Scholia in Iliadem

15. ἐρέριπτο ἔστι ῥῆμα ἐρίπτω, σημαῖνον τὸ πίπτω· “ἤριπε δʼ ὡς ὅτε τις δρῦς ἢ ἀχερωίς” (Il. 13, 389). σημαίνει δὲ καὶ τὸ καταβάλλω· “ῥεῖʼ ὄχθας βαθείας ποσσὶν ἐρίπτων” (Il. 15, 356) ἀντὶ τοῦ καταρίπτων καὶ καταβάλλων. οὗ γίνεται παθητικὸν ἐρίπτομαι ἀντὶ τοῦ καταβάλλομαι, καὶ ἤριμμαι παρακείμενος, καὶ ἠρίμμην ὑπερσυντέλικος, ἤριψο ἤριπτο, καὶ Ἀττικὸς διπλασιασμὸς ἐρήριπτο, καὶ κατὰ συστολὴν ἐρέριπτο.

16. *πορφύρῃ ἐν τῇ Ζηνοδότου πορφύρει διὰ τῆς εῑ. ὡς δʼ ὅτε πορφύρῃ ὅτι πορφύρῃ μελανίζῃ. εἴωθε δὲ, ὅταν ἀρχὴν λαμβάνῃ κινήματος ἡ θάλασσα, μελανίζειν· διὸ μεταφέρει ἐπὶ τοὺς κατὰ ψυχὴν μεριμνῶντας καὶ ταρασσομένους. καὶ ὅτι κωφῷ λέγει τῷ ἀφώνῳ καὶ μηδέπω καχλάζοντι καὶ ἀποτελοῦντι ἠχήν· μηδέπω γὰρ ἀνέμου εὐκρινοῦς ὄντος τὸ κῦμα ἠρεμεῖ.

18. *οὕτως οὐδʼ ἄρα τε, διὰ τοῦ τε, αἱ Ἀριστάρχου.

20. δαϊζόμενος κατὰ θυμόν διχῆ μεριζόμενος τῷ σκέμματι τὸν λογισμὸν, τουτέστιν ἐπὶ πολλὰ τὸν λογισμὸν μεταφέρων καὶ διασκοπούμενος.

21. διχθάδιʼ τὸ πλῆρές ἐστι διχθάδια, ὥσπερ καὶ Ἀρίσταρχε βούλεται. διὸ τὴν χθᾱ συλλαβὴν ὀξυτονητέον. παραιτητέον δὲ τοὺς βουλομένους εἶναι “διχθαδίῃ μεθʼ ὅμιλον” καὶ τὴν δῑ συλλαβὴν ὀξύνοντας.

25. λάκε ὅτι οἱ μὲν ἠλλάχθαι τὸν χρόνον, οἱ δὲ ἀντὶ τοῦ ἔληκε, ἐνδείᾳ τοῦ ε (“ὡς ἄνωρον κραδίην ἔχεις” Il. 21, 441) καὶ Ἰωνικῇ [*](8. ἐρίπτω—ἐρίπτων—ἐρίπτομαι] ο ἔνᾶχρ (uno ductu) ση Recta scriptura est ἐρείπω. β λε (i. e. βούλεται] δὲ) [*](16. μελανίζῃ Vill.] μελανίζει νῦν ἀντὶ τοῦ ἐλελήκει) [*](27. διχθαδίῃ] διχθαδίην ἢ ἔληκε] ἴληκε) [*](30. ὡς ἄνωρον κραδίην ἔχεις] Haec) [*](29. ὅτι addidit Vill. In marg. aliena, ut monet Friedl. inter.)

28, *ὅτι συλληπτικῶς εἴρηκε βεβλήατο καὶ ἐπὶ τῶν οὐτασμένων.

32. προπαροξυτονητέον τὸ πρύμνῃσιν· Κράτης μέντοι προπερισπᾷ, ἀκούων ἐπὶ ταῖς ἐσχάταις, πλανηθεὶς ἐκ τοῦ “τὰς γὰρ πρώτας πεδίονδε εἴρυσαν.” ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ὁ ποιητὴς ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ τὸ πρυμνὸν οὐ τίθησιν ἐπὶ διεστῶτος σώματος, ἀλλʼ ἐπὶ ἡνωμένου· “πρυμνὸν ὑπὲρ θέναρος” (Il. 5, 339)· “τοῦ δʼ ἀπὸ μὲν γλῶσσαν πρυμνὴν τάμε” (ib. 292)· “πρυμνὴν ἐκτάμνοντες” (Il. 12, 149).

35. προκρόσσας ἔρυσαν οτι προκρόσσας τὰς κλιμακηδὸν νενεωλκημένας ἑτέρας πρὸ ἑτέρων, ὥστε θεατροειδὲς φαίνεσθαι τὸ νεώλκιον· κρόσσαι γὰρ αἱ κλίμακες.

36. *μακρόν διχῶς αἱ Ἀριστάρχου, μακρόν καὶ πολλόν. Ζηνόδοτος καὶ Ἀριστοφάνης πολλόν.

ὅσσον συνεέργαθον ἄκραι ὅσον ἦν διάστημα, ὅσον συνέκλειον καὶ συνεδέσμουν αἱ τοῦ Ἑλλησπόντου ἄκραι, τὸ Ῥοίτειον καὶ τὸ Σίγειον.

37. ὀψείοντες τὸ ὀψείοντες ὁμοίως τῷ “οἱ δὲ κακκείοντες” (Il. 1, 606). ἡ δὲ παραγωγὴ αὕτη ἡ διὰ τοῦ εῑω γίνεται ἀπὸ ἐνεστώτων καὶ μελλόντων, ὀκνῶ ὀκνείω, ῥιγείω θαλπείω πολεμησείω βρωσείω.

κλίνεται δὲ ἕως παρατατικοῦ, ἀπὸ δὲ παρακειμένου οὐκέτι· ἔνθεν καὶ τοῦ “Διὸς δʼ ἐτελείετο βουλή (ib. 5) τοὺς ἑξῆς χρόνους οὐκ οἴδαμεν. ἔχει δὲ δηλούμενον τὰ τοιαῦτα τῶν ῥημάτων τοιοῦτον, ὡς αὐτοῦ τοῦ πράγματος ἐπιθυμητικῶς ἔχειν, καὶ τὸ κακκείοντες κοιμητικῶς ἔχειν. οὕτως οὖν καὶ τὸ ὀψείοντες ὀπτικῶς ἔχοντες.

ὀψείοντες ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ὀψαΐοντες. εἴτε δὲ μετὰ πολὺν χρόνον πορευόμενοι ἤθελεν ἀκούειν, εἴτε μετὰ πολὺν χρόνον ἀκούοντες, ψεῦδος· εὐθέως γὰρ ἀκούσαντες ὥρμησαν. καὶ τὸ ὀψά ἀνελλήνιστον. οὕτω γὰρ εἴωθε λέγειν, “ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε” (Il. 7, 399). ἔστι δὲ τὸ ὀψείοντες ὀπτικῶς ἔχοντες.

ὀψείοντες Ἀρίσταρχός φησι Ζηνόδοτον γράφειν ὀψαΐοντες. ὁ δʼ ἐπιθέτης Πτολεμαῖος τῷ ῥʼ οἵγ᾿ οὐ ψαύοντες· καὶ λόγον φησὶν ἔχειν τὴν γραφήν.

38. ἔγχει ἐρειδόμενοι ὅτι οὐχ ἑνὶ πάντες ἐρειδόμενοι, καὶ ὅτι [*](1. τοῦ ῆ] τοῦ ῑ 11. πρὸ Lehrsius] πρὸς) [*](3. καὶ ἐπὶ Lehrsius] καὶ om. 16. * Ῥοίτειον καὶ τὸ Σίγειον] ῥύτιον Conf. schol. v. 63 et 128. καὶ τὸ σίγιον)

κίον ἀθρόοι Ἀρίσταρχος δασύνει, φάσκων ὅτι ἀρχὴ πλήθους ὁ τρεῖς ἀριθμός· εἰσὶ δὲ οἳ ἐψίλωσαν. ἄμεινον δὲ πείθεσθαι τῷ Ἀριστάρχῳ.

40. πτῆξε δὲ θυμόν οὕτως διὰ τοῦ τ αἱ Ἀριστάρχου, πτῆξεν, εἰς πτοίαν ἤγαγεν· οὕτως καὶ Ἀριστοφάνης. ὁ δὲ Σιδώνιος πῆξε, ἐν οἵῳ τρόπῳ καὶ ἐν τῷ βίῳ φαμὲν πεπηγέναι τινὰ τῷ φόβῳ. παρὰ δὲ Ζηνοδότῳ ἐγέγραπτο ἑταίρων ἀντὶ τοῦ Ἀχαιῶν. ἀθετεῖται ὅτι καὶ ἐκ τῶν προειρημένων νοοῦμεν ὅτι Νέστωρ ἐστὶν ὁ γεραιός. καὶ τὸ πτῆξε ἄκυρον· ἐπὶ γὰρ τῶν ἀπολελυμένων τῇ ἀγωνίᾳ καὶ τῷ τῆς ψυχῆς παλμῷ ἁρμόζει.

44. * δείδω ἐν τῇ Ἀριστοφάνους δείδια.

45. * ὥς Ἀριστοφάνης ὅς ποτε διὰ τοῦ ο γράφει.

ὥς ποτʼ ἐπηπείλησεν] ὅτι ταῦτα ἀναφέρεται ἐπʼ ἐκεῖνα “ἔλπομαι εὐχόμενος Διί” (Il. 8, 526) καὶ “μνημοσύνη τις ἔπειτα πυρὸς δηΐοιο γενέσθω, ὡς πυρὶ νῆας” (ib. 181). ἐξάκουστα δὲ ἐγίνετο παρὰ τοῖς πολεμίοις, ὡς καὶ τὰ περὶ Ὀθρυονέα (Il. 13, 364).

48. * κεῖνος τώς ἐν ἄλλῳ κεῖνός γʼ ὥς.

ἄμεινον, ὡς καὶ ὁ Ἀσκαλωνίτης φησὶ, τὸ τὼς εἶναι ὁμοίως τῷ “τὼς δέ σʼ ἀπεχθήρω” (Il. 3, 415).

54. *παρατεκτήναιτο ἡ παρά περιττή.

58. * γνοίης Ἀριστοφάνης χωρὶς τοῦ σ γνοίη.

νωλεμές ὅτι Ὁμηρικὸν τὸ ἔθος ὥστε ἔξωθεν τὸ τίς προσλαμβάνειν ἀντὶ τοῦ γνοίη τις ἄν. εἴωθε γὰρ καὶ μὴ ὑποκειμένου προσώπου πρὸς ὃ γίνεται ὁ λόγος, οὕτως χρῆσθαι· “οὐδέ κε φαίης” (Il. 3, 392) ἀντὶ τοῦ φαίη τις ἄν.

60. ἐπιμίξ Ἀρίσταρχος ὡς κουρίξ· καὶ εἴπομεν ὅτι τὰ εἰς ῑξ ἐπιρρήματα ὀξύνεται, σημειωσάμενοι τό πέριξ βαρυνόμενον.

62. εἴ τι νόος ῥέξει ἄλλοι νόος γʼ ἔρξει. τινὲς δὲ γράφουσι νόος δʼ ἔρξει.

63. * βεβλημένον ὅτι πάλιν συλληπτικῶς· οὐ γὰρ πάντες ἐβέβληντο.