Scholia in Iliadem

570. λείπει ἡ παρά, ἵνʼ ᾖ τὰς παρὰ Διός.

572. λέων ὥς] ἡ ὁμοίωσις πρὸς τὸ εὐκίνητον καὶ ἀγριωπὸν, ἵνα καταπλήξῃ Πρίαμον τῇ θέᾳ.

577. τοῖο] τούτου. λείπει δὲ καὶ τὸ τοῦ ἄρθρον.

580. δύο, ἵνα τὸ μὲν ὑποτεθῇ, τὸ δὲ ἐπιτεθῇ. τὸν δὲ χιτῶνα πρὸς τὸ ἐνδύσασθαι. λαμβάνει δὲ δῶρα ὡς ἱλεούμενος Πάτροκλον,. καὶ ἵνα πλείονα ἔχῃ εἰς τὸν ἐπιτάφιον.

584. χόλον] ρωδιανὸς γόον γράφει· ποῖον γὰρ οὗτος εἶχε χόλον, εἰ μὴ μᾶλλον γόον;

589. αὐτὸς τόν γʼ Ἀχιλεύς] ἐμεμάραντο γὰρ ὁ θυμός. οὐκ ἄτοπος δὲ ἡ μεταβολή. ὁ γὰρ τοῦ γέροντος οἰκτος αὐτὸν ἐκίνη- σεν.

595. τινὲς ἀθετοῦσι· τὴν γὰρ Διὸς κέλευσιν αἰτίαν ἔδει λέγειν τῆς λύσεως. πῶς δὲ δώσει τῷ ἀποθανόντι; ἢ τάχα φησὶν ὅτι καὶ τὴν Διὸς γνώμην πληρώσας, ὅμως οὐκ ἀνάξια τῆς εἰς σὲ κακίας ἔλαβον. ἔθος δὲ τοὺς φόνους ἐπὶ χρήμασι λύειν. δώσει δὲ ἀποθανόντι διʼ ἐπιταφίων εἰς αὐτὸν ἀγώνων.

598. τοῦ ἑτέρου] τοῦ πρὸς τὸ ἐξ ἐναντίας μέρος.

601. ἄγων] οὐκ ἐν τῇ σκηνῇ, ἀλλὰ καθʼ ὁδὸν, ἵνα μὴ πρὸς οἰκίον κινηθῇ.

602. τὴν Νιόβην οἱ μὲν Πέλοπος, οἱ δὲ Ταντάλου, οἱ δὲ Ζήθου, οἱ δὲ Ἀλαλκομένεω γυναῖκά φασιν· ἡ δὲ συμφορὰ αὐτῆς, ὡς μέν τινες, ἐν Λυδίῳ, ὡς δὲ ἔνιοι, ἐν Θήβαις ἀπολέσθαι, νοστῆσαι δὲ αὐτὴν εἰς Λυδίαν. ἡ δὲ αἰτία τῆς τῶν παίδων συμφορᾶς, ὅτι Λητοῖ παρισοῦτο, λέγουσα πλείονα τέκνα καὶ γενναιότερα τεκεῖν· ἦς οἱ παῖδες ὀργισθέντες τοὺς αὐτῆς ἀνεῖλον, ἡ μὲν θήλεια τὰς θηλείας, ὁ δὲ ἄρσην τοὺς ἄρσενας. αὐτὴ δὲ τῇ λύπῃ ἀφωνίᾳ κρατηθεῖσα ὡς λίθος ἦν ἄφωνος. οἱ δὲ λαοὶ ἀσυμπαθεῖς ὡς λίθοι ἥσαν, μισοῦντεε αὐτήν. τινὲς δέ φασιν ἤττον τὸ κατὰ τὴν Νιόβην εἶναι, ὅτι οὗτος πεντήκοντα τέκνων ἐστέρηται. ἀλλʼ ἐκείνη πάντων ἅμα, οὗτος δὲ οὔ. παραμυθητικὸν δὲ τὸ τῆς διηγήσεως εἶδος· κουφίζεται γὰρ τὰ πάθη ταῖς ἀλλοτρίαις συμφοραῖς. ὡς Θηβαῖον δὲ ἄντα τὸν μῦθον καὶ ἀγνοούμενον Πριάμῳ ἐπεξεργάζεται.

605. ῥητορικῶς τὴν διήγησιν ἀνέστρεψεν. ὅρα δὲ τὸ κάλλος· ἔφαγε γὰρ καὶ Νιόβη. τίς δὲ αὕτη ἦν; ἡ δώδεκα ἀπολέσασα παῖδας. ὑπὸ τίνος; ὑπὸ Ἀπόλλωνος καὶ Ἀρτέμιδος. διὰ τί; διʼ ὑπερηφανίαν. ἴσως δὲ ὑπὸ λοιμοῦ διαφθαρέντες ἐνομίσθησαν οὕτω [*](16. ὁδὸν Bekkerus] ὀδοῦ)

*ψευδές ἐστι τὸ λιθωθῆναι τὴν Νιόβην, ἀλλʼ ἡ ἀλήθεια οὕτως ἔχει· θανόντων τῶν παίδων αὐτῆς ἐποίησέ τις εἰκόνα λιθίνην, ἣν ἔστησεν ἐπὶ τῷ τύμβῳ τῶν παίδων, ῆν βλέποντες οἱ παριόντες ἔλεγον “Νιόβη λιθίνη ἕστηκεν ἐπὶ τῷ τύμβῳ,” ὥσπερ καὶ νῦν λέγεται “παρὰ τὸν χαλκοῦν ρακλῆ ἐκαθήμην.”

608. ἡ δʼ αὐτή] αὐτὴ δὲ, ὡς τὲ “ὁ δʼ ἐρεύγετο” (Od. 9, 374) ἀντὶ τοῦ ἐρεύγετο δέ.

610. ἐν φόνῳ] ἐν τῷ τόπῳ οὗ ἐφονεύθησαν.

611. ἀσυμπαθεῖς· ὠργίζοντο γὰρ αὐτῇ, ἐπεὶ διὰ τὴν ἐκείνης ἀσέβειαν ὀλίγου δεῖν ἡ σύμπασα πόλις ἀπώλετο ἄν.

612. θάψαν θεοί] ταῦτα πρὸς τὸ μὴ ἀμελεῖν κηδείας, εἴγε καὶ θεομισεῖς ὄντες ἐτάφησαν.

614—617. ἀθετοῦνται δ΄· πῶς γὰρ ἡ λίθος ἐγεύσατο σίτου; πῶς δὲ καὶ κήδεα πέσσει;

615. Σίπυλος πόλις ἐστὶ Λυδίας καὶ Ἀχελῷος ποταμὸς ἐκεῖ παρακείμενος. θεάων δὲ εὐνάς, ὅτι ἐκεῖ Σεμέλῃ ὁ Ζεὺς συνεκοιμήθη.

616. αἵ τʼ ἀμφʼ Ἀχελώῖον] ἀπὸ τοῦ Ἀχελῳου ποταμοῦ τοῦ ἐν Αἰτωλίᾳ, ὃς ὠνόμασται ἀπὸ τοῦ τὰ ἄχη λύειν, ἢ ὅτι Ἀχελῷος κα- λεῖται πᾶν ὕδωρ. ἢ διὰ τοῦ η Ἀχελήῖον· Ἀχέλης γὰρ ποταμὸς ἀπὸ Σιπύλου ῥέει εἰς τὴν Σμυρναίων γῆν.

ἐρρώσαντο] φιλοσόφως καὶ ἐρρωμένως καὶ μετὰ συνέσεως ὠρχή- σαντο.

617. ἀκύρως· πῶς γὰρ ἡ λίθος πέσσει; Φιλήμων δὲ ὁ κωμικός φησιν “ἐγὼ λίθον μὲν τὴν Νιόβην μὰ τοὺς θεοὺς οὐδέποτʼ ἐπείσθην, οὐδὲ νῦν πεισθήσομαι, ὡς τοῦτʼ ἐγένετʼ ἄνθρωπος, ὑπὸ δὲ τῶν κακῶν τῶν συμπεσόντων τοῦ τε συμβάντος πάθους οὐδὲν λαλῆσαι δυναμένη πρὸς οὐδένα, προσηγορεύθη διὰ τὸ μὴ φωνεῖν λίθος.” ὁ δὲ Λυδός φησιν ὅτι Ἀσωνίδης ἐρασθεὶς αὐτῆς μὴ πεισθείσης τὸν οἶκον ἐνέπρησεν, ἡ δὲ φεύγουσα εὔξατο λιθωθῆναι καὶ ἐλιθώθη.

619. σίτου] ἐκ τοῦ ποιοῦντος τὸ ποιούμενον. χαρίεις δὲ ὁ πρὸς ἀνάκτησιν τοῦ γέροντος συνδειπνῶν, καίτοι προδειπνήσας.