Refutatio Omnium Haeresium (= Philosophumena)

πῦρ γάρ ἐστιν ἥλιος <ὡς> ψυχή, σῶμα γῆ. »χωρισθὲν δὲ αὐδὲν ἃν ποτε ὀρατὸν γένοτιο οὐδὲ ἁπτὸν ἄνευ τινὸς στερεοῦ· [*](2 Plut. Aetia Romana 112 S. 290 Ε., Quaest. conviv. VIII, 7, 1 p. 727 C — 3 Plut. De Iside 10 S. 354 F. — 5 Flut. Aetia Rom. a. a. Ο., De Iside a. a. Ο. — 8 Suid. s. V. Ἄναξίμανδρος: ἀπὸ ὁλοκλήρου ἄρτου μὴ έσθίειν — 10ff Ps. Plut. De educ. pnerorum 17 p. 12 EF, Corssen Rh. M. LVII 259 — 16 . S. 155, 2f vgl. Cumont in der zu Ζ. 18 citierten Schrift S. 459 ff. Eine genaue Parallele kenne ich nicht — 18 vgl. äisches Orakel bei Froclus In Remp. In 220, 14 Kroll τὸ ήλιακὸν πῦρ κραδίης τόπῳ ἐστήριζεν (Kroll, De orac. Chald. S. 32), vgl. Cumont, La theologie solaire, Memoires ésentés à ´Académie des inscriptions et belles-lettres XII 458. 471 — 17 Plato] wo? Das Citat scheint erst aufs Folgende zuzutreffen, s. die folgende Note — 18 — S. 155, 2 Plato Timaios31B: σωματοειόὲς δὲ δὴ καὶ ἀρατὸν ἀπιόν τε δεῖ τὸ γενόμενον εἶνξαι· κωρισθὲν δὲ πυρὸς σὐδὲν ἄν ποτε ὁρατὸν γένοιτο οὐδὲ ἀπτὸν ἄνευ τινὸς στερεοῦ, στερεὸν δὲ οὐκ ἄνευ γῆς. ὅθεν ἐκ πυρὸς καὶ γῆς τὸ τοῦ παντὸς ἀρχ·όμενος ξυνιστάναι σῶμα ὁ θεός ἐποίει ... 32 Β οὕτω δὴ πυρός τε καὶ γῆς ὕδωρ ἀέρα τε ὁ θεὸς ἐν μέσῳ θέίς . . .) [*](1 μακαίρᾳ Ηὁικ α a. Ο., vgl. S. 153, 1, u. vorige Note 2 μάχαιρα Ρ σάρον Roeper: ἂσαρον Ρ 3f f. 71r oben a. R. φιλονικίαν μὴ κατασκεύσξε. θοίνικα — φύτενευε Ρ 4 διαφθορᾶς Ρ, verb. Roeper 7 τῶν βίων ἀπόλογον Ρ 11 ἐκείνων τῶν τῶν χρόνων Ρ 15 γενομένων ö.: λεγομένων Ρ 17 ὡς γάρ Diels (Z. 18 γὰρ >) 18 + ὡς Roeper δὲ γῆ Roeper: σελήνη Ρ κωρισθέντων Ρ)

ό μὲν κόσμος ἐστὶν ό αἰσθητὸς εἵς, περὶ οὑ λἐγομεν τὰ νῦν. διῄρηκε δ’ αὐτὸν ἀριθμητικός τις ὢν καὶ γεωμέτρης εἰς μοίρας ιβ. κοὶ ἔστι ταῖς μοίραις ταύταις ὀνόματα· Κριός, Ταῦρος, Δίδυμοι, καρκίνος, Λέων, Παρθένος, Ζυγός, Σκορπίος, Τοζότης, Αἰγόκερως, Ὑδροχός, ᾿ Ιχθύες.

πάλιν τῶν δώδεκα μοιρῶν ἑκάστην διαιρεῖ εἰς μοίρας μοίρας κοντα, αἵτινές ἡμέραι ἡμέραι μηνός. πάλιν αὑ τῶν τριάκοντα μοιρῶν ἑκάστην μοῖραν διαιρεῖ εὶς λεπτὰ ἑξήκοντα καὶ τῶν λεπτῶν λεπτὰ καὶ ἔτι λεπτότερα. καὶ τοῦτο ἀεὶ ποιῶν καὶ μὴ παυόμενος, ἀλλ’ ἀθροίζων ἐκ τούτων <τῶν> μοιρῶν τῶν διῃρημένων καὶ ποιῶν καὶ αὐθις ἀναλύων καὶ διαιρῶν τὸ συγκείμενον τὸν μέγαν ἐνιαυτον όπεργάςεται κόσμου.

Τοιαύτη τις, ὡς ἐν κεφαλαίοις εἰπεῖν ἐπελθόντα, ἡ Πυθαγόρου καὶ Πλάτωνος συνέστηκε δόξα, ἀφ᾿ ἠς Οὐαλεντῖνος, οὐκ ἀπὸ τῶν εὐαγγελίων, τὴν αἵρεσιν τὴν έαυτοῦ συναγαγών, ὡς ἐπιδείζομεν, δικαίως Πυθαγορικὸς καὶ Πλατωνικός, οὐ Χριστιανὸς λογισθείη. Οὐαλεντῖνος τοίνυν καὶ Ἡραλἐων καὶ Πτολεμαῖος καὶ πᾶσα ἡ τούτων σχολή, οἱ Πυθαγόρου καὶ Πλάτωνος μαθηταί, ἀκολουθήσαντες τοῖς καθηγησαμένοις, αριθμητικὴν τὴν διδασκαλίαν τὴν ἑαυτῶν κατεβάλοντο.

καὶ γὰρ τούτοις ἐστὶν ἀρχὴ τῶν πάντων μονὰς ἀγέννητος, ἄφθαρτος, ἀκατόλητιος, ἐπερινόητος, γόνιμος κοὶ πάντων τῆς γενέσεως αἰτία τῶν γενομένων· καλεῖται δὲ ὑπ’ αὐτῶν ἡ προειρημένη μονὰς Πατήρ.

διαφορὰ δέ τις εὑρίσκεται πολλὴ παρ’ αὐτοῖς· οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν, ἵν᾿ ῇ παντάπασι καθαρὸν τὸ δόγμα τοῦ Οὐαλεντίνου [*](4—11 vgl. V 13,4 — 22 Filastrius C.38 S. 20,23 Μ: Pythagoricus magis quam ckristianus, unam van am quandam ac perni ciosam doetrinam eructans et velut arithmeticam (aus Hippolyts Syntagma?) — 18 — C. 37 Ende ediert von Bunsen, Analecta Ante-Nicaena I 79 ’, London 1854, mit ägen von Beruays — 22—S. 156, 4 vgl. X 13, 1 —25—S. 156, 4 vgl. Iren. I 11, 5 S. 108 H.) [*](1 γὰρ περὶ αὐτοῦ τοῦ βυθοῖ διάφοροι γνῶμαι παρ’ αύτοῖς· οἱ μὲν γὰρ αύτὸν ἄζυγον λέγουσι, μήτε ἄρρενα μŕμε θήλειαν μήτε μήτε ὅντα τι . . . . . . σιγὴν δὲ πάλιν ἄλλοι αυνευνέτιν αὐτῷ προσάπτουσιν, ἵνα γένηται πρώτη αυξυγία Tert. Adv. Yal. 34 — 26—S. S. 156,4 vgl. Iren. I 2, 4 S. 18 1 Ε; ἀέρα τε We., s. Zeugnisse 6 δίσυμοις Ρ 9 αύτῶν τῶν Ρ 10 ἑκάστων Ρ 12 τοῦ τῶν Ρ + τῶν ö. 13f ἐνιαυτὸν Roeper: ἀθάνατον Ρ 14 κόσμου Roeper: κόσμον Ρ, τοῦ κόσμου Diels 17 17f δικαίως δικαίως <ἂν> We. oder λογισθήσεται 22 τούτοις ö.: τούτων Ρ)