Historia Ecclesiastica
Theodoret, Bishop of Cyrus
Theodoret, Bishop of Cyrus. Theodoret Kirchengeschichte. Parmentier, Léon, editor. Leipzig: Hinrichs, 1911.
ὅπερ φηοὶν ὁ κύριος, οὐ πατέρα ἑαυτὸν ἀνα- >γορεύων οὐδὲ τὰς τῇ ὑποστάσει δύο φύσεις μίαν εἶναι σαφηνίζω >ἀλλ᾿ ὅτι τὴν πατρικὴν ἐμφέρειαν ἀκριβῶς πέφυκε σώζειν ὁ υἱὸς τοῦ >πατρός, τὴν κατὰ πάντα ὁμοιότητα αὐτοῦ ἐκ φύσεως ἀπομαξάμενος >καὶ ἀπαράλλακτος εἰκὼν τοῦ πατρὸς τυγχάνων καὶ τοῦ πρωτοτύπου >ἔκτυπος χαρακτήρ.
ὅθεν καὶ τῷ τηνικαῦτα ποθοῦντι ἰδεῖν Φιλίππῳ [*](3 Job. 9, 22. 12, 42. 16, 2 — 6 Sap. Sal. 4, 3 — 7 Psal. 21, 17 — 8 vgl. Sozomen. I 15, 11 — 10/11 Phil. 2, 7 f. II Kor. 8, 9 — 14 u. 15/16 Job. 14,23 u. 10, 30) [*](A HN(n) GS(s) DL + FV(v) = z T W [bis 11 ἐπικτήτους]) [*](1 σαμωσατέωσ T ι 2 συνόδῳ — 4 ὧν τῆς > W ι ἀποκηρυχθέντων A, Cass. wei im Text ι 3 τρῶν — 4 χρόνους > s ι 4/5 ἐρροφηκότεσ zT und ἐρ auf Rasur Ac) A ῥεροφηκότεσ nSW ῥερομφκότεσ G ι 5 οἱ AnT > szW ι nach ἐπεφύεσαν (sie) + λέγοντες T, fehlt bei Cass. ι 5/6 κεκρυμμένα nsDvTLmCass. κεκρυμμένως W > A ι 6 ἀχιλλᾶσ nVTCass. ἀχιλλεὺσ AsDLFW ι 8 διὰ — 9 ὑπὲκ· καίουσι > W I διὰ τὸ AsLv διὰ τοῦ nDT ι συναινεῖν A γρ. συναίρειν am Rand A c ι 8 /9 χεῖρον ὑπεκκαίουσι Τ χεῖρον τε ὑπεκκαίουσι n χεῖρον //// ὑπεκκαίοντεσ in A, aber ντεσ auf Rasur Ac χεῖρον ὑπεκκαίοντεσ sz et ad peiora flmnmati sunt Cass. ι 9 ὑπανακείσθω n //// ἀνακείσθω A, sit reposita Cass. ι 11 ἐπικτήτους] ἐπικτήτων Jülicher ἐπικτήτως Schwartz ι 14 μόνης 15 τὸ > s ι 16 nach πατήρ + μου SDv ] 17 οὐδὲ — σαφηνίζων] neque substantialiter duas naturas, quae est una, declarans Cass., danach Holsten. [PG 18, 542]: οὐδὲ τῇ ὑποστάσει δύο φύσεις τὴν μίαν εἶναι σαφηνίζων ι τῇ] ἐν τῆ T I 19 ἐκ φύσεως > LCass. ι ἀπομορξάμενοσ s ι 20 τοῦ πατρὸς εἰκὼν ~ L ι 21 τῴ] τὰ τὸ v τὸ G)
»ἐν >τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς«. διὸ δὴ καὶ ὁ τιμῶ, τὸν υἱὸν τιμᾷ >τὸν πατέρα, καὶ εἰκότως· πᾶσα γὰρ ἀσεβὴς φωνὴ εἰς τὸν υἱὸν λέ- >γεσθαι τολμωμένη εἰς τὸν πατέρα τὴν ἀναφορὰν ἔχει. Καὶ τί λοιπὸν ἔτι θαυμαστὸν ὃ μέλλω γράφειν, ἀγαπητοί, εἰ >τὰς κατ’ ἐμοῦ ψευδεῖς διαβολὰς καὶ τοῦ εὐσεβεστάτου ἡμῶν λαοῦ >ἐκθήσομαι;
οἱ γὰρ κατὰ τῆς θεότητος τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ παραταξά- >μενοι οὐδὲ τὰς καθ᾿ ἡμῶν ἀχαρίστους παροινίας παραιτοῦνται λέ- >γειν· οἵ γε οὐδὲ τῶν ἀρχαίων τινὰς συγκρίνειν ἑαυτοῖς ἀξιοῦσιν >οὐδὲ οἶς ἡμεῖς ἐκ παίδων ὡμιλήσαμεν διδασκάλοις ἐξισοῦσθαι ̓νἐχον- >ται, ἀλλ’ οὐδὲ τῶν νῦν πανταχοῦ συλλειτουργῶν τινα εἰς μέτρον >σοφίας ἡγοῦνται, μόνοι σοφοὶ καὶ ἀκτήμονες καὶ δογμάτων εὑρεταὶ >λέγοντες εἶναι, καὶ αὐτοῖς ἀποκεκαλύφθαι μόνοις ἅπερ οὐδενὶ τῶν >ὑπὸ τὸν ἥλιον ἑτέρῳ πέφυκεν ἐλθεῖν εἰς ἔννοιαν.
ὢ ἀνοσίου τύφου >καὶ ἀμέτρου μανίας καὶ μελαγχολικῆς ἡρμοσμένης δόξης κενῆς καὶ >σατανικοῦ φρονήματος εἰς τὰς ἀνοσίους αὐτῶν ψυχὰς ἀποσκιρώσαντος.
>οὑ κατῄδεσεν αὐτοὺς ἡ τῶν ἀρχαίων γραφῶν φιλόθεος σαφήνεια, >οὐδὲ ἡ τῶν συλλειτουργῶν σύμφωνος περὶ Χριστοῦ εὐλάβεια τὴν >κατ᾿ αὐτοῦ θρασύτητα αὐτῶν ἠμαύρωσεν. ὢν οὐδὲ τὰ δαιμόνια τῆς >ἀνοσιουργίας ἀνέξεται, φωνὴν βλάσφημον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ >εἰπεῖν φυλαττόμενα.
[*](1/2 Job. 14, 8—9 — 3/4 vgl. Sap. Sal. 7, 26 — 4/5 Psal. 35, 10 — 5/6 vgl. Job. 5, 23)[*](* 8—19 Niceph. H. Ε. VIII 7)[*](A HN (n) GS (s) DL + FV (v) = z Τ W [von 8 Καὶ τί — 19 φρονήματος])[*](1 ἐμφανίζει] ἐμφαίνει Τ ι 3 αὐτοῦ εἰκόνος ~ TCass. ι 4 ὧν] ὂν n, vgl. Cass. : qtiem similiter ι 8 ἔτι] ἐστι sT, ἔτι fehlt bei Cass. ι εἰ] εἰσ’ s ι 9 λαοῦ Α s λαοῦ ἥμων ~ TW, nostrum populum. Cass. ι 11 ἀχρήστους Τ, ingratas Cass. ι 12 ἑαυτοὺς A. ι 15 σοφίας>W ι ἀκτήμονες] ἐπιγνώμονες Ρron.13,10) oder ἐπιστήμονες (z. B. Jes. 5, 21)? Jülicher ι 18 μανίας = Cass.] κακίας A ι S Sirmond mit Verbesserang der Tbeodoretiscben Überlieferung; nicht übersetzt von Cass.; μελαγχολίᾳ Christ. ι 19 εἰς — ἀποσκιρώσαντος > V ἀποσκιρώσαντος AnST ἀποσχηρώσαντοσ DF ἀποσκιράσαντοσ G ἐγσκηνώσαντοσ L am Rand A rehementer insiliens [= ἀποσχιρτήσαντος nach Val., s. S. 8, 18) Cass. 22 ἠμέρωσεν Τ mansuefecit Cass.)>Ταῦτα μὲν οὑν ἡμῖν κατὰ τὴν παροῦσαν δύναμιν ἐπηπορήοθω >πρὸς τοὺς ἀπαιδεύτῳ ὕλῃ κατὰ τοῦ Χριστοῦ κονισαμένους καὶ τὴν >εἰς αὐτὸν εὐσέβειαν ἡμῶν συκοφαντεῖν προθεμένους.
φασὶ γὰρ ἡμᾶς >οἱ φληνάφων ἐφευρεταὶ μύθων, ἀποστρεφομένους τὴν ἐξ οὐκ ὄντων >ἀσεβῆ καὶ ἄγραφον κατὰ Χριστοῦ βλασφημίαν, ἀγέννητα διδάσκειν >δύο, δυοῖν θάτερον δεῖν εἶναι λέγοντες οἱ ἀπαίδευτοι, ἢ ἐξ οὐκ >ὄντων αὐτὸν εἶναι φρονεῖν, ἢ πάντως ἀγέννητα λέγειν δύο· ἀγνο- >οῦντες οἱ ἀνάσκητοι ὡς μακρὸν ἂν εἴη μεταξὺ πατρὸς ἀγεννήτου >καὶ τῶν κτισθέντων ὑπ’ αὐτοῦ ἐξ οὐκ ὄντων, λογικῶν τε καὶ >ἀλόγων.
ὧν μεσιτεύουσα φύσις μονογενής, δι’ ἧς τὰ ὅλα ἐξ οὐκ >ὄντων ἐποίησεν ὁ πατὴρ τοῦ θεοῦ λόγου, ἐξ αὐτοῦ τοῦ ὄντος πα >τρὸς γεγέννηται· ὡς καὶ αὐτός που διεμαρτύρατο λέγων ὁ κύριος »ὁ ἀγαπῶν τὸν πατέρα ἀγαπᾷ καὶ τὸν υἱὸν τὸν ἐξ αὐτοὶ γεγεννημένον«.