De Lepra Ad Sistelium

Methodius

Methodius, De Lepra Ad Sistelium, Bonwetsch, Hinrichs, 1917

Denn der äußerlich die Schrift Verstehende geht hinweg bar des geistigen Verständnisses, wie einer der leere von Steinen errichtet gesehen. Der aber welcher kräftig der zerrissen den geistigen Vorhang, nachdem er durch den Geist Gottes beflügelt wie ein Vogel emporflog, gelangte er in das Verständnis der Schrift, welches ist das Ailerheiligste; und gelangt großem Licht, wird er genährt von den BHtzen der wahren Schönheit.

Denn wie die Bäume des Winters entblößt werden von dem Schmuck [*](2 vgl. De lepra 14, 5. De cib. 6, 3. De sanguis. 3, 4. Symp. S. 27, 6. 18. 113, 23f — 5 Lev. 13, 51. 53 — 11 II Kor. 3, 14f. Hebr. 10, 1 (Kol. 2, 16). Orig. z. B. In Lev. hom. S, 5 IX, 322 Lomm. — 14 II Kor. 4, 3, Tgl. De cibis 7, 7. 8, 1 S. 436, 25ff — 19 I Kor. 1, 18; vgl. S. 438, 5 — 20 U Kor. 4, 3 — 25 vgl. Symp. 8, 11 S. 96, 14f. Plato Phaedr. 246 C) [*](22 Greg. Nyss., De an. et res. S. 185 C (S. 12 Oehler)) [*](3f »der Verh.« S 191v 6 die Reihenfolge gegen Lev. 13, 51 verändert und κατὰ πάντα — ἐργασίᾳ > S 18 »d. Unsichtbaren«: τοῦ 20 »von außen« S 192 22 Greg, γήϊνοι . . τοῖχοι τὰ αἰσθητὰ πάντα 25 πτερουμένη οὐρανοπόροις πτεροῖς Symp. | wohl besser »emporfliegt und gelangt« 28 »v. d. Schmuck« krasoty (ὡραιότης?))

455
der Früchte, im Frühling aber wieder Blätter wieder gewinnen, — so meine ich, daß auch die Worte einfach verstanden, wie dürr erscheinen ohne Sinn, mit Weisheit verstanden, mit guten Früchten und Blättern geschaut Verstandes Blüten habend.

Daher auch wir, uns entschlageud einfach zu verstehen, wollen geistig sorgfältig die Schriften verstehen, ο Sistelius!

Wir sagen aber nun, indem Christus uns unterweist: Τέσσαρα διαλλάσσοντα ταῖς χροαῖς εἴδη λέπρας ὁ μέγας νομοθέτης, ἀπὸ τῆς αὐτῆς ἐξανθοῦντα ἡμῖν μητρός, φυλάσσεσθαί τε καὶ φεύγειν διδάσκει· λευκαῖνον, γλαυκαῖνον, χλωρίζον καὶ πυρρίζον. καὶ τὸ μὲν γλαυκαῖνον καὶ λευκαῖνον αἰφνιδίως ἀπὸ σαρκὸς ἀνόσου βλαστῆσαν λυμαίνεσθαι καὶ σήπειν τὸν ἄνθρωπον λέγει, τὸ δὲ χλωρίζον καὶ πυρρίζον ἀπὸ πρoüποκειμένης αἰτίας, ἐν οὐλαῖς κατὰ καυμάτων ἢ τραυμάτων γεννώμενον, ὅλον πιβόσκεσθαι τὸ σῶμα δηλοῖ·

ταῖς ἀρχεκάκοις καὶ βλαβοποιοῖς τέτρασιν ἀπεικάζων νόσοις τῆς ψυχῆς τὰς λέπρας, ὥσπερ ἀπὸ μιᾶς ἐκχεομένης πηγῆς ἐπικρατήσαντος καὶ πλημμυρίσαντος τοῦ πονηροῦ. τὴν μὲν λευκαίνουσαν τὸν ἐρεθίζοντα καὶ ἐφορμῶντα πρὸς τὰς συνουσίας οἶσθρον εἶναι λεκτέον· μαργώντων γὰρ τῶν σωμάτων [*](3 vgl. Symp. S. 27, 6. 18. 113, 23f — 6 s. zu S. 454, 2 — 8 vgl. De cibis 11, 2 u. zu Hiob 9, 5 — 11 Lev. 13, 19. 49 — 16 vgl. Orig. In Lev. 8, 5 IX, 322, 5f — 19 vgl. Symp. S. S, 22. 22, 14. 38, 18. 124, 24 — vgl. Symp. S. 11, 16) [*](8ff Coisl. 294 — Nilus Ep. I, 224 PGr 79 S. 165 A — 16 Ps.-Justin. Fragm. 2 III, 2, 368 Otto) [*](1 »Schmuck« lepotu κόσμος?) 5 »Verstandes« celoumia: celoumna S 6 »uns« S ν 8 Coisl. 294 Bl. ν,12; Überschrift περὶ τῶν τῆς εἰδῶν. Μεθοδίου 9 διαλάσσωντα C | ταῖς χροαῖς < S | μεγ. νομοθέτης] προφήτης S | ἀπὸ τῆς — τε καὶ Z. 10 < S 10 φυλάσσεσθαι C | διδάσκει: »befiehlt« S (wohl weil νομοθέτης fehlt) 11 χλορίζον κ.πυρίζον C | καὶ vor τὸ < S | μὲν] οὖν schwerl. + S 12 αἰφνιδίος C: nach βλαστ. in S 12 f λοιμαίνεσθαι καὶ C: < S 13 σίπειν C | λέγει < S | χλορίζον C 14 ἀπὸ προüπ. αἰτ. <S | κατὰ καυμ. < S τραύμασι S 15 γεννώμ.: »sich gezeigt « S | ἐπιβόσκεσθαι: »verdirbt« S | δηλοῖ 003C; S | ταῖς — λέπρας Z. 16] »Ähnlich aber sind diese den vier die Seele verderbenden « S 16 ὥσπερ — πονηροῦ Ζ. 18 hier 003C; S, aber hat es unten § 4 18 μὲν] γὰρ S | τὸν — λεκτέον Ζ. 19: »gleiche der halbgelben « S 19ff μαργώντων — ἀφροποιεῖ: »indem von der Unzucht das Blut »in Blut . . « S) sich wandelt in 003C; S) gelben « S 19 μαργόντων C)

456
ἐν ταῖς συμπλοκαῖς καὶ κινουμένων ἐκκυμαινόμενον τὸ αἶμα κατ ἀνακοπὴν ἀφροποιεῖ, ὥσπερ καὶ ἡ θάλασσα καὶ οἱ ποταμοὶ κατὰ τὰς τῶν ἀγρίων ἀνέμων ἐμβολὰς ἀφρῷ λέγονται μορμύρειν, δί ὃ καλῶς τὴν ἡδονὴν ταύτην λέπραν λευκαθίζουσαν ἐκάλεσεν ὁ νομοθέτης.

γλαυκαίνουσαν δὲ τὸν φόβον, πτόησιν καὶ κατάπληξιν δεινὴν ἐξεγείροντα τῇ ψυχῇ ἀπὸ τοῦ πονηροῦ· »άπὸ φόβου« γάρ φησιν »ἐχθροῦ« ὁ Δαυίδ »ἐξελοῦ τὴν ψυχήν μου« . .

χλωρίζουσαν δὲ τὸν φθόνον καὶ τὴν λύπην ἀπὸ τοῦ τήκεσθαι καὶ μεταβάλλεσθαι εἰς τὸ ὠχρότερον τοῦ προσώπου τὴν ἔμφυτον εἰδέαν. πυρρίζουσαν δὲ πάλιν καλεῖ τὴν ὀργὴν παρὰ τὸ <τὸν> ἐκκαιόμενον ἐρυθραίνεσθαι τῷ θυμῷ καὶ εἰς πυρρῶδες μεταβάλλειν τοῦ προσώπου τὴν ἐπιφάνειαν. Daher <erzählt> die Schrift, daß die Schwester des Moses den Aussatz hatte, weil dem Bruder übel redete.