Scholia in Iliadem

814. ἄφαρ] ῥᾳδίως, παραχρῆμα· τινὲς δὲ ‘ἐέλπεται ἄφαρ ἐξα〈λα〉- πάξειν, εἰσὶ δὲ χεῖρες καὶ ἡμῖν. ὥστε ἀμύνει.’ ἤ, εἰσὶ καὶ ἡμῖν χεῖρες, ὥστε ἄφαρ ἀμύνειν.

818. ἀρήσῃ Διὶ πατρί] οὐ προμαντεύεται ἀλλὰ στοχάζεται ἀκούσας Ἀχιλλέως “ἀμφὶ δέ τοι τἠμῇ κλισίῃ —Ἕκτορα καὶ με- μαῶτα μάχης σχήσεσθαι ὀίω” (Il. 9. 654).

819. * θάσσονας ἰρήκων] πολλὴ ὑπερβολὴ τοῦ δέους.

822. “ἐπί] ὀπίσω.

824. ἁμαρτοεπές] τῶν βελτίστων λόγων ἁμαρτάνων, ὡς “μοιρη- γενές” (Il. 3. 182)· ἐπιλέλησται δὲ τοῦ “ἐπειδὴ δῶκε θεὸς μεγε- θός τε βίην τε καὶ πινυτήν” (Il. 7. 288)· τοιοῦτον γὰρ ὁ ἄνθρωπος· ὅταν μὲν κινδύνῳ συσχεθῇ, ταπεινοῦται, ὅταν δ᾿ ὑπεκρυῇ, ἀφη- νιάζει.

βουγάιε] τὴν γῆν ἐργαζόμενε βοῦ, διὰ τὸ δυσκίνητον καὶ μὴ δρομικόν, ὡς Ἀχιλλεύς, καὶ μέγα τοῦ σώματος. ἢ ἐπὶ τῇ ἀσπίδι γαίων. ἢ ἐπειδὴ εἶπε “χερσὶν ὑφ᾿ ἡμετέρῃσιν” 816)· καὶ Ἶρος γὰρ ἔλεγεν “ὃν ἂν κακὰ μητισαίμην” (Od. 18. 27). οἳ δὲ “βου- κάιε” ὅ ἐστιν ἄγροικε, “βουκαῖός τ᾿ ἀλέγοι καὶ ὀροιτύπος” Νί- κανδρος (Thet. 5)· οἳ δέ φασιν, ὅτι Δουλιχῖται καὶ Σάμιοι τοὺς [*](2. πᾶσι κέκριτο θάρσει ‖ 9. ἀμύνειν μὲν γὰρ ἴσμεν vel ἀμύνειν μὲν χεῖρές εἰσι cf. v. 81 W, ἄμεινον γάρ εἰσιν ‖ 10, 11. ἐμπείροις φήσομεν ἀλλ᾿ : corr. Bekkerr ‖ 14, 15. ἐξαλαπάζειν B ‖ 23. ἐπεί τοι textus ‖ 25. ὅτε ‖ ὅτε ‖ ὑπεκρρυῇ ‖ 29. καὶ ἰατρὸς: corr. Bekker ‖ 30. καὶ μητ. || 31. βοῦ καὶ ὀστᾶ λέγοι κ. ὀροιτύπος)