De Libero Arbitrio

ὁ δὲ ξίφος ἐγύμνου καὶ ἐπὶ τὸν ὅμοιον ἄνθρωπον . . ἐχώρει. καὶ ὁ μὲν φυγῇ τὴν σωτηρίαν πορίζειν ἥθελεν, ὁ δὲ διώκειν οὐκ ἐπαύετο, οὐδὲ τοῦ θυμοῦ κρατεῖν ἤθελε. καὶ τί δεῖ πλείονα λέγειν, ἀλλ’ ὅτι χωρήσας ἐπ’ αὐτὸν εὐθέως ἔπαιεν τῷ ξίφει; ὁ δ’ ἱκέτης τῷ πλησίον ἐγίνετο καὶ χεῖρας ἱκεσίας ὤρεγεν, καὶ τὴν μὲν ἐσθῆτα διδόναι ἤθελεν, μόνον δὲ τὸ ζῆν ἔχειν ἠξίου. ὁ δ’ οὐκ ἔθραυεν τὸν θυμόν, οὐδ’ ἠλέει τὸν ὁμογενῆ, οὐδὲ ἑαυτὸν διὰ τῆς εἰκόνος ἐν ἐκείνῳ βλέπειν ἤθελεν, ἀλλ’ ὡς ἄγριος θὴρ τῷ ξίφει τῆς βορᾶς ἤρχετο, ἤδη δὲ καὶ τὸ στόμα τῷ ὁμοίῳ προσέφερε σώματι· τοσοῦτος γὰρ ἠν τῷ θυμῷ. καὶ ἠν ἰδεῖν τὸν μὲν ἤδη κείμενον, τὸν δὲ λοιπὸν σκυλεύοντα καὶ μηδὲ γῇ σκεπάζοντα τὸ οῶμα, ὅ τῆς ἐσθῆτος ἐγύμνωσεν.

πρὸς δὲ τούτοις ἕτερος προσῆν, ὅς τοῦ πλησίον γυναῖκα παίζειν ἤθελε, λῃστεύων γάμον ἀλλότριον καὶ ἐπὶ παράνο- [*](F S D Ezn 1 καταλιπὼν SD Ι ὁ δὲ — θυμῷ Ζ. 10] »Manchmal geschieht es, ß einer die Flucht ergreift und sich irgendwohin rettet, um sich das Leben zu erhalten, der andere aber, von Zorn entflammt, mit dem Schwert nachlaufend, äßt nicht nach, bis er den Zorn befriedigt: woher kommt dieser ättliche Zorn? Ein anderer zieht dem ächsten die Kleider aus, und wenn er sich dagegen widersetzt, entzieht er ihm sogar das « Ezn Ι ὁ δὲ — ἐχώρει Ζ. 2 verbindet Bh mit dem Vorhergehenden Ι ὁ δὲ] τὸ δὲ F D: wie wenn er ἕτερος πόλιν gelesen, übersetzt S Ι ὅμοιον] ὁμοπαθῆ S 2 ἄνθρωπον] »böswillig« »Böses sinnend« + S Ι τ. σωτ. πορ.] vgl. Plato Protag. 321 B 3 ὁ] »dieser» S, aber schwerl. las S ούτος Ι διώκειν FD: διώκων S Ezn Ausgg. Ι οὐκ ἐπαύετο] »wollte nicht « = παύεσθαι οὐκ ἤθελεν S 4 πλέον D Ι ἀλλ’ F 195 Ι ἔπαισε D 6 δὲ D Ι TW πλησίον DS: τοῦ πλησίον F | ἐγένετο D 6 ἔχειν] »zu « S 7 οὐκ] οὐδαμῶς übersetzt S | οὐδὲ D Ι ἐθραύετο D Ι οὐδὲ ἑαυτὸν — βλέπειν Ζ. 8 < 8 S ἐν ἐκείνῳ] ἐκείνω D, corr. ἀκείνου Ι ἄγρος] 8 ν 9 τ. βορᾶς] »zu « jasti (jesti Sa), viell. aus jastija τῆς βορᾶς Ι ἤδη δὲ καὶ] i že ubo übers. S Ι στόμα: σῶμα D 10 καὶ ἤν — ἐγύμνωσεν Z.12 < Ezn Ι ἤδη κείμενον S: ἠδικημένον FD 11 λοιπὸν σκυλ.: αὐλὸν σκυλ. w. e, seh, (odiraja ego: odiraema S) Ι γῆν las schwerl, S (wohl zemlju statt zemleju) Ι ὅ τῆς] ὀ καὶ τῆς (od. οὗ τὸ σῶμα καὶ τῆς) S, τῆς γὰρ + 2. Hd,) D: ein ὡς übergeschr, in F 12 πρὸς — λῃστεύων Ζ. 13: »Wieder ein anderer hat es sich in den Sinn gesetzt, zu « Ezn Ι δὲ: δὴ F Ι προσῄει 2. Hd. D: < S Ι ὅς τις S Ι τὴν vor τοῦ + Bh Ι τοῦ] αὐτοῦ (od. ἑαυτοῦ) + viell. S τις τοῦ ěky — od. in kyj — ego od, svoego: ěkoego S) 13 λῃστ. δὲ od. τε S Ι ἀλλότρ.] αὐτοῦ S)

ἐντεῦθεν καὶ ταῖς πραγῳδίαις πιστεύειν ἠρχόμην, καὶ τὸ Θυέστειον δεῖπνον αληθῶς ἐδόδει μοι γεγωνέναι , πιστεύω δὲ καὶ τῇ Οἰδιπόδαο παρανόμῳ ἐπιμξέᾳ, καὶ τῇ τῶν ἀδελφῶν διὰ ξίφους φιλονεικίᾳ οὐκ ἀπιστῶ.

τοσούτων τοίνυν καὶ τοιούτων θεατὴς γενόμενος ἐγώ, πόθεν ταῦτα ἀναζητεῖν ἠρχόμην, τίς δὲ καὶ ἡ τῆς κινήσεως αὐτῶν ἀρχὴ καὶ τίς ὁ τοσαῦτα κακὰ ἀνθρώποις μηχανησάμενος, πόθεν τε ἠ εὕρεσις αὐτῶν καὶ τίς ὁ τούτων διδάσκαλος. καὶ τὸν μὲν θεὸν ποιητὴν τούτων λέγειν τολμᾶν οὐχ οἶός τε ἦν, ἀλλὰ μὴν οὐδὲ ἐξ αὐτοῦ τὴν ὑπόστασιν ἔχειν, οὐδὲ τὴν τοῦ εἷναι σύστασιν. πῶς γὰρ οἶόν τε ἠν ταῦτα περὶ θεοῦ ἐννοεῖν;

ὅς μὲν γάρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ τῶν κρειττόνων ποιητής, τῶν δὲ φαύλων αὐτῷ [*](3 Lukian De sacrif. 5 — 4 Odyss. 11, 271 ff. Soph. Oed. T. 457 ff. Diod. Sic. IV, 64f — 6 vgl. Tertull. De praescr. 7. Eus. KG V. 27) [*](F S D Ph (von Ζ. 6 an) Ezn (Z. 6 ff) — 6 vgl. Titus Bostr. C. Manich. 4) [*](1 τὸν — θέλων Z. 2] »dem wahren Gatten nicht gebend ächter Vater zu sein« S 2 γίγνεσθαι F, γενέσθαι D Ι ἐντεῦθεν — ἐγώ Ζ. 6 anders Ezn Ι δὲ Αusgg. Ι πιστεύων S 3 τὸ Θυέστ. δεῖπνον: τοῦτό ἐστι δι’ ὦν D Ι θυέστιον F Ι ἀληθῶς: »wahr« od. »Wahrbeit« S Ι πιστεύειν F Ι δὲ < D 4 τὴν (so auch F) Οἰν. πάροινον ἐπιθυμίαν κ. τὴν . . φιλονεικίαν D Ι Οἰδιπόδαο oder Οἰδίπου Bo : Οἰνομάου F D S (Oinomos S) ; aber vgl. z. B. Euseb. KG V, 1, 14 Θυέστεια δεῖπνα καὶ Οἰδιποδείους μίξεις, Athenag. Suppl. 3 τρία ἐπιφημίζουσιν ἡμῖν ἐγκλήματα, ἀθεότητα Θυέσθεια δεῖπνα Οἰδιποδείους μίξεις Ι ἐπιμιξία S: ἐπι- θυμία F (vgl. D) 4 τῶ ἀδελφῶ F 5 ἀπιστεῖν F Ι τοιούτων τ. κ. τοσούτων S 6 πόθεν—διδάσκαλος Ζ. 8] es beginnt Ph (Photius Biblioth. 236 S. 304b, 24) (vorausschickend Ἀνεγνώσθη τοῦ αὐτοῦ ἐκ τοῦ περὶ αὐτεξουσίου τῆς ἴσης καὶ αὐ- τὸς τυχὼν συντομίας) πόθεν τὰ κακὰ καὶ τίς ὁ τούτων ποιητής; Ι πόθεν — διδάσκαλος Z. 8] »Woher kommt dieses alles, wer ist der Anfang und der Bewerkstelliger solcher Ungereimtheiten, wenn nicht anders irgendeine böse Kraft ist, die alle diese Ungereimtheiten zu bewirken äßt und selbst deren Erschafferin « Ezn 7 αὐτῶν] τούτων schwerl. S Ι κατὰ ἀνθρώπων FD: κακὰ ἀνθρώποις S 8 εὕρεσις S 6 Ι τούτων] αὐτῶν las schwerl. S 9 καὶ τὸν — προσίεται S. 153, 3] ὁ μὲν γὰρ θεὸς οὐκ ἔστιν, ὅτι μηδὲ τούτοις ἥδεται, ἀλλὰ καὶ τοὺς δρῶντας αὐτὰ βδελύσσεται Ph Ι καὶ τ. μ: »denn« Ezn Ι ποιητὴν τούτων DS: τούτων ποιητὴν F Ι τολμᾶν < S Ι οἷον τε F 10 ἀλλὰ μὴν < S Ι οὐδὲ — σύστασιν Z. 11 < Ezn 11 γὰρ οἷόν τε < S Ι ὅς] ὀ D. ὡς S 12 ἐστιν < DS)

ὅθεν ἄλογον ἔδοξεν εἶναί μοι ταῦτα προσάπτειν αὐτῷ, ἢ ὡς ἐξ αὐτοῦ γεγονότα ἤ (εἰ καὶ τὰ μάλιστα συγχωρῆσαι δεῖ ἐξ οὐκ ὄντων δυνατὸν εἶναί τι γίνεσθαι) ὅτι καὶ τὰ κακὰ ἐποίησεν αὐτός. ὁ γὰρ »ἐκ τοῦ« οὐκ εἶναι εἰς τὸ εἶναι« αὐτὰ ποιήσας‘ οὐκ ἄν ἐκ τοῦ εἶναι εἰς τὸ μηκέτι εἶναι αὐτὰ ἀνῄρει πάλιν. ἤ τοῦτο τοῦτο λέγειν ὡς ἦν ποτε καιρός, ὅτε τοῖς κακοῖς ἔχαιρεν ὁ θεός, νῦν δὲ οὐκέτι; ὄπερ ἀδύνατον εἷναί μοι δοκεῖ, λέγειν τοῦτο περὶ θεοῦ· ἀνοίκειον γὰρ τῆς φύσεως αὐτοῦ τοῦτο προσαρμόζειν αὐτῷ.