Electra
Euripides
Euripides. Euripidis Fabulae, Vol. II. Murray, Gilbert, editor. Oxford: Clarendon Press, 1913. (Reprinted 1921-1962)
- ὅμως δέ. — χαίρειν τοὺς ξένους προσεννέπω.
- χαῖρʼ, ὦ γεραιέ. — τοῦ ποτʼ, Ἠλέκτρα, τόδε
- παλαιὸν ἀνδρὸς λείψανον φίλων κυρεῖ;
- οὗτος τὸν ἁμὸν πατέρʼ ἔθρεψεν, ὦ ξένε.
- τί φῄς; ὅδʼ ὃς σὸν ἐξέκλεψε σύγγονον;
- ὅδʼ ἔσθʼ ὁ σώσας κεῖνον, εἴπερ ἔστʼ ἔτι.
- ἔα·
- τί μʼ ἐσδέδορκεν ὥσπερ ἀργύρου σκοπῶν
- λαμπρὸν χαρακτῆρʼ; ἢ προσεικάζει μέ τῳ;
- ἴσως Ὀρέστου σʼ ἥλιχʼ ἥδεται βλέπων.
- φίλου γε φωτός. τί δὲ κυκλεῖ πέριξ πόδα;
- καὐτὴ τόδʼ εἰσορῶσα θαυμάζω, ξένε.
- ὦ πότνιʼ, εὔχου, θύγατερ Ἠλέκτρα, θεοῖς.
- τί τῶν ἀπόντων ἢ τί τῶν ὄντων πέρι;
- λαβεῖν φίλον θησαυρόν, ὃν φαίνει θεός.
- ἰδού· καλῶ θεούς. ἢ τί δὴ λέγεις, γέρον;
- βλέψον νυν ἐς τόνδʼ, ὦ τέκνον, τὸν φίλτατον.
- πάλαι δέδορκα, μὴ σύ γʼ οὐκέτʼ εὖ φρονῇς.
- οὐκ εὖ φρονῶ ʼγὼ σὸν κασίγνητον βλέπων;
- πῶς εἶπας, ὦ γεραίʼ, ἀνέλπιστον λόγον;