135. ἐκ τοῦ ἀκάζω γίνεται, ὃ σημαίνει τὸ ἀκονῶ, ὁ μέλλων ἀκάκῳ, ὁ παρακείμενος ἤκακα, ὁ παθητικὸς ἤκασμαι, ἡ μετοχὴ ἠκα- σμένος, καὶ τροπῇ τοῦ σ εἰς χ καὶ Ἰωνικῇ συστολῇ τῆς ἀρχούσης ἀκαχμένος. ἀκαχμένον δὲ λέγει τὸ ἐστιλβωμένον.
204. τίς σημαίνει ιβ. α΄ ἐρώτησιν, ὡς τὸ “τίς ἐστιν οὗτος ὁ
388
βασιλεὺς τῆς δοξης;” καὶ Ὅμηρος “τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν,” (Od. I, 170). β΄ ἀπόφασιν, ἥτις αὐτοῦ μάλιστα μάχεται, τίς —οὐδείς. “καὶ τίς ἔγνω νοῦν κυρίου;” καὶ Ὀμηρος “τίς ἂν τάδε γηθήσειε;” (Il. 9, 77). γ΄ ἀόριστον. “ἄνθρωπός τις ἦν ἐν χώρᾳ τῇ Αὐσίτιδτ·” καὶ Ὀμηρος “εἰ δέ τίς ἐσσι βροτῶν οἳ ἀρούρης καρπὸν ἔδουσι” (Il. 6, 142). δ΄ προσδιορισμόν, ὡς τὸ “εἰσί τινες τῶν ὧδὲ ἑστηκότων·” καὶ Ὅμηρος “ὦ φίλοι, οὐκ ἂν δή τις ἀνὴρ πεπίθοιθʼ ἐῷ αὐτοῦ θυμῷ τολμήεντι μετὰ Τρῶας μεγαθύμους ἔλθει.” έ ἀγανάκτησιν, του- τέστιν ἐπιτίμησιν, ὡς τὸ “τίς ἀνήγγειλέ σοι ὅτι γυμνὸς εἷ” καὶ “τίς σε κατέστησεν ἄρχοντα καὶ δικαστήν” καὶ “τίς ἐστιν ὁ κρύπτων βουλήν·” εἰ δέ τις ἐρωτηματικῶς ταῦθʼ ὑπολάβοι, ἄγνοιαν κατηγορήσει. καὶ Ὀμηρος “τί δὲ δεῖ πολεμιζέμεναι Τρώεσσιν Ἀργείους· τί δὲ λαὸν ἀνήγαγεν ἐνθάδʼ ἀγείρας” (Il. 9, 337). ς΄ εὐτέλειαν· “τίς εἰμι ἐγὰ, κύριε, καὶ τίς ὁ οἶκος τοῦ πατρός μου;ʼ” καὶ Ὅμηρος “ἔπειτα δὲ καί τι πάθοιμι” (Il. 21, 274) καὶ “τί νύ μοι μήκιστα γένηται;” (Od. 5, 299). ζ΄ σπάνιν· “τίς σοφὸς καὶ φυλάξει ταῦτα” “τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν·” εἰ γὰρ καὶ μὴ πάντες, ἀλλʼ οὖν τινές. καὶ Ὅμηρος “τίς δʼ αὗ τοι δολο- μῆτα θεῶν συμφράσσατο βουλάς” (Il. Ι, 540)· οὐ γὰρ ἐρωτη- ματικῶς ἐνταῦθα κεῖται τὸ τίς, ἐπεὶ οὐκ ἠγνόει ἡ Ἥρα τὴν τῆς δέτιδος βουλήν. η΄ θαυμασμὸν, ὡς τὸ “τίς οὗτος ὁ παραγενόμενος ἐξ Εδώμ;” καὶ “τίς ἐστιν οὕτος, ὅτι καὶ ἡ θάλασσα καὶ οἱ ἄνεμοι ὑπακούουσιν αὐτῷ ;” καὶ Ὅμηρος “τίς δὲ σύ ἐσσι φέριστε κατα- θνήτων ἀνθρώπων, Il. 6, 123). θ΄ εὐχὴν ἐξ ἀμηχανίας· “τίς δώσει τῇ κεφαλῇ μου ὕδωρ;” καὶ “τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;” ί προκλητικόν· “τίς ἀπατήσει τὸν Ἀχαάβ;” καὶ “τίνα ἀποστελῶ ;” καὶ “τίς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦ- τον;” καὶ Ὅμηρος “τίς κέν μοι τόδε ἔργον ὑποσχόμενος τελέσσει” (303): ιά τὸ βραχὺ καὶ ἄτονον καὶ ὀλιγόχρονον τοῦ βίου, ὡς τὸ “τίς μου ἡ ἰσχὺς, τί ὑπομένω; ἢ τίς μὲν ὁ χρόνος ὅτι ἀνέχομαι:” ιβ΄ διαπόρησιν, ὡς τὸ “τίς ἂν γνοίη ὅτι εὕροιμι αὐτόν;” καὶ “τίς οἶδεν εἰ ἐπιστρέψω:” καὶ Ὅμηρος “τίς οἶδε εἰ καὶ αὐτὸς φίλης ἐπὶ νηὸς τῆλε φίλων ἀπόληται ἀλώμενος ὥσπερ Ὀδυσσεύς” (Od. 2, 352).
[*](30. τί ὑπομένω Bekk.] ὅτι ὑπομενῶ)389
374. τρισὶν ὁ Ἡρωδιανὸς παραγωγαῖς τοῦθʼ ὑπέβαλε· πρῶτον μὲν ἐκ τοῦ ταράσσω τάραβος καὶ τάρβος· δεύτερον, ὅτι ἐκ τοῦ τρέπω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ταρπε, τάρπος, καὶ τροπῇ τοῦ π εἰς β τάρβος· οἱ γὰρ εὐλαβούμενοι φεύγουσιν· τρίτον, ὅτι τείρω τὸ κατα- πονῶ, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἕταρον, τόρος, καὶ πλεονασμῷ τοῦ β τάρ- βος, καὶ ῥῆμα ταρβῶ “τάρβησέν τε.”