Historia Ecclesiastica

Theodoret, Bishop of Cyrus

Theodoret, Bishop of Cyrus. Theodoret Kirchengeschichte. Parmentier, Léon, editor. Leipzig: Hinrichs, 1911.

Ταῦτα κατά τε τῆς Ἀρείου καὶ Ἀετίου καὶ Εὐνομίου μανίας, καὶ μέντοι καὶ κατὰ Σαβελλίου καὶ Φωτεινοῦ καὶ Μαρκέλλου, Παύλου τε τοῦ Σαμοσατέως καὶ Μακεδονίου γεγράφασιν. ὡσαύτως δὲ καὶ τὴν Ἀπολιναρίου καινοτομίαν προφανῶς ἀπεκήρυξαν εἰρηκότες· καὶ τὸν τῆς ἐνανθρωπήσεως δὲ τοῦ κυρίου λόγον ἀδιάστροφον σώζομεν, οὔτε ἄψυχον οὔτε ἄνουν ἢ ἀτελῆ τὴν τῆς σαρκὸς οἰκονομίαν παραδεχό- μενοι«.

[*](11 vgl. I Kor. 14, 12 — 15/16 I Kor. 1, 12 — 17 ι Kor. 1, 13 — 17/18 vgl. I Thess. 5, 23 — 18/19 Rom. 14, 10 — 23—26 ob. S. 292, 22—S. 292, 22—S. 293, 1)[*](B4 V F HN (a) + GS (s) = r AL (y) W)[*](1 ἐχειροτόνησαν — ἐκκλησίας > s ι 2 τιμησάσης] τιμήσαντες F ι 7 χρόνοισ Β4 temporibus Cass. τόποις VFryW, schwer zu entscheiden, da Cyiillus auch βer Jerusalem gewirkt hat, s. ob. S. 157, 21 f ι 10 καταστέλλοντος] καταγελῶντοσ V, per quem . . removetiir Cass. ι 12 ποιοῦντος B4W ποιούσησ VFry ι συνηθείας Β4FrW συμπαθείας Vy, nicht übersetzt von Cass. ι 16 ἀπολλῶ B4VS ἀπολλῶ die übr. HSS 1 17 θεοῦ] θεοῦ γὰρ B4 ι 20 καὶ Ἀετίου = Cass. > n ι 21 κατὰ > B4, contra Cass. ι 22 γεγράφασιν B4VW γεγραφήκασιν Fry ι 23 ἀπολλιναρίου Β4 ι 25/26 παραδεχόμενοι A)
295

Καὶ Δάμασος δὲ ὁ πανεύφημος, ταύτην μαθὼν ἀναφυεῖσαν τὴν αἵρεσιν, οὐκ Ἀπολινάριον μόνον ἀλλὰ καὶ Τιμόθεον τὸν ἐκείνου γε φοιτητὴν καθελὼν ἀπεκήρυξε· καὶ τοῦτο τοῖς τὴν Κῴαν ἰθύνουσιν ἐπισκόποις διὰ γραμμάτων δεδήλωκεν, ἅπερ ἐνθεῖναι τῇ συγγραφῇ νενόμικα χρήσιμον.

  • »Ἐπιστολὴ Δαμάσου ἐπισκόπου Ῥώμης.

    • >Ὅτι τῇ ἀποστολικῇ καθέδρᾳ τὴν ὀφειλομένην αἰδῶ ἡ ἀγάπη >ὑμῶν ἀπονέμει, ἑαυτοῖς τὸ πλεῖστον παρέχεσθε, υἱοὶ τιμιώτατοι >καὶ γὰρ εἰ τὰ μάλιστα ἐν τῇ ἁγίᾳ ἐκκλησίᾳ, ἐν ᾖ ὁ ἅγιος ἀπόστολος >καθεζόμενος ἐδίδαξε πῶς προσήκει ἡμᾶς τοὺς οἴακας ἰθύνειν οὓς >ἀνεδεξάμεθα, ὅμως ὁμολογοῦμεν ἑαυτοὺς ἐλάττονας εἶναι τῆς τιμῆς.

    >ἀλλὰ διὰ τοῦτο οἵῳ δή ποτε τρόπῳ σπουδάζομεν εἴ πὼς δυνηθεί- >ημεν πρὸς τὴν δόξαν τῆς μακαριότητος αὐτοῦ παραγενέσθαι.

    >Γινώσκετε τοίνυν ὅτι τὸν πάλαι Τιμόθεον τὸν βέβηλον, τὸν >μαθητὴν τοῦ Ἀπολιναρίου τοῦ αἱρετικοῦ, μετὰ τοῦ ἀσεβοῦς αὐτοῦ δόγματος >καθείλομεν, καὶ οὐδαμῶς πιστεύομεν αὐτοῦ τὰ λείψανα λόγῳ τινὶ [*](14 βέβηλον] vgl. I Tim. 1, 9. 4, 7. 6, 20. II Tim. 2, 16. Hebr. 12, 16) [*](* 1—S. 297, 9 Niceph. H. E. XII 17 — 7—S. 297, 9 Cass. Cass. IX 15) [*](B4 V F HN (n) + GS (s) = r AL (y) W) [*](1 δὲ] δὴ L I 2 ἀπολλινάριον Β4 ι γε > Β4 ι 4 ἐδήλωσεν n ἐμήνυ- σεν L ι 6 Ἐπιστολὴ — Ῥώμης am Rand V > A ι ἐπισκόπου] πάπα L 7 ῑ am Rand Fny ι 8 ἑαυτοῖς τὸ πλεῖστον παρέχεσθε Β4VW ἑαυτοῖς τὸ πλεῖστον παρέχετε Fvj vobis pliirinmm . . . praestitisiis Cass.; Val. verlangt für den nobis, unrichtig ι 9 καὶ γὰρ εἰ τὰ μάλιστα ἐν B4Vry καὶ τὰ μάλιστα ἐν F καὶ τὰ μάλιστα τῇ ἁγίᾳ ἐκκλησίᾳ mit ἑαυτοῖς coordiniert und Punkt nach ἀνεδεξάμεθα) W; vgl. Cass.: nam licet eeclesiae in qua; zahlreiche Wiederherstellungsversuche des lat. Textes, z. B.: »tametsi . . . primae partes (= τὰ μάλιστα) <deferuntur>« Merenda und so ungefähr Rade Damasus S. 136, sehr zweifelhaft, vgl. γὰρ εἰ τὰ μάλιστα ob. S. 290, 13. Da τὰ μάλιστα nur in Beziehung mit ἐδίδαξε ändlich scheint, so önnte man vermuten: »etsi enim maxime, in sancta ecclesia in qua <sedimus> sedimus apostolus sanctus apostolus sedens« ι 11 n ι 14 τοίνυν > s, igitur Cass ι τὸν πάλαι Π, φόα diichon Timotheum Cass., πάλαι τὸν Camerarius; aber τὸν πάλαι wohl öttische Anspielung auf den Ehrennamen Τιμόθεος, der ihm jetzt ängst aberkannt ist ι βέβηλον] profanum + ineruditum Cass.; vgl. II Tim. 2, 23 (inerudifas qiiaestiones) ι 15 τοῦ1 B4VW > Fry I ἀπολλιναρίου Β4 ι 16 καθείλαμεν FG)

    296
    >τοῦ λοιποῦ ἰσχύειν.