De Libero Arbitrio

Methodius

Methodius, De Libero Arbitrio, Bonwetsch, Hinrichs, 1917

καὶ καθάπερ πολλάκις τῶν οἰκετῶν τις, ἄκων τι πρὸς τοῦ δεσπότου πράττειν ἀναγκαζόμενος, < μὲν προστάγματι διὰ τὸν φόβον πείθεται, ὅ δὲ πάσχει, πράττειν μὴ θέλων, λέγειν [ὅτι] οὐ τολμᾷ, δὲ ἐν ἑαυτῷ, θυμοῦ τινος πληρούμενος, οὕτω μοί πως ἐφαίνετο καὶ τὴν θάλασσαν, ὡσπερεὶ θυμουμένην καὶ ἐν ἑαυτῇ φράττουσαν τὴν ὀργήν, κρατοῦσάν τε ἑαυτῆς, οὐ βουλομένην τῷ δεσπότῃ φανερὸν [*](1 Ilias 9, 4 — 13 vgl. Hiob 38, 11) [*](FS 1 τ. τ.: τοῦτο S 3 ἄνεμοι: av ἐμοὶ »mir« S Ι δύο < S Ι ὀρίνετον: ὁρῶντες »welche «) S 4 τώ τε : τ(ότ’ ἐκ F Ι Ζέφυρος — ἄητον] »Ostwind « S 5 ἄμυδις — κορθύεται Z. 6: »Eine Welle stolz sich erhoben habend (? vucelsisja) und β geworden « S 6 πολλὸν — ἔχευαν: »fast bis zum Himmel βend« übers. S Ι ἔχευον F 7 κορυφαῖς F 194 Ι παραπλήσιον F Ι ἔδοξεν? S 8 λόγον εἰπεῖν] 003E; wie Ζ. 13 S εἰπεῖν < S) Ι λόγος F 10 καί μοι μὲν (od. δὴ) mne ubo S Ι ἀνέπλαττον < Ausgg. 11 ἀνέπλαττον F Ausgg.: richtig »suchte«, ἐζήτουν od. ἀνεζήτουν S Ι ὡς ἐνό- μιζον S Ι ἀλλ’ — θάλασσαν Ζ. 12 mit S: ἀλλὰ γὰρ ἅμα κυρτωθῆναι τὴν θά λασσαν F; vielleicht ist zu lesen ἀλλ’ ὁπότ' ἀνακυρτωθείη ἠ θάλασσα 13 οἰ- κεῖον] »bestimmten« S, aber ὡρισμένον las schwerlich S Ι πεφοβ. S ν 14 καὶ καθάπερ] »Denn « καθ’ ἅ, καθὼς oder καθάπερ γὰρ S 16 ὅτι F: < S, τι Ausgg. 16f τον θρύζει δε F 17 τινος] »irgendwie« S, schwerl. las S πως Ι πῶς F: < S 18 ὡσπερι F 19 κρατοῦσάν τε: κρατῆσαι od. κρατήσασθαι, es mit οὐ βουλ. verbindend, S »sich nicht irgendwie wollend «) S Ι τε: τι S Ι τῷ: πως w. e. seh. S)

149
ποιῆσαι τὸν θυμόν.

ταῦτα οὕτως γινόμενα σκοπῶν ἀτενίζειν ἠρχόμην, καὶ τὸν οὐρανὸν καὶ τὸν κύκλον αὐτοῦ τῷ νοῒ καταμετρεῖν ἤθελον, πόθεν τε ἄρχεται καὶ ποῦ καταπαύει ἀνεζήτουν ἐγώ, ποίαν τε κίνησιν ἔχει, πότερον τὴν μεταβατικήν, τουτέστιν τὴν ἀπὸ τόπου εἰς τόπον, ἤ τὴν κύκλῳ φοράν, πῶς δὲ καὶ τὴν ἐπίμονον βάσιν ἔχει.

ἀλλά μοι καὶ περὶ τοῦ ἡλίου ζητεῖν ἐδόκει, τίς τε ὁ τρόπος αὐτοῦ τῆς ἐν οὐρανῷ θέσεως, τίς δὲ καὶ ἡ περίοδος τοῦ δρόμου, ποῦ δὲ καὶ μετ’ ἀλίγον χωρεῖ, καὶ ὅτι μηδὲ οὗτος παρέρχεται τὸν οἰκεῖον δρόμον, ἀλλὰ καὶ αὐτός, ὡς ἔνεστιν εἰπεῖν. ἐντολήν τινα φυλάττει χρείττονος, καὶ φαίνει μὲν τότε παρ' ἡμῖν ὅτε ἔξεστιν αὑτῷ, ἀπέρχεται δὲ ὡς καλούμενος.