Oratio 5

γίγνεται δὲ αὐτῇ γενομένῃ παρὰ τῆς Γῆς τόξα τε καὶ βέλη δῶρα καὶ τὸ εὐθὺς ἐπίστασθαι τὴν τέχνην, ἔλαφοί τε εὐθέως ἐφαίνοντο, παρὰ τῆς Γῆς, οἶμαι, καὶ [*](12 [Αροΐΐοά.] Ι3ί1)1. Ι 4, 1. 8βΓν. αά Αβη. III 73. βοΐ. IV 10. 20 0£. Ρααδ. Π 7, 7. Εβιηηια Αηΐΐι. Ραΐ. III 6) [*](2 θοῖτο Εθ 3 τον́τῳ οιη Μ Ι γινόμενος Γ Ι ἀμειβώμεθα ΜοΓ, £θΓί3;88θ Γβοίβ 6 τε οπι ΒΜ 12 ἡ οιη Μογ 14 χρόνῳ οιη Ι 16 δεομένου Β 19 καὶ 3.11:θηιηι οηι Γ 22 ἅδειν ἑτέροις ΙΒΜ 23 γίνεται VI)

τοῦτο, καὶ ἐβάλλοντο ἄλλαι ἐπ’ ἄλλαις μελέτης εἵνεκα τῆς περὶ τὴν τοξικήν. | τοῦτο δὴ φαίνεται πεποιηκὸς R 227 καὶ τὸν Ἀπόλλω τοξότην, ἡ μίμησις τῆς Ἀρτέμιδος, ὥστε εἵη <ἂν> Ἀρτέμιδος Ἀπόλλων ἐν τοξικῇ μαθητής.

8. Αὐξομένη δὲ ἡ θεὸς κάλλει τε ἤστραπτε καὶ ἔφευγε γάμον καὶ ὤμνυ τὴν τοῦ πατρὸς κεφαλὴν ἦ μὴν παρθένος μενεῖν. τοῦ μὲν οὖν κάλλους ἄλλοι τε ποιηταὶ μάρτυρες καὶ ὁ σοφώτατος Ὅμηρος, τοῦτο μὲν τὴν Ἀλκίνου θυγατέρα τῇ ταύτης εἰκόνι τιμήσας, τοῦτο δὲ τὴν Ἰκαρίου, προσθεὶς τῇ Ἀρτέμιδι τὴν Ἀφροδίτην εἰς ἴσον ταῖν θεαῖν ἄγων τὰ κάλλη.