De Resurrectione

ἤτοι γὰρ τοῦ εἴδους [*](1 vgl. De res. I, 25, 7 — 5 vgl. De res. I, 58, 2 S. 320, 7. Plato Alk. I, 135 E. Pol. II, 363 A. Klem. Alex. II, 1. 7, 5 s. 176, 24 stähl. — 7 Mt. 17, 3. Mark. 9, 11. Luk. 9, 30 — 13 Apok. Joh. 1, 5. Kol. 1, 18; vgl. Orig. in Cramer Catene v, 295, 9ff (Journ. Theol. Stud. X, 46, 12)) [*](5—S. 398, 8 Phot. Bibl. 234 s. 299b, 6—300b, 15 — 12 vgl. Dial. Adam. V, 11 S. 192, 26ff) [*](2 κἂν] »sond. indem vielmehr« S | ὥσπερ jakože: S | τὸ τοῦ?(S.252,22); ipsius domini Pamph. 3 καὶ Μωυσέως<s 3f οὐχ ἕτερον . . παρ’ ὃ ἦν<S: ita non erit alia sanctorum species, etiamsi multo gloriosior flat Pahph. 3 με- ταμ. s 143v 5 Ph beginnt εἶτα μετ’ ὀλίγον φησίν· Οὐκοῦν etc. | γενναῖε wie I, 58, 2 u. Pl, vgl. Jh Meth. Platon. Nr. 651; schwerl. ist ἄριστε zu lesen 5f προσδοκᾶσθαι διισχ.: »erwartest (versicherst), daß geschehe« S 6f τοῦ σώματος εἰς πνευματικὸν σῶμα S 7 τούτου tilgte Bo | δοκιμωτάτην<S 8 παρέχων S 9 παρ’ — διασῴζοντες Ζ. 10] παρὰ τὸ ἐξ ἀρχῆς εἶδος ἔχοντες las schwerl. S 10 ἔσται] σοι Ph a 11 ὁ νοr Ἠλίας < Ph b 12 ἤση—τοῦτο und ἔχον- τες<S, aber schwerl. seine Vorlage | σὺ φῂς S | ἀνίστασθαι oder ἀναστῆναι S | καὶ ὤφθησαν<S 13 ἔτι ὁ Χρ.] ὁ Χρ. γὰρ w. e. sch. S 14 καὶ ἀρχὴ+S 15 εἶναι <S 15f ἐκ τῶν νεκρῶν w. e. sch. S 16 πρὸ πάντων] πρῶτον S 144 17 καὶ ἀναστῆναι + S 19 ἤτοι] εἰ w. e. sch. S)

εἰ δὲ ἀνἐστη οὐδεὶς πρὸ αὐτοῦ, οἱ δὲ ἀμφὶ τὸν Μωυσέα καὶ τὸν Ἠλίαν σἀρκας μὲν ἔχοντες τοῖς ἀποστόλοις οὐκ ὤφθησαν, μόνον δὲ τὸ εἶδος . . , ἡ ἄρα ἀνάστασις ἐπὶ τῆς σαρκὸς προφανῶς δηλοῦται.

καὶ γὰρ ἀτοπώτατον ἐπὶ μόνου τοῦ εἴδους τὴν ἀνάστασιν διορίζεσθαι, ὁπότε αἱ ψυχαὶ καὶ μετὰ τὴν <τῆς> σαρκὸς ἔξοδον οὐδέποτε φαἰνοντα τὸ εἶδος, ὅ φῂς ἀναφαίρετον, ἀποτιθέμεναι.

εἰ δὲ συμπαρέσται αὐτοίς τοῦτο ἀναφαίρετον, καθάπερ καὶ ἐπὶ τῆς Μωυσέως καὶ Ἠλίου ψυχῆς, καὶ οὔτε φθείρεται κατὰ σὲ οὔτε ἀπόλλυται, σὺν αὐταῖς πανταχοῦ συμπαρόν, οὐκ ἄρα τὸ εἶδος ἀνἰσταται, ὅ μηδέποτε πέπτωκεν. . .

— ἐὰν δέ τις δυσχεράνας Καὶ πῶς δή, [*](4 vgl. De res. II, 18,8 S. 370, 8f — 13 vgl. De res. I,22, 3 S. 245, 3. III,4,3. Orig. De princ. II, 3, 2. III, 6, 5 S. 116, 17f. 287, 14f — 15 vgl. zu De res. I, 51, 4 S. 306, 14. Orig. De princ. II, 10, 1 S. 173, 21f) [*](1 ἐκεῖνος oder αὐτὸς + S | ὤσπερ ἐγγυᾶ Ph a, ὤσπερ ἐγγυᾶς Ph b: ὡς< παρεγγυᾷ Bo 1. Ausg. 2 τῷ—ψυχάς Ζ. 3 <S 3f ἤ πρωτότ. . . ἀληθῶς] εἰ τοινυν ὁ Χριστὸς πρωτότ. τῶν νεκρῶν S | ἐστιν + ΚΙ 4 οὐδὲν—ψευδές (ψευδῶς?) »denn nichts ihn betreffend (oder >an ihm<) ist unwahr« + S; vgl. II, 18, 8 ἦν γὰρ ἐν αὐτῷ πάντα ναί 5 τινας < S 5f τ. . . ἀναστάσεως] »zu erlangen« (ἀποδέχεσθαι, ἀπολαβέσθαι, ἀναλαβέσθαι) +S 6 εἰ δὲ ἀνέστη] ἀνέστη δὲ S 6f μωσέα Ρh a 7 σάρκας μὲν . . οὐκ : »aber keine andere« nŭ ne in (doch vielleicht auch »Fleisch nicht« plŭti ne) S 8 μόνον — εἶδος] ἀλλὰ τῷ πρώτῳ (?) εἴδει ἡ ἑκατέρου ποιότης χαρακτηρίζεται »sondern durch die alte Form <wird> die Eigentümlichkeit eines jeden charakterisiert« richtig + S | δὲ τὸ Ph a 311 vb 9 καὶ < S | μόνου Σ 144v 10 ὁπότε] εἶτα δὲ S | τῆς < Ph ab 11 τὸ εἶδος, ὄ obraz eŽe: obrazy Že S | σὺ φῂς S: φησιν Ph | ἀνίστασθαι < S 12 δὲ < S 12f τῆ . . ψυχῆ Ph b 14 ὡς< σὺν oder ὄτι οὺν S | oὐκ ἄρα : oὐ κατὰ S | Orig. De princ. II materiae corporalis, cuius materiae anima usum semper habet in qualibet qualitate positae. III, 6 substantiam vero (carnis) certum est permanere 15 ὅ μηδ. πεπτ.] Orig. non enim proprie resurgere dicitur nisi id quod ante ceciderit | πέπτωκεν] »Und wenn also Gegenstand der Hoffnung ist aufzuerstehen, so muß auch bekannt werden, <daß auferstehe> das Gefallene« richtig + S | δέ] δή Ph b | δυσχεράνας < S)

ἐὰν δὲ καὶ περὶ τῆς ψυχῆς διαπορήσας φράσῃ Ἠλίου, ὡς τῶν μὲν γραφῶν ἐνειλῆφθαι αὐτὸν λεγουσῶν ἐν σαρκί, ἡμῶν δὲ ἀσύμπλοκον σαρκὸς τοῖς ἀποστόλοις ὦφθαι φασκόντων λεκτέον ὅτι Καὶ μὴν μᾶλλον τὸ λέγειν αὐτὸν ὦφθαι τοῖς ἀποστόλοις ἐν σαρκὶ πρὸς ἡμῶν ἐστι.

δείκνυται γὰρ καὶ διὰ τούτου ἀφθαρσίας ἡμῶν ὑπάρχον τὸ σῶμα δεκτικόν, καθάπερ ἐδείχθη καὶ ἐπῖ τοῦ Ἐνὼχ μετατικθεμένου. ἐν μὴ γὰρ ἀφθαρσίαν ἡδύνατο δέζασθαι, οὐκ ἂν οὐδὲ διέμεινεν ἐν ἀπαθείᾳ τοσούτῳ χρόνῳ. ἢ τοίνυν ὤφθη μετὰ τοῦ σώματος <ὁ Ἠλίας οὐδέπω τελευτήσας, ἢ ἄνευ τοῦ σώματος>, καὶ ἦν τελευτήσας μεέ, ἀναστὰς δὲ ἤδη ἐκ νεκρῶν οὐδέπω.

Καὶ ταῦτα, ἴνα δὴ συγχωρήσωμεν τῷ Ὠριγένει, καθ᾿ ἑαυτὸ τὸ εἶδος λέγοντι μετὰ τὴν τελευτὴν ἀποζευγνύμενον ἀπὸ τοῦ σώματος τῇ ψυχῇ δίσοσθαι· ὅπερ ἐστὶν ἁπάντων ἀδυνατώτατον, τῷ προαπόλλυσθαι τὸ εἶδος τῶν σαρκῶν ἐν ταῖς ἀλλοιώσεσι· καθάπερ καὶ τὸ σχῆμα τοῦ συγχωνομένου ἀνδριάντος πρὸ τῆς διαλύσεως τοῦ [*](3 I Kön. 17, 23 — II Kön. 4, 35. Joh. 11, 14 — 6 II Kön. 2, 11 — 11 Gen. 5, 24 — 12 II Kön. 2, 11 3 vgl. Dial. Adam. IV, 11 S. 192, 26 ff. 194, 5 f — 11 vgl. Ps. -Justin, Quaest. ad Orthod. 32 S. 48 Otto. Eznik, Wider die Sekten I, 1269 f S. 63 Schmid 1 ἀποκρ.: »sagt« S | πρὸ — οἷς Z. 2: »vor der Auferstehung Christi, dies aber nun die Schrift erzählt« S 2 f D πρὸ αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ) καὶ ὁ τῆς Σουναμίτιδος υἱὸς . . . ἐκ νεκρῶν ἀνέστη καὶ ὁ τῆς Σαραφθινῆς καὶ ὁ τῆς Σουναμίτιδος Σαρ. und ἐκείνης τῆς Σωμ. S 3 καὶ 1 < Sb | καὶ ὁ Λάζ.] σὺν αὐτοῖς τε καὶ ὁ Λάζ. S, aber vgl. D 4 D οἱ γὰρ πρὸ τοῦ Χριστοῦ ἀναστάντες αὖθιςἀπέθανον· ὁ δὲ Χριστὸς ἀναστὰς οὐκέτι ἀποθνῄσκει | vor ἡμεῖς »Daß die vor Christus Auferstandenen, um hernach wieder zu st erben, (145) auferstanden dind« + S 5 τῶν . . τεθνηξ.] ἐκείνων λέγομεν οἷς . . τεθνήξεσθαι S 7 f ἀσ. σ.: »ohne Fleisch« S 8 Καὶ μὴν < S 9 f τὸ λέγειν . . ἐστι] λέγεται τὸ las schwerl. S 10 vor δείκνυται »Daß unser Leib der Unsterblickeit fähig. Und dieser Nachweis von Enoch und Elias« + S | γὰρ: δὲ S 11 καὶ <S | μετατιθεμένον αὐτοῦ S 13 ἢ ΒO: εἰ S Ph 13 f ὁ Ἠλίας — σώματος + S: wegen des Homoioteleuton <Ph 15 ἀναστὰς S 145 v 17f ἀπὸ τοῦ σώματος <S 18 δίδοται vielleicht rightig S 18 f προαπόλλ.] μὴ ἀπόλλυσθαι S)