ καὶ ἐπ’ ἄλλων μερῶν λόγου μερικὴ διαφωνία αἰτία [*](Comparaturtio cum ὑποτακτικ nomine appellatio coniunctionum expletivarum.) γίνεται τοῦ εἰϲ κοινὸν ὄνομα ἀνάγεϲθαι τὴν θέϲιν, ϲαφέϲ ἐϲτι καὶ ἐξ [*](ARGVM. § 127. Coniunctionum quoque unum genus nomen suum accepit non ex propria sua vi, sicut ceterae coniunctiones. nam continuativae [condicio) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 καίτοι. vide Adnotationem criticam. — 4 ad ἰδοὺ γὰρ καὶ κατ’ αἰτιολογικὴν ϲύνταξιν cfr de coni 243, 19: ἔχει (scil ἵνα) καὶ τὰϲ ϲυνδεϲμικὰϲ διαφορὰϲ δύο οὔϲαϲ, μίαν μὲν αἰτιολογικὴν, ἑτέραν δὲ ἀποτελεϲτικὴν. ἐν γὰρ αἰτίᾳ τοῦ ἀναγνῶναί φαμεν οὕτωϲ· ἵνα ἀναγνῶ ἐτιμήθην, ἵνα λοιδορήϲω ἐπεπλήχθην. Ϲhoerob. in Theod. lI 257.12 B. 769, 11 G.: ἐὰν ὑποτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ αἰτιολογίαν ϲημαίνῃ, παρῳχημένου ἔχει τὴν ϲημαϲίαν, οἶον ἵνα πράξω, ἐφθόνηϲάϲ μοι καὶ πάλιν ἵνα ἀναγνῶ, ὠφελήθην ἀντὶ τοῦ διότι ἀνέγνων ὠφελήθην καὶ διότι ἔπραξα ἐφθόνηϲάϲ μοι. cfr II 275.12 H. 789, 12 G. et 277. 34 H. 792.13 G. et Sophronii excerpta ex Characis comm. in Theodos. in Hilgardi Choer. Il 410, 14: ϲημαίνει (scil ἡ ὑποτακτική) σἰτιολογίαν καὶ ἀποτελεϲμὸν ϲυντεταγμένη τῷ ἵνα καὶ ὅταν μὲν ἀπηρτιϲμένον ῇ τὸ πρᾶγμα, αἰτιολογίαν, οἶον ἵνα προκόψω ἐφθόνηϲάϲμοι, ἴϲον γὰρ τῷ διότι προέκοψα ἐφθόνηϲάϲ μοι. de hoc ἵνα coniunctionis usu causali, non finali egerunt CEASchmidt Beitrage 399. Ska VI p 13 —14, RSchneider comm. 245 med. — 6 τοῦ μὴ ϲυνίϲταϲθαι. cfr 269.15. — 7 οἱ προκείμενοι ϲύνδεϲμοι (de quibus modo diximus) sunt ἵνα et ἐάν. non usurpari coniunctivos, nisi his coniunctionibus subiunctos, censet Apollonius reliquis coniunctivorum speciebus partim neglectis partim ex coniunctivorum genere exclusis. (qnid de eis coniunctivis senserit, quos nunc adhortativos vocamus, vide 254, 23—258, 12 ) 3 8 —9 μερικὴ διαφωνία. cfr 204,16. — κοινὸν ὄνομα. vide Adnotationem criticam. —8 —p 381, 4 cfr de coni. 253,10: οὐδὲ ἀπὸ τοῦ δηλουμένου δυνατὸν ἦν τὴν ὀνομαϲίαν (scil τῶν παραπληρωματικῶν ϲυνδέϲμων) θέϲθαι. οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι τῶν ϲυνδέϲμων ἐν πλείοϲιν ὄντεϲ φωναῖϲ ἓν ἐπηγγέλλοντο, τὸ ϲυμπλέκειν οἱ ϲυμπλεκτικοί, τὸ δὲ διαζευγνύειν οἱ διαζευκτικοί, τὸ δὲ διαπορεῖν οἱ διαπορητκοί, καὶ ἐπὶ τῶν ὑπολοίπων τὸ αὐτό. οἱ μέντοι παραπληρωματικοὶ οὐχ ἓν ἐπηγγέλλοντο κατὰ τὸ δηλούμενον, εἴγε ὁ μὲν δή παραγραφὴν (sic A, περιγραφήν RSchneider cum Βekkero) τινα ἐδήλου, ὁ δὲ) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A ACBb. 2 ὑγιαίνῃ B | καίτοι] an καὶ οὕτω? 4 καὶ om B || ἴνα ἀναϲτῶ? |ηνιαθην A, sed posterius ν adrasum | post ᾶπὸ add τοῦ CB 6 τὸῦ b, τὸ A C, τῷ B || 9 κοινὸν] CEASchmidt in Hoeferi Zeitscbr. f d. Wiss. d. Sprsche IV 81 voluit καινὸν, quod iure repudiat Dronke II 611. ipse οὐκ ante αἰτία inserit et μὴ ante εἰϲ. at Ska VI 9 traditam scripturam recte defendit allatis his verbis ex l. de coni. 253, 25: ἐπεὶ τὰ καλούμενα παρώνυμα ἐν πλείϲτοιϲ ϲημαινομένοιϲ κατεγίνετο, πάλιν εἰϲ μίαν ὀνομαϲίαν μετετίθετο, λέγω τὴν κοινῶϲ πᾶϲιν ἀκολουθήϲαϲαν, καθὸ πάντα παρηγμένα ἦν. ipsum significationum discrimen in coniunctionibus expletis quoque effecti, ut communi, generali nomine comprehenderentur. cfr etiam infra 268, 3 et 5 et locos ex libro de coni. et Ϲhoerobosco in Adn. exeg. exscmiptos καὶ om B)

οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνο [*](ARGVM. § 128, nec verum est eas solas abundare, immo alise quoque conuunctiones atqne omnis fere generis voces subinde ex abundanti adiciuntur.) [*]( TESTIM. ET ADN EXEG. 1 παρεϲτήϲαμεν: de con. 249,31 —252, 17. — 3 eadem poetae inceti verba citantur de coni. 250, 8. 251, 7. cfr etiam Choerob. in Theod 276, 24 Hilg., quem locum modo exscripsimus et restitiumus. — cfr l. 16 pag. seq. et de coni.251, 2: ὑπεναντίωϲιν γὰρ ἐδήλωεν ὁ καί καὶ δῆλον ὅτι διὰ τὸν πέρ, ὅπου γε καὶ κατ’ ἰδίαν ὁ πέρ ἐναντιωματικόϲ ἐϲτι μετ’ αὐξήϲεωϲ, «ἀγαθόϲ περ ἔών». — 8 παραγραφῆϲ. cfr. l. 16 pag. seq. et de coni. 251, 19: ἔτι ὁ δή ὡϲ μὲν παρέλκει, παντὶ προῦπτον ὡϲ δὲ καὶ πολλάκιϲ μετάβαϲιν λόγου ποιεῖται, ϲαφὲϲ ἐκ τῶν τοιούτων «οἱ μὲν δὴ παρ’ ὄχεϲφιν ἐρητύοντο μένοντεϲ» καὶ τῶν παραπληϲίων. νοοῦμεν γὰρ λόγου ἔκλειψιν καὶ ἀρχὴν ἑτέρου, ὡϲ εἰ καὶ ἐν παραγραφῇ (sic A, περιγραφῇ Berkker et RSchneider) κατελιμπάνετο ὁμοίωϲ τῷ «ὣϲ οἱ μὲν Τρῶεϲ φυλακὰϲ ἔχον» (I 1), «ὣϲ ὁ μὲν ἔνθ’ ἠρᾶτο» (η 1). et de coni. 253,15 et 18 et schol. Vatic. in Dion. Thr. 291,17 H., qui loci modo exscripti sunt. Schol. Heliodori sd Dion. Thr. 105, 34 H.: ὁ μὲν γὰρ δή καὶ οἱ ἰϲοδυναμοῦντεϲ αὐτῷ ἐν ϲυγκεφολαιώϲει καὶ παραγραφῇ (sie optimus testis, cod. Londinensis, περιγραφῇ Barocc. et Marcianus et Bekker) λόγου παρολαμβάνονται, «ἄλλοι μέν ῥα θεοί τε καὶ ἀνέρεϲ» (Β 1), «οἱ μὲν δὴ παρ’ ὄχεϲφιν ρητύοντο«. Homeri epimer A O I 384, 22: ὁ πέρ ἐναντίωϲιν ϲημαίνει, ὁ δή παραγραφήν· παραγραφή δέ ἐϲτι μακρὰ παρολκὴ πρὸϲ διακοπὴν νοήματοϲ καὶ ἀρχὴν ἑτέρου λόγου, ὡϲ ἐν τῷ «οἱ μὲν δὴ παρ’ ὄχεϲφιν ἐρητύοντο μένοντεϲ». Schol. B et Townl. ad Α 304: «ὣϲ τώ γ’ ἀντιβίοιϲι μαχεϲϲαμένω ἐπέεϲϲιν ἀνϲτήτην»· ὁ τρόποϲ παραγραφὴ· μετιὼν γὰρ ἐπὶ ἑτέραν διήγηϲιν τούτῳ χρῆται, et Eustath. ad eundem versum 107, 32: τὸ «ὣϲ τώ γε» κτλ., ϲχῆμα ὂν καταϲτατκὸν ἐννοίαϲ, οἱ γραμματκοὶ παραγραφὴν καλοῦϲι, ϲυγκαταριθμοῦντεϲ αὐτὸ τοῖϲ ποιητικοῖϲ τρόποιϲ. χρώμεθα δὲ τούτῳ τῷ ϲχήματι, ὅτε ϲυμπληρώϲαντεϲ τὰ φθάϲαντα ἐπὶ ἑτέραν διήγηϲιν μεταβαίνομεν. Schol. B et Town. ad l 1: ὅταν ἄλλων πραγμάτων ἄρχεϲθαι μέλλῃ (scil Βomerus), παραγραφὰϲ (παρεγγραφὰϲ Townl.) ἐμβάλλει, ὡϲ οἱ νόμοι (νόμιμοι B) τῶν ἰϲτοριογράφων. Schol. B et Townl. ad Π 1: «ὣϲ οἱ μὲν περὶ νηόϲ»· . . . ὡϲ μέλλων ἑτέρων μεγάλων ἐνάρχεϲθαι πραγμάτων,) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ταὐτό CB || 1— 3 το τουτο μοι χαριϲαι τω του (non τουτο) A1 in ras et infra in exitu paginae γε μοι χαριϲαι. Α11 in mg τουτο μοι τουτο γε μοι || 14 οὐδὲ τὸ] fol 69v A. || 5 αγαθοϲ ων αγαθοϲ περ εων mg || 6 ταὐτὸν CBb || 7 οιμεν παροχεϲφι οι μεν δη παρ οχεϲφι A mg || 8 παραγραφηϲ A1,. περιγραφῆϲ A2CBb, et A in mg περιγραφηϲ λογου ϲημειον δη. HSchneider II 21 et comm. 252 περιγραφή nomen hic et lin. 16 pag. seq. praetulit, quis περιγράφειν verbum apud Ap. praeter alias vim habeat praecidendi, finem imponendi. at vide locos in Testim. congestos, ex quibus apparet παραγραφή nomen ab grammaticis ita usurpatum esse, ut signi- orationis conclusionem et transitum ad aliam rem)

καὶ εἰ ἀπὸ τοῦ πλεονάζοντοϲ ἡ θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ, τίϲ ἡ ἀποκλήρωϲιϲ τοῦ ἐπὶ τῶν ϲυνδέϲμων τὸ τοιοῦτο πορη κολουθηκέναι, λέγω τῶν παραπληρωματικῶν, ἢ ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι ϲύνδεϲμοι, διάφοροι ὄντεϲ κατὰ τὰϲ φωνάϲ, μίαν δύναμιν ἐπηγγέλλοντο, [*](265s) ἐξ ἧϲ καὶ τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀνεδέχοντο, οὐ μὴν τοῖϲ παραπληρω ματικοῖϲ ταὐτὸν ϲυνηκολούθει, ϲχεδὸν γὰρ ἕκαϲτοϲ αὐτῶν ἴδιόν τι ἐπηγγέλλετο, μείωϲιν μὲν ὁ γέ ἐν τῷ

Ὁ τοιοῦτοϲ λόγοϲ ϲυντείνει καὶ ἐπὶ τὰ παρώνυμα τῶν ὀνομάτων [*](Comparantur cum ὑποτακτικῆ; nomine appellationes nominun denominatinoum rum et verhalium.) καὶ τὰ ῥηματικά. καὶ γὰρ ταῦτα ἐκ τῆϲ προϋφεϲτώϲηϲ ὕληϲ τὴν ὀνο μαϲίαν ἀνεδέξαντο· ἠδυνάτει γὰρ ἐκ τοῦ δηλουμένου ἕνεκα τῆϲ ἐν   αὐτοῖϲ γινομένηϲ παμπόλλου διαφορᾶϲ, εἴγε πάλιν τὰ ἄλλα τῶν ἰδικῶν ἑνὶ δηλουμένῳ ἐκέχρητο, ἐξ οὐ καὶ τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀνεδέχετο.

Ἡ προκειμένη ἔγκλιϲιϲ μετὰ τοῦ ἐάν ϲυνδέϲμου καὶ τῶν ἰϲο [*](De temporibus, quae in apodosi quae in apoddosi enuntiatorum  ab ἐάν vel λνα coniunctione pendestium usurparl possunt.) δυναμούντων ἐπὶ μέλλοντα φέρεται ἢ ἐνεϲτῶτα, ἐὰν φιλολογῶ παρα γενήϲεται Δίων, ἐὰν ἀναγινώϲκω παραγίνεται Τρύφων· ἀκα- [*](ARGVM. § 130, Idem observare licet in nominum denominativorum et verbalium appelatione etenim haec ab ea materia, ex qua formata sunt, nomen. acceperunt, quia ab signifcatione sua nuncupari non poterant propter signifcationum varietatem contra nominabantur ex vi sua ceterae nominum species, quia unam tantum vim habent.) [*](ARGVM. § 131. Coniunctivus modus cum ἐάν coniunctus ad futurum aut praesens tempus pertinet (numquam ad praeteritum), item [ plerumque] cum finali ἴνα coniunctus. cum finali inquam, quia si post ἵνα et coniunctivum seqnitur in apodosi) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. κατὰ τὸ μὴ ἐλλεῖπον. ubi oratio perfecta est neque ullo additamento eget. — 4 οὐ διαψευδόμενοι, cfr 115. 24. nom infitiantur appellationem suam, sed profitentur (usu suo indicant) iure se expletivas coniunctiones appellari. 5— 9 cfr de coni 258 21: καί μοι δοκε (scil ὁ παραπληρωματικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ) παραπλήϲιόν τι ἀναδεδέχθαι τῷ καλουμένῳ παρωνύμῳ ὀνόματι. τὰ μὲν γὰρ ἄλλα ἰδικὰ (scil ὀνόματα), ἔχοντα ἕν τὸ δηλούμενον, ἔλαβε τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀπὸ τοῦ δηλουμένου, τὰ πατρωνυμικὰ . . . τὰ κτητικὰ . . .καὶ ἔτι τὰ ϲυγκριτικὰ κα τὰ ὑπόλοιπα. καὶ ἐπεὶ τὰ καλούμενα παρώνυμα ἐν πλείϲτοιϲ ϲημαινομένοιϲ κατεγίνετο, πάλιν εἰϲ μίαν ὀνομαϲίαν μετετίθετο, λέγω τὴν κοινῶϲ πᾶϲιν ἀκολουθήϲαϲαν, καθὸ πάντα παρηγμένα ἤν. Priscianus lnst. V VIII ubi rhematicum Apollonii secutus est, § 68 424, 17 H.: cum diversas habeat significationes (scil coniunctivus), non ab una earum, sed a comstructione nomen accepit,, veluti denominativa, quae diversas habentia significaiones generale tamen nomen multarum specierum sibi defendunt. Schol Stephani in Dion Thr. 228. 5 H.: ἕκαϲτον τῶν εἰδῶν (illas παραγωγῶν species dicit, quas Dionysius 25, 6 — 29,4 ed. U. enumerat et describit) μίαν ἔχει ϲημαϲίαν, ἔξ ἧϲ καὶ ὀνομάζεται . . . τὸ παρώνυμον δὲ πολλὰ ἐδήλου . . . ἐπεὶ οὖν οὐκ ἡδύνατο ἐξ ἑνὸϲ τὴν ὀνομαϲίαν ἔχειν, ἐκ) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 τὸ] τοῦ A C || 2 προκειμεν A. || B πλεονάζειν] πλ in ras A μὴ add Uhlig, conlato 38. 12 ελλειπ A in exitu lineae, λεῖπον C || 6 ταῦτα A2CBb, αυτα A || 7 ἀδυνατε CB 8 γενομένηϲ B παμπωλλα A, sed ω in rasura correctum ἰδικων A, εἰδικῶν CΒb. vide locum. in Testim ex libro de coni. exscriptum et RSchneideri comm. 6 ad 4, 7 || 9 A. margini ab A adscriptum habet νεδεχοντο, prima littera abscisa est 11 μέλλοντα A2Bb, μέlλοντι A φερεται omissum in mg add A ἐνεϲτῶτι post ἐὰν add γὰρ B παραγενήϲεται] γε in ras A || 12 παραγινηται A1. corr A2)

Ἀκόλουθόν ἐϲτιν ἐκθέϲθαι καὶ περὶ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ὑποτακτικῶν, [*](E quo modo coniunctivi flexione orti sint.) ἀπὸ ποίαϲ ἐγκλίϲεωϲ οἱ παρατιθέμενοι ϲύνδεϲμοι ἀφιϲτᾶϲι τὰ ῥήματα. (ἔφαμεν γὰρ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ τὰ τοιαῦτα ῥήματα μὴ ϲυνίϲταϲθαι χωρὶϲ τῶν ϲυνδέϲμων) ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι πᾶν ὅ ἐϲτι μέροϲ λόγου ἐν παραθέϲει ϲυνδέϲμου, τὸ αὐτὸ πάντωϲ καὶ κατ’ ἰδίαν ῥητὸν ἦν. οὐ γὰρ δή γε ἓν μέροϲ λόγου τὸ ἐὰν δράμῃϲ, ἐὰν γράψῆϲ, ἵνα δῶμεν τὸ μὴ πάντωϲ ῥητὸν εἶναι τὸ ϲυντεθειμένον κατ’ ἰδίαν, ὥϲ [*](267 s) γε ἐνόν ἐϲτιν εὑρέϲθαι μυρία ϲχήματα ἐν ϲυνθέϲει μεταπεποιημένα κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν, ὧν τὸ διαλυόμενον κατ’ ἰδίαν οὐκ ἔϲτιν ῥητόν. παρὰ τὸ ϲέβομαι ἐγένετο εὐϲεβήϲ, καὶ οὐ ῥητὸν κατ’ ἰδίαν τὸ ϲεβήϲ· ὁμοίωϲ καὶ τὸ πρωτοπαγήϲ παρὰ τὸ ἐπάγη, καὶ οὐ ῥητὸν τὸ παγήϲ· γείνω ἀγενήϲ. οὐ δὴ οὖν, ὡϲ ἔφαμεν, ἓν ἔϲται τὸ ἐὰν λάβῃϲ, [*](270 b) ἵνα μὴ πάντωϲ τὸ λάβῃϲ καταναγκάζηται κατ’ ἰδίαν λέγεϲθαι. — [*](ARGVM. § 132. Nunc exponendum est, a quo modo verba coniunctionibus in coniunctivum declinentur. nam semper, ut diximus, coniunctivi coniunctiones secum habent.) patet enim omnem vocem, cui apposita est coniunctio, etiam. separatim proferri posse. ita δράμῃϲ quoque, quod noli opinari coaluisse cum. ἐάν vel ἵνα in unam vocem, sicut confusione duarum vocum orta sunt εὐϲεβήϲ, πρωτοπαγήϲ, ἀγενήϲ, quorum alteram partem sine priore dicere non licet. hoc igitur in numero ἐὰν δράμῃϲ et similia haberi non debent. [quae si ipsa quoque composita essent, coniunctivus dici nom posset declinari ab alio modo.]) [*](TESTIM. ET ADN EXEG. 5 ἔφαμεν: 266, 8. — 6 ἔφαμεν —ϲυνδέϲμων rotundis cancellis ut parenthesis inclusa sunt, quia alterum γὰρ lin. 6 non ad. proxime antecedentia referendum est, sed ut prins γὰρ lin. a. 5 ad 4 — 5 ἀπὸ ποίαϲ —ῥήματα. vide A gum. — 9 ἵνα δῶμεν. cfr 233, 11. — 10 —11 ϲχήματαϲύνθεϲιν, invernire licet sescentas formas in compositione, quae propter compositionem mutatae sunt. —15 μὴ πάντωϲ (= haudquaquam) referenda sunt ad κατ’ ἰδίαν λέγεϲθαι. cfr exempla perversae verborum collocationis quas congessit RSchneider comm. 69. ad ἵνα autem cfr 205.11. 276.2. 306,2 et 4. de coni. 249,5, ubi coniunctio consecutiva est et enuntiato consecutivo id signifcatur, quod feret, si. verum esset, quod enuntiato antecedenti negatur. si ἐὰν λάβῃϲ una vox esset, λάβῃϲ cogeretur nunquam separatim proferri. nunc antem duae voces sunt. ergo potest separatim pronuntiari. Kayser ἵνα — λέγεϲθαι iniuria ita interpretatur: jedoch so, dab das λάβῃϲ nicht durchaus eine selbstandigen Charakter hat.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. φηϲωμεν A. μὴν] η in ras A2 || 3 A mg: περι τηϲ ϲυνταξεωϲ τῶν υποτακτικῶν || 4 ἀφιϲτῶϲι B || τῶν om C || 6 —7 ϲαφὲϲ ϲυνδέϲμου om Β || 8 A mg: ϲημειωϲαι πωϲ το δηγε τεθεικεν post λόγου add ἐν παραθέϲει B 9 post ἵνα add μὴ A 2CB ϲυντιθέμενον B || 10 ενον εϲτι A1, ἔνεϲτι A2CBb, Dronke ll 601 maluit ἐνὸν solum, quod alibi sane Apollonius ut verbum finitum usurpat, ex. gr. 114, 4. 265, 4 ϲυνθέϲει A b, θέϲει CB, Elebode pro θέϲe poposcit τέλει 11 τὴν om CB διαλυομενου A. 12 pro ἐγένετο B exhibet ὁ || 14 γινω A. | post ἀγενήϲ fortasse intercidit καὶ οὐ ῥητὸν τὸ γενήϲ | ἔϲτι CB 15 ἀναγκάζηται Bb Ellebode ei. ante κατ’ ἰδίαν intercidisse μὴ. vide Adn. exeg.)

δὲ καὶ τὸ τοιοῦτον δεῖται ἀποδείξεωϲ, βραχέα παραθηϲόμεθα ὑπὲρ τοῦ μὴ ἡνῶϲθαι εἰϲ ἓν μέροϲ λόγου τοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν. πόθεν γὰρ αἱ μεϲαζόμεναι λέξειϲ παρεμπίπτουϲιν; ἐὰν ϲήμερον καὶ αὔριον ἀκούϲῃϲ, ἀντιλήψει τῶν λεγομένων. ἀλλ’ ἐπεὶ καὶ. ἐν ϲυνθέτοιϲ τὸ τοιοῦτον ἐγγίνεται, ὡϲ ἐν τῷ

Ἔϲτιν οὖν ἡ πρώτη ἐκφορὰ τῶν ὑποτακτικῶν ὁριϲτική, ἣν οἱ παρατεθέντεϲ ϲύνδεϲμοι ἐν φωνῆϲ ἰδιώμαϲιν κατέϲτηϲαν. δι’ ὃ καὶ [*](ARGVM. § 133. Alio quoque argumento demonstrare possumus, coniunctivos cum coniunctionibus suis non soaluisse in unam vocem. fieri enim potest, ut inter coniunctiones et coniunctivos alia verba inserantur. ac siquis hnic argumento licentiam poeticam opponat, qus praepositio ab verbo suo, quocum composita est, saepe separatur, illud certe concedet, in ἵνα δράῃϲ, ὄφρα πεποίθῃϲ et coniunctionem et coniunctivum suum habere accentum, unde elucet duas esse voces. accedit quod coniunctiones cum aliis vocibus omnino non componuntur exceptis solis continnativis.) [*](ARGVM. § 134. Ea forma, quam principium originemque coniunctivi appellare licet, indicativus est, quem adiectae coniunctiones ita immntnt, ut quae) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 13 οἱ ϲυντεθειμένοι μόνοι ϲυναπτκοί. cf Dion. Thr. 91, 2 U. ϲυναπτικοὶ δέ εἰϲιν ὅϲοι ὕπαρξιν μὲν οὐ δηλοῦϲι, ϲημαίνουϲι δὲ ἀκολουθίαν. εἰϲὶ δὲ οἶδε· ε εἶπερ εἰδή εἰδήπερ. easdem voces Ap. quoque in ϲυναπτικῶν numero duxit. sed num εἴπερ εἰδή εἰδήπερ pro compositis vocibus habuerit, dubium est: Herodianus certe apud Io. Alex. 40, 21 —23 (I 516,15 Ltz) εἰδή et εἴπερ censet δύο μέρη λόγου esse. videtur quod Dyscolus hoc loco de ϲυναπτκῶν compositione dicit, ad παραϲυναπτικοὺϲ ἐπεί ἐπείπερ ἐπειδή ἐπειδήπερ et ad ἐπιζευκτικὸν ἐάν referendum esse. vide Heliodori comm. in Dion 93, 4 H.: ἐν ϲυνδέϲμῳ κατὰ ϲύνθεϲίν ἐϲτιν ἅπαξ (scil ἡ πρόεϲιϲ), ὡϲ ἐν τῷ ἐπεί ἡ γὰρ ἐπί πρόθεϲιϲ καὶ ὁ εἶ ϲύνδεϲμοϲ ϲυντεθέντα ἐποίηϲαν τὸν ἐπεί ϲύνδεϲμον κατὰ ἔκθλιψιν τοῦ ι. S Schol. Vatic. in Dion. 269,7. 283.7. 289,7. Schol. Merc.439,16 H.: παραϲυναπτικοὶ δὲ ἐκλήθηϲαν, ἐπειδὴ ἀπὸ τῶν ϲυναπτικῶν γεγόναοιν, ὁ ἐπεί ἀπὸ τοῦ εἴ, ὁ ἐπείπερ ἀπὸ τοῦ εἴπερμ, ὁ ἐπειδὴ ἀπὸ τοῦ εἰδή. Schol. Vatic. 283.10: ὁ ἐάν ϲύνθετοϲ ἀπὸ τοῦ εἴ καὶ ἄν. et 289,8. 10 H.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 δεταί] αι in ras A 2 3 γὰρ om Β 4 ἀντιλήψῃ CBb || 7 ante νηπιοι add η A, sed adrasum est 11 ante τὰ add καὶ B τὰ τούτοιϲ] fol 70 v A. 12 οὐδὲ] Bekker in adn. ci. οὕτε. vide Argum. | οἱ om 14 AΒuttman et Egenolff ante ὁριϲτική addi volunt 15 ἐκ φωνῆϲ ἰδιωμάτων CB, Sophianus inter ἐκ et φωνῆϲ inseri voluit τῶν τῆϲ. idem mox ἀπέϲτηϲαν vel μετέϲτηϲαν scribi iussit. vide Argum. || 15 —p 385, 7 δι’ ὃ — ἐγκλίϲεωϲ perperam AButtmann entschieden unecht appellat, quia perverse ea hic repetantur, quae iam 264, 18 seqq. exposita sint. vide Egenolff II p 150)

Προφανῶϲ γὰρ αἱ φωναὶ διέϲτηϲαν εἰϲ μείζονα χρόνον ἐν τοῖϲ ϲυνοῦϲιν βραχέϲι φωνήεϲιν κατὰ τὰϲ ὁριϲτικὰϲ ἐγκλίϲειϲ, τῶν ὑπολοίπων ϲυλλαβῶν ϲυμμενουϲῶν. 1. εἰϲ μαι λήγει τὸ ὁριϲτικόν, λέγομαι, ἀλλὰ καὶ τὸ λέγωμαι, ἐπεὶ ποία οἰκειότηϲ πρὸϲ εὐκτικὸν τὸ λεγοίμην ἢ τὸ ἀϲύϲτατον προϲτακτικὸν ἢ πρὸϲ ἀπαρέμφα [*](coniunctivi propria sunt induat. ideo etiam coniunctivus appellatur. nam si indicativi forma retineretur praemissa ἐάν vel ἵνα coniunctione, nomen quoque servaretur, ut ἔγραψα ἄν, quamquam ὁριϲμὸν non significat, nihilominus ὁριϲτικὸν nuncupatur, quia manet forma indicativi.) [*](ARGVM. § 185. Formae coniunctivi ita distant ab indicativi, ut quas breves vocales hic ante exitum habet, ille producat, ceteroqui nihil mutetur. velut λέγομαι in λέγωμαι convertitur, cum nulla huiusmodi necessitudo inter con-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ: 265, 4— 12 2? — 5 τὸ ϲυνημμένον ἐγκλίϲει. vide Adn. crit. — 7 —8 εἰϲ μείζονα χρόνον. cf. Choerob. in Theod. II 275.19 H. 789, 20 G ἐπηρμένα λέγονται (scil τὰ ὑποτακτικά), καθὸ τὸ φωνῆεν τῶν ὁριϲτκῶν εἰϲ μεῖζον φωνῆεν ἐπαίρουϲιν, . . .οἶον τὸ μὲν τύπτομαι διὰ τοῦ o ἐϲτίν, τὸ δὲ ἐὰν τύπτωμαι διὰ τοῦ ω. et schol. Vatic. in Dion. 245,18 H., Marcianum 400, 23 H. 11 τὸ ἀϲύϲτατον προϲτακτικόν. imperativum primae personae consistere non posse exponitur 253,27 seqq. ceturum vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 κλῆϲιϲ b, ἔγλιϲιϲ ACΒ, quod non spernendum censet Schoeman* conl. 265,12, ubi ἔγκλιϲιϲ vim signigicat, quae fn modo inest. at κλῆϲιϲ flagitatur subsequentibus ante ἔλαβεϲ add εἰ B || 2 ϲυνέμεινεν] ϲυνέλαβεν B || 3 εϲημαινεν A1, ϲημαίνει A2 CB, ϲημαίνοι b || 4 ἐμφανίδον] ex ω in A. factum rasura et subsequens ν in ras A2 | οριϲμω A1, corr A || B οριϲτικον δια το ϲυ in ras A2, eadem manus in sequentis lineas principio v praemisit ημμενον litteris, quas A1 exaravit ϲυνημμένον etiam ceteri codd. atque edd. praebent. τη εγιλιϲει A1, τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ A A2CBb. in genetivum veri similius est dativum depravatum esse quam genetivum in dativum sed quid sibi haec διὰ —ἐγλίϲει volunt? num propter formam ita cum indicativo coniunctam ut ab eo separari nequeat, ut semper hanc formam induere indicativus debeat? desideratur apud Ap. aliud exemplum talis ϲυνάπτεϲθαι verbi usus, quod aut de formis compositis aut de enuntiatis condicionalibus usurpat. RSchnieder II 596 τὸ ϲυμμένον ϲχῆμα τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ scribi vult conl. lin. 2 et 9. Potasse διὰ τὸ ϲυνεμμένον ϲχῆμα τῇ ἐγκλίϲει scriboendum: quia simul (scil cum nomine) forma in modo indicativo mansit || 5— 6 τη φωνη A1, corr A 10 λέγομαι] λεγομεν A. | ante λέγωμαι add ἐὰν B λέγωμαι] ωμαι in ras A quid A scripserit, non liquet |οικιοτηϲ A, corr A || λεγοίμην A2Bb, λέγοιμι A τὸ ἀϲύϲτατον προϲτακτικὸν] iure miraberis, quod Ap. dicit nullam propinquitatem intercedere inter λέγωμαι coniunctivum et imperativum primae personae, quia hunc nec exstare nec fingi posse supra exposuit sed haec verba delens ipsum Dyscolum corrigeres | πρὸϲ om C Bb et adrasum est in A)

Ἄλλωϲ τε ἐδείξαμεν τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν κατάρχουϲαν τῶν ἐγκλίϲεων, ὡϲ ἂν ἐμφανεϲτάτηνοὖϲαν καὶ πλείοϲι τομαῖϲ χρόνων προϲκεχρημένην καὶ ταῖϲ ϲυνούϲαιϲ φωναῖϲ· ὅθεν εἰ τὰ εὐκτικὰ καὶ τὰ προϲτακτικὰ κανόνα ἔχει τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν, περιϲϲὸν ἂν εἴη τὸ ζητεῖν εἰ καὶ τὰ ὑποτακτικὰ ἐξ αὐτῆϲ μετείληπται.

Ὀφειλόμενόν ἐϲτι κεὶ τῇ ϲυντάξει τῶν ἐπιζευκτικῶν ἐπιϲτῆϲαι, [*](cur ἐάν, ἵνα coniunetiones non liceat coniungere cum verborum formis quae rom practeritse signincant.) τί δή ποτε τὰ τέλη παρῃτήϲαντο τῶν παρῳχημένων φωνῶν· οὐ γὰρ ἐφικτὴ ἡ ϲύνταξιϲ τοῦ ἐὰν ἔλεγον, ἐὰν πέποιθα καὶ τῶν παραπληϲίων, καίτοι τῶν παραθέϲεων, ὡϲ ἔφαμεν, οὐ μεταποιουϲῶν τὰ τέλη τῶν οἷϲ παράκεινται.

Φαίνεται δ’ ὅτι τῆϲ τοιαύτηϲ ἀκαταλληλίαϲ ἐϲτὶν αἴτιον τὸ μάχεϲθαι τοὺϲ παρῳχημένουϲ χρόνουϲ τῇ ἐκ τῶν ϲυνδέϲμων δυνάμει. διϲταγμὸν γὰρ τῶν ὡϲ ἐϲομένων πραγμάτων παριϲτῶοιν, καὶ ἔτι τῶν ὡϲ τελεϲθηϲομένων, οὓϲ καὶ ἀποτελεϲτικοὺϲ ϲυνέβη καλεῖϲθαι· πόθεν οὖν τὸ γεγονὸϲ τῷ μὴ ἐϲομένῳ ϲυνοιϲθήϲεται; ἔνθεν [*](ARGVM. § 137. Inquirendum hoc quoque est, cur coniunctiones adiunctivae (ἐάν, ἵνα) repudient terminationes vocum praeteritarum [id est eas vurborum formas, quae res praeteritas denotant]. neque enim ἐὰν ἔλεγον, ἐὰν πέποιθα [neque ἐὰν ἔλαβον] dicere possumus [sed ἐὰν λέγω, ἐὰν πεποίθω, ἐὰν λάβω debemus], quamquam cetoroquin appositae voces non flagitant, ut entus earum, quibus appositae sunt, mutetur [sed compositione tantum talis poscitur mutation].) [*](ARGVM. § 138, Videtur autem causa huius incongruentias, quae inter ἐάν et illas verborum formas intercedit, inde repetenda esse, quod harum coniunctionum is cum tempore praeterito pugnat. significant enim dubitationem de rebus futuris vel finiendis, unde quae alteram habent vim, etiam finales vocantur. propterea illicita sunt (consistere nequeunt) ἐὰν ἔλαβον, ἵνα ἀνέγνων, licita ἐὰν λάβω, ἐὰν ἀναγνῶ, qui coniunctivi utuntur terminatione quae in prima quidem persona numquam tempus praeteritum signifcat [sed tantum in tertia, velut) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἐπιζευκτικῶν ϲυνδέϲμων species (Dionysio Thraci nondum cognita), quae ἐάν et coniunctiones finales complectitur, memoratur etiam 275, 26. 306, 9. 329. 12. de coni. 215, 6 et 243, 14. Priscianus adiunctivas coniunctiones nuncupat XVI § 1 et 4. — 3 ἐὰν πέποιθα. perfectum quoque Ap. in. numero praeteritorum habebat. vide 27, 23. 204, 22. (at 205,14 agnoscit, non. praeteriti perfectionem perfecto signifcari, sed praesentem pefectionem). — 7— 8 ὡϲ ἐϲομένων et ὡϲ τελεϲθηϲομένων. vide 39, 11 huius ed. et Adn. ex.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 επιϲτηϲαι om A1 , add A2 mg. παραϲτῆϲαι B 2 παριϲτηϲαντο A || 8 A mg: ὅτι ουκ ἐϲτιν εἰπεῖν εαν ελεγον εαν πεποιθα |καὶ erasum in A || 4—5B καίτοι-παράκεινται. haec aperte pugnant cum 270,19 — 24, ubi coniunctiones adiunctivas dicit appositas indicativum in coniunctivum mutere, et cum l. de coni. 243, 12: ϲυνδεϲμικὸν καθεϲτηκὸϲ (scil τὸ ἵνα) τὰ ϲυνταϲϲόμενα ῥήματα μετατίθηϲιν εἰϲ τὰ καλούμενα ὑποτακτικά, καθότι καὶ ὁ ἐάν ἐπιζευκτικόϲ. at defendi posse videturtradita scriptura ea interpretatione, quae in A gum. legitur, et ὡϲ ἔφαμεν referri posse ad 269, 21, ubi exponitur, multas voces mutetari compositione, ut haec earum forma separatim dici nequeat, appositione vero adiunctas, utpote quae mutatae non sint, etiam separatim proferri posse || 5 οιϲ in ras A2, ἐν οἷϲ B παράκειται B1 | δ’] δὲ CBb || 7 ὡϲ om B ante πραγμάτων in A. legitur μερῶν, sed adrasum παριϲτῶϲιν A1CB, ω in α mut. A2, et ὃ hebet b || 8 ἀποτελεϲτικοὺϲ A1 b, supra ϲτ add μα A, ἀποτελεϲματικοὺϲ CB || 9 μὴ expunxit Sophianus, cui assensus est Ska VI 11. sed dubitare licet, an ita potius locus corrigendus sit, ut ante μὴ addatur τάχα: ei quod fortasse non erit. Ellebode voluit pro μὴ scribi ὡϲ ϲυνοιϲθήϲεται Soph. bo, ϲυνιϲθηϲεται A, ϲυϲτήϲεται CB)

Φαίνεται οὖν ὅτι ὁ αἰτιολογικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ τῇ πρὸϲ τὸν ἀποτελεϲτικὸν ὁμοφωνίᾳ ϲυνήρπαϲε καὶ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ ταὐτό, τάχα [*](ἀνέγνω]. (secunda et tertia persona florum coniunctivorum, quae ipsae quoque in ultima syllaba longam habere debent vocalem; aut eandem habent, quam prima persona, aut η vocalem sed utramque ita, ut adiciatur ι mutum.)) [*](ARGVM. § 139, Quod autem etiam causalis coniunctio ἵνα numquam cum indicativo praeteriti (imperfecti vel perfecti vel plusquamperfecti vel aoristi) construitur, quamquam ceterae coniunctiones causales cum indicativis praeteritorum construuntur, hoc ratione non caret. finalis ἵνα enim causalem, quia cum finali congruit, in eandem constructionem quasi rapuit. ac fortasse commendavit) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. ἵνα ἀνέγνων. hanc constructionem Apollonius in eis quoque finalibus enuntiatis improbat, quae nos nunc irrealia vocamus, neque usurpat ipse: vide de pron. 16, 21 et de coni 249, 5, ubi Atticus scriptor dixisset ἵνα διεϲτάλη et ἵνα ἐγίνοντο. RSchneider comm. 34 et 250. — 4 —7 cfr Choerob. in Theod D 219, 22 B. 23, 21 1 G., ubi postquam docuit ῥήματα πρώτου προϲώπου ὄντα non babere in exrema syllaba ι mumtum, adcit: πρόϲκειται πρώτου προϲώπου ὄντα διὰ τὸ ἐὰν ἀναγνῷ ἐκεῖνοϲ, ἑὰν γνῷ ἐκεῖνοϲ· ταῦτα γὰρ ἔχουϲι τὸ προϲγεγραμμένον, ἀλλ’ οὐκ εἰϲὶ πρώτου προϲώπου ἀλλὰ τρίτου. — 4— 8 vide Adn. crit.) [*](ADN CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 οὖν] νυν A |ἀνέγνων] ανεγνωϲται A. sed ται in ras A ἐπὶ om CB 2 ϲυϲτατὸν] ϲυνιϲτάμενον C ἐὰν ἀναγνῶ om CB fortasse ἐὰν λάβω legendum, nam ἐὰν ἀναγνῶ non solum antecedentibus ἐὰν ἔλαβον, sed etiam sequentibus τὰ ῥήματα repugnat || 2— 8 τέλει—ὀρθογραφίαϲ AButtmann eici vult, quippe quae nec cum antecedentibus nec cum sequentibus cohaereant atqne obscura sint. quo conexu 2— 4 τέλει — πρόϲωπον cum antegressis chhaereant, in Argum indicatur 4— 8 ὦν —ὀρθογραφίαϲ parva est digressio. quales Ap. saepius in his scholis facit. ab ipso haec scripta esse vel inde collegeris, quod ad librmm de orthographia remittimur 3 δυναμενων A, sed tertium ν erasum παρῳχημένον Ellebodel παρακείμενον codd. et edd. (nisi qnod A exitum ον in ω mutavit). at hoc solum perfectum tempus significa, nosquam omnia praeterita. vide supra lin. 2 et 6 pag. antec. ϲημαναι A1b, ϲημῆναι A 2CB ||4 ante πρῶτον add τὸ B | ὀφείλουϲιν B ϲύγχρονον C προϲγραφομένου B, quo verbo Dion. Thr. 58, 3 U. et scholiastae utuntur in designando ι muto || 6 ante ἡ add καὶ C | γινομένη CB 7 προϲώποιϲ in ras A2, om CB || 9 ἀποτελεϲτικὸν] A2 supra ϲτ add μα, et ἀποτελεϲματικὸν praebent CB. cfr lin. 6 pag. antec. cum Adn. crit. et 265,27. 266, 4. 268. 21 et 28 et de coni. 243, 20 et 25. 244, 27. 245, 3. Choerob. in. Theod. D 275, 10 H 789, 10 G., schol. Vat. in Dion. Thr. 245, 17 H. 10 ϲυνήρπαϲε] ηρπαϲε in ras A2)

Ἐχρῆν μέντοι γινώϲκειν ὡϲ αἱ ἐγγινόμεναι παραθέϲειϲ ἐξ [*](Ἐάν et ἵνα iunguntur cum coniunotivia et pracsentium et praetaritorum, numquam cum futuria.) ἐνεϲτώτων εἰϲὶν καὶ παρῳχημένων, τοιοῦτόν τι τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐπαγγελλομένηϲ ἐν τῷ ἐὰν μάθω, εἰ ἀνύϲαιμι τὸ μαθεῖν, ἐὰν δράμω, ε praesenttium et ἀνύϲαιμι τὸ δραμεῖν· ἔν γε μὴν τῷ ἐὰν τρέχω, ἐὰν ἐν παρατάϲει numquam futuris cum γένωμαι τοῦ τρέχειν. καὶ ἔνθεν ἀνέφικτοϲ ἡ τοῦ μέλλοντοϲ ϲύνταξιϲ· αὐτοὶ γὰρ οἱ ϲύνδεϲμοι τὸ ὡϲ ἐϲόμενον ϲημαίνουϲιν εἰϲ παράταϲιν ἢ ἄνυϲ.

Ἵν’ οὖν εὐϲύνοπτοϲ ἅπαϲιν ἡ ϲύνταξιϲ γένηται, καὶ τοὺϲ ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγουϲ ϲυντρέχονταϲ τῇ προειρημένῃ ϲυντάξει παραθήϲομαι, πρῶτον παραλαβών, ὑπὲρ οὗ ἐϲτιν ἡ ζήτηϲιϲ, μαρτύριον τὸ τοὺϲ Δωριεῖϲ καθ᾿  ὅληϲ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ τὴν περιϲπωμένην φυλάττειν ἐν μέλλοντι, οὐ μὴν ἐν ὑποτακτικοῖϲ, ὅτι μηδὲν ἔϲτιν ὑποτακτικὸν μέλλοντοϲ. —

Δεύτερον καὶ τὸν ἀπὸ τῆϲ Ἀτθίδοϲ ϲχηματιϲμόν. κατὰ μέλλοντά [*](272s) φαϲιν λυριῶ καὶ κομιῶ, κατὰ δὲ ἀόριϲτον ἐλύριϲα, ἐκόμιϲα· τί οὖν οὖ φαϲιν καὶ ἐὰν λυριῶ καὶ ἐὰν κομιῶ, ϲὺν δὲ τῷ ϲ, ϲυνούϲηϲ καὶ τῆϲ βαρείαϲ τοῦ ἀορίϲτου καὶ τῆϲ γραφῆϲ;

Τρίτον ἡ πέμπτη ϲυζυγία κατὰ τὴν παρεδρεύουϲαν τοῦ εἰϲ τὸ α λήγοντοϲ ἀορίϲτου [*](275 b) καὶ ἔτι κατὰ τὴν παρεδρεύουϲαν τοῦ μέλλοντοϲ τῷ ἐναντίῳ χρῆται [*](ARGVM. § 142. lam ut sine ulla dubitatione omnibus constet, verba ab ἐάν vel ἴνα pendentia aoristi coniunctivo esse, non futuri, afferam etiam quinque argumenta, quae manant ex verborum formis. ac primum in eo postum est, quod Dorienses circumflectunt omnes futuri modos praeter coniunctivum, videlicet quia coniunctivus futuri non exstat.) [*](ARGVM. § 143. Alterum an argumentum ex flexione Attica repeto. etenim in hac dialecto futura verborum in ιζω desinentium exeunt in ιω, aoristi in ιϲα. cur igitur ἐὰν λυριῶ numquam dicunt, sed ἐὰν λυρίϲω, nisi qnia futurum coniunctivo caret?) [*](ARGVM. § 144. ln quinta coniugatione [verborum liquidorum] aoristus in) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 — 5 Choerob. in Theod. D 289,18 H. 805,19 G.: οἱ Δωριεῖϲ πάνταϲ τοὺϲ ὁριϲτκοὺϲ μέλλονταϲ περιϲπῶϲιν, ποιηϲῶ γὰρ καὶ τυψῶ λέγουϲι περιϲπωμένωϲ· εἰ ἄρα οὖν τὸ ὁποτακτικὸν ἐὰν τύψω καὶ ἑὰν ποιήϲω. λέγουϲι βαρυτόνωϲ, καὶ οὐκ ἐὰν τυψῶ καὶ ἐὰν ποιηϲῶ περιϲπωμένωϲ, δῆλον ὅτι ἐκ τοῦ ἔτυψα καὶ ἐποίηϲα ἀορίϲτου γέγονεν, καὶ οὐκ ἐκ τοῦ τυψῶ καὶ ποιηϲῶ μέλλοντοϲ. — 4 ὅλη ἡ ἔγκιλϲιϲ non videtur totum indicativum significare, sed totam flexionem futuri apud Dorienses. ad hunc ἔγκλιϲιϲ et ἐγκλίνεϲθαι vocum. usum cfr 277.16. 152.2. RSehneider comm. 138. — ad καθ’ ὄλ. τ.ἐγκλ. cfr 267,8. — 6—9 Ϲhoerob. in Theod. ΙΙ 289.11 H. 805.10 0 G. οἱ Ἀθηνοῖοι ἐπὶ τῶν διὰ τοῦ ἵζω ῥημάτων, τῶν διὰ τοῦ ι γραφομένων τῶν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, ἔθοϲ ἔχουϲιν ἀποβάλλειν τὸ ϲ κατὰ τὸν μέλλοντα καὶ περιϲπᾶν, οἶον λακτίζω λακτίϲω λακτιῶ, ϲυρίζω ϲυρίϲω ϲυριῶ· εἰ ἄρα οὖν τὸ ὑποτακτικὸν ἐὰν λακτίϲω καὶ. ἐὰν ϲυρίϲω λέγουϲιν καὶ οὐκ ἐὰν λακτιῶ καὶ ἐὰν ϲυριῶ, δῆλον ὅτι ἐκ τοῦ ἐλάκτιϲα καὶ ἐϲύριϲα ἀορίϲτου γέγονεν καὶ οὐκ ἐκ τοῦ λακϲτιῶ καὶ ϲυριῶ μέλλοντοϲ. — 6 ϲχηματιϲμόν, formationem. cfr 201,25. 310.21. 841,9. —9 πέμπτη ϲυζυγία. vide Dion. Thr. 56, 2 U .: ἡ δὲ πέμπτη διὰ τῶν τεϲϲάρων ἀμεταβόλων, λ μ ν ρ, οἷον πάλλω νέμω κρίνω ϲπείρω. — 9—p 392,8 Ϲhoer. in Theod. II 289.4 H.) [*](λογων A, τὸν λόγον CBb | κατακουοντεϲ A, παρακρούοντεϲ CBb. Schoemann cum Bekkero peiores codices secutus coniecit ἦϲ τὸν λόγον εἰ μὴ μεταλάβοιεν ἐντελέϲτερον, παρακρούοντεϲ (αὐτὸν) δυϲπιθέϲτερον ἀναϲτρέφουϲιν δυϲπειθέϲτερον A2CB, δυcπιθεϲτερον A1b) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ευϲυνωπτοϲ A, sed ex ω factum rasura 2 λόγουϲ om CB || 3 A in mg add α | ἐϲτ ζήτηϲιϲ CB || 4 ante μέλλοντι add τῷ B μηδὲ CBb || 6 A2 in mg β δευτέρου A1, corr A χρηματϲμον A. || 9 καὶ τῆϲ γραφῆϲ] τῇ γραφῇ ci. Kayser perperam. λυρίϲω habet et accentum e scripturam coniunctivi aorist. ad ϲυνούϲηϲ cfr Adn. crit. ad 386,12 huius ed. | A2 in mg || 10—11 παρεδρεύουϲαν—τὴν om B τοῦ —παρεδρεύουϲαν om A1, add A2 mg || 11 ἔτι malimus deesse)

Τέταρτον οἱ ζητοῦντεϲ κατὰ τί οἱ ὑποτακτικοὶ. μέλλοντεϲ οὐ περιϲπῶνται παρὰ Δωριεῦϲιν, γελοῖόν τι πείϲονται, ὡϲεὶ λεληϲμένοι τῶν ϲυνήθων φωνῶν τῷ ζητεῖν διὰ τί οἱ Δωρικοὶ μέλλοντεϲ οὐ περιϲπῶνται, τῶν κοινῶν πολὺ πρότερον τὸ τοιοῦτον ἀναδεδεγμένων. πῶϲ γὰρ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον οὐκ ἔϲτι φάναι, διὰ τί τὸ πλυνῶ περιϲπᾶται, οὐ μὴν τὸ ἐὰν πλύνω; ἤη ὅτι διὰ τῆϲ περιϲπωμένηϲ ἐμφανιζό [*](α desinens paenultimam habet longam, futorum brevem. ergo ἐὰν νείμω aoristo tantum ascribere licet, non futuro.) [*](ARGVM. § 145. Qui interrogant, quamobrem Dorienses non circumflectant coniunctivos futuri, videntur plane obliti esse quorundam communis dialecti futurorum, quae eodem accentu atqne dorica futura utuntur. cur enim non licet tali quaestioni hanc opponere, quam ob causam πλυνῶ circumlfectatur, sed non dicatur ἐὰν πλυνῶ? etiam ex hac circumflexione futuri verborum liquidorum apparet, non futuri, sed aoristi coniunctivum cum ἐάν et ἵνα construi,) [*](805,1 G.: πρώτη μὲν αἰτία ἐϲτὶν ἡ ἀπὸ τῆϲ πέμπτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν βαρυτόνων· δε γὰρ γνώϲκειν, ὅτι τοῦ κείρω καὶ ϲπείρω ὁ μὲν μέλλων κερῶ καὶ ϲπερῶ ἐϲτὶ περιϲπωμένωϲ καὶ διὰ τοῦ ἑ, ὁ δὲ πρῶτοϲ ἀόριϲτοϲ ἔκειρα καὶ ἔϲπειρα ἐϲτ βαρυτόνωϲ καὶ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. εἰ οὖν τὸ ὑποτακτικὸν ἐὰν κείρω καὶ ἐὰν ϲπείρω φαμὲν καὶ οὐκ ἐὰν κερῶ καὶ ἐὰν ϲπερῶ, δῆλον ὅτι ἔκ τοῦ ἔκειρα καὶ ἔϲπειρα ἀορίϲτου γέγονεν καὶ οὐκ ἐκ τοῦ κερῶ καὶ σπερῶ μέλλοντοϲ.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 ἀνεφικτότατον vide Adn. crit. — 10 post τῶν subaudiendum ὁμοίων. eas communis dialecti formas dicit, quae similes sunt formis doricis.— 10—11 τῷ—περιϲπῶνται non inepte causam significant, ob quam illi technici obiliti sint formarum communis dialecti. ante μέlλοντεϲ subaudiendum ὑποτακτικοί. —13 ἢ ὅτι = nullam aliam ob causam, quanm quia. cfr Adn. exeg. ad 59, 6 huius ed.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ὥϲτε] ὡϲ A1, τε add A2 || 2 κατὰ] fol 72 r A | post ὡϲ add ἐν τῷ Cb, τὸ B || 4 φθείρω φθερῶ om CB καὶ om CB || 6 post γε add καὶ B ἀνεφικτότατον τοῦ μέλλοντοϲ] videtur aut ante τοῦ addendum esse ἐπὶ aut genetivus in dativum mutandus esse: quod impetrari minime potes, quod eri minime liett in futuro (vide de hoc passivo adiectivi usu Adn. exeg. ad 90, 16 huius ed.). cnm nudo genetivo ἀνέφικτοϲ sane, sicut ἐφικτόϲ, iungi potest, si activam vim habet (de qus vide eandem adnotationem), sed credemusne Apollonium dixisse longam paenultimam minime pervenire posse ad futurum? || 7 δὲ om A1, add A A2 | A, sed in fne rasura unius litterae || 8 παρεδρεύεϲθαι] παραλήγεϲθαι CB Τέταρτον] ad initium quarti a argumenti A in mg ascripsit δ || 9 παρὰ] posterius α ex ι fecit A 9 — 11 παρὰ—περιϲπῶνται om B || 10 τῷ Ϲb, το A. ||10 —11 τῷ- περιϲπῶνται eici vult Egenolff*. vide Adn exeg. 12 posterius τὸ om A. A mg: πλυνῶ μελλων εαν πλυνω)

Πέμπτον ὅτι τὸ δώϲω καὶ τὸ θήϲω, ἐὰν προϲλάβῃ τινὰ τῶν ἐπιζευκτικῶν, ἀκατάλληλον λόγον ἀποτελεῖ. πόθεν ῥήματι εἰϲ ω λήγοντι οὐ ϲυνάπτονται ἐπιζευκτικοί, ὁπότε [*](276 b) καὶ τὰ τέλη εἰϲ ω τρέπουϲιν; ἢ ὅτι οὐκ ἦν ὁ ἔδωϲα καὶ ἔθηϲα διὰ τοῦ ϲ γραφόμενοϲ, ἵνα τὸ μεταπῖπτον α εἰϲ ω τὸ δέον τοῦ καταλλήλου παραϲτήϲῃ. ὠλιγωρημένοι γὰρ οἱ ἀόριϲτοι μετὰ τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν ἐϲιγήθηϲαν, καὶ οὕτωϲ οὐκ ὄντων ἀορίϲτων οὐδὲ τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἐγίνετο [*](qdia nequi in ilis verbis ea dubitatio exsistere, quae nascitur ubi futurum et aoristus eodem tenore pronuntiantur, ut in ἱϲτάναι verbo.) [*](ARGVM. § 146. Deniqne non futuri coniunctuvos esse, qui ab ἐάν et ἵνα vocibus pendent, sed aoristi, hinc quoque patet, quod ἐὰν δώϲω et ἐὰν θήϲω abhorrent ab congrua oratione nec dicere sic licet. hae enim formae futoro tantum adscribendae sunt nec pro coniunctivis soristorum ἔδωϲα, ἔθηϲα habendae, qui aoristi non exstant, sed illorum loco formae abnormes ἔδωκα, ἔθηκα, quae) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. I nam si quidem. ϲυνετονοῦτο, scil ὁ μέλλων. — 4 ἐπιζευκτικῶν. cfr 272. 3 ibique Testim. —5 — 6 quemobrem nom licet coniunctiones adiunctivas cum verbis in ω desinentibus conectere qualia sunt δώϲω et θήϲω, cum saep etam exitum verbi hac coniunctiones in ω convertant? ὁπότε vocis is hic in adversativam, concessivam transiit: quamquam, wahrend doeh. — 6 ὅτι. vide Adn. exeg. ad antec. pag lin.13. — 7 ad ἵνα vide Adn. ex. ad 383.15 huius ed. — 8—9 ὠλιγωρημένοι —ἐϲιγήθηϲαν. ὠλιγωρῆϲθαι dicitur de formis, accentibus, vocalium qusntitate, vocum compositione, verborum structuris abnormibus, e. g. 263,9 et 15. de pron. 21.16. 33,22. 50,21. 55,1 vide RSchneideri comm. 43 idem velet stque παράλογον εἶναι. hic ὠλιγωρημένα dicuntur ἔδωκα et ἔθηκα, quorum παραλογίαν Apollonius putat impedivisse, quominus in ceteros modos fecterentur. opinionem technographi accurate expositam legimns apud Choerob. in Theod. II 125.21 H. 610.15 G., qui, ut solet, rhematicum Dyscoli exscripsit. Ἄιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διὰ τί τῶν πέντε ϲεϲημειωμένων ἔν τῷ πρώτῳ ἀορίϲτῳ, φημὶ δὴ τοῦ ἤνεγκα καὶ εἶπα καὶ ἔδωκα καὶ ἔθηκα καὶ ἦκα (ὃ ϲημαίνει τὸ ἔπεμψα, ἐξ οὗ τὸ ἀφῆκα), τὰ μὲν δύο τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ω, λέγω δὴ τὸ εἶπα καὶ ἤωεγκα, κλίνοται καὶ εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ καὶ εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ, τὰ δὲ τρία τὰ ἀπὸ τῶν εἶϲ μι, λέγω δὴ τὸ ἔθηκα καὶ ἔδωκα καὶ ἧκα, οὐ κλίνονται οὕτε εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 δέον] ουδεν A. ὡϲ εἴ γε Ellebode, ὡϲ γὰρ A Ϲ, sed in A ipsa prima manus postea ει ante γαρ addidit ὅϲ γε B, ὃϲ ε γε b cum s || 2 κἂν τὰ] μετὰ B ἐλάνθανεν om B ὡϲ om B 3 ante ἐὰν add καὶ CB Πέμπτον] A in mg ascripsit ε || 4 ἐπιδιαζευκτικῶν B 5 πόθεν RSchnieder comm. 267 et Schoemann*, πότε A Cb, τότε B, πῶϲ vel διὰ τί scribi voluit AButtmann ante ῥήματι 2—3 litterae erasse in A; Bb ante ῥήματι add γὰρ | εἰϲ ω] εἰϲ α ci. Sophianus. vide Adn. exeg οὐ om B | οἱ ἐπιζευκτικοί Ϲ, οἱ ἐπιδιαζευκτικοί B || 6 posterius καὶ om A1. add A 8 ολιγορημενοι A1. corr A2 | μετὰ] κατὰ ci. Schoemann*, qui etiam τοιοῦτοι ante ἀόριϲτοι inseri vult, et AButtmann. uterque οἱ ἀόριϲτοι ad ἔδωϲα et ἔξηϲα formas, quae numquam auditae sunt, referunt debebant referre ad ἔδωκα et ἔθηκα. ceterum iam Ellebode eodem errore obstrictus in ng m’ ascripsit: ἴϲ. κατὰ 8 ἐγένετο Ϲ, ἐγένοντο B)

Ἀκόλουθόν ἐϲτιν διαλαβεῖν καὶ περὶ τῆϲ ἐγγινομένηϲ διαθέϲεωϲ [*](c. XXXI.) καθ’ ἑκάϲτην ἔγκλιϲιν, ἧϲ οὐδὲ τὰ ἀπαρέμφατα ἐκτὸϲ ἐγένετο διὰ τὸ [*](propter abnormitatem non poterant fecti in eetεrοs modos. verbis in μι desi- nenfibus deest hntorum Il, est lΙ aoristus, qui coninnctivum quoque procat et cambas vert4s huiusmodi consructiones: ἐὰν θῶ, ἐὰν δῶ. - nbi igitur futurum habδemus (velut aar. θήϲω) neque vero aoristum, ibi non licet coniunctivο nti, sed incongruus est nbi conta aorisus usa receptus est (velut ἔθην), deest vero futurum, ibi coiuncti- vum usurpare possumus neque abhorret ie sb congrua orations. [unde caet fμtμri censsnctiεos nshlos esse.]) [*](μααvκ. ψ 147. lam disserendum est ds afecfionibus, quae verbis signi- fcsntur, quibus ne inffmitii quidem carent, quia necesserio ipsi quoque actionem) [*](οὕτε εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ. Κεὶ λέγει 5 Ἀπολλώνιοϲ ταύτην τν ἀπολογίαν, ὅτι εἰϲί τινα παράλογα καὶ λανθάνουϲιν ὅτι εἰϲὶ παράλογα . . . οὕτωϲ οὖν καὶ ἔν- ταῦθα, ἔπειδὴ τὸ εἶπα καὶ νεγκα οὐκ ἔχουϲι μέλλονταϲ ἐν χρήϲει, τούτου χάριν οὐ κωλύονται κλίνεϲθαι καὶ εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ καὶ εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ· τὸ δὲ ἔδωκα, ἔθηκα καὶ ἦκα, ἔπειδὴ ἔχουϲι μέλλονταϲ ἐν χρήϲει τοὺϲ ὀφείλονταϲ ἐλέγξαι. τὴν παραλογίαν αὐτῶν, λέγω δὴ τὸ θήϲω, δώϲω, ϲω, . . .τούτου χάριν κωλύονται κλίνεϲθαι εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ καὶ εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ. Ταῦτα μὲν ὁ Ἀπολλὦνιοϲ. Ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ dλλην ἀπολογίαν ἀποδίδωϲιν . . . ι126.29Β.) ἐπειδὴ τὸ ἔθηκα ἔδωκα ἧκα διὰ τοῦ ϲ ὦφειλεν εἶναι, οὐκ ἐγένετο δὲ οὕτωϲ, ἀλλὰ διὰ τοῦ 2, τὸ δὲ ϲ πρὸϲ τὸ ϲ οὐδεμίαν ϲυγγένειαν ἔχει, εἰκότωϲ, ὡϲ μὴ φυλάξαντα μέροϲ τι τῆϲ ἀναλογίαϲ,κωλύονταικλίνεϲθαι. - pξ8ξ,ξοὐκ ὄντων ἀορίϲτων. nam ἔδωϲαεt ἔθηϲα omnmno non exstant, ἔδωκα autem et ἔθηκα tam abnormia sant, ut revera indigna sint quae aoristorum nomine appeHentur. - τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲi.e. feio in modos.) [*](rasrκ. xv μns. exse. 2 ἔδων, ἀπέδων, ἔθην. eft Theodos.csn.verb.85,21 B 1047,29 B. ἔθην, ἔθηϲ, ἔθη. πᾶϲ μέλλων τῶν εἰϲ μι τὴν τελευταίαν ϲυλλαβὴν τρέπων εἰϲ ν καὶ τὴν ἄρχουϲαν ἐκτείνων κλιτικῶϲ τὸν δεύτερον ἀόριϲτον ποιεῖ, δώϲω ἔδων, θἡϲω ἔθην, ῆϲω ἦν. et padio post: Ϲεϲημείωνται κατὰ πολλοὺϲ τρόπουϲ οἱ τρεῖϲ οὖτοι δεύτεροι ἀόριϲτοι, λέγω δὴ ὁ ἔθην ἔδων ἦν, πρῶτον ὅτι ϲυϲτέλλουϲι τὴν ἐϲχάτην ἐν τοῖϲ πληθυντκοϲ, τῶν ἅλλων φυλαϲϲόντων αὐτὴν, ἔθεμεν ἔδομεν ἕμεν, ἔϲτημεν δὲ καὶ ἔγνωμεν αἰ ἄλλοι κτλ. Ϲhoerob. ia Theod. D 345,27 B 873.35 Θ.: ἐπειδὴ οὐχ εὕρηνται τὰ ἑνικὰ αὐτῶν ἐν χρήϲει, λέγω δὴ ὁ ἔθην καὶ ὁ ἔδων καὶ ὁ ἦν δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ, τούτου χάριν τὰ πληθυντικὸ αὐτῶν ὡϲ ἔτυχε καὶ οὐ κατὰ ἀνολογαν ἐγένοντο. - B κατ’ αὐτῶν. cfr 267.8. - 4 et B ad o5 participio condicionali adiectum cfr 19, 3. 38.24. 255,16. 306.27. 325.16. - 7—8 Pe. XVIII 127 267.e EL: φuae genera vel significationes verborum) [*](Ans. pur, mscs. som. is ACBb. 1 6 τῶν εἰϲ -ἔγκλιϲιϲ iniuria spuxa eennet AHuttmann, qdiis fn Apollonii quae exstant scriptis non inveniatur usus nominum πρώτου et δευτέρου ἀορίϲτου 1 2 δεύτεροι ἀόριϲτοι Β β ξ-6 κατ’αὸ- τῶν -ἔγιλιϲιϲ om A, add in ng A 1 κατάλληλοϲ B 7 ἐγγινομένηϲ A b, ἔγrλινομένηϲ CB)