De constructione

«πρόδηλον κἀκ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ ἄγε λέγωμεν, ἄγε φέρωμεν, ἧϲ τὸ ἑνικὸν γενήϲεται φέρε λέγω, φέρε ἀριθμήϲω. [*](μααvκ. βῆ 166, Τι autem qui imperativis primas quoque personas esse contendunt, haec argumenta non refntmt, sed talia proferunt exempla, qualia sunt φεύγωμεν, χαζώμεθα, similia atqοe etiam singularem imperativum primae personae ex plurali elicient. sicut enim ex λέγετε imperativo plurativο nascatux singularis λέγε, ita ex φέρωμεν abiecta rursos ultima syllaba oriri imperaivum. eingularem φέρω. nec mirum esse, quod hic imperativus cum indicativo concinat, quoniam etiam in secunda persona horum modorum concentus inveniatur.) [*](Aaevκ. β 107. ϲAtque primam personam singularem imperativis non de-) [*](λόγον ποιεται οὕτε τὰ τρίτα. Schol. Βdliod. in Dion. Thr. 81, 3 et18 et 82 B. Schol. Vatic. in Dion. Thr. 264.34Β. 917.6 B : πρῶτον μὲν πρόϲωπον οὐ δύναται. ἔχειν ἡ κλητικὴ οὐδείϲ γὰρ ἑαυτὸν καλὲ. abo vocativis igitur acceperunt impe- rativi constructionem, vocativοs imitantur, si primam personam respuunt. ceterum uberius hanc rem demonstrasse idetur Ap. in libro de nomine.) [*](rserκ. sτ Aon. exso. 6- 11 Ϲhoerob. in Theod. l 281,29B 38.2e θ.: Αέγουϲι δέ τινεϲ, ὅτι εὑρίϲκομεν ἐν χρήϲει τινὰ πρῶτα πρόϲωπα προϲτακτικἀ, Φϲ παρὰ τῷ ποιητῇ. sequuntur eadem fere exempla, quae Ap. hic et infra 255,21. 257, 7 profeιt: ν 215. 1 61. ζ 70. B 140. - 17 ὅπου -ἐγγίνεται. non semper, sed in plurali numero et dnsli praesentis.) [*](μnx. qmr., msca. sca. vm A CBb. 4 ἐν προϲώπῳ C ὡϲ πρὸϲ] fol 65v A ’ 6 ἐπιγενομένην )Β, post ἐπιγινομένην in A octo fere litterae erasse sunt 7 οὐ καταϲκευάϲαντεϲ B 13 ὲ om C λήγουϲαν C γίνεται post ἑνικῶν conlocat 14 post αὐτὸν add δὲ CBb · 15 ἀποβάλλουϲα Β prius τὸ] τὴν Bb προϲτακτικὸν om A, add A 1θ 18 καί ου -αριθμηϲω om A.~, add A in ng β 17 ἡ om Ϲ atque abδesse malimus, quia secundae personae indicativi et imperativi non semper inter se concinunt 18 κdκ ἐκ Bb 19 λέγω φέρε in ras A1)

Ἐμοί γε μὴν δοκεῖ τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἐπιτεταράχθαι, ἐπεὶ [*](Revera imperativus modus et adhoriatius confusl sunt ab eis, qui primas personas imperativo tribuunt.) ϲχεδὸν ἐγκλίϲειϲ δύο ϲυνωθοῦϲιν εἰϲ μίαν ἔγκλιϲιν. ἔχει δὲ τὰ τῆϲ ἀπο [*](256 b) δείξεωϲ τῇδε. Δέδοται ὅτι οὐ προϲκαλούμεθα ἑαυτούϲ, οὐδὲ μὴν προϲτάϲϲομεν ϲτάϲϲομεν ἑαυτοῖϲ, καθ᾿ ἣν εἴπομεν ἔννοιαν τῶν προϲτακτικῶν. ὑποτιθέμεθα μέντοι ἑαυτοῖϲ, ὥϲ γε ἔχει ἐπὶ τοῦ Διόϲ. ἐν γὰρ πολλαῖϲ [*](254 s) ὑποθήκαιϲ ἐγγενόμενοϲ καὶ μίαν ἀρίϲτην ὑπονοήϲαϲ τοιοῦτό τι εἶπε,

Ἀπὸ δὴ τοῦ τοιούτου ἑνικοῦ μετῄει καὶ πληθυντικὸϲ ἀριθμόϲ, ἐπιϲπώμενοϲ τὴν ἐκ δευτέρων καὶ τρίτων προϲώπων ϲύλληψιν, πέμψωμεν, ἀριθμήϲωμεν· ἣν μάλιϲτα καὶ εὔχρηϲτον ὑπολαμβάνω καθίϲταϲθαι ὡϲ πρὸϲ τὰ ἐπικρατοῦντα πρόϲωπα, εἴγε ϲύνταξιν ἐπικρατουμένων προϲώπων ἄντικρυϲ οὐκ ἀναδέχεται. εἴπομεν γὰρ ὡϲ τὰ προϲτακτικὰ ἐξ ἐπικρατούντων ἐϲτὶν προϲώπων καὶ ἐξ ἐπικρατουμένων, ἃ καὶ τὴν πρόϲταξιν ἀναδέχεται τοῦ πράγματοϲ. ἱν᾿ οὖν ἐκκλίνῃ τὴν ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ γινομένην πρόϲταξιν, ϲύλληψιν ἀναδέχεται τὴν εἰϲ τὸ πρῶτον, ἥτιϲ κατὰ τὸ ἑνικὸν ἐδείχθη ὑποθετική. καὶ δῆλον ὅτι τῇ ἐπικρατείᾳ τῇ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ τὰ ϲυγγενόμενα πρόϲωπα τῆϲ αὐτῆϲ ἐγκλίϲεωϲ [*](257 b) ἐτύγχανεν. τοιοῦτο γάρ ἐϲτι καὶ τὸ πρὸϲ Ϲθενέλου εἰρημένον [*](μaovκ. β 168, Ab hoc singularis numeri usu ortus est plurativos, qui complectitur etiam secundas personas, velut ἀριθμήϲωμεν. quae dicendi ratio utilissima saepe est eis qni imperare volunt, cum bac usi plane abstineant ea constructione, qua aperte iubentur alii aliquid facere. etenim imperativi, quibδus hoc ft,habδent et imperantes personas et eas, quibus imperatur. iam nt imperandi formam evitent [quod nonnumquam commodm eπt), hortantes compxehendunt secundam personam vel secundas cum prima, atque quoniam pxima praevslεt pree ceteris personis in construenda oratione, secundas quoque hortantur eo serbi modo, quo primam [modo adhortatiso]. huius generis est qnod Sthenelus Tydidae in Διομήδουϲ ἀριϲτείᾳ dicit: χαζώμεθα, et ea verbδa quibus Mentor Danaos. incitat in VI Βadis rhapsodia: ὄνδραϲ κτείνωμεν.) [*](renum ex An~. exso. I πάλιν dicit Apollonius, quia nunc retro verutuz πέμψω in πέμψαι. Β μετιέναι verbum mutationem, fefionem signifcat, qua pluralis ex singulari ortus est. 3-p 363,6 Peso. XVI g 70 286, 24 Β.: Pmyerαtsa primas personas sungulares non hαὸemt, quia πemo sibi ipse noέest tmpεrure ..Pτμrols vero nμgmerus αpmd nos habet omnes persemas. poles enim per coanumerotionem odiquts sese ιHdιs, qulbus umpera4, αdιungere, ut dux suos mlites ubens commitfere proelium αphssime dcii pρugueπus, cοnligαmκs. Graeci tamen ea ὑποθετικά nominant, ιdd est horfatisa, dicentes, quod quasi ad sines et soctοs hεisscemodi verda solent dici, imperαtiea vero ad suὅιectos αὅ eminentiorbus 4 ἔπιϲπώμενοϲ. cir 100, 9. 115, 26. 118, 28.134, 6. - 4 εἰ 10 ϲύλληψιν. videESehneideri comm 41. - 7 ὅντικρυϲ. cfr 25, 24. de pron. 21,1. de adv.183, 19. - εἶπομεν. cr 254, 21. - 8 - 2 5 ἀναδέχεται, scil τὰ ἐπικρατού- μενα πρόϲωπα. - θ ἐκκλίνῃ, scil τὰ ἔπικρατοῦντα πρόϲωπα. 11 ἐδείχθη: lin.10 pag. antec. 12 - 368, 6 efrr de pron. 20, 22 τὸ εχαζώμεθ’ φ’ ἰπῶν1 τό γ’ ϲξνδραϲ κτείνωμεν1 καὶ τὰ παραπλήϲια ἦθικώτερον ἀναπεφώνηται, τῶν ὑποτι- θεμένων καὶ ἑαυτοὺϲ ϲυλλαμβανόντων· οὐ γὰρ ἄντικρυϲ προϲτακτικαὶ αἰ τοιαῦται ἐκφοραί.) [*](Ans. omr., usca. sca. am ABb. 2 ἀτρείδην ἀγαμέμνονα B 3 μετείη A. | 4 τρίτων] an πρώτων2 β Β ἀριθμήϲωμεν] fol e6r A. 6ν] 5ν Bb καί. om A, add A 16 γενομένην AB |ϲυλληψιν αναδεχεται τήν A , sed A pnncis hanc verborum collocationem poposcit: τήν ϲυλλ. ἄν. ἄνα et τὴν om ΟB 11 ὑποθεματικὴ A 1 1B προϲθενελου A. , προϲϲθένελον A2C)

Οὐ δὲ οὖν δεύτερα καὶ τρίτα ὑπολαμβάνω πρόϲωπα εἶναι [*](255 s) τῶν τοιούτων ὑποθετικῶν· ἴνα γὰρ μὴ γένηται δεύτερον, πρῶτον ἐγένετο καθ᾿ ἣν εἴπομεν ϲύλληψιν τῶν ἑνικῶν. ἔϲτι καὶ διὰ τῆϲ φωνῆϲ τὸ τοιοῦτον παραϲτῆϲαι. πάϲηϲ ἐγκλίϲεωϲ τὰ δεύτερα πρόϲωπα πληθυντικὰ εἰϲ τε λήγοντα ἰϲοχρονεῖ κατὰ τὴν παρεδρεύουϲαν τοῖϲ πρώτοιϲ, [*](Axαvκ. β 11θ. Sseendse et tertiae prsonse desunt modo adhortativο. so enim consilio, ne secundia verbδi personis adhortatio fat, prima plurali ad- hortantes utfmtα, comprehendentes primam et secundam singularem. rem etiam ex forma vocum demonstrrs ieεt. omnis modi verbalis personne secundae lursles, quae in ἰὲ exeant, eandem quantitatem paenutimse syllabae habent) [*](rasnκ. xx μns. exse. 2 ὸ ὑπερέχον πρόϲωπον idem est quod antea τὸ ἐπικρατοῦν nominabatur - 7 - ξ64, 7 err Choerob in Theod B 232, 5 B. 739, 6 .: οὐ δύναται τὸ κτείνωμεν καὶ φεύγωμεν πρῶτα πρόϲωπα προϲτακτικὰ εἶναι· κανὼν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι παν πρῶτον πρόϲωπον εἰϲ μὲν λῆγον ϲο- χρονeν θέλει κατὰ τὴν παραλήγουϲαν τῷ ἰδίῳ δευτέρῳ προϲπῳ, οἶον τύπτομεν τύπτετε . .. ἰδοὺ γὰρ καὶ τὸ πρῶτον πρόϲωπον βραχείᾳ παραλήγεται καὶ τὸ δεύ- τερον ὁμοίωϲ. καὶ πάλιν ποιοῦμεν ποιεῖτε . . . καὶ πάλιν ἐὰν γράφωμεν ἐὰν γρά- φφτε, ὁμοίωϲ ἀμφοτέρων μακρὰ ἡ παραλήγουϲα. εἰ οὖν τὸ εᾶνδραϲ κτενωμεν» (ζ 70) καὶ εφεύγωμεν ϲὺν νηυϲία (B 140. 1 27) μακρᾷ παραλήγονται, τὸ δὲ κτείνετε καὶ φεύγετε δεύτερα προϲτακτικὰ βραχείᾳψ παραλήγονται, δηλονότι οὐκ ἔϲτι τὸ κτείνωμεν πρῶτον τοῦ κτείνετε οὐδὲ τὸ φεύγωμεν πρῶτον τοῦ φεύγετε. ἄρα οὖν οὐκ εἰϲὶ τὸ κτείνωμεν καὶ τὸ φεύγωμεν πρῶτα πρόϲωπα πληθυντικὰ προϲτακτικά. Macrob. de d6 Erc. Paris. 617,21 E. XVI 2-4 l.: omne εerδm quod n Rὲν dfesinst qudlem pαnltimαm Habμerit im prma persona, fdlem Eronsmittit sεcuadee, id est tempas retinet eei soductae vel brevis sβyllαὸae ...SSi igitur φεύγωμεν srummm personam imperαtiei esse dicemues, sequtts4π u4, outa tnπ μὲν extr ω proecedemfe, etam secdαe persemae pmenuΒimαm ex necesSfαte prodμcαt quod s9 es, φεύγητε acef . . . sed eonetitit eoadem se3mper esse secundem persoam umperαhεt, quae et snαicatiei μu5t φεύγετε autem ia dicatιvo et, non φεύγητε. ex hta coHιytur, uπeque αdαm tmperαζisi secμndαm persoαm esse nisi φεύγετε, nec in deelinetone φεύγετε secumoαx esse posse pos φεύγωμεν, ef ideo φεύγωμεν on potes mperttisi prma esse persenα. 8 εἶπομεν: lin Β pag. antec. - ἑνικῶν. certe in priore exemplo (Ε 249) duo ἑνικὰ comprehenduntur. 11 ad παρε- δρεύουϲαν e2r 274.27. 275,1. de adv. 185.16. Ska I1 p 6*.) [*](ans. mr., uiscs. scs. m ABb. 1 χαζομεθ A. B 2 ἐν post μὴ om b, sed in adn. refinendum censet editor | προϲώπῳ] τῶν προϲώπων C 1 Β νεϲτωρο. A ί Β ἐπυτὸν προλαβὼν B ( προθυμωτερουϲ A. 7 δ] η in ras A, A videtur εἰ scripnisss Β τοιουτω A. γὰρ om Β πρῶτον] πρόϲωπον CB ἔγένετο om B 8 Ska 6 τῶν ἐνικῶν aut delendum aut in τῶν δυικῶν mutandum censet. ide Argum. et Adn. exeg. 1 I1 παρεδρευουϲαν A’, παρα λήγουϲαν A in ng et CBb)

Φαίνεται οὖν ὅτι τὸ λεῖπον τῶν προϲτακτικῶν προϲώπων, [*](ae primae personas, vllnt dicitur λέγοιμεν λέγοιτε, λέγομεν λέγετε. quocirca φεύγωμεν et φεύγετε eidem modo tribui nequeunt. stque quae feiones verbsles in ἔκ desinant, uns syllaba minores sunt quam in θᾶ exeuntes quae eiusdem modi eunt. ε1go πεποιηκώμεθα et πεποίηϲθε diversorum sunt modorum.) [*](Aaαvκ. ψ I11. lam patet, hos duos modοs,imperativum et adhortativum, fn unumidcircoconfundi,quiaimperativοdesuntprimaepersonaε adhortativο secundae) [*](rssrrκ. ex Ans. exso. 4 - 5 Macrob. de diξ. Exc. Peris. 616, 24 E. X ῳ 13 l.: αdιa regεla . . ., ϲuιus imperiem est, set omnia eerὸa, quorum prma αersonα π θᾶ extr, secuendαm meorem syHαὸα profrαnt - θ ππεποιηκώ- μεθα. ef Theod. can. verb 96, 28 B. 1059, 1 B. ἐὰν τεθῶμαι . . . τέεμαι τὸ ὁριϲτικόν, καὶ τροπῇ τῆϲ παραληγούϲηϲ εἰϲ ῶ τεθῶμαι. Ἀπολλώνιοϲ δὲ ἐὰν τεθείκωμαι φηϲὶν αὐτὸ εἶναι, ἀμαρτύρωϲ, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ. Ϲhoerob. in Theod. I 367.33Β. 9ο0.29 ~ ad ἐὰν τεθῶμαι: ὁ Ἀπολλώνιοϲ οὐχ οὕτωϲ κανονίζnι, ἄλά φηϲιν ἀπὸ τοῦ ἐνεργητικοῦ ὑποτακτικοῦ γίνεϲθαι προϲθέϲει τῆϲ μᾶὶ, οἶον ἀπὸ τοῦ ἐὰν τεθείκω ἐὰν τεθείκωμαι καὶ ἀπὸ τοῦ ἐὰν δεδώκω ἐὰν δεδώκωμαι. ἐλέγχει δὲ αὐτὸν ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγων, ὅτι οὐ καλῶϲ δοξάζει οὐδὲ γάρ, φηϲίν, εὕρηται παν- τελῶϲ ἐν χρήϲει τὸ ἐὰν τεθείκωμαι καὶ ἐὰν δεδώκωμαι . . .ἄλλωϲ τε εἰ ὑπῆρχεν ἀληθὴϲ ὁ λόγοϲ τοῦ Ἀπολλωνίου . . . , ὦφειλεν ἐὰν τετύφωμαι εἶναι . . . καὶ πάλιν ἑὰν μεμνήκωμαι ὦφειλεν εἰναι. atque idem lI 291.31 B. 808.11 .: ἐπὶ τοῦ πα- θητικοῦ παρακειμένου (scil modi coniunctivi) καὶ ϲυγκοπὴ παρακολουθεῖ, οἶον ἐὰν πeποιήκωμαι ἐὰν πεποιήκῃ ϲύ καὶ ἐὰν πεποιῶμαι ἐὰν πεποιῇ ϲύ (nam sic legen- dum). ὡϲ γὰρ ἐν τοῖϲ ὀριϲτικοϲ ἐμάθομεν (p 189,30), ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ ϲυγκοπὴν ἔπαθεν. at alter Apollonii assecla, Macrob. de B6 Exc. Paris. 620.1 E. cap. XV I § 5 .: passica de actiειs ita formantur, ut primae personae αctieαe st addas μαί ssllαὸαm, pαsεeum eusdem emporus ~αcιas, ἐὰν ποιῶ ἐὰν ποιῶμαι, ἐὰν πεποιήκω ἐὰν πεποιήκωμαι, ἐὰν ποιήϲω ἐὰν ποιήϲωμαι. ubi exempla perfecti subditicia putanda non sunt, quamquam 6ι6,26E. cap XV q 13 ). πεποιήκαϲθε reicitur. - 8 365. sic interpretanda videntur: id, quod imeratεo deest (scil prima persona), et ea, quae αdhorftiεo modo desunt (sc secunda et) [*](Ans. mr., n1sοs. scm. 1m A )Bb. 1 λεγωμεν scripserat A, sed ω in mut. ipsa px m. |τῷ] τὸ CB 1-2 ῥιπτοῦμεν -τῷ δὲ om B τῷ ρ.τὸ δὲ ρ.τῷ ρ. 3 καὶ om 4 τὸ φεύγετε τῷ φ CB φεύγωμεν] ω in mut. A β θ κα om B τῷ] τὸ ΟBb πεποιώμεθα ci Portus, at vide est. δευτέρῳ bd cum ng 1 7 τὸ] τῷ Bb πεποιηϲθαι scripserat A, sed ipse pr. m. supra· αἱ, quod induxit, exaravit ε. item in C legitux πεποιῆϲθαι cum supra scripto ε. idem post πεπ.exhibδet δευτέρῳ, quod fortasse abd aliquo in ng adscsiptum rat, ut pro antecedenti δεύτερον sobstitueretur 1 Β λεπον] ex ω rasura factem in A SλaVI . Per eiad dee Partcpιa λεπον und λείποντα ansdEθρ Mtatt des geελnPichea τὸ τῶν προϲτακτικῶν τὸ πρῶτον λείπαν. vide Adn. exeg.)

Ἐχομένωϲ ῥητέον καὶ περὶ τῶν κατὰ τρίτον πρόϲωπον προϲτακτικῶν, [*](c. XXVII. 256 s) δὴ καὶ αὐτὰ δευτέρου προϲώπου φαϲὶν εἶναι, διαφέρειν δὲ τῶν προκειμένων, καθὸ ἐκεῖνα μὲν αὐτόθεν τὴν πρόϲτοξιν τοῦ πράγματοϲ παραδέχεται, ταῦτα δὲ ἐγκελεύεται εἰϲ ἑτέρων προϲώπων πρόϲταξιν. «το γὰρ λεγέτω καὶ τὰ ὅμοια ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὰϲ ἐγκελεύϲειϲ ἔχει διττάϲ, τήν τε ἐν δευτέρῳ καταγινομένην καὶ τὴν ἐξ αὐτοῦ εἰϲ τρίτον μετιοῦϲαν, καθάπερ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τῶν μονοπροϲώπων καὶ διπροϲώπων ἀντωνυμιῶν· ἡ μὲν γὰρ ἐγώ καὶ αἱ ϲύζυγοι καὶ [*](μaavκ. ψ 112. lam dicendum de imperativis terfiae personae, quos ipsos quoque secundae personae imperativοs esse dicant, diξrre autem ab ceteris fs, ut λέγε similesque ipsi coram imperent, λεγέτω et eiusmodi imperaivi smiss pex- senas iubeent tertiis aliquid imperare. ,ita, inquiunt, λεγέτω et similes bis imperant, et secundae et retiae personae, duas igitur personas sigmifcant. con- ferri possunt pronomina possessiva bipersonalia ut ἐμόϲ (quae pρersmas) [*](τssrκ. sτ μns. axae. 1- 5 err Prise. 2V 5I1 72 237.15 B.: scendum, quod od secsndαm personam sermo drtetur ιmprents, cuicumque 4mpera4 gr- soaae . . . uί dιcεt pκgπe4 exercitus, smperat, ut intenantιa secanda por- sena eHcatr per tertam quod imperat. Choerob. in Theodosium D 234, 19 B. 42, 2 .: καὶ τὸ προϲτακτικὸν τρίτον πρόϲωπον πρὸϲ παρὸν δεύτερον πρόϲωπον ἀπόταϲίϲ ἐϲτιν εἰϲ μετάδοϲιν τοῦ τρίτου λέγομεν γὰρ καὶ προϲτάττομεν τῷ δευτέρῳ προϲώπῳ, ἶνα μεταδῷ τοῦ προϲταττομένου τῷ τρίτῳ . . .Τούτων οθτωϲ ἐχόντων ἀποροθϲί τινεϲ λέγοντεϲ, διατί γὰρ μὴ καrὶ τὸ τυπτέτω καὶ λεγέτω καὶ πάντα τὰ τρίτα πρόϲωπα τὰ προϲτακτικὰ δεύτερα εἶναι λέγομεν, ἔνθα καὶ ἐν αὐτοῖϲ, ὡϲ eἰρηται, πρὸϲ παρὸν δεύτερον πρόϲωπόν ἐϲτιν ἡ ἀπόταϲιϲ. 4 παραδέχεται. vide Adn. crit. - 8367,2 cfr de pron. 17, 1: διπροϲhπουϲ τὰϲ κτητικὰϲ ὁ Δρόκων ἔκάλε, εκοθὸ δύο πρόϲωπα νοεῖται, τοῦ τε κτήτοροϲ καὶ τοῦ ὑπακουομένου κπτή- ματοϲ· μονοπροϲώπουϲ δὲ ἁπλᾶϲ τὰϲ πρωτοτύπουϲ θποξ γὰρ ἑνικαί τε δυῖκοί τε aληθυντικαί τε νοοῦνται, αἰ δὲ ὅϲ ἑνικαὶ ἔν τῷ ἐμόϲ, δὶϲ δυικαὶ ἐν τῷ νωῖτέρω, ὅϲ πληθυντικαὶ ἐν τῷ ἡμέτεροι.3 et supra 149, 1seq. - 8 διπροϲώπων. apud Dion. Thr. 68, 4 . legimus: αἰ κτητικαί, α καὶ διπρόϲωποι καλοῦνται. atque Draconem Sratonicensem pronomina possessiva nuncupasse διπρόϲωπα testam Ap de pron. 17 ,1. insoitam appelationem ilic censet hand recte praeferri nomini κτητικῶν, sed hoc loco solam aptam eam esse apparet.) [*](Ans. omr., masos. scm. 1s A CBb. 1 in ng argumentum subsequentium indicavit repetitis bia verbοis: περί τῶν κατα τρίτον προϲωπον προϲτακτκων ἁ δή post κατὰ add τὸ codices et bo, sed in A erasum est et in argumento om. ab E τρίτον] ex ω fecit A πρόϲωπον] alterum ex ω fecit A , vοeem. om CB 3 A punctis indicat, iustam verborum collocationem esse τοῦ πράγμ. τὴν πρόϲτ. (τὴν et τοῦ om CB · 4 παραδέχεται] videtur παρακελεύεται vel παραγγέλλει scribendum esse. HSchneider ita defendit raditam scxipturam, ut dicat ἐκενα non esse τὰ δευτέρου προϲώπου προϲτακτικά, sed ea πρόϲωπα, quae δευτέρου προϲώπου προϲτακτικῶν subδiecta sant. obstat hnic interpretationi etiem. eubseqοens ταῦτα, quod non potest non sigmifcare τὰ κατὰ τρίτον πρόϲωπον προϲτακτικά B 4- BB προϲταξιν προϲωπων A , ordinem corz A Β ἐγκελεύϲειϲ] ἐγκλίϲειϲ C 7 τρίτα B ante ἔϲτιν add καί A, sed induxit ipsa pr. m. κάπ A ~Bb μονοπροϲώπων] μονο in res A β 8 καὶ διπροϲώπων add hHig, ede entim. Hilgard mavult διπροϲώπων pro μονοπροϲώπων scribi)

Ἀλλ᾿ ἐϲτι γε πρὸϲ ταῦτα φάναι ὡϲ οὐ ψεῦδοϲ μέν ἐϲτι τὸ παρεμπίπτειν διϲϲὸν πρόϲωπον, οὔτε μὴν ὅτι ἐν δευτέρῳ προϲώπῳ καταγίνεται· οὔ γε μὴν ἐξαιρέτωϲ ἐπὶ τῶν προϲτακτικῶν τὸ τοιοῦτον ἐγχωρήϲει· πολὺ γὰρ πρότερον καὶ ἐπὶ τῆϲ ὁριϲτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ τὸ τοιοῦτον ἂν παρέποιτο. ἀποφαινόμεθα γὰρ καὶ πρόϲ τιναϲ περί τινοϲ, ὀρθῶϲ διαλέγεται Τρύφων, ἡμέρα ἐϲτίν· καὶ οὐ πάντωϲ τὰ τοιαῦτα, [*](257 s) αῦτα, ὅτι πρόϲ τινά ἐϲτι, καὶ δεύτερα εἰρήϲεται. διὸ καὶ ἐπίμεμπτοι οἱ ἀφοριϲάμενοι τὸ δεύτερον πρόϲωπον «πρὸϲ ὃν ὁ λόγοϲ», ὅτι μὴ [*](et possessidenotant] possunt conferri εfiam pronomina pexsonslia orthotonumena, ut ἐμοῦ, quippe quae ipsa quoqne duas personas designant crfἔotonesi emim haec, de qua semo est, alteri oppomttur] conferri denique possunt nomina com- parativa et quae πρόϲ τ ἔχοντα, ad siquid dicta, nominsntu , [εeiut πατήρ, υἱόϲ. efeutm Saec quoque αuudenfes non ueαm pmsoαm sed duas cogtfomus].“) [*](μAaαvκ. ὲ 11ξ, At contαa hanc sententiam plma dicere licet. ac primum. verum quidem est, duplicem persenam cogitari in his imoperativis, qualis est λεγέτω, non scium tertiam sed stiam secundam. inest autem haec duplicites personarum etiam in indicstivο. etenim huius quoque modi persona tertia utimuc ita, ut ad aliquem vel aliquos de sliquο loquamur, neque tamen ideo, quia λέγει ad lliqnem dicitur, secundae quoque tribuitur personae. quocirca etiem vitu- perandi sant, qui secundam defnientes (abd ceteris personis distinguentes) eam. esse dicunt, ad quam loqαimur, omittuntque quod addendum est: atqne de qua loquimm. imperantur quidem λεγέτω et similia seenndis personis, sed) [*](rssrm. er Ans. exse. ~ οὕτε μὴν post simplex οὐ etiem 113, 22. - 1B πρὸϲ 5ν o λόγοϲ. Dion. Thr. 51, 4 O.: πρῶτον μὲν ἀφ’ o5 ὁ λόγοϲ, δεύτερον δὲ πρὸϲ 5ν ὁ λόγοϲ, τρίτον δὲ περὶ o5 5 λόγοϲ. Choer. in Theod. Β p10.25Β. s7.31 . λαμβάνεταιδὲ ὁ Ἀπολλώνιοϲ (scil in rhematico) τοῦ προκειμένου λόγου (defnitionem Dionysianam dicit), λέγων ὅτι δέον ἐϲτὶ προϲθεῖναί τινα καὶ εἰπὲν οὕτωϲ, ὅτι πρῶτον μέν ἐϲτι (πρόϲωπον) ἀφ’οὐ ὁ λόγοϲ περὶ ἐμοῦ τοῦ προϲφωνοῦντοϲ, δεύτερον δέ ἐϲτι πρόϲωπον πρὸϲ ὃν ὁ λόγοϲ περὶ αὐτοῦ τοῦ προϲφωνουμένου, τρίτον δέ ἐϲτι πρόϲωπον περὶ οὖ ὁ λόγοϲ μήτε προϲφωνοῦντοϲ μήτε προϲφωνουμένου de pron. 19, 1ι οὐχ ὑγιὲϲ τὸ λέγειν, ὅτι πρῶτον πρόϲωπον τὸ ἀποφαινόμενον, καὶ ἔτι δεύτερον τὸ πρὸϲ ὅν ὁ λόγοϲ, καὶ τρίτον ⟨τὸ) περί τινοϲ.) [*](Ann. out., uoscs. sca. 1m A Bb. 1 νοομεναι A. , corr A β 2 νοειτε A. 3 ἀντωνυμία] ἀντῶ in 1as A | 4 7 ὑπαγορεύει-πρόϲωπον om B 6 γε om C οὐ et μὲν om B 8 o γε μὴν EHebοode, οὕτε μὴν codd. et edd. Sψa VI 855 perperam non alterum, sed prius οὕτε μὴν mutat idqne in οὐ μέντοι τὸ τοιοῦτον post ἐγχωρήϲει ponit B |1θ post αν erasum τι in A. ἰ τινοϲ A. , τινων A 3LBb 11 ὁρθδϲ] fol 67~ A πάντωϲ] πάντα C 12 n τινάϲ δεύτερα in ras A 13 προϲωπον om A. , add A in ng. post πρόϲωπον inseri vυlt τὸ ΒSchneider comm. 39, quo non opus est ὃν] Βylbmrg: legi etiam potes4 πρὸϲ ὃ netero genere u4 supra 254, 5]: ad quem locum hic repict. respicit potius ad locum Dionysii, ubi cr adn. crit. in ed. Uhl.)

ϲαφὲϲ κἀκ τοῦ παρεπομένου ἀριθμοῦ. ἡνίκα γὰρ δευτέρῳ προϲτάϲϲεται, ἑνικῶϲ μὲν γίνεται λέγε, πληθυντικῶϲ δὲ λέγετε. οὐ μὴν ἐν τῷ λεγέτω ταὐτὸν παρακολουθήϲει· τρίτου γὰρ καθεϲτῶτα τὴν ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ διαλλαγὴν ἴϲχει τοῦ ἀριθμοῦ, λεγέτω λεγέτωϲαν, τοῦ ἐγκειμένου δευτέρου προϲώπου οὐδαμῶϲ τοιοῦτον ἀναδεχομένου. ὃ δὴ εἰ φύϲει προϲέκειτο κατὰ προϲώπου μεριϲμόν, [*](260 b) ἀνεδέξατο ἂν καὶ τὸν ϲυνόντα ἀριθμὸν ἑνικὸν καὶ πληθυντικόν, καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἀντωνυμιῶν, ἡμέτεροϲ, ἐμόϲ· νυνὶ δὲ τὸ λεγέτω καὶ λεγέτωϲαν καὶ τὰ ὅμοια οὐκ ἔχει διαϲτολὴν τῶν κατὰ τὸ δεύτερον πρόϲωπον ἐν ἀριθμῷ, πότερον ἑνί τιϲ ἀποφαίνεται περὶ ἑνὸϲ ἢ πλείοϲι περὶ ἑνὸϲ ἢ καὶ περὶ πλειόνων. οἷόν τε γάρ ἐϲτιν φάναι καὶ ἀθροίϲματι ἐγρηγορείτω ὁ ϲτρατηγὸϲ ὑμῶν καὶ ἑνὶ ἐγρηγορείτω ϲου ὁ [*](non sunt personae secundae, quoniam iussa hic non perinent ad sos quos aHlο- quimur, sed ad eos, qui in tertia persons cogitantur.) [*](Aaovκ. β 1I4. 1es patet etiam ex numeri signifcatione. namque numerus imperativοrum secundae personae alias est, quando ad unum, alius, quando- cumque ad plures loquimur: λεγέτω et similia hoc diaerimine carent, neque elia forma utimur, si ad unum nos convertimus, alia si ad plures sed ad eorum tantum numerum, quos facere aliquid vοlumns, mntatnr forma horum impera- tivοrum.) [*](assriκ. er Ans. exse. 1 τὰ προκείμενα: λεγέτω et similis. - 4-p 369, 7 Choer. in Theod. ~ 234. 29B. 42, 14 .: οὐ δύνανται τὰ τρίτα προϲτακτκὰ δεύ- τερα λέγεϲθαι, ἔπειδὴ ἐν τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ τὰ δεύτερα πρόϲωπα οὐ λέγονται ἀνομοιοϲχήμωϲ ἀλλ’ ὀμοιοϲχήμωϲ ἐὰν μὲν γὰρ ἑνὶ προϲτάξωμεν, τύπτε φαμὲν ἑνικῶϲ . . .,ἐὰν δὲ πολλοῖϲ, τύπτετε πληθυντικῶϲ . .. τὰ δὲ τρίτα πρόϲωπα ἐν ταϲ προϲτακτικοῖϲ καὶ ἀνομοιοϲχήμωϲ λέγονται· καὶ γὰρ ἑνὸϲ παρόντοϲ προϲώπου λέγομεν καὶ προϲτάττομεν τυπτέτωϲαν πληθυντικῶϲ, καίπερ πρὸϲ ἔνα τὴν ἀπὸ- ταϲιν ποιούμενοι, εἰϲ μετάδοϲιν πολλῶν . . .καί πάλιν ἐκ τοῦ ἐναντίου πολλῶν παρόντων λέγομεν καὶ προϲτάττομεν τυπτέτω ἑνικῶϲ, καίπερ πρὸϲ πολλοὺϲ τὴν ἀπόταϲιν ποιούμενοι, εἰϲ μετάδοϲιν ἑνόϲ κτλ. -. Β -8 γοῦ ἔγκειμένου-ἀναδεχομένου. secumdαe perscαe, quae tπ umperαtiuis fefiαe personae quas4 lae4, nom indicafut aRΠα diεeretαρ. - 8 β δὴ -προϲέκειτο. qαe persea st no modo lαfεet n fertαe mperαhcs, sed nofura (non solum cogitendo) his ιmperoticis αdiuncta eser -- κατὰ προϲώπου μεριϲμόν. fa u4 secunda quoque persono propriis orme indica- retsr. ubδi enim personae fezione indicantur, ibi verbοum quasi dividant in di- versas formas. paullo aliter 207, 4 ἐγκλίϲειϲ praeter infnifivum εἰϲ πρόϲωπα καὶ ἀριθμοὺϲ μεριϲθeϲαι dicentur. 14 5 καὶ περὶ πλειόνων. dicere debebat καὶ πότερον νὶ πλείοϲι περὶ πλειόνων.) [*](An~. emr., mscs. som. 1s ABb. 2 προϲτάϲϲεται Lhlig et ESohneider comm. 39~, ϲυντάϲϲεται codd. et edd. β 4 ante τρίτοιϲ add τοϲ CB 6 εαὸτὸ Β 7 καθεϲτῶτοϲ C ἔχει CB 8 ente τοιοῦτον add τὸ b cum 9 μεριϲμόν] ἀριθμόν B | 11 εμοι A. , corr A 12 λεγετϲαν A. , ω add A 13 ἐν fecit ex επ A ἀποφαίνοιτο C 14 5 καὶ περὶ πλειόνων om A. , add in ng A 1 1λ γρηγορείτω bis Ϲ. posterioris ἐγρηγορείτω litterae mi in A correcturae)

Τὸ δὴ οὖν λεγέτω καὶ [*](258 s) πάντα τὰ τοιαῦτα ϲημαίνει ἀπόντων προϲώπων πρόϲταξιν, ἀναγκαίωϲ δευτέρου προϲώπου ἐναλλαϲϲομένωϲ παραλαμβανομένου εἰϲ μετάδοϲιν τῆϲ προϲτάξεωϲ, ἐπεὶ πάλιν ἡ πρόϲταξιϲ ἐκτὸϲ δευτέρου προϲώπου ἀϲύϲτατόϲ ἐϲτιν· ἔνθεν γὰρ καὶ ταῖϲ ἐν δευτέρῳ προϲώπῳ νοουμέναιϲ ἁπάντοτε κλητικαῖϲ ϲύνεϲτιν.

Πρόκειται δὲ ὡϲ τὸ πλέον ϲυνεμπίπτουϲι τῆϲ ὁριϲτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ [*](De ambigaitato formarum imperativorum secundae personae eiusque remedlis.) κλίϲεωϲ αἱ φωναί, ὡϲ τὸ λέγετε καὶ λέγεϲθε καὶ ἔτι διανοεῖϲθε καὶ ἅπαντα τὰ τοιαῦτα. καὶ ἐπεὶ πάλιν αἱ κλητικαὶ ϲυνεμπίπτουϲι ταῖϲ [*](Aaovκ. β 11Β. Ergo λεγέτω λεγέτωϲαν si dicimus, indicamus quod absentes personae facere debent, secundaque persona non assumitur nisi eo consilio, ut ϲinssum elii tradat. nam sine secunda imperari sane nequit. ita ft, ut iussa etiam cum vocativis, quos nbδiqne secundae personae esse patet, proferantur.) [*](Aaαvκ. β 11θ. Ϲongruunt, ut iam diximus, formae indicativorum in se- cunda persona plerumqne cum imperativis [act in plurdli et duali numero], s. g. λέγετε et διανοεῖϲθε et cum rmrsus nominum vocativi cum nominativis in plurali congruant, quorum bi cum indicativis, illi cum ioperativis iunguntur, rursus distinctio deest in διανοεϲθε ἄνθρωποι, nisi accedunt elia, quae imperati vocstivive ant indicativi nominative propmia sunt. velut si ὄντεϲ adicitur) [*](τxsrκ. er Ans. exso. 4 ἐναλλαϲϲομένωϲ adverbio idem signifcari dicit Ska VI Β, quod loco Choerobosci in Testim. exscripto ἀνομοιοϲχήμωϲ voce. immo hoc potina velet: squιs αcit λεγέτω ἐκεῖνοϲ vel λεγέτωϲαν ἔκεῖνοι, modo eomset4t numerus ecunπ, que4 tuὸenfr tunsum qqli9 pel elas frodere, quem uuπe0 εmperutici, modo disεrepat. - 7 ϲύνεϲτιν verbi snbδiectum ἡ πρόϲταξιϲ est: haec cem vocαtets, qu9 semper t secunda persma cogιtαnfur, (non sempe1, sed saepe) ιungtna4, quta πρόϲταξιϲ uεα ona pertinet ad secundam persenam. - Β πρόκειται: 253, 20 seqq.) [*](debentur, sed ab ipsa pr. m. factae. Phrynichns 118, 3 L. vituperat γρηγορῶ eb γρηγορεῖ pro ἐγρήγορα et ἐγρήγορεν dicte sed etiam ἐγρηγορέω dictum est (Aristot. probl.lV 5 877 a 9 et Themist. or. 26 315 H), nec dubitari potest quin qnae forma abo γ incipit ex altera nata sit. vide Lobeckinm ad Ehrym. locum ϲτρατηγὸϲ] ϲτρατὸϲ HΒSchneider comm. 39, videlicet ut haec ad multitudinem dicantur. at multitudo signifcatur ὑμῶν pronomine accedit quod, si collectivum ϲτρατόϲ ponitur, deest exemplum, in quo πλείοϲι περὶ ἑνὸϲ ἀπο- φαίνεταί τιϲ) [*](Ans. emr., masεs. scs. im ACBb. 1 - 2 μονή -νουμένη om A , add A in ng β 1 ἡ om ῦ 2 ente πρόϲωπα fortasse addendum est ἀπόντα | ente πανία videtur α erasum in A ἀπόντων] ex ω factum in A. rasura β 4 ἐν- αλλαϲϲομένωϲ Βb, ἐναλλαϲϲομένου A C sed in A vox, quae ita in similitudinem subδsequentis cornpta eret, inducta est παρολαμβανομένου] primum et alterum α in ras A , A videtur περί scmipsisse | B προταξεωϲ A , corr A πράξεωϲ B ἐκτὸϲ] ἐκ τοῦ B β 7 κλιτικαιϲ A·, corz A κλητικαὶ ϲύνειϲιν poscit HSchneider comm. 39 μbicumque ιpss secunde persons impeamms, u4 aHquid fμciαnt, voeatiei accedunt, qulbus eas aΒoquimur. at non ubδiqοe accedunt, neque idcirco eos apponi dicere licet, quia imperari sine secunda persona nequeat. vide Adn. exeg. Β πρόϲκειται codices, πρόκειται EIebode et b 8 λεγεται A. Γ λεγεϲθαι et διανοειϲθαι A. |ab διανοειϲθαι inc. fol 67 v A 10 κλιτικαι A , eorm A2)

Μἂν μετὰ ἄρθρου δὲ λέγομεν οἱ ἄνθρωποι διανοεῖϲθε, οὐ κατ᾿ ἐγκέλευϲιν τοῦ διανοεῖϲε, κατὰ δὲ τὴν ὑπάρχουϲαν ἑκάϲτῳ διάνοιαν, ἣν ὁριζόμεθα ἐν τῷ διανοεῖϲε, ὡϲ εἰ καὶ λέγοιμεν ὑπάρχει ἐν ὑμῖν τὸ λογιϲτικόν, τοῦ ἄρθρου μηνύοντοϲ τὴν εὐθεῖαν. — εἰ γὰρ προϲθείη τιϲ τὸ ὦ, γενήϲεται καὶ τὸ [*](ἄνθρωποι διανοεῖϲθε enuntiato, verbum indicativum esse apparet, ut in prima et teria persona ἄνθρωποι ὄντεϲ διανοούμεθα εἰ διανοοῦνται. stiam ex dngulsri νθρωποϲ ὦν διανοῇ, διανοοῦμαι, διανοeται res elucet; atque inde, quod psrti- eipium cum vocativo consαui nequit. (ands etiam demonsraimns ϲύ enm -ν conienctum nominativum, non vocativum esse.)) [*](μααvκ. β 117. Atque etiam i articulo addito οἱ ὅνθρωποι διανοεϲθε dici- mus, hoc non facimus imperantes, ut homines quidam recte cogitent, sed indi- esmus unumquemque hominem mente praeditum esse, cum ex arfdeulo ap- parent ἄνθρωποι esse nominativum si εerο pro articulo adverbium ὦ addetux, διανοεϲΕε fel imperativus. item si adicietur ἄγε. - e conxario si pro ἄγε ponetux ὄι, vm sus constructio mutabitur in indicativum modum.) [*](τssrm. er μns exse. 1B ἀπεδείκνυτο: 215, 28. - 1B ad κατ’ ἐγκλευϲιν subandiendum λέγομεν. - ad τοῦ διανοέϲθε vide Adn. crit.) [*](μns. cmx., nasϲs. scm. rs A Bd. 1 ϲυγγίνεται] γγινεται A in ras, γίνεται B δ’ om A , add A δ’ ν B ευθειαϲ A. , corz A κλιτκαι A. , corr A 2 oi A, sed οἱ in res A 8 ἐππροϲγίνεϲθαι B ad eoniunctivum post εἰ sequentem cr Adn. crit. ad 117, 4. 135, 9. 169,14 huius ed. i 4 Εοι A. 4-θ οντεϲ -ανθρωποι om A , add A in ng β 4 διανοειϲθε ex διανοειϲθαι factum in A. 1 6 τοῦ ente τρίτου om Bb ( 7 κὸκ AλBb β θ pro καὶ ἔτι exhibet ὅνθρωποϲ ν 10 ιλιτικον A. 1 αλλαϲϲονται A , ἐν supra add A 12 ιλιτικων A , corr A κλητικῆϲ B β 1B ϲ] ω in ree A , item ειη 1 14 ωϲ εἰ καί εγω ων om A. , add in ng A |ἄρθρα scripserat A, sed ipsa m. pr. correxit δὲ om C |λεγομεν A, λέγωμεν CBb. vide Adn. crit. ad 97,10 huius ed. 15 οὐ κατ οὐκέτ’ Dodithins διανοειϲθαι A, sed αἱ induxit et supra scr. ε A. Βilgard conicit aut τοῦ διανοεϲθαι aut τὸ διανοeϲθε scriben- dum esse | 1ὲ 16 κατὰ -διανοῖϲθε om B 17 λέγομεν ϹB ὑπάρχειν omnes codd., ὑπάρχει b ἡἡμν OB ~ λογιϲτικόν] κλητικόν 18 ε] η A. γὰρ] an γοῦν7 colus vis apud Ap. modo causalis modo adversativa est. hic enim coniunctione adversativa omnino οpns est l προϲθείη] εἰ in raa A2)

Περὶ δὲ τῶν μὴ ὁμοφωνούντων μήτε ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲι μήτε ἐν τοῖϲ ῥήμαϲιν οὐδὲ κατ᾿ ὀλίγον τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ δεῖται λόγου, ἄνθρωποϲ ἔγραφεν, ἄνθρωπε γράφε. εἰ γὰρ ἀνὰ μέροϲ πάλιν τὸ ἕτερον γένοιτο ὁμόφωνον, τὸ ϲυμφερόμενον τὸ ἀμφίβολον ἀποτρίψεται. φέρε φάναι ἐπὶ τοῦ Ἑλικών καὶ τῶν ὁμοίων ὀνομάτων· προϲκείμενον γὰρ τὸ ὁριϲτικὸν εὐθείαϲ ϲύνταξιν ἀποτελεῖ, Ἑλικὼν γράφει, τό γε μὴν προϲτακτικὸν κλητικήν, Ἑλικὼν γράφε.

ἢ ἀνάπαλιν ἐπὶ τοῦ ἤχει, λέγω κατὰ παρατατικὴν προφορὰν τοῦ τρίτου προϲώπου, ἤχει ποτὲ τὸ ἐν (Δωδώνῃ χαλκεῖον· ἀλλὰ καὶ κατὰ προϲτακτικὴν [*](Aaevκ. HI8. Βi neque imperativus cum indicauivο nec vocativus eum no- minativo congruit, consructio non indiget explanationis, sed per se plana est, ex. gr. in his. ἄνθρωποϲ ἔγραφεν, ἄνθρωπε γράφε. si vero alterutrius, aut nomi- nis aut verbi, sensus ambiguus est, tolletux ambiguitas plerumque voce altαra, velut appa εἰ nomen proprium Ἑλιεών et similia, quae vocativum et nomina- uivnm non disfinguunt, nominstivοs esse addito indicativo, vοcativοs adiecto imperativo.) [*](Axαvκ. ὲ 119. itidem χεῖ aperte indicafivus imperfecti est, ubicumque accedit nomcinafivus, contra imperatdvus, nbδi vocativus additur. si vero adiectum nomen dubitari potest utrum vοcafivi sn nominativi casus sit, plena erit am- biguitas. ibi proderunt illa additamenta, de quibus modo disseruimus, articulus, ὦ et ὅγε adverbia, ὅτι coniunctio. nec fugit me indicium vοcatiτi in eo posi- tum, quod absolmtsm vim habet nec indiget verbi, quo eget nominativus.) [*](τssrκ. xv Ans. sxze. 2 efrr de adv. 123, 10 καί τινα τῶν ἐπιρρημάτων eργετοι τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἕνεκα τοῦ ϲημαινομένου. τὸ ἄγε παρακελευϲτικὸν οὐ τετά- ξεται ϲὺν ὁριϲτικῇ προφορὸ. - 8 φέρε φάναι ἔπὶ τοῦ Ἑλικών, exempli gratia a Eeheoaιs nomiae. cr 38. 26. 10 Ἑϲικὡν γράφει interpretamur: E. plag. textorem enim celeberrimum dicere videtur - 1ξ ὸ ἐν Δωδώνῃ χαλκεῖον. cfΕ Sαab. rgm. 3 ex bro VD, 45 M.) [*](Ans. omr., Ssϲs scs. m Α )βb. 1 2 διανοειϲθε -ανθρωποι om A, add in ng A ψ 2 5, qnod omnes codd. et edd. praebδent, uncis inclusit Ϲhlig, quippe quod pugnet cum enbsequentibus. neqne ἀλλ’ εἰ καὶ ἔτι τὸ ἄγε interpretan- dum est sed si etam praefer ὦ addimus ἄγε, verum idem vilet atque ἀλλὰ καὶ ἔτι εἰ τὸ ἄγϲ. ide exempla abnormis verborum coHlocationis fpnd Ap. in. ESehneideri comm. 69 3 εἰ om C alterutrum ὅτι om C 1 4 ιλιαν A. , εγ add A τῶν om B περί τῶν μή ὁμοφωνούντων Α in ng ἰ 7 εγραφε A 8 γένηται C τῷ ϲυμφερομένῳ B ἀποτριθήϲεται C 8 sa A, περὶ β5 προκειμένων C 1 10 εδθcαν Βb, qnod non est praeferendum meliorum codicum scmipturae εὐθείαϲ, quamquam l. 11 seqnimr κλητικἡν post γραφει suρs add ελικων A ) inter γράφει et τό exbibet ὁριϲτικόν, B ibidem ἐνικόν. Sophianns (apographo A codicia correcti usus): ἀποτελe τὸ Ἑλικών, γράφει. Ἑλικών 1 11 ιλιτικην A. , corr A κλητικόν OC 12 posterius τοῦ om Β 13 προϲτακτικὴν] πρὸϲ scripsit A in Βne folii 67v, τακτικήν initio fol 68r. A erasit ilic et eddidit hic ϲ)

Ἐδείκνυμεν τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ ἁπάντοτε τὰ πληθυντικὰ ϲυνεμπίπτοντα, πίπτοντα, ὧν ἡ διάκριϲιϲ ἐγίγνετο διὰ τοῦ ἄγε ἢ ὅτι, ὑποϲτελλομένου ἑνὸϲ ῥήματοϲ τοῦ ἐϲτε. τοῦτο γὰρ ἀπέβαλλε τὴν ἀμφιβολίαν, εἴγε βαρυνόμενον μὲν προϲτακτικόν ἐϲτιν, ὀξυνόμενον δὲ ὁριϲτικόν. καὶ ἴϲωϲ [*](Aaαvκ. β 126. mperativus igitur praesentis pluralis personae secondae et indicativus semper congruunt, excepta una forma verbali ἐϲτε, quae ambi- guitate caret, quia βαρυτόνωϲ prolata imperativi est, ὀξυτόνωϲ indicativi. ac videbitur generalis regula neglegentia violata esse et vitium inesse aut in οxy- tono ἐϲτέ aut in barytono ἔϲτε.) [*](rssrm. er Ans. exso. ἑ Ϲχει Ἑλικῶν. Βllebode in ng remittit legentes ad duos locos Plutarchi,unnm Philostratimaioris,ubi mathematicusΒelico, Ϲyzieenus, Platonis socine laudatur: sunt περὶ Ϲωκράτουϲ δαιμονίου , περὶ δυϲωπίαϲ 11 vitae Apollonii Tyan. Β5. at non ita χεῖ verbum indicat Ϲyxicenum, ut γράφει textorem. - 7 ἡ αὐτοτέλεια. cfr de pron 53, 16: ἡ κλητικὴ αὐτοτελὴϲ οὖϲα ϲτιγμὴν ἀπαιτεῖ· διὸ οὐδέποτε αἰ ἐγκλινόμεναι (scil ἀντωνυμίαι) μετὰ κλητικῆϲ τίEενται, et vide comm. HSchneideri ad h l et Hriedlaenderum Micanoris sui 36seq., qui tamen de exempli hic subsequentis forma fallitur. Nicanor ad Α 59 Ἀτρείδη νῦν ὄμμε (p 141 Pr): μετὰ τὸ Ἀτρείδη δὲ ϲτίζειν, ἐπεὶ αἰ προϲαγο- ρευτικαὶ τῶν περιόδων αὐτοτελεῖϲ εἰϲιν. - 1θ ad ἤχει vide Adn. orit. - 11 Ἐδεί- κνυμεν: 2e1. 2e. 2e2.25. - 11 -p873,3 Ϲhoerob.in Theod.1 se.sθ. 743.a2 ~., qui Apollonii rhematicum in explanandis canonibus verbοslibns exscribere solet: ὁμοτονοῦϲι ταῦτα (imperativi ψlursles secundae personae) τῷ δευτέρῳ προϲώπῳ) [*](Ans. cmv., nscs. sca. 1κ A CB5. 2 παρατατικὸν ζBb, προϲτακτικὸν .. 3 κλιτικὸν A. , cor A ῇ 4 τέλειον B β 7 5 Ἑλικών ὅτι χεῖ om Ϲ Γpost χεῖ add Βb, quod non solum supeffuum est, sed οfendit, quia tertio hoc exemplδ demonstrare volebat Ap., ὅτι coniunctione satis indicari χεῖ indi- cativum esee 8 κλιτικηϲ A , corr A |ενλειπον A, ἐλλείποντι C | 9 ῥήμαϲιν h (non A, de quo Hekkeᾳ aravit) ente ομολογει exbibet rποτελει A, sed abo ipsa pr. m. inductum κλιτικηϲ A. , corr A ἐϲτιν om B τὸ om A B 16 5 om Βb |χεῖ oncis inclosit hlig. Priedlaender Miesnoris sni 36 putet cἰον Ἑλικών. χεῖ scribδendum esse, quae ita intelegit: Sλ a. exemylo Ἑλικὼν ἤχει post prmam εocem postura ndcαtmm μuert λu4c uox de- esse eerἔtem, ex ac pere ζone condudetur vocαfisum esse sin eufem aec ue poeturαm non admiser4t sed verbum dederoeert ad αomyendαm sentεmtiαπ, om9- nativum esse. st si boc vοlnisset Ap., ϲτγμῆϲ mentionem fecisset β 1I Haαντα ) τὰ ante τοῦ posuit B ~ 12 ἑγένετo B ~ 18 τούτου A. 1 ἀπέβαλε CBb)

Ἐρ᾿ οὗ ἂν φαίη τιϲ ὡϲ ἅπαντα τὰ εἰϲ τε λήγοντα προϲτακτικὰ βαρύνεται, καὶ διὰ τοῦτο βαρυνόμενον τὸ ἔϲτε κατώρθωται, καὶ λείπεται [*](261 s) τὸ ἐϲτέ ὠλιγωρῆϲθαι, ὅτι μὴ ὁμοφωνεῖ τῷ κατωρθωμένῳ. ἀλλ᾿ ὁμοτονεῖν θέλει τὰ δεύτερα ὁριϲτικὰ πληθυντικὰ τοῖϲ πρώτοιϲ, ἴμεν ἴτε, δίδομεν δίδοτε· εἰ οὖν ἐϲμέν, δῆλον ὅτι καὶ ἐϲτέ, ἡμάρτηται δὲ τὸ ἔϲτε προϲτακτικὸν βαρυνόμενον.

Τί οὖν χρὴ ἐπὶ τοῦ τοιούτου διαλαβεῖν; ἢ ἐκεῖνο ἀποφήναϲθαι, ὡϲ ὀξύνεται μὲν τὸ ὁριϲτικὸν ἐν τῷ ἐϲμέν καὶ ἐϲτέ διὰ τὸ εἶναι ἐγκλιτικά, οἷϲ οὐ ϲύνεϲτι βαρὺ τὸ τέλοϲ· καὶ ἐπειδὴ ἐν τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ ἀφίϲταται ἡ ἔγκλιϲιϲ, ϲυναφίϲταται καὶ ἡ ἐπὶ τέλουϲ ὀξεῖα, ἥτιϲ αἰτία ἦν τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ. — διὰ τοῦτο τὸ [*](Aaαvκ. β 121. lam dixerit quispiam, imperativοs omnes in τε desinentes βαρυτόνωϲ pronuntiari. cuine regulae si rationem habδebimus, ἔϲτε legtimum. esse dicemus, ἐϲτέ illegitimum, quia cum legtimo non consentiat. at alia regula docet, secundas personas indicativi plurmlis numeri accentu suo concinere cum primis, unde colligendum est, ἐϲτέ recte se habere, quia pronunfiatur ἐϲμέν, et εοs arse qni imperativo barytonesin trribunnt.) [*](Aaevκ. ψ 122. Solvenda quaestio ita videtur, ut dicamne indicativum qui- dem ἐϲτέ, sicut ἐϲμέν, in uluma acui, quia voces encliticae sunt, quae barytonesin respuunt, in imperauivο autem enciein locum non habδere itaque ne oxytonesin) [*](τῶν πληθυντικῶν τοῦ ἰδίου ὁριϲτικοῦ . . .πλὴν τοῦ ἔϲτε καὶ φάτε· τὸ μὲν γὰρ ὀριϲτκὸν ὀξύνετοι, ἐϲτέ καὶ φατέ, τὸ δὲ προϲτακτικὸν βαρύνεται, οἶον ἔϲτε καὶ φάτε. πituperaverat oxytonesin ἐϲτέ εοcis Heraclides Mfiesius, vide Enstath. ad d. γ 1 p1457,4(frgm.4B ps4 in LϹohnii ecllectione fragmoentorum Heraclideorum): μάρτηται κα6’ Ἡρακλείδην τὸ ἐϲτέ. ὡϲ γὰρ οὐ λέγομεν δείκνυϲτε ἤ φαϲτέ,οὕὕτωϲ οὐὲ’ ἕτε ἔϲτέ. ἔτι δὲ καὶ καθότι ὀξύνεται, οὐδὲν γὰρ τῶν εἰϲ τε ληγόντων ὀξυτο- νεται, ἡμαρτημένου τοῦ φατέ. καὶ Ἀρίϲταρχοϲ ἁμαρτάνει, φηϲίν, ἐγκλίναϲ ἐν Ἠλϲάδι τὸ εὑμεϲ μάρτυροί ἔϲτα (Γ 280). οὐ γὰρ ἀνῇρηται τι μὴ πρότερον ὅξυτο- νούμενον εἰ δὲ ἀνῇρηται τὸ ὀξυτονούμενον, ἄτοποϲ, φηϲί, καί ἡ ἔγκλιϲιϲ. Herodian. pros. H. in schol. A ad Γ 280 (Ιl 41,11 Lt2): μdρτυροι ἔϲτε: παροξύνεται τὸ ἔϲτε Ἴνα προϲτακτκὸν γένηται ὁμοίωϲ τῷ φυλάϲϲετε . . . ἀναγκαῖον μέντοι ἐϲτὶ παρα- φυλfξαι ἐκεῖνο, ὡϲ ὅτι τὰ εἰϲ τε λήγοντα πληθυντικὰ ὁριϲτικὰ καὶ προϲτακτικὰ ἀεὶ ὁμοτονεῖ ὑπεϲταλμένου τοῦ ἔϲτε, οἰον λέγετε ὅτι λέγετε, ἄγετε - ὅτι ἄγετε. e eliam Hpim. Homer. Aῦ I152.16. EM 381, 59.) [*](rssxκ. er μns. xxo. 1θἐγκλιτικά - τέλοϲ. cfὰ supra 1ξ4, 15 - 17 et de pron. 38, 11: πᾶν μόριον ἐγιλιτικὸν τοι ἀπὸ περιϲπωμένου ἢ ἀπὸ ὀξυτόνου ἐγκεκλίϲθαι· ἀπὸ γὰρ βαρυτόνου ἀδύνατον . . .εὐλόγωϲ οὖν διὰ τὴν ἐπὶ τέλουϲ βαρύτητα ἡ ἔγιλιϲιϲ οὐκ ἦν.) [*](Ans. qmr., crsca som. 1m ACBb. 1 ὠλιγωρῆϲθαι] utrumqne ω ab A ex factum, λιγωρεῖϲθαι , ὀλιγωρῆϲαι C ὅπεϲτιν] ὑπέϲτη CB β 5 ὠλιγωρῆϲθαι] eaedem discrepantiaein A Β, quae lin. 1 | μὴ Ab, οὐκ Β, om C ὀμοφωνε] όμοτον5 ci. Soph. ( κατωρθωμένψ] primum ω ex fecit A , κατορθουμένῳ CB 6 δίδομεν) μὲν in ras A β 7 ἡμάρτηται δὲ τὸ ἔϲτε inseruit lhlig, τὸ δὲ tan- tum inter ἐϲτέ et προϲτακτικὸν addunt Bb 1Β χρὴ om C τοῦ τοιούτοu) τοότου , τοῦ ποιητοῦ B ἀποφαίνεϲθαι β 12 καὶ om C ante τέλουϲ add τοῦ B τιϲ om C τὸ om C)

Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ τῆϲ ὑποτακτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἥν τινεϲ καὶ [*](c. XXVII) διϲτακτικὴν ἀποφαίνονται ἀπὸ τοῦ ἐξ αὐτῆϲ δηλουμένου, καθάπερ καὶ. αἱ προκατειλεγμέναι ταὐτὸν ἀνεδέξαντο· ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι ὡϲ τὸ ἐὰν [*](quidem. — sic etiam εἰμί, quippe quod inclinari possit, in ultima acuitur, ἴϲθι imperativus, utpote qui inclinationis expers sit, non acuitur, quamquam ceteri imperativi in θι desinentes eodem tenore utuntur atque indicativi in μι exeuntes. (Nec assentiendum est ies, qui in ultima acuto acentu pronumfieri iubent φαθι imperativum, quem ipsum quoque, quia imperativi numquam inclinantur. βαρυτόνωϲ proferri necess est. ac refelluntur illi etiam teria imperativi persona φάτω.)) [*](ARGVM. § 123. Deinde de coniunctivo modo dicendum est, quem nonnulli etiam dubitativum nuncupant ab eius significatione, sicut reliqui quoque modi, de quibus iam disseruimus, nomen ab vi sua acceperunt. namque ἐὰν γράφω et similia dubitationem de actu qni futurus esse videtur denotant.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἔνθεν ad 1 —2 referendum est. φημί ut εἰμί cum inclinatione accentus habet oxytonesin, φἀθι ut ἴϲθι cum orthotonesi barytonesin. — 4— 7 in alio libro contrariam sententiam secutus oxytonesin φαθι vocis probasse vietur. Ἐκλ. διαφόρων λέξεων AC II 468, 9: διὰ τί ὀξύνει τὸ φαθί Ἀπολλώνιοϲ; ἐπειδὴ πᾶν ῥῆμα τῶν εἰϲ μι τροπῇ τοῦ μ εἰϲ θ, ϲυϲτέλλων τὴν παραλήγουϲαν εἰϲ τὴν τοῦ πρώτου προϲώπου τῶν πληθυντκῶν (sci παρελήγουϲαν ϲυλλαβήν), μετὰ τοῦ αὐτοῦ τόνου προϲτακτικὸν ποιεῖ τίθημι τίθει, ἵϲτημει ἵϲταθι, καὶ ἐπειδὴ ὀξύνεται τὸ φημί, ὀξύνεται καὶ τὸ φαθί. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ἐβάρυνεν οὐδὲν γὰρ προϲτακτικόν φηϲιν εἰϲ θι λῆγον ὀξύνεται (cfr Lentzii Herod. I 463.16).item schol Rav.in Aristoph. Equ.22: τὸ δὲ φάθι ἀπὸ τὸῦ φημί· φήϲω ἔφην φάϲ φάντοϲ φάθι. ὅπερ ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ ὁξύνει, ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ βαρύνει. — 6 ὁμοίωϲ τοῖϲ ἄλλοιϲ, sicut imperativi φάτον et φάτε. 8—p 875, 2 Prisc. XVII § 79 et 80 241, 4 et 17 H.: Subiunctivus et dubitativus dicitur . .  Frequntissime si coniunctio dubitationem significans ei sociatur, id est pro ἐάν graeca coniunctione posita Choerob. in Theod. B 25, 8 et 13 B. 789, 7 et 13 G.: ἰϲτέον δὲ ὅτι τὰ ὑποτακτικὰ ἔξ ἔχουϲιν ὀνομαϲίαϲ, τρεῖϲ ἀπὸ τῆϲ ϲημαϲίαϲ καὶ δύο ἀπὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ καὶ μίαν ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ. καὶ ἀπὸ μὲν τῆϲ ϲημαϲίαϲ λέγονται ἀποτελεατκὰ καὶ αἰτιολογικὰ καὶ διϲτακετικά . . . διϲτακτικὰ δὲ, οἶον ἐὰν λούϲωμαι ὑγιαίνω,) [*](ADN CRTI., DISCR. SCR. IN A ACBb. 1 ὁριϲτικὸν om C ὃν —προϲτακετικόν om B | ὃν καθὸ ἐγκλιτικόν] ἐγιλιτικὸν ὄν C| ἴϲηθι C || 2 καθὸ οὐκ] οὐ καθὸ καὶ B || 3 ὁριϲτκοῖϲ add Uhlig || 4 εῖμι ἵθι om A1, A in mg add ειμι ειθι; C pro ἴθι exhibet ἐϲτί, B ἴϲθι ἔνθεν] fol 68v A || 6 καθεϲτὼϲ C, καθεϲτὸϲ ABb. vide Adn. crit. ad 290, 7 huius ed. || 8 περι υποτακτοκ supra scripsit ut indicem argumenti A1, in mg repetivit ante περὶ add κε B | ὑποτακτικῶν || 10 ταὐτὀ B |ὡϲ om Bb, vide ad ὅτι ὡϲ RSchniederi comm. 131 ad 108, 27 | τὸ] ἐν τῷ C)

Ἀλλ’ ἴϲωϲ ἀντικείϲεται τὸ μηδὲ αὐτὰ ἔχεϲθαι τῆϲ ἐννοίαϲ τοῦ διϲταγμοῦ, τὸν δὲ παρακείμενον ϲύνδεϲμον αἴτιον γίνεϲθαι τῆϲ διϲτακτικῆϲ ἐννοίαϲ. καὶ εἰ ἀπὸ τῆϲ δυνάμεωϲ τῶν ϲυνδέϲμων ἔοικεν τὰ ῥήματα ἀνάγεϲθαι, οὐδὲν κωλύει καὶ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ μετατίθεϲθαι τῆϲ ἰδίαϲ κλήϲεωϲ, ἀναδεξαμέναϲ τὴν ἐκ τῶν ϲυνδέϲμων δύναμιν. οὐ γὰρ ἔτι ὁριϲτικὸν τὸ εἰ ἔγραψα, εἰ ἐφιλολόγηϲα, οὐδὲ ταὐτόν ἐϲτι τὸ φιλολογήϲω τῷ ἤτοι φιλολογήϲω ἢ πορεύϲομαι εἰϲ περίπατον, οὐδὲ τὸ γράψαιμι ἄν εὐχὴν ἐπαγγέλλεται, ὁριϲμὸν δὲ τοῦ ἐϲομένου πράγματοϲ. ϲχεδόν τε ὑπὸ τὸν αὐτὸν διϲταγμὸν πίπτει [*](265 b) τὸ εἰ περιπατεῖϲ κινῇ τῷ ἐὰν περιπατῇϲ κινηθήϲῃ, καὶ οὐ καλεῖται τὸ εἰ περιπατεῖϲ διϲτακτικόν.

Ἀλλὰ πρὸϲ τὴν τοιαύτην ἀντίρρηϲιν ἐνὸν ὑπαντῆϲαι ὡϲ αἱ μὲν ἄλλαι ἐγκλίϲειϲ ἐκτὸϲ οὖϲαι τῶν ϲυνδέϲμων τὸ ἐξ αὑτῶν δηλούμενον ἀνεδέξαντο, ἐξ οὗ καὶ τὴν θέϲιν ἔϲχον τοῦ ὀνόματοϲ. προῦπτον γὰρ ὅτι τὸ γράψαιμι εὐχῆϲ ἐϲτιν παραϲτατικὸν καὶ τὸ περιπατῶ ὁριϲμοῦ· [*](ARGVM. § 124, At fortasse contra dici poterit, in coniunctivis ipsis non inesse vim dubitativam, sed hanc effici coniunctione adiecta. ac si aptum est formes verbales nuncupari ex coniunctionum adiectarum sensu, nihil obstabit, quin ceteri quoque modi propria sua nomina cum eis commutent, quae coniunctionum praemissorum sensui respondent. ita ἔγραψα ab εἰ pendens non iam indicativi nomine vocabitur, et φιλολογήϲω in huiusmodi enuntiato: ἤτοι φιλολογήϲω ἢ πορεύϲομαι, nomm disiunctivi modi inveniet. nec minus profecto quam ἐὰν περιπατῇϲ dubitationem signifcat εἰ περιπατεῖϲ, quod tamen dubitativum non appellatur.) [*](ARGVM. § 125. Sed nomen dubitativi hoc modo defendi potest. Ceteri modi, qui ex coniunctione non pendent, accepere suam propriam vim atque ex vi sua accepere appellationem. nec si additur eis coniunctio, ex hac nomen capient, sed tantummodo ex ea inclinatione animi quam significant, sicut coniunctiones quoque ex snm significatione nuncupantur. itaque si is modus, quem nonnulli dubitativum appellari volunt, etiam sine coniunctione aliquid signifcaret,) [*](διϲταγμὸν γὰρ ϲημαίνει· οὐ πάντωϲ γὰρ ἀλλ’ ἐὰν λούϲηται ὑγιαίνει. Schol. Vatic. in Dion. Thr. 245,10—15 H.: ἢ ὁριζόμεθα, καὶ καλεῖται ἡ ἔγκλιϲιϲ ὁριϲτκή . . . διϲτάζομεν, καὶ καλεῖται ἡ ἔγκλιϲιϲ διϲτακτικὴ, οἶον ἐὰν λέγω . . . ἡ δὲ αὐτὴ λέγεται καὶ ὑποτακτική.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ὡϲ ἐϲομένου. vide Adn exeg. ad 38,11 huius ed. — ἀνάγεϲθαι. vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. scs. IN ACBb. 1 ὡϲ om CB || 2 τὸ] τοῦ B || 3 γενέϲθαι Β || 5 aut ὀνομάζεϲθαι pro ἀνάγεϲθαι ponere opus videtur, aut τὰ ῥημάτων ὀνόματα ἀνάγεϲθαι scribere. ad ἀνάγεϲθαι ἀπό τινοϲ= repeti alicunde cfr de adv.121, 24 || 6 κλήϲεωϲ b, κλίϲεωϲ A Ϲ, ἐγκλίϲεωϲ Β || ante ἐφιλολόγηϲα add καὶ C || 8 τω ητοι φιλολογηϲω uncis inclusit A2 || 10 τε in ras A2 || 11 περιπατεῖϲ Βekker in adn., περιπατε codd. et edd. | κινῇ τῷ]κνείτω C, κινεῖται B || 13 ἀντίρρηϲιν] τηρηϲιν A1, corr A2 | ἀπαντῆϲαι CΒb. ad ὑπαντᾶν cfr 325, 3 || 15 ἀνεδέξαντο] prius α et prins ε in ras A 16 προϲτακτικὸν B)

Ἦν δ’ ἂν ὁ λόγοϲ πάνυ εὐπαράδεκτοϲ, εἰ τὰ καλούμενα ὑποτακτικὰ ῥήματα ϲυντάξει μιᾷ ἐκέχρητο ϲυνδεϲμικῇ τῇ προκειμένῃ. νυνὶ δὲ καὶ οἱ καλούμενοι ἀποτελεϲτικοὶ ἐπὶ [*](ex hac significatione nomen acciperet. nunc vero numquam sine coniunctione profertur neque umquam peculiaria ei inest vis. ergo necessario nomen cepit ex coniunctionis vi.) [*](ARGVM. § 126. Quae argumentatio plane probari posset, si coniunctivus cum sola ἐάν coniunctione proferretur. nunc antem praemittuntur ei etiam coniunctiones ationes finales et causales. ergo patet id tantum nomen huius modi verbalis aptum esse, quod indicat, non posse consistere eum, nisi e coniunctionibus pendentem (i. e. ὑποτακτική nomen).) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 ἐγκλίϲεωϲ. Ska V 5 seq. recte: Hier beziechnet ἔγκλιϲιϲ offenbar bucgt de Modusform, sonder den Begriff, der durch dieselbe ausgudruckt wird. et confert 248, 14 et de adv.131, 25. — 4 διαζευκτικοί. disiunctivae coniunctionis nomine nuncupavit Ap, sicut Dionysius Thr. 90, 1 U., ἤ ἤτοι ἠέ. vide de coni. 217. 22. 218,16. 220, 24. — δυνητικοί. cfr supra 205, 5: καὶ δυνητικὸϲ εἴρηται (scil ὁ ἄν ϲόνδεϲμοϲ). schol. Vatic. in Dion.Thrr. 292, 3 3 H. 972, 25 B.: παρῆκε (Dionysius) καὶ τοὺϲ ἀναιρετικούϲ, τὸν κέν δυνητικοὺϲ κολοῦϲιν, ὅτι τὴν τοῦ δύναϲθαι ἔννοιαν δηλοῦϲιν. vide indicem in ed. Dion. Uhl. — ϲυναπτικὸν ϲύνδεϲμον Ap. appellat, sicut Dionysius, εἰ: vide 132, 10. ϲυναπτικοί plurali autem uti poterat, quia haud dubie etiam εἴπερ, ut Stoici et Dionysios, hoc nomine appellavit, fortasse etiam εἰδή et εἰδήπερ: vide adn. in ed Dion. Uhl. ad 91, 2 et 92. 1 (ἐπεί Apollonio semper est παραϲυναπτικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ, ἐάν ἐπιζευκτικόϲ: vide ind. ed. Dion. sub ἐάν). — οὐδέποτε ἐμόναϲεν. cfr l. 6 pag. seq. et 269, idem docuit in rhematico: cfr Prisc. V VIII II § 68 p 424, 12 H.: quartus est subiunctivus, qui eger non modo adverbio vel coniunctione, verum etiam altero verbo, ut perfectum significet sensum. Ϲhoerob. in Theod. II 8, 28 H. 475, 31 G.: ἡ ὑποτακτικὴ οὐκ ἀποτελεῖ τέλειον λόγον . . . . οὐδέποτε τέλειοϲ λόγοϲ γίνεται χωρὶϲ ἑνὸϲ τῶν τριῶν ῥημάτων τούτων, τουτέϲτιν ὁριϲτικοῦ προϲτακτικοῦ εὐκτικοῦ, ἢ λεγομένου ἢ νοουμένου. — 12 ἀποτελεϲτικοί. cfr 268, 21. 272, 14. 273, 2. de coni. 248, 20 et ind. ad Dion. Thr. sub hac voce.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ὅθεν] in ras A2. A1 εννθεν? || 2 ἕξουϲιν] ἔϲχον B || 3 —4 τὴν θέϲιν] fol 69 r A || 4 ἀνεδέξαντο] videtur in A rasure ex α factum | δυνητικοι ϲυναπτικοι in mg repetivit A || 5 ἄλλοι] an ἅπαντεϲ, ut 266,18? || 7 ἀνεδέξατο] A ad posterius α supra add v || 9 ἔχουϲα Bb, ἔχον A C || 10 τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν] ὀνομαϲίαν B | εἰληφέναι deleri vult Schneider comm. 216*. at quomodo infinitivus huc irrepere potuit? eratne εἴληφεν alia scriptura pro παρεδέξατο verbo, quae in margine ascripta erat 12 αποτελεϲτικοι A II mg)